Op maandag 14 mei j.l. vond er in restaurant Parkheuvel een bijzondere lunch plaats.Tekst en fotografie: Lars Daniëls MV.
Importeur Wijn Verlinden had twee van hun boeiendste producenten naar Rotterdam laten komen: Olivier Humbrecht MW van Domaine Zind-Humbrecht in de Elzas en Eric Fabre van Château d’Anglès in de Languedoc. En bij een magnifieke lunch van de hand van meesterkok Erik van Loo lieten zij een groot aantal van hun wijnen proeven. Voor waar geen straf op de maandagmiddag!
Zind-Humbrecht
Laat ik beginnen met Zind-Humbrecht. Dit is al jaren een van de absolute topdomeinen van de Elzas, maar ook van Frankrijk. En die combinatie is geen vanzelfsprekendheid meer in deze tijd: er is wellicht maar een handjevol namen waarvan men hetzelfde kan zeggen. Vader Léonard maakte al steengoede wijnen en zoon Olivier Humbrecht heeft daar nog een schepje precisie bovenop gedaan.
Master of Wine
Olivier is een bijzondere persoonlijkheid, met een indrukwekkend verstand van en opvallende passie voor allerlei zaken. Zo is hij een van de weinige wijnmakers die ook Master of Wine is, en dat merk je meteen; zijn kennis van de wijnwereld is groot en houdt niet op bij Frankrijk of de Elzas. De internationale awareness komt ongetwijfeld ook doordat hij getrouwd is met een Schotse, Margaret, en het maakte van Humbrecht ook een groot whiskyliefhebber en -kenner.
Terug naar het terroir
Wat betreft wijnbouw heeft hij ook een boeiende mix van wetenschappelijke kennis en passie, die resulteert in hands on kunde. Als Humbrecht bijvoorbeeld over terroirexpressie en mineraliteit praat, dan wordt je stil en heel aandachtig. Terroir is sowieso heel belangrijk voor Zind-Humbrecht en dat blijkt al uit het hoge aandeel riesling dat hij heeft staan: 40%. Maar ook uit het feit dat ze al zo’n 10 jaar inmiddels biodynamisch werken, op een zeer down-to-earth wijze.
Ze hebben wijngaarden bij een vijftal verschillende dorpen in de Haut-Rhin: Turckheim (waar ze ook gevestigd zijn), Wintzenheim, Hunawihr, Gueberschwihr en Thann. Daaronder zijn percelen in beroemde Grand Crus, zoals Brand, Hengst, Goldert en Rangen, maar minstens zo belangrijk zijn hun monopole-bezittingen (Clos): Clos Saint-Urbain in Rangen, Clos Windsbuhl bij Hunawihr, Clos Jebsal bij Turckheim en Clos Häuserer bij Wintzenheim. Meerdere daarvan werden uitgeschonken.
Château d’Anglès
De andere gast deed in niets voor Olivier Humbrecht onder, buiten het feit dat hij veel minder wijnen liet proeven: slechts de witte en de rode Grand Vin de La Clape. Maar die mochten er wezen!
Eric Fabre is een grote naam in de Franse wijnbouw. Zijn familie stamt uit het Montagne Noire en kwam via Marseille in Marokko terecht. Daar werd Eric geboren en vandaar kwam hij in de jaren ’60 gedwongen terug naar Frankrijk. Naam maakte hij als directeur technique van Château Lafite Rothschild, maar ook als de man achter het succes van Château La Cardonne (Cru Bourgeois Médoc). Daarna wil hij wat anders, dichterbij de roots van zijn familie.
La Clape
In 2001 kocht hij met zijn vrouw Château d’Anglès, in La Clape, dan nog een vrij onbeduidend deel van de grote AOC Coteaux du Languedoc. Maar Eric besefte al dat La Clape veel meer is dan de zoveelste bijdrage aan de zee aan wijn die de Languedoc voortbrengt: La Clape is een uniek gebied, met unieke terroirs, mediterraner dan andere mediterrane gebieden. En inderdaad, het is een ultiem garrigue-landschap, met parasoldennen, steeneiken en allerlei wilde kruiden en bloemen, aan de voet van het Montagne de la Clape, met uitzicht op de étangs en de Middellandse Zee.
Maar zeker zoveel als in het terroir zag Fabre enorm potentieel in de aangeplante druivenrassen, met name in mourvèdre voor rood en bourboulenc voor wit. En hij zag het goed: La Clape heeft nu een aparte, eigen AOC.
De wijnen en het eten
Zoals gezegd, de wijnen van Zind-Humbrecht waren in de meerderheid en slechts bij de eerste twee gerechten dronken we wijnen van Olivier. Bij de rauw gemarineerde zeebaars (‘à la ceviche’) schonk Jaco van Hensbergen, een van de top-sommeliers die Nederland rijk is, twee Rieslings: de fruitige, varietale Herrenweg de Turckheim 2009 en de nog zeer gesloten, rokerige Clos Häuserer 2009. De eerste deed het goed bij het subtiele gerecht, de Clos Häuserer -een geweldige Riesling, met spanning en grote lengte- ging er wat mij betreft overheen, maar goed, dat heb je wel vaker met krachtige Riesling.
Glaswerk
Bij het tweede, buitengewoon fraaie gerecht: rauw gemarineerde kastanjechampignons met Superior Queen asperges, kwam Zind-Humbrechts’ Goldert Muscat 2007. Geserveerd in drie verschillende glastypen (type Chablis (klein), Bordeaux (ruim en hoger) en Bourgogne (ruim en breed), in Riedeltermen gesproken), om nog maar eens duidelijk te maken wat glaswerk zoal doet met het aroma en de smaak van wijn.
En dus ook in combinatie met eten. Mij beviel de hoogst elegante Muscat -en ‘elegant’ is voor mij een uiterst zeldzame omschrijving van een muskaatwijn- uit het kleinste glas het best. Het maakte de wijn wat strakker en daardoor heel fijn bij het zeer pure, fijne gerecht.
Rijk
Het volgende was een rijker, complex gerecht: medaillons van Oosterscheldekreeft met aardappelgnocchi, parmezaan, gerookte paling, kokkels, doperwten en citroen. Met daarbij natuurlijk de wat ‘bredere’ wijnen: Zind 2008 van Zind-Humbrecht en de Grand Vin blanc La Clape 2008 van Château d’Anglès.
Die Zind is een interessante wijn, een Vin de Table van 66% chardonnay en 33% auxerrois. Vin de table? Jazeker, want chardonnay mag in de Elzas voor AOC/AOP-wijn enkel gebruikt worden in Crémant; stille wijn met veel chardonnay wordt dus gedeclasseerd tot Vin de table, bij gebrek aan iets in de categorie IGP. De wijn is goed zuiver, met duidelijke bitters, en doet wat denken aan de droge Jurawijn; zeker aan tafel interessant dus.
Toch deed de 2008 La Clape blanc het wat beter bij het gerecht. Het is een rijke wijn, van 40% bourboulenc (eind oktober pas geoogst en van heel oude stokken), met verder nog 20% grenache blanc, 20% roussanne en 20% marsanne, die in barrique is vergist en opgevoed. Meer dan boeiend.
Nog beter
Hoe boeiend ook, hierna werd zowel qua gerecht als qua wijn even opgeschakeld, want bij het prachtige gerecht van kalfswang, prei, morielje en ganzenlever kwam een van dé signature wines van Zind-Humbrecht: Riesling Rangen de Thann Clos Saint-Urbain. Uit 2006, een lastig, botrytisrijk jaar voor Rangen, zeker niet zo fraai als de 2008 die ik onlangs in Perswijn beschreef, maar desalniettemin zeer karaktervol. En door zijn ontwikkeling en zoete rijkdom ideaal bij het gerecht. Ai, daar doe je het voor!
Hoogtepunt
La pièce mocht er ook wezen: in de oven bereide Anjouduif met bospeen en Taggiasche olijventapenade. En daarbij nog een zeker hoogtepunt van de middag: Château d’Anglès Grand Vin rouge La Clape 2008. In deze wijn speelt mourvèdre een sublieme hoofdrol, bijgestaan door syrah, grenache noir en wat carignan. Maar alles draait hier om mourvèdre, daarvoor is Eric Fabre naar La Clape gekomen, zegt hij zelf.
Hij laat het onmiskenbare karakter van oude mourvèdre prachtig doorkomen, doordat hij een zeer lange, maar gecontroleerde periode van cuvaison toestaat, maar geen nieuw hout gebruikt. Voor waar resulteerde dat bij de 2008 in een karaktervolle mediterrane, maar erg elegante, zachte rode wijn, die het mooie gevogelte perfect begeleidde.
Eye-catcher
En het was nog niet gedaan. Nu ben ik niet zo’n dessert-man (u raadt het wellicht al, meer een kaas-man), maar wat was het dessert bij Parkheuvel op deze maandagmiddag fraai! Raakt u vooral de draad niet kwijt: “Compote van zacht gegaarde gemarineerde ananas met hierop een bal van witte chocolade besneeuwd met kokos. Romig ijs van witte chocolade en een luchtig ananasschuim en ingeblikte ‘ananaskaviaar’”. Na zo’n opsomming verwacht je heel wat, en dat kreeg je ook; een briljant dessert, met als leuke, maar ook lekkere eye-catcher de kaviaar van ananas in een blikje van het huis.
En de wijn? Dat was een andere van Zind-Humbrecht’s beroemde wijnen, een zoete Pinot Gris 2007 uit Clos Jebsal. Voor wie dit niet kent: Clos Jebsal ligt ‘onderaan’ de Grand Cru Brand, bij Turckheim, en brengt vaak de mooiste zoete wijnen van pinot gris van de Elzas voort.
De Pinot Gris Grains Nobles Clos Jebsal 1996, die onze hoofdredacteur ooit eens uit zijn kelder trok, zal ik nooit vergeten bijvoorbeeld: wat een zoete, rokerige rijkdom en gelaagdheid, eindeloos. De wijn uit 2007, een Vendange Tardive met wat botrytis, moet duidelijk nog ouderen, maar doet het op deze leeftijd nog aardig bij het mooie dessert. Over een jaar of 10 zal de wijn pas zijn grootsheid tonen.
Waar het om draait
Het mag duidelijk zijn dat het een zeer boeiende lunch was, met twee uitermate interessante producenten van wijnen, die laten zien waar wijn om draait: herkomsttypering tot in detail, maar ook een hoogste vorm van drinkbaarheid. Vooral de wijnen van Zind-Humbrecht, maar ook die van Château d’Anglès, zijn wijnen waar je uren over kúnt praten, maar waar je zeker niet per sé uren over hóeft te praten om ze te begrijpen en te genieten. Eenmaal in het glas, spreken ze voor zich. Wijn Verlinden kan er trots op zijn.
Lars Daniëls MV.
