Nieuws

Voor het wijngebied Bergerac is Nederland een belangrijke markt. Alleen is het imago van de streek voor enige verbetering vatbaar. Daar wordt dus hard aan gewerkt. Recentelijk bracht een delegatie uit Bergerac een bezoek aan restaurant Parkheuvel te Rotterdam om nog eens aandacht te vragen voor wat het gebied zo al te bieden heeft.

Voor het wijngebied Bergerac is Nederland een belangrijke markt. Alleen is het imago van de streek voor enige verbetering vatbaar. Daar wordt dus hard aan gewerkt. Recentelijk bracht een delegatie uit Bergerac een bezoek aan restaurant Parkheuvel te Rotterdam om nog eens aandacht te vragen voor wat het gebied zo al te bieden heeft. Dat is meer dan ‘men’ in Nederland wel eens geneigd is te denken. Meer dan simpel wit en simpel rood die niks mogen kosten. En meer dan een simpel zoetje. Uit Bergerac komen ook wijnen die zich uitstekend bij haute cuisine van een chef als Erik van Loo thuis voelen. (Tussen haakjes, er komt na dat malle gedoe van vorig jaar nu toch wel gerechtigheid in de vorm van een tweede ster? Kwestie van goede smaak!) Om een driegangenlunch nu meteen te bombarderen tot ‘La Grande Bouffe’ gaat misschien even wat te ver, maar de boodschap liet in ieder geval niets aan duidelijkheid te wensen over. Nog een pluspunt: de Bergeracois hadden er helemaal geen moeite mee om champagne van Pol Roger als aperitief te laten schenken. Dat getuigt al vast van gezond zelfvertrouwen. Om te laten zien dat Bergerac geen gebied is met overwegend simpele landslieden van de mannelijke kunne waren twee aantrekkelijke vrouwen uitgenodigd om hun wijnen voor te stellen, de van origine Helena de Jong en de van origine Zuid-Afrikaanse Gerrita Martin. De eerste begon pas in 2003 op heel kleine schaal zelf wijn te maken van 2 hectare wijngaard, de tweede vertegenwoordigt een grote coöperatie. Groot – Cave de Sigoulès Gerrita Martin liet enkele wijnen proeven van de Cave de Sigoulès, een coöperatie met 1200 hectare wijngaarden die actief is in diverse segmenten van de markt. Met een openheid die je bij Fransen niet zo snel zou tegenkomen, liet Martin weten dat voor sommige wijnen houtsnippers gebruikt worden om ze net even wat meer vulling te geven. Voor de rosé gebeurt dat bijvoorbeeld, die overigens wel volledig droog gevinifieerd wordt. Een kwestie van commercieel denken en inspelen op behoeften van de consument. Tegelijkertijd maakt de coöperatie va Sigoulès ook ambitieuzere wijnen volgens de meer klassieke regels van de kunst. Een voorbeeld daarvan is de rode Cantus Terra. Een van de mooiste wijnen uit het assortiment van Sigoulès is de edelzoete Saussignac Vendanges d’Autrefois 2005. Saussignac ontleent zijn zoetheid zowel aan passerillage (indrogen van druiven aan de stok door de wind in dit deel van Bergerac)) als aan botrytis. Kenmerkend voor Saussignac in het algemeen en voor deze wijn in het bijzonder is een mooie zuurgraad naast het beschaafde zoet en een hoge mate van zuiverheid. Het probleem is alleen dat de appellation met 70 hectare veel en veel kleiner is dan Monbazillac. Niettemin een écht, volwaardig alternatief voor Sauternes en bovendien een koopje voor circa 10 euro. Verkrijgbaar bij winkels die aangesloten zijn bij de Nederlandse Wijnkring. Klein – Clos de Mège Voor Helena de Jong was het een bijzondere ervaring om de eerste min of meer officiële Nederlandse presentatie van haar wijnen in Rotterdam te houden. Het is haar geboortestad, die ze lang geleden verliet om in Frankrijk te gaan wonen. Ze dat daar eerst in de bloemen- en plantenhandel, even onder Parijs. Door vervelende omstandigheden gedwongen verhuisde ze na 15 jaar naar de Dordogne voor een nieuw begin. Eerst was dat een boerenbedrijf met agrotoerisme, later kwam er ook wijnbouw bij. De Jong heeft daarvoor 2,4 hectare wijngaard ter beschikking. In 2003 maakte ze haar eerste wijn, experimenteel en letterlijk als ‘garagiste’. De eerste oogst bestond uit 5000 flessen. Inmiddels zijn dat er jaarlijks 8000, en in 2009 moeten het er 11000 worden, wanneer de nieuw aangeplante merlot in productie komt. Tot nu maakt ze haar wijnen van cabernet franc, cabernet sauvignon en malbec. Helena de Jong heeft snel geleerd. Haar 2005 smaakte heel aangenaam, haar 2006 nog beter. In beide wijnen valt het uitgesproken fruitige karakter op. Het gaat samen met een verrassend subtiel houtgebruik. Dat zie je niet vaak bij beginnende wijnmakers. Eerder hebben die neiging om te veel hout te gebruiken. Interessant om vast te stellen is dat de 2006 wat vleziger en soepeler is dan de 2005. Je zou eerder het omgekeerde verwachten, maar het zegt voldoende over de vooruitgang die op Clos de Mège geboekt wordt. Clos de Mège (2005) wordt geïmporteerd door Noordman Wijnimport in Leiden. René van Heusden

