Nieuws

Wat zou Champagne aan Zee zijn zonder een uitverkiezing van een ‘beste Champagne Brut’? Een winnaar die wordt gekozen na uitgebreid proeven van een groot aantal Brut Champagnes van kwaliteit. Een echte competitie, waarbij grote namen niet tellen.
Wat zou Champagne aan Zee zijn zonder een uitverkiezing van een ‘beste Champagne Brut’? Een winnaar die wordt gekozen na uitgebreid proeven van een groot aantal Brut Champagnes van kwaliteit. Een echte competitie, waarbij grote namen niet tellen. Want er wordt blind geproefd. En waar eerste worden een grote eer is, is het helemaal geen schande om geen winnaar te zijn. De kwaliteit is over de gehele linie domweg bijzonder goed.

De winnaars werden door het Perswijnpanel gekozen de uit de finalewijnen, die bekend werden gemaakt in nr. 7 van Perswijn. Een proeverij met veel grote namen, en ook de wijnen van een paar –steeds betere- kleine huizen, die ook nu verrassend uit de bus kwamen. En, heel saai en toch ook heel verrassend: wederom werd de Philipponnat Royal Réserve tot winnaar gekroond. Het panel was er zelf confuus van. Maar het demasqué liet wederom dit resultaat zien. Dat Philipponnat steeds weer wint in zo’n sterk veld wil zeggen dat het domweg een heerlijke champagne is. De oorkonde die aan deze prijs verbonden is, werd in ontvangst genomen door Cathy Moerdijk van importeur Vinites.

Een bijzonder eervolle tweede plaats was er voor de Barnaut Blanc de Noirs Brut, een zeer betaalbare champagne gemaakt van 100% pinot noir. Een bijzondere prestatie.

De derde prijs ging naar de heerlijk elegante Henriot Brut Souverain. Henriot is misschien niet zo bekend, maar een huis dat fraaie champagnes maakt. Deze mooie derde plaats bewijst dat. We kunnen er weer tegen met de feestdagen.

1 Philipponnat, Royale Rés­erve
Vinites, 9

2 Barnaut, Blanc de Noirs
Moolenaar, Tamis, 8

3 Henriot, Souverain
Henri Bloem, € 29,95

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >

Er is weer Beaujolais Primeur. Tenminste, als je zoekt, want nog niet iedere wijnwinkel heeft de nieuwe flessen al binnen. Was de derde donderdag van november te vroeg? Is Beaujolais Primeur niet meer interessant? Perswijn proefde de nieuwe lichting en maakte twee lijstjes met aanraders.
‘Nee meneer, volgende week is hij er voor u.’ Vreemd antwoord. Is het omdat de derde donderdag zo vroeg viel dit jaar? In elk geval was de Beaujolais Primeur nog niet overal voorhanden. Bij de Mitra niet bijvoorbeeld. Toch was het de vijftiende en dus de derde donderdag van november. Een jaar of tien geleden was dat een echte gebeurtenis, maar dat is al lang niet meer zo.

De Franse kernproeven waren destijds de aanleiding om eens goed actie te voeren tegen de Beaujolais primeur, maar dat is toch ook niet de echte reden van zijn neergang. De wijndrinker heeft het waarschijnlijk wel gezien en is weer overgestapt op iets anders. Maar goed, er is toch Beaujolais primeur. Hij is dit jaar fris en fruitig, laten we maar zeggen. De Beaujolais ontsnapte niet helemaal aan de matige zomer in Frankrijk, ondanks de beschutting van de hoge heuvels aan de westkant. De zomer was koel en er was meer regen, zodat de wijnen wat meer zuren hebben dan gewoonlijk.

De goede exemplaren zijn aangenaam licht en mooi fruitig, met dank aan het koele weer. De druif van de Beaujolais, gamay, houdt niet zo van de hitte. De lekkerste die we proefden was de Beaujolais Primeur van het beroemde huis Duboeuf. Aangenaam fruitig en sappig. We maakten twee top-5-jes, die u kunt vinden met de volgende links: http://wijntop5.nl/smaakstijlen02.php?TastestyleID=87 en http://wijntop5.nl/smaakstijlen02.php?TastestyleID=150

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >

Voor het wijngebied Bergerac is Nederland een belangrijke markt. Alleen is het imago van de streek voor enige verbetering vatbaar. Daar wordt dus hard aan gewerkt. Recentelijk bracht een delegatie uit Bergerac een bezoek aan restaurant Parkheuvel te Rotterdam om nog eens aandacht te vragen voor wat het gebied zo al te bieden heeft.

