Nieuws

De familie de Boüard de Laforest, eigenaar van Premier Grand Cru Classé Château Angélus in Saint-Émilion en enkele petits châteaux in de Libournais, heeft een belang van 50 procent verworven in het naburige Château Bellevue.
De familie de Boüard de Laforest, eigenaar van Premier Grand Cru Classé Château Angélus in Saint-Émilion en enkele petits châteaux in de Libournais, heeft een belang van 50 procent verworven in het naburige Château Bellevue. De aankoop is ingegeven door de ligging van deze cru – Bellevue  grenst zowel aan Angélus zelf als aan de châteaux Beau-Séjour Duffau-Lagarrosse en Beau-Séjour Bécot – en door de grote kwaliteit van zijn terroir. Saillant detail: al in 1938 speelde Maurice de Boüard de Laforest, grootvader van de huidige generatie, al serieus met de gedachte van een overname. De familie de Lavaud behoudt de resterende 50 procent van het wijngoed.

De Boüards en de Lavauds willen samen versterkt het werk voortzetten dat in 2000 begonnen is met de komst van het getalenteerde duo Nicolas Thienpont en Stéphane Derenoncourt. Sinds hun komst is de kwaliteit van de wijnen spectaculair gestegen. In de nieuwe classificatie van 2006 werd Bellevue niettemin tot verbazing van iedereen gedegradeerd van Grand cru Classé tot Grand Cru, zulks op basis van de niet zo overtuigende kwaliteit van wijnen uit de jaren negentig. Inmiddels is deze classificatie door de rechter ongeldig verklaard, wat in het geval van Bellevue niet meer dan rechtvaardig is

De wijngaard van Château Bellevue telt 6,2 hectare, ligt aan de zuidkant van Saint-Émilion op een argilo-calcaire bodem en heeft een aanplant die bestaat uit 85 % merlot, 10 % cabernet franc en 5 % cabernet sauvignon. De jaarlijkse productie schommelt tussen de 20 en 25.000 flessen.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Het grondgebied van de appellation Champagne zal worden uitgebreid met een veertigtal dorpen. Vooruitlopend op de officiële aankondiging op 11 oktober maakte Ghislain de Montgolfier, co-voorzitter van het CIVC, dit nieuws al op 9 oktober bekend tijdens een perslunch in Brussel.
Het grondgebied van de appellation Champagne zal worden uitgebreid met een veertigtal dorpen. Vooruitlopend op de officiële aankondiging op 11 oktober maakte Ghislain de Montgolfier, co-voorzitter van het CIVC, dit nieuws al op 9 oktober bekend tijdens een perslunch in Brussel. De uitbreiding is er gekomen om tegemoet te kunnen blijven komen aan de al maar stijgende vraag naar champagne in de wereld. Een in de ogen van de producenten minder aantrekkelijk alternatief zou een structurele prijsverhoging geweest zijn. Voor de dorpen die mogen toetreden tot de Champagne betekent de nieuwe situatie dat de grondprijzen er tot wel het honderdvoudige kunnen stijgen. Ook al gaat het om tweede- of derderangs terroirs… 

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

In de editie 2008 van de Zuid-Afrikaanse John Platter’s Wine Guide zijn 21 wijnen bekroond met de hoogste onderscheiding van vijf sterren. Deze wijnen werden gepresenteerd tijdens de WOSA Megatasting in Londen op 8 en 9 oktober.
In de editie 2008 van de Zuid-Afrikaanse John Platter’s Wine Guide zijn 21 wijnen bekroond met de hoogste onderscheiding van vijf sterren. Deze wijnen werden gepresenteerd tijdens de WOSA Megatasting in Londen op 8 en 9 oktober. Onderstaand een overzicht van de bewuste wijnen, met de kritische aantekening dat a) men in Zuid-Afrika nog altijd niet aan een nauwkeurige vermelding van herkomstbenamingen schijnt te willen doen, en b) het enthousiasme van de Zuid-Afrikaanse proevers voor Europeanen bij heel wat van de bekroonde wijnen moeilijk te volgen is. En dat is zeer diplomatiek uitgedrukt. Men lijkt meer geobsedeerd te zijn door extremen dan door aangename drinkbaarheid.

