Columns

Wat een fijne luxe: lekker van het voorjaar genieten in de Languedoc, tussen de wijngaarden van Saint-Chinian. En ondertussen ontvang je berichten van stormen en striemende regen uit Nederland. En als liefhebber ben ik hier heel bevoorrecht. Zo hoef ik maar twintig minuten te lopen door de wijngaarden om bij mijn ‘buurman’, Stéphane Moulinier, de wijnen van de nieuwste jaargang te kunnen proeven. Hij is een van de betere wijnmakers in Saint-Chinian. De druiven voor zijn betere wijnen komen niet van wijngaarden rond het domein, maar van hoge wijngaarden op de schistes, de leisteen-achtige ondergrond van hogerop in de appellation. Zijn vader plantte daar begin jaren tachtig de eerste syrah van de appellation, toen die druif nog niet was toegestaan. Deze wijngaard staat aan de basis van zijn mooiste wijn, de Terrasses Grillées. De 2016 is meesterlijk lekker. Hij trekt ook de ’94 open, de eerste jaargang, en die is mooi gerijpt, maar nog helemaal goed. Wat een traktatie.

Toch is het niet allemaal zo mooi en prachtig. Hij heeft uit Nederland te horen gekregen dat zijn ‘Tradition’, de basiswijn, ‘te rustiek’ is. Hij is te streng voor de smaak van de Nederlandse klant. Hij laat me de nieuwe jaargang proeven, 2018. Eerst de reguliere versie. Lekker sappig, een goede oogst, met fijne zuren van het terroir. Dan komt een versie in het glas met 1 gram suiker per liter. Toegevoegd om hem soepeler te maken -want dat is hem gevraagd. Het blijft aangenaam drinkbaar, maar het gaat toch al ten koste van de levendigheid en frisheid. Tot slot dezelfde wijn, met 2 gram suiker per liter. Dit komt echt niet lekker over, de toevoeging maakt de wijn vlak. Hij vindt het zelf ook niet lekker. Hij hoopt maar dat niet wordt besloten dat deze het wordt. Op Prowein valt het besluit.

Je vraagt je af of onze smaak steeds zoeter wordt. Zeker is dat in veel Italiaanse ‘droge’ rode wijnen ook suiker zit, en wel meer dan deze twee gram.  Dat geldt ook voor veel ander rood, bijvoorbeeld uit Argentinië of Chili. Wellicht is het een soort gewenning. Ik ben misschien ouderwets, maar ik vind het een aantasting van de smaak. Het is alsof je een schilder vraagt om een traan op zijn schilderij te zetten, omdat je meer ‘emotie’ wilt voelen. Althans, zo ervaar ik het. Saint-Chinian is een droge rode wijn, die helemaal is uitgegist, en die geen restsuiker bevat. Een wijn die je combineert met een gerecht, en die dan niet te hard is. En die aan typiciteit verliest door er suikerconcentraat aan toe te voegen.

Ik ben heel benieuwd hoe de beslissing zal uitvallen.

Ronald de Groot

We zullen het niet zo graag toegeven, als echte liefhebbers, maar ook de wijn kent zijn modes. Of zelfs modegrillen. Wat de ene dag populair is, kan de volgende dag ‘uit’ zijn. Hier moest ik aan denken naar aanleiding van de panelproeverijen van de afgelopen tijd met rode wijnen uit Australië. En ook naar aanleiding van mijn reis naar Down Under, afgelopen november. Australië maakte in de jaren negentig furore met ‘Parker’-wijnen. Machtige wijnen, dik, zoetig, met confiture en veel hout. Dat was toen de mode. Mede onder het motto dat wat Parker zei, ook goed was.

Maar Parker is ‘uit’, en daarmee ook zijn ideeën over hoe een wijn moet smaken. Misschien hebben Europeanen zelfs wel in de gaten gekregen dat de ultieme Parker-wijnen eigenlijk helemaal niet zo interessant zijn, omdat het zware blockbusters zijn. Behalve dan importeurs die nog altijd graag schermen met ‘Parker-punten’, ook al zijn ze afkomstig van de website en/of een van zijn vele discipelen.

