Nieuws

Onze Franse Hollander Eddy Gravemaker proefde in Rioja de Trodos Quattro 2004, gemaakt door vier vrienden. Hij zag design, rook zoethout en proefde fruit en kruiden. Zijn oordeel: een dikke acht.
Je eigen wijn maken, veel wijnliefhebbers dromen er van. Vier vrienden in de Rioja hebben hun droom waargemaakt. Dit voorjaar hebben zij hun wijn Trodos Quattro 2004 op de – toch redelijk volle – wijnmarkt geïntroduceerd. Wat beweegt vier succesvolle zakenmannen om op zaterdag en zondag druiven te selecteren, de bottelmachine te bedienen en dozen in te pakken? Hobby, pure passie en zeker geen winstbejag.

De druiven (100 procent tempranillo) komen van een zestig jaar oude wijngaard bij het dorpje Cordovin in Rioja Alta. De wijn heeft negen tot elf maanden in Frans en Amerikaans eiken gerijpt en achttien maanden in de fles.

Hobby en passie: dat is leuk, maar levert het ook een topwijn op? Dat is namelijk wel het streven van de vier heren. Ik proefde de wijn op verschillende gelegenheden. Het is een moderne stijl rioja, waarvan ieder jaar slechts 10.200 flessen worden gemaakt. De wijn heeft een neus van zoethout en gebrande koffie en de kleur van kersen. De smaak is perfect in balans, kruidig en vol, boordevol fruit, zoals je van een moderne rioja verwacht. Nu prima op dronk en moeilijk te weerstaan, maar twee of drie jaar geduld zal de wijn iets zachter en ronder maken.

Buiten zijn superieure kwaliteit heeft deze wijn nog meer: een designverpakking uitgevoerd in zwart en zilver, een luxe zware fles en een prachtig ontworpen intrigerend etiket met de vier handtekeningen van de makers. Dit is niet zomaar een commercieel product, maar een wijn met klasse gemaakt door vier vrienden, waarbij letterlijk kosten noch moeite zijn gespaard. Van mij krijgen ze een dikke acht. Ik ben nu al benieuwd naar de 2005, die volgend jaar rond deze tijd op de markt komt.

De grootste verrassing, de prijs, heb ik voor het laatst bewaard. De Trodos 2004 is veel minder duur dan het bovenstaande verhaal doet vermoeden. De wijn heeft kwaliteit en uitstraling genoeg voor een fles van € 40,-, maar kost toch slechts € 15,30! Bij mij staat de Trodos 2004 de komende feestdagen op tafel. Ik woon dan wel in Frankrijk, maar ik blijf toch een echte Hollander. De wijn is in dozen van zes rechtstreeks bij de producenten te bestellen en wordt verstuurd naar adressen in heel Europa. De transportkosten, ongeveer € 2,- per fles, zijn voor rekening van de ontvanger.

Bodegas Trodos Quattro
Tel/Fax + 34 941 367283
info@trodosquattro.com
http://www.trodosquattro.com/

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!
Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!

Het heeft er alle schijn van dat Nederland momenteel vergeven is van de topuiensnijders, topbordenwassers, topbordendragers, topsommeliers, topwijnspijsexperts (wat vanzelfsprekend héél andere lieden zijn dan die voornoemde topsommeliers), topgastpersonen (m/v), topterrasinrichters, toptoiletreinigers, ja zelfs topkoks – in subcategorieën als: aankomend, gearriveerd & reeds eerder bekroond, dit jaar, terend op vergane glorie etc. etc.  – en niet te vergeten toprestaurants! Kortom, iedereen en alles is top en derhalve prijswaardig, inclusief de fabelachtige gastronomische kwaliteit van een onzer onvolprezen overzeese Rijksdelen, het waarlijk paradijselijke Sint Maarten! Modern kolonialisme is dus zo gek nog niet. Jammer alleen dat de rest van de Antillen er helemaal niet toe lijkt te doen. Of zou dat met promotiebudgetten te maken hebben? Ach nee, zo denken alleen azijnpissers.

