Achtergrond & Interviews

Op zomervakantiekampHet is zomervakantie. Voor veel studenten is dit de gelegenheid om eindelijk afscheid te nemen van de aanhoudende hitte en droogte. De dagtemperatuur schommelt al weken rond 100 graden Fahrenheit, wat gelijk staat aan 38 graden Celsius. Vele honderden watersproeiers zorgen er dagelijks voor dat het gras bij de buren niet groener kan zijn. Desalniettemin hebben de reguliere studenten plaatsgemaakt voor verschillende groepen waaghalzen die op ponykamp, cheeleaderkamp of marketingkamp zijn. Marketingkamp? Jazeker. Het UC Davis Extension Center organiseert jaarlijks in samenwerking met het Franse “Organisation Internationale de la Vigne et du Vin” een intensieve, drieweekse cursus “wijnverkopen voor gevorderden”. Met andere woorden: 50 internationale studenten afkomstig uit 12 verschillende landen luisteren naar en gaan in discussie met meer dan 60 professionals uit de Amerikaanse wijnmarkt. Daarnaast maakt de groep “winefreaks” iedere week excursies naar verschillende Californische wijnbedrijven om daar de werkomgeving te bestuderen. Het is de bedoeling dat de deelnemers na drie weken meer over de financiële kanten van de Amerikaanse wijnmarkt te weten komen en in staat zijn om een opzet tot de start van een klein wijnbedrijf te maken.

Alle studenten zijn hier bijeen om verschillende redenen, maar delen de professionele ambitie om in de voetsporen te treden van succesvolle voorgangers zoals Matt Gallo van E & J, en Tom Shelton, partner in Phelps Winery (Napa). In de veertienjarige geschiedenis van deze snelcursus is er veel aan de opzet gesleuteld. In grove lijnen komen er drie marketingfacetten aan bod. De eerste week wordt er met name gesproken over de regelgeving van de Californische wijnindustrie. De tweede week heeft het merkenconcept als thema, terwijl gedurende de laatste week de boekhouding en de kosten van productie voor een startend wijnbedrijf uiteen worden gezet. In de volgende drie alinea’s zal ik van ieder hoofdthema een actueel onderdeel nader toelichten.

In “the land of the free and the home of the brave” zijn het de vele wetten en regeltjes die de vrijheid van de Amerikaanse burger moet beschermen. Dit geldt zeker ook voor de groep alcoholische dranken. Wendell Lee, juridisch adviseur van het Amerikaanse wijninstituut, bespreekt met ons verschillende facetten van de federale regelgeving. Een interessante en zeer recente ontwikkeling speelt zich af rond de wetgeving van productinformatie voor wijnen. Binnen afzienbare tijd zal het nationaal congres uitspraak doen over een mogelijke uitbreiding van de lijst met ingrediënten die op een wijnlabel verplicht weergegeven moeten worden. Deze stoffen zijn vaak middelen die tijdens de wijnbereiding worden toegevoegd voor het klaren en filtreren van de wijn, zoals vislijm en eiwithoudende stoffen. Verschillende mensen blijken allergische reacties te vertonen voor deze laatstgenoemde stoffen, zelfs bij zeer lage dosering. Het is denkbaar dat consumenten in de toekomst op een label van een Californische wijn lezen dat er melk en vislijm inzit en gewaarschuwd worden voor eventuele allergische reacties. Voor meer informatie over de Amerikaanse wijnwetgeving, zie de link “Health and Safety Compliance Links” aan het einde van deze column.

De Amerikaanse wijnindustrie heeft de laatste jaren ook te maken gekregen met een fenomeen dat in de volksmond “two buck-chuck” wordt genoemd. Hiermee wordt gedoeld op een productcategorie van wijnen met een verkoopprijs rond de twee dollar. Met andere woorden, een wijn die extreem veel kwaliteit biedt voor een extreem lage prijs. Met de introductie van “Charles Shaw”, het wijnmerk waarnaar de naam two buck-chuck verwijst, is een volgende productcategorie geboren. Hiervoor wist geen enkel wijnbedrijf het te presteren om een wijn uit Californië voor dit prijssegment te produceren. Het succesverhaal is een samenwerkingsverband tussen een Amerikaanse gigant in bulkwijnproductie en een grote supermarktketen die de wijnen exclusief verkoopt. Beiden profiteerden van de overcapaciteit op de druivenmarkt in de Central Valley waardoor lage koopprijzen werden afgedwongen die nodig zijn voor een koopjeswijn. De gevolgen van deze ontwikkeling hebben in een groot deel van de wijnmarkt hun weerklank. Na het analyseren van de eerste verkoopcijfers is men tot de conclusie gekomen dat een groot deel van de Amerikaanse wijnconsumenten minder geld is gaan betalen voor een fles wijn. Dit zal vervolgens leiden tot prijsverlagingen in de hogere prijscategorieën, met uitzondering van de verschillende cult- en prestigewijnen. Uit eenzelfde analyse blijkt ook dat de lagere prijzen voor wijn niet hebben gezorgd voor een grote toename in het aantal wijndrinkers. Dit in tegenstelling tot wat door sommige economen werd voorspeld.

In het Amerikaanse distributiesysteem draait alles om het “three tier-system”. Dit systeem beschrijft de weg van de producent, het wijnbedrijf, naar de consument via distributeurs en de detailhandel. Het mag duidelijk zijn dat elke partij die betrokken wordt bij de distributie en verkoop van de wijnen zijn deel neemt in de opbrengsten. Het is een trend in de markt dat het aantal (nationale) distributeurs terugloopt, terwijl ze groeien in omvang door overname van kleine visjes in de vijver. In een krappe Californische wijnmarkt die op dit moment meer dan 1100 wijnbedrijven telt, is het als wijnbedrijf lastig om je producten aan de man of vrouw te brengen. Daarbij komt nog dat meer dan zeventig procent van deze wijnbedrijven jaarlijks minder dan 24.000 flessen verkopen. Om van een kleineschalige productie toch rond te kunnen komen, bevinden vele zich in de prijscategorie waar de consument meer dan vijftien dollar betaalt voor een fles wijn. Het is juist voor deze wijnbedrijven erg moeilijk om hun hoofd in dit systeem boven water te houden. In een prijssegment waarin de competitie moordend is en distributeurs je niet als zoveelste wijnbedrijf aan hun portfolio willen toevoegen, kost het veel geld en moeite om van je te laten horen. Zoveel geld hebben de kleine wijnbedrijven vaak niet. Daarom zullen Californische wijnbedrijven in de toekomst steeds meer wijnen direct vanaf het wijnbedrijf verkopen via internet en Club leden. Op die manier winnen ze tegelijk aan winstmarge, die ze niet langer hoeven af te staan aan de groot- en detailhandel, en maken ze minder kosten bij de verkoop. Dit verklaart meteen waarom meer dan 90% van de Californische wijnbedrijven een webpagina heeft en je on-line een bestelling kunt plaatsen. Zie http://www.cawinemall.com voor een vrij uitgebreid overzicht.

Tot slot, met mijn deelname aan dit zomerkamp komt mijn buitenlandstudie en zomervakantie in Amerika tot een eind. Wanneer ik terugkijk op de afgelopen zeven maanden, moet ik concluderen dat ik veel heb opgestoken en geleerd van alle gesprekken met professoren in de wijnbouwkunde, wijnmakers, medestudenten en financieel analisten. Vooral de passie en het enthousiasme waarmee wordt gewerkt heeft mij enorm aangesproken. Ik vraag mij intussen af hoe dat in Zuid-Afrika zal zijn. Wanneer alles meezit, ben ik na het afronden van mijn studie in Nederland te vinden in de wijngaarden van een wijnbedrijf in Stellenbosch voor de oogst van 2005. Met het verblijf aan University of California, Davis zijn mijn avonturen in de internationale wijnwereld pas net begonnen.

UC Davis Extension Center (OIV): http://extension.ucdavis.edu/winemaking/oiv.asp

Health and Safety Compliance Links (OIV): http://www.wineinstitute.org/oiv/

Op zondag 21 november 2004 organiseert Perswijn voor de derde maal "Champagne aan Zee".

Plaats : Steigenberger Kurhaus Hotel Scheveningen
Tijd : van 12.00 uur tot 18.00 uur
Entrée : € 17,50

De aanmelding is gesloten.

Op dit evenement zullen meer dan 40 Campagnehuizen ruim 150 verschillende Champagnes laten proeven. De meeste prestigeuse huizen zullen vertegenwoordigd zijn. Een vergelijking tussen verschillende Champagnes en speciale cuvée’s is op korte afstand te maken. Voor eenieder zal het weer een feest zijn een favoriete Champagne te vinden.

Naast de presentaties van de Champagnehuizen in alle zalen van het Kurhaus zullen er ook een beperkt aantal Masterclasses gehouden worden. Afgevaardigden en wijnmakers van een select aantal Champagnehuizen geven uitleg en laten de mooiste champagnes proeven:

De Champagnes van Moët Hennessy Nederland

In deze besloten, doorlopende proeverij krijgt u van de volgende Champagnes een proefglas :
– Krug Grande Cuvée
– Dom Pérignon 1996
– Veuve Clicquot Grande Dame 1995.

Prijs EUR 15,–

Er zal in twee openbare wedstrijden gestreden worden om :
De beste Champagne brut (non millisimée)
De beste Champagne millisimée of prestige cuvée

Voorinschrijving voor Masterclasses en de wedstrijden is noodzakelijk, via deze site.
Het aantal plaatsen is beperkt en de afgelopen jaren waren bijna alle wedstrijden en Masterclasses volgeboekt.

Het Kurhaus Hotel Scheveningen zal weer zorgdragen voor een mooie lunch en een spectaceldiner, natuurlijk begeleid door Champagne. Ook biedt Het Kurhaus Hotel mooie arrangementen aan, met overnachtingen op zaterdag en zondag. Boekingen van lunch, diner en arrangementen kunt u bij uw aanmelding aangeven.
Klik hier voor het menu

Champagne aan Zee trok vorig jaar meer dan 1200 bezoekers. Dit jaar verwachten wij er meer. Er zullen vanaf zaterdag weer totaal 2000-3.000 flessen gekoeld liggen: een logistiek huzarenstukje. Meer dan 60 mannen en vrouwen van het Kurhaus Hotel en de Perswijn Crew zullen er alles aan doen om de dag tot een succes te maken.

Tijdens het evenement zullen Sabreurs op verzoek met de sabel Champagneflessen openen. Dit ritueel vindt zijn oorsprong in de tijd van Napoleon, toen de chevaliers een gemakkelijke manier zochten om een "overwinningsfles" te openen. Na het onthoofden van de fles kan de inhoud gevaarloos genuttigd worden.