Wit:

Cape Point Vineyards Limited Release Sauvignon Blanc 2007

Cape Point Vineyards Semillon 2006

Cape Point Vineyards Isliedh 2006

(78% sauvignon blanc, 22% semillon)

Ken Forrester The FMC Chenin Blanc 2005

Vergelegen White 2006

(71% Korhaan semillon, 29% Schaapenberg sauvignon)

Steenberg Magna Carta 2007

(59% sauvignon, 41% semillon)

Sequillo White 2006

(chenin blanc, grenache blanc, viognier, rousanne)

Rood:

Bouchard Finlayson Tete de Cuvee Galpin Peak Pinot Noir 2005

Edgebaston GS Cabernet Sauvignon 2005

Kanonkop Cabernet Sauvignon 2003

De Trafford Shiraz 2005

The Winery of Good Hope Radford Dale Gravity 2005

(62% shiraz, 19% cabernet sauvignon, 16% merlot, 3% viognier)

Hartenberg The Mackenzie 2005

(cabernet sauvignon, merlot)

Beyerskloof Field Blend 2003

(82% cabernet sauvignon, 18% merlot)

Edelzoet:

Paul Cluver Weisser Riesling Noble Late Harvest 2006

Fleur du Cap Noble Late Harvest 2006

(riesling)

Versterkt (‘port’):

Axe Hill Cape Vintage 2005

JP Bredell Cape Vintage Reserve 2003

Boplaas Vintage Reserve 2005

Boplaas Cape
Tawny NV

De Krans Vintage Reserve 2005

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Natuurlijk wordt Rioja geregeerd door grote bodega’s, die hun macht niet graag uit handen geven, weet Eddy Gravemaker. Daarom is het ook zo moeilijk voor nieuw bloed om een voet tussen de deur te krijgen. Toch vond Eddy nieuw bloed in Rioja. Miguel Merino startte er zeven jaar geleden zijn eigen wijnmakerij.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik lees elke nieuwe Perswijn van voor naar achter. Deze maand had het artikel van Ronald de Groot over Rioja mijn bijzondere interesse. Is Rioja inderdaad ‘een trage supertanker’, zoals het artikel stelde? Misschien wel, maar zijn alle grote bedrijven, in welke bedrijfstak dan ook, niet traag en log? Kijk maar naar Bordeaux, hoe log en traag wil je het hebben. Alleen met de prijzen zijn ze daar wat sneller…

Natuurlijk wordt Rioja geregeerd door grote bodega’s, die hun macht niet graag uit handen geven. Daarom is het ook zo moeilijk voor nieuw bloed om een voet tussen de deur te krijgen. Maar toch, nieuw bloed is er wel. Miguel Merino werkte zeven jaar als exportmanager voor Bodega Berberana. In juli 1993, hij was toen 44 jaar, besloot hij om in het diepe te springen en zelf wijn te gaan maken. Makkelijker gezegd dan gedaan in Rioja, want hoe kom je aan druiven? Wijngaarden kopen kun je wel vergeten: ze zijn óf niet te koop, óf veel te duur. Dan maar druiven kopen. Maar boeren die al decennia lang aan de grote bodega’s verkopen, wisselen niet zo makkelijk van broodheer. Miguel bood een aantal boeren rond Briones (Rioja Alta) twee tot zelfs drie keer zoveel voor hun druiven, als ze hun wijngaarden naar zijn hoge kwaliteit standaard wilden beheren. Acht boeren hadden daar wel oren naar, in totaal 12,5 hectare, 42.000 kilo druiven. De leeftijd van de wijngaarden varieert van 35 tot 70 jaar. Miguel wil hoge kwaliteit en daarom plukt en selecteert hij de druiven zelf en laat dat niet aan de boeren over. De wijnen worden op een moderne manier geproduceerd. Toch worden de traditionele kwaliteitsbenamingen reserva en gran reserva in stand gehouden. Er wordt lustig met eiken vaten geëxperimenteerd, traditioneel Amerikaans eiken of Frans eiken voor de deksels en Amerikaans eiken voor de rest. Tot mijn stomme verbazing zag ik zelfs wat Hongaars eiken.