Azijnpissers moeten ook niet zeuren dat zogenaamde ‘toprestaurants’ dichter bij huis het niet altijd zo nauw nemen met, pak weg, de invulling van de champagnesectie op hun wijnkaart. Dat dienen we met de mantel der bewonderende liefde te bedekken. Een beetje commerciële convenience moet kunnen. Zijn we ten slotte niet allemaal wederzijds bewonderende vrienden van elkaar? We moeten daarom vooral positief denken. En mooi toch dat onze vaderlandse gastronomie anno 2007 ineens zo’n duizelingwekkend hoog niveau bereikt heeft. Met louter winnaars! Wat jammer dat Wina Born dit allemaal niet meer heeft mogen meemaken. Ook niet dat half Nederland tegenwoordig actief lijkt te zijn als heuse restaurantinspecteur. Dat mag ook wel met al die restaurantgidsen die we ieder najaar over ons heen krijgen.

Je zou je, als je kwaadwillend en cynisch aangelegd bent, misschien wel kunnen afvragen in hoeverre dat leger van inspecteurs geplaagd wordt door kennis van professionele zaken als kooktechnieken en calculatie van wijnprijzen. En ook of al die inspecties werkelijk altijd zo anoniem gebeuren als men voorgeeft. Maar dat is natuurlijk een tikje onaangenaam gedacht. Kleingeestig misschien, want het zou best eens om louter topinspecteurs kunnen gaan.

Maar, zo kan een kritische geest opmerken, hoe zit het dan met die eetcafés en ‘gewone’ restaurants? Die kun je toch geen top noemen? Geen nood, die kunnen zich tegenwoordig fijn profileren in zogeheten ‘huiswijncompetities’. Ook top, min of meer. Met topwijnen binnen hun categorie. Wat een geniale vondst trouwens, dit concept met -tig afzonderlijke regionale uitgaven. Wel iets voor zeer ver gevorderden om te doorgronden, want de selectiecriteria zijn voor de gewone sterveling enigszins ondoorzichtig. Maar dat geldt voor wel meer zaken in het leven. Waar het om gaat is dat vrijwel iedereen wint. Is een en dezelfde wijn soms wel geschikt voor regio A, maar niet voor regio B? Of betekenen meer regio’s gewoon meer winnaars en bijgevolg meer publiciteit? Topimporteurs beleven derhalve toptijden, helemaal wanneer ze ook wat topflessen inzenden voor Nederlands enige wijnconcours. Ieder jaar komen er daar al maar meer winnaars bij, tot supermarkten aan toe. En zelfs gepatenteerde nepjournalisten mogen er prijsjes uitdelen. De tel is derhalve niet meer bij te houden. Nogal wat van die winnende toppers blijken dan achteraf ineens fijn te adverteren, maar dat is natuurlijk louter toevallig. Honi soit qui mal y pense?

De leveranciers van ‘awards’ – voor ongeschoolde en/of wereldvreemde lezers: dit is het interessantdoenerig Engelse woord voor ‘onderscheiding’ of ‘diploma’– en aanverwante als buitengewoon eervol bedoelde wanddecoraties varen er in ieder geval wel bij, al zullen ze zo onder de hand wel fikse kwantumkortingen moeten verlenen aan bepaalde afnemers die alles top lijken te vinden. De kreet ‘masterclass’ dreigt er bij te verbleken! Nou ja, bij wijze van spreken.

Ik ben vanavond voor de verandering maar weer eens bij de lokale frituur langs geweest. Voor topfrites, dat wel. Een topfrituur dus. Bij die topfrites met heerlijk zondige, want industriële, topmayonaise en een biertje van een topbrouwerij. Geen officieel goedgekeurde ‘gastronomique’ wijn.  Of: hoe ‘top’ soms een tikje ordinair dreigt te worden. Dat krijg je nu eenmaal wanneer alles en iedereen tot ‘top’ gebombardeerd wordt. Echte top is echter smal, heel smal. Daarom kan niet iedereen winnen.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Wijnkasteel Genoels-Elderen, het bekendste en qua productie veruit grootste wijngoed in België, viert dit jaar zijn 15-jarig jubileum. De naam ‘wijnkasteel’ is zeker niet misplaatst, want het bedrijf straalt in menig opzicht een Franse grandeur uit, inclusief een statig landhuis en een bijzonder goed geëquipeerde kelder.
Wijnkasteel Genoels-Elderen, het bekendste en qua productie veruit grootste wijngoed in België, viert dit jaar zijn 15-jarig jubileum. De naam ‘wijnkasteel’ is zeker niet misplaatst, want het bedrijf straalt in menig opzicht een Franse grandeur uit, inclusief een statig landhuis en een bijzonder goed geëquipeerde kelder.

Het werd bij wijze van uit de hand gelopen liefhebberij opgericht door de Nederlandse zakenman Jaap van Rennes, die na het verkopen van zijn horecagroothandel verhuisde van Valkenburg naar Riemst in Belgisch Limburg, op korte afstand van Maastricht. Zijn dochter Joyce werd de wijnmaakster. Ze produceert op Genoels-Elderen naar Bourgondisch voorbeeld wijnen op basis van chardonnay en pinot noir, afkomstig uit de 15 hectare tellende wijngaard. Ze dragen de gecontroleerde herkomstbenaming Haspengouw. Het aanbod omvat verder mousserende wijnen volgens de traditionele methode en enkele zelf gestookte ‘levenswaters’.

Ter gelegenheid van het jubileum zal de Limburgse gouverneur Steve Stevaert, bekend als levensgenieter en fervent promotor van zijn provincie, op 16 november de eerste fles Zilveren Parel Brut 2003 hoogstpersoonlijk komen sabreren.

http://www.wijnkasteel.com/
De wijnen van het Genoels-Elderen worden geïmporteerd door Wijnimport J. Bart.

René van Heusden

< stuur deze pagina door >

Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant Sud Ouest als decanter.com melden opmerkelijke transacties, zoals de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag tussen 32 en 35 miljoen euro ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali.
Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant Sud Ouest als decanter.com melden diverse opmerkelijke transacties. De meest in het oog springende daarvan is de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag dat ergens tussen 32 en 35 miljoen euro zou liggen ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali, nadat het bedrijf had ongeveer een maand of tien te koop gestaan had.

De d’Artefeuilles waren eigenaar sinds 1941, maar onoplosbare problemen binnen de familie – een pijnlijk vaak voorkomende reden voor verkoop in Bordeaux – dwongen tot afstand doen. Met een oppervlakte van 25 hectare – goed voor 3 procent van de totale appellation – is La Pointe een van de grootste bezittingen in Pomerol, zij het niet een producent op het allerhoogste kwaliteitsniveau.

Voor de nieuwe eigenaar Generali, de op twee na grootste verzekeraar in Europa, is de aankoop van een wijngoed geen primeur. Het concern heeft met name in het moederland Italië grote belangen in de agrarische sector, inclusief wijnbouw. Ook in Bordeaux had het al voet aan de grond. Sinds 1988 is het daar namelijk eigenaar van Château La France in Beychac, een bedrijf van 90 hectare dat AC Bordeaux produceert. Op een paar euro meer of minder hoeft Generali niet te kijken, want de winst over het afgelopen boekjaar bedroeg 2,4 miljard euro.

Eind oktober kwam de verkoop rond van Château Carignan, een van de betere producenten in de appellation Premières Côtes de Bordeaux. Het werd voor 11 miljoen euro gekocht door Amerikaan van Engelse afkomst Andy Lench. In het dagelijkse leven is die directeur van  Wine Locators, een bedrijf dat wijnen uit Bordeaux importeert. Een praktische zet derhalve. 

Nog niet afgesloten en daarom een voortdurende bron van speculaties, roddels en geruchten is de ophanden zijnde verkoop van het bekende Château Poujeaux in Moulis, jarenlang eigendom van de familie Theil. Gegadigde voor de overname van dit 68 hectare tellende wijngoed zou Clos Fourtet in Saint-Emilion zijn.  Dat is op zijn beurt eigendom van de zeer Bordelaise familie Cuvelier.  

René van Heusden

< Stuur deze pagina door > 

Nederland heeft er twee nieuwe Magisters Vini bij! Het zijn Tjitske Brouwer en Lars Daniëls. Ze hebben met succes het zeer zware theorie- en praktijkexamen afgelegd. Vanaf 30 november zullen ze zich, na de formele verdediging van hun eindscriptie, officieel met de prestigieuze titel MV mogen sieren.
Nederland heeft er twee nieuwe Magisters Vini bij! Het zijn Tjitske Brouwer en Lars Daniëls. Ze hebben met succes het zeer zware theorie- en praktijkexamen afgelegd. Vanaf 30 november zullen ze zich, na de formele verdediging van hun eindscriptie, officieel met de prestigieuze titel MV mogen sieren. Tot nu toe was Ron Andes – geïnterviewd in Perswijn nr. 7 – Nederlands enige Magister Vini.  

Tjitske Brouwer drijft samen met Marc Collard het welbekende Vinoblesse in Baarn. De specialisatie van Vinoblesse, biologische wijnen, bepaalde ook het thema voor haar eindscriptie. Lars Daniëls is eveneens werkzaam in de wijnhandel, en wel voor Passport Wijnen in Soest. Hij wijdde zijn scriptie aan riesling.

Oost-Zwitserland, Graubünden, is een relatief onbekend wijngebied. Zeventig kleinschalige wijnbedrijven werken er met druiven als blauburgunder (pinot noir) en rivaner. Freelance journalist Arnoud van de Ridder woont tussen al dit moois en doet verslag. In het laatste deel van de serie: hoe verliep de oogst dit jaar?

Oost-Zwitserland, Graubünden, is een relatief onbekend wijngebied. Zeventig kleinschalige wijnbedrijven werken er met druiven als blauburgunder (pinot noir) en rivaner. Freelance journalist Arnoud van de Ridder woont tussen al dit moois en doet verslag. In deel 3 van de serie: hoe verliep de oogst dit jaar? Een heerlijke rode wijn is de ‘blauburgunder barrique’, vernoemd naar de eikenhouten vaten waar de rode wijn zeker 12 tot 16 maanden in heeft gerijpt, voordat het op de fles gaat. In 2007 zijn de wijnvelden en kelders weer goed bezocht in afwachting van de oogst, die dit jaar toch weer goed uitpakt. Nog nooit was april zo mooi en warm. “Eind mei stonden de druiven al in bloei en dat was heel vroeg,” vertelt wijnboer Paul Komminoth uit Maienfeld. “Tel daar 110 dagen bij op en de oogst zou ergens half september starten. Helaas was de zomer wisselvallig en minder warm.” Volop bezig Rond 23 september werden de eerste rivaner geoogst, een paar dagen later was de eerste pinot noir aan de beurt. De kou en zonloze dagen eind september vertraagden de oogst, maar rond 2 en 3 oktober waren de meeste wijnboeren volop bezig. “Het gaat prima met dit weer,” vertelt Martin Enderlin uit Maienfeld. “Met de gewurtstraminer zijn we vandaag zeker klaar en het restant van de vier hectare blauburgunder zal eind deze week worden geoogst.” Daarna stapt hij op zijn trekker om de gevulde wijnvaten weg te rijden. In een rustig moment vertelt Martin dat hij ruim vier hectare wijn heeft, naast wat vee en akkerbouw. “Ik maak al mijn hele leven wijn. Dit jaar is het goed. We oogsten ongeveer 9.000 kilo druiven van de blauburgunder, dat wordt ongeveer 6.300 liter wijn. En dat is goed. Misschien wordt het zelfs iets meer.” Familiefeest In de wijngaard werken plukkers van alle leeftijden. Brigitte Enderlin staat op de kar en ‘leest’ de druiven, door de slechte bessen eruit te halen. “Het is een groot familie- en vriendenfeest. Als oogsttijd is, doet de hele familie mee, worden vriendjes opgetrommeld en gaan zelfs opa en oma nog mee met de knipschaar. Inhuren van seizoenarbeiders zoals Portugezen en Polen doen wij niet. De oogst duurt te kort. Met een week zijn we klaar en dan zijn we in oktober nog wel bezig, maar dat kunnen we allemaal zelf.” Tussen de plukkers lopen een paar mannen met een grote plastic rugtas die de druiven verzamelen. “Ze hebben ongeveer zestig kilo op hun rug. Dat is hard doorwerken. Als je hier en daar ‘volla’ hoort, Zwitsers voor vol, dan moeten ze aan de bak om de emmers te legen,” legt Martin uit. Volgens hem zijn de kleine verdroogde druifjes in de trossen prima voor het suikergehalte en de volle druiven voor het sap. Hij is tevreden: “Mooi hè, dat het elkaar zo aanvult.”

Als oogsttijd is, doet de hele familie mee: vriendjes worden opgetrommeld en zelfs opa en oma gaan aan het werk met de knipschaar. De plastic plukmand op de rug weegt zestig kilo. Dat is hard werken.

< Stuur deze pagina door >

Wijnliefhebbers zijn vaak kaasliefhebbers en bij een mooie kaas past een mooie (versterkte) wijn. Voor de liefhebbers Reypenaer wordt de keuze moeilijker: Reypenaer lanceert de overtreffende trap van de populaire V.S.O.P.  De nieuwe kaas, XO reserve, vraagt om rijpe wijnen en diepgaand onderzoek.

