Reportages & Reizen

Graag zou ik sympathiseren met de Nederlandse vinologen! Deze mensen spenderen immers een aanzienlijke geldsom en zeeën van tijd aan het behalen van hun diploma aan de Wijnacademie. Ze zouden daarmee moeten behoren tot de avantgarde van wijnliefhebbers, bezeten moeten zijn om nog heel veel meer te weten te komen over hun geliefde drank en een aanstekelijk enthousiasme naar de buitenwereld moeten uitstralen. Dit is echter maar zelden het geval. Immers, massa’s vinologen bieden hun medemens eerder de aanblik van apathische lieden zonder dynamiek. Het gaat daarbij niet in de laatste plaats om die vinologen die lid zijn van de Verenigde Vinologen Nederland, kortweg VVN. Deze club bestaat inmidels 30 jaar en zou nu eindelijk wel eens serieus genomen willen worden. Zowel door de wijnbranche als door buitenwereld. Een even gezonde als terechte ambitie, maar om de een of andere reden wil het maar niet vlotten. De reden is bekend: er gebeurt gewoon veel te weinig, kneuterigheid is troef, de organisatie is zwak en bijgevolg is de uitstraling nul komma nul. De ambities lijken slechts te leven bij een (te) kleine minderheid die niet moeilijk doet over ‘tijd’. Het ontbreekt dus niet per se aan goede wil. De afgelopen jaren zijn er door opeenvolgende besturen en commissies prachtige plannen opgesteld om wat leven in de brouwerij te brengen, ondermeer door bijscholingsactiviteiten te organiseren. Dit uitstekende initiatief lijkt echter al een stille dood te zijn gestorven. De veronderstelde avantgardistische esprit bij de leden was ver te zoeken. Paradoxaal genoeg klagen die ongeïnteresseerde leden wel over het gebrek aan activiteiten.
Ga daar maar eens aan staan. Maar niet getreurd, er is nu weer een nieuw plan voor de wederopstanding van de VVN, opgesteld door een ‘bestuursgroep’. Het leest als een professioneel rapport van een duur commercieel adviesbureau, compleet met regiomanagers in plaats van regisseurs en, ja wel, een heuse raad van advies. Prachtig allemaal; het geeft de burger weer een beetje moed. Kennelijk is nog niet alles verloren.
Misschien zouden de VVN-leden zich eens moeten spiegelen aan het NGS. De sommeliersclub heeft de wereldvreemdheid van de beginjaren van zich weten af te schudden, organiseert tegenwoordig aan de lopende band grensverleggende, om maar niet te zeggen avantgardistische proeverijen om je vingers bij af te likken en heeft zodoende de nodige authoriteit weten op te bouwen. Het kan dus best. Dus kom op vinologen, steun dit iniatief nu eens niet alleen met woorden, maar ook met daden. Het zou wel eens een laatste kans kunnen zijn. En zeg nu zelf, wijn proeven in groepsverband is toch nog steeds een aangename bezigheid?

Hendrik Boom

Wijn kan een rare uitwerking hebben op het gedrag van de medemens. Er zijn zo van die dagen dat uw Hendrik Boom sterk de indruk heeft verzeild te zijn geraakt in een klasje voor verwende pubers met gedragsstoornissen in plaats van in de wereld van de volwassenen. Wijn zou een smeermiddel van de beschaving (moeten) zijn, maar spijtig genoeg blijkt deze drank ook nogal eens een vertroebelende invloed op het brein van de betrokkenen te hebben. Het grote probleem met zo veel lieden in die wijnwereld is dat ze zich overmatig serieus nemen. Zich een soort Messias voelen zonder wie geen redding mogelijk is. En die altijd wel op opportunistische volgelingen kunnen rekenen met het oog op potentieel profijt. M’as tu vu?
Zie de recente editie van Wine Professional, een evenement dat in principe een mooie doelstelling heeft – de verbinding leggen tussen wijn en eten (in modern lingo: wine and food) – maar in de praktijk neerkomt op het voeden van narcisme. Niet in de laatste plaats dat van de organisatoren. Hoe meer Grote Namen, hoe mooier. Over het niveau van de gepresenteerde wijnen en de acterende chefs geen kwaad woord, maar de combinatie van wijn en ‘tophoreca’ kan kennelijk toch niet anders dan tenenkrommend uitpakken. Wine Professional draait immers in hoge mate om absurdistisch theater, met continue opvoering van fel onrealistische sketches. Debatten die die naam die niet waard zijn, ontelbare prijsuitreikingen aan altijd weer dezelfde leden van de inner circle van de organisatie en proeverijen die meer met patserigheid dan met de dagelijkse praktijk van de Nederlandse tophoreca te maken hebben. Neem die proeverij van alle premiers crus 2000 met een verantwoord hapje erbij. Niet verkeerd natuurlijk, maar wel een tikje aan de jonge kant voor zo’n educatief evenement. In de echte ‘tophoreca’ zouden zulke wijnen de eerste tien jaar in de kelder blijven, maar dat terzijde. Nederlandse ‘toprestaurateurs’ drinken dergelijk spul misschien graag zelf, maar gelet op hun calculatie zullen premiers crus nooit hardlopers op hun kaart zijn. Want ach ja, er bestaat nog zoiets als een consument die een maaltijd moet afrekenen. Hinderlijk detail.
Er zijn gelukkig ook kritische geluiden te beluisteren. Jan ‘the Banner Man’ Rook pleitte in diens aan Wine Professional gewijde voorbeschouwing op Wijnplein voor deelname van HD aan het ‘kurkdebat’ – waar nu alleen mensen van kurkproducent Amorim hun boodschap verkondigden – en voor een Chileense wijn als mededinger in de genoemde 2000 flight. Een opbouwende kritiek, zou je op het eerste gezicht denken. Totdat blijkt dat HD een klant is van webmaster JR en dat diezelfde JR binnenkort een fijne gesponsorde reis naar Chili gaat maken. Daar is op zichzelf niets mee, zolang het maar niet leidt tot iets te doorzichtige propagandacampagnes voor de bestemming in kwestie. Importeurs die geïnteresseerd zijn in positieve naamsvermelding kunnen zich, voor zo ver ze al niet benaderd zijn, nog steeds aanmelden voor ‘ondersteuning’ van zijn missie. (Zie de site.) Die ondersteuning zal wel wat verder gaan dan enkel op moreel vlak. De geschiedenis met Australië heeft geleerd dat een discrete donatie zeker helpt om op de ‘nieuwssite’ genoemd te worden. Zo werkt dat in wijnland. Hoed u derhalve voor valse profeten, hoe professioneel ze zich ook mogen voordoen.

Hendrik Boom

Iedereen heeft tegenwoordig de mond vol van integratie en inburgering. Dat iedereen in dezen zonder eerst na te denken maar wat kan roepen is helaas een van de schaduwkanten van vrije meningsuiting, maar altijd nog beter zo dan omgekeerd. Integratie dus, met als voornaamste doelgroepen de onvermijdelijke Turken en Marokkanen, tot voor kort in zelfverklaard progressieve kringen ook wel bekend als ‘Turkse en Marokkaanse mensen’. Die zich nu eindelijk eens dienen aan te passen aan onze ‘normen en waarden’ en aan de Nederlandse Volkscultuur. Waarmee we natuurlijk direct de vraag te beantwoorden hebben wat dan wel precies de essentie van ‘typisch Nederlands gedrag’ mag zijn. Je huis en jezelf oranje schilderen wanneer het nationale voetbalelftal een potje speelt? Tegen beter weten in dwepen met een apert foute familie als die van Oranje? Luidruchtig zijn in het erwtensoeprestaurant aan de costa? Met een met aardappelen, koffie en pindakaas volgeladen sleurhut voor de twintigste keer op rij naar dezelfde camping gaan? Zwijmelen bij gevoelige uitvoeringen van Fransje Bauer? Het zijn maar een paar opties uit een lange rij. Nog een vraag: Zouden die allochtonen zich ook moeten spiegelen aan het verlichte drinkgedrag van de gemiddelde Nederlander en aan wijn moeten gaan doen? Men werpe nu niet tegen dat de Islam consumptie van alcoholische dranken zou verbieden, want vooral Turken weten buitengewoon creatief met die beperking om te gaan. Denk alleen maar even aan hun rakiproductie en -consumptie. En ja, sommige Turken drinken zelfs wijn, zowel in hun eigen land als daarbuiten. Alleen gaat het hier niet om de vraag wat Turken of Marokkanen nu wel of niet drinken, maar welk voorbeeld ze bij hun integratie aan ‘Nederlandse mensen’ zouden kunnen of moeten nemen. Ik vrees dat we hier heel snel uitgepraat zijn, want de Nederlandse Leitkultur op het gebied van wijnconsumptie is van een bedroevend niveau. Dat ideetje van minister Verdonck, dat wellicht ook bepaalde onderontwikkelde Nederlanders misschien wel eens een inburgeringscursus zouden kunnen gebruiken, zou je misschien kunnen vertalen naar een wijncivilisatiecursus voor de gemiddelde Aldiganger. De vaderlandse ‘wijncultuur’ is er immers een die gefixeerd is op maar één criterium: hoe goedkoper, des te beter. Men leze er die fijne supermarktwijngidsen van een nationaal icoon als HD of van de jongeheer Klei op na. Als echt beschaafd mens zou je daar bijna prakitizerend geheelonthouder van worden. Tussen haakjes, wat zou die koene volksheld Wilders eigenlijk drinken?

Hendrik Boom

Hendrik Boom is, om met Gerard Reve te spreken, niet iemand van de straat. En dus ging ‘uw columnist’, zoals de Kuifjes van Wijnplein het zouden uitdrukken, naar een artistiekerig filmhuis om de documentaire Mondovino van Jonathan Nossiter te zien. U weet wel, die prent die tijdens en ook na het filmfestival van Cannes zo veel furore maakte. Boom kwam terecht in een zaaltje waar alle vertoningen iets te maken hebben met maatschappijkritiek en wereldverbetering. Alternatieve circuits en zo. Al was het dus geen dijenkletser, uw columnist beleefde toch zijn Wijnmoment van de week. Een lange zit van bijna tweeënhalf uur zonder verversing tussendoor. Op het witte doek een wat tendentieus pamflet van Amerikaanse makelij (!) tegen vermeende globalisering met imperialistische Amerikanen van het type Mondavi en bovenal de gewetenloze Bordelaise geldwolf en jetsetter Michel Rolland als voorspelbare slechterikken. Met Rolland dan weer als de Ultieme Slechterik. Ernst Stavro Blofeld, de Number One van Spectre uit de vroege Bondfilms, verbleekt erbij. Deze snoodaards zouden een wereldwijd complot leiden om wijn van zijn ‘typiciteit’ beroven. De cameravoering en montage van Mondovino – slechts een fractie van al het gefilmde materiaal is voor de eindmontage gebruikt – is van dien aard dat Goed en Kwaad bijna karikaturale vormen aannemen. Wie echter ooit wel eens met Michel Rolland te maken heeft gehad en, minor detail, zijn wijnen heeft geproefd, weet wel beter. Wat koop je voor een wijn die wel ‘typisch’ is, maar niet lekker? En ook al zijn de Mondavi’s bepaald geen heilige boontjes, zeker Roberts betekenis voor de wijncultuur wereldwijd mag niet onderschat worden. In de documentaire blijft hij letterlijk en figuurlijk op een onbeduidende achtergrond. Aan filmmaker-met-een-boodschap Nossiter lijken nuances echter niet besteed. Een kwestie van vooringenomenheid? Zijn ‘helden’ zijn figuren als Aimé Guibert in Aniane en Hubert de Montille in Volnay als de Asterixen van onze tijd en protagonisten van Terroir. Terroir kan volgens hen alleen maar voorkomen in … Frankrijk. Omdat daar al zo lang wijnbouw wordt gepleegd en de Fransen Gods uitverkoren volk zouden zijn. Al dat navelstaarderige gezever over terroir neemt soms Blut-und-Bodenachtige trekjes aan. Of liever Sang et Terre, want dit gedoe met ‘Überterroir’ en superioriteitsdenken is niet Duits maar juist typisch Frans. Net als dat dogmatische anti-Amerikanisme. (Tussen haakjes: Was die Guibert niet degene die zich geroepen voelde om in Aniane cabernet sauvignon aan te planten???)
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er in Mondovino ook een paar harde Franse noten gekraakt worden. Bijvoorbeeld dat Montpellier, niet ver van het communistisch bestuurde Asterixdorp Aniane dat Mondavi niet lustte, zijn welvaart grotendeels te danken heeft Amerikaanse bedrijven. De directeur van de Repression des Fraudes plaatst kanttekeningen bij het fenomeen Parkerwijnen, en dan van de soort die door zijn eigen landgenoten op niet geheel legale wijze gefabriceerd worden om maar in de smaak te vallen bij…Amerikanen. Was het trouwens niet in Frankriijk dat diezelfde Parker het Légion d’Honneeur kreeg? Zijn collega Suckling van de Wine Spectator kan dat nog niet zeggen, maar die wordt, zo blijkt uit Mondovino, nu en dan gefêteerd in Toscane wanneer hij een fijn stukje over de wijnen uit dat gebied schrijft. Andere lieden van naam die in beeld komen zijn ondermeer Michael Broadbent, Patrick Léon (Mouton), Jean-Claude Boisset en het echtpaar Staglin. Echt sympathieke wijnmensen komen in Mondovino maar mondjesmaat aan bod, lieden met extremistische denkbeelden zo veel te meer. Zie de opvattingen die leven bij vooraanstaande Toscaanse families als de Frescobaldi’s en Antinori’s, waar openlijk bewondering voor Mussolini wordt uitgesproken. Vanwege de orde en, inderdaad, die punctualiteit bij de spoorwegen… Al bij al krijg je dus een tamelijk ontluisterend beeld van het wijnwereldje, zonder dat dat allemaal in scene is gezet. Diverse geïnterviewden produceren uit ijdelheid namelijk spontaan gebakken lucht van de ergste soort. Op zichzelf is dat natuurlijk geen nieuws, maar toch.
Hoewel er heel wat kanttekeningen te plaatsen zijn bij het wijnverhaal en het een tikje langdradig is, is Mondovino het bekijken meer dan waard. De documentaire dwingt de kijker niet alleen tot een stellingname – Boom kiest altijd voor de Slechterik – maar bevat ook de nodige filmische hoogstandjes die op het netvlies beklijven. Zie de ‘scene uit een huwelijk’ bij de Frescobaldi’s die met prins Charles een vorkje gaan prikken, een absurdistische ladderscene op Mouton Rothschild, de rol van ‘persattachés’ en niet te vergeten de penetrante scheten producerende bulldog van Robert Parker die zijn baaasje tot een figurant degradeert. Honden vormen sowieso een soort rode draad door de documentaire. De kijker mag daar zelf conclusies aan verbinden. Gaat dat zien!

Hendrik Boom

Het leven kan mooi zijn en een mens intens genoegen bieden. Onlangs kreeg ik een bevriende mede-hedonist op bezoek. Hij woont in Parijs, die stad waar je in ieder winkelstaat minstens twee verkooppunten voor foie gras vindt. En waar ‘dierenactivisme’ neerkomt op het verorberen van beesten die redelijk gelukkig hebben kunnen leven. Op boerderijen in de Sud-Ouest vind je tenminste door ganzen en eenden opgestelde verklaringen waarin de bezoeker wordt uitgelegd hoe goed ze het wel niet hebben. De per Thalys vers uit Parijs aangevoerde foie gesauteerd en er een verrukkelijke vin de paille uit de Jura bij geschonken. Een Arbois Pupillin. (Zoek die maar even op.) Wat een feest! Net als de dag erna. Dit keer geen foie maar confit de canard en aardappelen gebakken in het vet dat overbleef na het sauteren van de foie. De Madiran ging er uiteraard in als Gods woord in een ouderling. Moraal: wijn als ultiem genot. Dat genotsaspect zou je best eens wat vaker in publicaties over wijn mogen terugvinden. Het hoeft niet per se allemaal even extatisch te zijn als de geschriften van Ron Cohen, maar toch.
Het is daarom jammer dat wijn bij sommige mensen alleen maar tot azijnpisserij leidt. Neem nu de eeuwig gefrustreerde John Bindels, die zijn gram kwijt mag op de site van Lekker Wijntje. Ik had tot nu altijd gedacht dat de grootste zuurpruimen te vinden waren in de redactie van Perswijn, maar dat bleek ineens nogal mee te vallen na lezing van wat JB zijn lezers meent te moeten melden. Hoe kan iemand zo veel pseudo-kritisch gemaskeerde vreugdeloosheid uitstralen? Het gevolg van een moeilijke jeugd, de maatschappij, de kerk, het kapitalisme, Brabander zijn? Wie zal het zeggen. Eigenlijk is het een beetje zielig. Nadere bestudering van ’s mans eerdere columns maakte duidelijk dat hij gedreven wordt door bitterheid. Wee degene die plezier beleeft aan wijn. Mag niet. Of die eens een ludiek kritische noot plaatst bij wat zich in wijnland afspeelt. Mag ook niet. De enige die recht heeft op een mening en altijd gelijk heeft is deze volksvriend zelf. Naar we uit diverse betrouwbare bronnen vernamen is het probleem met onze held uit Ulicoten dat hij zich in het publiek tot nu toe enkel heeft weten te onderscheiden door ofwel vals piano te spelen, ofwel rook van derderangs sigaren uit te blazen, ofwel het frequent herproeven-op-verteerbaarheid van gratis drank. Maar daar moeten we niet al te moeilijk over doen. Bedenkelijker is de pijnlijke inconsistentie in zijn denken, in combinatie met de al gesignaleerde vreugdeloosheid. JB meent zijn lezers te moeten waarschuwen tegen wat derden te melden hebben, want hij ziet overal samenzweringen, elitaire houdingen en wat dies meer zij. Hij kon dus zijn hart weer ophalen aan de uitverkiezing van de Beste Champagnes aan Zee door Perswijn, om nog maar te zwijgen van het Proefschriftconcours. Hij prikt echter op aandoenlijke wijze zijn eigen ballonnetje door. Immers, wie is degene die op Lekker Wijntje die rubriek vult met de even pretentieuze als pompeuze benaming Proeven in Europa? Inderdaad, JB dus! Een allermerkwaardigste ideologische spagaat voor iemand die zo’n hoge dunk van zichzelf heeft. Hoe zat dat ook al weer met die splinter en die balk?

Hendrik Boom

Indachtig het spreekwoord “Wanneer de vos de passie preekt, boer pas op je kippen!” zou ik nooit of te nimmer stemmen op een presidentskandidaat of politicus van wat voor soort ook die niet (meer) drinkt. Wie niet drinkt, is niet te vertrouwen. Zoals bekend hoort George W. Bush tot die categorie. Toch gaf een meerderheid van de Amerikaanse kiezers bij de afgelopen presidentsverkiezingen aan hem de voorkeur vanweg zijn vermeend ‘karakter’ en ‘normen en waarden’. We hoeven dus voortaan niet meer genuanceerd de schuld van alle kwaad in de wereld aan de Amerikaanse regering te geven, maar kunnen die nu aan ‘het’ Amerikaanse volk geven. Vergeet die 49% die er anders over dacht. Dat maakt de zaken alleen maar nodeloos ingewikkeld. Laten alle politieke correcte wijndrinkers alleen wel even oppassen met mogelijke goed gevoel-acties tegen Amerikaanse wijn. Zoals destijds die boycot van Beaujolais, omdat ‘de’ Fransen zulke foute dingen deden. (Ook al zo’n volk behept met een misplaatst moreel superioriteitsgevoel, maar dat terzijde.) Amerika en wijn dus. Nuttig om te weten is dat de meerderheid van de Californische wijnproducenten Bush niet steunt. Vooral Noord-Californië is zo Democratisch als het maar kan. Want open van geest en ‘liberal’ in de beste zin des woords. Schwarzenegger, aanvankelijk met een scheef oog bekeken, kan er daar wel mee door, want die is tegelijkertijd pro business en pro choice. Zo kan het dus ook.

Samen met Perswijnredacteur René van Heusden, die aardig thuis is in dit deel van de wereld, bezocht ik in augustus van dit jaar een muzikaal-gastronomisch-vineuze fundraiser in Napa voor John Kerry. De donatie van 100 dollar was niet zo zeer nodig voor propaganda in het al bekeerde Californië, maar voor zendingswerk in de minder verlichte staten in Amerika’s ‘heartland’. Ook al werd het een buitengewoon genoeglijke avond, we hadden toen eigenlijk al kunnen weten dat het toch weer fout af zou lopen. Want hoewel het er wemelde van lokale wijnmakers met naam en faam, werd er minstens zo veel Franse wijn als Californische gedronken! Bepaald niet de meest kinderachtige, want dat is in Napa not done. Je laat daar nu eenmaal graag zien dat je goede smaak hebt. Maar ja, echt vaderlandslievend is dat natuurlijk niet in tijden van oorlog. En reken maar dat ze dat in die onwetende en onderontwikkelde gebieden wel weten, net als dat John Kerry Frans spreekt! De gedachte alleen al… Alles wat zich aan de Oost- of de Westkust afspeelt wordt daar al gauw als verdacht aangemerkt. New York en Californië, het zijn voor moralistische scherpslijpers allebei poelen des verderfs. Niet toevallig zijn dit ook de twee belangrijkste wijnmarkten van de VS! Dat geeft de verlichte burger weer moed. Want stel je eens voor wat er zou kunnen gebeuren, wanneer al die zware Christenen nu eens echt zouden gaan leven naar wat hun idool Dzjizus ze voorhoudt door goede wijn te drinken in plaats van kleffe sodapops? Gewoon even een serieuze Bijbelstudie plegen en ze moeten tot inzicht komen. En misschien zou ook George W. weer eens voorzichtig een glaasje moeten proberen. Als Californië nog te gevoelig ligt, dan is Texas een goed alternatief. Nog is niet alles verloren.

Hendrik Boom

Nederland heeft zijn eerste Magister Vini! Het is Ron Andes, in het dagelijks leven werkzaam als inkoper voor VEN. Naar ik uit betrouwbare bron vernam, was hij de enige kandidaat die dit eerste jaar aan het examen deelnam. En – dus (?) – direct slaagde. De verdediging van zijn scriptie over Barolo had hij op het moment van schrijven nog niet gevoerd, maar zoiets is slechts een ceremoniële formaliteit. De prestatie van Andes is hoe dan ook een felicitatie dubbel en dwars waard. En ja, hierin is Nederland weer eens een keer gidsland, want nergens anders in de wereld kom je mensen tegen die de fraaie titel Magister Vini mogen voeren. Master of Wine klinkt dan ineens toch een beetje gewoontjes. Al moet ik daar wel direct aan toevoegen dat nu maar wel eens afgelopen moet zijn met het ijdel gebruik van die titel door promotiebureaus die presentatoren van verkoopdemonstraties hardnekkig blijven omschrijven als ‘bijna MW’ of ‘MW in spe’. Zo werkt het natuurlijk niet. MW ben je, of je bent het niet. Het is net als zwanger zijn, ja of nee. Met de aantekening dat de meeste stervelingen het niet zijn en de meeste kanperswijnen het nooit zullen worden, dat wil zeggen: MW. Maar niet getreurd, ook het pogen is schoon. Toch?
En nu iets heel anders, zij het ook wel weer uniek Nederlands. Ik kreeg de afgelopen dagen allerhande persberichten en zelfs flessen toegestuurd van importeurs die een prijsje gewonnen hadden bij het Proefschrift Wijnconcours. Prijsje, want een mens raakt zo onderdehand toch wel de tel kwijt bij die schier eindeloze lijst van winnaars. Naar ik uit een al weer betrouwbare bron vernam, duurde de bekendmaking van al die winnaars zowat een uur. Op die manier gaat de aardigheid er natuurlijk wel een beetje van af, al is het zakelijk wel slim bekeken. Want ja, de namen van al die winnende importeurs zijn we ofwel al verrassend vaak in de o zo objectieve Proefkrant tegengekomen, ofwel zal dat in de nabije toekomst ongetwijfeld gaan gebeuren. Of zou dat altijd echt louter toeval zijn?
Nog iets typisch Nederlands: een proeverij op een boot. Sopexa deed dat pas nog op het IJ in Amsterdam met Vins de Pays d’Oc.
Aardig bedacht, ware het niet dat uitgerekend op de dag van het festijn het treinverkeer stil lag vanwege een staking (aksie! aksie!! aksie!!!) ter bevordering van een betere wereld. Vandaar dat potentiële bezoekers een aandoenlijke mail kregen toegestuurd met het vriendelijke verzoek die arme Franse boeren, die speciaal voor ons (!) helemaal uit het diepe zuiden zouden komen aangereisd, niet in de steek te laten. Een mens gaat dan dus toch maar, vol van fijne verwachting ten aanzien van al dat heerlijks dat die Zuid-Franse filantropen gaan schenken. Grote posters suggereerden dat Vins de Pays d’Oc er eigenlijk al een geschiedenis van zo’n 2000 jaar hebben opzitten. Vanwege die ‘oude’ Romeinen, en zo. U kent dat wel. Daar kan Australië dus vooralsnog even een puntje aan zuigen! Maar wat bleek? Gevraagd om gewoon even hun beste c.q. lekkerste wijn te laten proeven, doken bijna alle exposanten even onder de tafel om een AOC-wijn te voorschijn te halen. Heel prettig allemaal, daar niet van, maar dat was toch niet helemaal de bedoeling. Of wilden ze onbewust aangeven dat al die hoogdravende babbels niet veel meer zijn dan gebakken lucht? Het leek bijna wel Nederlands gedrag…

Hendrik Boom

Binnen de grote wijnwereld neemt Nederland een toch wel unieke plaats in. Het niet alleen het enige land met een heus Wijninformatiecentrum, het is ook het enige land met een Nationale Wijnweek! Dat moet dus te denken geven. Is Nederland hierin nu een gidsland voor de rest van de Mensheid, of is het juist een overblijfsel uit die roemruchte traditie van tot levenskunst verheven kneuterigheid? Ik besloot daarom naar de feestelijke opening van de wijnweek te gaan. Naar een insider mij, volslagen nieuwkomer in dit milieu, wist te verzekeren, zou ik hier zo niet de hele, dan toch wel een groot deel van de vineuze fine fleur van Nederland in levende lijve kunnen aanschouwen. Een unieke gelegenheid dus om snel in dit bijzondere wereldje in te burgeren. Vandaar dat ik op 4 oktober met enige opwinding naar de Haagse kunstenaarssociëteit Pulchri Studio afreisde om daar getuige te zijn van de opening. Welnu, het werd een zeer gedenkwaarige ervaring. Een soort receptie, maar dan met zelfbediening. En wat een schoon volk! Glimmende bobo’s, strakgesneden PR-dames, gevreesde hoofdredacteuren, spelletjesbedenkers, superbelangrijke webmasters, krasse 65-plussers, snelle inkopers, consultants, kurkverkopers, de onvermijdelijke randfiguren… Kortom, ze waren er bijna allemaal. Kleurig uitgedost met oranje linten en nepmedailles. Zeer humoristisch, maar dat behoeft natuurlijk geen nader betoog..
Eveneens enorm sfeerverhogend was het gedurfde welkomstdrankje in de vorm van een Griekse mousserende wijn. Als je wilde, kon je zelfs nog een tweede glas krijgen! Vervolgens moesten we even een poosje gaan zitten en naar slappe praatjes luisteren. Toen de Griekse ambassadeur eindelijk het verlossende woord had gesproken, mochten we ons op de ‘wereldproeverij’ storten en ons tegoed doen aan gratis wijn & spijs. Aha, dit verklaarde natuurlijk de ruime opkomst. Bij de spijs bleek het echter om een hoogst merkwaardige ‘fusion’ van Hollandse stamppot en Griekse gerechten te gaan. Met ook nog bijzonder onsmakelijke tofu die zelfs binnen het geschetste fusionkader moeilijk te plaatsen viel. Vreemd, want ik had toch de indruk gekregen dat Nederlanders tegenwoordig zo in de weer zijn met ‘verantwoorde’ wijn-spijscombinaties. De culipartijtjes van de Wine & Food Association nemen zelfs de helft van de activiteiten op de Wijnweekkalender in beslag.
Ondertussen viel het mij op dat er druk genetwerkt werd, want naar goed Nederlands gebruik leken de meeste aanwezigen toch vooral geïnteresseerd in het bedrijven van PR voor de eigen toko. Dat was me trouwens een paar weken geleden ook al opgevallen, toen half Nederland besloten had om 13 september uit te kiezen voor het organiseren van belangwekkende activiteiten. Collegialiteit en collectiviteit worden wel met de mond beleden, maar o wee als het op de praktijk aankomt…
Uitermate leerzaam is het allemaal wel. En of zo’n Wijnweek zinvol is? Ach, zo’n vraag zit een beetje in dezelfde hoek als die of ontwikkelingshulp in de Sahel wel zinvol is. Zelfs een druppel op een gloeiende plaat helpt een beetje. Er worden 50 duizend ‘glossy magazines’ onder het gemene en naar eigen zeggen naar kennis dorstende volk verspreid in de hoop dat dat daar iets uit opsteekt. We zullen zien. Nederlanders lijken uiteindelijk toch maar twee dingen écht over wijn te willen weten: hoe betaal ik er zo weinig mogelijk voor en hoe krijg ik er zo veel mogelijk voor terug? Vanwege dat laatste zijn er immers heuse taxatiedagen georganiseerd. Zelfs met 52 Nationale Wijnweken in het jaar zou het lastig blijven om in die houding verandering te brengen. Nederlanders en wijn, het zal tot in lengte van dagen fascinerend blijven. Volgend jaar dus maar weer zo’n week.

Hendrik Boom