Voor het wijngebied Bergerac is Nederland een belangrijke markt. Alleen is het imago van de streek voor enige verbetering vatbaar. Daar wordt dus hard aan gewerkt. Recentelijk bracht een delegatie uit Bergerac een bezoek aan restaurant Parkheuvel te Rotterdam om nog eens aandacht te vragen voor wat het gebied zo al te bieden heeft. Dat is meer dan ‘men’ in Nederland wel eens geneigd is te denken. Meer dan simpel wit en simpel rood die niks mogen kosten. En meer dan een simpel zoetje. Uit Bergerac komen ook wijnen die zich uitstekend bij haute cuisine van een chef als Erik van Loo thuis voelen. (Tussen haakjes, er komt na dat malle gedoe van vorig jaar nu toch wel gerechtigheid in de vorm van een tweede ster? Kwestie van goede smaak!) Om een driegangenlunch nu meteen te bombarderen tot ‘La Grande Bouffe’ gaat misschien even wat te ver, maar de boodschap liet in ieder geval niets aan duidelijkheid te wensen over. Nog een pluspunt: de Bergeracois hadden er helemaal geen moeite mee om champagne van Pol Roger als aperitief te laten schenken. Dat getuigt al vast van gezond zelfvertrouwen. Om te laten zien dat Bergerac geen gebied is met overwegend simpele landslieden van de mannelijke kunne waren twee aantrekkelijke vrouwen uitgenodigd om hun wijnen voor te stellen, de van origine Helena de Jong en de van origine Zuid-Afrikaanse Gerrita Martin. De eerste begon pas in 2003 op heel kleine schaal zelf wijn te maken van 2 hectare wijngaard, de tweede vertegenwoordigt een grote coöperatie. Groot – Cave de Sigoulès Gerrita Martin liet enkele wijnen proeven van de Cave de Sigoulès, een coöperatie met 1200 hectare wijngaarden die actief is in diverse segmenten van de markt. Met een openheid die je bij Fransen niet zo snel zou tegenkomen, liet Martin weten dat voor sommige wijnen houtsnippers gebruikt worden om ze net even wat meer vulling te geven. Voor de rosé gebeurt dat bijvoorbeeld, die overigens wel volledig droog gevinifieerd wordt. Een kwestie van commercieel denken en inspelen op behoeften van de consument. Tegelijkertijd maakt de coöperatie va Sigoulès ook ambitieuzere wijnen volgens de meer klassieke regels van de kunst. Een voorbeeld daarvan is de rode Cantus Terra. Een van de mooiste wijnen uit het assortiment van Sigoulès is de edelzoete Saussignac Vendanges d’Autrefois 2005. Saussignac ontleent zijn zoetheid zowel aan passerillage (indrogen van druiven aan de stok door de wind in dit deel van Bergerac)) als aan botrytis. Kenmerkend voor Saussignac in het algemeen en voor deze wijn in het bijzonder is een mooie zuurgraad naast het beschaafde zoet en een hoge mate van zuiverheid. Het probleem is alleen dat de appellation met 70 hectare veel en veel kleiner is dan Monbazillac. Niettemin een écht, volwaardig alternatief voor Sauternes en bovendien een koopje voor circa 10 euro. Verkrijgbaar bij winkels die aangesloten zijn bij de Nederlandse Wijnkring. Klein – Clos de Mège Voor Helena de Jong was het een bijzondere ervaring om de eerste min of meer officiële Nederlandse presentatie van haar wijnen in Rotterdam te houden. Het is haar geboortestad, die ze lang geleden verliet om in Frankrijk te gaan wonen. Ze dat daar eerst in de bloemen- en plantenhandel, even onder Parijs. Door vervelende omstandigheden gedwongen verhuisde ze na 15 jaar naar de Dordogne voor een nieuw begin. Eerst was dat een boerenbedrijf met agrotoerisme, later kwam er ook wijnbouw bij. De Jong heeft daarvoor 2,4 hectare wijngaard ter beschikking. In 2003 maakte ze haar eerste wijn, experimenteel en letterlijk als ‘garagiste’. De eerste oogst bestond uit 5000 flessen. Inmiddels zijn dat er jaarlijks 8000, en in 2009 moeten het er 11000 worden, wanneer de nieuw aangeplante merlot in productie komt. Tot nu maakt ze haar wijnen van cabernet franc, cabernet sauvignon en malbec. Helena de Jong heeft snel geleerd. Haar 2005 smaakte heel aangenaam, haar 2006 nog beter. In beide wijnen valt het uitgesproken fruitige karakter op. Het gaat samen met een verrassend subtiel houtgebruik. Dat zie je niet vaak bij beginnende wijnmakers. Eerder hebben die neiging om te veel hout te gebruiken. Interessant om vast te stellen is dat de 2006 wat vleziger en soepeler is dan de 2005. Je zou eerder het omgekeerde verwachten, maar het zegt voldoende over de vooruitgang die op Clos de Mège geboekt wordt. Clos de Mège (2005) wordt geïmporteerd door Noordman Wijnimport in Leiden. René van Heusden

