Ongefilterd: Wine Professional
René van Heusden, Master of Lunch, is optimistisch gestemd wat betreft wijn in restaurants. Enthousiaste sommeliers laten zich onderwijzen tijdens een vakbeurs, huiswijnen krijgen de ene prijs na de andere en chefs koken ‘naar de wijn toe’. Alleen die gepeperde prijzen op de wijnkaart, daar kan hij niet aan wennen.
Het wordt nog wat met wijn in Nederlandse restaurants! Op het moment van schrijven is de beurs Wine Professional in volle gang. Zoals de naam al aangeeft, is dit een evenement dat bedoeld is voor iedereen die beroepsmatig iets met wijn te maken heeft, met sterk de nadruk op de horeca. Hoewel ik nogal eens wat aan te merken heb op de schaamteloze belangenverstrengeling bij de organiserende instantie, zijnde de Wine & Food Association, verdient die club alle lof voor de manier waarop ze Wine Professional binnen een paar jaar tijd heeft doen uitgroeien is tot een must voor de doelgroep. Incontournable, zoals men in het Frans zou zeggen. Dat daar weer een hele regen aan prijzen aan te pas komt, nemen we voor deze ene keer dan maar voor lief. Alleen een huiswijncompetitie voor de Beneden- en Bovenwindse Eilanden binnen het Koninkrijk lijkt momenteel nog te ontbreken, maar verder valt er weinig meer te bedenken.
Wanneer al die jonge strebertjes die voor sommelier door wensen te gaan iets mee naar huis nemen van wat ze tijdens Wine Professional kunnen proeven bij de crème de la crème van de Nederlandse wijnhandel en van de talrijke theatervoorstellingen waarbij op verantwoorde wijze hapjes en drankjes geproefd kunnen worden, dan belooft die opgedane inspiratie voor ons eenvoudige restaurantbezoekers hopelijk veel moois. Want er is bij menig restaurant nog wel wat ruimte voor verbetering. Het blijft toch vreemd dat men nog zo vaak vasthoudt aan de opvatting dat een wijnkaart pas ‘serieus’ zou zijn, wanneer de ruggengraat daarvan bestaat uit grote (= peperdure) Bordeaux en Bourgogne. Alsof er helemaal niets veranderd is in wijn- en culiland. Of die wijnen wel zo geschikt zijn bij het gebodene uit de keuken, lijkt van ondergeschikt belang.
In een restaurant (= eetgelegenheid) dient toch primair de wijn bij het eten te passen, niet andersom. Ook al kunnen al die Beroemde Chefs bij hun demo’s nog zo mooi ‘naar de wijn toe’ koken. Een paar van zulke ‘klassieke’ wijnen mogen natuurlijk best, maar wat is de zin van hele bladzijden ermee? Professionaliteit – denk nog even aan de naam van de beurs – blijkt eerder uit ‘onderscheidend’ en zowel letterlijk als figuurlijk grensverleggend bezig zijn. Uit kaarten met een eigen identiteit, wat iets heel anders is dan schofterig duur. Voorbeelden daarvan zijn er gelukkig te over, en het is dan ook beslist niet louter kommer en kwel. Dit laat onverlet dat gemakzucht geen geldig excuus is voor voorspelbaarheid.
En dan nog die andere steen des aanstoots, die maar niet echt wil verdwijnen: calculatie van wijnprijzen. Ons aller Hubrecht Dujker heeft een poosje geleden een meldpunt geopend voor gevallen die de spuigaten uitlopen. Een enkeling typeert dat als ‘activisme’, maar gelijk heeft hij. Er zijn immers grenzen aan het onbetamelijke, en dat mag best eens publiek gemaakt worden. Waarom een fles champagne in het ene restaurant exact tweemaal zo veel moet kosten als in een ander restaurant (dat door iedereen die er verstand van meent te hebben bovendien als significant beter beoordeel wordt), het valt niet goed uit te leggen.
De schuld voor die exorbitante wijnprijzen ligt echter niet alleen bij scrupuleloze uitbaters van horecagelegenheden. Ook bezoekers van zulke gelegenheden treft enige blaam, zolang zij dit soort zaken maar gedwee over hun kant laten gaan. Met andere woorden: zeg er eens wat van! Net als wanneer een wijn kurk heeft. Of het eten niet ‘lekker’ is, maar bremzout. Immers, wie zwijgt, stemt toe. Echte professionals zullen de boodschap begrijpen.
René van Heusden
Master of Lunch
Er zijn al talloze discussies gevoerd over de wijnen van Château Pavie, het paradepaardje van de ambitieuze Gerard Perse. Critici als Robert Parker en Jancis Robinson zijn elkaar zelfs al eens in de haren gevlogen over de positieve dan wel negatieve aspecten van deze wijn. Volgens Jancis een soort droge port, volgens onze wijnadvocaat een heerlijk glas. Slecht nieuws voor Jancis: in een grote blinde proeverij van de Grand Jury Européen eindigde de Pavie 2001 op de eerste plaats in een veld van absolute top Cabernet/merlots uit de Bordeaux en Californië in combinatie met enkele ‘Super-Toscanen’, allemaal uit 2001. En dat is niet voor het eerst.
Oïdium, de schimmelziekte die zich tijdens het voorjaar presenteert bij koel weer en vocht, liet zich nauwelijks zien. Meeldauw, zijn meer gevreesde familielid, kreeg wel voet aan de grond, maar de omstandigheden waaronder hij gedijt, een vochtige en drukkende hitte, deden zich weinig voor. Wat vele producenten in de loop van augustus al voorspelden, werd bewaarheid. De rot bij de pinot noir begon zich langzaam maar zeker te ontwikkelen en dat deed vele producenten besluiten eind augustus te gaan oogsten. Ondanks de slechte zomer toch nog twee weken eerder dan normaal! Een mooi voorbeeld dat naast zon ook luminositeit een bijdrage aan de fotosynthese levert. De schilrijpheid van de pinot noir viel niet tegen en dat was bij wijnen van de Hospices goed te proeven.
Het veilinghuis presenteerde een prachtige catalogus met informatie, biedinstructies, beschrijvingen van de diverse cuvées en proefnotities van Christie’s internationale consultant en Bourgogne-expert en Master of Wine Anthony Hanson. Ook was de veiling dit jaar voor het eerst live op internet te volgen, bieders konden via de website meebieden op wijnen.
In Brussel is men er uit wat betreft de toekomst op middellange termijn van de Europese wijnbouw. Min of meer althans. Zoals te verwachten was, moest het eerder dit jaar voorgestelde hervormingsplan voor de Europese wijnbouw danig van scherpe kantjes ontdaan worden om het door alle ministers van landbouw van de lidstaten aangenomen te krijgen. Na drie dagen onderhandelen kwam voorzitter Portugal met een compromis waar alle grote Europese wijnlanden zich in konden vinden. Een en ander betekent dat Europese wijnsector de komende jaren gesaneerd en geliberaliseerd zal worden.
Zondag 18 november werd de 148e jaarlijkse liefdadigheidsveiling van de wijnen van de Hospices de Beaune gehouden. Het tijdens dit weekend van La Vente des Vins bijzonder druk in Beaune. Bourgogne staat internationaal volop in de belangstelling -de oogst 2005 was in recordtijd uitverkocht – en de aandacht voor Franse wijnen zit weer in de lift zit. Toch kwam ik, afgezien van wat particulieren, geen serieuze Nederlandse wijnhandelaren tegen. Een veeg teken.
Mag je een boekje recenseren van mensen die je persoonlijk goed kent en die je ook nog eens na aan het hart liggen? Ik meen van wel, zolang de lezer maar weet hoe de vork in de steel zit. Vandaar dat ik zonder aarzeling toch een naar mijn mening heel leuke uitgave onder de aandacht wil brengen.
Oostenrijk heeft er een nieuwe DAC (Districtus Austriae Controllatus) bij. De kersverse herkomstbenaming geldt met ingang van het oogstjaar 2007 voor wijnen op basis van grüner veltliner en riesling uit het gebied Kremstal. Kremstal is daarmee Oostenrijks vierde DAC na Weinviertel (2003), Mittelburgenland (2006) en Traisental (2007).
Hoewel de uitgevers het liever niet horen, kun je bij het aanschaffen van periodiek verschijnende wijngidsen rustig eens een jaartje of wat overslaan. Zo ook bij Hugh Johnson’s Wijngids, die je niettemin mag beschouwen als de Moeder aller Wijngidsen. De laatste keer dat ik deze gids ingekeken had, was eind 2002. Het ging toen om de editie 2003. Niet alleen rammelde die van de slordigheden, maar er stond ook in vermeld dat je in New York eens moest gaan eten in restaurant Windows on the World. Ooit een fijne zaak, daar niet van, maar sinds 11 september 2001 verdwenen… Die uitgave was zogenaamd ‘geheel herzien’. Pijnlijk. Dan hoeft zo’n gids voorlopig dus even niet meer.