Miguel Merino is een aimabele man met veel vrienden in de business. Uniek in Rioja, want er is veel haat en nijd tussen de bodega’s. Zijn directe concurrent in het dorp Briones heeft hij geleerd in plaats van een waterig tafelwijntje, een veel betere wijn te maken, die nu de status van crianza mag voeren. Ze bottelen en exporteren samen. Miguel Merino is in zijn jonge bodega verantwoordelijk voor de reserva en de gran reserva, die alleen in de betere jaren wordt geproduceerd. Zijn 29-jarige zoon, die sinds vier jaar in het bedrijf werkt, is verantwoordelijk voor de moderne wijn Unnum.

Proefnotities

De Vitola de Miguel Merino Reserva 2003 is een complexe wijn met een perfecte balans tussen fruit en eiken. Prachtige robijn rode kleur. Rijp fruit, peper en koffie met een zachte lange afdronk. Nu al perfect op dronk. Mijn favoriet.

De Miguel Merino Gran Reserva 1998 gemaakt van het fruit van de oudste wijngaarden. Mooie donkere kersen kleur. Een neus met vers fruit en specerijen en een lange fluweel zachte afdronk. Nog vijf jaar geduld zal zeker beloond worden.

De Unnum 2002 heeft een licht robijn rode kleur. Een neus van leer, tabak en chocolade, veel rijp fruit en een volle zachte afdronk. Perfect om nu te drinken, met genoeg structuur om nog vijftien jaar in de fles te evolueren.

Bekende wijnschrijvers delen mijn enthousiasme: Parker geeft de Unnum 2001 90 punten, Jay Miller geeft de Gran Reserva 1998 90 punten and Charles Metcalfe noemt Miguel Merino ‘a rising fast star producer in Rioja’.

Mijn tip is nu kopen, nu de prijs/kwaliteit verhouding nog zeer schappelijk is. Over een jaar of vijf kon dat wel eens heel anders zijn, geloof dat maar van mij.

Importeur voor Nederland:

Your Wine Partner

Gilzeweg 2

4861 AT Chaam

T 016149 7600  F 016149 7601

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Terwijl de producenten in de Bordeaux nog maar amper bekomen van de vele behandelingen tegen meeldauw en inmiddels al weer in de regen en kou zitten te wachten of de laatste cabernet misschien nog rijp wordt, heeft spindokter Alain Raynaud, président van de Cercle Rive Droite, ons al vast laten weten dat het wel goedkomt met Bordeaux en de jaargang 2007. Opmerkelijk, op 26 september!
Terwijl de producenten in de Bordeaux nog maar amper bekomen van de vele behandelingen tegen meeldauw en inmiddels al weer in de regen en kou zitten te wachten of de laatste cabernet misschien nog rijp wordt, heeft spindokter Alain Raynaud, président van de Cercle Rive Droite, ons al vast laten weten dat het wel goedkomt met Bordeaux en de jaargang 2007. Opmerkelijk, en dat op 26 september!

In de Bordeaux wordt altijd geklaagd dat de pers zijn oordeel over de nieuwe oogst al klaar heeft voordat de gistkuipen gevuld zijn, maar hier vertelt iemand uit de Bordeaux zélf ons dat het allemaal best meevalt, terwijl in de Médoc nog met angst en beven naar het weer wordt gekeken. Nou ja, Cercle Rive Droite is natuurlijk ook vooral merlot, en die al binnen, dus wat kan de Médoc ze daar schelen. Wordt daar eigenlijk ook wel wijn gemaakt? Op zijn minst prematuur dus, en ongetwijfeld ingegeven door de angst dat de jaargang 2007, met zijn koude weer en vele regen onmiddellijk afgeschreven zal worden. Geen angst, dokter, dat wordt deze jaargang toch wel. De statistieken vertellen ons dat een jaar als dit, met aantoonbaar problematisch weer, door belangrijke markten als de Amerikaanse altijd slecht ontvangen wordt, zeker als er goede jaren als 2004, 2005 en 2006 voor zitten. Maar de argumenten zijn interessant: een wetenschapper, David Pernet, heeft geconcludeerd dat 2007 cumulatief héél warm was, warmer dan alle voorgaande jaren. En door die warmte is al die regen die is gevallen, meteen weer verdampt, zodat de druiven eigenlijk ook helemaal niet te veel water hebben gehad.