Wijnliefhebbers zijn vaak kaasliefhebbers en bij een mooie kaas past een mooie (versterkte) wijn. Voor de liefhebbers Reypenaer wordt de keuze moeilijker: Reypenaer lanceert de overtreffende trap van de populaire V.S.O.P. Deze harde, twee jaar oude kaas, zowel thuis als in horeca graag gegeten, ontving al veel prijzen en wordt ook in de Spaanse topkeukens gebruikt. De nieuwe kaas, XO reserve, vraagt om rijpe wijnen en een diepgaand onderzoek. Wijngaard Kaas uit Woerden bestaat ruim honderd jaar. Met de nieuwe XO reserve gaat het kaasbedrijf terug in de tijd. Destijds werden kazen alleen in de zomer gemaakt, van melk van koeien die het groene gras hadden gegeten. Voor de nieuwe kaas wordt ook alleen deze hoogwaardige melk gebruikt, die in vaktaal ‘zachte zuivel’ wordt genoemd. Het oude kaaspakhuis van Wijngaard Kaas uit 1906 speelt een belangrijke rol bij de productontwikkeling. Het wordt nog steeds volop gebruikt. Niet zo vreemd, want het heeft een eigen microklimaat! Natuurlijke temperatuur- en vochtschommelingen, aanwezige bacteriën en aroma’s bepalen mede de smaak van de kaas. 359 kazen De XO is bijna tweeënhalf jaar gerijpt, dus net nog iets langer dan de V.S.O.P. De datum van productie en mise en cave staan op de verpakking. In het geval van de eerste kazen die op de markt komen, is dat mei en juli 2005. De oplage is 359 mooie ronde kazen, die nu 30 tot 40 procent minder wegen dan in het begin. Resultaat van de langere rijping, het gras grazen van de koeien en het unieke pakhuis is een kaas met een complex en hoog smaakgehalte. Aroma’s van noten en zuidvruchten en kruidigheid vragen om rijpe of gerijpte wijnen. Perfecte begeleiding Tijdens de lancering van de XO reserve in De Librije creëerde Jonnie Boer een crème brulée van Reypenaer XO reserve. Het gerecht had een mooie, volle kruidige kaassmaak met mooi zout en een korrelige structuur en was hoog op smaak. Zijn eega zorgde voor de perfecte begeleiding met een oude Riversaltes (1978). Deze nieuwe kaas vraagt inderdaad om een stevige partner. Hij zal goed combineren met gerijpte, ontwikkelde wijnen, waarbij bijvoorbeeld grenache of syrah een rol spelen. Oude wijnen hebben de voorkeur boven jonge wijnen. In de auto naar huis kwam de Beaucastel 1990 in gedachten, wat thuis inderdaad een mooie combinatie bleek. Maar ook oudere wijnen uit de nieuwe wereld zullen het goed doen vanwege hun rijpe tonen. Ik verheug me al op combinatie met Penfold’s RWT 1998 bij het volgende stukje XO reserve. Mocht je een port bij deze kaas willen drinken, ga dan voor een oudere tawny versie. Toch weet ik dit allemaal niet zeker. Zo’n nieuwe kaas vraagt gewoon om een diepgaand onderzoek. Een vervelende opgave. André Sauerbier

De oude pakhuizen in Woerden zijn belangrijk voor de smaak van de nieuwe kaas. Jonnie Boer, Thérèse Boer en Rien van den Wijngaard, directeur van Wijngaard Kaas, met de eerste XO reserve.

< Stuur deze pagina door >

Tijdens het jaarlijkse gala op 31 oktober van de Retail Jaarprijs heeft wijnhandel Grapedistrict de Accon AVM Starters Award 2007 gewonnen. Deze prijs, de Oscar van de detailhandel, wordt uitgereikt aan veelbelovende startende bedrijven. Het gala vond plaats in Studio 21 te Hilversum.
Tijdens het jaarlijkse gala op 31 oktober van de Retail Jaarprijs heeft wijnhandel Grapedistrict de Accon AVM Starters Award 2007 gewonnen. Deze prijs, de Oscar van de detailhandel, wordt uitgereikt aan veelbelovende startende bedrijven. Het gala vond plaats in Studio 21 te Hilversum.