De Nederlandse Helena de Jong bewerkt haar 2,4 hectare in Bergerac als ‘garagiste’.

In de nieuw verschenen editie 2008 van de GaultMillau Wein Guide Deutschland is Bernhard Huber uitgeroepen tot Winzer des Jahres, in het Nederlands: producent van het jaar. Het moderne wijngoed van Huber bevindt zich in Malterdingen, in de omgeving van Freiburg im Breisgau.
In de nieuw verschenen editie 2008 van de GaultMillau Wein Guide Deutschland is Bernhard Huber uitgeroepen tot Winzer des Jahres, in het Nederlands: producent van het jaar. Het moderne wijngoed van Huber bevindt zich in Malterdingen, in de omgeving van Freiburg im Breisgau. Dit is een ietwat minder bekend deelgebied van Baden aan de rand van het Zwarte Woud, dat publicitair wel eens wat in de schaduw van de nabije Kaiserstuhl ligt.

Voor Huber ligt dat echter al een poosje anders, en terecht. Jaar in jaar uit produceert hij schitterende collecties. Naar goed Badens gebruik werkt hij vooral met zogeheten ‘Burgundersorten’ (pinot noir, blanc, gris én chardonnay). Het belangrijkste druivenras in zijn wijngaarden is de spätburgunder, die hij in verschillende versies vinifieert. Van een Blanc de noirs weissherbst tot verrassende sekt. En, met de nodige inspiratie uit de Bourgogne, natuurlijk vooral in onmiskenbaar rode gedaante. Ze behoren tot de allerbeste Pinots van Duitsland. Bernhard Huber is niet alleen zelf een begenadigd wijnmaker, hij heeft als mentor ook met raad en daad Jacob Duijn ter zijde gestaan, toen die met zijn eigen wijngoed begon. De onderscheiding is daarom dubbel verdiend.

Wijnen van Huber worden in Nederland geïmporteerd door Invivé in Bussum, http://www.inive.nl/.

Een uitgebreid artikel over Baden verschijnt begin 2008 in Perswijn nr. 1.

< Stuur deze pagina door >

Laat niemand ooit zeggen dat er in Bordeaux maar weinig gebeurt! Zie het juridisch steekspel rond de diverse classificaties. In Saint-Émilion is men wat dat betreft weer helemaal terug bij af. Nadat een rechtbank in Bordeaux het nieuwe klassement van 2006 in maart van dit jaar tijdelijk ongeldig had verklaard, heeft de Franse Raad van State op maandag 12 november het bewuste klassement weer geldig verklaard.
Laat niemand ooit zeggen dat er in Bordeaux maar weinig gebeurt! Zie het juridisch steekspel rond de diverse classificaties. In Saint-Émilion is men wat dat betreft weer helemaal terug bij af. Nadat een rechtbank in Bordeaux het nieuwe klassement van 2006 in maart van dit jaar tijdelijk ongeldig had verklaard, heeft de in Parijs zetelende Franse Raad van State op maandag 12 november het bewuste klassement weer geldig verklaard. Wel met de aantekening dat het hierbij om een beschikking met een voorlopig karakter gaat, in afwachting van de uitkomst van een bodemprocedure die nog in Bordeaux loopt.

De zaak was aangespannen door het INAO (verantwoordelijk voor de Franse appellations) en het Ministerie van Landbouw. De raad oordeelde dat de klachten van de châteaux La Tour du Pin Figeac, Cadet Bon, Guadet en La Marzelle, ontevreden met hun degradatie in het nieuwe klassement, onvoldoende juridische grond hadden om de hele classificatie ongeldig te verklaren en dat een en ander het publiek belang niet diende. Het college deelde daarmee niet de opvatting van de rechtbank in Bordeaux (en van de klagers) dat het gelijkheidsbeginsel onrecht zou zijn aangedaan. Maar het laatste woord is nog niet gezegd.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Onze Franse Hollander Eddy Gravemaker proefde in Rioja de Trodos Quattro 2004, gemaakt door vier vrienden. Hij zag design, rook zoethout en proefde fruit en kruiden. Zijn oordeel: een dikke acht.
Je eigen wijn maken, veel wijnliefhebbers dromen er van. Vier vrienden in de Rioja hebben hun droom waargemaakt. Dit voorjaar hebben zij hun wijn Trodos Quattro 2004 op de – toch redelijk volle – wijnmarkt geïntroduceerd. Wat beweegt vier succesvolle zakenmannen om op zaterdag en zondag druiven te selecteren, de bottelmachine te bedienen en dozen in te pakken? Hobby, pure passie en zeker geen winstbejag.

De druiven (100 procent tempranillo) komen van een zestig jaar oude wijngaard bij het dorpje Cordovin in Rioja Alta. De wijn heeft negen tot elf maanden in Frans en Amerikaans eiken gerijpt en achttien maanden in de fles.

Hobby en passie: dat is leuk, maar levert het ook een topwijn op? Dat is namelijk wel het streven van de vier heren. Ik proefde de wijn op verschillende gelegenheden. Het is een moderne stijl rioja, waarvan ieder jaar slechts 10.200 flessen worden gemaakt. De wijn heeft een neus van zoethout en gebrande koffie en de kleur van kersen. De smaak is perfect in balans, kruidig en vol, boordevol fruit, zoals je van een moderne rioja verwacht. Nu prima op dronk en moeilijk te weerstaan, maar twee of drie jaar geduld zal de wijn iets zachter en ronder maken.

Buiten zijn superieure kwaliteit heeft deze wijn nog meer: een designverpakking uitgevoerd in zwart en zilver, een luxe zware fles en een prachtig ontworpen intrigerend etiket met de vier handtekeningen van de makers. Dit is niet zomaar een commercieel product, maar een wijn met klasse gemaakt door vier vrienden, waarbij letterlijk kosten noch moeite zijn gespaard. Van mij krijgen ze een dikke acht. Ik ben nu al benieuwd naar de 2005, die volgend jaar rond deze tijd op de markt komt.

De grootste verrassing, de prijs, heb ik voor het laatst bewaard. De Trodos 2004 is veel minder duur dan het bovenstaande verhaal doet vermoeden. De wijn heeft kwaliteit en uitstraling genoeg voor een fles van € 40,-, maar kost toch slechts € 15,30! Bij mij staat de Trodos 2004 de komende feestdagen op tafel. Ik woon dan wel in Frankrijk, maar ik blijf toch een echte Hollander. De wijn is in dozen van zes rechtstreeks bij de producenten te bestellen en wordt verstuurd naar adressen in heel Europa. De transportkosten, ongeveer € 2,- per fles, zijn voor rekening van de ontvanger.

Bodegas Trodos Quattro
Tel/Fax + 34 941 367283
info@trodosquattro.com
http://www.trodosquattro.com/

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!
Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!

Het heeft er alle schijn van dat Nederland momenteel vergeven is van de topuiensnijders, topbordenwassers, topbordendragers, topsommeliers, topwijnspijsexperts (wat vanzelfsprekend héél andere lieden zijn dan die voornoemde topsommeliers), topgastpersonen (m/v), topterrasinrichters, toptoiletreinigers, ja zelfs topkoks – in subcategorieën als: aankomend, gearriveerd & reeds eerder bekroond, dit jaar, terend op vergane glorie etc. etc.  – en niet te vergeten toprestaurants! Kortom, iedereen en alles is top en derhalve prijswaardig, inclusief de fabelachtige gastronomische kwaliteit van een onzer onvolprezen overzeese Rijksdelen, het waarlijk paradijselijke Sint Maarten! Modern kolonialisme is dus zo gek nog niet. Jammer alleen dat de rest van de Antillen er helemaal niet toe lijkt te doen. Of zou dat met promotiebudgetten te maken hebben? Ach nee, zo denken alleen azijnpissers.

Azijnpissers moeten ook niet zeuren dat zogenaamde ‘toprestaurants’ dichter bij huis het niet altijd zo nauw nemen met, pak weg, de invulling van de champagnesectie op hun wijnkaart. Dat dienen we met de mantel der bewonderende liefde te bedekken. Een beetje commerciële convenience moet kunnen. Zijn we ten slotte niet allemaal wederzijds bewonderende vrienden van elkaar? We moeten daarom vooral positief denken. En mooi toch dat onze vaderlandse gastronomie anno 2007 ineens zo’n duizelingwekkend hoog niveau bereikt heeft. Met louter winnaars! Wat jammer dat Wina Born dit allemaal niet meer heeft mogen meemaken. Ook niet dat half Nederland tegenwoordig actief lijkt te zijn als heuse restaurantinspecteur. Dat mag ook wel met al die restaurantgidsen die we ieder najaar over ons heen krijgen.

Je zou je, als je kwaadwillend en cynisch aangelegd bent, misschien wel kunnen afvragen in hoeverre dat leger van inspecteurs geplaagd wordt door kennis van professionele zaken als kooktechnieken en calculatie van wijnprijzen. En ook of al die inspecties werkelijk altijd zo anoniem gebeuren als men voorgeeft. Maar dat is natuurlijk een tikje onaangenaam gedacht. Kleingeestig misschien, want het zou best eens om louter topinspecteurs kunnen gaan.

Maar, zo kan een kritische geest opmerken, hoe zit het dan met die eetcafés en ‘gewone’ restaurants? Die kun je toch geen top noemen? Geen nood, die kunnen zich tegenwoordig fijn profileren in zogeheten ‘huiswijncompetities’. Ook top, min of meer. Met topwijnen binnen hun categorie. Wat een geniale vondst trouwens, dit concept met -tig afzonderlijke regionale uitgaven. Wel iets voor zeer ver gevorderden om te doorgronden, want de selectiecriteria zijn voor de gewone sterveling enigszins ondoorzichtig. Maar dat geldt voor wel meer zaken in het leven. Waar het om gaat is dat vrijwel iedereen wint. Is een en dezelfde wijn soms wel geschikt voor regio A, maar niet voor regio B? Of betekenen meer regio’s gewoon meer winnaars en bijgevolg meer publiciteit? Topimporteurs beleven derhalve toptijden, helemaal wanneer ze ook wat topflessen inzenden voor Nederlands enige wijnconcours. Ieder jaar komen er daar al maar meer winnaars bij, tot supermarkten aan toe. En zelfs gepatenteerde nepjournalisten mogen er prijsjes uitdelen. De tel is derhalve niet meer bij te houden. Nogal wat van die winnende toppers blijken dan achteraf ineens fijn te adverteren, maar dat is natuurlijk louter toevallig. Honi soit qui mal y pense?

De leveranciers van ‘awards’ – voor ongeschoolde en/of wereldvreemde lezers: dit is het interessantdoenerig Engelse woord voor ‘onderscheiding’ of ‘diploma’– en aanverwante als buitengewoon eervol bedoelde wanddecoraties varen er in ieder geval wel bij, al zullen ze zo onder de hand wel fikse kwantumkortingen moeten verlenen aan bepaalde afnemers die alles top lijken te vinden. De kreet ‘masterclass’ dreigt er bij te verbleken! Nou ja, bij wijze van spreken.

Ik ben vanavond voor de verandering maar weer eens bij de lokale frituur langs geweest. Voor topfrites, dat wel. Een topfrituur dus. Bij die topfrites met heerlijk zondige, want industriële, topmayonaise en een biertje van een topbrouwerij. Geen officieel goedgekeurde ‘gastronomique’ wijn.  Of: hoe ‘top’ soms een tikje ordinair dreigt te worden. Dat krijg je nu eenmaal wanneer alles en iedereen tot ‘top’ gebombardeerd wordt. Echte top is echter smal, heel smal. Daarom kan niet iedereen winnen.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Wijnkasteel Genoels-Elderen, het bekendste en qua productie veruit grootste wijngoed in België, viert dit jaar zijn 15-jarig jubileum. De naam ‘wijnkasteel’ is zeker niet misplaatst, want het bedrijf straalt in menig opzicht een Franse grandeur uit, inclusief een statig landhuis en een bijzonder goed geëquipeerde kelder.
Wijnkasteel Genoels-Elderen, het bekendste en qua productie veruit grootste wijngoed in België, viert dit jaar zijn 15-jarig jubileum. De naam ‘wijnkasteel’ is zeker niet misplaatst, want het bedrijf straalt in menig opzicht een Franse grandeur uit, inclusief een statig landhuis en een bijzonder goed geëquipeerde kelder.

Het werd bij wijze van uit de hand gelopen liefhebberij opgericht door de Nederlandse zakenman Jaap van Rennes, die na het verkopen van zijn horecagroothandel verhuisde van Valkenburg naar Riemst in Belgisch Limburg, op korte afstand van Maastricht. Zijn dochter Joyce werd de wijnmaakster. Ze produceert op Genoels-Elderen naar Bourgondisch voorbeeld wijnen op basis van chardonnay en pinot noir, afkomstig uit de 15 hectare tellende wijngaard. Ze dragen de gecontroleerde herkomstbenaming Haspengouw. Het aanbod omvat verder mousserende wijnen volgens de traditionele methode en enkele zelf gestookte ‘levenswaters’.

Ter gelegenheid van het jubileum zal de Limburgse gouverneur Steve Stevaert, bekend als levensgenieter en fervent promotor van zijn provincie, op 16 november de eerste fles Zilveren Parel Brut 2003 hoogstpersoonlijk komen sabreren.

http://www.wijnkasteel.com/
De wijnen van het Genoels-Elderen worden geïmporteerd door Wijnimport J. Bart.

René van Heusden

< stuur deze pagina door >

Nederland heeft er twee nieuwe Magisters Vini bij! Het zijn Tjitske Brouwer en Lars Daniëls. Ze hebben met succes het zeer zware theorie- en praktijkexamen afgelegd. Vanaf 30 november zullen ze zich, na de formele verdediging van hun eindscriptie, officieel met de prestigieuze titel MV mogen sieren.
Nederland heeft er twee nieuwe Magisters Vini bij! Het zijn Tjitske Brouwer en Lars Daniëls. Ze hebben met succes het zeer zware theorie- en praktijkexamen afgelegd. Vanaf 30 november zullen ze zich, na de formele verdediging van hun eindscriptie, officieel met de prestigieuze titel MV mogen sieren. Tot nu toe was Ron Andes – geïnterviewd in Perswijn nr. 7 – Nederlands enige Magister Vini.

Tjitske Brouwer drijft samen met Marc Collard het welbekende Vinoblesse in Baarn. De specialisatie van Vinoblesse, biologische wijnen, bepaalde ook het thema voor haar eindscriptie. Lars Daniëls is eveneens werkzaam in de wijnhandel, en wel voor Passport Wijnen in Soest. Hij wijdde zijn scriptie aan riesling.

Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant Sud Ouest als decanter.com melden opmerkelijke transacties, zoals de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag tussen 32 en 35 miljoen euro ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali.
Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant Sud Ouest als decanter.com melden diverse opmerkelijke transacties. De meest in het oog springende daarvan is de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag dat ergens tussen 32 en 35 miljoen euro zou liggen ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali, nadat het bedrijf had ongeveer een maand of tien te koop gestaan had.

De d’Artefeuilles waren eigenaar sinds 1941, maar onoplosbare problemen binnen de familie – een pijnlijk vaak voorkomende reden voor verkoop in Bordeaux – dwongen tot afstand doen. Met een oppervlakte van 25 hectare – goed voor 3 procent van de totale appellation – is La Pointe een van de grootste bezittingen in Pomerol, zij het niet een producent op het allerhoogste kwaliteitsniveau.

Voor de nieuwe eigenaar Generali, de op twee na grootste verzekeraar in Europa, is de aankoop van een wijngoed geen primeur. Het concern heeft met name in het moederland Italië grote belangen in de agrarische sector, inclusief wijnbouw. Ook in Bordeaux had het al voet aan de grond. Sinds 1988 is het daar namelijk eigenaar van Château La France in Beychac, een bedrijf van 90 hectare dat AC Bordeaux produceert. Op een paar euro meer of minder hoeft Generali niet te kijken, want de winst over het afgelopen boekjaar bedroeg 2,4 miljard euro.

Eind oktober kwam de verkoop rond van Château Carignan, een van de betere producenten in de appellation Premières Côtes de Bordeaux. Het werd voor 11 miljoen euro gekocht door Amerikaan van Engelse afkomst Andy Lench. In het dagelijkse leven is die directeur van  Wine Locators, een bedrijf dat wijnen uit Bordeaux importeert. Een praktische zet derhalve.

Nog niet afgesloten en daarom een voortdurende bron van speculaties, roddels en geruchten is de ophanden zijnde verkoop van het bekende Château Poujeaux in Moulis, jarenlang eigendom van de familie Theil. Gegadigde voor de overname van dit 68 hectare tellende wijngoed zou Clos Fourtet in Saint-Emilion zijn.  Dat is op zijn beurt eigendom van de zeer Bordelaise familie Cuvelier.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >