Nieuws

Eind juni werd met veel bombarie eetgelegenheid Las Palmas te Rotterdam geopend. Het was een mediagebeuren van jewelste. Een reality show in onvervalste RTL-stijl, met als centrale held natuurlijk voormalig chef Herman den Blijker. Ooit, in een al weer beangstigend ver verleden, inderdaad een topkok. Tegenwoordig vooral zakenman, drijvende kracht achter de Engel Groep en dankzij zijn markante verschijning en/op de TV een BN’er.
Eind juni werd met veel bombarie eetgelegenheid Las Palmas te Rotterdam geopend. Het was een mediagebeuren van jewelste. Een reality show in onvervalste RTL-stijl, met als centrale held natuurlijk voormalig chef Herman den Blijker. Ooit, in een al weer beangstigend ver verleden, inderdaad een topkok. Tegenwoordig vooral zakenman, drijvende kracht achter de Engel Groep en dankzij zijn markante verschijning en/op de TV een BN’er. Moet allemaal kunnen, zolang de hype het niet wint van de werkelijkheid. Hoewel ik misschien gewaarschuwd had moeten zijn door het overdreven mediaspektakel, waren de verwachtingen behoorlijk hoog gespannen toen ik mij naar de onvolprezen havenstad begaf om in dit ‘trendy’ etablissement een maaltijd te gebruiken.

Ik was er op 19 juli voor de lunch. Op zo’n zeldzame zonnige dag waarop het, al wandelend over de Erasmusbrug, duidelijk wordt waarom Rotterdam de enige echte Stad van Nederland is. Maar is het daarmee ook een culinaire wereldstad? Dat zou nog moeten blijken.

De voortekenen waren veelbelovend, want ik had een afspraak met de meest fascinerende vrouw uit de hele Rijnmond en verre omstreken. Zakelijk, zoals dat zo mooi heet. Ook zij houdt van plateaus de fruits de mer, dus de keuze voor het meest ‘trendy’ visrestaurant van Nederland is snel verklaard. Omdat we allebei ook heel veel van champagne houden, zouden we het plateau laten vergezellen van een fles champagne. 

Las Palmas is ondergebracht in een voormalige werkplaats van de Holland-Amerika Lijn. Bij de postmoderne inrichting is dat nog goed herkenbaar. Het is gedaan in de stijl van vergelijkbare ‘trendy’ New Yorkse etablissementen in pakhuizen of industriële gebouwen. De langwerpige ruimte wordt gedomineerd door de al even langwerpige open keuken. Je ziet dus de actie. Daar is over nagedacht. Bij binnenkomst zat Den Blijker pontificaal zichzelf te zijn bij de ingang. Zien en gezien worden lijkt momenteel een belangrijke drijfveer om Las Palmas te bezoeken.

Een vriendelijke jongedame moest ons melden dat er geen menukaart voorhanden was wegens ‘gerezen problemen’. En of we dus het door haar te reciteren lunchmenu wensten te bestellen. Dat wensten we niet. Na enige uitleg begreep ze waarvoor we gekomen waren, een heus plateau van het type waarmee een wereldstad als Parijs laat zien waar het bij gastronomie nu eigenlijk om draait.

De wijnkaart had ik op voorhand al even kunnen inzien. Merkwaardig geval. Men heeft het aantal leveranciers beperkt, met L’Exception/Cordier als dominante huisdealer en Fourcroy-Lenselink als junior partner. De wijnen op de kaart zijn allemaal voorzien van imponerende teksten, maar een veel nuttiger detail als oogstjaren is over het hoofd gezien. Dus moet je de vriendelijke jongedame daar naar vragen, die het natuurlijk niet weet en dat dan moet opzoeken en zo kostbare tijd verdoet.

We hebben tegen ons oorspronkelijke voornemen in geen champagne besteld, want 75 euro voor een fles gewone Brut van Nicolas Feuillatte is te zot voor woorden. Zelfs in sterrenzaken durft men dat niet. Bovendien houd je je hart vast hoe dat moet met het ontkurken van champagnes, want hoewel breed glimlachend laat het bedienend personeel nu niet echt een professionele indruk achter.