Wellicht klopt het ook nog wel, maar zeker is dat het een heel moeilijk jaar was, vooral door enorme ziektedruk, met name meeldauw. En het weer zat écht niet mee. Maar de belangrijkste conclusie is vooral dat het nog veel te vroeg is voor een oordeel, en dat door angst ingegeven persberichten uit de Bordeaux geen positieve bijdrage leveren aan de beeldvorming.

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >

Wijnliefhebbers worden deze dagen verwend met nieuwe gidsen en almanakken vol sterren en winnaars. René van Heusden wil een recent verschenen boekje onder de aandacht brengen: geen Jamie met vrolijke vrienden of een afvalcursus tegen kerstpondjes, maar serieuze kost over additieven in voedselproducten.
Hoewel van ons wijnliefhebbers in deze dagen verwacht wordt dat we ons massaal naar boekverkopers spoeden om de nieuwe gidsen en almanakken in te slaan – met nog meer sterren en nog meer winnaars – zou ik langs deze weg de aandacht willen vestigen op een recent verschenen boekje dat gewijd is aan eten. Nee, het is niet de zoveelste afscheiding van de altijd met zijn blije vriendjes feest vierende Jamie of een afvalcursus om er voor de kerstmis toch nog enigszins toonbaar uit te zien. Dit is serieuze kost. Het gaat om een opsomming van zogeheten additieven die, veelal buiten ons weten om, in voedselproducten verwerkt worden. Ter conservering van die producten en/of ter manipulatie van de eetlust bij degene die ze consumeert. Ik vond het een van de meest onthutsende publicaties over eten na het brisante Fast Food Nation van Eric Schlosser.

De auteur is ditmaal geen Amerikaan, maar de Française Corinne Couget. Ze verdiepte zich grondig in het fenomeen E-nummers. Die niet slaan op een bepaalde vitamine, maar op kleurstoffen, conserveermiddelen en voedingszuren volgens Europese normen. Vandaar die E.  Couget legde haar bevindingen vast in Additifs alimentaires. De gids is door Uitgeverij Bouillon in het Nederlands uitgebracht onder de titel Wat zit er in uw eten? De lectuur van deze gids met die lange lijst met E-nummers is even fascinerend als deprimerend. Fascinerend vanwege de onbegrensde inventiviteit van food designers – van ammoniumchloride in bloem tot zoutzuur (!) in pannenkoekenmix – en de ronkende namen waarmee sommige van die middeltjes bedacht zijn. Deprimerend vanwege de gezondheidsondermijnende effecten die veel te veel van deze additieven op onze gezondheid (kunnen) hebben. In de gids zijn ze allemaal voorzien van een kleurencode. Groen is ‘onschuldig’, oranje staat voor ‘oppassen’ en rood betekent ‘echt’ of zelfs ‘absoluut vermijden’. Als er nu één supermarktgids is die je bij het boodschappendoen altijd in je handtas dan wel kont- of  binnenzak bij je zou moeten hebben, dan is het deze wel. Het handzame formaat helpt daar al vast bij.

