Na een verkenning van Tbilisi en uitleg over de typisch Georgische kveri gaat Willem Gout in deel 2 van zijn reisverhaal over wijnbouw in Georgië de boer op om producenten van heel uiteenlopende pluimage te bezoeken.
Tekst en fotografie: Willem Gout
De eerste stop is in Kartli, maar het hoofddoel is Kakheti, verreweg het belangrijkste wijngebied van het land.
In 2011 nam Perswijnlezer en vinoloog Willem Gout deel aan een culturele groepsreis rond de Zwarte Zee (Turkije, Georgië, Oekraïne, Roemenië en Bulgarije), om in 2012 naar Georgië terug te keren. In deze mini-serie doet hij verslag van zijn reis.
Tekst en fotografie: Willem Gout
In de Georgische hoofdstad Tbilisi kocht hij in 2011 een fles rode kvevriwijn voor thuis. Het bleek een aankoop met gevolgen en hij keerde in 2012 terug naar het land dat de bakermat van de wijnbouw is. Om er razend enthousiast te worden van een wijncultuur die net als het land zelf uniek te noemen is. Deel 1 van zijn bevindingen.
Ik weet het, het is clichématig om zo vlak voor oud & nieuw te komen met een stukje over champagne. En helemaal als er ook nog lijstjes bij komen kijken: heel erg ‘des eindejaars’. Maar gemeenplaatsen zijn er om in ere te worden gehouden; ze geven de mens de nodige houvast.Tekst: Lars Daniëls MV
Voorspelbaarheid is een ondergewaardeerde, zij het geen klassieke, deugd. Dus toch, dit stuk gaat over champagne en de favorieten van de redactieleden van Perswijn.
Want ‘ze van Perswijn’ zijn grote liefhebbers van de beroemdste bubbel ter wereld: le vin mousseux de la région vinicole Champagne, kortweg champagne. Of het nu gaat om strakke Blanc de Blancs, volle champagne van pinot noir uit Bouzy, een met veel pinot meunier uit het westelijk deel van het Marnedal, of een klassieke blend, alles gaat er gretig in! Ook die uit de nog steeds wat onderschatte Aube.
En dan natuurlijk niet bij de oliebollen, maar bij voorkeur bij kraakverse oesters en/of blini’s met kaviaar. Ahum. Zeker de prominente, meer gerijpte redactieleden van Perswijn zijn meer dan alleen liefhebbers; het zijn grote kenners wat mij betreft. En de aangewezen mensen dus om nog even snel een paar aanbevelingen te doen voor oudejaarsavond en nieuwjaarsdag. Of voor wanneer dan ook, want champagne kan altijd.
Hij is politicoloog en hij werkte voorheen bij Delta Lloyd als business manager. Maar, hij dacht in die business niet gelukkig oud te worden, en wijn fascineerde.
Dus startte hij in 2010 een wijnimportbedrijf, ambitieus genaamd Haasdijk Wine Group, dat later als handelsnaam De Champagnist kreeg, en werd hij Vinoloog aan de Wijnacademie. Ik heb het over Mark Haasdijk. En ook al verkoopt hij tegenwoordig wijnen uit vele delen van Frankrijk, champagne is zijn specialisme, zoals de naam aangeeft.
Duitsers hebben in de 19e eeuw een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van champagne-industrie. Tal van Duitse namen getuigen daar nog van. De Duitsers van nu staan echter niet bekend als grote kenners of consumenten van champagne, althans niet in vergelijking met Belgen of Londenaren.Tekst: René van Heusden
Maar er zijn uitzonderingen, zoals Gerhard Eichelmann. Van zijn hand verscheen een opmerkelijk standaardwerk over wat hij als zijn favoriete wijn beschouwt: Champagne. Het is verplichte lectuur is voor eenieder die echt iets met champagne heeft. Met andere woorden: een aanrader van de eerste orde.
Voor Eichelmann, uitgever van de spraakmakende, jaarlijks verschijnende gids voor Duitse wijnen met zijn naam, is champagne zijn hele leven lang een ware passie geweest. Na er eerder al diverse malen over te hebben gepubliceerd – en zelfs in het Frans vertaald te zijn! – heeft hij nu zijn magnum opus het licht doen zien. Het draagt de simpele titel Champagne en valt in twee hoofddelen uiteen. Het eerste is gewijd aan een beschrijving van wat de streek en de wijn maken tot wat ze zijn, het tweede aan profielen van producenten.
Cult (de;m): verering door een kleine groep van ingewijden, zegt Van Dale. Gourt de Mautens, een 13 hectare groot domein binnen de grenzen van AOP/AOC Rasteau, is terecht zo te bestempelen.Tekst: Lars Daniëls MV
De naam zal niet alle wijndrinkers wat zeggen, maar doet het hart van echte kenners van de zuidelijke Rhône sneller kloppen. Importeur Pasteuning uit Amsterdam moet zeker tot de insiders worden gerekend en liet aan de hand van een verticaal nog eens proeven hoe indrukwekkend, origineel en goed de wijnen van Jérôme Bressy zijn.
Op deze hoogvlakte, 1200 meter boven zeeniveau, zijn maar weinig bomen te bekennen, of het moeten de zilvergrijs-groene populieren langs rivieren en beekjes zijn. Alles is hier midden november gekleurd in pasteltinten: groen, grijs en bruin vooral.Tekst en fotografie: Mariëlla Beukers
Het lijkt een beetje saai, totdat mijn blik met een schok blijft steken bij een flinke klodder geel of oranje. Ik bekijk die vlekken eens wat beter, en ik realiseer me: dit zijn druivenstokken! Bushvines staan in slordige rijen op kleine vierkante velden; goudgele vlekken lichten op in bruine, pas geploegde akkers.
Elders zijn de vlekken vlammend oranje, en staan in ze het gelid langs ijzerdraden. Langs de kant van de weg doemt een paal met bedrijfsnaam op: Kavaklidere. De druivenstokken blijken nog wijnstokken ook! Kavaklidere is één van de grootste wijnbedrijven van Turkije.
Ik was in Kappadocië, waar toeristen uit de hele wereld UNESCO-werelderfgoed komen bewonderen: door weer en wind gevormde rotsformaties, holwoningen en grotkerken uit het vroege christendom. Maar wat al die bezoekers meestal niet beseffen, is dat hier in Centraal-Anatolië honderden hectaren druivenstokken staan.
Sinds hij Q-Vignes Wijnimport inruilde voor Vins Simple Simply Wines, had Tim Bos me al diverse keren gevraagd of ik een keer zijn wijnen wilde komen proeven. Na zijn geduld danig op de proef te hebben gesteld kon ik hem eindelijk groen licht geven.Tekst en fotografie: René van Heusden
Plaats van handeling: wijnhandel Cave à Vin L’Hexagone in Amsterdam. Ik moet zeggen dat ik daar beslist geen spijt van heb gehad. Zijn wijnen zijn allerminst ‘simpele wijntjes’. In tegendeel! Voor wie Tim Bos en zijn (internet)wijnhandel nog niet kent, eerst in het kort zijn verhaal.
De Commanderie de Bordeaux aux Pays-Bas hield dit jaar zijn honderdste chapitre. Als toepasselijke plaats van handeling voor dit heugelijke feit was het onvolprezen Wereldmuseum in Rotterdam gekozen, een van de meest wijnvriendelijke locaties van heel Nederland.Tekst: René van Heusden
Als vins d’honneur waren die uit Fronsac en Canon-Fronsac gekozen. ’s Avonds werden ze bij het diner voor de leden geserveerd, ’s middags waren ze ook te proeven voor invités. Als notoir Bordeauxvriendelijk en invloedrijk medium was Perswijn vanzelfsprekend van de partij.
Verhuizen van de metropool Santiago waar alles gebeurt naar een verre uithoek van het land waar niets gebeurt, is voor menige hoofdstedelijke Chileen een optie om van te gruwen.Tekst: René van Heusden
Voor geboren en getogen Santiaguino Felipe Müller was het vooral een kwestie van even wennen. Hij verruilde het stadsleven bewust voor dat op het platteland van de Valle del Limarí, zo’n slordige 450 kilometer naar het noorden, om zich daar helemaal te kunnen uitleven in zijn vak als wijnmaker voor Tabalí. Hij voorziet een grote toekomst voor datzelfde Limarí, een van Chili’s coolste wijnregio’s van dit moment.
Perswijn sprak en proefde met Müller tijdens de laatste paar uur van zijn recente verblijf in Amsterdam. Op een noodgedwongen matineus tijdstip, omdat hij die ochtend nog terug zou vliegen richting Chili. Aangezien Müller de avond tevoren met zijn gastheer Joost Bockwinkel van Grapedistrict uit stappen was geweest in de binnenstad van Amsterdam, oogde hij aanvankelijk a bit rough around the edges. Maar kom aan, ’s avonds een vent, ’s morgens een vent. En dus weerde hij zich manhaftig en kwam hij, al pratend over de zegeningen van Limarí, helemaal in zijn element.