De Nederlandse Helena de Jong bewerkt haar 2,4 hectare in Bergerac als ‘garagiste’.

In de nieuw verschenen editie 2008 van de GaultMillau Wein Guide Deutschland is Bernhard Huber uitgeroepen tot Winzer des Jahres, in het Nederlands: producent van het jaar. Het moderne wijngoed van Huber bevindt zich in Malterdingen, in de omgeving van Freiburg im Breisgau.
In de nieuw verschenen editie 2008 van de GaultMillau Wein Guide Deutschland is Bernhard Huber uitgeroepen tot Winzer des Jahres, in het Nederlands: producent van het jaar. Het moderne wijngoed van Huber bevindt zich in Malterdingen, in de omgeving van Freiburg im Breisgau. Dit is een ietwat minder bekend deelgebied van Baden aan de rand van het Zwarte Woud, dat publicitair wel eens wat in de schaduw van de nabije Kaiserstuhl ligt.

Voor Huber ligt dat echter al een poosje anders, en terecht. Jaar in jaar uit produceert hij schitterende collecties. Naar goed Badens gebruik werkt hij vooral met zogeheten ‘Burgundersorten’ (pinot noir, blanc, gris én chardonnay). Het belangrijkste druivenras in zijn wijngaarden is de spätburgunder, die hij in verschillende versies vinifieert. Van een Blanc de noirs weissherbst tot verrassende sekt. En, met de nodige inspiratie uit de Bourgogne, natuurlijk vooral in onmiskenbaar rode gedaante. Ze behoren tot de allerbeste Pinots van Duitsland. Bernhard Huber is niet alleen zelf een begenadigd wijnmaker, hij heeft als mentor ook met raad en daad Jacob Duijn ter zijde gestaan, toen die met zijn eigen wijngoed begon. De onderscheiding is daarom dubbel verdiend.

Wijnen van Huber worden in Nederland geïmporteerd door Invivé in Bussum, http://www.inive.nl/.

Een uitgebreid artikel over Baden verschijnt begin 2008 in Perswijn nr. 1.

< Stuur deze pagina door >

Laat niemand ooit zeggen dat er in Bordeaux maar weinig gebeurt! Zie het juridisch steekspel rond de diverse classificaties. In Saint-Émilion is men wat dat betreft weer helemaal terug bij af. Nadat een rechtbank in Bordeaux het nieuwe klassement van 2006 in maart van dit jaar tijdelijk ongeldig had verklaard, heeft de Franse Raad van State op maandag 12 november het bewuste klassement weer geldig verklaard.
Laat niemand ooit zeggen dat er in Bordeaux maar weinig gebeurt! Zie het juridisch steekspel rond de diverse classificaties. In Saint-Émilion is men wat dat betreft weer helemaal terug bij af. Nadat een rechtbank in Bordeaux het nieuwe klassement van 2006 in maart van dit jaar tijdelijk ongeldig had verklaard, heeft de in Parijs zetelende Franse Raad van State op maandag 12 november het bewuste klassement weer geldig verklaard. Wel met de aantekening dat het hierbij om een beschikking met een voorlopig karakter gaat, in afwachting van de uitkomst van een bodemprocedure die nog in Bordeaux loopt.

