Nieuws

De eerste column van Charlotte van Zummeren, vinoloog en sommelier, gaat over de overeenkomst tussen de Karatekid en wijnmaker Jerre Hoekstra, die vers uit de collegebanken onkruid wiedde op Cheval Blanc en wat bijkluste op Margaux. Charlotte: “Ik ontmoette Jerre in juni op het Wine en Food Festival van 3 juni. Daar heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe geduldig hij sprak met iedereen.”
Het gespierde pubertje Daniel LaRusso was zeker van zichzelf. Karate was zijn sport en een paar lessen van leraar Kesuke Myage zouden hem brengen waar hij moest wezen, aan de top. De oude meester uit het oosten had zo zijn eigen opvattingen over het trainingsprogramma. Daniel mocht de eerste dagen voltijds auto’s in de was zetten. Een weinig opwindende activiteit voor een vechtlustige jongen. Hij leerde al snel van zijn leermeester dat de juiste instelling, discipline en zelfbeheersing basis zijn voor succes en dat alle overige ambities even aan de kant geschoven moeten worden. De film Karatekid uit 1984 was een succes.

De Nederlander Jerre Hoekstra meldde zich na zijn studie bedrijfseconomie aan de poorten van Cheval Blanc van Kees van Leeuwen, want hij wilde in de wijn werken en had via via de naam van deze Nederlandse wijnmaker gekregen. Jerre was op dat moment, tien jaar geleden, redelijk onbekend met de Franse wijnwereld en had ook geen idee van de faam van dit huis. Kees van Leeuwen stuurde hem naar de wijngaarden met het verzoek het onkruid te gaan wieden. Jerre deed dit braaf in de verzengende hitte en kreeg als beloning voor de volharding een tijdelijk baantje op het château. Hij kluste daarna enige tijd verder in de Margaux en ging vervolgens naar Hardy’s in Australië. Via de Bourgogne kwam hij uiteindelijk terecht in La Clape, een van de beter gesitueerde wijngebieden in de Languedoc.

Bij Château Ricardelle, waar hij als manager-regisseur aan de slag ging, pakte hij de zaken voortvarend aan. Hij veranderde de beplanting, nam milieuvriendelijke maatregelen, liet grondanalyses doen en morrelde aan alles waar ze tot zijn komst aan gewend waren. Met positief resultaat, want een aantal wijnen van Ricardelle is sindsdien in de prijzen gevallen. De Blason de Ricardelle 2004 kreeg in 2006 in Parijs de Medaille d‘Or, de Closblieres 2005 ontving in 2007 onder andere de Grand Prix d’Excellence Concours en de La Clape de bronzen medaille van de Decanter Awards. Deze opsomming is niet eens uitputtend. Hoekstra vindt dat het werk niet ophoudt in de wijngaard, maar dat marketing en klantencontact net zo belangrijk zijn. Ik ontmoette hem in juni op het Wine en Food Festival. Daar heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe geduldig hij sprak met iedereen en niet alleen met het rondlopende journaille. Het leukste blijft toch wijnmakers die hun eigen wijn inschenken en er met liefde over praten.

De rode wijnen van het huis (45 hectare) zijn gemaakt van grenache, syrah en carignan, de witte van voignier, de rosé van grenache, carignan en cinsaut en er is ook nog een St. Jean de Minervois van muscat. Zoals de meeste wijnen uit de Languedoc zijn ze vriendelijk geprijsd, zo tussen de acht en de vijftien euro.

De wijnen laten zich makkelijk combineren met gerechten. Carignan voegt zuur toe en dat is altijd prettig als maaltijdbegeleider. Pasta’s met vlees en niet te veel room, want daar zijn deze wijnen te fijn en elegant voor, zijn prima en de gewone Hollandse hap combineert uitstekend bij deze Zuid-Franse wijnen met een rood-wit-blauw randje.

Die Jerre is een bijtertje, het wieden gaat hem nog steeds goed af.

De wijnen  van Chateau Ricardelle worden geïmporteerd door Les Généreux.