Grapedistrict, met twee vestigingen in Amsterdam en een in Utrecht, werd door de jury geprezen om zijn voor Nederland originele en vernieuwende concept: “Grapedistrict weet als wijnspeciaalzaak in het betaalbare segment met een nuchtere aanpak een brug te slaan tussen supermarktkoper en slijterij. Smaakvoorkeur, moment van drinken en karakter van de wijnen worden op een voor de consument logische manier bij elkaar gebracht. De drie jonge ondernemers, allen van huis uit jurist, weten iets toe te voegen voor de consument en zijn in staat met hun aanpak de kennis over wijn bij de consument te bevorderen.” Proficiat derhalve.

www.grapedistrict.nl

< Stuur deze pagina door >

Op 30 oktober lieten in Brussel ruim honderd crus classés en enkele geassocieerde niet-geklasseerde châteaux hun wijnen van het inmiddels al veel bejubelde oogstjaar 2005 proeven. Ook al vinden de nodige Super Seconds zich al enige jaren te goed om nog mee te doen, de proeverij van de Union is en blijft  een hoogtijdag voor onze nog altijd Bordeauxminnende zuiderburen.
Voor de Union des Grands Crus de Bordeaux is een uitstapje naar Nederland nog altijd een brug te ver. Brussel staat daarentegen al jaren op de agenda als een van de steden waar de najaarstournee van de Union wel halt houdt voor een proeverij van de jaargang die klaar is voor de verkoop, definitief geassembleerd en gebotteld dus. Zodoende geven deze proeverijen een veel betrouwbaardere indruk van de kwaliteit dan de primeurproeverijen kort na de oogst.

Op 30 oktober lieten in Brussel ruim honderd crus classés en enkele geassocieerde niet-geklasseerde châteaux hun wijnen van het inmiddels al veel bejubelde oogstjaar 2005 proeven. Ook al vinden de nodige Super Seconds zich al enige jaren te goed om nog mee te doen, de proeverij van de Union is en blijft  een hoogtijdag voor onze nog altijd Bordeauxminnende zuiderburen. Die waren dan ook massaal opdagen in het oldtimermuseum (!) Autoworld. Meer nog dan naar de wijnen leek hun belangstelling echter vooral naar het copieuze buffet uit te gaan. Dat echter terzijde.

Hoe waren de wijnen? Het antwoord op die vraag is genuanceerd: bij vlagen zeer goed – met de meeste spanning vooral in de Médoc – maar ook wel eens teleurstellend. Het tere punt zijn de tannines, al dan niet in combinatie met overrijpheid en te veel concentratie. Sommige wijnen lijken wel erg ruim in de tannines te zitten, waardoor het gevaar van uitdrogen allesbehalve denkbeeldig is. Of ze zijn zo machtig, dat de drinkbaarheid in het gedrang komt. En verder blijven er bedrijven die, ondanks hun prestigieuze status van cru classé, nog steeds een aantal zaken niet geheel volgens de regels der kunst aanpakken. Gebrek aan rijpheid was in 2005 geen geldig excuus om mindere wijnen te maken; die zijn eerder toe te schrijven aan een gebrek aan kundigheid. Voorzichtigheid en nuchterheid blijven daarom ook geboden, alle aanvankelijke opwinding over een vermeend ‘Jaar van de Eeuw’ ten spijt. Om nog maar te zwijgen van de soms exorbitante prijzen.

Wijnen zijn – naar persoonlijke voorkeur – beoordeeld op een schaal van * tot *****. In geval van twijfel aan de huidige staat van de wijn hebben ze een ? gekregen en blijft het oordeel voorbehouden.

Pessac-Léognan
Château Bouscaut   ***
Château Carbonnieux   ***(*)
Domaine de Chevalier    *****(*)
Château de Fieuzal   **-**(*)?  
Château Haut-Bailly   ****(*)
Château La Louvière   ***
Château Latour-Martillac   ****
Château Les Carmes Haut-Brion   ***(*)-****
Château Malartic-Lagravière   ****-****(*)
Château Olivier   ***(*)
Château Pape Clément    *****
Château Smith Haut-Lafitte   ****

Haut-Médoc
Château Belgrave   ****
Château Camensac   ***
Château Cantemerle   ***(*)
Château La Lagune   ****
Château La Tour Carnet   ****

Moulis
Château Chasse-Spleen   ?
Château Maucaillou   ***(*) – ****
Château Poujeaux   ***-***(*) 

Margaux
Château Brane-Cantenac   ***(*) 
Château Cantenac-Brown   ***(*)
Château d’Angludet   ***(*)
Château Dauzac   ***-***(*)
Château Desmirail   **(*)-***
Château du Tertre   ***(*)
Château Durfort Vivens   **(*)
Château Ferrière   **
Château Giscours   ****(*)
Château Kirwan   ***(*)-****
Château Labégorce   ***(*)
Château Lascombes   ****(*)
Château Malescot Saint-Exupéry   ***(*)-****
Château Marquis de Terme   ***
Château Monbrison   ***
Château Prieuré-Lichine   ****-****(*)
Château Rauzan Gassies   ***(*)-****
Château Rauzan-Ségla   ****

Saint-Julien
Château Beychevelle   ***-***(*)
Château Branaire   ****
Château Gruaud Larose   ?
Château Lagrange   ***-***(*)
Château Langoa Barton   ****
Château Léoville Barton   *****
Château Léoville Poyferré   ****(*)
Château Talbot   ***(*)-****

Pauillac
Château Batailley   ***(*)
Château Clerc Milon   ***(*)-****
Château Croizet-Bages   **
Château d’Armailhac   ***-***(*)
Château Grand-Puy-Ducasse  **(*)
Château Haut-Bages Libéral   ***
Château Lynch-Bages   ****(*)-***** 
Château Lynch-Moussas   **(*)
Château Pichon Lalande    ****
Château Pontet-Canet   ****(*)

Saint-Estèphe
Château Cos Labory   ****
Château Lafon-Rochet   ***(*)
Château Ormes de Pez   ***(*)
Château Phélan Ségur   ***

Saint-Emilion
Château Balestard La Tonnelle   ***(*)
Château Beau-Séjour Bécot   **** – ****(*)
Château Belair   ***(*) – ****
Château Berliquet   ***(*)
Château Canon   **** – ****(*)
Château Canon-La-Gaffelière   ****(*)
Château Cap de Mourlin   *** – ***(*)
Château Dassault   ***
Château Figeac   ****
Clos Fourtet   ****
Château Franc Mayne   ****
Château Grand-Mayne   ****-****(*)
Château La Couspaude   ***(*)-****
Château La Dominique   ***
Château La Gaffelière   ****(*)
Château La Tour Figeac   ****
Château Larcis Ducasse   ***(*)
Château Larmande   ***(*)
Château Pavie-Macquin   ****(*)
Château Trottevieille   **** 

Pomerol
Château Beauregard   ***(*) – **** 
Château Clinet   ****
Château Gazin   ****
Château La Conseillante   ****(*)
Château La Pointe   ***(*)

René van Heusden

< Stuur deze pagina door > 

Kuuks, brak, cool, ruk, wreed, lauw, wrak, hot, vet… Ziehier enige eenlettergrepige woorden – bij voorkeur gevolgd door een krachtig uitroepteken – die gebezigd schijnen te worden in kringen van jeugdige personen. Een paar ervan zullen inmiddels al wel weer hopeloos ‘uit’ zijn, maar het gaat hier om het principe.
Kuuks, brak, cool, ruk, wreed, lauw, wrak, hot, vet… Ziehier enige eenlettergrepige woorden – bij voorkeur gevolgd door een krachtig uitroepteken – die gebezigd schijnen te worden in kringen van jeugdige personen. Een paar ervan zullen inmiddels al wel weer hopeloos ‘uit’ zijn, maar het gaat hier om het principe. En wel dat van de eenvoud. Eenvoud die heftig gewenst schijnt te zijn in de communicatie van opwekkend commerciële dan wel informatieve boodschappen aan diezelfde jeugdige personen, c.q. zogeheten jongvolwassenen. Waarvan iedereen om het hardst beweert dat die zonodig aan de wijn moeten. Of desnoods aan de rosé en de prosecco. Maar net als arbeiders zouden die het niet kunnen opbrengen om woorden van meer dan twee lettergrepen te lezen, laat staan te begrijpen. Vanwege hun vermeende gebrek aan concentratievermogen. Om nog maar te zwijgen van ‘moeilijke’ woorden en teksten met een lengte van meer dan vijftig woorden. Dan wordt het namelijk ‘saai’. Wijn dient dus op vlotte, ongecompliceerde wijze voorgesteld te worden. Zonder al te veel hinderlijke diepgang.

