Columns

Afgelopen week bezochten Perswijn-redacteuren Frank Jacobs en Lars Daniëls een paar topdomeinen in de Bourgogne, in het gezelschap van enkele verstokte liefhebbers. Onder andere Domaine Roulot in Meursault en Domaine Ramonet in Chassagne behoorden tot de bezochte domeinen. Ook Leflaive in Puligny werd niet overgeslagen. Nogal decadent, als je het mij vraagt. Nou ja, of eigenlijk ook niet, misschien. Wijn is om genoten te worden, en ook dure wijn is er om gedronken te worden. Het is alleen zo jammer dat er zo weinig van is en dat de hele wereld deze wijnen wil hebben. De reden voor hun hoge prijzen. Helaas wordt de prijs van veel topwijnen bepaald door vraag en aanbod. Je zou ook kunnen zeggen, in sommige gevallen, ‘wat de gek er voor geeft’.

In een nieuwsbrief van Meininger die ik dit weekend onder ogen kreeg, stond hierover een interessante discussie. Er blijken journalisten te zijn die wijnen niet alleen punten geven, maar ook over de wijn zeggen of hij zijn prijs ‘waard’ is -of niet. In het bericht wordt als voorbeeld gegeven dat Engelse journalisten en -wijnhandel dit voorjaar een soort schema hadden gemaakt welke prijzen gerechtvaardigd zouden zijn bij de voorverkoop van de Bordeaux 2017. Toen de prijzen wel omlaag gingen, maar de châteaux het schema verder links lieten liggen, werd moord en brand geschreeuwd dat de wijnen ‘te duur’ waren. Blijkbaar zijn er nog altijd Engelsen die denken dat hun land het middelpunt van de wereld is. Het soort gedachtegang dat ook achter de Brexit zit. Engeland is zó belangrijk, dat andere het niet kunnen negeren. Wel dus. Let’s get real, folks. De tijd van rule Brittania is toch echt voorbij.

Waar het natuurlijk om gaat, is dat de prijzen niet worden gedicteerd door journalisten, maar door de markt. Als er genoeg Aziatische kopers zijn voor de Bordeaux-wijnen, dan gaan de prijzen echt niet verder omlaag. Als wij in Nederland -of in Engeland- geen Lafite 2017 willen kopen voor een prijs van X, maar Chinezen wel, dan gaat deze wijn gewoon naar China. Je kunt niet zeggen of een prijs fair is of niet. Als de Sauternes-châteaux hun wijn aan de straatstenen niet kwijt kunnen, en de prijzen zijn zo laag dat er geen droog brood aan te verdienen valt, dan zeggen ze aan de overkant van het kanaal ook niet dat ze graag wat meer willen betalen, mogen we aannemen.

Kijk naar de aandelenmarkt. Je koopt vandaag aandeel Y, en na een flinke koersval is het de dag er na 10% goedkoper. Was de prijs van de dag er voor een faire prijs, of niet? Voor veel Bourgogneboeren gaat het probleem zelfs verder. Ze willen hun wijnen vaak helemaal niet voor extreem hoge prijzen verkopen. Maar op het moment dat ze relatief goedkoop de deur uit gaan, worden ze over de hele wereld verhandeld voor veel hogere, en soms zelfs woekerprijzen. Waarbij de producenten het nakijken hebben. Niet voor niets zijn er domeinen die hun wijnen verkopen met quota en genummerde flessen om te voorkomen dat ze worden doorverkocht. Wie dat wel doet, wordt van verdere levering uitgesloten. De markt voor topwijnen is hard. Niet anders dan de markten voor andere luxeproducten. We zullen er mee moeten leven.

Ronald de Groot

Op dit moment zijn we hard bezig om de laatste hand te leggen aan onze restaurantgids Grootspraak. Dat drukt je met je neus op de feiten. Recenseren van restaurants –of net zo goed van wijnen, boeken of films- is en blijft mensenwerk. En bij mensenwerk worden fouten gemaakt. Bovendien is er altijd een vorm van subjectiviteit in het spel. Als je niet van oesters houdt, dan is het misschien lastig om het bijzondere gerecht van Richard van Oostenbrugge (restaurant 212) te beoordelen, waarbij hij oester op geraffineerde wijze combineert met boerenkool.

