Columns

Voor de vakantie hebben we een flink aantal wijnen uit de Chablis geproefd voor het volgende nummer van Perswijn, editie zes. Een bijzonder genoegen. Chablis is en blijft een geweldige witte wijn. Een combinatie van kracht, rijkdom en mooie zuren. Maar helaas moesten we ook ondervinden dat het aanbod verschraald is. Door voortdurende problemen met hagel en voorjaarsvorst zijn de oogsten de afgelopen jaren bijna stelselmatig heel klein geweest. En net als in andere delen van de Bourgogne is de productie al niet zo groot, door het beperkte oppervlak. Kortom, er is gewoon bijna geen Chablis meer. Voor sommige producenten is de bodem van de reserves dan ook in zicht. Er worden zelfs extra flessen uit oudere jaren verkocht om de klanten toch nog enigszins te kunnen bedienen. ‘Nee’ verkopen is nu eenmaal geen leuke hobby. Bij-effect is dat de prijzen stijgen, zonder dat dit de verliezen in omzet echt goed kan maken.

Chablis was in 2017 eigenlijk de enige streek van de Bourgogne die werd getroffen door voorjaarsvorst. Meer naar het zuiden konden de slechte oogsten van voorgaande jaren wel weer enigszins goed worden gemaakt. Niettemin is ook daar het aanbod domweg te klein. Inmiddels behoren Bourgognes dan ook tot de duurste flessen ter wereld, en zijn de beste wijnen van de streek een prooi voor (Aziatische) speculanten. Volgens de Nieuw-Zeelandse website Winesearcher is tweederde van de top 50 duurste flessen een Bourgogne. Juist de schaarsheid zorgt er voor dat ze aantrekkelijk zijn voor degenen die er grof geld mee willen verdienen. Een ongewenste situatie –niet in de laatste plaats voor de boeren zelf, die wijn maken om gedronken te worden, en niet om er mee te speculeren. Het is een onverkwikkelijk bijverschijnsel van een markt die volledig mondiaal is geworden. De gewone liefhebber heeft het nakijken…

Ronald de Groot

Heerlijk! Vakantie! Nou ja, op dit moment zit ik wel mijn ‘overpeinzing’ te schrijven. Op een laptop die al minstens twee dagen niet gebruikt is. Dat is voor mijn doen al heel wat. Met dank aan het harde werk van Lars Daniëls en Frank Jacobs, die voor de vakantie nog veel wijnen hebben geproefd. Zodat ik enigszins onbezorgd op pad kon gaan. En Bonne Benschop, onze chef de cave, die aan de Middenweg het fort verdedigt.

Ondertussen zijn we voor de warmte vanuit Frankrijk naar Spanje gevlucht. De omgekeerde wereld. Vroeger, met mijn ouders, ging ik nog naar Spanje voor het warme weer. Hier, in Baskenland, tussen de bergen die de uitlopers zijn van de Pyreneeën, is het overdag met zo’n 29 graden aardig uit te houden. In de Dordogne, waar we zaten, reikt het kwik dagen achtereen tot 36, 37 graden. Mooi weer is leuk, maar té mooi weer is ook niet alles. De ongemakken van het moderne leven, laten we maar zeggen.

En het leven in Spanje is ook goed. Op de boulevard van Zarautz bestellen we voor de lunch calamares, gefrituurde inktvis, met een glas witte wijn er bij. Voor € 2 per glas wordt ons een lekker glas Rueda Verdejo geserveerd. Het goede leven, zullen we maar zeggen. En wat komt hier, later op de dag, op de camping op tafel bij de vraag naar een witte wijn? Een fles Rueda Verdejo.