Maar ik dwaal af. Met de teloorgang van de klassieke Parker-wijnen kregen de Australische wijnen het moeilijk. Daar kwam de crisis van 2008 nog overheen. De export naar de V.S. kelderde van 960 miljoen dollar in 2007 naar nog maar 360 miljoen dollar in 2013. Australië moest zichzelf opnieuw uitvinden, met wijnen die minder zwaar waren en minder aangezet met veel hout. Dat gebeurde ook, met de trek naar koelere wijngebieden aan de kust of op grotere hoogte.

Toch vond het panel veel wijnen nog erg zwoel en intens, aromatisch en erg rijp. Het komt er op neer dat producenten in streken als Barossa Valley en McLaren Vale hebben ingezien dat je wel kunt streven naar meer elegantie, maar dat het ook geen zin heeft om tot in het uiterste Rhône-wijnen te imiteren. Australië is de zuidelijke Rhône niet. De druiven worden pas fysiologisch rijp bij hogere suikergehaltes. So be it. Juist het imiteren van anderen leidt weer tot het volgen van de nieuwste modegril, en de volgende crisis. Gewoon doen waar je goed in bent, dat is nu het parool. En dat is Australische wijnen maken. Ze hebben gelijk. En de producenten hebben ook ontdekt dat daar een markt voor is. Of wij ze nu lekker vinden of niet.

Ronald de Groot

Na de prachtige proeverij van de Bordeaux van 2016, afgelopen maandag –meer dan 1000 bezoekers, staan we nu weer met beide benen op de grond. Even afkicken. En even tijd om me voor te bereiden op het volgende event: de primeurproeverij. De Union des Grands Crus de Bordeaux organiseert twee ochtenden waarop de wijnen van de leden kunnen worden geproefd. Maar daarmee is de kous niet af. Want de situatie in Bordeaux is altijd heel complex. En lijkt elk jaar complexer te worden. Want een aantal leden van de UGCB wenst de wijnen niet te presenteren op de gemeenschappelijke proeverij. En dat aantal lijkt steeds te groeien, hoewel sommigen terugkeren in de moederschoot.

Zo viel er een paar weken geleden een mailtje in mijn virtuele brievenbus dat de wijn van Haut-Bages-Libéral (Pauillac) samen met die van Ferrière (Margaux, van dezelfde eigenaar) ter plekke in Pauillac kan worden geproefd. Leuk idee, maar ik heb toch per omgaande een mailtje gestuurd dat ik daar geen tijd voor heb. Zonder overigens een reactie te krijgen. Dat de premiers crus hun wijnen apart willen presenteren, omdat ze bang zijn met het ‘gewone volk’ te worden vergeleken, daar kan ik nog inkomen. En dat sommige tweede crus dat ook doen, zoals Léoville-las-Cases of Ducru-Beaucaillou, daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Maar tegenwoordig moet je ook nog apart naar Pichon-Longueville en Léoville-Poyferré, om er een paar te noemen, of naar Conseillante. Allemaal leden van de UGCB, maar duidelijk afvallige leden. Heel irritant.

De kwaliteit van 2018 maakt dit soort gedrag ook mogelijk. Tijdens de proeverij van 2016 fluisterden meerdere producenten me in dat hun 2018 minimaal net zo goed zou zijn als de 2016, en met 2010 en 2016 tot de top drie van hun beste wijnen ooit zou kunnen behoren. Dat maakt het gemakkelijker de wijnen te verkopen. Zeker na de kleine, door de nachtvorst getroffen oogst van 2017. Dat voorspelt ook weinig goeds voor de prijzen van de wijnen. Die zullen er ongetwijfeld niet lager op worden. Dat is Bordeaux. Soms zit het mee, soms zit het tegen. We moeten ons er bij neerleggen.