Voor mij als wijnrecensent geldt hetzelfde. Ik heb zo mijn voorkeuren. Toch voel ik mezelf in staat wijnen te beoordelen die ik zelf niet direct drink. Als ik een serie van tientallen Sauvignon blancs voor mijn neus krijg –wat me in Blenheim, Marlborough ooit gebeurde- dan kan ik aardig beoordelen welke beter zijn en welke niet. Maar subjectiviteit helemaal uitschakelen, is lastig.

Enige vorm van subjectiviteit is iedereen dan ook vergeven. Zo zijn er tegenwoordig veel proevers die zich keren tegen ‘hout’, als het over wijn gaat. Unoaked Chardonnay is het logische gevolg dat marketeers hier aan geven. Tja. Maar op het moment dat we genieten van een prachtige, houtgerijpte witte Bourgogne horen we er niemand meer over. Hout veroordelen is naar mijn idee vooral modieus, zoals het overigens ooit ook modieus was wijnen met veel hout te prijzen. Het gaat om de balans. Wijnen met veel structuur kunnen meer hout verdragen. De ene druif verdraagt hout veel beter dan de andere. Cabernet sauvignon en chardonnay bijvoorbeeld kunnen er goed mee overweg. Riesling, chenin en grenache minder.

Onlangs werd me een restaurantbeoordeling onder ogen gebracht waarin de recensent schreef over een Savennières Clos du Papillon dat ‘zulke houtbakken uit de tijd zijn’. Naar mijn smaak gaat er dan iets fout. Het gaat er toch niet om of houtrijping ‘uit de tijd’ is? Het gaat er om of de wijn mooi is of niet. Sterker nog, laat de wijndrinker zelf beoordelen of hij/zij veel hout fijn vindt of niet. Het ging hier om een 2006 van Baumard. Onlangs proefde ik de 2007, en die was geweldig. Adembenemend mooi.

De sommelier van het restaurant in kwestie, de Utrechtsedwarstafel, ging er over in discussie met de recensent, en meldde hem dat deze wijn geen houtlagering heeft gehad –wat inderdaad zo is. En toch schrijft deze recensent: ‘chenin zoveel barrique meegeven is zonde’. Je zou denken dat deze onlangs nieuw bij het Parool aangetreden scribent thuis nog even zou hebben nagekeken hoe het zat, vooral omdat hem werd verteld dat de wijn geen houtlagering had gehad. Dit is vrij essentieel, lijkt me. Als ik zou melden dat een gerecht wordt overheerst door kokos, en de chef zou me komen vertellen dat er geen kokos in zit, zou ik me even over het hoofd krabben. Dit is de subjectiviteit voorbij, dit is het berijden van stokpaardjes.

Gelukkig werd de fout in het Parool van afgelopen zaterdag zuinigjes toegegeven, op influisteren van een van onze panelleden. Gemeld wordt dat de getoaste ‘karameltoon’ vaak voor ‘barrique’ wordt aangezien. Natuurlijk kan dat gebeuren. Ik dacht ooit ook dat Dom Pérignon houtrijping kreeg. Niet dus. Maar in dit geval wordt naar mijn smaak toch aan de essentie voorbijgegaan, namelijk dat je een wijn veroordeelt om iets wat er gewoon niet is. Alleen maar om iets waar je niet van houdt. Of je van hout houdt, is subjectief. Of een wijn hout heeft of niet, is objectief. Dit lijkt toch op een vorm van vooringenomenheid die het vak van recensent ondergraaft.

Ronald de Groot

Als publicatie over wijn en wat lekker eten ontvang je een stortvloed aan persberichten. Het is een dagelijkse routine en -sorry voor de afzender- glijdt het grootste deel van deze persberichten bij ons direct weg in de anonimiteit. We kunnen nu eenmaal niet overal aandacht aan besteden. Bovendien zijn veel persberichten niet meer dan veredelde verkooppraatjes. De persberichten die écht opvallen, zijn natuurlijk de beste. Afgelopen week kwam er zo een. ‘De Vegetarische Slager gediskwalificeerd in verkiezing ‘Leukste slagerij van Nederland’’. Ik weet niet of u de rubriek ‘De Speld’ leest, in de Volkskrant, maar dit zou in de serie serieuze nepberichten passen die daar als een vorm van milde satire worden gepubliceerd.