Op naar het restaurant in het dorp. Heerlijk, typisch Spaans en lokaal eten. Wat voor wit wordt hier geserveerd? Rueda wit. Ietsje minder ditmaal, verdejo met wat viura. Het patroon is duidelijk. Rueda heeft met zijn betaalbare droge wijnen de markt voor dit type wit in deze omgeving genadeloos aan zijn voeten gekregen. In San Sebastian gaat de keuze vaak uit naar witte Rioja, maar daar buiten geeft Rueda de toon aan. En, toegegeven, er is veel voor dit type wijn te zeggen. Mooi droog, met goede zuren, maar het blijft mild en lekker (door)drinkbaar. Als wijnexpert kun je daar je neus voor ophalen, maar dat is de realiteit. En hier ervaren we dat er bijna nooit een misser tussen zit. En dat is knap.

Dat verklaart ook dat Rueda in Nederland en Duitsland zijn grootste afzetmarkten heeft. Daar zitten de prijsbewuste kopers die graag een milddroge, knisperende witte wijn drinken die lekker betaalbaar is. En anders dan bij veel vakantiewijnen, smaakt een Rueda niet alleen hier op het terras lekker. Ook in Nederland blijft hij lekker, zeker in zomers als deze. Als je niet meetelt dat de prijs hier aanzienlijk lager is dan op een Nederlands terras –helaas.

Fijn dus dat er Rueda is. Hier, zonder meer, maar ook terug van vakantie, in Nederland. Dus leve Rueda Verdejo. Ik geniet nog even van mijn vakantie.

Ronald de Groot

Hé, dat is toevallig. Op het moment dat ik mijn artikel over Siciliaanse wijnen aan het schrijven ben –het verschijnt in nummer 6- begint Italië ruzie te maken met Australië over het gebruik op het etiket van ‘Nero d’Avola’. In het artikel schrijf ik dat tegenwoordig onder andere in McLaren Vale ook nero d’avola staat aangeplant, de druif die geldt als dé blauwe icoondruif van Sicilië. Onder andere Nero d’Avola van het Australische bedrijf Coriole wordt tegenwoordig met het nodige succes in Londen verkocht. Coriole plantte nero d’avola aan in 2006. In alle eerlijkheid kan ik deze ruzie niet helemaal goed volgen. Natuurlijk, Avola is een plaats op Sicilië, maar nero d’avola is gewoon de naam van een druif. Het is ook niet verboden om ‘chardonnay’ te gebruiken, of ‘merlot’. Dus waarom ook niet nero d’avola? Dit lijkt me van de Italianen toch een tikje te vergezocht.

In het verleden heeft Europa met succes gestreden tegen het gebruik van namen als ‘Chablis’, ‘Pouilly-Fumé’ of ‘Champagne’, maar dat zijn allemaal appellations met een duidelijke geografische definitie, verbonden met de specifieke plaats en de wijn die daar wordt gemaakt. Dat gaat voor nero d’avola allemaal niet op. In het verleden gebruikten producenten in Puglia ook de aanduiding ‘zinfandel’ voor hun primitivo, omdat het commercieel interessant was. Italië heeft wel tegen weten te houden dat Australië belletjeswijn onder de naam Prosecco mag exporteren, maar op de lokale markt mag deze aanduiding gewoon worden gebruikt. Prosecco was vroeger ook de naam van een druif. Dat de Italianen hem plotseling ‘glera’ gingen noemen en Prosecco bombardeerden tot een streeknaam, daar konden ze in Australië niets aan doen. Zo was het argument. Maar nero d’avola, nee, dat is geen Prosecco. En zeker geen Champagne. Dus dat verbieden lijkt me grote onzin.

Ronald de Groot

Ik heb in mijn leven heel wat wijnreizen gemaakt. Soms in mijn eentje, maar vaak in het gezelschap van collega-journalisten. Meestal internationale, soms Nederlandse. Nu zegt het woord ‘journalist’ niet zo veel. Iedereen die schrijft, kan zich zo noemen. Dat is bij kranten zo, en in de ‘wijn’ is dat niet anders. Zelf heb ik ook geen journalistieke opleiding genoten, dus ik ben daarop geen uitzondering. Je komt dan ook allerlei types tegen. Uit Engeland vaak opvallend goede, met humor en een uitstekende pen –nou ja, een pen komt er niet meer aan te pas. Lees de blogs van Jamie Goode, of de columns van Jefford on Monday op de website van Decanter. Jaloersmakend goed.