Charlotte van Zummeren

Charlotte is vinoloog en afgestudeerd sommelier
aan de Academie voor Gastronomie van Peter Klosse.
Op dit moment volgt zij de Diploma Course.

St Emilion is een soort bedevaartsoort voor wijnliefhebbers. Vergelijk het maar met Lourdes voor de katholieken. Met een groot verschil: in de wijnwinkels van St Emilion wordt niemand van zijn wijngekte genezen, het wordt alleen maar erger. Eddy Gravemaker neemt Perswijn mee naar zijn favoriete wijnwinkel in St Emilion, Ets Martin, en naar zijn favoriete wijnverkoopster, Anne.
St Emilion is het bedevaartsoort voor de wijnliefhebber. Als je van wijn houdt en vooral van Bordeaux, moet je minimaal een keer in je leven naar St Emilion. Eigenlijk is het net als een bezoek aan Lourdes voor een katholiek, met het verschil dat St Emilion niet geneest, maar de wijnverslaving nog erger maakt.

De prijzen van al dat lekkers kunnen wel eens een domper op de feestvreugde zijn. Ik vraag me soms hardop af: wie koopt nu die Mouton Rothschild uit 1945 voor € 4.500,-? Of een Petrus uit 1990 voor € 2.500,-? De wijn merchants in St Emilion zullen er niet van wakker liggen, want als die Petrus uit 1990 vandaag niet verkoopt, dan is hij morgen waarschijnlijk meer waard.

Ik heb nooit al die wijnwinkels in St Emilion geteld, maar het zijn er zeker meer dan twintig. Mijn favoriet is Ets Martin, misschien wel de beste wijnwinkel in het dorp. Ze hebben een enorme keuze en niet alleen dat dure spul, maar ook betaalbare wijnen. Maar bovenal hebben ze Anne. Zij is het geheime wapen, de verkoopster van Ets Martin. Ze helpt en adviseert de klant met zijn of haar keuze. Als je Ets Martin betreedt, valt meteen het verschil met alle andere wijnwinkels op. In het midden van de winkel staat een grote tafel met tientallen wijnen uitnodigend klaar om geproefd te worden en direct daarnaast staat Anne, altijd met een brede glimlach. Onder de winkel bevindt zich een prachtige kelder. In het midden staat een tafel met krukken, zodat je hier ongestoord met een groep kunt proeven.

Als Anne vraagt of je iets wilt proeven, kun en wil je gewoon geen nee zeggen. Anne is leuk, zelfs heel leuk. En ze heeft veel verstand van wijn en daar gaat het nu even om. Met een engelengeduld laat ze je net zolang ruiken, walsen en proeven tot je tevreden met een doosje wijn naar buiten stapt. Wil je bovendien je favoriete château bezoeken, dan regelt Anne een afspraak voor je.

Klaar met proeven? Dan laat de maag zich horen. Ik kan je alleen maar adviseren om op het beroemde pleintje van St Emilion te gaan eten. Hier bestel je, tussen de Japanners, Duitsers en Amerikanen, een simpele Franse hap, die je wegspoelt met een glaasje Tetre Roteboeuf van € 45,- per glas. Ach, je moet maar zo denken: je leeft maar een keer en geld moet rollen.

ETS Martin

25 Rue Guadet

33330 St Emilion

Tel 0557-744344

Fax 0557-744342

Email etsmartin@etsmartin.com

Internetsite http://www.etsmartin.com/

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Marc Pagès, eigenaar van het welbekende Château La Tour de By in Bégadan (Médoc), is op 83-jarige leeftijd overleden. Hij bezweek in de nacht van dinsdag 3 op woensdag 4 juli aan een hartaanval. Bijna letterlijk in het harnas, want enkele weken geleden was hij nog aanwezig bij de Vinexpo.
Marc Pagès, eigenaar van het welbekende Château
La Tour de By in Bégadan (Médoc), is op 83-jarige leeftijd overleden. Hij bezweek in de nacht van dinsdag 3 op woensdag 4 juli aan een hartaanval. Bijna letterlijk in het harnas, want enkele weken geleden was hij nog aanwezig bij de Vinexpo.

