Nieuws

Hoewel de uitgevers het liever niet horen, kun je bij het aanschaffen van periodiek verschijnende wijngidsen rustig eens een jaartje of wat overslaan. René van Heusden sloeg Hugh Johnson’s Wijngids, de Moeder aller Wijngidsen, voor het laatst eind 2002 open. Nu neemt hij de jubileumuitgave 2008 ter hand.
Hoewel de uitgevers het liever niet horen, kun je bij het aanschaffen van periodiek verschijnende wijngidsen rustig eens een jaartje of wat overslaan. Zo ook bij Hugh Johnson’s Wijngids, die je niettemin mag beschouwen als de Moeder aller Wijngidsen. De laatste keer dat ik deze gids ingekeken had, was eind 2002. Het ging toen om de editie 2003. Niet alleen rammelde die van de slordigheden, maar er stond ook in vermeld dat je in New York eens moest gaan eten in restaurant Windows on the World. Ooit een fijne zaak, daar niet van, maar sinds 11 september 2001 verdwenen… Die uitgave was zogenaamd ‘geheel herzien’. Pijnlijk. Dan hoeft zo’n gids voorlopig dus even niet meer.   

Ik heb me echter bewust weer eens gewaagd aan de lectuur ervan, en wel van de jubileumeditie 2008, de 25e op rij. Ik heb daar geen spijt van gehad, want ondanks de talrijke misser(tje)s beantwoorden het concept en de invulling ervan in hoge mate aan wat je van zo’n gids mag verwachten: een bij vlagen behoorlijk actueel en gedetailleerd wereldwijd overzicht van wie wat waar hoe goed doet. Plus allerhande praktische informatie, van oogstjaren tot het inmiddels bijna onvermijdelijke onderdeel wijn en gerechten.

Het is te merken dat de meeste meewerkende samenstellers – Hugh Johnson is dat beslist niet in zijn eentje – er veel aan gedaan hebben om de gids werkelijk zo up to date mogelijk te maken. Andere helaas wat minder.
Heel aangenaam opvallend is dit keer het speciale hoofdstuk ‘Italië vandaag’, met onder meer portretten van smaakmakers in dat land en een lijstje van wijnen die je beslist gedronken zou moeten hebben. Een tikje vreemd blijft de disproportioneel grote aandacht die onverminderd uitgaat naar Frankrijk, en meer nog naar individuele châteaux in Bordeaux. Die krijgen om precies te zijn 27 pagina’s. Dit wordt verdedigd met het vermeend grote belang van die bedrijven, maar hoe veel hedendaagse, jonge wijndrinkers zitten nog op het traditioneel Engelse claret spoor van mensen als de inmiddels toch enigszins ‘gedateerde’ Johnson?  De gids is sowieso nogal ‘Engels’ van inhoud en toon. Dat zou zeker in de (volgende) Nederlandse versie best wat minder mogen.

Geen enkel wijnboek is perfect. Ook dit niet. Verre daar van zelfs. Volledigheid is uiteraard onmogelijk, dus dat zij vergeven. Verder eiste de naar alle waarschijnlijkheid vrij korte productietijd zijn tol. Af en toe is sprake van houterige, want te letterlijke, vertalingen uit het Engels. Tal van slordigheden – te veel – wijzen op een schrijnend gebrek aan deskundige eindredactie. Spijtig genoeg is en blijft dit de achillespees van zo veel wijnboeken die in Nederland verschijnen, juist bij een gespecialiseerde uitgeverij als het Spectrum.
Een paar voorbeelden. Duitsland heeft geen Qualitätswein mit Prädikat meer, maar enkel nog Prädikatswein. De Zuid-Tiroler Haas heet geen Frans, maar Franz. Graubünden heet op het kaartje van Zwitserland Grisons. Dat is binnen de Zwitserse linguïstische context niet per se fout, maar komt op Nederlandse lezers toch wat vreemd over.

Hoewel de meeste beoordelingen aardig ‘kloppen’, blijven er onvermijdelijk heel wat voor discussie vatbaar. De persoonlijke, vrij conservatieve smaak van Johnson komt op bepaalde plaatsen duidelijk tot uitdrukking, wat overigens helemaal niet erg is. Liever een bewust subjectief oordeel dan alles lekker vinden. Alleen is de logica wel eens moeilijk te volgen. Van de overmatig heftige ‘blockbusters’ van Turley Cellars uit Californië moet hij – om begrijpelijke reden – niets hebben, maar voor de jaar in, jaar uit tragisch zwakke wijnen van Château Croizet-Bages in Pauillac is hij – om onbegrijpelijke reden – erg mild. Hij zegt alleen dat ze beter zouden kunnen zijn. Tja, dat mag nog eens een understatement heten. 

Ook diverse commentaren zijn voor discussie vatbaar. Ronduit tenenkrommend zijn de geringschattende opmerkingen over droge Duitse wijnen. Kennelijk even de voeling met wat er in Duitsland gebeurt verloren. Het begrip Erste Lage, ingevoerd in 2006, ontbreekt. Come on Albion, get real. Spanje – hét grote Europese wijnland in ontwikkeling – komt er veel te zuinigjes van af. Over Dom Pérignon wordt, zoals te doen gebruikelijk, complete nonsens verteld. Brumont in Madiran heet duur te zijn, maar vergeleken met Bordeaux is hij dat zeker niet. Omgekeerd bieden Ausone, Cheval Blanc en Petrus volgens de gids ‘goede waar’ voor zijn geld. Je moet wel  zwaar multimiljonair zijn om zoiets nog te durven beweren.  

Tal van namen schitteren door afwezigheid.  Waarom ontbreekt bijvoorbeeld een invloedrijk champagneproducent Selosse? Waarom is er geen vermelding van Siduri, producent van sublieme Pinot Noir, in Californië? Of van Iona in Zuid-Afrika? Het is maar een greep.

Ook het hoofdstuk wijn-spijs is voor ingrijpende verbetering vatbaar. De invulling mag voortaan best wat minder belegen Engels zijn en de eindredactie (al weer!) nauwkeuriger. Zo worden ‘baars’ en ‘zander’ op één lijn gesteld. Zullen we het voortaan maar gewoon op ‘snoekbaars’ houden? Zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan, maar dat zou niet fair zijn.

Alle kritiek ten spijt, Hugh Johnson’s Wijngids 2008 is een solide referentie (zij het met gebruiksaanwijzing), niet geforceerd modieus, maar ondanks alle subjectiviteit met redelijk betrouwbare informatie. Een betere is er tot nader order niet. Best koopwaardig dus.

Uitgeverij het Spectrum, Utrecht, 2007
ISBN 978 90 274 5170 5
Paperback, 416 blz.
Prijs: € 19,95  

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Met de dood van Alois Kracher aan de gevolgen van kanker, de ochtend van 5 december op 48-jarige leeftijd, is een van de grootheden van de Oostenrijkse wijnbouw heengegaan. Kracher wist furore te maken met zijn zoete wijnen op een moment, eind jaren tachtig, begin jaren negentig, dat Oostenrijks reputatie aan diggelen lag door het schandaal met glycerol. Hij trok zich van de problemen van de Oostenrijkse wijnbouw niets aan.
Met de dood van Alois Kracher aan de gevolgen van kanker, de ochtend van 5 december op 48-jarige leeftijd, is een van de grootheden van de Oostenrijkse wijnbouw heengegaan. Kracher wist furore te maken met zijn zoete wijnen op een moment, eind jaren tachtig, begin jaren negentig, dat Oostenrijks reputatie aan diggelen lag door het schandaal met glycerol, waarmee zoete wijnen illegaal werden verrijkt door frauduleuze wijnboeren. Hij nam het roer van het familiewijngoed over in 1986 en trok zich van de problemen van de Oostenrijkse wijnbouw niets aan. Daarmee is hij een van de architecten van de wederopstanding van de wijnbouw van het Alpenland. Hij maakte zoete wijnen die niet alleen zoet waren, maar die ook frisheid en levendigheid hadden. Daarmee bezorgde hij niet alleen zichzelf, maar ook Burgenland, een grote reputatie op het gebied van zoete wijnen, en dat is toch bepaald een moeilijk product. Kracher bleef onvermoeibaar doorwerken aan zijn bijzondere wijnen, tot hij door deze ernstige ziekte werd geveld. Daarnaast was hij ook actief als importeur van wijnen van buiten Oostenrijk, zoals die van het Champagnehuis Billecart-Salmon. Het is vooral zijn verdienste dat de wijnen van Burgenland er beter voor staan dan ooit. Met hem is een visionair wijnmaker heengegaan.

< Stuur deze pagina door >

Het rode boekje mag dan gesproken hebben, daarmee is het laatste woord nog lang niet gezegd. In tegendeel, want de samenstellers van het rode boekje lijken er zo onder de hand een gewoonte van te willen maken om ernstig in de fout te gaan. En zich daarmee stilletjes aan te profileren als onbetrouwbaar. Het tegenovergestelde dus van onfeilbaar. Net als Mao.
Het rode boekje mag dan gesproken hebben, daarmee is het laatste woord nog lang niet gezegd. In tegendeel, want de samenstellers van het rode boekje lijken er zo onder de hand een gewoonte van te willen maken om ernstig in de fout te gaan. En zich daarmee stilletjes aan te profileren als onbetrouwbaar. Het tegenovergestelde dus van onfeilbaar. Net als Mao.
Dat Beluga nog een jaartje (of langer) moet wachten op die derde ster, en dat De Bokkedoorns die nog steeds niet heeft, soit. Zij het in beide gevallen moeilijk te begrijpen.

Maar wat werkelijk onbegrijpelijk is voor eenieder die een beetje voeling heeft met gastronomie, c.q. daar enigszins verstand van heeft, is de degradatie van het hoofdstedelijke Restaurant Vermeer van een ster naar geen ster. Al wie daar het afgelopen jaar de maaltijd genoten heeft, was het er over eens: deze zaak verdiende een tweede ster! Als een van de weinige Nederlanders die niet als inspecteur voor een restaurantgids werkt, maar enkel als Master of  Lunch die graag de betere horeca frequenteert, sluit ik me daar volledig bij aan.

Sterker nog, ik had een recente lunch in Vermeer graag in mijn lijstje van (vineuze) hoogtepunten in 2007 voor Perswijn nummer 8 opgenomen, ware het niet dat de deadline voor dat nummer al verstreken was, toen de bewuste lunch geserveerd werd. Die lunch draaide om wijnen van de Chileense producent Aurelio Montes en was georganiseerd door diens importeur Verbunt. (Meer over de wijnen van Montes in Perswijn 2008/1.)

De importeur had de genodigden een ‘majestueuze’ lunch beloofd, en daar was niets aan miszegd. Het duo Chris Naylor en Simon Veldman, respectievelijk chef en sommelier, gaven hierbij een indrukwekkend staaltje van hun kunnen te zien. De een met pure, uiterst precieze bereidingen, de ander met een werkelijk sublieme afstemming van de wijnen op de gerechten. Met als eindresultaat dat de complexiteit in zowel de gerechten als de wijnen prachtig geaccentueerd werd.

Ik wil er één gang even uitlichten. De officiële omschrijving luidde als volgt: Casserole van groenten. Geglaceerd – rauw – gebraden – spek – kropslajus. Afgezien van het laatste onderdeel klinkt dat allemaal vrij eenvoudig. Categorie ‘zou ik ook wel kunnen’, zoals je dat ook bij Martín Berasategui in San Sebastián wel eens kan hebben. Alleen, je kan het zelf niet zo. (En dat is mild uitgedrukt.) Alle groenten in al hun gradaties van garing perfect, met als smaakmaker natuurlijk dat beetje spek. En dan die kropslajus. Je moet er maar op komen. Geweldig, want al weer een extra dimensie aan het ogenschijnlijk simpele gerecht toevoegend.

En dan de wijn. Waar zouden we allemaal aan denken bij een dergelijk gerecht? Al vast niet aan een Chileense Syrah. Welnu, toch werd die bij het bewuste gerecht geserveerd, en wel de Montes Alpha Syrah 2005. Gekoeld. Wat een fan-tás-ti-sche vondst. Vakmanschap ten top. Om het in de taal van de bandenfabrikant te zeggen: une grande émotion! Idem dito de drie overige gangen, met als gemeenschappelijke noemer ‘herfst op lichtvoetig-klassieke wijze’. Zonder foie gras, zonder schuimpjes, maar met een zeldzame finesse.

Michelin? Je m’en foue! Of: waarom ik komend jaar vaker naar Vermeer zal gaan, ook op eigen kosten. Want Vermeer verdient meer. Heel veel meer.

René van Heusden, ML

< Stuur deze pagina door > 

Wat er ook voor restaurantgidsen op de markt zijn, het oordeel van de Michelingids wordt door iedereen toch het belangrijkst gevonden, zeker ook door de horeca zelf. Na één keer de gids te hebben gepresenteerd in het MECC, tijdens de European Fine Food Fair, is Michelin weer terug naar het aloude persbericht. De aanwezigheid van al die restaurateurs was wat al te confronterend.
Wat er ook voor restaurantgidsen op de markt zijn, het oordeel van de Michelingids wordt door iedereen toch het belangrijkst gevonden, zeker ook door de horeca zelf. Na één keer de gids te hebben gepresenteerd in het MECC, tijdens de European Fine Food Fair, is Michelin weer terug naar het aloude persbericht. De aanwezigheid van al die restaurateurs was wat al te confronterend. Alleen een persbericht dus, dit keer, over de nieuwe sterrenwaarderingen, een bericht dat met spanning werd afgewacht.

In feite zijn de bevindingen dit jaar niet zo opvallend. Er verandert niet veel en de meeste veranderingen konden vrij goed worden voorzien, ze zijn in lijn met wat degenen die zich er mee bezig houden –zoals wij met onze gids Grootspraak- zouden hebben verwacht. Met één grote uitzondering: het verlies van de ster van restaurant Vermeer in Amsterdam. Hoe Michelin dit heeft kunnen bedenken, is ons een raadsel. Bediening onder leiding van Simon Veldman en de keuken van Chris Naylor zouden eerder twee sterren verdienen dan geen. Onbegrijpelijk. Andere verliezen zijn logisch, zoals dat van Le Cirque, waar Robert Kranenborg vertrekt. Het verlies van de ster bij Mario Uva in Neck en vooral dat van de Spandershoeve in Hilversum komt jaren te laat. Het is vreemd dat een restaurant als Vermeer in feite gelijk gesteld wordt met deze vertegenwoordigers van vergane glorie. Maar in dat opzicht blijft het rode boekje hetzelfde als zijn Chinese variant. Er valt niet over te discussiëren, het woord is wet.

Kijk voor de meest actuele restaurantrecensies op http://www.grootspraak.nl/

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >

Nogal bijzonder: een klassiek handelshuis in de Bourgogne dat nog altijd in het bezit is van de oorspronkelijke familie. Drouhin in Beaune wordt gerund door drie broers en een zuster. Aan het hoofd staat sinds 2003 de jongste van de Drouhins, Fréderic, die zijn vader Maurice opvolgde. Fréderic kwam in Nederland om het evangelie van Drouhin te verkondigen.

Nogal bijzonder: een klassiek handelshuis in de Bourgogne dat nog altijd in het bezit is van de oorspronkelijke familie. Drouhin in Beaune wordt gerund door drie broers en een zuster. Aan het hoofd staat sinds 2003 de jongste van de Drouhins, Fréderic, die zijn vader Maurice opvolgde. Fréderic kwam in Nederland om het evangelie van Drouhin te verkondigen. Het geheim van de topwijnen: een vader en een grootvader die op tijd een wijngaardbezit van zo´n zeventig hectare wisten te creëren. Dat getuigde van een vooruitziende blik, in een tijd dat domeinwijnen nog belangrijk moesten worden.

Fréderic kwam in restaurant Ciel Bleu met een serie wit, zes jaargangen van Le Montrachet en een serie rood, zes jaargangen Beaune Clos des Mouches. Een unieke gelegenheid om deze zeldzame wijnen op een rij te zetten en te kijken hoe ze zich in de loop der jaren ontwikkelen. Montrachet komt van maar liefst twee hectare in deze duurste wijngaard voor witte Bourgogne. Hij is eigendom van de Marquis de Laguiche, maar Drouhin doet het management van de wijngaard die het huurt sinds de Tweede Wereldoorlog. Hij is niet zo indrukwekkend als de Montrachet van bijvoorbeeld Comtes Lafon, maar een stijl met wat meer elegantie en frisheid –sommigen zouden zeggen lichter. Maar in de goede jaren is het toch een prachtige Montrachet, getypeerd voor deze mooie wijngaard door een geur van geroosterd brood in combinatie met citrus en noten. De meeste indruk maakten de geweldig getypeerde jaargang 2004 en de geconcentreerde en toch nog heel frisse 2001. Maar ook 2003 en 2000 waren heerlijke wijnen. Alleen waren ze door de warmte in die jaren een tikje minder klassiek, en zullen ze dan ook iets minder lang kunnen worden bewaard. Bij de 99-er was een van de twee flessen geoxideerd, een probleem dat we vaker aantreffen bij witte Bourgognes. De tweede fles was prachtig, heel fris nog, met wat grapefruit, vanille en heerlijk citrusfruit.
Clos des Mouches is met zijn 14 hectare een van de grootste wijngaard bezittingen van Drouhin, en ook de allereerste. Fréderic: Drouhin is Clos des Mouches, Clos des Mouches is Drouhin. Clos des Mouches is een goede Premier Cru in de Côte de Beaune, en dat toont zich in de stijl, die vrij stevig is, niet met de finesse van de topwijnen uit de Grands Crus van de Côte de Nuits. Maar in de goede jaren is het een fraaie wijn, zoals in het voortreffelijke jaar 2005, het elegantie en bijzondere 2002 en het nog heel jeugdige 1999. Vooral de laatste twee jaren waren mooi getypeerd voor de stevige en mineralige wijnen die deze wijngaard voortbrengt.

Importeur: Walraven Sax

Rosé alleen ’s zomers? Niet volgens François Millo, directeur van de Conseil Interprofessionnel des Vins de Provence. En wijn-spijscombinaties bewijzen dat ook rood en wit uit de Provence nogal wat los maken in een mens.
Wat wijn toch al niet in een mens los kan maken. Tijdens een keurige lunch voor wijnprofessionals springt een van de deelnemers plots op, loopt naar het midden van de eetzaal en verklaart dat hij de wijn-spijscombinatie die we op dat moment proberen – Hollandse kazen met een droge Sémillon 2004 van Domaine du Grand Cros en een rosé 2006 van Château Reva – een regelrechte aanfluiting vindt. De twee Provencewijnen worden er bitter en zuur van, en de kazen gaan er ook niet beter van smaken.

Een andere proever roept met luide stem dat dit juist interessant en vernieuwend is, en dat de wijnen wél mooi combineren met de kazen. Het komt niet tot een handgemeen, want François Millo, directeur van de Conseil Interprofessionnel des Vins de Provence, staat op en zegt dat Nederlanders eigenlijk precies op de inwoners van de Provence lijken: daar is men het ook nooit met elkaar eens. Er wordt gelachen en het beschaafde getinkel van glazen en bestek neemt weer een aanvang.

Cuno van ’t Hoff, wijnjournalist en André van Alten, chef-kok van restaurant La Provence in Driebergen, kunnen tevreden zijn. Zij bedachten de wijn-spijscombinaties voor deze door Sopexa georganiseerde proeverij van wijnen uit de Provence, en een controversiële combinatie blijft langer hangen dan een gelikte. Wat niet wil zeggen dat de overige wijnen en gerechten niet de moeite waard waren. Integendeel, het eten was goed en sommige combinaties sprongen eruit als heel geslaagd. De gekonfijte zeetongfilet met pata-negraham, boterjus, trompettes de la mort en een gebakken kwarteleitje – allemaal uitgesproken smaken naast elkaar – deed het heel goed samen met de Blanc de Blancs 2005 van Domaine Ott, gemaakt van ugni blanc en sémillon. Deze volle wijn met geuren en smaken van tropisch fruit kon alle elementen van het gerecht met gemak aan.

Behalve wit en rood wordt er natuurlijk veel rosé geproefd. Want rosé is het handelsmerk van de Provence (verrassend genoeg overigens zijn buiten de Fransen zelf de Belgen de grootste afnemers ervan). Men maakt er slechts 5% wit, 20% rood en dus 75% rosé. Die bewijst zich hier als veelzijdige eetwijn. Bij een krokante sushi van tonijn met wasabimayonaise en sojakaviaar denk je misschien niet meteen aan een rosé, maar de Château Minuty Cuvée Prestige 2006 doet het er heel goed bij. De aanwezige heren van het Conseil benadrukken dan ook graag dat je rosé het hele jaar door kunt drinken. Maar voorlopig zal de Nederlander nog wel even blijven denken dat rosé alleen te koop is in de zomer.

Zie voor meer informatie http://www.vinsdeprovence.com/.

Anda Schippers

< Stuur deze pagina door >

Wijn proeven is helemaal niet eenvoudig, ontdekt Eddy Gravemaker. En dan laten we het organoleptische aspect nog buiten beschouwing: om een eigenaar van een château in Graves te bewegen de kurk van een fles te trekken voor een stel bezoekende Hollanders, dát is pas een uitdaging.
Wijn proeven is helemaal niet eenvoudig, ontdekt Eddy Gravemaker. En dan blijft het organoleptische aspect volledig buiten beschouwing: om een eigenaar van een château in Graves te bewegen de kurk van een fles te trekken voor een stel bezoekende Hollanders: dát is pas een uitdaging.

Mijn vriend Paul, een echte Bordeaux connaisseur, belde me deze week of ik met hem mee wilde gaan. Hij ging wijn kopen in Graves bij Château d’Ardennes. In 2002 kocht hij hun rode 2000 en die was hem zeer goed bevallen. Ik kende het wijnhuis niet, maar proeven en eventueel wijn kopen vind ik altijd leuk. Na ongeveer drie kwartier rijden arriveerden we in Graves bij Chateau d’Ardennes. Nou ja, château: een oude loods.

We vonden de ingang pas nadat we drie keer om het gebouw hadden gereden. Binnen kwam de eigenares ons tegemoet. Een oude chagrijnige tang, was mijn eerste indruk. Paul stelde mij voor als een wijnkenner en vroeg of we misschien hun rode en witte wijnen mochten proeven. Non, non, daar kon ze niet aan beginnen. Mijn vriend Paul, een rasechte zakenman, geeft echter niet snel op. “Mijnheer Gravemaker schrijft soms artikeltjes voor een Nederlands wijntijdschrift,” probeerde hij. De kasteeldame bleef onverbiddelijk. “Non, aaahhh non! U kunt hier wijn kopen en niet proeven.” Voor mij was het inmiddels duidelijk. Zelfs als Paul mij had voorgesteld als hoofdredacteur van de Wine Spectator, de halfbroer van Robert Parker en de toyboy van Jancis Robinson vertegenwoordigd in één persoon, ook dan was de kurk op de fles gebleven.

Terwijl mevrouw de bestelling van Paul bij elkaar zocht, kwam mijnheer de schuur binnen. Er werden handen geschud en Paul stelde mij wederom voor als wijnkenner die graag hun wijnen wilde proeven. Zonder een woord te zeggen trok hij een fles witte Graves open. Het goudgele vocht zat nog niet koud in het glas of mevrouw kwam terug met de bestelling. “Waarom heb jij die fles geopend,” beet ze haar man toe, terwijl zij de fles uit zijn handen trok. “Wat vinden de heren van de wijn?“ snauwde ze naar ons. “Gaat wel, niet echt bijzonder,” was het eerste wat me te binnen schoot, terwijl ik amper de tijd had gehad om de wijn te proeven. Dat was het definitieve einde van onze kortstondige ‘vriendschap’.
Paul rekende € 950,- af voor 75 flessen. Op dit bedrag kreeg hij spontaan maar liefst € 1,50 korting. Bovendien kreeg hij als klap op de vuurpijl de aangebroken fles wit mee.

We zaten nog na te lachen in de auto toen we door twee motoragenten werden aangehouden. Of we soms gedronken hadden. “Nee agent, helemaal niets,” zei Paul, met de open fles Graves nog in zijn hand. We mochten doorrijden. Rare jongens en meisjes daar in Graves.
Dat de marketing en public relations bij Château d’Ardennes inderdaad niet helemaal in orde zijn, bleek wel uit het feit dat het topjaar 2000 nog steeds niet is uitverkocht. En dat met de redelijke prijs van € 12,50. Château d’Ardennes maakt volgens de Guide Hachette een prima rode Graves. De jaargangen 2000, 2001, 2002, 2003 en 2005 krijgen één ster en de 2004 zelfs twee. Verwacht van mij geen proefnotities deze keer. Ik heb de wijn niet geproefd, zoals uit bovenstaande duidelijk zal zijn.

Meer info: http://www.chateau-ardennes.com/

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door > 

De wedstrijd voor de prijs van de beste mousserende wijn is altijd een spannende aangelegenheid, en op de een of andere manier vaak een wedstrijd tussen Frankrijk en Spanje. De helft van de finalewijnen kwam uit Frankrijk, de andere helft uit Spanje, op één wijn na, de Simonsig uit Zuid-Afrika.
De wedstrijd voor de prijs van de beste mousserende wijn is altijd een spannende aangelegenheid, en op de een of andere manier vaak een wedstrijd tussen Frankrijk en Spanje. De helft van de finalewijnen kwam uit Frankrijk, de andere helft uit Spanje, op één wijn na, de Simonsig uit Zuid-Afrika.

De finalewijnen worden blind geproefd, en tot verrassing van de panelleden is het niet altijd direct te zeggen of een wijn uit Spanje komt of uit Frankrijk, terwijl iedereen een cava toch vaak direct meent te herkennen. Nee dus. Toch waren er twee cava’s bij de beste drie, en de wijn die eindigde op de derde plaats is toch wel heel getypeerd als cava, met een aangename vleug grassigheid, wat rokerigheid en een vleugje hooi en boenwas. Een heerlijke cava, zo werd geoordeeld over deze Reserva Heredad van Segura Viudas.

Tussen de nummers een en twee staakten de stemmen bijna, het verschil was echt een neuslengte. De Brisebarre Vouvray was prachtig vol, met mooie zuren en veel frisheid. De winnaar, de Giro Ribot Extra Brut, was nét even gelikter en verleidelijker, een heerlijke open cava, aantrekkelijk en sappig in de smaak. Een fraaie winnaar!

De winnaars:

1 Giró Ribot, Extra Brut
Mireia’s Import, € 11,45

2 Vignoble Brisebarre, Vouvray
Okhuysen, € 11,95

3 Segura Viu­das Reserva Heredad
Sligro, 7

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >

Wat zou Champagne aan Zee zijn zonder een uitverkiezing van een ‘beste Champagne Brut’? Een winnaar die wordt gekozen na uitgebreid proeven van een groot aantal Brut Champagnes van kwaliteit. Een echte competitie, waarbij grote namen niet tellen.
Wat zou Champagne aan Zee zijn zonder een uitverkiezing van een ‘beste Champagne Brut’? Een winnaar die wordt gekozen na uitgebreid proeven van een groot aantal Brut Champagnes van kwaliteit. Een echte competitie, waarbij grote namen niet tellen. Want er wordt blind geproefd. En waar eerste worden een grote eer is, is het helemaal geen schande om geen winnaar te zijn. De kwaliteit is over de gehele linie domweg bijzonder goed.

De winnaars werden door het Perswijnpanel gekozen de uit de finalewijnen, die bekend werden gemaakt in nr. 7 van Perswijn. Een proeverij met veel grote namen, en ook de wijnen van een paar –steeds betere- kleine huizen, die ook nu verrassend uit de bus kwamen. En, heel saai en toch ook heel verrassend: wederom werd de Philipponnat Royal Réserve tot winnaar gekroond. Het panel was er zelf confuus van. Maar het demasqué liet wederom dit resultaat zien. Dat Philipponnat steeds weer wint in zo’n sterk veld wil zeggen dat het domweg een heerlijke champagne is. De oorkonde die aan deze prijs verbonden is, werd in ontvangst genomen door Cathy Moerdijk van importeur Vinites.

Een bijzonder eervolle tweede plaats was er voor de Barnaut Blanc de Noirs Brut, een zeer betaalbare champagne gemaakt van 100% pinot noir. Een bijzondere prestatie.

De derde prijs ging naar de heerlijk elegante Henriot Brut Souverain. Henriot is misschien niet zo bekend, maar een huis dat fraaie champagnes maakt. Deze mooie derde plaats bewijst dat. We kunnen er weer tegen met de feestdagen.

1 Philipponnat, Royale Rés­erve
Vinites, 9

2 Barnaut, Blanc de Noirs
Moolenaar, Tamis, 8

3 Henriot, Souverain
Henri Bloem, € 29,95

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >

Er is weer Beaujolais Primeur. Tenminste, als je zoekt, want nog niet iedere wijnwinkel heeft de nieuwe flessen al binnen. Was de derde donderdag van november te vroeg? Is Beaujolais Primeur niet meer interessant? Perswijn proefde de nieuwe lichting en maakte twee lijstjes met aanraders.
‘Nee meneer, volgende week is hij er voor u.’ Vreemd antwoord. Is het omdat de derde donderdag zo vroeg viel dit jaar? In elk geval was de Beaujolais Primeur nog niet overal voorhanden. Bij de Mitra niet bijvoorbeeld. Toch was het de vijftiende en dus de derde donderdag van november. Een jaar of tien geleden was dat een echte gebeurtenis, maar dat is al lang niet meer zo.

De Franse kernproeven waren destijds de aanleiding om eens goed actie te voeren tegen de Beaujolais primeur, maar dat is toch ook niet de echte reden van zijn neergang. De wijndrinker heeft het waarschijnlijk wel gezien en is weer overgestapt op iets anders. Maar goed, er is toch Beaujolais primeur. Hij is dit jaar fris en fruitig, laten we maar zeggen. De Beaujolais ontsnapte niet helemaal aan de matige zomer in Frankrijk, ondanks de beschutting van de hoge heuvels aan de westkant. De zomer was koel en er was meer regen, zodat de wijnen wat meer zuren hebben dan gewoonlijk.

De goede exemplaren zijn aangenaam licht en mooi fruitig, met dank aan het koele weer. De druif van de Beaujolais, gamay, houdt niet zo van de hitte. De lekkerste die we proefden was de Beaujolais Primeur van het beroemde huis Duboeuf. Aangenaam fruitig en sappig. We maakten twee top-5-jes, die u kunt vinden met de volgende links: http://wijntop5.nl/smaakstijlen02.php?TastestyleID=87 en http://wijntop5.nl/smaakstijlen02.php?TastestyleID=150

Ronald de Groot

< Stuur deze pagina door >