Een bruisende zomeravond met rokerige afloop

Gedurende het afgelopen kwartaal heb ik besloten deel te nemen aan een serie van wekelijkse forumdiscussies waarbij, logischerwijs, de wijnbouw centraal staat. Elke week zullen verschillende personen uit de Californische wijnmarkt spreken over “de relatie tussen de wijnmaker en de wijngaard”. Hoewel dit naar mijn mening een vrij breed thema is om over te discussiëren, geeft dit de sprekers in ieder geval de vrijheid om met iets origineels te komen. De afgelopen negen weken hebben onder andere de wijnmakers van “Silver Oak Wine Cellars” (Napa Valley), “Opus One Winery” (Napa Valley), “Trefethen Winery” (Napa Valley), “Flowers Winery” (Sonoma Coast) en “Renwood Winery” (Sierra Foothills) hun opwachting gemaakt. Hoe feestelijk ook, de studentenvereniging van de wijnbouwfaculteit heeft besloten de serie presentaties bruisend te beëindigen. Voor de laatste avond zijn Bob Iantosca (wijnmaker) en Mike Crumly (wijngaardmanager) van “Gloria Ferrer Caves” uitgenodigd. Zij maken deel uit van een wijnbedrijf dat voornamelijk bekend staat om hun uitstekende ”bubblies”, maar daarnaast ook stille wijnen produceert.

Het wijnbedrijf “Gloria Ferrer” is eigendom van dezelfde familie die de CAVA “Freixenet” voortbrengt, een mousserende wijn uit Spanje. Echter, in 1984 besloten Gloria en José Ferrer het geluk in het buitenland te zoeken en vonden dit in een relatief koel wijngebied van Californië, namelijk “Carneros”. Als eerste wijnbedrijf dat “methode traditionelle” wijnen in deze appelatie zou produceren, kent Gloria Ferrer gek genoeg met 20 jaar een lange historie. Als een van de eerste producenten die zich zou concentreren op het maken van mousserende wijnen van hoge kwaliteit, groeide het bedrijf erg snel. In eerste instantie kocht men veel van de druiven van andere wijnbedrijven en particuliere druiventelers, zoals nog steeds te doen gebruikelijk in de Californische wijnbouw. Aangezien deze wijngaarden over Sonoma Valley, Napa Valley en Carneros verspreid lagen, bracht dit nogal wat operationele problemen met zich mee. Dit beviel de beide eigenaars allerminst. Om deze reden werd binnen twee jaar de eigen wijngaard van slechts 16 hectaren met nog eens 24 hectaren uitgebreid. Hierop zouden alleen de edele druivenrassen Pinot noir en Chardonnay worden aangeplant.

Als pionier in het maken van methode traditionelle-wijnen in de Californische wijnbouw werd, in samenwerking met de University of California, Davis met 12 verschillende klonen van de Pinot noir en Chardonnay uit voornamelijk Frankrijk en Nieuw-Zeeland geëxperimenteerd. Tot op dat moment was er nog maar weinig bekend over de eigenschappen van de verschillende internationale klonen op Californische bodem. Nadat de klonen via Canada waren ingevlogen en virusvrij waren verklaard door de “Foundation Plant Materials Service”, verklaarde Gloria Ferrer zich bereid om een gedeelte van hun wijngaarden voor de aanplant van de verschillende klonen ter beschikking te stellen. Het onderzoek concentreerde zich op de selectie van nieuwe klonen die zich het beste zouden lenen voor het maken van Californische methode traditionelle. De onderstam van de wijnranken werd gekozen in combinatie met het type bodem in de wijngaard en niet met het oog op de grootte van de druif en de clusters. Men koos bewust voor kwaliteit boven kwantiteit. Ook werd voor de 12 klonen, verdeeld over 12 blokken in de wijngaard, de vegetatieve groei en de jaarlijkse druivenopbrengst bekeken en onderling vergeleken. Hieruit kwam onder andere naar voren dat de Pinot noir druiven zich het beste voelden in de schaduwzijden van de wijngaard en dat op de hellingen de algemene vegetatieve groei het minst was.

Met behulp van de bovenstaande hiërarchische driehoek werd de “typiciteit” van de onderzochte klonen beoordeeld. De klonen die geclassificeerd werden tot de hoogste categorie, welke dus het “meest karakteristiek” zijn voor het druivenras, zouden in de toekomst in aanmerking komen voor de bereiding van mousserende wijn. Bij dit type wijn is het hoge zuurgehalte in verhouding tot de lage zuurgraad bepalend voor de kwaliteit van het eindproduct. Tevens moeten op het moment van de pluk de nodige “smaakeigenschappen” aanwezig zijn in de druif die in de wijn tot uitdrukking komen. Zo is bij Pinot noir met name de rijpheid van de tannines een kwaliteitsfactor van de druiven. Alhoewel het experiment nog steeds loopt, zijn de gebruikte klonen inmiddels op de Californische wijnmarkt commercieel verkrijgbaar. Door het laten registreren en het commercieel verkrijgbaar maken van de 12 klonen verdient Gloria Ferrer de kosten van het experiment gedeeltelijk terug. Ook hoopt het bedrijf dat het gebruik van de meest succesvolle klonen zal bijdragen tot een algemene verbetering van de kwaliteit van mousserende wijn in Californië.

Voor de bepaling van het moment van oogsten wordt door de mensen van Gloria Ferrer met name gelet op de ontwikkeling van de suikers in de druif, niet de zuren. De “sparkling wines” die zij willen produceren blinken niet uit in een hoog zuurgehalte, maar moeten met name toegankelijk zijn voor de consument. Hun mousserende wijnen komen daarom altijd minder droog over dan hun Franse en Spaanse tegenhangers. Verder worden de druiven gedeeltelijk met de hand en machinaal geoogst. Opvallend is ook dat er zoveel mogelijk in de nacht wordt geplukt, omdat de druiven vanaf dat moment koel in de wijnkelder arriveren. In de koelte van de nacht en de vroege morgen zullen de geplukte druiven niet beginnen te gisten en kan de temperatuur van het fermentatieproces bij binnenkomst van de oogst meteen gecontroleerd kan worden. Dit alles komt de kwaliteit van de wijn ten goede. Tot slot merken de beide heren op dat de betrokkenheid van de werkers in de wijngaard tot en met de eigenaars bijdraagt tot de hoge kwaliteit van het eindproduct. Bob, de wijnmaker, vertelt dat de oude baas, José Ferrer, zelf nog wel eens op de tractor de wijngaarden in trekt om de kwaliteit van de druiven te controleren. Ook zorgt hij er persoonlijk voor dat de beste druiven in de naar hem vernoemde cuveés terecht komen, de “José S. Ferrer Selection” wijnen. Nadat de definitieve assemblage van de wijnen heeft plaatsgevonden, vraagt José elk jaar aan Bob welke hij de beste vindt. Bob geeft eerlijk toe dat hij het niet over zijn hart kan verkrijgen om zijn baas teleur te stellen. José’s ogen glunderen wanneer hij te horen krijgt dat alle wijnen erg goed uitvallen, maar die zijn naam dragen de beste zijn. Het vragenuurtje is hiermee ten einde.

De wijnbouwfaculteit is als geen andere op de campus van University of California, Davis. Veel van de sprekers uit de Californische wijnmarkt onderhouden een intensieve relatie met de universiteit door de jaren heen. Zo profiteren verschillende wijnbedrijven van on-site experimenten, mede mogelijk gemaakt door de universiteit, en komen studenten in contact met praktische informatie die wijnbedrijven, zoals Gloria Ferrer, in seminars overbrengen. De sprekers beantwoorden met enthousiasme vragen van studenten in dezelfde collegezaal waar zij jaren geleden nog plaatsnamen. Om te zorgen dat de discussies op tijd eindigen en niet tot laat in de avond duren, staat er na het collegeuur elke week een barbeque op de agenda. In plaats van mijn tekstboeken en gemaakte huiswerk neem ik elke maandagavond een lekkere Argentijnse steak of een gemarineerde moot zalm mee naar de les. Voor de groentjes, het brood en de wijnen wordt gezorgd. Op het moment dat ik net mijn neus heb gestopt in het glas met daarin de “José S. Ferrer Selection, Carneros Chardonnay 2000”, ruik ik naast de frisse citrusgeuren van de Chardonnay vreemdgenoeg ook iets rokerigs. Het blijkt mijn steak te zijn die op enkele meters afstand aan het aanbranden is.

Op dinsdag 14 september organiseert Perswijn een unieke proeverij van wijnen uit de Saint-Emilion, in samenwerking met de Union des Grands Crus Classé’s de Saint-Emilion. De producenten zullen op die dag de wijnen van de jaargang 2001 presenteren. Een meer dan interessant jaar, dat onterecht in de schaduw staat van het machtige 2000.

U kunt zich niet meer aanmelden voor dit evenement.

De club van Grands Crus Classé’s bestaat uit de beste producenten met deze aanduiding. Er wordt gewerkt met een strenge ballotage, waarin wordt gekeken of kanperswijnen voldoen aan de gemeenschappelijk geformuleerde kwaliteitseisen. Op dit moment zijn er verschillende producenten die tot dit exclusieve gezelschap willen toetreden, maar niet worden toegelaten. Gezamelijk wordt gewerkt aan een verbetering van de kwaliteit van de wijnen en de promotie van de Saint-Emilions van deze bijzondere club. Als voorproefje op deze proeverij zal in het volgende nummer van Perswijn dezelfde serie wijnen worden geproefd die straks op tafel staat. Een unieke serie, die het mogelijk maakt een indruk te krijgen van het werk van deze châteaux en tegelijk ook van de jaargang 2001 in Saint-Émilion.

Op de proeverij zullen de wijnen te proeven zijn van de volgende châteaux, allemaal Grand Cru Classé van Saint-Emilion:
Berliquet
Canon La Gaffelière
Chauvin
Dassault
Faurie de Souchard
Fonplégade
Fonroque
Franc-Mayne
Grand Mayne
Grand Pontet
Guadet Saint-Julien
Haut Sarpe
La Dominique
La Serre
La Tour du Pin Figeac
La Tour Figeac
Larcis-Ducasse
Larmande
Laroque
Laroze
Moulin du Cadet
Pavie Macquin

Gegevens proeverij
Plaats: Hotel The Grand, Amsterdam
Datum & tijd: dinsdag 14 september, 17.00 tot 20.00 u.
Toegangsprijs: € 12,50; abonnees van Perswijn betalen € 9,50, ook voor de eerste introducé.
Voor wijnhandel, importeurs, pers en restaurateurs bestaat de mogelijkheid om op uitnodiging te proeven van 14.00 tot 16.00 u.

Net voor op zaterdag de eerste rosé van het Perswijn-evenement Rosé aan Zee 2004 werd uitgeschonken kwam de regen nog met bakken naar beneden. De wind blies de rosé en de gasten naar binnen, maar daar was de stemming even zonnig als vorig jaar. Binnen was het warm, zo warm dat tijdens wat regenvlagen de ramen besloegen. De zondag werkte het weer beter mee en konden de wijnen lekker buiten worden geproefd in een heerlijk zonnetje, opgefrist door een lekker windje.

Een enorme mensenmassa probeerde bij de meer dan 230 verschillende rosé’s te komen. In totaal meldden zich bijna 600 proevers in het weekeinde van 12 en 13 juni bij Strandpaviljoen de Oase, aan het Noorderstrand van Scheveningen. Een aantal dat beduidend hoger lag dan dat van vorig jaar. Zaterdag moesten aan de deur zelfs proevers, die zich niet tijdig hadden aangemeld, worden geweigerd. Heel jammer natuurlijk, maar de strandtent was op een gegeven moment behoorlijk afgeladen.

Net als vorig jaar waren er weer jonge proevers, die nieuwsgierig grepen naar alle verschillende rosé’s en die de mensen achter de tafels uitleg vroegen over de gepresenteerde wijnen. Dat is precies ook wat rosé zo aantrekkelijk maakt, het is typisch een wijn van niet-moeilijk doen, en dat is wat we gedurende de zomerdagen ook zo graag willen. Ook aantrekkelijk is het grote verschil in stijl. Je hebt rosé van beendroog tot licht zoet en van diep en donker van kleur tot heel lichtvoetig en sappig. Dus een rosé voor elke smaak, en bovendien een wijn die goed te combineren is met veel gerechten.

Voor de publieksprijs was het dan ook moeilijk kiezen. Op de ingeleverde briefjes kwamen veel verschillende wijnen voor, maar uiteindelijk sprongen er op beide dagen een paar wijnen duidelijk uit.
Winaar van de zaterdag werd een van de rosé’s van het Domaine du Haut-Gléon, de Gris. Deze bleekrose rosé werd door de meeste mensen aangegeven als hun beste Rosé. Geheel in lijn met de resultaten van de roséproeverij van Perswijn, waarbij deze rosé eveneens als een van de beste naar voren kwam. De tweede plek ging naar de Sancerre van Bailly-Reverdi, de winnaar van vorig jaar. Als derde eindigde de Saint-Clair, een rosé uit Nieuw-Zeeland, een zeer populaire rosé.

Uitslag publieksprijs Zaterdag 12 juni
1.Domaine du Haut-Gléon, de Gris, Vin de Pays de la Vallée du Paradis
Importeur : Ron Cohen
2.Bailly-Reverdy 2003, Sancerre
Importeur: Gouden Ton, € 15,60
3.Saint Clair 2003, Nieuw-Zeeland
Importeur: Poot, € 11,50

Op zondag proefden de mensen niet minder serieus, en het was interessant om te zien dat er drie andere wijnen aan kop eindigden. De eerste plaats ging naar de gemakkelijke Duck Rosé van Capel Vale, uit West-Australië, een heel aromatisch glas rosé, niet helemaal beendroog. De tweede plaats was voor de voortreffelijke Zuid-Afrikaanse rosé van Mulderbosch, op basis van cabernet-sauvignon. Plek drie was voor de Nicodemi Rosé uit Italië, een Montepulciano d’Abruzzo Cerasuolo.

Uitslag publieksprijs Zondag 13 juni
1.Capel Vale, Duck Rose 2003, Geographe
Importeur : Vinites, € 11,00
2.Mulderbosch Cabernet-Sauvignon 2003
Importeur: Fourcroy-Lenselink, € 9,-
3.Fattoria Nicodemi 2003, Montepulciano d’Abruzzo Cerasuolo
Importeur: Vles & Co, € 6,75

Totaalscore gehele weekeinde, alle stemmen opgeteld
1.Domaine du Haut-Gléon, de Gris, Vin de Pays de la Vallée du Paradis
Importeur : Ron Cohen, € 17,50
2 Capel Vale, Duck Rose 2003, Geographe
Importeur : Vinites, € 11,00
3Mulderbosch Cabernet-Sauvignon 2003
Importeur: Fourcroy-Lenselink, € 9,-

Het was een bijzonder geslaagde proeverij, in de sfeer die bij rosé past, losjes en ontspannen.

Net voor de eerste rosé van het Perswijn-evenement Rosé aan Zee 2004 werd uitgeschonken kwam de regen nog met bakken naar beneden. De wind blies de rosé en de gasten naar binnen, maar daar was de stemming even zonnig als vorig jaar. Binnen was het warm, zo warm dat tijdens wat regenvlagen de ramen besloegen. Maar de rosé bleef lekker fris vandaag. Een enorme mensenmassa probeerde bij de meer dan 230 verschillende rosé’s te komen. Het lukte allemaal ook nog. Alleen al deze zaterdag meldden zich meer dan 300 proevers bij Strandpaviljoen de Oase, aan het Noorderstrand van Scheveningen. Een aantal dat nog beduidend hoger lag dan dat van vorig jaar, en mede omdat de wijnen nu binnen opgesteld stonden, moesten aan de deur proevers, die zich niet tijdig hadden aangemeld, worden geweigerd. Heel jammer natuurlijk, maar de strandtent was op een gegeven moment behoorlijk afgeladen.

Net als vorig jaar waren er weer jonge proevers, die nieuwsgierig grepen naar alle verschillende rosé’s en die de mensen achter de tafels uitleg vroegen over de gepresenteerde wijnen. Dat is precies ook wat rosé zo aantrekkelijk maakt, het is typisch een wijn van niet-moelijk doen, en dat is wat we in de zomerdagen ook zo graag willen. Ook aantrekkelijk is het grote verschil in stijl. Je hebt rosé van beendroog tot licht zoet en van diep en donker van kleur tot heel lichtvoetig en sappig. Dus een rosé voor elke smaak, en bovendien een wijn die goed te combineren is met veel gerechten.

Voor de publieksprijs was het dan ook moeilijk kiezen. Op de ingeleverde briefjes kwamen veel verschillende wijnen voor, maar uiteindelijk sprongen een paar wijnen er duidelijk uit.
Winaar van de zaterdag werd een van de rosé’s van het Domaine du Haut-Gléon, de Gris. Deze bleekrose rosé werd door de meeste mensen aangegeven als hun beste Rosé. Geheel in lijn met de resultaten van de roséproeverij van Perswijn, waarbij deze rosé eveneens als een van de beste naar voren kwam.
De tweede plek ging naar de Sancerre van Bailly-Reverdi, de winnaar van vorig jaar. Als derde eindigde de Saint-Clair, een rosé uit Nieuw-Zeeland, een zeer populaire rosé.
Op naar de barbecue, om de dag even feestelijk af te sluiten als hij begonnen was.

Uitslag publieksprijs Zaterdag 12 juni

1.Domaine du Haut-Gléon, de Gris, Vin de Pays de la Vallée du Paradis
Importeur : Ron Cohen
2.Bailly-Reverdy 2003, Sancerre
Importeur: Gouden Ton, € 15,60
3.Saint Clair 2003, Nieuw-Zeeland
Importeur: Poot, € 11,50

Voor de derde keer wordt dit belangrijke evenement georganiseerd. Gedurende twee dagen (laatste dag voor vakpubliek) kunnen de bezoekers kennis maken met prachtige creaties en noviteiten waarbij het dit jaar gaat om de wijn-spijs combinaties. Verkiezingen en masterclasses maken dit evenement compleet.U kunt zich niet meer aanmelden voor Proeven

Kijk op www.proeven.org voor meer informatie.

On the road to Mandalay

Als een oase in de woestijn doemt een lichtstad voor ons op wanneer ik in de avondschemering in een goudkleurige minivan met enkele internationale studenten de metropool van het wilde westen binnenrijd. Las Vegas is ons reisdoel. De stad die veertig jaar geleden nog zijn charme verkreeg door de aanwezigheid van bekende Amerikaanse entertainers als Elvis Presley en de “Rat Pack”, wordt nu gedomineerd door glitterende reclameborden die gelikte goochelaars met exotische dieren weergeven. De aloude witte duif heeft blijkbaar plaats moeten maken voor Tibetaanse tijgers en dolfijnen. Is dit niet wat Toon Hermans eigenlijk bedoelde met de onsterfelijke woorden: “De duif is dood”. Hoe dan ook, net als de stad is de eigenlijke verdwijntruc hetzelfde gebleven.

In mijn naïeve gedachte dat ik als miljonair deze “Sin City” zal verlaten, heb ik mijn hele studiefinanciering voor de maand mei intussen ingezet bij de roulettetafel in de hoop de kosten voor mijn buitenlandstudie terug te winnen. Als wijze profeet van het geluk zet ik mijn portfolio van groene en gele fiches strategisch uit over de zesendertig genummerde vakjes. Na drie rondes van grote deceptie is het lot mij gunstig gestemd en haal ik met groot genoegen mijn niet uitblijvende buit binnen. Ik sta ineens voor een moeilijke keuze: waar moet ik nu al dit geld aan uitgeven? Gelukkig schieten mijn nieuwe vrienden te hulp en herinneren mij aan een attractie waarover ik eerder in mijn reisgids had gelezen.

Diezelfde avond nog loop ik door het overweldigende “Mandalay Bay Resort” met een paradoxaal gevoel van walging over deze overdreven rijkdom en bewondering voor architectorale wansmaak. Ik baan mij een weg tussen de grote hoeveelheid “fruitautomaten” en door een doolhof van kledingzaken die de te dure modeartikelen van Italiaanse en Franse designers aan de welvarende man, of meestal vrouw, proberen te brengen. Naast de ingang van de zaal waar straks een groot boxgala zal plaatsvinden, staat boven een kleine entree in gouden letters het woord “Aureole” geschreven. De opening biedt toegang tot een lager gelegen eetgelegenheid en heeft een mooi uitzicht op de vier verdiepingen (!) hoge klimaatkast waarin, bij eerste oogopslag, honderden wijnen worden opgeslagen. Wauw! Het kan niet anders dan dat ik hier mijn nieuwe fortuin zal uitgeven.

De in zwart pak gehulde uitsmijter die boven aan de trap staat draagt een oortelefoontje waardoor hij zijn instructies lijkt te krijgen. Ik twijfel. Is het wel de ingang van een restaurant en niet van een wilde nachtclub? Volgens zijn laatst verkregen informatie is er nog plaats voor vier personen in de lounge om daar te genieten van een lekkere fles wijn. Met mijn drie reisgenoten daal ik langzaam af, zijdelings langs iets dat op een glazen lift lijkt. Merkwaardig is het feit dat deze is gevuld met netjes geordende flessen wijn. Onderaan de trap komen we vervolgens uit bij een dame, gehuld in eenzelfde zwarte mannenpak, die ons de weg naar het “loungegedeelte” wijst. Een beetje ongemakkelijk nemen wij plaats in wat een zeer luxe restaurant blijkt te zijn. Helaas maakte mijn reisgids hierover verder geen melding.

In lage tweepersoonsbankjes nemen wij plaats aan een glazen tafel. De stijl van het restaurant is strak en modern met veel glas en duistere lichtval. De kleurcontrasten zijn in zwart en wit. Jammer genoeg zijn de bankjes (te) ver uit elkaar geplaatst wat het communiceren met de andere zijde bemoeilijkt. Het normaliter voeren van een intiem gesprek door te fluisteren verandert al snel in onpersoonlijk geschreeuw wanneer we elkaar iets duidelijk proberen te maken. Zo attendeer ik de anderen op de indrukwekkende prijzenkast. Het vijf jaar oude restaurant heeft reeds vele onderscheidingen in de wacht gesleept voor haar uitmuntende wijnkaart en service. Hieronder vallen de prestigieuze “Wine Spectator Grand Award” en de “Food & Wine: New Wine List Award”. Onze verwachtingen zijn dus hoog gespannen.

Wanneer ik informeer naar de wijnkaart, bezorgt de vrouwelijke ober een digitale “touchscreen” computer. Aangenaam verrast neem ik alle keuzemogelijkheden door. Het menu dat verschijnt is overeenkomstig de inhoud van hun website*. Het is alleraardigst te vermelden dat u via de website de wijn kunt reserveren die u bij een komend bezoek tijdens de maaltijd wilt drinken. Daarnaast wordt de gast een overzicht van de uitmuntende wijnkaart geboden die werkelijk zijn weerga niet kent! Bij navraag blijkt dat slecht éénderde van de te kopen wijnen in de “wijntoren” ligt opgeslagen, de rest ligt in de kelder van het restaurant. Er wordt mij verzekerd dat de wijnen ook daar onder de meest ideale omstandigheden worden geconserveerd. Goed om te weten. Verder vinden wij in onze schootcomputer informatie over de andere restaurants van chef en eigenaar Charlie Palmer. Het restaurant waarin wij ons nu bevinden blijkt een kopie te zijn van zijn succesvolle en gelijknamige horecaonderneming in New York. Verder vindt men op de wijnkaart informatie over wijnmakers die zaken doen met het restaurant zoals “Elzaskoning” Marcel Deiss en adviezen met betrekking tot wijn spijscombinaties. Over de veertien wijnen die per glas te bestellen zijn, vindt de klant specifieke informatie. Voor de wijnen die per fles te koop zijn, wordt alleen de naam en prijs genoemd. Ik zie dit echter niet als een tekortkoming van de wijnkaart, het inwinnen van informatie en het geven van advies door het kundige personeel is immers een kwaliteitsprofilering van het restaurant en vergroot het dinergemak van de bezoeker. Toch nog een noot van kritiek, het “browsen” of doornemen van het menu is eenvoudig, maar het kost evenwel veel tijd om van wijnkeuze te veranderen in het uitgebreide aanbod.

Na uiteindelijk een keuze gemaakt te hebben, verstuur ik de gewenste data naar de bar waarna even later een blonde dame in de wijntoren verdwijnt. In haar strakke, zwarte Navy Seals pakje hijst ze zichzelf omhoog om via een genummerd systeem op zoek te gaan naar mijn wijn. Met grote voorzichtigheid neemt ze de wijn hoog in de toren uit het rek en stopt deze in een huls die aan haar broek geriemd zit. Enkele minuten later staat deze “wijnengel” aan onze tafel met de juiste wijn: bravo! Ik durf haar niet te vragen hoeveel wijnen ze al heeft laten vallen. Vervolgens verschijnen er vier glimmende Riedelglazen op tafel welke onvoorzichtig worden ingeschonken. We genieten van een heerlijke rijpe Barbera d’Alba, Parusso, Ornati 2000. De zijdeachtige Italiaanse wijn vult onze monden en ik ben dankbaar dat ik mijn gewonnen geld aan deze hemelse drank mag uitgeven.