Ik citeer het persbericht verder. ‘De Vegetarische Slager is door slagersvakbeurs Slavakto verwijderd uit de race om ‘Leukste slagerij van Nederland’ te worden. De Vegetarische Slager deed met zijn vestiging ‘De Vleesch Lobby’ in Den Haag mee aan de verkiezing. De vakbeurs was, een week na de start van de verkiezing, van mening dat De Vleesch Lobby geen slagerij zou betreffen, hoewel de betaalde inschrijving aanvankelijk wel geaccepteerd werd. De moderator van de verkiezing liet dinsdag schriftelijk weten dat De Vleesch Lobby ‘geroyeerd’ zou worden, vlak na de bekendmaking van de eerste tussenstand. De Vleesch Lobby had tot nu toe met grote afstand de meeste stemmen van de provincie Zuid-Holland.’

Tot zover het persbericht, uitgebracht door de vegetarische slager zelf. Wat een heerlijke strijd. Het is natuurlijk niet zo leuk voor de vakorganisatie voor de slagers dat een ‘slager’ die geen vlees verkoopt zo’n verkiezing zou winnen. Maar ja, dan moet je hem ook niet toelaten tot je wedstrijd. Daar ligt het probleem. Iemand uit de wedstrijd halen die in winnende positie ligt, is niet zo fraai natuurlijk. Dat lijkt vooral een zwaktebod.

Het is natuurlijk een dilemma, dat begrijp ik best. Maar in het gebruik van veel woorden en begrippen is ook een soort inflatie opgetreden. Vroeger verstond ik onder een carpaccio een gerecht met rauw rundvlees als basis. Tegenwoordig kan elk gerecht waarin iets dun gesneden op het bord gelegd wordt, als ‘carpaccio’ door het leven gaan, of het nu zalm, vlees of zelfs inktvis is.

Je zou de lijn ook kunnen doortrekken naar wijn. Is wijn zonder alcohol eigenlijk wel wijn? Bij onze proeverijen zijn we in dat opzicht tot nu toe coulant geweest. We hebben niet de neiging gehad om wijn zonder alcohol te diskwalificeren, maar we komen het ook niet zo vaak tegen. Gelukkig. Want zonder dat ik voor het gebruik van (meer) alcohol wil pleiten, zijn wijn en alcohol toch wel erg met elkaar verbonden. Zonder alcohol verliest wijn veel van zijn aromatische expressie. Dus als een slager zonder echt vlees geen ‘echte’ slager is, dan is een wijn zonder alcohol ook geen ‘echte’ wijn, vrees ik. Maar het blijft een leuk bericht.

Ronald de Groot

Eindelijk kwam hij dan. De regen. Na een extreme zomer was het dit weekend binnenblijven, met alleen maar stromende regen. Ik moest even denken aan de Nederlandse wijnboeren. Het jaar zag er geweldig uit, zo begin augustus. Met een voorsprong van zo’n drie à vier weken op de normale oogstdatum kneep iedereen zich al in de handen. Ik hoop dat de voorsprong genoeg was om de druiven binnen te hebben, want dit soort hoeveelheden regen op bijna rijpe druiven, daar zit echt niemand op te wachten. Ongetwijfeld zal er al veel wit binnen zijn, gezien de prachtige zomer die we hier hebben gehad. Op internet waren al beelden te zien van Nederlandse boeren die hun druiven tevreden binnen haalden, zoals de wijngaard de Amsteltuin, niet ver hier vandaan. Voor Nederland een volstrekt unieke situatie. Gelukkig maar.