De Sauvignon 2006 van Buitenverwachting smaakte uitstekend. Ook het langverwachte plateau verdient een compliment. Eindelijk eens een plateau in Nederland waarop alle ingrediënten vers waren. En dus zonder die treurig stemmende ontdooide garnalen…

Dan mag het ook wat kosten. Goede sauzen erbij. Jammer alleen dat de oesters in Rotterdam op rantsoen zijn en dat er zonder aantoonbare reden nogal scheutig met knoflook gewerkt was. Waarom? Zien we een Franse écailler zoiets doen? Een van de grote charmes van een plateau is de uitgebreide hoeveelheid martelwerktuigjes die je er bij krijgt. Voor het kraken van de krab bijvoorbeeld. In Rotterdam doen ze dat liever met hun vingers.

Tja, en toen moest er nog even afgerekend worden. Voor creditcards moet je meelopen naar de receptie en daar een ingewikkeld ritueel meespelen. Normaliter hoef je alleen maar even te tekenen nadat de bediening gezorgd heeft voor het technische onderdeel va de betaling. Ik verwijs daarom nog maar eens naar Parijs. Daar werkt men met draagbare terminals. Misschien dat de trendy dames en heren van Las Palmas eens de Thalys naar het Gare du Nord nemen en even kijken hoe men dat in een klassieke brasserie als Terminus Nord afhandelt. Kunnen ze gelijk zien hoe hun plateau nog beter kan.

Op een rijtje: Las Palmas heeft op dit moment géén functionerende website (voor reserveringen), géén menukaart, een wijnkaart met heel veel tekst en veel te dure champagne, maar geen enkel oogstjaar, een ongecoördineerde bediening en een wel heel merkwaardige verwerking van kredietkaarten. Knulligheid troef. Dat kan dus niet. Voortaan graag minder woorden en hype, maar meer daden graag. Eerst grondig voorbereiden, dan pas openen. En een advies voor nu: geef gasten die het toch aandurven om te komen een tegoedbon mee.

Visrestaurant La Palmas
Wilhelminakade 330, Rotterdam
Tel. 010-2345122
http://www.visrestaurantlaspalmas.nl/

 René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Eddy Gravemaker bezocht wijnbeurs Vinexpo en proefde verrassend lekkere Spaanse wijn en teleurstellende Bordeaux. Zijn wijnkeldertips, observaties, beoordelingen en zijn analyse van het verschil tussen de eerste en de laatste beursdag deelt hij met Perswijn.
Tussen de eerste en laatste dag van de wijnbeurs Vinexpo bestaat een (wijn)wereld van verschil. De eerste dag: nette, opgeruimde stands, de flessen keurig op een rij met de etiketten naar voren, net als bij Nadal, klaar om te proeven. De heren strak in het pak, de hostesses kort gerokt en van boven superstrak, of akelig laag uitgesneden. Akelig omdat het wel degelijk afleidt bij het proeven. De laatste dag: rommelige stands, halflege en lege flessen, vieze glazen, overal wijnvlekken, de heren in hemdsmouwen met hier en daar een wijnvlek, of zelfs een zweetplek en de hostesses nog steeds kort gerokt en strak of laag van boven, maar wel wallen onder de ogen.

De Vinexpo is zo groot, dat je van tevoren een lijstje moet maken welke stands je beslist wilt bezoeken.Anders verdwaal je tussen honderden stands en duizenden flessen. Bovendien loop je het risico dat je gehemelte is verschrompeld als je bij je favoriete stand aankomt. Ik ben geen handelaar, dus gelukkig voor mij geen beleefdheidsbezoekjes aan klanten of leveranciers. De mooiste stand vond ik die van Vina Tondonia, golvende muren van verlicht plexiglas met daarop foto’s van de wijngaarden en honderden flessen van onderaf verlicht, werkelijk magnifiek.