Door mijn studentenbudget is de keuze van de te drinken wijn zeer beperkt, zeker in verhouding met de prijzen van de wijnen die op de kaart staan. Wat verwacht je ook anders in een toprestaurant midden in de woestijn waar elke twee dagen de vis vers wordt aangeleverd en de wijnen van over de hele wereld komen. Helaas moet ik dit keer de Chateau d’Yquem uit het jaar 1900 voor het luttele bedrag van $10.000 aan mij voorbij laten gaan. Er is veel tijd besteed aan de samenstelling van de weergaloze wijnkaart en de opzet van het chique restaurant. Het is te betreuren dat wij in het begin als student zijnde niet als een serieuze klant werden gezien en daardoor met een arrogante houding werden benaderd. Dit veranderde ten goede na onze keuze van de (dure) wijn, wat mij nog meer teleurstelde. Daarnaast werden wij door ons plekje dichtbij de bar enigszins gestoord door het grote aantal obers dat ons tafeltje veelvuldig passeerde. Desalniettemin keken wij allen verlekkerd naar de kunstige gerechten die langskwamen vanuit de keuken. In mijn gedachten at ik bij onze Barbera een lekker stukje duif. Alhoewel de duiven niet meer te vinden zijn op het toneel, komen ze op de borden van de restaurantbezoeker nog veelvuldig voor. Kortom, het was een belevenis met een gouden randje.

* De wijnkaart van restaurant Aureole (Las Vegas) is te bewonderen op: http://www.ewinetower.com

Glerum Auctioneers maakte afgelopen zondag een succesvolle wijnveiling mee. In twee sessies werden 92% van de 638 lots in twee sessies door twee veilingmeesters verkocht. Een zeer hoog percentage en de opbrengst was met € 168.500 ruim het dubbele van de vorige veiling. Ruim 200 bezoekers in de zaal en op het balcon (bravo! veilingmeesters) maakten er een gezellige zondagmiddag van.

Naast het normale overwicht aan Bordeaux en in mindere mate Bourgogne en Port, was het aanbod gevarieerd met wijnen uit andere Franse regio’s en veel Italië en Spanje. Verrassend was het aantal lots uit Nieuwe Wereldlanden als Chili, Verenigde Staten, Zuid Afrika en Australië.

Expert Frank Jacobs sprak van een zeer geslaagde veiling, "waar de prijzen in dit topsegment (Bordeaux) weer licht aantrekken". Veel interesse vooral van particuliere liefhebbersvoor de lots – die merendeels tussen de € 100 en € 300 lagen.
Bordeaux geniet bij deze groep het meeste bekendheid, waardoor sommige mooie Bourgognes onverkocht bleven. Onbekendheid met goede producenten (b.v. Nicolas Potel) leverde een aantal onverkochte lots op. Echter, het blijkt dat Glerum een aftersales heeft (020-3012950) waar tot een week na de veiling onverkochte lots kunnen worden gekocht.

Enige opmerkelijke lots :

12 fl. Ch. Lynch-Bages 1989 € 900
12 fl. Ch. Margaux 1990 € 2900
12 fl. Ch. Clinet 1989 € 1800
12 fl. Ch. Montrose 1989 € 820
2 fl. Ch. Yquem 1990 € 450
12 fl. Morey-Saint-Denis Les Ruchots 1e cru 2000 N.Potel € 180 (!?)
6 fl. Almaviva 1997 € 260
12 fl. Chardonnay Monterey County 1998 Bernardus € 140
6 fl. Dominus 1990 € 380
6 fl. Dow’s Vintage 1977 (magnums) € 420
Biedprijzen excl. 25% opslag.

Er waren ook genoeg koopjes te halen, vooral buiten Bordeaux en bij onbekender producenten. Het blijft een spannende aangelegenheid, zo’n wijnveiling. Als er dan nog, tussen alle mooie wijnen – krachtige kazen van Reypenaer geproefd kunnen worden, dan is de middag compleet.

André Sauerbier

Op de ochtend van Hemelvaartdag is op 57-jarige leeftijd de vermaarde wijnproducent Bernard Breuer overleden aan de gevolgen van een hartaanval. Breuer was een van de meest vermaarde producenten van de Rheingau, initiatiefnemer van onder andere de Charta-beweging in de Rheingau, die zich inzette voor het maken van droge Riesling van topkwaliteit. Hij zette zich wereldwijd in voor de promotie van droge Duitse Rieslings, lang voordat deze wijnen aan de voorzichtige opleving van de laatste jaren begonnen. Breuer was een creatief, eigenzinnig en dwars persoon, die altijd innovatief was en zich samen met zijn broer Heinrich niet alleen inzette voor het familiedomein, Weingut Georg Breuer in Rüdesheim, maar voor de Duitse wijnbouw in het algemeen.

Heinrich en Bernard Breuer nam de leiding van het domein over aan het begin van de jaren tachtig. Vorig jaar bezochten we Bernard Breuer in zijn kelder in Rüdesheim met een groep van wijnjournalisten van het geboortejaar 1953. Gepassioneerd legde hij uit dat hij zich had gestort op het herontdekken van bijzondere druiven van de Rheingau, zoals de Orleans en de Heunisch. Hij schonk de bijzondere wijnen van de Orleans vervolgens uit, zodat we iets te proeven kregen dat even eigenzinnig was als Breuer zelf. Hij pakte de zaken op het wijngoed grondig aan door de introductie van een werkwijze zoals die ook op Franse topchateaux wordt gehanteerd, met een strenge selectie tussen topwijnen, tweede wijnen en gemeentewijnen, die het niet waardig zijn onder het toplabel te worden uitgebracht. Hij trad uit de VDP, de Vereniging van Predikaatswijngoederen, omdat hij het niet eens was met de koers van deze vereniging. Maar hij ging onverdroten verder met de verbetering en verdieping van zijn werk, op de hem eigen wijze. Met Bernard Breuer is een markant wijnbouwer heengegaan.

Ronald de Groot