De zaak was aangespannen door het INAO (verantwoordelijk voor de Franse appellations) en het Ministerie van Landbouw. De raad oordeelde dat de klachten van de châteaux La Tour du Pin Figeac, Cadet Bon, Guadet en La Marzelle, ontevreden met hun degradatie in het nieuwe klassement, onvoldoende juridische grond hadden om de hele classificatie ongeldig te verklaren en dat een en ander het publiek belang niet diende. Het college deelde daarmee niet de opvatting van de rechtbank in Bordeaux (en van de klagers) dat het gelijkheidsbeginsel onrecht zou zijn aangedaan. Maar het laatste woord is nog niet gezegd.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Onze Franse Hollander Eddy Gravemaker proefde in Rioja de Trodos Quattro 2004, gemaakt door vier vrienden. Hij zag design, rook zoethout en proefde fruit en kruiden. Zijn oordeel: een dikke acht.
Je eigen wijn maken, veel wijnliefhebbers dromen er van. Vier vrienden in de Rioja hebben hun droom waargemaakt. Dit voorjaar hebben zij hun wijn Trodos Quattro 2004 op de – toch redelijk volle – wijnmarkt geïntroduceerd. Wat beweegt vier succesvolle zakenmannen om op zaterdag en zondag druiven te selecteren, de bottelmachine te bedienen en dozen in te pakken? Hobby, pure passie en zeker geen winstbejag.

De druiven (100 procent tempranillo) komen van een zestig jaar oude wijngaard bij het dorpje Cordovin in Rioja Alta. De wijn heeft negen tot elf maanden in Frans en Amerikaans eiken gerijpt en achttien maanden in de fles.

Hobby en passie: dat is leuk, maar levert het ook een topwijn op? Dat is namelijk wel het streven van de vier heren. Ik proefde de wijn op verschillende gelegenheden. Het is een moderne stijl rioja, waarvan ieder jaar slechts 10.200 flessen worden gemaakt. De wijn heeft een neus van zoethout en gebrande koffie en de kleur van kersen. De smaak is perfect in balans, kruidig en vol, boordevol fruit, zoals je van een moderne rioja verwacht. Nu prima op dronk en moeilijk te weerstaan, maar twee of drie jaar geduld zal de wijn iets zachter en ronder maken.

Buiten zijn superieure kwaliteit heeft deze wijn nog meer: een designverpakking uitgevoerd in zwart en zilver, een luxe zware fles en een prachtig ontworpen intrigerend etiket met de vier handtekeningen van de makers. Dit is niet zomaar een commercieel product, maar een wijn met klasse gemaakt door vier vrienden, waarbij letterlijk kosten noch moeite zijn gespaard. Van mij krijgen ze een dikke acht. Ik ben nu al benieuwd naar de 2005, die volgend jaar rond deze tijd op de markt komt.

De grootste verrassing, de prijs, heb ik voor het laatst bewaard. De Trodos 2004 is veel minder duur dan het bovenstaande verhaal doet vermoeden. De wijn heeft kwaliteit en uitstraling genoeg voor een fles van € 40,-, maar kost toch slechts € 15,30! Bij mij staat de Trodos 2004 de komende feestdagen op tafel. Ik woon dan wel in Frankrijk, maar ik blijf toch een echte Hollander. De wijn is in dozen van zes rechtstreeks bij de producenten te bestellen en wordt verstuurd naar adressen in heel Europa. De transportkosten, ongeveer € 2,- per fles, zijn voor rekening van de ontvanger.

Bodegas Trodos Quattro
Tel/Fax + 34 941 367283
info@trodosquattro.com
http://www.trodosquattro.com/

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!
Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!

Het heeft er alle schijn van dat Nederland momenteel vergeven is van de topuiensnijders, topbordenwassers, topbordendragers, topsommeliers, topwijnspijsexperts (wat vanzelfsprekend héél andere lieden zijn dan die voornoemde topsommeliers), topgastpersonen (m/v), topterrasinrichters, toptoiletreinigers, ja zelfs topkoks – in subcategorieën als: aankomend, gearriveerd & reeds eerder bekroond, dit jaar, terend op vergane glorie etc. etc.  – en niet te vergeten toprestaurants! Kortom, iedereen en alles is top en derhalve prijswaardig, inclusief de fabelachtige gastronomische kwaliteit van een onzer onvolprezen overzeese Rijksdelen, het waarlijk paradijselijke Sint Maarten! Modern kolonialisme is dus zo gek nog niet. Jammer alleen dat de rest van de Antillen er helemaal niet toe lijkt te doen. Of zou dat met promotiebudgetten te maken hebben? Ach nee, zo denken alleen azijnpissers.