De omslag in het weer is goed nieuws voor het zuiden van Europa. Daar was het weer dit voorjaar, tot ver in juni, en deels tot in juli zeer slecht, met veel regen. Dat zorgde voor veel ziektedruk, met vooral meeldauw als hét probleem. Zeker nu er meer en meer biologisch wordt geboerd. Daarna herstelde het weer zich perfect, en ook voor de komende tijd is de weersvoorspelling voor Frankrijk, Spanje en Portugal zeer gunstig. Uit mijn geliefde Bordeaux komen positieve berichten. Met de komende twee weken bijna alleen maar zonneschijn in de voorspelling kan de oogst in alle rust worden binnengehaald. Wit zit al bijna allemaal in de gistkuipen. De wijnen tonen zich krachtig en aromatisch van karakter. De oogst van de merlot gaat nu van start, te beginnen in de gemeenten langs de Gironde. De druiven zien er zeer gezond uit. Dat biedt de mogelijkheid om ze op het juiste moment te plukken, vroeg voor fruitige en frisse wijnen, en later voor meer rijpheid, indien gewenst. Ook de eerste cabernet sauvignon kan relatief snel worden geoogst, omdat het verschil in rijping tussen merlot en cabernet dit jaar kleiner is dan andere jaren. Degenen die de meeldauw dit voorjaar onder de duim wisten te houden, zullen een grote oogst binnenhalen. Zo kan Bordeaux de verliezen door de nachtvorst van vorig jaar weer een beetje goed maken.

Voor Bordeaux is dit een vrij normale oogstdatum. Dat is, in de huidige klimaatopwarming, goed nieuws. In de Champagne moest dit jaar, door de extreme warmte, extreem vroeg worden geoogst. Dat is voor de aromatische ontwikkeling van de druiven niet gunstig. Daarvoor zijn eigenlijk ook koude septembernachten nodig. Een vroege oogst lijkt mooi, maar dat is slechts schijn. Daarmee worden de producenten wel met de neus op de feiten gedrukt. De klimaatopwarming is een van de grote problemen van de komende jaren. Behalve dan voor Nederlandse wijnboeren…

Ronald de Groot

Afgelopen dinsdag reisden we naar Zuid-Afrika, voor een bezoek aan Cape Wine, met vervolgens een reis door de wijnregio’s. De reis had een bizarre start. Sommelier Lotte Wolf zou meereizen op dezelfde vlucht, maar kwam nooit aan boord. Pas na de landing vernamen we dat ze was overleden. Verschrikkelijk. Haar vriend, Björn van Aalst, zou haar in Kaapstad van het vliegveld halen. Een situatie waar geen woorden voor zijn. Wat een verdriet. U kon het bijzondere persbericht lezen op onze website.

Dan kom je in een land dat iets heel vertrouwds heeft, door een verwante taal en een soort Europese uitstraling van Kaapstad en de omgeving. De Westkaap heeft een Europese leefstijl, en trekt daarom ook mensen aan van elders in Zuid-Afrika. ‘Dit is Europa. Bij Johannesburg is het Afrika’, zo kun je hier optekenen. Een land met een duidelijke tweedeling. Maar er zijn nog meer tweedelingen. Terwijl de bovenlaag op een (luxe) Europese manier leeft, is de armoede die je ziet verpletterend. Ik hoef er verder niet over uit te weiden, er is al vaak over geschreven. Als je door een township rijdt, zie je het om je heen. Je ziet dat er zelfs mensen ‘wonen’ tussen de vangrails van de snelweg, onder een zeil. Heel confronterend.

Ook in de wijn is er een tweedeling. Op Cape Wine kun je wijnen proeven die behoren tot de wereldtop. Maar de grote bulk, letterlijk bulk, van de Zuid-Afrikaanse wijnen brengt te weinig op om van te leven. De reden? Nederlandse, Engelse of Duitse supermarkten willen gewoon niet genoeg betalen voor de wijnen. Misschien een kip-en-ei-kwestie. Moeten consumenten meer betalen, of moet de supermarkt ze vertellen dat ze meer moeten betalen? Ik weet het niet. Er is geen stichting ‘Wakkere Wijn’, die de supermarkten met harde hand dwingt geen ‘plofwijn’ meer te verkopen. Maar het maakt weinig uit. Zeker is dat té goedkope wijn niet werkt. Hier in Zuid-Afrika worden wijngaarden gerooid omdat er niet genoeg mee wordt verdiend. Met appelen zijn de verdiensten zeven keer hoger. Blijkbaar moet er eerst een tekort komen, voor we meer gaan betalen. Of moet China alles voor onze neus wegkopen. We zouden ook voor de afwisseling kunnen besluiten betere en wat duurdere wijnen te gaan drinken. Dat is een stuk beter en duurzamer.

Ronald de Groot

Afgelopen maandag, op onze jaarlijkse champagne-proeverij, organiseerden we voor het eerst ook begeleide proeverijen, door de makers van onze website altijd weer ‘masterclasses’ genoemd. Ik had me als vrijwilliger aangemeld deze proeverijen te verzorgen, en daar had ik geen spijt van. Ondanks het feit dat ik er vijf op één dag heb gedaan, voelde ik me na afloop nog kiplekker. Dat had veel te maken met de respons. Iedereen die binnenkwam wilde graag meer weten over champagne. Niet zo gek eigenlijk, als je bedenkt hoe ingewikkeld het product champagne eigenlijk is. Dan besef je vooral, zeker als je dit soort proeverijen voorbereidt, dat het enige tijd neemt voordat je champagne een beetje begrijpt en op zijn merites kunt beoordelen. De combinatie van terroir, druiven, assemblages, grote merkwijnen, tweede gisting op fles, boeren-champagnes, dégorgement en dosage, er zijn zoveel factoren die de kwaliteit en het karakter van een champagne bepalen, dat het al snel duizelt. Fijn dus om er met zijn allen een beetje lijn in te brengen, en niet zozeer als ‘master’.

Wat het extra leuk maakt, is dat je je eigen lezers ook even kunt spreken. Je maakt een blad door te reizen en dan achter de computer te gaan zitten –net als bij het schrijven van deze ‘overpeinzing’. Deze afstand tot de lezer wordt op zo’n proeverij even overbrugd. Heerlijk. Vooraf was het een beetje spannend of ons nieuwe systeem, met een borg voor de professionals voor de proeverij zou werken. Het beviel uitstekend. Met dit systeem wisten we de no-show terug te dringen tot onder de 20%. Daardoor konden we de proeverij helemaal zonder probleem vullen. Een experiment dat voor herhaling vatbaar is.

Wat vooral opvalt, in de jaren dat we de proeverij verzorgen, is dat de belangstelling voor champagne elk jaar toeneemt, en dat ook steeds meer behoefte is aan kennis over champagne. En voor champagneliefhebbers als we zijn, is dat heel goed nieuws. Proost!

Ronald de Groot

Hoe vaak ik ook wijnen proef, en wat voor wijnen het ook zijn, het is altijd leerzaam. Wijn staat nooit stil, en dus mag ik ook niet stil staan. Idées conçues, ideeën die al van te voren vaststaan, zijn uit den boze. Wat mij betreft geldt dat in hoge mate voor onze ideeën over wijnjaren. De menselijke geest –ook de mijne- maakt het soms nodeloos ingewikkeld, maar heeft vaak ook de neiging het op het vlak van goede en slechte wijnjaren simpel te houden. Dat heeft ook een aantrekkelijke kant. Als ik bedenk dat Bordeaux 2013 het minste jaar is van deze eeuw tot nu toe, dan weet ik ook dat ik voor mijn kelder met een boog om deze wijnen heen kan lopen.

Afgelopen week had ik het voorrecht een kleine serie wijnen van Ornellaia, het topdomein uit Bolgheri, te mogen proeven. Op tafel stonden 2004, 2002, 2001 en 1997. ‘Kenners’ weten dan direct dat 2002 een matig jaar is. Niet alleen in Bordeaux, maar ook in Toscane. Toch moest iedereen aan tafel erkennen dat de 2002 van Ornellaia een prachtige wijn is. Minder groots inderdaad dan 2004 en 2001, zeker. Maar omdat het een lichter jaar is, was hij misschien wel het lekkerst om nu te drinken. De bediening en de chef van het restaurant mochten ook even meeproeven. Hun oordeel: ‘2002 is het lekkerst’.

Het leerde me twee dingen. Ornellaia is werkelijk een grote wijn. Duur, maar tegelijk met de dure plicht om ook in mindere jaren gewoon heel goede wijnen te maken. En het leerde me dat je ‘mindere’ jaren nooit zomaar moet afschrijven. Bovendien zijn ze minder duur en gemakkelijker verkrijgbaar.

Een verdieping van onze ideeën die heel nuttig kan zijn. Want dat kan prima buitenkansen opleveren. Zo heb ik ‘en primeur’ wat heerlijke Sauternes 2013 kunnen kopen voor letterlijk spotprijzen. Omdat iedereen ‘wist’ dat 2013 voor Bordeaux slecht was, realiseerden weinigen zich dat 2013 voor de Sauternes –leve de regen!- een topjaar is. Iedereen liep dan ook met een boog om deze heerlijke zoete wijnen heen. En dat is dan weer leuk meegenomen voor wie zich er wat meer meer in verdiept en niet meteen uitgaat van vaste ideeën. En zeker niet die over ‘gedoemde’ jaren.

Ronald de Groot

De afgelopen tijd heb ik me nogal bezig gehouden met champagne. Eigenlijk helemaal niets mis mee, zult u denken. Ach, en dat is nog waar ook, als ik eerlijk ben. Er moesten champagnes geproefd worden voor onze koopgids, en dat was inderdaad geen straf. Er waren meerdere wijnen ingezonden uit de jaargang 2008, en die bevestigden moeiteloos de reputatie van dit bijzondere jaar.

Daarnaast was ik een paar workshops aan het voorbereiden, die ik op 3 september verzorg op Le Tour de Champagne, in het Amstel Hotel. Dat is gewoon werk, want daarvoor zit ik alleen maar achter de computer, te lezen en te schrijven over champagne. Ook niet erg.

Vaak wordt gezegd dat champagne duur is. Maar als je je realiseert dat grote huizen tussen de € 6 en € 7 per kilo druiven moeten betalen aan de boeren, dan begrijp je dat het ook geen goedkope wijn kan zijn. Er is wel goedkope champagne, maar daarmee snijd je jezelf gemakkelijk in de vingers. Ik kom wel wijndrinkers tegen die denken dat champagne ‘niet lekker’ is. Maar als je dan iets goeds inschenkt, zijn ze snel van dat idee genezen. Er is kwaliteit genoeg, en die is de afgelopen jaren ook steeds meer toegenomen.

Wat vooral opvalt aan champagne, naast mooie kwaliteit, is de waanzinnige diversiteit. Met de opkomst van al die kleinere boeren die zelf champagne maken, is dat werkelijk een geweldige ontwikkeling. En ook de grote huizen maken allerlei verschillende cuvées en jaargangwijnen, die allemaal verschillend zijn. En dan praat ik over grote verschillen in smaak en stijl. Een leuke ontwikkeling is dat je steeds meer champagnes ziet op basis van veel, en vaak zelfs 100% meunier, een druif die eerst nogal werd verguisd.

De veelheid aan stijlen maakt champagne als wijn heel bijzonder. Uiteindelijk verklaarbaar natuurlijk, omdat geen enkele wijn zo ‘gemanipuleerd’ wordt als champagne. Alleen al de tweede gisting op fles, de bewaartijd van de flessen in de kelder en de dosage maken de wijn uniek, maar ook heel verschillend. En dan heb ik het nog niet eens over de gebruikte druiven en het terroir. Wat een complexiteit! Daarom kun je ook altijd een champagne vinden die bij je past. En daarom raak je ook nooit uitgeproefd en uitgeleerd over champagne. Ik ook niet. Heerlijk. Leve de diversiteit!