Aldus de marketers van deze wereld.

Vergeet dus al die feiten en nuances. Wat enkel telt is de verpakking! Wat zou dat kunnen betekenen voor een toonaangevend medium als Perswijn? (In het land der blinden, wel te verstaan.) Perswijn, aan de vooravond van zijn 20-jarig jubileum, heeft het tot nu toe gehouden bij wat uitgebreidere omschrijvingen van wijnen. Met enge woorden als zuren en tannines. Serieus bedoeld, maar daar trek je natuurlijk geen trendy publiek meer mee dat het altijd druk, druk, druk heeft vanwege de opwindende levensstijl die dat er op nahoudt. En alleen maar leuke, fruitige wijnen zonder die nare toestanden wenst te drinken. Wellicht moet er een ingrijpende koerswijziging worden doorgevoerd om aansluiting te houden, dan wel te krijgen, met de moderne wijndrink(st)er.

Een paar mogelijk constructieve ideeën. Verhalen over gebieden zouden voortaan gereduceerd kunnen worden tot beschrijvingen van trendy beach- en loungeclubs, de illustraties tot prikkelende zwembadscènes met studs en babes, de gastronomie tot makkelijke fusion en die eeuwige gezonde salades. Onze gewaardeerde Hoofdredacteur zou voortaan niet meer tot diep in de nacht bladzijden proefnotities hoeven volschrijven, maar zou zich kunnen beperken tot optredens in flitsende videoclips waarin hij al rappend wijnen becommentarieert. Eventueel verkleed als aangepaste versie van die overjarige hippie (retro!) en door uitgevers tot jongerenvriend gebombardeerde Matt Skinner, de wijnkloon van Jamie Olivier (eigenlijk ook al weer retro).

Anders dan bij Matt wel inclusief de bijbehorende opgewonden, schaars geklede juffrouwen en zeer dure champagnes die bij hedendaagse clips schijnen te horen. Vanwege de ‘functionele’ erotiek, en zo. En natuurlijk altijd fun met die onvermijdelijke friends. Altijd bling dus. Wat te vieren? Simpel, flesje Yquem opentrekken! Lekker ongecompliceerd, toch? Dat werk dus. Even wat anders dan al die vreselijk saaie ‘master classes’ voor onverbeterlijke nerds. We zien het al helemaal voor ons! De proefnotities die toch nog in het blad terechtkomen worden gereduceerd tot de al genoemde eenlettergrepige termen.

Alleen worden jongeren vroeg of laat een keer dertig, veertig, vijftig. En worden ze minder gevoelig voor de dagelijkse ‘lifestyle tips’ op MSN. A la: ‘File flirten is hot. Zó doe je ‘t.’ Tja, vast heel spannend, maar hoe lang? Op een gegeven moment rijd je als oudere jongere (m/v) een leasewagen van de zaak. En zit je in die file constant te bellen om belangwekkende internationale deals af te sluiten. Min of meer. En vind je thuis ineens post van wijnbeleggingsfondsen en vatencollectieven. Dan wordt het ineens allemaal heel anders. Mag wijn ergens over gaan. Ben je toe aan berichtgeving met enige nuance en diepgang. Daarom houden we het bij Perswijn toch maar ‘moeilijk’. En op écht lekker. Maar wel altijd met een open oog voor trends!

Daarom een trendgevoelige lifestyle tip voor jeugdige ouderen die iets met rosé én bubbels hebben. In tegenstelling tot wat in brede kringen wordt aangenomen, drinkt schrijver dezes graag rosé. Dan wel in de vorm van gerijpte millésimé champagnes. Nu erg lekker is – zoals recentelijk vastgesteld tijdens een bijzonder fijne lunch in strikt besloten sfeer te Epernay – de Moët & Chandon Rosé 1982, uiteraard van magnum. ‘Live the magnificent life’, zouden ze bij Rosé d’Anjou zeggen, maar dan echt. Een iets jonger jaar en van een ander gunstig bekend staand huis mag desnoods ook. De 90-er van Ruinart is bijvoorbeeld ook niet te versmaden. En allez, nog wat jonger mag net zo goed. Je bent dan nog steeds kuuks bezig op niveau, om maar niet te zeggen übertrendy. Maar je zal dan wel willen weten waarom. Toch?

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >