Columns

Nieuwe lay-outNouveau designTweetalig Engels op de omslag van de Michelingids 2016 voor België en Luxemburg. Nooit gehoord van ‘opmaak’ en ‘mise en page’?

Australië was 10 jaar geleden een hip wijnland. Is de wind gaan liggen? Was het een hype? En gaat er nog een comeback komen? Ik heb een hulplijn nodig! Deze dient zich aan in vorm van een vooraanstaande wijnmaker. Zijn naam is Andrew Baldwin, mede verantwoordelijk voor de totstandkoming van de illustere Penfolds Grange, dé icoonwijn van Australië.
Andrew werkt al bijna 30 jaar voor Penfolds, en heeft het allemaal meegemaakt. Hij vertelt over de groei die het bedrijf heeft doorgemaakt in de afgelopen decennia. De grootste verandering (voor heel Australië) is de verplaatsing van het wijngaardareaal. Australië kampt met zowel hitte als droogte, en Andrew vertelt over het onderzoek dat onafgebroken doorgaat. De zoektocht naar koelere wijnbouwgrond. Tasmanië is een goed voorbeeld: waar twintig jaar geleden nog nauwelijks oog was voor dit gebied, is het nu volledig in de ban van de wijnstok.

Er zijn veel vooroordelen over grote blendcuvee’s uit de 'Nieuwe Wereld'. Al snel denkt men – en ik ook – ‘het is allemaal eenheidsworst’. Bizar eigenlijk, want het is niet meer dan logisch dat het zo gaat. De domeinen in Bordeaux zijn immers ook bijna tien keer zo groot als de wijnhuizen in de Bourgogne. Bordeaux is ook groot geworden vanuit een handelsgeest, en heeft berekend dat volume nodig is om de kwaliteit en de inkomsten te kunnen garanderen. Australië heeft dit simpelweg uitvergroot. Terug naar Andrew.Andrew vertelt over de Grange, de wijngaarden en de filosofie. Over de extreem strenge selectie van het druivenmateriaal. Elke druif wordt zo streng gescreend, dat inlichtingendiensten hier nog een puntje aan zouden kunnen zuigen. Met een glimlach schenkt Andrew ons een glas in van de gloednieuwe Grange 2010. In de jeugd lijken deze icoonwijnen vaak op elkaar. Maar ja, dat doen baby’s ook. Met de tijd ontplooit zich het karakter van de desbetreffende jaargang. De liefhebbers zullen dus net zoveel geduld dienen op te brengen als voor de Europese topwijnen.Het gesprek valt stil, de wijn neemt het woord. Het is een charmante, gespierde, joviale aanwezigheid, geconcentreerd, indringend en met een enorme veerkracht. Niet stoer, dik of ruig, maar welbespraakt en amicaal. Ja, een oer-Shiraz, maar dan zonder overdreven latino te willen zijn. Ook Andrew glundert, en dat, terwijl hij dit toch regelmatig proeft.Deze wijn is de toekomst van Australië. Zolang er voldoende karakter in de wijn zit, is er ook ruimte voor rijpheid en materie. Zoals overal, is balans het doel. De kans op een mogelijke comeback zit in de dienstbaarheid van deze wijnen. Het zijn net kwispelende labradors: altijd vriendelijk en speels, of het nu een puppy is, of een 10 jaar oude labrador. Altijd trouw en onvermoeibaar. Wijnen die altijd drinkbaar zijn, van piepjong tot ontwikkeld, altijd speels en spraakzaam.We komen tot het besef dat het vertrek van het Australische wijnbureau uit Nederland een grote impact heeft gehad. Er is veel te weinig aandacht geweest voor dit wijnland en de enorme diversiteit die het te bieden heeft. Landen als Zuid Afrika hebben een groot deel van de wijnkaarten overgenomen. Naast de inbreng van merken als Penfolds, zijn er nog een aantal importeurs die een compliment verdienen. Zij die een onvermoeibare strijd leveren om Australië eervol te representeren. Hulde aan importeurs als Ab Bibendum en New World Wineries.Tien uur 's ochtends, met een glas Grange in mijn handen, besef ik dat ik mijn hoogtepunt van deze dag nu aan het beleven ben. Met Andrew toost ik nog eenmaal op Grange, Penfolds en de nu al geslaagde dag. Ik ga duimen voor meer bijzondere Australische proeverijen, en voor de comeback. 

The Jane: ‘Het was nooit onze ambitie om dit te bereiken.’Chef Nick Bril van The Jane in Antwerpen op de site van De Standaard. Hij ontving zijn tweede Michelinster na nog maar 20 maanden open te zijn. Maar wat was de ambitie van Bril en Sergio Herman dan wel?
    

Niets op het bord, alles op de rekening.Geniale one liner van Paul Bocuse in ‘Au Revoir to All That: Food, Wine and The End of France’ van Michael Steinberger. Door Peter Vermaas geciteerd in De Luxe van NRC, gewijd aan de Parijse ***groentekok Alain Passard. Passard is een groot bewonderaar van Bocuse. 
    

We hebben een superstunt voor u weten te bemachtigen die de wijnwereld op zijn grondvesten laat schudden: de goudbekroonde Château Jacques Blanc Saint-Émilion Grand Cru voor de waanzinnig lage prijs van 8,99. Oudere jaargangen van deze wijn, zoals 1969 en 1975 worden nu nog aangeboden voor ruim 50,- per fles. Dit mag met recht dé superstunt van 2015 genoemd worden, maar het wordt nog gekker!
Deze eindejaarsklassieker is ook nog eens de buurman van het wereldberoemde Château Pavie. Met dezelfde druivenrassen en nagenoeg hetzelfde terroir ligt Château Jacques Blanc nabij de voet van de Pavie helling. Echter betaalt u nu slechts een fractie van deze Pavie en drinkt u toch een soortgelijke wijn van topniveau!

Se non è vero, è ben trovato? Zelfs dat niet. Ondanks de gebruikelijke krachttermen onthutsend zwakke tekst van Wijnvoordeel.    

Wij respecteren wel de natuur, maar de natuur respecteert ons niet. Julio Mourelle, wijnmaker van Marqués de Griñon Family Estates naar aanleiding van de hagelschade in een deel van zijn wijngaarden in 2015.

It’s all about balance.Engelse kreet in een promotioneel bedoelde mededeling van Vins d’Alsace Nederland, waarin eindelijk het heikele thema restsuiker (in vermeend droge wijnen) benoemd wordt. Die moeten we volgens de geciteerde ‘professional’ nu ineens waarderen als een bewijs van diversiteit. Tja.
   

Er zijn mensen die wijnbeschrijvingen haten. De gemoederen raken wel eens zo verhit dat welmenende gebruikers van wijntaal weerloos slachtoffer worden van verbale agressie. Bijvoorbeeld op sociale media: ‘Wijn drinken gaat alleen maar over lekker of niet’, schreeuwen deze wijndrinkers, en: ‘Mensen die het moeilijker of complexer maken zijn ijdeltuiten. Dus drink en zwijg’.
Met dit soort valt niet te praten. Mijn antwoord aan hen: ‘Als jij jezelf graag beperkt tot een tweedelige wijnwoordenschat (‘lekker’, ‘niet’): geen probleem, maar laat andere wijnliefhebbers hun plezier delen zoals ze dat zelf wensen’.

