Nieuws

Apart slag mensen, die Australische wijnproducenten. Ze weten als weinig anderen hoe je een product ‘in de markt’ moet zetten. Nu ze hun aandachtsterrein eindelijk wat verlegd hebben van het Verenigd Koninkrijk naar het Continent, valt het me bij herhaling op hoe ze winemaking en winemarketing naadloos met elkaar weten te verbinden. En hoe ook wijnmakers zich bewust zijn van wat wijndrinkers willen.
Apart slag mensen, die Australische wijnproducenten. Ze weten als weinig anderen hoe je een product ‘in de markt’ moet zetten. Nu ze hun aandachtsterrein eindelijk wat verlegd hebben van het Verenigd Koninkrijk naar het Continent, valt het me bij herhaling op hoe ze winemaking en winemarketing naadloos met elkaar weten te verbinden. En hoe ook wijnmakers zich bewust zijn van wat wijndrinkers willen. Menig concurrent in Oude en Nieuwe Wereld kan daar een puntje aan zuigen. Succes is dan ook niet uitgebleven. De exportcijfers over 2007 spreken voor Nederland in ieder geval duidelijke taal. Er was het afgelopen jaar sprake van een groei met maar liefst 98% ten opzichte van 2006. Een verdubbeling dus.

Australische wijnproducenten zijn inmiddels wel zo slim genoeg om zich niet langer alleen maar blind te staren op hectoliters. ‘Meer’ is ingeruild voor ‘beter’. In het kader van het meerjarenplan Directions 2025 zijn ze nu aan de slag gegaan met een uitgekiende profilering van diverse typen voor afzonderlijke segmenten van de markt. Differentiatie dus. Australische wijn is niet langer meer simpelweg ‘wijn uit Australië’, maar wordt nader gepreciseerd. In plaats van value for money wordt nu vooral gesproken van added value.

In het kader van Wine Australia Day werden recentelijk in diverse Europese steden presentaties gehouden, waarbij de strategie uit de doeken gedaan werd. Ik was aanwezig bij die in het Duitse Keulen. Het was de verplaatsing meer dan waard, want de sprekers van dienst wisten daar met veel flair – een aangeboren eigenschap bij Australische wijnmensen, zo lijkt het wel – hun boodschap over te brengen. De kern daarvan: Australische wijnen zullen voortaan onderverdeeld worden in vier categorieën met de bijbehorende ‘kernwaarden’: Brand Champions, Regional Heroes, Generation Next en Landmark Australia. Hoewel daarbij soms onderlinge overlapping mogelijk is, is het sterke punt van deze indeling de transparantie ervan. (Zuid-Afrikanen, altijd zo gebiologeerd door de Aussies, zouden daar nog een lesje uit kunnen trekken. Hun idealistische concept van Diversity ontbreekt het immers pijnlijk aan een voor de consument duidelijke indeling van het wijnaanbod!)

Brand Champions zijn de makkelijk toegankelijke merkwijnen voor het grote publiek, zeg maar de instapwijnen voor alledag die via de supermarkt hun weg naar de consument vinden.
Trefwoord: betrouwbaarheid.

Regional Heroes zijn wijnen voor ‘gevorderden’ met een duidelijk herkenbaar regionaal karakter, veelal gekoppeld aan een specifiek druivenras dat in een bepaald gebied erg goed doet. Denk aan Clare Riesling, Hunter Semillon, Coonawarra Cabernet of Barossa Shiraz.
Trefwoord: authenticiteit.

Generation Next is van toepassing op experimentele wijnen die afwijken van het geijkte werk. Te denken valt aan wijnen van nieuwe druivenrassen – Australië heeft er in totaal een goede 100! – of verrassende blends van ongewone samenstelling.
Trefwoord: innovatie.

Landmark Australia tenslotte staat voor Australië’s klassieke topwijnen, zoals Penfolds Grange, De Bortoli Noble One, Hardy’s Eileen Hardy Chardonnay etc.  
Trefwoord: kwaliteit.

Vooral voor de Regional Heroes lijkt een belangrijke taak weggelegd. Ze worden omschreven als wines from somewhere rather than wines from anywhere. In Oude Wereldterminologie: terroirwijnen. Australië onderscheidt tegenwoordig ruim 60 designated wine regions, maar het is de bedoeling om het aantal daarvan dat op etiketten vermeld wordt te beperken tot een stuk of 15. Dit om ‘Europese’ verwarring te voorkomen. Het valt alleen wel te hopen dat de Australiërs voortaan de specifieke herkomstgebieden consequent gaan vermelden in hun proefboekjes. Dat is nu misschien nog even wennen, maar consequentie in dezen kan geen kwaad.