Na lezing ervan begrijp je waarom producenten de E-nummers altijd in het kleinst mogelijke, vrijwel onleesbare lettertype op hun verpakkingen zetten. Tegelijkertijd vraag je je af waarom de agrobureaucraten in Brussel onder het mom van ‘voedselveiligheid’ zo’n moeite beweren te hebben met kazen van ongepasteuriseerde melk, maar wel zonder blikken of blozen de verwerking van allerlei vergiften in levensmiddelen tolereren. Hoe lang duurt het nog voordat men bieren of wijnen met spontane vergisting gaat proberen te verbieden? Vergeet in ieder geval niet dat de lijst met E-nummers die zijn toegestaan ook steeds langer wordt. Of was u zo naïef te denken dat wijn nog steeds gedefinieerd kan worden als louter het vergiste sap van druiven? Uw favoriete huiswijn bijvoorbeeld, die jaar in, jaar uit altijd dezelfde ‘vertrouwde’ smaak heeft en zo vriendelijk geprijsd is? Get real. Ook wijn valt onder de levensmiddelen. Laten we ons dus niet te veel illusies maken. 

Wat zit er in uw eten?, voor de Nederlandse uitgave bewerkt door culinair journalist Will Jansen, bevat behalve een opsomming van al die appetijtelijke E-additieven een literatuuropgave, links naar diverse websites die op een of andere manier op het thema betrekking hebben en een lijst van producten met de beruchte smaakversterker MSG (E621 monosodiumglutamaat) die in Nederland aangeboden worden. Lees en huiver! Zorg er dus voor een vetroostend glas Echte Wijn binnen handbereik te hebben. Een beetje sulfiet kan er nog net mee door.

Corinne Couget: Wat zit er in uw eten?
Nederlandse bewerking: Will Jansen
Uitgeverij Bouillon, Bilthoven, 2007
ISBN 978-90-77788-28-8
Prijs: 9,90
Te bestellen via: http://www.bouillonmagazine.nl/  

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Tijdens een bijeenkomst in Kasteel Groeneveld te Baarn zijn zondag 23 september de winnaars bekend gemaakt van de Nationale Wijnkeuring 2007. In totaal werden acht wijnen onderscheiden met een zilveren medaille, negen met een bronzen en 39 met het WIN-keurzegel. WIN staat voor Wijninstituut Nederland dat jaarlijks samen met het Wijngaardeniersgilde en het Productschap Wijn de keuring organiseert.
Tijdens een bijeenkomst in Kasteel Groeneveld te Baarn zijn zondag 23 september de winnaars bekend gemaakt van de Nationale Wijnkeuring 2007. In totaal werden acht wijnen onderscheiden met een zilveren medaille, negen met een bronzen en 39 met het WIN-keurzegel. WIN staat voor Wijninstituut Nederland dat jaarlijks samen met het Wijngaardeniersgilde en het Productschap Wijn de keuring organiseert.

Dit jaar is op 4 september bij het Productschap Wijn in Den Haag een record aantal Nederlandse wijnen beoordeeld door drie jury’s. Het waren er 135 tegen 82 vorig jaar, afkomstig van 43 wijngaardeniers tegen 30 in 2006. Koploper onder de provincies was Gelderland met 14 wijngaarden, gevold door Limburg met 7, en Noord-Brabant en Overijssel met elk 6. Zuid-Holland kwam op 4 inzendingen, Noord-Holland op 3.  Flevoland, Utrecht en Zeeland waren ieder met één wijngaard vertegenwoordigd. Ook bij de medailleverdeling is Gelderland de grote winnaar geworden en is daarmee uitgegroeid tot dé wijnprovincie van Nederland. TV Gelderland was dan ook aanwezig om opnamen te maken!

De spectaculaire stijging in het aantal gekeurde wijnen is toe te schrijven aan de omstandigheid dat heel wat nieuwe producenten voor het eerst op de markt zijn gekomen. Op basis van een vergelijking tussen het aantal uitgereikte onderscheidingen in 2006 en 2007 is het moeilijk om conclusies te trekken over een eventuele vooruitgang in kwaliteit. In 2006 werd 5 keer zilver, 18 keer brons en 21 keer een WIN-keurzegel uitgereikt.      