De lekkerste wijnen proefde ik bij Torres:

• Fransola: een sublieme fruitige wijn, vijgen en perzik, sauvignon blanc (90 procent sauvignon blanc, 10 procent parellada).
• Mas Borras: een aromatische fruitige wijn, kersen en blauwe bosbes, pinot noir.
• Mas La Plana: nagel aan de doodskist van alle grote Bordeaux. Deze purperrode cabernet suvignon liet in 1970 alle grote Franse wijnen, inclusief Châtau Latour, achter zich en werd winnaar van de ‘Paris Wine Olympiad’ . Sindsdien wordt deze wijn beschouwd als een van de beste cabernet sauvignons ter wereld. Ik proefde de 2002, een krachtige soepele wijn met ronde tannines, nu al op dronk maar zal de komende vijf jaar zeker verbeteren. Ik heb thuis meteen mijn voorraad van deze superwijnen weer wat aangevuld.
  Tip: kijk eens op de site van http://www.belvini.de/, een heel uitgebreide keus van wijnen uit de hele wereld (ook alle Torres-wijnen), scherp geprijsd en gratis in Nederland geleverd.

 

Verder heb ik ook nog genoten op de stands van:

• Mas de Daumas Gassac: zowel hun rode als witte wijnen zijn prachtig maar wel duur, zeker voor een Languedoc.
• Penfolds: een heel ruim gamma, van zeer redelijk geprijsd tot absurd duur. Ik was vooral gecharmeerd van hun shiraz wijnen, de Bin 28, de Bin 128, Bin 389, Koonunga Hill en Magill estate. Een beetje flauw dat ik hun Grange niet mocht proeven, terwijl ik ook nog in het gezelschap was van hun Belgische importeur, maar ook hij kreeg de kurk van de Grange niet los. Was alle wijn niet gemaakt om te proeven of te drinken?
• Martinez Bujanda Conde de Valdemar: de beste kwaliteit-prijs verhouding uit de Rioja. Ik ben zeer gecharmeerd van hun Conde de Valdemar reeks, zowel de crianza, reserva als gran reserva kan ik van harte aanbevelen. Ana Martinez Bujanda Mora (de dochter) vertelde mij en passant de laatste roddel over deze mega-bodega in de Rioja: haar broers hebben ruzie en daarom wordt het bedrijf waarschijnlijk in tweeën gesplitst. Ana heeft me plechtig beloofd bij een bezoek aan haar bodega later dit jaar er het fijne van te vertellen.
• Chapoutier: dit superwijnhuis uit de Rhône is bekend om zijn sublieme syrah en -zeker niet minder sublieme- viognier en marsanne. Deze wijnen zijn wel zeer prijzig geworden de laatste tien jaar, misschien heeft Chapoutier mede daarom wijngaarden gekocht in de Ardeche, Roussillon, Portugal en Australië. Ik proefde enkele van deze wijnen en vond ze goed tot zeer goed, met als absolute favoriet de rode wijn uit Portugal van Domaine Jose Bentos Dos Santos van Chapoutier, 75 procent syrah en 25 procent touriga nacional. Deze laatste wijn gaat waarschijnlijk rond de € 20,- kosten en is dat dubbel en dwars waard.

Van de tegenvallers scoorde ook deze Vinexpo de wijnen uit Bordeaux weer erg hoog. Ik heb er ongeveer twintig geproefd. Allemaal slecht tot rampzalig, waren mijn collega’s en ik met elkaar eens. Ik praat hier uiteraard niet over de top-châteaux, want die zijn óf op de Vinexpo niet vertegenwoordigd, óf proeven is niet aan de orde. Ik kon nog wel via een ‘achterdeurtje’ een Tetre Roteboeuf 2001 proeven. Wat een opluchting, ze kunnen het dus echt in Bordeaux, een top wijn uit St. Emilion, gewoon nu drinken en niks wachten tot 2016. Je moet natuurlijk wel bereid zijn € 180,- bij de slijter achter te laten, voor deze in de jaren tachtig door Jancis Robinson hoogst persoonlijk ontdekte ‘garage wijn’.

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Columniste Charlotte van Zummeren herinnert zich uit haar studententijd mislukte versierpogingen van een vriendje. Een killing diner en desastreuze wijnen hadden niet de gewenste uitwerking. Terwijl verleiden met wijn toch zo geraffineerd eenvoudig kan zijn…
Jaren geleden, ik studeerde nog, werd ik uitgenodigd om bij een kennis te komen eten. Al snel maakte mijn gastheer in woord en gebaar duidelijk hoe de avond wat hem betreft zou eindigen: in zijn kleine slaapkamertje. Maar eerst moest er natuurlijk gegeten en gedronken worden, want daarvoor was ik tenslotte uitgenodigd.

Het menu, waar hij de hele dag mee in touw moet zijn geweest, begon met gevulde tomaten uit de oven gevolgd door gegratineerde uiensoep. Het hoofdgerecht was pasta uit de oven met vlees en kaas, vergezeld door een salade met aardappelen, spek en ei. Het was zwaar, heel erg zwaar. Nog vóór de Irish Coffee, verrassend samengesteld uit Vieux, Klop Klop en Nescafé, lag ik voor pampus. Niet in staat tot wat dan ook en zeker niet tot beantwoording van de amoureuze toenadering van mijn gastheer. Het diner was killing en laten we het maar niet over de geschonken wijn hebben. Ik ben uiteindelijk naar huis gestrompeld en van de snode plannen van de gastheer is niet veel terechtgekomen.

Terwijl er zoveel verleidelijke wijnen op de markt zijn om een aanstaande geliefde in de juiste stemming te brengen. Natuurlijk beginnen we met een Prosecco als aperitief, bijvoorbeeld van Loredan Gasparini. Een milde, zachte mousse, lichte peersmaak en een acceptabel alcohol percentage van 11 procent, zodat je de wijn kunt blijven doordrinken en de avond met een rozige blik tegemoet gaat zien.

Daarna, bij een voorgerecht, komt een Rioja Muga perfect uit. Deze rosé bestaat uit grenache, tempranillo en viura en heeft korte tijd gelagerd op oud hout. Dat maakt deze fruitige wijn zacht en vriendelijk en als je deze wijn drinkt, word je dat vanzelf ook.
Bij het hoofdgerecht een cabernet franc uit de Loire, een St. Nicolas de Bourgueil. St. Nicolas is een klein gebied van 750 hectare in de Loire met een omzet van 40.000 hectoliters. Door het milde klimaat worden de druiven laat geoogst en is de wijn geconcentreerd. Cabernet franc brengt fruit én diepgang mee, maar is niet zo zwaar als een cabernet sauvignon. De wijn kan het best licht gekoeld gedronken worden en heeft iets aards en boersigs. Frederic Mabileau noemt deze wijn een product van zijn liefde voor het vak en dat is te merken. Verliefd zul je worden, op deze wijn of op de vriend(in) die het glas inschenkt.

Brachetto is bij uitstek geschikt voor bij het nagerecht. Deze rode lichtmousserende wijn heeft maar 6 procent alcohol en past bij fruitige desserts. Vooral aardbeien voelen zich thuis bij deze wijn. Het restje kan, als de avond naar wens verloopt, bij het fruitontbijt de volgende ochtend genuttigd worden. Fruit staat bekend als ‘wine-killer’, de zuren slaan iedere wijn plat. Dit gebeurt niet bij Brachetto; een perfecte match met rood fruit. Deze Grapoli Rosso is een D.O.C. uit Piemonte. En wat ze precies aten? Ach, dat doet er niet zoveel toe.

De Prosecco van Loredan Gasparini en de St. Nicolas de Bourgeuil worden geïmporteerd door Les Genereux en de Rioja Muga en Brachetto Grapoli Rosso door wijnimport J. Bart.

Charlotte van Zummeren

Charlotte is vinoloog en afgestudeerd sommelier
aan de Academie voor Gastronomie van Peter Klosse.
Op dit moment volgt zij de Diploma Course.

< Stuur deze pagina door >

Partners in Wijn is een specialiseerde importeur, gericht op kwaliteitswijnen uit Frankrijk, Spanje, Portugal, Australië en Argentinië. Daarnaast voeren wij ondermeer cognac en calvados en diverse porthuizen. Wij richten op ons op de gastronomie en de betere wijnhandels.

Ter versterking van ons verkoopteam zijn wij op zoek naar een

Wijnadviseur Randstad en Oost-Nederland M/V

 Wij vragen:

Iemand met passie voor wijn gekoppeld aan een gezond commercieel talent. Iemand die zelfstandig kan werken en een netwerk kan opbouwen c.q. onderhouden.
Een goed eigen netwerk is een pré.

Daarnaast is van belang:

– Affiniteit met horeca en wijnvakhandel,
– In bezit van Rijbewijs B,
– Liefst in bezit van het Wijnbrevet of het Vinologenexamen,
– Een stevig doorzettingsvermogen en flexibiliteit.

De functie houdt – naast de verkoop van wijnen – met name nog in: het begeleiden van wijnproeverijen bij klanten, het met ons team aanwezig zijn bij beurzen en evenementen, alsmede het maken van wijnkaarten en offertes voor klanten.

Heeft u interesse of wilt u meer informatie hebben over wat wij u kunnen bieden? Neemt u dan contact met ons op en/of stuur of e-mail uw sollicitatie samen met uw CV naar:

Partners in Wijn
t.a.v. Olaf Kerstens
Postbus 85575
2508 CG Den Haag
Tel: 070 427 83 21
olaf@partners-in-wijn.nl

http://www.partners-in-wijn.nl/

Grapedistrict is het nieuwe, verfrissende wijnconcept dat op een toegankelijke en kwalitatieve manier met wijn omgaat. Met een onderscheidende inrichting, een unieke indeling en een verrassend assortiment ,is het dé wijnwinkel die aansluit bij de wensen van de moderne wijndrinker. 

Met drie succesvolle winkels in Amsterdam en Utrecht, willen we graag verder uitbreiden in Nederland. Daarom zijn we op zoek naar: 

FRANCHISE NEMERS

die in hun district een eigen grapedistict willen opzetten.

Als franchisenemer exploiteer je niet alleen de winkel, maar werk  je ook aan samenwerking met horeca en bedrijfsleven in je werkgebied.

Profiel:
–         ondernemer
–         passie voor wijn (wijnbrevet of vinologendiploma is een pré)
–         enthousiast
–         doorzetter
–         sociaal
–         communicatief vaardig
–         jong en toegankelijk in denken en doen

Kijk op www.grapedistrict.nl/franchise voor de uitgebreide informatiefolder en het aanmeldingsformulier of neem contact op met Freek Padberg (06-45036911). Alle reacties worden vertrouwelijk behandeld.

VDP (Verband Deutscher Prädikatsweingüter) heeft twee wijngoederen uit de Mosel als nieuwe leden in zijn rangen opgenomen. De nieuwkomers zijn Weingut Clemens Busch in Pünderich en Weingut Van Volxem in Wiltingen. Beide deden al enige tijd van zich spreken met wijnen van opmerkelijke kwaliteit. Leden van VDP aan de Mosel opereren gezamenlijk binnen de zogeheten ‘Grosser Ring’, bekend om de jaarlijkse veilingen in Trier.
VDP (Verband Deutscher Prädikatsweingüter) heeft twee wijngoederen uit de Mosel als nieuwe leden in zijn rangen opgenomen. De nieuwkomers zijn Weingut Clemens Busch in Pünderich en Weingut Van Volxem in Wiltingen. Beide deden al enige tijd van zich spreken met wijnen van opmerkelijke kwaliteit. Leden van VDP aan de Mosel opereren gezamenlijk binnen de zogeheten ‘Grosser Ring’, bekend om de jaarlijkse veilingen in Trier.  

Afgezien van Heymann-Löwenstein in Winningen is het bedrijf van Clemens en Rita Busch  het eerste wijngoed uit het relatief onbekende deel van de Mosel stroomafwaarts van Traben-Trarbach dat tot de Grosser Ring wordt toegelaten. Hun wijngoed omvat ruim 9,5 hectare wijngaard met overwegend riesling binnen de Lage Pündericher Marienburg, aangeplant op zowel blauwe, grijze als rode leisteen.