Ronald de Groot

Als je veel flessen wijn door je handen laat gaan, zoals wij doen met onze proeverijen, dan kijk je ook regelmatig op de achterkant van de fles. De meeste wijnen hebben tegenwoordig een achteretiket.
Dat achteretiket dient vaak om te voldoen aan wettelijke eisen. Dus staat er op wat de inhoud is, het alcoholgehalte, de naam van de producent, de appellation, etc. Dan is het vooretiket er alleen maar voor de sier.
Maar je hoopt daarop dan ook wat extra informatie te vinden over de wijn die je in het glas hebt. Het achteretiket zit er toch op. Dus een gouden kans. Helaas. Dat is lang niet altijd het geval. Sterker nog, regelmatig word je zelfs flink teleurgesteld, omdat er iets nietszeggends op staat. Of zelfs lariekoek en gezever. Zo kwamen we afgelopen week zelfs een fles tegen waarop stond dat je met mannen moest praten, en dat vrouwen alleen waren om lief te hebben. Wat dat met de inhoud van het gebodene te maken had, bleef geheel duister. Hier wordt eigenlijk geen poging gedaan iets over de wijn te zeggen.
Maar als wel een poging wordt gedaan om informatie te geven over de wijn kan dat ook verkeerd aflopen. Wat denkt u hiervan? ‘Sensaciones is the result of an assemblage of grapes and oak barrels where fruit and oak during three months are combined in perfect harmony and elegance.’ Het beeld van druiven en vaten. Je ziet het voor je. Hopelijk leidt dat ook tot wijn.
Of deze? ‘Château Grand-Jauga is part of the Haut-Bergeron vineyard in the middle of the Sauternes classification.’ O ja? Dat is knap, je in het midden te bevinden van een classificatie, zonder zelf ook maar in enig opzicht geclassificeerd te zijn. Volstrekt nietszeggende info. Het zou veel handiger zijn om te vermelden welke druiven er in zitten en in welke percentages. Maar daar zijn ze in de Bordeaux niet zo goed in.
Als troost dan maar een glaasje champagne. Agrapart. Even op het achteretiket kijken. Dosage: 5 g/l. Mis en bouteille: Mai 2014. Dégorgement: Octobre 2017. Bravo. Zo hoort het. Het kan dus wel…

Ronald de Groot

Voor de vakantie hebben we een flink aantal wijnen uit de Chablis geproefd voor het volgende nummer van Perswijn, editie zes. Een bijzonder genoegen. Chablis is en blijft een geweldige witte wijn. Een combinatie van kracht, rijkdom en mooie zuren. Maar helaas moesten we ook ondervinden dat het aanbod verschraald is. Door voortdurende problemen met hagel en voorjaarsvorst zijn de oogsten de afgelopen jaren bijna stelselmatig heel klein geweest. En net als in andere delen van de Bourgogne is de productie al niet zo groot, door het beperkte oppervlak. Kortom, er is gewoon bijna geen Chablis meer. Voor sommige producenten is de bodem van de reserves dan ook in zicht. Er worden zelfs extra flessen uit oudere jaren verkocht om de klanten toch nog enigszins te kunnen bedienen. ‘Nee’ verkopen is nu eenmaal geen leuke hobby. Bij-effect is dat de prijzen stijgen, zonder dat dit de verliezen in omzet echt goed kan maken.

Chablis was in 2017 eigenlijk de enige streek van de Bourgogne die werd getroffen door voorjaarsvorst. Meer naar het zuiden konden de slechte oogsten van voorgaande jaren wel weer enigszins goed worden gemaakt. Niettemin is ook daar het aanbod domweg te klein. Inmiddels behoren Bourgognes dan ook tot de duurste flessen ter wereld, en zijn de beste wijnen van de streek een prooi voor (Aziatische) speculanten. Volgens de Nieuw-Zeelandse website Winesearcher is tweederde van de top 50 duurste flessen een Bourgogne. Juist de schaarsheid zorgt er voor dat ze aantrekkelijk zijn voor degenen die er grof geld mee willen verdienen. Een ongewenste situatie –niet in de laatste plaats voor de boeren zelf, die wijn maken om gedronken te worden, en niet om er mee te speculeren. Het is een onverkwikkelijk bijverschijnsel van een markt die volledig mondiaal is geworden. De gewone liefhebber heeft het nakijken…

Ronald de Groot