Opvallend bij de volgens het 100-puntensysteem van de OIV uitgevoerde keuring van dit jaar – waaraan ik als jurylid mocht deelnemen – was het onevenredig grote aantal wijnen op basis van blauwe druiven. Ze vormden bijna de helft van het totale aanbod, wat enigszins bevreemdend is in een cool cimate wijnland als Nederland. De kruising regent lijkt echter een onweerstaanbare aantrekkingskracht op menig wijngaardenier uit te oefenen. Het probleem met deze druif is alleen dat hij in 9 van de 10 gevallen resulteert in volstrekt onnatuurlijke – zo men wil: bijna karikaturaal gekunstelde – wijnen die geen schijn van kans maken in een internationale vergelijking. Bovendien zijn ze ook nog eens veel en veel te duur gelet op de bedenkelijke kwaliteit. 

Bij de voor Nederland veel meer voor de hand liggende witte wijnen ziet het perspectief er beter uit. Wanneer de vinificatie met voldoende kennis van zaken wordt uitgevoerd, kan het resultaat alleszins bevredigend uitpakken. Laten we daarom hopen dat de realiteitszin het uiteindelijk gaat winnen. Nederlandse wijngaarden liggen nu eenmaal dichter bij Luxemburg dan de Douro. Ook zou het goed zijn wanneer Nederlandse producenten hun eigen wijnen eens zelfkritisch met wijnen uit het buitenland zouden vergelijken. Je vraagt je als kritisch buitenstaander namelijk soms eens af of dat überhaupt wel eens gebeurt. Nederlandse wijn mag zijn bestaansrecht niet enkel ontlenen aan een mengeling van lokaal chauvinisme en wereldvreemd idealisme, maar aan een kwaliteitsniveau dat een internationale test kan doorstaan.

Zondag 30 september wordt de inmiddels traditionele open dag van de Nederlandse wijngaarden gehouden als begin van de Nationale Wijnweek. Er zijn dan ruim 60 wijngaarden opengesteld voor bezoekers. (Zie: http://www.wijninfo.nl/)

Een overzicht van de behaalde medailles:

Zilver (82-88/100 punten)

Achterhoekse Wijnbouwers (Gelderland)
Solaris 2006

Betuws Wijndomein (Gelderland)
Johanniter 2006
Solaris 2006 

Wijnhoeve De Colonjes (Gelderland)
Regent Barrique 2003

De Daalgaard (Noord-Brabant)
St. Agather 2006

Naescas (Zuid-Holland)
Cuvee 2006

Sint Martinus (Limburg)
Cuvee Speciaal 2006

Wageningseberg (Gelderland)
Bianca/Muscat 2006

Brons (76-81/100 punten)

Achterhoekse Wijnbouwers (Gelderland)
Johanniter 2006 

Avitera (Gelderland)
Cuvee Speciaal Johanniter/Solaris 2006

De Oorsprong (Gelderland)
Johanniter 2006

Wageningeseberg (Gelderland)
Regent nr. 1 Barrique 2006
Regent nr. 2 Barrique 2006

Wijnhoeve De Colonjes (Gelderland)
Regent Barrique 2004

De Swanenplaats (Noord-Holland)
Zwikkie 2006

Hof van Twente (Overijssel)
Johanniter 2006
Nieuwlands Wit 2006

René van Heusden

< Stuur deze pagina door > 

Leonie Mooijekind (rechts op de foto) is de nieuwe Champagne Ambassadrice van de club van Champagne Ambassadeurs. Leonie is wijndocente voor WSET en mede-eigenaresse van restaurant Specktakel in Haarlem. Ze won donderdag 20 september de Nederlandse finale van het Europese Concours voor Champagne Ambassadeurs.
Leonie Mooijekind (rechts op de foto) is de nieuwe Champagne Ambassadrice van de club van Champagne Ambassadeurs. Leonie is wijndocente voor WSET en mede-eigenaresse van restaurant Specktakel in Haarlem. Ze won donderdag 20 september de Nederlandse finale van het Europese Concours voor Champagne Ambassadeurs.