Het moet me van het hart dat wat er in Nederland op journalistiek gebied gebeurt, niet altijd van een hoog niveau is, zeker gemeten naar internationale maatstaven. De afgelopen tijd werd ik daar nog eens extra mee geconfronteerd, omdat ikzelf of Perswijn onderdeel was van de ‘berichtgeving’. Dan kijk je toch even met een wat scherpere blik.

Zo werd enige tijd geleden op een zichzelf als ‘journalistiek’ presenterend blog geschreven dat Perswijn volgens ‘onbevestigde berichten’ zou hebben onderhandeld over de overname van Winelife. Dat suggereert dat wij dit niet zouden hebben willen bevestigen. Niets is minder waar: het is mij gewoon nooit gevraagd. Eén enkel telefoontje of mailtje, en ik zou het onmiddellijk hebben bevestigd. Er was niets geheims aan. Misschien niet zo erg, zou u zeggen, ofwel waar zou ik me druk om maken? Toch wel. Ik vind dit een ergerlijke vorm van journalistieke luiheid, die bij de lezer een verkeerde indruk wekt.

Ander voorbeeld. Deze week verscheen er een column naar aanleiding van een van mijn vorige ‘overpeinzingen’, op zo’n beetje het oudste wijnblog van Nederland. De eigenaar en auteur zou het klappen van de zweep moeten kennen. In deze column wordt mijn tekst op een volledig andere manier geïnterpreteerd dan ik hem heb bedoeld én geschreven. Nou ja, dat mag, het is een column, misschien?

Ik schreef onder andere het volgende: ‘Tijdens sommige workshops komt meer dan 50% van degenen die zich heeft ingeschreven, niet opdagen, vaak zelfs zonder af te zeggen. Heel frustrerend, als je kijkt naar de kosten die worden gemaakt. En frustrerend voor degenen die zich wilden inschrijven, maar te horen kregen dat de workshop volgeboekt was.’ Dit levert de volgende interpretatie op: ‘Is dit een signaal dat de belangstelling voor dergelijke bijeenkomsten afneemt en daarmee de commerciële opdrachtgever van een wijnevenement eist dat de proeverij door voldoende professionals wordt bezocht?’Hûh? Ja, het staat er echt. Kan betrokken redacteur niet lezen? Of heeft hij een stokpaardje te berijden, waarbij mijn tekst eigenlijk niet zo goed uitkomt? Daar lijkt het op. Als ik schrijf volgeboekt, dan bedoel ik ook volgeboekt, en dat duidt niet op een gebrek aan belangstelling.

Afgelopen vrijdag even een vriendelijk mailtje gestuurd, om het nog eens uit te leggen. En met de vraag waar deze inventieve interpretatie op gebaseerd is. Maar deze flitsende journalist heeft het te druk om antwoord te geven, blijkbaar. En het vak ‘reacties’ blijft ook akelig leeg. Dat is ‘wijnjournalistiek’ in Nederland. Op zoek naar het eigen gelijk. Treurig.

De betrokken scribent kan gerust doorsnurken. De workshops zijn inmiddels bijna volgeboekt. Mét borg.

Ronald de Groot

Ik heb geen gêne om te melden dat ik elk jaar eigen wijnen meeneem op vakantie. Telkens naar een wijnstreek, wat dacht je? Deze keer bracht de volgeladen wagen ons gezin naar Dordogne en daarna Loire. Mij van geen kwaad bewust postte ik een foto van 9 van die geëxporteerde wijnen op sociale media, op de achtergrond een hangstoel en een zonnig zwembad. Een geweldig sfeerbeeld, dacht ik. Resultaat: stevige proteststemmen, gelukkig een enkeling die openlijk toegeeft deze gewoonte ook te koesteren en een paar wijndrinkers die gelijksoortig meeneemgedrag alleen via privé-kanalen durft bevestigen. ‘Wijn meebrengen naar een wijnstreek, dat is toch gewoon water naar de zee dragen of zand naar de woestijn?’, werd gezegd. ‘Psychologisch zit dit niet goed’, schrijft een van mijn vrienden: ‘In een wijnstreek moet je de wijnen van ter plaatse drinken!’ ‘Not done’, reageert een ander gepikeerd. Ik leek wel een morele wet met voeten te treden. Gebrek aan respect voor de lokale wijnboeren en -traditie werd mij niet verweten maar sommigen zullen het gedacht hebben.