Tot slot nog één getal om even af te rekenen met mogelijke vooroordelen. Zeker, de Australische wijnindustrie mag dan gedomineerd worden door enkele grote conglomeraten en bijbehorende merken, ze telt ondertussen wel 2000 producenten. Zorgen over diversiteit zijn dus niet nodig.

Voor professioneel geïnteresseerden is een geactualiseerde versie van Engelstalige DVD Australia: World Class met uitgebreide informatie over de Australische wijnbouw beschikbaar. Eerdere versies kunnen via internet geactualiseerd worden.

Voor informatie: europe@wineaustralia.com

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

De Gambero Rosso Italian Roadshow trekt door Europa. Het toonaangevende Italiaanse gastronomische tijdschrift Gambero Rosso organiseert samen met 49 kwaliteitsproducenten een wereldtournee, het circus zette afgelopen weekend in Amsterdam de tent op. Marijn Smit proefde mee, tot zijn tanden er zwart van zagen.

De Gambero Rosso Italian Roadshow in Amsterdam startte zondagavond met een welkomstaperitief bij Vyne, waar enkele wijnmakers konden integreren met wijnliefhebbers, journalisten en personeel van wijnimporteur Vinites. Maandag startte het seminar om 10.30 uur met de eerste van vier flights van 12 à 13 wijnen. De proeverij stond onder leiding van Jan van Lissum, hoofdredacteur van Proefschrift, en de wijnchefs van Gambero Rosso, de heren Daniele Cernilli en Marco Sabellico, die beide weggelopen leken uit een mooi dinertafereel van Francis Ford Coppola. De proeverij verliep geografisch, van noord naar zuid, een selectie van 49 zogenaamde topdomeinen. Friuli niet aanwezig De aftrap was plezierig met een mineralig en zacht mousserend glas Franciacorta Cuvée Annamaria Clementi 2001 van Ca’del Bosco. Tot mijn grote verbazing bleek dit de enige droge witte wijn uit de hele proeverij te zijn. Heel opmerkelijk dat bijvoorbeeld Alto Adige, Soave Classico, Friuli en Collio hier niet aanwezig waren met hun karaktervolle witte wijnen. Piëmonte was ook matig vertegenwoordigd met drie Barolo’s, maar geen Barbaresco. Gaja had helaas een Super Tuscan ingestuurd. De jaargang 2003 kwamen we veel tegen, en dat geeft toch een vertekend beeld van de potentie van dit gebied. Overrijpheid en lage zuren zijn hier, net als in de Bourgogne, het gevolg van langdurige hitte en droogte. De Barolo ‘Lazzarito Vigna Delizia’ 2001 van Fontanafredda sprong er uit, met een tanninestructuur die om nog wat jaren kelderrijping vraagt. Uit Trentino kwam de grootste miskleun van de proeverij: een pinot noir die meer weg had van ranja dan van een fijne terroirwijn. Cavit is de schuldige, en ik raad niemand aan zich hieraan te bezondigen. De Amarone van Serego Alighieri (verre achterfamilie van de grote poëet Dante), onderdeel van het Masi-imperium, mocht er beslist wél zijn. Het jaar 2003 heeft hier geleid tot een volle, rijpe wijn, waar je alleen voorzichtig van moet drinken: dit is geen alledaags slobbertje. Compacte trosjes Toscane begon leuk, met een onbekende lokale druif: de pugnitello, genoemd naar de compacte druiventrosjes, niet groter dan een vuist. Door de van nature lage opbrengsten is deze soort zo goed als uitgestorven, maar gelukkig heeft San Felice er nog enkele hectares van aangeplant staan. De wijn is vlezig met rijke, zoete tannines. Daarna de Vino Nobile di Montepulciano 2005 van Poliziano, het absolute tophuis in deze elegante DOCG. Nog jong, maar wat een belofte voor de toekomst! Fijne zuurgraad en door de kruiden en zacht hout een goede hoeveelheid zwart fruit. Hiermee sloten we de eerste sessie af. De tanden waren al enigszins zwartgekleurd. Het tweede deel bestond volledig uit Toscaanse wijnen. Het werd al gauw duidelijk dat men hier wijnen maakt om Robert Parker en smaakgenoten te behagen. Veel internationale druivenrassen, veel barrique, lage rendementen, allemaal heel mooi, maar toch zo jammer dat typiciteit van een streek hier lijkt te verdwijnen. De Sassicaia 2004 was bijvoorbeeld een genot om een slok van te