Azijnpissers moeten ook niet zeuren dat zogenaamde ‘toprestaurants’ dichter bij huis het niet altijd zo nauw nemen met, pak weg, de invulling van de champagnesectie op hun wijnkaart. Dat dienen we met de mantel der bewonderende liefde te bedekken. Een beetje commerciële convenience moet kunnen. Zijn we ten slotte niet allemaal wederzijds bewonderende vrienden van elkaar? We moeten daarom vooral positief denken. En mooi toch dat onze vaderlandse gastronomie anno 2007 ineens zo’n duizelingwekkend hoog niveau bereikt heeft. Met louter winnaars! Wat jammer dat Wina Born dit allemaal niet meer heeft mogen meemaken. Ook niet dat half Nederland tegenwoordig actief lijkt te zijn als heuse restaurantinspecteur. Dat mag ook wel met al die restaurantgidsen die we ieder najaar over ons heen krijgen.

Je zou je, als je kwaadwillend en cynisch aangelegd bent, misschien wel kunnen afvragen in hoeverre dat leger van inspecteurs geplaagd wordt door kennis van professionele zaken als kooktechnieken en calculatie van wijnprijzen. En ook of al die inspecties werkelijk altijd zo anoniem gebeuren als men voorgeeft. Maar dat is natuurlijk een tikje onaangenaam gedacht. Kleingeestig misschien, want het zou best eens om louter topinspecteurs kunnen gaan.

Maar, zo kan een kritische geest opmerken, hoe zit het dan met die eetcafés en ‘gewone’ restaurants? Die kun je toch geen top noemen? Geen nood, die kunnen zich tegenwoordig fijn profileren in zogeheten ‘huiswijncompetities’. Ook top, min of meer. Met topwijnen binnen hun categorie. Wat een geniale vondst trouwens, dit concept met -tig afzonderlijke regionale uitgaven. Wel iets voor zeer ver gevorderden om te doorgronden, want de selectiecriteria zijn voor de gewone sterveling enigszins ondoorzichtig. Maar dat geldt voor wel meer zaken in het leven. Waar het om gaat is dat vrijwel iedereen wint. Is een en dezelfde wijn soms wel geschikt voor regio A, maar niet voor regio B? Of betekenen meer regio’s gewoon meer winnaars en bijgevolg meer publiciteit? Topimporteurs beleven derhalve toptijden, helemaal wanneer ze ook wat topflessen inzenden voor Nederlands enige wijnconcours. Ieder jaar komen er daar al maar meer winnaars bij, tot supermarkten aan toe. En zelfs gepatenteerde nepjournalisten mogen er prijsjes uitdelen. De tel is derhalve niet meer bij te houden. Nogal wat van die winnende toppers blijken dan achteraf ineens fijn te adverteren, maar dat is natuurlijk louter toevallig. Honi soit qui mal y pense?

De leveranciers van ‘awards’ – voor ongeschoolde en/of wereldvreemde lezers: dit is het interessantdoenerig Engelse woord voor ‘onderscheiding’ of ‘diploma’– en aanverwante als buitengewoon eervol bedoelde wanddecoraties varen er in ieder geval wel bij, al zullen ze zo onder de hand wel fikse kwantumkortingen moeten verlenen aan bepaalde afnemers die alles top lijken te vinden. De kreet ‘masterclass’ dreigt er bij te verbleken! Nou ja, bij wijze van spreken.