Ik ga op reis en ik neem mee 😎 Vakantiehuis tussen Cahors en Bergerac, ook wijnen dichtbij dus 😁 Seffens zwembad in.

A post shared by Stefaan Soenen (@soenenstefaan) on Jun 30, 2018 at 9:11am PDT

Graag verwijs ik deze ongeschreven wet (‘gij zult nooit en te nimmer wijn meenemen op vakantie naar een wijnstreek!’) naar de prullenbak. Dus, beste Nederlanders, stouw jullie auto of caravan niet alleen vol met aardappelen maar hou wat plaats over voor je favoriete wijnen. Wat mij betreft bijvoorbeeld is een vakantie doorbrengen zonder Riesling of Beaujolais, geen goed idee. Dit jaar koos ik onder andere de Riesling-Kabinett 2015 van Zilliken voor bij de plaatselijke blauwe kaas en een Beaujolais van Lapalu voor bij de WK-voetbalmatchen. Toen de Lapalu op was – die gaat snel – , kocht ik in een schitterende bar à vin in Chinon met de naam La Cabane à Vin een paar heerlijke flessen Morgon 2016 van Jean Foillard. De mousserende Fibonnaci, een Belgische topwijn van wijndomein Schorpion, dacht ik te consumeren bij het winnen van de halve finale tegen Frankrijk maar ledigde de fles uiteindelijk met plezier bij het verlies van de Engelsen tegen Kroatië. Een memorabel moment was Château Giscours 2004 bij een regionaal stukje rundsvlees met plaatselijke boontjes en ajuin.

Ja, ik nam nogal wat Belgische wijn mee op reis. Dat heeft niets met chauvinisme te maken maar alles met mijn zwaarwegend journalistiek werk: gezien de reeks artikels over Belgische wijn in Perswijn dien ik mij in alle rust, verreweg van stress en ander gedruis, in het eigen sap te verdiepen. Niet het eerste het beste sap: het piepkleine wijndomein Kitsberg maakt uitmuntende wijn (waarover meer in deel 6 van de genoemde reeks), zo bleek uit herhaaldelijk proeven met zicht op stralende zonnebloemen en ’s avonds bij krekelgesjirp.

Feestje om het begin van de vakantie te vieren. Mooiste wijnen van de avond, met Von Buhl als absolute topper.

A post shared by Stefaan Soenen (@soenenstefaan) on Jun 28, 2018 at 3:29am PDT

Goede wijn op vakantie smaakt beter dan thuis, dat is mijn stellige ervaring. Neem nu de Champagne van Jean-François Launais: nooit smaakte die wijn lekkerder dan in het verwarmde zwembad van ons vakantiehuis in de buurt van Cahors, net na de overwinning tegen de Japanners. Abstractie makende van het vleugje chloor, dronk ik deze edele Champagne vanzelfsprekenderwijs uit een aangepast wijnglas en geen lokale flûte. Wijnglazen in alle soorten en maten, die neem ik ook mee op reis. Evident.

Terwijl ik dit neerpen, drink ik een Touraine bio-Chenin 2016 van Château de Coulaine, aangeraden in een wijnwinkeltje in Tours. Niets op aan te merken maar hij doet me weinig. Het is de laatste dag van de vakantie en de wijnen van thuis, nauwkeurig afgetoetst aan mijn kieskeurige en verwende smaak, zijn op. Ik degusteerde en kocht prachtige wijnen bij Château Triguedina in Cahors, magnifieke Chenin bij François Chidaine in Montlouis-sur-Loire en hoogstaande Chenin en Cabernet Franc bij Jacky Blot. Die wijnen gaan morgen mee naar huis. Ik verlang naar het moment dat ik ze thuis, gerijpt en dus à point, mag openen in gezelschap van vrienden of gewoon gezellig alleen. Ik ben zeker dat de wijn warme herinneringen zal opwekken aan die heerlijke vakantie die nu bijna voorbij is. Frankrijk, wat een geweldig wijnland toch!

Stefaan Soenen

Behalve dat we een blad maken, inmiddels al dertig jaar, organiseren we ook proeverijen. De allereerste was begin jaren negentig, met producenten van de noordelijke Rhône. Een mooie herinnering. Het is bijzonder om de producenten in levende lijve te ontmoeten, en je lezers de mogelijkheid dat ook te doen, en de wijnen te proeven.

In de loop van de jaren is niet alleen het blad professioneler geworden. Dat geldt ook voor de proeverijen. We organiseren ze zelf, zoals Le Tour de Champagne, maar ook voor opdrachtgevers uit het buitenland, zoals de Union des Grands Crus de Bordeaux. Zulke klanten betalen daar een flink bedrag voor vooral voor de locatie –we zitten in Amsterdam, maar ook voor het invliegen van wijnboeren, voor de wijnen, hotelkosten en wat al niet meer.

Geen vast onderdeel, maar wel regelmatig terugkerend, zijn workshops voor professionals, waarvoor men zich apart kan inschrijven. Het aantal plaatsen is beperkt, en zo ook het aantal inschrijvingen dat je kunt accepteren. De afgelopen jaren levert dat steeds meer problemen op. Tijdens sommige workshops komt meer dan 50% van degenen die zich heeft ingeschreven, niet opdagen, vaak zelfs zonder af te zeggen. Heel frustrerend, als je kijkt naar de kosten die worden gemaakt. En frustrerend voor degenen die zich wilden inschrijven, maar te horen kregen dat de workshop volgeboekt was. Dit is niet alleen voor ons een probleem, maar ook voor andere organisatoren, zo weten we uit ervaring.

Daarom hebben we besloten, bij wijze van experiment, om voor workshops die gratis toegankelijk zijn, een borg te vragen. Deze wordt geretourneerd als je komt opdagen, maar wordt geïncasseerd bij niet of te laat afzeggen. Dit kost ons geld en inspanning, maar hopelijk zal de bezetting beter zijn. En dat is weer een zorg minder. Best spannend, hoe en of het werkt. En jammer dat de ‘goeden’ onder de ‘kwaden’ moeten lijden. Maar er moet iets gebeuren. We gaan het zien…

Ronald de Groot

Terwijl we heerlijk zitten te genieten van een uitzonderlijk mooie zomer, wringt er uiteindelijk toch ook iets. Want het besef begint toch wel te komen dat het allemaal niet meer zo uitzonderlijk is, wat er op klimaatgebied gebeurt. Klimatologen roepen het al lang, en steeds meer mensen beginnen te beseffen dat de klimaatopwarming echt impact aan het krijgen is. En we drinken op het terras in de zomermaanden natuurlijk graag een mooi glas rosé of soms –lekker decadent- een glas Champagne, maar niet direct in het besef dat het uitzonderlijk warme weer het karakter en de kwaliteit van deze wijnen ernstig bedreigt.

Een van de problemen is dat je een wijngaard aanplant voor een periode van tientallen jaren, normaal gesproken dertig, veertig jaar. Als het allemaal zo snel verandert, plant je dan nog wel de juiste druiven? Lastige vraag. La Revue du Vin de France sprak hierover met Christophe Bousquet, van Château Pech Redon, met wijngaarden in La Clape, bij Narbonne, in de Languedoc. Deze kondigde aan voor zijn rode wijnen een halve hectare nero d’avola, de druif van Sicilië aan te gaan planten, omdat de lokale druiven –grenache, syrah, en zelfs mourvèdre- in de tegenwoordige hitte niet genoeg zuren meer hebben. Bij wit kiest hij voor assyrtiko, de druif van het Griekse eiland Santorini. Niet eens zo gek. Dat hij daarmee zijn appellation ‘La Clape’ verliest, neemt hij voor lief. De Franse regels zijn (nog) niet zover dat je zomaar andere druiven mag gebruiken. Het is al heel wat dat ze mogen worden neergezet, want dat is niet bij alle druiven zo.

Het is een gedurfde stap om in een klassiek wijngebied te kiezen voor volledig andere druiven. En het stuurt ons een duidelijke boodschap: de klassieke wijnen die we kennen en de historische aanplantgebieden gaan veranderen. Of we dat nu leuk vinden of niet.

Ronald de Groot

De leden van mijn proefpanel weten het al. Of menen het te weten. Als er wijnen van sauvignon blanc op tafel staan, ben ik niet meteen gelukkig. Zeker na een grote proeverij van Sauvignon blancs in het plaatsje Blenheim, hartje Marlborough, hoefde ik na vele tientallen exemplaren even geen Sauvignon blanc meer. Speelt natuurlijk mee dat de Nieuw-Zeelandse versie vaak uitgesproken groen en grassig is, en dat wordt, zeker na zoveel wijnen, behoorlijk monotoon. Sorry Marlborough. Nu wilde het dat mijn wandeltocht van lotgenoten uit hetzelfde geboortejaar, 1953, me dit jaar naar Steiermark voerde. U raadt het al: dit is het mekka van de Sauvignon blanc. Tja, voor zulke bijzondere tripjes moet je wat over hebben en ik was niet degene die het had georganiseerd. Natuurlijk maakte het drinken van wijnen als Cheval Blanc ‘53 of La Gaffelière ’53 veel goed. Plus een mooie Rayne-Vigneau en een aantal mooie Duitse Rieslings.

Maar ja, dan was er toch die Sauvignon blanc. Gelukkig is de ene Sauvignon blanc de andere niet. Anders dan in Nieuw-Zeeland wordt in de Steiermark –gelukkig- gezocht naar een rijpere en rijkere stijl Sauvignon blanc. Producenten als Willy Sattler (Sattlerhof) en Erwin Sabathi maken hun topwijnen in een bijzondere, volle en bijna machtige stijl, zodat je er bijna geen Sauvignon blanc in herkent. Wat ook geldt voor de wijnen van de wijngaard Zieregg van Manfred Tement en voor de wijnen van het wijngoed Polz. Daar dronken we ter afsluiting een Sauvignon blanc uit 1999, die er nog helemaal stond. Zo zie je maar, het kan ook ánders. Je kunt jezelf en de wijnliefhebber ook serieus nemen en mooie Sauvignon blanc maken. Natuurlijk, dat kost ook wat, maar wie de steile wijngaarden hier ziet, begrijpt dat het niet goedkoop kan zijn. Je moet nooit generaliseren, ook niet bij sauvignon blanc. Oeps, nu doe ik het toch. Dus anders: generaliseren bij wijn is gevaarlijk. Er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.

Ronald de Groot

Absolute topwijn, na 65 jaar nog springlevend. Grote naam die zich helemaal bewijst.

A post shared by Perswijn (@perswijn) on Jun 29, 2018 at 1:38pm PDT

Een van de mooie dingen van wijn is dat je overal bijzondere mensen ontmoet, die dezelfde passie hebben als jij: wijn. En het zijn vaak ook levensgenieters, die ook houden van lekker eten, zeg maar van al het goede van het leven. Mensen delen ook graag met je, en je bent overal welkom. Een grote luxe, toegegeven. Het maakt het leven alleen maar leuker.  Ik ben regelmatig op reis met collega-journalisten die ik al jaren ken, en met wie ik in sommige gevallen een vriendschappelijke relatie heb opgebouwd. Vooral Engelse en Scandinavische journalisten zijn vaak prettig gezelschap, niet alleen door de lage taalbarrière, maar ook door een gedeeld gevoel voor humor. Wijn is een serieus onderwerp, maar het moet tussendoor wel leuk blijven. Zeker als je een paar dagen achter elkaar met dezelfde groep in dezelfde bus zit.

Een van de meest bijzondere gezelschappen waar ik deel van uitmaak, is die van wijnmensen –producenten, liefhebbers en journalisten- uit hetzelfde geboortejaar. Sinds we vijftig zijn geworden, vijftien jaar geleden, organiseren we elke vijf jaar een wijnwandeltocht, om tijdens deze wandeltocht wijnen uit ons geboortejaar –u raadt het al, 1953- te drinken. Aanstaand weekend is het weer zover. Na wandeltochten in de Rheingau, de Bourgogne en de Champagne strijken we neer in Steiermark, het zuiden van Oostenrijk. Het levert veel voorpret op. Wel maakte een van de leden van de groep zich –waarschijnlijk niet onterecht- zorgen over de wijnen. Hij vermoedde dat die inmiddels nogal op hun laatste benen zouden lopen. Hij formuleerde het zo: ‘Ik hoop dat onze conditie beter is dan die van de wijnen.’ Voor de zekerheid neemt hij ook maar iets jongers mee. We gaan het zien. Het plezier zal er niet minder om zijn. Heerlijk om elkaar weer te zien en te genieten van mooie (oude) wijnen. Wat kan wijn toch mooi zijn.

Ronald de Groot

Onlangs schreef ik op deze plek over de mediahype rond het door de Nederlandse media overgenomen bericht over een tekort aan rosé, dat ten onrechte werd toegeschreven aan een veronderstelde matige oogst in de Provence in 2017. Dat stond ook helemaal niet in het oorspronkelijke artikel in les Echos. Daarin werd gemeld dat de vraag heel erg was gestegen.

Het is leuk om je nog wat meer te verdiepen in het rosé verhaal, want dat heeft veel verrassende kantjes. Zo hoorde ik tot mijn verbazing op het domein van de Comtes de Lorgeril, in Cabardès, dat op de Franse markt tegenwoordig meer rosé wordt verkocht dan witte wijn. Het scheelt niet heel veel, en het ligt allebei zo rond de 30% van de markt. Dus een enorme hoeveelheid. Dat is een veel belangrijkere oorzaak voor het rosé-tekort dan de iets lagere oogst. In Nederland loopt de markt voor rosé zelfs licht terug.

Met een Franse collega, die ik afgelopen week ontmoette op reis op Sardinië, probeerde ik de oorzaak te raden van deze ontwikkeling. ‘Het klinkt vreemd, maar het is voor veel Fransen een soort compromis. In een gezelschap wil de één wit drinken en de ander rood. De keuze valt dan op rosé.’ Fransen zijn tegenwoordig meer compromisbereid dan voorheen. Hoewel de voortdurende stakingen nog altijd getuigen van weinig neiging tot het zoeken naar een compromis –maar dat terzijde.

‘Dat de kleur steeds lichter is geworden, heeft te maken met het vreemde idee dat lichtere rosé minder alcohol zou bevatten. Dat is helemaal niet zo, maar deze mythe is heel hardnekkig.’ Omdat er meer interesse is in wijn met minder alcohol, zet deze trend lekker door –al is er geen grond voor. Heel apart.

Nou ja, iedereen heeft zo zijn eigen ‘geloof’ in mythes. Een paar dagen geleden meldde de directeur research en ontwikkeling van de bekende kurkfabrikant Amorim, Dr. Miguel Cabral, doodleuk dat het helemaal geen zin heeft om flessen liggend te bewaren. Doe ik daarvoor zo mijn best? Hij vertelde dat de vochtigheidsgraad tussen de kurk en de wijn bij een staande fles ruimschoots voldoende is om de kurk vochtig genoeg te houden. En liggend vergaat de kurk wellicht eerder. Weer wat geleerd. Alleen is het voor mij handiger mijn flessen te laten liggen. Dus dat laat ik maar even zo. Mythe of niet.

Ronald de Groot