proeven, zo vol van alles, als een dubbelgetrokken bouillon. Maar hij had net zo goed uit Napa Valley kunnen komen. Gaia Gaja kan dan wel met haar leuke koppie beweren dat je hier de ‘mentaliteit van Piëmonte’ kunt proeven, maar een Bordeaux-blend zie ik toch als iets anders dan een nebbiolo. Niettemin noteerde ik in deze sessie heel wat positieve opmerkingen. Twee uur proeven Na de lunch waren er plots heel wat lege stoelen. Kennelijk is een proefsessie van langer dan twee uur teveel gevraagd voor de aanwezige ‘professionals’. Toch kwamen nu pas de echte verrassingen. In Umbrië, de Marken en Abruzzen experimenteert men nu ook succesvol met blends van de lokale druiven sangiovese en montepulciano met cabernet sauvignon. Het aardige is dat je hier voor een redelijke prijs een zeer drinkbare wijn kan kopen. Dat wordt in Toscane al een stuk lastiger, met al haar mooi klinkende namen. We kregen veel 2004 en 2005 voorgezet. In dit deel van Italië wordt 2004 als een zeer geslaagd jaar gezien, met verfijnde tannines en een keurige zuurgraad. 2005 was voor de lager gelegen wijngaarden dikwijls te heet, maar desondanks waren de meeste wijnen knap in balans. Bij de laatste sessie begon ik de vermoeidheid te voelen. Mijn tandvlees was gelooid, en van mijn gebit zou Graaf Dracula nog schrikken. Maar de doorzetters werden beloond. Het slotstuk was naar mijn mening het meest leerzame en indrukwekkende. De aglianico’s uit Campania deden de verlamde smaakpapillen nog éénmaal sidderen. Met name die van het klassieke huis Mastroberardino, de Naturalis Historia Irpinia 2000 was rijp, fluwelig van structuur, en met een betoverend bouquet. De Romeinse keizers kenden deze wijngaarden, in Taurasi, een Grand Cru status toe. Wie zou hen tegen durven te spreken? Afzakkend naar de hak van de laars, in Apulië, overtuigde Castello Monaci, onderdeel van GIV, de grootste Italiaanse groep van kwaliteitswijnen, met de wijn Artas Primitivo del Salento 2005. Het bekende verhaal over zinfandel werd uiteraard weer genoemd, de druif primitivo is immers niemand minder dan de grote zinfandel waar de Californische liefhebbers van veel, zoet en zwaar zo gek op zijn. In het verleden kwamen hier robuuste, landelijke wijnen vandaan met alcoholpercentages tot 22 procent! Bij deze graad moest ik even aan de Keutenberg denken, en spierpijn trok spontaan in mijn kuiten. Gelukkig zijn de moderne keldermeesters erin geslaagd deze onstuimige druif te temmen. Door op tijd te plukken, overproductie te vermijden en onder gecontroleerde temperaturen te vinifiëren, maakt men hier een volle, kruidige wijn met een hint van chocola. Hier kan je een stevig gerecht naast zetten, uit de Oosterse keuken bijvoorbeeld. We eindigden op Sicilië, en ik had niet méér onder de indruk kunnen zijn. De lokale druif nero d’Avola wordt hier vergezeld door syrah en cabernet sauvignon, en leidt zonder uitzondering tot volle, rijpe, kruidige wijnen. De beste druiven komen van hooggelegen wijngaarden: 750 meter is hier geen uitzondering. De huizen Benanti, Tasca d’Almerita, Planeta en Cusumano hebben mijn kijk op Sicilië echt veranderd. Afkeur van zoet Het slotglas bracht Marco Sabellico tot een soort bekentenis, waarin hij zijn afkeur van zoete wijnen niet onder stoelen of planken schoof. Maar dit, zo begon hij smullend te vertellen, maakte hem zielsgelukkig. In het glas de moscato Ben Ryè Passito die Pantelleria 2003 van het befaamde Donnafugata. De kenners van ‘Il Gattopardo’ herinneren zich dat dit het winterverblijf van de adellijke Don Fabrizio en zijn gezin was. Alleen al deze wetenschap, die me deed terugdenken aan de prachtige beschrijvingen van Tomasi di Lampedusa, zette de intens zoete wijn op voorsprong. Bijna stroperig, supergeconcentreerd, deed ze denken aan rijpe vruchten onder de Mediterrane zon: een fruitschaal vol abrikozen en witte perziken, met vanille en marshmallow afgerond. Wat een rijkdom! En dan te bedenken dat dit een wijn van slechts circa € 25 per fles is. Marijn Smit

Daniele Cernilli, wijnchef van Gambero Rosso, leek weggelopen uit een film van Coppola. (foto van proeverij in Londen)

< Stuur deze pagina door > 

Sterrenrestaurant De Librije begint een kookschool. Op de kookschool, die in mei open gaat, zullen Jonnie en Thérèze niet zelf lesgeven. Ze hebben trainers aangenomen om zes verschillende culinaire cursussen te verzorgen. De kookschool heet Librije’s Atelier en is gevestigd in het nieuwe Librije Hotel in Zwolle, op loopafstand van de Librije Winkel en Restaurant De Librije.
Sterrenrestaurant De Librije begint een kookschool. Op de kookschool, die in mei open gaat, zullen Jonnie en Thérèze niet zelf lesgeven. Ze hebben trainers aangenomen om zes verschillende culinaire cursussen te verzorgen. De kookschool heet Librije’s Atelier en is gevestigd in het nieuwe Librije Hotel in Zwolle, op loopafstand van de Librije Winkel en Restaurant De Librije.

Op de website van de nieuwe kookschool worden zes verschillende cursussen aangeboden. Iedere cursus bestaat uit tien lessen en wordt afgesloten met een lunch of een diner in De Librije. Ook kan Librije’s Atelier kookcursussen op maat aanbieden, bijvoorbeeld voor kookclubs.

Jonnie en Thérèze hebben de activiteiten van hun restaurant De Librije aanzienlijk uitgebreid. Vlakbij het restaurant openden ze de Librijewinkel met eigen producten, die ook in De Bijenkorf te koop zijn. In het voorjaar gaat het Librije Hotel met restaurant Librije Zusje open, in het theater van Zwolle kookt de door Jonnie opgeleide chef-kok Arjen in hun restaurant Koperen Kees en voor cateringbedrijf Food on Tour. Ook schreef het stel maar liefst acht boeken.

Meer informatie over Librije’s Atelier: http://www.librijesatelier.nl/

< Stuur deze pagina door >

Dolf ten Houte de Lange en Edwin Raben zijn uitgeroepen tot ereleden van het Nederlands Gilde van Sommeliers. De benoeming tijdens de ledenvergadering is een beloning voor hun inzet voor het NGS en het sommelierschap. Dolf ten Houte de Lange is eigenaar van Wijnkooperij de Lange in Oosterhout, Edwin Raben is onlangs gestopt met zijn werk als sommelier bij De Wolfslaar.
Dolf ten Houte de Lange en Edwin Raben zijn uitgeroepen tot ereleden van het Nederlands Gilde van Sommeliers. De benoeming tijdens de ledenvergadering is een beloning voor hun inzet voor het NGS en het sommelierschap. Dolf ten Houte de Lange is eigenaar van Wijnkooperij de Lange in Oosterhout, Edwin Raben is onlangs gestopt met zijn werk als sommelier bij De Wolfslaar.

Dolf ten Houte de Lange verdient zijn erelidmaatschap niet alleen met zijn werk als eigenaar van zijn Wijnkooperij, maar ook door zijn inzet bij het organiseren van de sommelierswedstrijd Trophée Ruinart. Vanaf de jaren tachtig wordt de wedstrijd om het jaar gehouden, de winnaar vertegenwoordigde Nederland tijdens de internationale sommelierwedstrijd.

Edwin Raben werkte als sommelier bij toprestaurants als La Rive en de Zwethheul, voordat hij mede-eigenaar werd van Landgoed Wolfslaar. Hij is de enige sommelier die drie keer achter elkaar de Trophée Ruinart won. Vorig jaar hielp hij Dolf ten Houte de Lange bij de organisatie van de wedstrijd. Onlangs maakte Edwin Raben bekend dat hij stopte als sommelier bij Wolfslaar, hij neemt een sabbatical.

< Stuur deze pagina door >

Stoffige wijnmannen, aan de kant: hier is Perswijn-columniste Nienke. Ze is jong, ze is hip en ze praat op een normale manier over wijn. Geen snorrengelul maar fris als een zwembad en pittig als een pepertje. “Gelukkig lopen in de wijnwereld steeds meer vrouwen rond. En niet alleen huismoeders die elke beurs of evenement aflopen om ‘lekker gratis’ van alles te kunnen proeven.”
Tot een jaar of vijf geleden was ik totaal niet geïnteresseerd in wijn, behalve het drinken ervan. En dat terwijl ik opgegroeid ben in een traditioneel wijnmilieu, met een wijnvader, een huis vol wijnboeken, een wijnkelder met bijzondere wijnen en wekelijkse proeverijen thuis. Dat ik als klein meisje af en toe mee mocht/moest naar wijnboeren, vond ik alleen heel leuk omdat de meesten een zwembad hadden. Dat ik in mijn jonge jaren grote wijnen dronk, al dan niet gemengd met water (zóóóónde!), kon me niet veel schelen. Als ik maar zo snel mogelijk weer het zwembad in kon. Maar uiteindelijk, na al die jaren, heeft het wijnvirus, zoals dat wordt genoemd, toch ook mij besmet.

Gelukkig heeft zich de afgelopen jaren binnen de wijnwereld op twee vlakken een ware revolutie voltrokken. Binnen deze voornamelijk door mannen gedomineerde wereld lopen er nu namelijk ook steeds meer vrouwen rond. En niet alleen de huismoeders die elke beurs of evenement aflopen om ‘lekker gratis’ van alles te kunnen proeven en met tassen vol lekkers de locatie weer te verlaten. Nee, dames die zich ook op zakelijk gebied bezig houden met het product wijn. Daarnaast is de stoffige connotatie verdwenen die wijn vroeger met zich mee bracht. Wijn is hip, wijn is ‘in’, wijn is lifestyle. En je moet er vooral niet te moeilijk over doen. Kortom, er is een frisse wind door wijnland gaan waaien. Moderne wijnbars en vlotte wijnwinkels schieten als paddenstoelen de grond uit. Wijn wordt vrolijker, leuker en makkelijker.

Een mooie vertaling van deze nieuwe ontwikkelingen is helemaal terug te vinden in de ‘hippe’ wijnwinkel waar ik werk. Hier praten wij over wijnen in Jip-en-Janneketaal. Geen ingewikkelde, moeilijke termen en woorden. Geen snorrengelul, zoals mijn bazen dat noemen. Dat slaat op mannen met een zeker uiterlijk en een bepaalde manier van praten over wijn. Als wij het bijvoorbeeld over een Rueda hebben, wordt “een goede neus, mooie zuren, lekker gerijpt”, vertaald als “het is net alsof je een hap neemt van een lekkere sappige appel en tegelijkertijd een frisse duik in een zwembad neemt, op een zomerse zwoele dag”. Zelfs met dit miezerige, gure, koude winterweer kom je dan helemaal in de stemming voor een lekker glas koude Rueda! Mensen moeten er een gevoel bij krijgen, een emotie, in een bepaalde stemming komen.

Ik wil niet zeggen dat er altijd zo over wijn gepraat moet worden, want er is niks zo fijn om zo nu en dan ook heerlijk snorrig over een wijn te kunnen ouwehoeren. Maar af en toe zo’n frisse wind die het stof doet opwaaien, komt de wijn alleen maar ten goede!

 Nienke

< Stuur deze pagina door >

Geen file, geen ratrace, maar een ontspannen bestaan in Zuid-Frankrijk op een echt château. Eddy Gravemaker leidt een benijdenswaardig leven. Af en toe is hij die rustige voorspelbaarheid van het Franse platteland een beetje zat. Hij troost zichzelf met een opwindend uitstapje: een paar dagen lekker wijnwinkelen in Parijs.
Ik woon in Zuid-Frankrijk en veel van mijn Nederlandse vrienden benijden mij hierom. Dat kan ik mij best voorstellen. Ik heb namelijk ook twintig jaar in de file op de A2 gestaan en aan de dagelijkse ratrace meegedaan. Toen ik in 2001 de mogelijkheid kreeg om mijn leven vol stress te ruilen voor de rust van het Franse platteland, heb ik dat, zonder twee keer na te denken, gedaan.

Maar ook die rust gaat, hoe raar het ook mag klinken, soms vervelen. Dan mis ik het mondaine van de grote stad met zijn straten vol met auto’s van het nieuwste model, in plaats van de tractor van de boer, of die hip geklede meisjes die brutaal flirtend over de straten flaneren, in plaats van de vrouw van de boer die in haar overall de boomgaard staat te snoeien.

Maar ik mis vooral de verscheidenheid aan restaurants. Op het Franse platteland valt slechts te kiezen uit Frans of Frans. Natuurlijk zijn ook hier een of twee verdwaalde Chinezen een restaurant begonnen en heeft een overmoedige Fransman, die er heilig van overtuigd is dat hij pizza’s kan bakken, een pizzeria geopend. Maar daar heb je het dan ook wel helemaal mee gehad. De menukaart van de Franse streek restaurants lees ik sinds jaar en dag met mijn ogen dicht, ik noem: salade chèvre chaud, cocktail de crevettes, foie gras, confit de canard, entrecôte en crème brûlée of ijs toe. De wijnkaart is, indien mogelijk, nog saaier. Meer dan enkele matige kwaliteit Buzet, Bergerac en Duras moet je niet verwachten. Dus uit eten gaan, toch een van de genoegens van het leven, is hier geen echt spannend avontuur.

Ik ontsnap daarom minstens drie keer per jaar aan deze oase van rust en zonneschijn. Even lekker heel veel drukte en uitlaatgassen in Parijs. Sushi eten met een fles sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland, een echte pizza bij Pizza Pino op de Champs Elysées. Of Thais, Marokkaans, Mexicaans, Indiaas en noem het maar op, als het maar geen Frans is. Als ik toch in Parijs ben, breng ik altijd een bezoek aan mijn favoriete wijnwinkel La Maison des Millesimes op 137 Boulevard Saint-Germain. Alle AOC’s van Bordeaux staan in kleine witte letters op de winkelruit geschreven en laten geen ruimte voor twijfel, hier wordt Bordeaux verkocht en dat letterlijk in alle soorten en maten. De winkel is modern van opzet, open en toegankelijk. De aangeboden wijnen zijn gerijpt en klaar om te drinken. De keuze is enorm, meer dan zeshonderd verschillende Châteaux met jaargangen vanaf 1900. Hier bestellen de diplomaten, rijke zakenlui en expats hun wijnen. Na een bezoek aan dit ‘wijnmuseum’ steek ik de boulevard schuin over naar een van de mooiste boekwinkels van Parijs: Librairie L’ecune des Pages op nummer 174. Open tot twaalf uur ’s avonds. Hier verkopen ze het boekje Aux Bons Crus. In dit boekje staan de vijftig beste en belangrijkste wijnwinkels van Parijs. De wijnwinkels staan in de index gesorteerd per arrondissement. Voor degene die de Franse taal niet beheerst, staat er ook een Engelse vertaling naast. Kortom: een must voor elke wijnfreak in Parijs.

Na drie, maximaal vier dagen, stap ik weer op de TGV, terug naar mijn oase van rust en zonneschijn. Als ik de volgende dag weer op mijn tractor zit, realiseer ik me pas echt wat een mazzelkont ik ben. Dat Franse eten neem ik op de koop toe.

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Philippe Cuvelier, ook bekend van Clos Fourtet, heeft Château Poujeaux in de Médoc overgenomen van de Familie Theil.De laatste jaren had de familie Theil wat moeite met het op peil houden van de kwaliteit. Ruzies binnen de familie, echtscheidingen en andere ellende leidden de aandacht van de wijn af. De jaren vanaf 2000 waren al niet van het bekende niveau. Natuurlijk meldt het persbericht dat de familie Cuvelier gaat voor de hoogste kwaliteit. Vanzelfsprekend moeten we dat afwachten, maar aangetrokken hulp in de personen van Christophe Labenne,
Philippe Cuvelier, ook bekend van Clos Fourtet, heeft Château Poujeaux in de Médoc overgenomen van de Familie Theil.De laatste jaren had de familie Theil wat moeite met het op peil houden van de kwaliteit. Ruzies binnen de familie, echtscheidingen en andere ellende leidden de aandacht van de wijn af. De jaren vanaf 2000 waren al niet van het bekende niveau. Natuurlijk meldt het persbericht dat de familie Cuvelier gaat voor de hoogste kwaliteit. Vanzelfsprekend moeten we dat afwachten, maar aangetrokken hulp in de personen van Christophe Labenne, Nicolas Thienpont en Stéphane Derenoncourt doet in ieder geval vermoeden dat het geen loze boodschap is.
De wijngaarden, zo’n honderd hectare, bestaan voornamelijk uit Cabernet Sauvignon en Merlot. Daarnaast staat er nog 5% Cabernet Franc en 5% Petit Verdot. We komen zo snel mogelijk met de proefnotities.

Jeroen Smeenk (35) volgt per 1 februari Edwin Raben op als sommelier van restaurant Wolfslaar in Breda. Hij was lange tijd in dienst als sommelier van restaurant Le Ciel Bleu in het Amsterdamse Okura Hotel.
Jeroen Smeenk (35) volgt per 1 februari Edwin Raben op als sommelier van restaurant Wolfslaar in Breda. Raben, een van Nederlands beste sommeliers en gastheren, kondigde eind vorig jaar plotseling zijn vertrek aan. Dat zorgde toen voor de nodige verrassing. Hij is naar eigen zeggen toe aan een sabbatical en zal binnenkort zijn aandelen in Wolfslaar verkopen aan Ton Pinxten, met wie hij de zaak in 2000 begon. Jeroen Smeenk was lange tijd in dienst als sommelier van restaurant Le Ciel Bleu in het Amsterdamse Okura Hotel. Na zijn onvrijwillige vertrek uit Amsterdam vorig jaar werkte hij bij Auguste in Maarssen.

Wijnjournalist Christian Callec moest 22 januari afscheid nemen van zijn eerste wijnmentor, Jaap Donders. Hij overleed op 68-jarige leeftijd aan een ernstige ziekte. Jaap Donders was bijna vijftig jaar werkzaam bij de wijnhandel Robbers & van den Hoogen, waarvan ruim twintig jaar in de functie van algemeen directeur. Daarnaast bekleedde hij diverse bestuursfuncties, zowel in de wijnwereld als daarbuiten. Christian Callec doet verslag van de uitvaart.
Over de hele dag zullen er naar schatting zeker meer dan zevenhonderd mensen zijn geweest om afscheid te nemen van de eind vorige week overleden Jaap Donders. Bij de eucharistieviering in de St. Walburgisbasiliek te Arnhem waren zeker vijfhonderd mensen aanwezig. Ze kregen tussen de dankbaarheids- en afscheidswoorden door, een puike selectie te horen van lezingen, gezangen en gebeden waarin wijn, wijngaardenier, stokken, ranken en vruchten veelvuldig voorkwamen. Het werd een indrukwekkende roep om rust, vrede, hoop en dankbaarheid. Na de dienst werd Jaap Donders in familiekring naar zijn laatste verblijfplaats op aarde begeleid.

Tussen 16:00 en 18:00 uur was er gelegenheid om de familie te condoleren bij wijnhandel Robbers & v/d Hoogen aan de Velperweg. Ook hier was de belangstelling enorm. Meer dan driehonderd gasten kwamen de familie een hart onder de riem steken: vrienden, collegae uit de wijnwereld, zakenlieden, Rotaryleden, leden van plaatselijke politieke partijen, notabelen uit Arnhem (waaronder burgemeester Pauline Krikke), bekenden uit het Arnhemse bedrijfsleven en recreatiesector (waaronder Alex van Hooff van Burger’s Zoo), huidige en oude werknemers van Robbers & v/d Hoogen, en natuurlijk de twee ‘Arnhemse’ wijnschrijvers, Chris Alblas en ondergetekende.

De sfeer was ontspannen, hier en daar een traan, maar vooral met rust en dankbaarheid terugblikken naar de goede oude tijden van Jaap’s leven: een grote wijnman, een grote Arnhemse en Gelderse ondernemer, een charismatische en charitatief ingestelde man, en ook een warme familieman. Lekkere wijnen en hapjes hielden de wachtenden in de lange rij op de been. Bijna bizar typerend voor deze sfeer was de naam van de catering: La Vie, het leven…

Stralend met een glaasje wijn, bekeek Jaap het geheel, op een prachtig doek, levendiger dan levend. Hij en zijn familie waren de gasten zichtbaar dankbaar voor hun komst en het leven dankbaar voor alle vriendschap en vreugde. Even verder op waren in een ontroerende diavoorstelling mooie en warme momenten te zien uit het leven van Jaap en zijn familie. Alles straalde hier rust en dank, voor een leven vol passie geleefd en intens beleefd (zoals in de tekst van Ben Wegdam verwoord).

Jaap Donders was mijn eerste wijnmentor, de eerste echte wijnman die ik ooit heb ontmoet, in 1983. Hij gaf mij de kans mij te bewijzen als dagelijks beheerder van het Nederlands Wijnmuseum, in de kelders van het bekende wijnkopershuis aan de Arnhemse Velperweg. Hij gaf mijn leven invulling. Hier, bij Robbers & v/d Hoogen begon mijn wijncarrière. Het duurde slechts een jaar, maar wat een intense, rijke en leerzame ervaring. De rest van mijn leven zal ik mijn herinneringen en dank aan Jaap en zijn familie blijven koesteren.

Afscheid nemen is het moeilijkste in je leven, las ik in het gebedsboekje ter gelegenheid van het afscheid van Jaap Donders… Je leert het nooit! Jaap was al geruime tijd ernstig ziek. Hij verliet deze wereld veel te vroeg, veel te jong. Hij werd 68. Hij laat zijn lieve vrouw Ria achter en zijn drie kinderen, Rob, Astrid en Marcel, die het bedrijf van hun vader met succes hebben overgenomen. Mijn gedachten gaan naar hen en de rest van de familie. Bij het afscheid nemen keek ik nog naar het doek met een stralende Jaap. Hij leek goedkeurend naar mij te kijken en te zeggen: “Het is goed geweest, het is genoeg zo…”

Het ga je goed ‘meneer Jaap’. Ik zal uw glimlach en glinsterende ogen missen.

Christian Callec

< Stuur deze pagina door >

De wijngoederen Emrich-Schönleber en Dr. Loosen zijn de winnaars van de recent gehouden competitie om de Deutscher Rieslingpreis. Deze prijs is twintig jaar geleden in het leven geroepen door het gezaghebbende Duitse gastronomische magazine Der Feinschmecker en wordt jaarlijks vergeven.
De wijngoederen Emrich-Schönleber en Dr. Loosen zijn de winnaars van de recent gehouden competitie om de Deutscher Rieslingpreis. Deze prijs is twintig aar geleden in het leven geroepen door het gezaghebbende Duitse gastronomische magazine Der Feinschmecker en wordt jaarlijks vergeven. Normaliter gebeurt dat alleen aan droge wijnen, maar voor de jubileumeditie zijn ook restzoete Rieslings in de categorie Kabinett beoordeeld. Alle wijnen waren van het oogstjaar 2006.

Bij de Kabinett deed de Moezel het geheel in lijn der verwachting goed. Dit is tenslotte hét Duitse wijngebied voor Kabinett bij uitstek. De uitstekende resultaten voor de Nahe in beide categorieën, maar met name bij de droge wijnen, bevestigen eens te meer de voortreffelijke prestatie van dit gebied in 2006. Hiervan werd in Perswijn 2007/6  al melding werd gemaakt in verband met de Erste Lagenproeverij. Onderstaand de top 10 voor droog en de top 5 voor Kabinett.

Riesling trocken 2006

1. Monzinger Halenberg Riesling Grosses Gewächs, Emrich-Schönleber, Nahe (De Gouden Ton)
   
2. Buntsandstein Riesling Spätlese trocken, Theo Minges, Pfalz (Hosman Frères)
3. Morstein Riesling trocken, Wittmann, Rheinhessen (RieslingPartners & Co.)
4. Kreuznacher Paradies Riesling Goldkapsel trocken, Korrell-Johannishof, Nahe
5. Bockenauer Felseneck Riesling Grosses Gewächs, Schäfer-Fröhlich, Nahe (Invivé)
6. Langenlonsheimer Rothenberg Spätlese trocken, Schweinhardt, Nahe (Pleasure of Taste, De Weinschenker)
7. Niederhäuser Hermannshöhle Riesling Grosses Gewächs, Dönnhoff, Nahe (De Gouden Ton)
8. Bermersheimer Hasenlauf Riesling Spätlese *** trocken, Peth-Wetz, Rheinhessen (Duitsewijnen.com)
9. Erdener Treppchen Riesling Spätlese trocken, Klaus Lotz, Mosel
10. Frank & Frei Riesling trocken, Baldauf, Franken

1. Erdener Treppchen Riesling Kabinett, Dr. Loosen, Mosel (De Gouen Ton)
2. Riesling Kabinett, Schäfer-Fröhlich, Nahe (Invivé)
3. Oberhäuser Leistenberg Riesling Kabinett, Dönnhoff, Nahe (De Gouden Ton)
4. Piesporter Goldtröpfchen Riesling Kabinett, Reuscher-Haart, Mosel
5. Bacharacher Hahn Riesling Kabinett, Toni Jost, Mittelrhein