Ik ben vanavond voor de verandering maar weer eens bij de lokale frituur langs geweest. Voor topfrites, dat wel. Een topfrituur dus. Bij die topfrites met heerlijk zondige, want industriële, topmayonaise en een biertje van een topbrouwerij. Geen officieel goedgekeurde ‘gastronomique’ wijn.  Of: hoe ‘top’ soms een tikje ordinair dreigt te worden. Dat krijg je nu eenmaal wanneer alles en iedereen tot ‘top’ gebombardeerd wordt. Echte top is echter smal, heel smal. Daarom kan niet iedereen winnen.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Wijnkasteel Genoels-Elderen, het bekendste en qua productie veruit grootste wijngoed in België, viert dit jaar zijn 15-jarig jubileum. De naam ‘wijnkasteel’ is zeker niet misplaatst, want het bedrijf straalt in menig opzicht een Franse grandeur uit, inclusief een statig landhuis en een bijzonder goed geëquipeerde kelder.
Wijnkasteel Genoels-Elderen, het bekendste en qua productie veruit grootste wijngoed in België, viert dit jaar zijn 15-jarig jubileum. De naam ‘wijnkasteel’ is zeker niet misplaatst, want het bedrijf straalt in menig opzicht een Franse grandeur uit, inclusief een statig landhuis en een bijzonder goed geëquipeerde kelder.

Het werd bij wijze van uit de hand gelopen liefhebberij opgericht door de Nederlandse zakenman Jaap van Rennes, die na het verkopen van zijn horecagroothandel verhuisde van Valkenburg naar Riemst in Belgisch Limburg, op korte afstand van Maastricht. Zijn dochter Joyce werd de wijnmaakster. Ze produceert op Genoels-Elderen naar Bourgondisch voorbeeld wijnen op basis van chardonnay en pinot noir, afkomstig uit de 15 hectare tellende wijngaard. Ze dragen de gecontroleerde herkomstbenaming Haspengouw. Het aanbod omvat verder mousserende wijnen volgens de traditionele methode en enkele zelf gestookte ‘levenswaters’.

Ter gelegenheid van het jubileum zal de Limburgse gouverneur Steve Stevaert, bekend als levensgenieter en fervent promotor van zijn provincie, op 16 november de eerste fles Zilveren Parel Brut 2003 hoogstpersoonlijk komen sabreren.

http://www.wijnkasteel.com/
De wijnen van het Genoels-Elderen worden geïmporteerd door Wijnimport J. Bart.

René van Heusden

< stuur deze pagina door >

Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant Sud Ouest als decanter.com melden opmerkelijke transacties, zoals de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag tussen 32 en 35 miljoen euro ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali.
Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant Sud Ouest als decanter.com melden diverse opmerkelijke transacties. De meest in het oog springende daarvan is de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag dat ergens tussen 32 en 35 miljoen euro zou liggen ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali, nadat het bedrijf had ongeveer een maand of tien te koop gestaan had.

De d’Artefeuilles waren eigenaar sinds 1941, maar onoplosbare problemen binnen de familie – een pijnlijk vaak voorkomende reden voor verkoop in Bordeaux – dwongen tot afstand doen. Met een oppervlakte van 25 hectare – goed voor 3 procent van de totale appellation – is La Pointe een van de grootste bezittingen in Pomerol, zij het niet een producent op het allerhoogste kwaliteitsniveau.

Voor de nieuwe eigenaar Generali, de op twee na grootste verzekeraar in Europa, is de aankoop van een wijngoed geen primeur. Het concern heeft met name in het moederland Italië grote belangen in de agrarische sector, inclusief wijnbouw. Ook in Bordeaux had het al voet aan de grond. Sinds 1988 is het daar namelijk eigenaar van Château La France in Beychac, een bedrijf van 90 hectare dat AC Bordeaux produceert. Op een paar euro meer of minder hoeft Generali niet te kijken, want de winst over het afgelopen boekjaar bedroeg 2,4 miljard euro.

Eind oktober kwam de verkoop rond van Château Carignan, een van de betere producenten in de appellation Premières Côtes de Bordeaux. Het werd voor 11 miljoen euro gekocht door Amerikaan van Engelse afkomst Andy Lench. In het dagelijkse leven is die directeur van  Wine Locators, een bedrijf dat wijnen uit Bordeaux importeert. Een praktische zet derhalve.

Nog niet afgesloten en daarom een voortdurende bron van speculaties, roddels en geruchten is de ophanden zijnde verkoop van het bekende Château Poujeaux in Moulis, jarenlang eigendom van de familie Theil. Gegadigde voor de overname van dit 68 hectare tellende wijngoed zou Clos Fourtet in Saint-Emilion zijn.  Dat is op zijn beurt eigendom van de zeer Bordelaise familie Cuvelier.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door > 

Nederland heeft er twee nieuwe Magisters Vini bij! Het zijn Tjitske Brouwer en Lars Daniëls. Ze hebben met succes het zeer zware theorie- en praktijkexamen afgelegd. Vanaf 30 november zullen ze zich, na de formele verdediging van hun eindscriptie, officieel met de prestigieuze titel MV mogen sieren.
Nederland heeft er twee nieuwe Magisters Vini bij! Het zijn Tjitske Brouwer en Lars Daniëls. Ze hebben met succes het zeer zware theorie- en praktijkexamen afgelegd. Vanaf 30 november zullen ze zich, na de formele verdediging van hun eindscriptie, officieel met de prestigieuze titel MV mogen sieren. Tot nu toe was Ron Andes – geïnterviewd in Perswijn nr. 7 – Nederlands enige Magister Vini.

Tjitske Brouwer drijft samen met Marc Collard het welbekende Vinoblesse in Baarn. De specialisatie van Vinoblesse, biologische wijnen, bepaalde ook het thema voor haar eindscriptie. Lars Daniëls is eveneens werkzaam in de wijnhandel, en wel voor Passport Wijnen in Soest. Hij wijdde zijn scriptie aan riesling.

Oost-Zwitserland, Graubünden, is een relatief onbekend wijngebied. Zeventig kleinschalige wijnbedrijven werken er met druiven als blauburgunder (pinot noir) en rivaner. Freelance journalist Arnoud van de Ridder woont tussen al dit moois en doet verslag. In het laatste deel van de serie: hoe verliep de oogst dit jaar?

Oost-Zwitserland, Graubünden, is een relatief onbekend wijngebied. Zeventig kleinschalige wijnbedrijven werken er met druiven als blauburgunder (pinot noir) en rivaner. Freelance journalist Arnoud van de Ridder woont tussen al dit moois en doet verslag. In deel 3 van de serie: hoe verliep de oogst dit jaar? Een heerlijke rode wijn is de ‘blauburgunder barrique’, vernoemd naar de eikenhouten vaten waar de rode wijn zeker 12 tot 16 maanden in heeft gerijpt, voordat het op de fles gaat. In 2007 zijn de wijnvelden en kelders weer goed bezocht in afwachting van de oogst, die dit jaar toch weer goed uitpakt. Nog nooit was april zo mooi en warm. “Eind mei stonden de druiven al in bloei en dat was heel vroeg,” vertelt wijnboer Paul Komminoth uit Maienfeld. “Tel daar 110 dagen bij op en de oogst zou ergens half september starten. Helaas was de zomer wisselvallig en minder warm.” Volop bezig Rond 23 september werden de eerste rivaner geoogst, een paar dagen later was de eerste pinot noir aan de beurt. De kou en zonloze dagen eind september vertraagden de oogst, maar rond 2 en 3 oktober waren de meeste wijnboeren volop bezig. “Het gaat prima met dit weer,” vertelt Martin Enderlin uit Maienfeld. “Met de gewurtstraminer zijn we vandaag zeker klaar en het restant van de vier hectare blauburgunder zal eind deze week worden geoogst.” Daarna stapt hij op zijn trekker om de gevulde wijnvaten weg te rijden. In een rustig moment vertelt Martin dat hij ruim vier hectare wijn heeft, naast wat vee en akkerbouw. “Ik maak al mijn hele leven wijn. Dit jaar is het goed. We oogsten ongeveer 9.000 kilo druiven van de blauburgunder, dat wordt ongeveer 6.300 liter wijn. En dat is goed. Misschien wordt het zelfs iets meer.” Familiefeest In de wijngaard werken plukkers van alle leeftijden. Brigitte Enderlin staat op de kar en ‘leest’ de druiven, door de slechte bessen eruit te halen. “Het is een groot familie- en vriendenfeest. Als oogsttijd is, doet de hele familie mee, worden vriendjes opgetrommeld en gaan zelfs opa en oma nog mee met de knipschaar. Inhuren van seizoenarbeiders zoals Portugezen en Polen doen wij niet. De oogst duurt te kort. Met een week zijn we klaar en dan zijn we in oktober nog wel bezig, maar dat kunnen we allemaal zelf.” Tussen de plukkers lopen een paar mannen met een grote plastic rugtas die de druiven verzamelen. “Ze hebben ongeveer zestig kilo op hun rug. Dat is hard doorwerken. Als je hier en daar ‘volla’ hoort, Zwitsers voor vol, dan moeten ze aan de bak om de emmers te legen,” legt Martin uit. Volgens hem zijn de kleine verdroogde druifjes in de trossen prima voor het suikergehalte en de volle druiven voor het sap. Hij is tevreden: “Mooi hè, dat het elkaar zo aanvult.”