Dat wijn lekker moet zijn, is nogal wiedes. Dat vindt een aap ook over zijn banaan. Maar ‘lekker’ vat voor veel wijnliefhebbers de essentie van wijn niet samen. Neen, een wijn dient ook verleidend te zijn, of diep, meeslepend, intrigerend, memorabel, ontroerend, ontwapenend, zuiver, karaktervol, contemplatief, kippenvel, mysterieus, ondefinieerbaar, inspirerend, opwekkend, opzwepend, melancholisch, hartveroverend, uniek en noem maar op. Hoe arm wordt de wereld als de rijkdom van de taal verloren gaat? Kunst is mooi, muziek is aangenaam, boeken zijn leuk en seks is fijn. Is dat het dan?  Er zijn zoveel mooie woorden om kwaliteit en emotie uit te drukken. Laat ons er gebruik van maken.De discussie of wijnbeschrijvingen nu subjectief of objectief zijn, is saai. Alsof woorden er in de eerste plaats zijn om één of andere objectieve realiteit uit te drukken. Nee, woorden creëren onze realiteit. De wijnbeleving van de antieke Griekse of Romeinse wijnliefhebber was helemaal anders omdat ze over een andere taal beschikten: veel basaler en minder gedifferentieerd. De hedendaagse wijntaal ontstond in de tweede helft van de 20e eeuw, samen met de professionele wijnschrijverij, het wijnonderzoek, het wijn drinken door vrouwen en een wijnbeleving die zich minder concentreerde op prestige en meer op emotie en plezier. Het veelgebruikte aromawiel met onderscheiden aromagroepen – fruit, kruiden, bloemen, groenten, dierlijk, chemisch … – biedt een gedifferentieerde (Westerse) taal over wijnaroma’s. Ook het denken in termen van structurele wijncomponenten – tannine, zuur, zoet, alcohol en hun balans – maakt de wijnbeleving rijker, slaat bruggen tussen individuele smaakpaletten en maakt een boeiende communicatie over wijn mogelijk. Elke wijnliefhebber vormt op basis daarvan zijn eigen manier van spreken en geeft deze een persoonlijke touch.In antieke tijden zaten geen bloemen in de wijn en ook geen aardbeien. Of het moest letterlijk zijn. Vandaag kunnen we er ons alleen over verheugen dat deze aroma’s wel op het toneel verschijnen. Ook wijnonderzoek heeft een bijdrage daartoe geleverd: wijnmoleculen werden geïsoleerd, besnuffeld en in taal verzegeld.Natuurlijk zijn er mensen die luidkeels wijntaal brallen om zich voor de groep interessant te maken. Wijntaal is jammer genoeg een vehikel van het wijnsnobisme geworden. Een reden ook waarom spreken over wijn mensen wat afschrikt. Belgen meer dan Nederlanders, hoorde ik laatst zeggen. Maar wijnsnobisme is veel ouder dan wijntaal en de twee hebben in principe niets met elkaar te maken. Laat de wijn in geuren, kleuren en woorden tot je komen. Leve de wijntaal!

Stefaan Soenen, gastauteur bij Perswijn, is wijnliefhebber en schrijft onder de naam Wine Tales. Hij bespreekt hierin uiteenlopende thema’s zoals de psychologie van het wijnproeven, de waarde van wijnbeoordelingen en scores, Beaujolais, de symboliek van wijn, het belang van schenktemperatuur, en nog veel meer. Stefaans verhalen zijn tevens te vinden op Facebook.

Vanwege de gebeurtenissen in Parijs heeft Michelin besloten om de persconferentie voor de presentatie van de MICHELIN gids België en Luxemburg 2016, die op maandag 16 november 2015 op de Horeca Expo in Gent zou worden gehouden, te annuleren en te verplaatsen naar een latere datum.Persbericht van Michelin.
    

Weelderig geborduurde kussens op een onderstel van kunstig gesneden eikenhout, dampend naar citrus en vanille, intens en bevredigend. Vloeibare rustkuur en aromatherapie ineen. Kost beduidend meer dan plonk, maar je proeft het.
Onno Kleyn in de Volkskrant over Newton Johnson Southend Chardonnay 2013. Is me dat even lachen. De importeur loopt er nog mee te koop ook.