Achtergrond & Interviews

Van hun uiterst populaire Private Bin Marlborough Sauvignon blanc tot expressieve Single Vineyard-wijnen, Nieuw-Zeelands grootste familiebedrijf is succesvol op vele niveaus. En dat is niet vanzelfsprekend; dat lukt niet veel grote(re) bedrijven in de wijnwereld.

Tekst: Lars Daniëls MV

In Nederland echter kennen we vooral hun basisassortiment, omdat dat zo goed verkrijgbaar en betrouwbaar is. Daardoor krijgen hun meer terroirgedreven wijnen niet de aandacht die ze verdienen. Want ook op het gebied van wijnen die hun specifieke herkomst uitdrukken, zijn ze al tijden doelgericht bezig.

Het lijkt typisch Nederlands: zodra een producent met zijn wijnen in de supermarkten, retailketens of groothandels staat, laten de speciaalzaken en de betere horeca ze liggen. Nu is dat voor een en dezelfde wijn best begrijpelijk om redenen van concurrentie, marge en exclusiviteit. Maar ook de betere, duurdere wijnen van dat soort producenten lijkt dientengevolge weinig kans meer te maken bij de verkopers van hogere wijnen in ons land.

En dat is jammer, want zeker in wat wij nog steeds wat onbenullig de nieuwe wijnlanden noemen, zitten bedrijven die zowel in de basis als in het hogere segment geweldige wijnen maken. Villa Maria is hét voorbeeld daarvan uit Nieuw-Zeeland.

Na een aantal bezoeken aan wijnboeren, vervolgt Willem Gout zijn verkenning van de Georgische wijnbouw met bezoeken aan bedrijven in Kakheti. Never a dull moment!

Tekst en fotografie: Willem Gout

De volgende dagen reden we door Kakheti met Gela, een lokale chauffeur die de streek goed kent en ons op enkele spontane bezoekjes trakteerde. Zo introduceerde hij ons bij een kleine bakkerij waar de platte Georgische broden op traditionele wijze worden gebakken.

In ronde open steenovens, boven de gloeiende as van druivenstokken, drukten twee vrouwen tientallen hompen deeg tegen de bloedhete wand om de broden enkele minuten later met een lange haak op te halen. We kregen er een mee.

Plukkend van het warme, knapperige en heerlijk smakende brood zetten we koers naar het dorpje Tsinandali. Daar bezochten we de tuinen en het paleis van Prins Alexander Chavchavadze dat over een oude en indrukwekkende wijnkelder beschikt.

November 2012 vond op de grens van Noord-Duitsland en Polen in Neubrandenburg en Szczecin de VitiNord-conferentie plaats, een bijeenkomst waar letterlijk en figuurlijk de grenzen van de wijnbouw besproken worden. Œnoloog Gerhard Horstink was erbij.

Tekst: Gerhard Horstink

Wijnbouwers en wetenschappers uit Noord-Amerika, Scandinavië, de Baltische staten, Polen, maar ook Mongolië troffen elkaar hier om ideeën, praktijken en probleemgebieden te bespreken die gepaard gaan met koud-klimaatwijnbouw.

De VitiNord 2012 is de derde conferentie na eerdere edities in Quebec (2009) en Letland (2006). De ‘International Conference on Northern Viticulture’ is ontstaan uit een groeiende belangstelling voor wijnbouw op hoge breedtegraden. Traditionele wijnbouw vindt plaats tussen de 30e en 50e breedtegraad, waar over het algemeen de zomers voldoende warmte geven en de winters relatief mild zijn. Klassieke druivenrassen van de Vitis vinifera-soort gedijen doorgaans goed onder deze omstandigheden.

Belangstelling voor nieuwe variëteiten en een zoektocht naar nieuwe mogelijkheden en toepassingen hebben de wijnbouw naar koelere streken gebracht, die tot voor kort onmogelijk werden gehouden voor wijnbouw. De ontwikkeling van nieuwe druivenrassen, kruisingen tussen verschillende Vitis soorten (interspecifieke kruisingen) of binnen één Vitis soort (intraspecifiek), heeft binnen dit kader als belangrijkste doel en een grotere winterhardheid te bereiken.

Daarnaast spelen resistentie tegen plantenziekten en rijp kunnen worden binnen een kort seizoen een belangrijke rol.

Na een verkenning van Tbilisi en uitleg over de typisch Georgische kveri gaat Willem Gout in deel 2 van zijn reisverhaal over wijnbouw in Georgië de boer op om producenten van heel uiteenlopende pluimage te bezoeken.

Tekst en fotografie: Willem Gout

De eerste stop is in Kartli, maar het hoofddoel is Kakheti, verreweg het belangrijkste wijngebied van het land.

In 2011 nam Perswijnlezer en vinoloog Willem Gout deel aan een culturele groepsreis rond de Zwarte Zee (Turkije, Georgië, Oekraïne, Roemenië en Bulgarije), om in 2012 naar Georgië terug te keren. In deze mini-serie doet hij verslag van zijn reis.

Tekst en fotografie: Willem Gout

In de Georgische hoofdstad Tbilisi kocht hij in 2011 een fles rode kvevriwijn voor thuis. Het bleek een aankoop met gevolgen en hij keerde in 2012 terug naar het land dat de bakermat van de wijnbouw is. Om er razend enthousiast te worden van een wijncultuur die net als het land zelf uniek te noemen is. Deel 1 van zijn bevindingen.