Als oogsttijd is, doet de hele familie mee: vriendjes worden opgetrommeld en zelfs opa en oma gaan aan het werk met de knipschaar. De plastic plukmand op de rug weegt zestig kilo. Dat is hard werken.

< Stuur deze pagina door >

Wijnliefhebbers zijn vaak kaasliefhebbers en bij een mooie kaas past een mooie (versterkte) wijn. Voor de liefhebbers Reypenaer wordt de keuze moeilijker: Reypenaer lanceert de overtreffende trap van de populaire V.S.O.P.  De nieuwe kaas, XO reserve, vraagt om rijpe wijnen en diepgaand onderzoek.

Wijnliefhebbers zijn vaak kaasliefhebbers en bij een mooie kaas past een mooie (versterkte) wijn. Voor de liefhebbers Reypenaer wordt de keuze moeilijker: Reypenaer lanceert de overtreffende trap van de populaire V.S.O.P. Deze harde, twee jaar oude kaas, zowel thuis als in horeca graag gegeten, ontving al veel prijzen en wordt ook in de Spaanse topkeukens gebruikt. De nieuwe kaas, XO reserve, vraagt om rijpe wijnen en een diepgaand onderzoek. Wijngaard Kaas uit Woerden bestaat ruim honderd jaar. Met de nieuwe XO reserve gaat het kaasbedrijf terug in de tijd. Destijds werden kazen alleen in de zomer gemaakt, van melk van koeien die het groene gras hadden gegeten. Voor de nieuwe kaas wordt ook alleen deze hoogwaardige melk gebruikt, die in vaktaal ‘zachte zuivel’ wordt genoemd. Het oude kaaspakhuis van Wijngaard Kaas uit 1906 speelt een belangrijke rol bij de productontwikkeling. Het wordt nog steeds volop gebruikt. Niet zo vreemd, want het heeft een eigen microklimaat! Natuurlijke temperatuur- en vochtschommelingen, aanwezige bacteriën en aroma’s bepalen mede de smaak van de kaas. 359 kazen De XO is bijna tweeënhalf jaar gerijpt, dus net nog iets langer dan de V.S.O.P. De datum van productie en mise en cave staan op de verpakking. In het geval van de eerste kazen die op de markt komen, is dat mei en juli 2005. De oplage is 359 mooie ronde kazen, die nu 30 tot 40 procent minder wegen dan in het begin. Resultaat van de langere rijping, het gras grazen van de koeien en het unieke pakhuis is een kaas met een complex en hoog smaakgehalte. Aroma’s van noten en zuidvruchten en kruidigheid vragen om rijpe of gerijpte wijnen. Perfecte begeleiding Tijdens de lancering van de XO reserve in De Librije creëerde Jonnie Boer een crème brulée van Reypenaer XO reserve. Het gerecht had een mooie, volle kruidige kaassmaak met mooi zout en een korrelige structuur en was hoog op smaak. Zijn eega zorgde voor de perfecte begeleiding met een oude Riversaltes (1978). Deze nieuwe kaas vraagt inderdaad om een stevige partner. Hij zal goed combineren met gerijpte, ontwikkelde wijnen, waarbij bijvoorbeeld grenache of syrah een rol spelen. Oude wijnen hebben de voorkeur boven jonge wijnen. In de auto naar huis kwam de Beaucastel 1990 in gedachten, wat thuis inderdaad een mooie combinatie bleek. Maar ook oudere wijnen uit de nieuwe wereld zullen het goed doen vanwege hun rijpe tonen. Ik verheug me al op combinatie met Penfold’s RWT 1998 bij het volgende stukje XO reserve. Mocht je een port bij deze kaas willen drinken, ga dan voor een oudere tawny versie. Toch weet ik dit allemaal niet zeker. Zo’n nieuwe kaas vraagt gewoon om een diepgaand onderzoek. Een vervelende opgave. André Sauerbier

De oude pakhuizen in Woerden zijn belangrijk voor de smaak van de nieuwe kaas. Jonnie Boer, Thérèse Boer en Rien van den Wijngaard, directeur van Wijngaard Kaas, met de eerste XO reserve.

< Stuur deze pagina door >