De drie finalisten, Leonie Mooijekind, Ton Wortelboer en Fred Hagens, gaven een presentatie over de levensloop van champagne. Het verhaal van Leonie maakte diepe indruk op de jury, net als haar kennis en proefvaardigheden. In oktober verdedigt Leonie Nederland bij de Europese Finale van de wedstrijd. Dan komen de winnaars uit de acht verschillende landen een week bij elkaar voor de finale.

De vakjury bestond uit Gert Crum, wijnschrijver en champagnespecialist, Ellen Dekkers, cursusleidster van de Wijn Academie en journaliste, Stephanie van Rantwijk van het Champagne Informatie Centrum (links op de foto) en Noële Ruitenberg, Champagne Ambassadrice 2005, schrijfster en docente. Violaine Privé, oenologe van het CIVC in Epernay reist door Europa en is in ieder deelnemend land aanwezig als jurylid. Extra jurylid was René van Heusden, tijdens de Europese Finale in Epernay neemt hij als afvaardiging van Nederland, zitting in de jury.

In het fraaie fort Voordorp hield importeur Fourcroy-Lenselink, gespecialiseerd in wijnen voor de horeca, een uitgebreide assortimentsproeverij. Een heerlijke gelegenheid om een paar snoepjes te proeven en even wat leuke krenten uit de pap te halen. Zoals de champagnes van Champagne Deutz, buurman van Bollinger in Aÿ, maar volkomen verschillend.
In het fraaie fort Voordorp hield importeur Fourcroy-Lenselink, gespecialiseerd in wijnen voor de horeca, een uitgebreide assortimentsproeverij. Een heerlijke gelegenheid om een paar snoepjes te proeven en even wat leuke krenten uit de pap te halen.

Het genieten begint bij ons nogal eens met een goed glas champagne, dus trof het bijzonder goed dat Champagne Deutz het tafelnummer één toegewezen had gekregen. Deutz, buurman van Bollinger in het stadje Aÿ, maakt een heel andere stijl champagnes dan zijn fameuze buur. Waar Bollinger heel vineuze en krachtige champagnes maakt, daar heeft Deutz zijn specialiteit gemaakt van de meer lichtvoetige, elegantere mousseux. Voorbeelden daarvan zijn de Blanc de Blancs, waarvan een heerlijke 2002 op tafel stond, en de prestigecuvée Amour de Deutz 1999, eveneens een wijn op basis van 100 procent uit de Côte des Blancs. Geen machtsvertoon dus, maar finesse en fijne zuren. De gewone Brut is een toegankelijk glas champagne, op basis van een derde chardonnay, een derde pinot noir en een derde petit meunier. Een nieuwigheid is de speciale klassieke fles voor deze wijn, een fraai model, waarmee de wijnen van dit huis meer cachet krijgen. In de loop van de tijd zal de gehele serie –ook de rosé- op deze fles komen.

We hadden vernomen dat de overkomst van de wijnen van Penfolds naar Fourcroy aanstaande zou zijn, maar deze primeur konden we niet officieel bevestigd krijgen. Even geduld dus nog, hoewel we die scoop graag zouden hebben…
Wel stonden er wijnen op tafel van andere onderdelen van Beringer Blass, onder meer van Lindemans en het Chianti-huis Gabbiano. Een goed Chianti-huis overigens, dat in 2000 is overgenomen door Beringer, maar gewoon is doorgegaan met het maken van klassieke Chianti’s. Zoals de fruitige en sappige Gabbiano Chianti 2006, op basis van 100 procent sangiovese: elegant, fris, met lekker kersenfruit. De speciale cuvée Alleanza staat in het teken van samenwerking tussen moeder Beringer en dochter Gabbiano. Een wijn die is gemaakt door een samenspel tussen de wijnmaker van Gabbiano, Giancarlo Roman en de wijnmaker van Beringer, Ed Sbragia, op basis van zo ongeveer de helft Toscaanse druiven (sangiovese) met de helft Frans (merlot en cabernet). In alle opzichten een alliantie dus, Alleanza, maar in stijl, door zijn elegantie en frisheid, is toch een heel Toscaanse wijn. Verkwikt stapten we naar buiten, de herfstwind in, om de vallende kastanjes ontwijkend weer in de auto te stappen.

< Stuur deze pagina door >

Eddy Gravemaker van het Franse Le Temple sur Lot legt een verwende Amerikaan alles uit over over wijn uit de Bordeaux. Na een beschamend bezoek aan Smith Haut Lafitte en een jaloersmakende winkelronde in St Émilion stelt zijn gast de lastigse vraag: “Waarom smaakt wijn naar frambozen, bramen, teer, tabak, maar niet naar druiven?”
Ik was onlangs drie dagen op stap met een puissant rijke Amerikaan van joodse afkomst. Even voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen Amerikanen, noch tegen mensen van joodse afkomst en stinkend rijk vind ik al helemaal geen probleem. Waarom zou ik ook?

David, laten we hem zo maar noemen, was naar Bordeaux gevlogen om in drie dagen tien wijnkastelen te bezoeken en zijn zojuist gebouwde wijnkelder van vijftig vierkante meter te vullen. Ik was ingehuurd als reisleider en gids, om David alles over Bordeaux-wijnen te leren. David had mij eerlijk opgebiecht dat hij geen enkele kennis had van wijn. Hij had zelfs nog nooit wijn gedronken, op een fles Yquem uit 2000 na, die hij al twee jaar in de koelkast had liggen. Volgens zijn eigen zeggen ‘not bad’. Na die fles Yquem en een etentje bij een zakenrelatie, in het bezit van een royale wijnkelder, wilde David ook een wijnkelder en een reis naar Bordeaux.

Bij de proeverij en het bezoek aan Smith Haut Lafitte legde de ingehuurde sommelier geduldig uit wat volgens hem Bordeaux zo speciaal maakt, het terroir, het klimaat, et cetera. Toen de sommelier teer rook in een glas rode Bordeaux vroeg David of de wijnranken naast een zojuist geteerde weg hadden gestaan en toen de sommelier bosvruchten proefde vroeg David of er bosvruchtensap bij de wijn was gemengd. Met kromme tenen vertaalde ik zijn vragen. De sommelier in kwestie was niet geamuseerd en antwoordde slechts met een gezicht vol ongeloof en een diepe veelbetekenende zucht.

Na drie kastelen had David het wel gezien en na een diner in een restaurant met Michelin-ster had hij buikpijn gekregen. Tot overmaat van ramp bleken de wijnen uit Bordeaux niet zoet. Kortom: Frankrijk en Bordeaux vielen David eigenlijk bar tegen. Toch moest zijn nieuwe wijnkelder nog vol, hij had die kelder per slot van rekening niet voor niets laten bouwen. Dus kocht David de laatste dag in St Émilion binnen twintig minuten voor € 20.000,- wijn. Hij zal er zijn nieuwe wijnkelder niet volledig mee kunnen vullen, maar het is een begin en zijn zakenrelaties zullen waarschijnlijk onder de indruk zijn. 

Wat stil zat David naast me in de auto, toen ik hem de derde dag aan het einde van de middag naar zijn vijfsterren Hotel Château terug bracht. Plotseling doorbrak hij de stilte. “Zeg Eddy, nu moet je me toch eens vertellen: waarom smaakt wijn eigenlijk naar bessen, rood fruit, kersen, vijgen, confiture, vanille, frambozen, bosvruchten, aardbeien, bananen, perziken, ananas, cassis, chocola of zelfs laurier, maar niet naar druiven?” Ik moest het antwoord even schuldig blijven. Als ik nu proefnotities lees in de Perswijn, Decanter, Wine Spectator, of om het even welk wijntijdschrift, moet ik toch steeds weer even aan David denken. Maar een antwoord op zijn vraag heb ik eigenlijk nog steeds niet.

Eddy Gravemaker
Le Temple sur Lot, Frankrijk

< Stuur deze pagina door >