Bij het wijngoed Van Volxem – de naam is van Vlaamse origine – is sprake van een terugkeer binnen de gelederen van VDP. Na een mindere periode is het onder leiding van Roman Niewodniczanski – duidelijk niet van Vlaamse origine – sinds 2000 weer terug in vorm gekomen. Ook hier draait alles om riesling, maar dan Devonschiefer langs de Saar. De 20 hectare wijngaard zijn verdeeld over Lagen als Wiltinger Gottesfuss, Braunfels en Kupp. Kanzemer Altenberg en Scharzhofberg.

Na een jarenlange samenwerking scheiden zich de wegen van Hardy’s en LFE. Deze ‘scheiding’ moet waarschijnlijk worden bezien tegen de achtergrond van een heroriëntatie op de markt van de eigenaar van Hardy’s, Constellation.
Na een jarenlange samenwerking scheiden zich de wegen van Hardy’s en LFE. Deze ‘scheiding’ moet waarschijnlijk worden bezien tegen de achtergrond van een heroriëntatie op de markt van de eigenaar van Hardy’s, Constellation. Dit grootste wijnbedrijf ter wereld heeft inmiddels op meerdere grote markten afscheid genomen van zijn importeur(s), net als nu in Nederland is gebeurd met LFE. De strategie van Constellation –met merken als Hardy’s, Mondavi, etc- lijkt er op gericht te zijn alleen zaken te doen met bedrijven waarin het een ‘controlerend belang’ heeft. Dat maakt zeer nieuwsgierig naar de nieuwe partner van Hardy’s in Nederland…

Consequentie van het uiteengaan met Hardy’s is dat LFE een samenwerking is aangegaan met het Australische McGuigan Simeon Wines. McGuigan Simeon Wines behoort tot de top-5 van wijnproducenten in Australië. McGuigan Simeon heeft een leidende marktpositie in Groot-Brittannië en maakt nu de oversteek naar het Europese vasteland.  

McGuigan Simeon maakt zijn entree op de Nederlandse markt met twee series wijnen. Voor de vakhandel is zijn de Tempus Two-wijnen geselecteerd. Voor de supermarkten wordt een lijn Shiraz en Chardonnay geïntroduceerd met een laag alcoholpercentage van 9,5 procent, zo’n 25 procent minder dan reguliere wijnen. Hiermee haakt McGuigan Simeon in op de internationaal groeiende behoefte aan wijnen met minder alcohol.

En Hardy’s? Er zijn maar weinig grote bedrijven waarin Constellation een ‘controlerend belang’ zal kunnen verwerven. Of zou ABN Amro Capital uit zijn op een snelle winst op zijn onlangs verworven 51-procents aandeel in Baarsma?

< Stuur deze pagina door >

De eerste column van Charlotte van Zummeren, vinoloog en sommelier, gaat over de overeenkomst tussen de Karatekid en wijnmaker Jerre Hoekstra, die vers uit de collegebanken onkruid wiedde op Cheval Blanc en wat bijkluste op Margaux. Charlotte: “Ik ontmoette Jerre in juni op het Wine en Food Festival van 3 juni. Daar heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe geduldig hij sprak met iedereen.”
Het gespierde pubertje Daniel LaRusso was zeker van zichzelf. Karate was zijn sport en een paar lessen van leraar Kesuke Myage zouden hem brengen waar hij moest wezen, aan de top. De oude meester uit het oosten had zo zijn eigen opvattingen over het trainingsprogramma. Daniel mocht de eerste dagen voltijds auto’s in de was zetten. Een weinig opwindende activiteit voor een vechtlustige jongen. Hij leerde al snel van zijn leermeester dat de juiste instelling, discipline en zelfbeheersing basis zijn voor succes en dat alle overige ambities even aan de kant geschoven moeten worden. De film Karatekid uit 1984 was een succes.

De Nederlander Jerre Hoekstra meldde zich na zijn studie bedrijfseconomie aan de poorten van Cheval Blanc van Kees van Leeuwen, want hij wilde in de wijn werken en had via via de naam van deze Nederlandse wijnmaker gekregen. Jerre was op dat moment, tien jaar geleden, redelijk onbekend met de Franse wijnwereld en had ook geen idee van de faam van dit huis. Kees van Leeuwen stuurde hem naar de wijngaarden met het verzoek het onkruid te gaan wieden. Jerre deed dit braaf in de verzengende hitte en kreeg als beloning voor de volharding een tijdelijk baantje op het château. Hij kluste daarna enige tijd verder in de Margaux en ging vervolgens naar Hardy’s in Australië. Via de Bourgogne kwam hij uiteindelijk terecht in La Clape, een van de beter gesitueerde wijngebieden in de Languedoc.

Bij Château Ricardelle, waar hij als manager-regisseur aan de slag ging, pakte hij de zaken voortvarend aan. Hij veranderde de beplanting, nam milieuvriendelijke maatregelen, liet grondanalyses doen en morrelde aan alles waar ze tot zijn komst aan gewend waren. Met positief resultaat, want een aantal wijnen van Ricardelle is sindsdien in de prijzen gevallen. De Blason de Ricardelle 2004 kreeg in 2006 in Parijs de Medaille d‘Or, de Closblieres 2005 ontving in 2007 onder andere de Grand Prix d’Excellence Concours en de La Clape de bronzen medaille van de Decanter Awards. Deze opsomming is niet eens uitputtend. Hoekstra vindt dat het werk niet ophoudt in de wijngaard, maar dat marketing en klantencontact net zo belangrijk zijn. Ik ontmoette hem in juni op het Wine en Food Festival. Daar heb ik met eigen ogen kunnen zien hoe geduldig hij sprak met iedereen en niet alleen met het rondlopende journaille. Het leukste blijft toch wijnmakers die hun eigen wijn inschenken en er met liefde over praten.

De rode wijnen van het huis (45 hectare) zijn gemaakt van grenache, syrah en carignan, de witte van voignier, de rosé van grenache, carignan en cinsaut en er is ook nog een St. Jean de Minervois van muscat. Zoals de meeste wijnen uit de Languedoc zijn ze vriendelijk geprijsd, zo tussen de acht en de vijftien euro.

De wijnen laten zich makkelijk combineren met gerechten. Carignan voegt zuur toe en dat is altijd prettig als maaltijdbegeleider. Pasta’s met vlees en niet te veel room, want daar zijn deze wijnen te fijn en elegant voor, zijn prima en de gewone Hollandse hap combineert uitstekend bij deze Zuid-Franse wijnen met een rood-wit-blauw randje.

Die Jerre is een bijtertje, het wieden gaat hem nog steeds goed af.

De wijnen  van Chateau Ricardelle worden geïmporteerd door Les Généreux.

Charlotte van Zummeren

Charlotte is vinoloog en afgestudeerd sommelier
aan de Academie voor Gastronomie van Peter Klosse.
Op dit moment volgt zij de Diploma Course.

St Emilion is een soort bedevaartsoort voor wijnliefhebbers. Vergelijk het maar met Lourdes voor de katholieken. Met een groot verschil: in de wijnwinkels van St Emilion wordt niemand van zijn wijngekte genezen, het wordt alleen maar erger. Eddy Gravemaker neemt Perswijn mee naar zijn favoriete wijnwinkel in St Emilion, Ets Martin, en naar zijn favoriete wijnverkoopster, Anne.
St Emilion is het bedevaartsoort voor de wijnliefhebber. Als je van wijn houdt en vooral van Bordeaux, moet je minimaal een keer in je leven naar St Emilion. Eigenlijk is het net als een bezoek aan Lourdes voor een katholiek, met het verschil dat St Emilion niet geneest, maar de wijnverslaving nog erger maakt.

De prijzen van al dat lekkers kunnen wel eens een domper op de feestvreugde zijn. Ik vraag me soms hardop af: wie koopt nu die Mouton Rothschild uit 1945 voor € 4.500,-? Of een Petrus uit 1990 voor € 2.500,-? De wijn merchants in St Emilion zullen er niet van wakker liggen, want als die Petrus uit 1990 vandaag niet verkoopt, dan is hij morgen waarschijnlijk meer waard.

Ik heb nooit al die wijnwinkels in St Emilion geteld, maar het zijn er zeker meer dan twintig. Mijn favoriet is Ets Martin, misschien wel de beste wijnwinkel in het dorp. Ze hebben een enorme keuze en niet alleen dat dure spul, maar ook betaalbare wijnen. Maar bovenal hebben ze Anne. Zij is het geheime wapen, de verkoopster van Ets Martin. Ze helpt en adviseert de klant met zijn of haar keuze. Als je Ets Martin betreedt, valt meteen het verschil met alle andere wijnwinkels op. In het midden van de winkel staat een grote tafel met tientallen wijnen uitnodigend klaar om geproefd te worden en direct daarnaast staat Anne, altijd met een brede glimlach. Onder de winkel bevindt zich een prachtige kelder. In het midden staat een tafel met krukken, zodat je hier ongestoord met een groep kunt proeven.

Als Anne vraagt of je iets wilt proeven, kun en wil je gewoon geen nee zeggen. Anne is leuk, zelfs heel leuk. En ze heeft veel verstand van wijn en daar gaat het nu even om. Met een engelengeduld laat ze je net zolang ruiken, walsen en proeven tot je tevreden met een doosje wijn naar buiten stapt. Wil je bovendien je favoriete château bezoeken, dan regelt Anne een afspraak voor je.

Klaar met proeven? Dan laat de maag zich horen. Ik kan je alleen maar adviseren om op het beroemde pleintje van St Emilion te gaan eten. Hier bestel je, tussen de Japanners, Duitsers en Amerikanen, een simpele Franse hap, die je wegspoelt met een glaasje Tetre Roteboeuf van € 45,- per glas. Ach, je moet maar zo denken: je leeft maar een keer en geld moet rollen.

ETS Martin

25 Rue Guadet

33330 St Emilion

Tel 0557-744344

Fax 0557-744342

Email etsmartin@etsmartin.com

Internetsite http://www.etsmartin.com/

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Marc Pagès, eigenaar van het welbekende Château La Tour de By in Bégadan (Médoc), is op 83-jarige leeftijd overleden. Hij bezweek in de nacht van dinsdag 3 op woensdag 4 juli aan een hartaanval. Bijna letterlijk in het harnas, want enkele weken geleden was hij nog aanwezig bij de Vinexpo.
Marc Pagès, eigenaar van het welbekende Château
La Tour de By in Bégadan (Médoc), is op 83-jarige leeftijd overleden. Hij bezweek in de nacht van dinsdag 3 op woensdag 4 juli aan een hartaanval. Bijna letterlijk in het harnas, want enkele weken geleden was hij nog aanwezig bij de Vinexpo.

Pagès werd geboren in Tunesië waar zijn familie een wijngoed van 700 hectare bezat. In 1964 werd dat genationaliseerd. Pagès besloot zijn geluk in de Médoc te gaan proeven. Eerder al had hij zich in het moederland Frankrijk onderscheiden als militair in het bevrijdingsleger van maarschalk Leclerc.

In 1965 kocht Pagès samen met enkele vrienden het totaal vervallen La Tour de By, dat toen 32 hectare verwaarloosde wijngaard telde. Hij breidde het uit tot de 75 hectare van nu en liet de jaarlijkse productie stijgen tot een half miljoen flessen. La Tour de By is daarmee een van de grootste crus bourgeois in de Médoc. In het inmiddels ongeldig verklaarde klassement had het de status van cru bourgeois supérieur.

Marc Pagès had het eigendom van La Tour de By enige tijd geleden al overgedragen aan zijn vier kinderen. Sinds 2005 heeft zijn kleinzoon Frédéric Le Clerc de dagelijkse leiding over het bedrijf.