Pagès werd geboren in Tunesië waar zijn familie een wijngoed van 700 hectare bezat. In 1964 werd dat genationaliseerd. Pagès besloot zijn geluk in de Médoc te gaan proeven. Eerder al had hij zich in het moederland Frankrijk onderscheiden als militair in het bevrijdingsleger van maarschalk Leclerc.

In 1965 kocht Pagès samen met enkele vrienden het totaal vervallen La Tour de By, dat toen 32 hectare verwaarloosde wijngaard telde. Hij breidde het uit tot de 75 hectare van nu en liet de jaarlijkse productie stijgen tot een half miljoen flessen. La Tour de By is daarmee een van de grootste crus bourgeois in de Médoc. In het inmiddels ongeldig verklaarde klassement had het de status van cru bourgeois supérieur.

Marc Pagès had het eigendom van La Tour de By enige tijd geleden al overgedragen aan zijn vier kinderen. Sinds 2005 heeft zijn kleinzoon Frédéric Le Clerc de dagelijkse leiding over het bedrijf.

De 42-jarige Steffen Christmann uit Gimmeldingen in de Pfalz is tijdens de  jaarvergadering van VDP op 4 juli unaniem tot nieuwe voorzitter gekozen. Christmann is de opvolger van Michael Prinz zu Salm-Salm, die de post sinds 1990 bekleed had. Christmann heeft het voornemen uitgesproken de door zijn voorganger geïnitieerde en geleidelijk uitgewerkte wijngaardclassificatie tot een goed einde te brengen.
De 42-jarige Steffen Christmann uit Gimmeldingen in de Pfalz is tijdens de  jaarvergadering van VDP op 4 juli unaniem tot nieuwe voorzitter gekozen. Christmann is de opvolger van Michael Prinz zu Salm-Salm, die de post sinds 1990 bekleed had.

De overige leden van het – uitgebreide – presidium zijn: Michael Graf Adelmann (Graf Adelmann, Kleinbottwar), Reinhard Löwenstein (Heymann-Löwenstein, Winningen), Armin Diel (Schlossgut Diel, Burg Layen), Paul Fürst (Rudolf Fürst, Bürgstadt), Joachim Heger (Heger, Ihringen) en Wilhelm Weil (Robert Weil, Kiedrich).

Christmann heeft het voornemen uitgesproken de door zijn voorganger al in 1992 geïnitieerde en sindsdien geleidelijk uitgewerkte wijngaardclassificatie met o.a. Erste Lagen en Grosse Gewächse tot een goed einde te brengen. Ook wil hij zich sterk maken voor het consequent handhaven van strenge kwaliteitsnormen voor leden van VDP.  De toonaangevende vereniging van Prädikatsweingüter telt momenteel ongeveer 200 leden en hoopt in 2010 het 100-jarig jubileum te vieren.  

http://www.vdp.de/

Hebben de klagers tegen het nieuwe klassement uit 2003 van de Crus Bourgeois du Bourgeois du Médoc nu helemaal hun zin? Of hebben ze behalve andermans glazen ook hun eigen glazen ingegooid? Het lijkt op het laatste. Op grond van de ontstane onduidelijkheid is per direct een algeheel verbod uitgevaardigd op het gebruik van de term ‘cru bourgeois’.
Hebben de klagers tegen het nieuwe klassement uit 2003 van de Crus Bourgeois du Bourgeois du Médoc nu helemaal hun zin? Of hebben ze behalve andermans glazen ook hun eigen glazen ingegooid? Het lijkt op het laatste.