Ik weet het, het is clichématig om zo vlak voor oud & nieuw te komen met een stukje over champagne. En helemaal als er ook nog lijstjes bij komen kijken: heel erg ‘des eindejaars’. Maar gemeenplaatsen zijn er om in ere te worden gehouden; ze geven de mens de nodige houvast.Tekst: Lars Daniëls MV
Voorspelbaarheid is een ondergewaardeerde, zij het geen klassieke, deugd. Dus toch, dit stuk gaat over champagne en de favorieten van de redactieleden van Perswijn.

Want ‘ze van Perswijn’ zijn grote liefhebbers van de beroemdste bubbel ter wereld: le vin mousseux de la région vinicole Champagne, kortweg champagne. Of het nu gaat om strakke Blanc de Blancs, volle champagne van pinot noir uit Bouzy, een met veel pinot meunier uit het westelijk deel van het Marnedal, of een klassieke blend, alles gaat er gretig in! Ook die uit de nog steeds wat onderschatte Aube.

En dan natuurlijk niet bij de oliebollen, maar bij voorkeur bij kraakverse oesters en/of blini’s met kaviaar. Ahum. Zeker de prominente, meer gerijpte redactieleden van Perswijn zijn meer dan alleen liefhebbers; het zijn grote kenners wat mij betreft. En de aangewezen mensen dus om nog even snel een paar aanbevelingen te doen voor oudejaarsavond en nieuwjaarsdag. Of voor wanneer dan ook, want champagne kan altijd.

Hij is politicoloog en hij werkte voorheen bij Delta Lloyd als business manager. Maar, hij dacht in die business niet gelukkig oud te worden, en wijn fascineerde.
Dus startte hij in 2010 een wijnimportbedrijf, ambitieus genaamd Haasdijk Wine Group, dat later als handelsnaam De Champagnist kreeg, en werd hij Vinoloog aan de Wijnacademie. Ik heb het over Mark Haasdijk. En ook al verkoopt hij tegenwoordig wijnen uit vele delen van Frankrijk, champagne is zijn specialisme, zoals de naam aangeeft.

Duitsers hebben in de 19e eeuw een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van champagne-industrie. Tal van Duitse namen getuigen daar nog van. De Duitsers van nu staan echter niet bekend als grote kenners of consumenten van champagne, althans niet in vergelijking met Belgen of Londenaren.Tekst: René van Heusden
Maar er zijn uitzonderingen, zoals Gerhard Eichelmann. Van zijn hand verscheen een opmerkelijk standaardwerk over wat hij als zijn favoriete wijn beschouwt: Champagne. Het is verplichte lectuur is voor eenieder die echt iets met champagne heeft. Met andere woorden: een aanrader van de eerste orde.

Voor Eichelmann, uitgever van de spraakmakende, jaarlijks verschijnende gids voor Duitse wijnen met zijn naam, is champagne zijn hele leven lang een ware passie geweest. Na er eerder al diverse malen over te hebben gepubliceerd – en zelfs in het Frans vertaald te zijn! – heeft hij nu zijn magnum opus het licht doen zien. Het draagt de simpele titel Champagne en valt in twee hoofddelen uiteen. Het eerste is gewijd aan een beschrijving van wat de streek en de wijn maken tot wat ze zijn, het tweede aan profielen van producenten.

Cult (de;m): verering door een kleine groep van ingewijden, zegt Van Dale. Gourt de Mautens, een 13 hectare groot domein binnen de grenzen van AOP/AOC Rasteau, is terecht zo te bestempelen.Tekst: Lars Daniëls MV
De naam zal niet alle wijndrinkers wat zeggen, maar doet het hart van echte kenners van de zuidelijke Rhône sneller kloppen. Importeur Pasteuning uit Amsterdam moet zeker tot de insiders worden gerekend en liet aan de hand van een verticaal nog eens proeven hoe indrukwekkend, origineel en goed de wijnen van Jérôme Bressy zijn.

Op deze hoogvlakte, 1200 meter boven zeeniveau, zijn maar weinig bomen te bekennen, of het moeten de zilvergrijs-groene populieren langs rivieren en beekjes zijn. Alles is hier midden november gekleurd in pasteltinten: groen, grijs en bruin vooral.Tekst en fotografie: Mariëlla Beukers
Het lijkt een beetje saai, totdat mijn blik met een schok blijft steken bij een flinke klodder geel of oranje. Ik bekijk die vlekken eens wat beter, en ik realiseer me: dit zijn druivenstokken! Bushvines staan in slordige rijen op kleine vierkante velden; goudgele vlekken lichten op in bruine, pas geploegde akkers.

Elders zijn de vlekken vlammend oranje, en staan in ze het gelid langs ijzerdraden. Langs de kant van de weg doemt een paal met bedrijfsnaam op: Kavaklidere. De druivenstokken blijken nog wijnstokken ook! Kavaklidere is één van de grootste wijnbedrijven van Turkije.

Ik was in Kappadocië, waar toeristen uit de hele wereld UNESCO-werelderfgoed komen bewonderen: door weer en wind gevormde rotsformaties, holwoningen en grotkerken uit het vroege christendom. Maar wat al die bezoekers meestal niet beseffen, is dat hier in Centraal-Anatolië  honderden hectaren druivenstokken staan.