Ronald de Groot

Vandaag viert de Bordeaux in Amsterdam zijn jaargang 2016, afgelopen jaar op fles op de markt gekomen. Bijna 100 châteaux, lid van de Union des Grands Crus de Bordeaux, laten hun wijnen proeven in de Beurs van Berlage. Een unieke gebeurtenis, en uniek om dit te mogen organiseren. Met dank aan mijn équipe. Gelukkig zijn we verhuisd van Krasnapolsky naar de Beurs van Berlage, want het aantal inschrijvingen overtreft alle records.

Het zegt twee dingen: de belangstelling voor de wijnen uit de Bordeaux is veel groter dan menigeen denkt. En het zegt dat de verwachtingen van de proevers voor de oogst van 2016 hooggespannen zijn. Begin januari mocht ik dat zelf ervaren, bij mijn jaarlijkse proeverij van de laatste op fles gebrachte jaargang in Bordeaux. De jaargang is inderdaad van zeer hoog niveau, zeker noordelijk in de Haut-Médoc, rond Pauillac en Saint-Julien. Ook op de rechter oever zijn in 2016 geweldige wijnen gemaakt. Met dank aan een prachtige nazomer.

Goed beschouwd blijft het opvallen dat Bordeaux zichzelf iedere keer opnieuw weet ‘uit te vinden’. Natuurlijk zijn de wijnen krachtiger en rijper geworden, maar ondanks de klimaatopwarming zijn ze toch niet heel zwaar. De streek heeft blijkbaar het vermogen zich aan te passen, door bijvoorbeeld aanplant van meer laatrijpe druiven, zoals cabernet sauvignon, of petit verdot. En natuurlijk door zorgvuldig werk in de wijngaard. Ook zijn er relatief koele terroirs die het beter doen als het warmer wordt, zoals in het oosten van Saint-Emilion of in het noorden van de Médoc. En warmte leidt tot meer waterstress, en meer waterstress zorgt in Bordeaux voor betere wijnen met meer concentratie. Dat is ook precies gebeurd in 2016. Bovendien was het een koeler jaar, met een prachtig najaar. En dat is en blijft het geheim van Bordeaux. Het blijft een streek die je nooit moet afschrijven.

Ronald de Groot

Een van de vaste onderdelen van ons ‘werk’ is het scoren van wijnen. Geen gemakkelijke klus. Ooit besloten we om voor onze proefnotities te werken met sterren, met een maximum van vijf. Dat gaf -en geeft- ons de vrijheid om aan een wijn ‘in zijn categorie’ de hoogste score toe te kennen -ook al is dat de categorie ‘Supermarktwijnen’. Achteraf vinden we dat nog steeds heel bevrijdend. Het maakt je los uit het keurslijf van ‘internationale’ scores. Bij sommige proeverijen werken we met het oude Franse systeem tot 20 punten, als de verschillen in kwaliteit te groot zijn om in sterren te ‘vangen’.

Tegenwoordig werken veel internationale media met een score tot maximaal 100 punten, een puntenschaal die populair is geworden door Robert Parker van de Wine Advocate. 100 punten lijkt veel, maar in de praktijk krijgen de meeste wijnen een score tussen de 80 en 100. En eigenlijk tel je bij een score van minder dan 90 internationaal eigenlijk niet mee. Dat kan ook beklemmend zijn. Sterker nog, dat is het ook. Onlangs hoorde ik een producent, die voor zijn wijn een score van 100 punten had gekregen, verzuchten dat hij nu niet wist hoe het verder moest. ‘Hoe kan ik ook een betere wijn maken?’ Je zal er maar mee zitten. Het geven van 100 punten aan steeds meer wijnen is  is ook een symptoom van een steeds grotere inflatie in het geven van hoge punten. Producenten spannen zich in om bijzondere icoonwijnen te maken, en critici buitelen over elkaar heen om steeds hogere scores te geven. Tot het niet hoger kan. Het is een ware punteninflatie. Het wachten is op de eerste 100+ scores…

Ronald de Groot

Rectificatie: In mijn overpeinzing van afgelopen maandag (18 februari) stond dat Tim Atkin zou worden betaald om de Zuid-Afrikaanse wijnen hoge punten te geven. Tim Atkin heeft mij verzekerd dat hij voor zijn rapport niet wordt betaald. Mijn excuses hiervoor, de informatie bleek niet correct. Bovenstaand een aangepaste versie van mijn overpeinzing.

De waarschuwingen vliegen ons inmiddels om de oren. Het is ook bijna niet voorstelbaar. Met de brexit-datum van 29 maart nog maar 46 dagen weg, is er nog altijd geen deal over de manier waarop het Verenigd Koninkrijk de Europese Unie zal verlaten. Als ik naar mezelf kijkt, blijft het nog altijd iets abstracts. Je kunt je moeilijk alle consequenties precies voorstellen. Wellicht was dat ook wel zo bij de kiezers, toen ze over het brexit-referendum stemden. Je kunt wel mopperen op de Europese Unie, maar het is ook goed te weten wat die allemaal doet. Met de nadering van uur u is het toch handig daar iets meer van te weten. Ik ben in elk geval blij dat we geen zaken doen met de andere kant van het kanaal. Volgens de website hulpbijbrexit.nl van VNO-NCW doen naar schatting 35.000 Nederlandse bedrijven zaken met het Verenigd Koninkrijk (VK), maar hebben geen enkele ervaring met douaneprocedures. ‘Na Brexit verandert dit en wordt het VK een zogeheten ‘Derde land’.’ Goedbeschouwd is het ongelooflijk dat de Britse politiek er niet in weet te slagen tot een ordentelijke deal te komen.

Degenen die inmiddels maar al te goed weten wat de consequenties van een no-deal-brexit zijn, zijn wijnboeren die exporteren naar Engeland. In The Guardian stond afgelopen zaterdag een interview met de eigenaar van Château Bauduc in Bordeaux, die bijna 100.000 flessen op jaarbasis naar Engeland stuurt, met onder andere Gordon Ramsey als vaste klant. Eigenaar Gavin Quinney legt uit wat het probleem is. ‘Zonder deal zal Engeland per direct het EMCS verlaten, het electronic excise movement and control system. Dit systeem zorgt er voor dat alcoholhoudende dranken soepel alle grenzen binnen de unie kunnen passeren, omdat het er voor zorgt dat BTW en accijns tussen de landen netjes worden verrekend. Zonder dit systeem gaat het vervoer weer terug naar de oude papierwinkel. Hij vreest het ergste door de no deal. Quinney heeft inmiddels besloten zijn wijn eerder te bottelen en er voor te zorgen dat de klanten in Engeland de wijn voor 29 maart binnen hebben. Hij is niet de enige. Veel wijnboeren in Bordeaux maken zich zorgen. Voor Bordeaux is het Verenigd Koninkrijk de vierde markt, goed voor 24 miljoen flessen per jaar. Dus er staat veel op het spel. Je vraagt je serieus af of al die Britse parlementariërs dit allemaal wel beseffen als ze rollend over straat gaan over de Brexit. We genieten van het schouwspel in het parlement, met de typische Britse welbespraaktheid, maar de consequenties zijn serieus. En die zullen we allemaal voelen.

Ronald de Groot

Afgelopen dagen was ik op reis door Duitsland om daar te kijken naar de laatste ontwikkelingen op het gebied van Sekt, de Duitse mousserende wijn. Een leerzame trip. De consumptie van mousserende wijnen bij onze oosterburen is immens, veel groter dan je zou denken. Natuurlijk gaat dat voornamelijk om zeer goedkope, vrij zoetige mousserende wijnen, waar grote bedrijven als Henkell en Rotkäppchen het patent op hebben. Maar ja, daar is gewoon de (super)markt voor. Maar ook de betere producenten floreren, en de wijnhuizen die Sekt maken schieten als paddenstoelen uit de grond.

Eigenlijk zien we op dit moment overal dezelfde ontwikkeling. Mousserende wijnen zijn verreweg de snelst groeiende wijncategorie. Wat me even deed afvragen waarom de jonge Nederlandse wijnbouw daarop niet veel meer inhaakt. We zien wel een paar goede en gevestigde namen als Apostelhoeve en Kleine Schorre met een prima mousserende wijn in het assortiment, maar verder is het nogal stil op dit gebied. Bij onze zuiderburen, In Wallonië, zijn inmiddels twee heel succesvolle bedrijven die meer dan 100.000 flessen mousserende wijn maken, die probleemloos worden verkocht. De enige nieuwe wijngaard die inspeelt op deze ontwikkeling is het Wijndomein Holset, bij Vaals. Dit 6,5 hectare grote wijngoed, aangeplant vanaf 2009, is volledig gewijd aan de productie van mousserende wijnen. Een slimme zet, zo lijkt me.

Degenen die hun wijngaarden langer geleden hebben aangeplant, lijken hier de boot te missen. Destijds waren veel van de nieuwe wijnboeren blijkbaar vooral geïnteresseerd in het maken van donkere en krachtige rode wijnen. Die waren toen ook in de mode. Een keuze die ik in ons klimaat nooit goed heb begrepen. Ik weet het, ik word door deze en gene voor een kritische zeurkous versleten. Maar modes gaan nu eenmaal voorbij. Met de kennis van nu, met de trend naar licht en elegant, ook bij rood, valt deze keuze mijns inziens ook achteraf moeilijk te rechtvaardigen. Het probleem van wijnbouw is dat je een wijngaard aanplant voor de lange termijn. Degenen die het het beste doen, zijn toch de producenten die werken met klassieke druivenrassen, en meestal wit. Daarom ook kunnen Kleine Schorre en Apostelhoeve nu een goede mousserende wijn maken. Ik denk dat met de verdergaande klimaatopwarming ook voor mousserende wijnen in de klassieke druiven de toekomst ligt. Ik vermoed dat op bepaalde plekken in Limburg zelfs pinot noir en zeker de vroegrijpe meunier ook prima als basis voor mousserende wijnen zou kunnen dienen. Holset werkt al met succes met chardonnay. Dat lijkt me nu eens een mooie uitdaging voor een ondernemende durfal.

Ronald de Groot

In Trouw stond afgelopen week een interview met de Nederlandse wijnboer Johan Rippen, eigenaar van wijngaard ‘El Placer’ in Lelystad. De wijngaard van Rippen is biologisch, maar de regels voor biologische wijnbouw zijn in Nederland strenger dan elders in Europa, aldus Rippen. ‘Als uitzondering in de Europese Unie kent Nederland al sinds 2000 een algeheel verbod op het gebruik van koper als bestrijdingsmiddel, met het oog op watervervuiling. Dat de EU dat voorbeeld ook de komende vijf jaar niet volgt, is diep triest voor milieu, veiligheid en gezondheid’, aldus Johan Rippen. ‘Weer vijf jaar langer ongezond koperresidu in de buitenlandse biowijn, en dode wijnbouwbodems.’ Koper wordt een natuurproduct genoemd, maar dat ‘…  is niet synoniem voor ecologisch verantwoord’, zegt wijnboer Rippen: ‘Uranium is ook een natuurproduct’

Samen met een aantal collega’s heeft Rippen daarom het initiatief genomen om zijn de wijn op de markt te brengen als ‘schone wijn’, met een eigen keurmerk. Daarmee wordt aangegeven dat de wijn niet alleen biologisch is, maar gemaakt is zonder koper, zwavel of kunstmest. Met zijn collega’s wil Rippen dat Nederland een voorbeeldland wordt voor ‘schone wijnbouw’.

Een interessant initiatief, dat moet gezegd. Helaas is het keurmerk niet officieel, en is er dan ook geen officiële basis voor. Dat maakt het voor de wijndrinker lastig te interpreteren. De winkels barsten al van de keurmerken, en weer een er bij? De vraag is of dit enige kans maakt. Jammer eigenlijk, want zo gek is het idee niet. Het zou eigenlijk misschien zelfs internationaal moeten worden toegepast. De consument heeft al geen enkel idee over de producten die in de wijn zitten. Laat staan over de producten die in de wijngaard worden gebruikt. Dat zou eigenlijk beter moeten. Want zo onschuldig is koper absoluut niet, daar heeft Rippen volkomen gelijk in. Maar als het in Nederland al ingewikkeld is, dan is dat internationaal nog veel lastiger.

Koper wordt door biologisch en biodynamisch werkende producenten gebruikt –en ook door conventioneel werkende producenten- maar natuurlijk alleen als er meeldauwdreiging is, dus in regenachtige wijngebieden. In streken met een uitgesproken droog groeiseizoen is er helemaal geen koper nodig. Ik ben bij biodynamisch werkende producenten in Chili of in Spanje geweest die totaal geen koper gebruiken. Perfect dus.

In dat opzicht is dit een nuttig initiatief. Het zou goed zijn als de consument hiervan beter op de hoogte zou zijn. Want meestal wordt ‘biologisch’ of ‘biodynamisch’ gemakkelijk verward met duurzaam. En dat verband is er gewoonweg niet. Zeker niet bij het gebruik van (veel) koper.

Ronald de Groot

Afgelopen week stond de deurbel niet stil. Continu werden pakjes wijn afgeleverd voor onze proeverijen. Er komt een keur aan koeriersdiensten langs, want het bezorgen van pakketjes is booming business. We moeten ook heel wat pakje aannemen voor de buren, en de buren nog meer voor ons, want de pakje móeten afgeleverd worden. Anders kost het de koeriers te veel tijd en geld. Het is het gevolg van de almaar stijgende internetverkopen. Het is een interessante vraag of deze ontwikkeling zal doorzetten, en zo ja, hoe snel.

Onlangs viel er een persbericht in mijn digitale brievenbus, waarin werd gezegd dat ruim driekwart van de Nederlanders het liefst aankopen doet in een fysieke winkel. ‘Een aangename sfeer in de winkel, door een juiste combinatie van muziek, het gebruik van beeld en geur, is voor 76 procent van de Nederlandse consumenten een doorslaggevende factor. Dat blijkt uit internationaal onderzoek dat is uitgevoerd in opdracht van Mood Media, wereldwijd marktleider in in–store mediaoplossingen om de klantbeleving te verbeteren’, aldus het persbericht. Nu is Mood Media ongetwijfeld gebaat bij de uitkomst van dit onderzoek, omdat de bedoelde ‘in–store’-oplossingen bestaan uit door dit bedrijf verzorgde sfeer en muziek. Dus het zal best, maar de realiteit lijkt anders.

Op een symposium dat ik laatst bijwoonde, werd gesteld dat de online wijnverkoop van wijn in ontwikkelde markten nog niet boven de 10% van de markt uitkomt. Dus online is nog niet zo belangrijk als iedereen denkt, en groei moet dus mogelijk zijn. De online verkoop betreft nu vooral de bekende merken. En die zijn er in wijn niet zoveel. Van de producenten heeft 38% eigen webshop, goed voor 5% van hun verkopen. Retailers vinden e-commerce wel logisch, maar ze vinden het wel duur en tijdrovend om wijnen online aan de man te brengen. Producenten denken daar gemakkelijker over. Maar grote retailers in bijvoorbeeld Engeland verkopen wel tot eenderde van hun wijn online.
Uiteindelijk mogen we toch verwachten dat de verkoop van wijn via e-commerce zal blijven groeien. In West-Europa zijn ouderen de grootste consumenten, en die kopen minder online. Maar ooit zullen ze worden vervangen door een nieuwe generatie, die wél online koopt. In opkomende markten, zoals China, is dat nu al anders. Daar zijn de wijndrinkers veel jonger, en wordt veel meer online verkocht. In Shanghai was ik onlangs in een wijnwinkel, 1919, onderdeel van een keten, die garandeert dat een bestelde wijn binnen 19 minuten gratis wordt bezorgd. Dat moet een interessante markt zijn. Gezien het feit dat ook in ons land de meeste wijn op de dag van consumptie in de supermarkt wordt gekocht, mag verwacht worden dat hier nog de nodige groei mogelijk is.

Ook zal dit de beleving rond wijn beïnvloeden. Wijn zal nog veel meer een impulsaankoop worden, waarbij de uitstraling belangrijk is, maar ook de sociale status. Dat kan snel gaan. Een voorbeeld. Je gaat naar vrienden, drinkt een lekkere wijn, neemt een foto van een fles met je mobiel en dan heb je de wijn binnen een minuut besteld, zonder dat je weet waar de wijn vandaan komt, hoe de wijn heet en zonder tussenkomst van een wijncriticus of een importeur die er een bloemrijke beschrijving van heeft gemaakt. Dus de consument vindt winkels ongetwijfeld nog steeds fijn, maar de ontwikkeling richting meer online is niet te stoppen, zo lijkt mij.

Ronald de Groot

De belangstelling voor wijn is nog steeds groeiende. Dat is al jaren zo, gelukkig. Ook fijn voor ons, als blad dat het geven van goede informatie over wijn hoog in het vaandel heeft. Ook uitgevers van boeken weten dat ze met wijnboeken in een behoefte voorzien. Op de Nederlandse markt voor wijnboeken zijn er veel vertaald, meestal uit het Engels. Het is natuurlijk wel belangrijk dat dit goed gebeurt. Een van onze lezers, Jeroen Bronkhorst van de Wijnstudio in Rotterdam, zelf wijndocent en schrijver van lesmateriaal, attendeerde mij op de Nederlandse uitgave van de Wine Folley. ‘Gisteren heb ik Wine Folly gekocht, een prachtig vormgegeven boek over wijn, wereldwijd bekend en vertaald. Maar de inhoud is onvoorstelbaar: grove onjuistheden, fantasie-feiten en hele vreemde aroma’s.’

Uit foto’s die hij stuurde van de inhoud, komt naar voren dat dit boek alles weg heeft van broddelwerk. Een paar citaten: ‘Een rijke stijl, vaak met de opdruk ‘Reserve (DAC) of ‘Smaragd (uit Warschau’ in Oostenrijk.’ Tjonge. Wachau met Warschau verwarren en DAC Reserve op één hoop gooien met Smaragd’.  ‘… hoogst mogelijke zuurgraad, die de Gewürztraminer een brosse smaak geeft.’ Hoe verzin je het. Volgens het boek zijn Fino en Manzanilla ‘Zeer lichte stijjlen met fruitaroma’s.’ Tja, en dat bij sherry.

Midden-Frankrijk (pijl naar Aquitaine) met de tekst ‘Wijnen uit Midden-Frankrijk hebben een matige zuurgraad, met aroma’s van wrang fruit en grond.’ Als voorbeelden worden onder andere Bordeaux Sémillon genoemd, Beaujolais Gamay en Sauternais. Tja. Mediterraan Frankrijk: ‘Wijn de Franse Méditerranée hebben een gemiddelde zuurgraad en aroma’s van rijp fruit en rustieke aarde.’ Hieronder zouden dan Cahors Malbec, Limoux Mousserend en Provence Rosé vallen. Verder commentaar overbodig. Nog een aardige: wat vindt u van het aroma ‘Meyer-citroen’? Bij Champagne: ‘Pinot noir voegt aroma’s van sinaasappel en rood fruit toe.’ Nou ja, voorbeelden genoeg. Commentaar van Jeroen Bronkhorst: ‘Het erge hiervan vind ik dat mensen dat gebruiken om zich te informeren.’ Zo is het maar net. De Nederlandse wijnliefhebber verdient beter dan dit soort broddelwerk. Op die manier word je genadeloos op het verkeerde been gezet.

Wine Folly, Madeline Puckette Justin Hammack, Uitgever: Karakter Uitgevers B.V. € 24,99

Ronald de Groot