Nadat de rechtbank het nieuwe klassement nietig verklaard had en daarmee de facto de door de realiteit van nu volstrekt achterhaalde versie uit 1932 weer in ere had hersteld, heeft nu de Franse overheidsdienst DGCCRF, beter bekend als Répression des Fraudes, voor een opmerkelijke nieuwe ontwikkeling gezorgd. De dienst heeft namelijk aan de betrokkenen laten weten op grond van de ontstane onduidelijkheid per direct een algeheel verbod uit te vaardigen op het gebruik van de term ‘cru bourgeois’. Wie daar nu mee geholpen is, is volstrekt onduidelijk. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Tijdens de bijzondere Champagne-proeverij Le Tour de Champagne in restaurant Ciel Bleu in het Okura Hotel werden de winnaars bekendgemaakt van de wedstrijd Champagne op de kaart 2007. De wedstrijd is een initiatief van Perswijn en het Champagne Informatie Centrum, die deze wedstrijd dit jaar voor het eerst organiseerden. Er waren drie categorieën, namelijk toprestaurants (7,5 op de schaal van Grootspraak), restaurants (tot 7,5 op de schaal van Grootspraak) en wijnbars.
Tijdens de bijzondere Champagne-proeverij Le Tour de Champagne in restaurant Ciel Bleu in het Okura Hotel werden de winnaars bekendgemaakt van de wedstrijd Champagne op de kaart 2007. De wedstrijd is een initiatief van Perswijn en het Champagne Informatie Centrum, die deze wedstrijd dit jaar voor het eerst organiseerden.
Er waren drie categorieën, namelijk toprestaurants (7,5 op de schaal van Grootspraak), restaurants (tot 7,5 op de schaal van Grootspraak) en wijnbars.
De jury – Ronald de Groot (Hoofdredacteur Perswijn & Grootspraak), Gert Crum (wijnschrijver) en Stéphanie van Rantwijk (Champagne Informatie Centrum) – lette vooral op diversiteit, variëteit en champagne per glas. 
Meer dan 30 restaurants deden mee aan de wedstrijd met veelbelovende en verrassend mooie kaarten. De keuze was dan ook niet altijd gemakkelijk.

De winnaars zijn:
Categorie toprestaurants
Restaurant Linnen, Oisterwijk

Categorie restaurants
Restaurant de Poort, De Lier

Categorie wijnbars
Twenty Third Bar, Amsterdam

Zij kregen een magnum champagne, een midweek/lang weekend Champagne en een aparte vermelding in de volgende editie van Grootspraak (http://www.grootspraak.nl/).

Veel prachtige cuvées van verschillende Champagne producenten stonden klaar om op de winnaars te toasten, op een zeer geslaagde Tour de Champagne.

< Stuur deze pagina door >

HART’S WIJNHANDEL
VIJZELGRACHT 27
1017 HN AMSTERDAM

Hart’s Wijnhandel is dé wijnwinkel in Amsterdam. De speciaalzaak die zelf een Grand Cru is waar het gaat om keuze en kwaliteit. Wij hebben passie voor wijn. Weten er veel van. Reizen  de hele wereld over op zoek naar verrassende ontdekkingen. Die hartstocht en pioniersgeest proef je in onze winkel. Hart’s Wijnhandel is gelieerd aan de Henri Bloem’s Vinotheken in Nederland.

enthousiaste wijnadviseur/verkoper
aankomend ass. bedrijfsleider
m/v

Je bent professioneel wijnliefhebber, in het bezit van vakdiploma’s of studerend hiervoor, in bezit van rijbewijs. Je hebt relevante ervaring in de wijn(detail)handel en/of horeca. Je hebt een middelbare opleiding. Daarnaast beschik je over grote mate van zelfstandigheid en leergierigheid. Je bent initiatiefrijk en communicatief sterk. Je bent gezellig mee te werken en hebt beslist géén 9 tot 5 mentaliteit! Het accent van de werkzaamheden ligt op advies en verkoop, maar orderverwerking (steekkar) en winkelinterieur (stofdoek) horen erbij.

Wij bieden je een dynamische baan met doorgroeimogelijkheid.

Voor informatie kun je bellen naar:
Dhr. P. Faber / Dhr. Thijs Jacobs tel. 020-6238350

Sollicitaties met CV naar Hart’s Wijnhandel, Vijzelgracht 27, 1017 HN Amsterdam

Of mail naar: amsterdam@hartswijn.nl
Algemene informatie www.hartswijn.nl

Wijnmaker Chris Williams van Meerlust reist van hot naar her. Hij heeft zojuist in Londen een examen voor zijn Master of Wine-opleiding achter de rug, nu sjeest hij in Nederland van de ene wijnhandel naar de andere en daarna vliegt hij door, naar de Verenigde Staten. En dat terwijl hij eigenlijk liever in de kelder of de wijngaarden zou werken aan de nieuwe Rubicon 2007, een klassieke Zuid-Afrikaanse topwijn.
Wijnmaker Chris Williams van Meerlust reist van hot naar her. Hij heeft zojuist in Londen een examen voor zijn Master of Wine-opleiding achter de rug, nu sjeest hij in Nederland van de ene wijnhandel naar de andere en daarna vliegt hij door, naar de Verenigde Staten. En dat terwijl hij eigenlijk liever in de kelder of de wijngaarden zou werken aan de nieuwe Rubicon 2007, een klassieke Zuid-Afrikaanse topwijn.

Nu zit hij in Nederland aan een diner van importeur Poot Agenturen en vertelt over de Meerlust-wijnen van de afgelopen jaren. Enkele weken geleden is de Rubicon 2003 in Zuid-Afrika op de markt gebracht. Dat betekent dat de wijn waar Chris zo enthousiast over praat, niet door hemzelf is gemaakt. In 2004 nam Chris het werk van wijnmaker Giorgio Dalla Cia over. Chris kende Meerlust al: het was een van zijn eerste werkgevers na zijn oenologische opleiding aan Elsenburg. Hij verliet de ‘icon-estate’, zoals hij het zelf noemt, om werkervaring op te doen in Frankrijk. Toen de oude Giorgio meer aandacht wilde besteden aan het maken van grappa, kwam Chris terug op het nest. Weer naar Meerlust, waarom? “Dit huis heeft een lange geschiedenis. De huidige eigenaar, Hannes Myburgh, is de achtste generatie die de scepter zwaait over het estate. In die honderden jaren heeft Meerlust een volkomen eigen stijl ontwikkeld, een onafhankelijk karakter. Wij maken ons geen zorgen over een trend of een hype, we hebben de rust om tientallen, zoniet honderden jaren vooruit te kijken.”

Eerst kijken we wat jaren terug. Chris schenkt zijn favoriete 2001 in naast de Meerlust 1991. Wat hebben deze blends van cabernet, merlot en cabernet franc met elkaar gemeen? “Een wonderbaarlijke mineraliteit, alsof je op een gladde rivierkiezel sabbelt. De oude stokken geven bovendien een bijzondere geur aan de wijn. Ik ruik heel duidelijk inkt, maar ook cassis en sigaren.” Meerlust produceert één witte wijn, een chardonnay. De andere drie wijnen zijn rood: een merlot, een pinot noir en de top: de Rubicon.

In 2002 waren Hannes en Giorgio niet tevreden over de kwaliteit van de wijn. Ze besloten geen Rubicon op de markt te brengen, maar de wijn lager te classificeren. Op het etiket staat eenvoudig ‘Red’. Een beslissing die volgens Chris met veel vloeken en zuchten gepaard gaat. “Op de korte termijn is het een pijnlijke beslissing,” zegt hij. “Maar als je kijkt naar de lange termijn, is het juist verstandig. We moeten onze Rubicon beschermen. De smaak moet complex, interessant en krachtig zijn, een enorme kwaliteit. Dat wil niet zeggen: perfecte wijn. Want perfect smaakt niet lekker, maar saai.”

In deze maanden worden de Platter-punten gegeven, veel Zuid-Afrikaanse wijnmakers zijn nerveus over het beslissende oordeel van het proefteam. Chris niet. Voor hem is het spannendste moment van het oogstjaar de periode waarin de blends van de Rubicon en de andere wijnen worden bepaald. “Op zo’n dag ga ik opgewonden en een beetje nerveus naar mijn werk. Alles wat we de afgelopen jaren hebben gepresteerd, wordt dan beoordeeld. We proeven de wijnen apart en in alle mogelijke combinaties. Meestal heb ik wel ongeveer een idee wat ik wil met mijn blend: ik heb een voorkeur voor een bepaalde stukje wijngaard of voor een bepaald vat. Het is interessant dat ik het vaak juist heb, maar er soms behoorlijk naast zit. De natuur is onvoorspelbaar, en dat is mooi. De blends waar we aan het einde van de dag het meest tevreden over zijn, nemen we mee naar huis. Bij een maaltijd proeven we die wijnen nog een keer. Dat moment is voor ons eigenlijk de proof of the pudding: een goede wijn moet goed smaken bij het eten.”

Meerlust Chardonnay 2006 (€ 21,95), Meerlust Red 2002 (€ 18,95), Meerlust Merlot 2003 (€ 21,95), Meerlust Pinot Noir 2003 (€ 24,50) en Meerlust Rubicon 2001 (€ 26,50) worden geïmporteerd door Poot Agenturen, De Lier.

Bergerac heeft het al jaren moeilijk. Buur Bordeaux gooit daarbij het meeste roet in het eten. De druiven die je voor wit en rood treft zijn veelal dezelfde en dan is de keuze voor een bekendere fles voor de meeste mensen snel gemaakt. Ook voor zoete wijnen geldt hetzelfde. Bergerac zoekt naar mogelijkheden op zich meer te ‘onderscheiden’ van Bordeaux.
Bergerac heeft het al jaren moeilijk. Buur Bordeaux gooit daarbij het meeste roet in het eten. De druiven die je voor wit en rood treft zijn veelal dezelfde en dan is de keuze voor een bekendere fles voor de meeste mensen snel gemaakt. Ook voor zoete wijnen geldt hetzelfde. Bergerac zoekt naar mogelijkheden op zich meer te ‘onderscheiden’ van Bordeaux.

Veel boeren in de streek zijn zich terdege bewust van de problemen en proberen daar op verschillende manieren mee om te gaan. Het uiteindelijke doel mag duidelijk zijn: meer bekendheid voor de streek en vooral betere verkoop van de eigen wijnen. Op Vinexpo spraken we met een aantal van deze wijnmakers. Daniel Hecquet bijvoorbeeld, van Domaine Calabre, is een van de grote voortrekkers binnen de streek. Hij heeft zich jarenlang actief bezig gehouden met de AOC Bergerac en is een van de grote voortrekkers van de nieuwe rode appellation Montravel. Met de wijn ging het even minder, deze was zelfs even niet te krijgen op de Nederlandse markt. Een nieuw etiket bracht in dit geval uitkomst. Importeur Jaap Kwast kwam op de proppen met het thema terroir, uit te beelden in vier verschillende plaatjes. Het blijkt een grote hit. Niet in de laatste plaats omdat de wijnen zelf érg drinkbaar zijn. Hecquet ziet de frisheid van de wijnen uit de streek, zeker de witte, als een groot pluspunt. “Mensen willen in deze warme periode geen zware wijnen meer. Bergerac kan daar van profiteren.”

Collega Hugh Ryman van Chateau Jaubertie is ook actief bezig mensen te overtuigen van de charme en de kracht van Bergerac. “De Bergerac,”  vertelt hij “ is een van de mooiste streken van Frankrijk. Ik kom er vandaan maar ik kan nog steeds versteld staan van de mooie plekjes waarvan ik sommige niet eens ken.”

Volgens Hugh is een van de belangrijkste verschillen tussen Bordeaux en Bergerac de ligging. Het feit dat de laatste zo’n 70 kilometer meer richting het binnenland ligt zorgt er voor dat het er een stuk droger is. Het is dus mogelijk om biologisch en/of biodynamisch te werken, zodat men zich hier kan presenteren als een ‘groene’ streek. Tien procent van de wijngaarden is Bergerac is al biologisch. Bij Jaubertie zijn ze hier verder mee aan de slag gegaan, volgens Hugh Ryman met veelbelovend resultaat. “ De wijngaardeniers zien insecten en vogels terugkomen die ze jaren niet hebben gezien,” aldus Ryman “het is ook een heel andere manier van werken. Ik weet dat kopergebruik niet goed is voor grond en mens. Wij gebruiken dat minimal en heel gericht. We kiezen er bijvoorbeeld voor om slechts bepaalde delen van de plant te behandelen. Daarnaast werken we zo minimal mogelijk met slechte producten. Het is een intelligente manier van doen, het kost wat meer tijd maar het betaald zich dubbel en dwars terug.”  Jaubertie hoopt in 2009 de eerste oogst met certificering te kunnen presenteren.

Over Bergerac valt natuurlijk veel meer te vertellen. Vandaar dat PersWijn bij nummer 5 komt met een special over dit gebied. Abonnees ontvangen de special bij het reguliere nummer. In deze uitgave is bijvoorbeeld het verhaal van Philip de Haseth Möller te lezen, een Nederlander die op zoek was naar een vakantiehuis en die uiteindelijk wijnboer werd.

De wijnen van Daniel Hecquet zijn in Nederland verkrijgbaar via Kwast Wijnkopers (http://www.kwastwijnkopers.nl/)

De wijn van Jaubertie zijn verkrijgbaar via Les Généreux (http://www.wijnen.net/)

Maandagavond 18 juni was het weer de avond van het diner van de internationale pers, dat altijd wordt gehouden tijdens de grote beurs Vinexpo in Bordeaux. Dit diner wordt door de Grands Crus Classe’s van 1855 aangeboden aan de internationale pers en bij toerbeurt gehouden op een van de Premiers Crus, ditmaal Mouton-Rothschild.
Maandagavond 18 juni was het weer de avond van het diner van de internationale pers, dat altijd wordt gehouden tijdens de grote beurs Vinexpo in Bordeaux. Dit diner wordt door de Grands Crus Classe’s van 1855 aangeboden aan de internationale pers en bij toerbeurt gehouden op een van de Premiers Crus, ditmaal Mouton-Rothschild.

Van te voren zaten we even met Steven Spurrier te dubben welke Champagne Madame de Baronesse ons zou schenken als aperitief. “Pol Roger waarschijnlijk niet, dat is de afgelopen avonden al bij anderen geschonken. Krug misschien,” hoopte Spurrier, misschien wel tegen beter weten in. Want nadat we uit de inmiddels traditionele golfkarretjes waren gestapt en door de Baronesse en haar familie en staf welkom waren geheten, kwam direct een grote klap: geen Champagne, helemaal niks! Alleen maar een proeverij Sauternes 2002. Daar willen nu heus niet over gaan klagen, want Rieussec 2002 is heus geen slechte wijn, maar een zoete wijn als aperitief na een warme dag op de beurs, dat doe je de pers toch niet aan? Op Mouton wel.

Na anderhalf uur aperitieven was het tegen half tien tijd om aan tafel te gaan. Je moet hier altijd lang aan het aperitief, omdat iedereen je gezien moet hebben en jij ook iedereen moet hebben bewonderd, al of niet in stijlvolle smoking. Ons gembersoepje stond al klaar. Het moet gezegd, de tent die hier was neergezet tegen het chateau aan, was stijlvol en indrukwekkend. Door een ‘wand’ van doorzichtig plastic hadden we een prachtig uitzicht op het avondlicht.

Kosten noch moeite waren hier gespaard, dat was duidelijk. De beste traiteur uit Parijs, de beste evenementenorganisator, alles moest hier perfect zijn. En dat was het. Goed eten, toch voor zo’n vierhonderd man, en mooie wijnen, afhankelijk met wie je aan tafel zat. Voor ons onder andere de heerlijke Du Tertre 1998, eerste jaar na de overname door Eric Albada Jelgersma, en een elegante Du Tertre 1979. Klapstuk was natuurlijk de op elke tafel geserveerde Mouton-Rothschild 1961, een prachtige wijn die nog onvoorstelbaar jong overkwam, heerlijk intens, met nog veel fruit. Ongelooflijk, na 46 jaar. Daarna kwam een Yquem 1998, iets te jong, en daarom nogal aan de zoete kant. Geen superjaar, en een beetje zonde om hem zo jong te schenken. Dat moet toch anders kunnen.

Het feest werd afgesloten met een waterorgel in de wijngaard en een spectaculair vuurwerk. Of ze bij Mouton smaak hebben, weten we nog steeds niet, maar ze pakken het hier in elk geval groots aan. We konden weer in de golfkarretjes om pas na 2 uur ‘s nachts in bed te kruipen. Een zwaar leven….