Columns

De nieuwe bubbels van Paul MasDe familie van mousserende wijnen Paul Mas breidt zich uit met een nieuwe cuvée “Grande Réserve Crémant de Limoux”.[…]
De Grande Réserve Crémant de Limoux is gemaakt van de blend van [sic] 70% chardonnay, 20% chenin blanc en 10% pinot noir en bereid volgens de traditionele methode (fermentatie op de fles). Deze grand cru [sic!!!] is geïnspireerd op de traditionele methodes uit de Champagne. Paul Mas breidt zodoende het assortiment uit van Château Martinolles (80 ha wijngaarden) in Saint-Hilaire, de wieg van de mousserende wijnen. De nieuwe wijn is gecrëerd [sic] ter ere van de aangrenzende Adbij van Saint-Hilaire.Voor het maken van deze Grande Réserve zijn druiven uit percelen met een laag rendement geselecteerd (40 hl/ha). Bovendien zijn deze wijngaarden noordelijk georiënteerd om voor een optimale maturiteit [sic] te zorgen. Alleen de beste de sappen (tête de cuvées) [sic!!!] worden bewaard. 20% van de blend is malolactisch gefermenteerd [sic] terwijl 10% gevinifiëerd [sic] is in barrels [sic], hetgeen zorgt voor een goede balans, een soepel [sic] en een complexe finale blend. De lange rijping op lies (most) [sic!!!] in de fles versterken [sic] de complexiteit, de aroma’s en de finesse van de bubbels. Deze cuvée “Grande Réserve” met haar stralende robe en gouden weerschijnen [sic] mengt fruit, frisheid en tonen van brioche. De stijl is direct te herkennen aan de finesse en de regelmatigheid van de bubbels.De crémant is uitsluitend verkrijgbaar in slijterijen, in een beperkte oplage van 20.000 flessen. “Château Martinolles Grande Réserve Crémant de Limoux 2012”, gebotteld in januari 2013, dégorgé [sic] in februari 2015, zal verkrijgbaar zijn in het eind [sic] van het jaar bij Gastrovino voor slechts € 24,50.Samples [sic] zijn beschikbaar op aanvraag.

In bedroevend slecht Nederlands geformuleerde mededeling van Business France. Om nog te zwijgen van inhoudelijke missers. Let wel: dit is afkomstig van de Nederlandse vestiging! Je moet maar durven om zoiets de wereld in te sturen.   

Bloedperziken hebben weinig van de frisblozende, fluwelen meisjesborsten opde stillevens van Auguste Renoir.Janneke Vreugdenhil in NRC Handelsblad.
    

Mystery wine voor een waanzinnige stuntprijs!Beste wijnliefhebber,We hebben iets heel bijzonders voor u geregeld. Eén van onze meest prestigieuze wijnhuizen had iets teveel wijn op voorraad.[…]

Daarom vroegen ze ons of wij mee konden helpen bij de verkoop hiervan. “Natuurlijk”, zeiden wij! Maar dan wel voor een waanzinnige stuntprijs! Gezien de reputatie van hun wijn durfden ze dit niet aan, omdat ze dan te veel problemen zouden krijgen met andere afnemers.Daarom hebben ze de volgende oplossing bedacht: hun topwijn in de email en op de website als “mystery wijn” aanbieden. Leuk idee, zeiden wij, maar dan moet de prijs nog verder naar beneden. Met trots mogen we u daarom deze schitterende wijn aanbieden voor slechts 4,59 per fles!

De hints die wij u geven:

* Verslaat menig Châteauneuf-du-Pape

* Winnaar van een Gouden medaille op een grote internationale wijncompetitie

* Afkomstig van unieke en meer dan 50 jaar oude wijngaarden

Wijnvoordeel.nl probeert Spaanse Garnacha te slijten. Het rammelende Nederlands zou al een waarschuwing moeten zijn.

Het filosoferen over wijn verbreedt en bevrijdt de wijnbeleving. Zoals men onderscheid maakt tussen moderne en postmoderne wijsgeren, zo kan men verschil zien tussen modern en postmodern wijnproeven.

Modern wijnproeven houdt in dat we geuren, smaken, druiven en terroirs proberen te identificeren. Het ideaal is een correcte identificatie, gevolgd door een heldere communicatie van de bevinding. De wijnexpert geeft in alle ernst een systematische beschrijving en velt een gefundeerd kwaliteitsoordeel. Hij zoekt naar orde en duiding. Vergissingen, bijvoorbeeld sauvignon zeggen als het chardonnay is, worden onwillekeurig verbonden met een tekort aan ervaring of bekwaamheid. Hij of zij streeft ‘Waarheid’ na, maakt beweringen die niet alleen vandaag gelden maar die ook morgen en overmorgen juist zijn.

Een wijn die 95/100 in blindproeverij A kreeg, moet een uur later in blindproeverij B ook ongeveer 95/100 krijgen, en wat de eerste keer naar cassis geurde, moet ook de tweede keer naar cassis geuren. Een absoluut te vermijden euvel is een wijn de ene dag bestempelen als uitmuntend en de andere dag als ondermaats. Moderne wijnprofessionals vertrouwen op hun consistente proefvermogen, streven objectiviteit na en prefereren consensus.

De verworven kennis wordt verspreid via ondubbelzinnige teksten en tabellen. Cabernet sauvignon proeft zo, Beaujolais is te herkennen aan dit en dat, en terroirs met leisteen geven een kenmerkende mineraliteit. Moderne wijnliefhebbers zoeken tijdens het genieten van de wijn naar verbanden en herkenningspunten. Ze systematiseren en bouwen algemene kennis op. Ze houden van classificaties, terroirs, appellaties, wetenschap, handboeken en wijnonderwijs. Ontgoocheling ontstaat als ze een wijn verkeerd identificeren, bijvoorbeeld het thuisbrengen van een Chianti als een Bordeaux.Postmoderne wijnproevers houden van de illusies, inherent aan de wijnbeleving. Proefnotities en wijn-beoordelingen worden verwelkomd als contextueel en individueel bepaalde creaties. De ene dag zijn ze zo, de andere dag anders. Dat wordt niet als een probleem ervaren. Immers, in de ogen van de postmodernist zijn wijnproevers geen stabiele ijkpunten. Elke beleving van een aroma is een subjectieve interpretatie die afhanke-lijk is van de context: de stemming, het gezelschap, de achtergrondmuziek, het weer, de wijn die men ervoor dronk. Postmoderne proevers houden niet zo van bovengenoemde identificaties. Ze verwonderen zich liever over de merkwaardige heterogeniteit van wijnen, los van gedefinieerde druivenrassen en terroirtypiciteit. Proefnotitie of quotering zijn nauwelijks belangrijk. De emotie en de uitwaaierende dialogen tijdens het proeven van de wijn des te meer. Dissensus is voor hen boeiender dan consensus, chaos interessanter dan orde en vaagheid leuker dan klaarheid. Postmodern wijnproeven is een doelloos spel dat taal laat cirkelen boven die fascinerende werkelijkheid die wijn heet. Het is een fragmentarische aangelegenheid, een nooit op dezelfde manier te herhalen hedonistische activiteit, een vluchtig unicum. Postmoderne wijnproevers houden van atypische cuvées, onherkenbare druivenrassen, onvoorspelbare terroirs, ontluisterende blindproeverijen en snijdende kritiek op traditioneel wijnonderwijs en absolute waarheden.

Ik vind postmodern wijnproeven pas echt boeiend worden als men het moderne wijnproeven ‘beheerst’ en even loslaat. De twee vormen van wijnproeven zorgen samen voor een nog rijkere wijnbeleving.

Stefaan Soenen, gastauteur bij Perswijn, is wijnliefhebber en schrijft onder de naam Wine Tales. Hij bespreekt hierin uiteenlopende thema’s zoals de psychologie van het wijnproeven, de waarde van wijnbeoordelingen en scores, Beaujolais, de symboliek van wijn, het belang van schenktemperatuur, en nog veel meer. Stefaans verhalen zijn tevens te vinden op Facebook.

Grande Vini d’ItaliaTitel van een voorverkoopofferte van Wijnkoperij Okhuysen met Italiaanse wijnen. Op die wijnen valt niets aan te merken, maar op het gebezigde Italiaans helaas wel wat. Het moet immers Grandi Vini zijn. Tikje slordig, zeker na het ‘pondje’ over de Rijn in een recente uitgave van Okhuysens Vinée Vineuse…     
    

Het is dinsdagmiddag, rond de klok van vieren. Enigszins verward en overprikkeld zit ik in de auto. Het tintelt van mijn kruin tot mijn tenen. Met nog ruim vier uur te rijden, kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. Nog een laatste knipoog naar de kathedraal van Reims. Zo lang als het kan blijf ik in mijn linkerspiegel turen.

Zo lang mogelijk genieten van die stad, de sfeer en zijn wijnen, wetende dat ik het meest inspirerende weekend van dit jaar achter me laat. Het is bijna vijfentwintig graden. Als een labrador hang ik met mijn kop uit het raam. Exact de helft van mijn gezicht is zo rood als een kreeft. Ach, wat maakt het uit. Nog even dit vakantiegevoel, want in Amsterdam is het waterkoud. Met Reims uit het zicht dwalen mijn gedachten af, en maak ik een opsomming van alle wijnen die ik dit weekend heb geproefd. Ongeveer tweehonderdvijftig champagnes in vier dagen tijd, dat laat zijn sporen wel na. Het verwerken van de ontmoetingen met zoveel nieuwe wijnpersonages gaat nog wel even duren. Mijn lichaam siddert na van de zuren.

Wat is het toch een voorrecht om zoveel champagnes te mogen proeven. Al probeer ik mij wel te behoeden voor de gevaren van de grote proeverijen. Hoe meer flessen er naast elkaar staan, hoe sneller we geneigd zijn ze tegenover elkaar te zetten. En erger nog: ze tegen elkaar uit te spelen. Dit is niet hoe ik met prachtige wijnen om wil gaan, want zo gaan we immers ook niet met mensen om. Alsof iedere leuke blonde heer of dame wordt vergeleken met mijn bestaande blonde vrienden, waarna alleen de knapste mag blijven. Dan leer je maar weinig nieuwe mensen kennen en blijft je vriendengroep erg klein. Iedereen is immers uniek, iedereen doet er toe en kan een toevoeging zijn op mijn vriendenkring. Zo heeft ook elke fles zijn verhaal, moment en functie. Aan ons proevers de schone taak om de wijn te doorgronden en het juiste moment te vinden.

Bij zulke grote proeverijen dreigt dit ‘speeddaten’ te worden: vluchtig aftasten, een scan op zuiverheid en voorkomen. Het blijft vrij oppervlakkig en veelal komen de meer extroverte wijnen als winnaars uit de bus. Ja, het zijn vaak de snelle jongens met hun gladde praatjes die snel scoren. Tijdens eerdere edities van de champagneweek heb ik dan ook ruim honderd wijnen meer geproefd dan dit jaar. Maar toen nam ik nauwelijks de tijd om me af te vragen wat voor wijn ik nu daadwerkelijk in mijn glas had. In mijn gretigheid wilde ik alles proeven, maar wist ik geen contact te maken met wat er achter de bubbel verscholen lag.

Loslaten is het antwoord. Laat het idee los dat je overal een technische beschrijving van dient te maken. Dit jaar heb ik vooral naar de wijnmaker geluisterd, en de wijn proberen aan te voelen. Wat is het verhaal achter het wijndomein, wat wil de wijnmaker ons meegeven? En: wat voor impact heeft het op mij?

Conclusie: in vier dagen tijd honderden wijnen proeven blijft speeddaten, maar in plaats van de vraag “Wat doe jij in het dagelijks leven?”, vraag je “Wat wil je ermee bereiken?”. Het echte ontdekken vindt plaats aan tafel, met aandacht en voldoende tijd om de wijn te leren kennen. De grote proeverijen zijn niet bedoeld voor het verkrijgen van grootse inzichten, maar vooral voor het scheppen van overzicht. Laat je dan ook niet verleiden tot een oordeel. Geniet van de ontmoetingen, en wie weet wordt het liefde op het eerste gezicht.

Geniet & have fun,

Vinoniek

PS: mijn meest inspirerende ontmoeting was met Champagne Lacourte-Godbillon. Voor diegene die echt met zichzelf in het reine willen komen.

"Coupes de coeur""Dail 010-4360766"Bij het beste restaurant van Rotterdam en omstreken is zowel het Frans als het Engels op de website voor enige verbetering vatbaar. Wat betreft de keuken overigens een coup de coeur. So dial P for Parkheuvel.
   

In “Ergens aan de Maas” bezingt de Brabantse zanger en liedjesschrijver Gerard van Maasakkers een uniek plekje aan de rivier. Hij kan wel uitschreeuwen hoe mooi en fijn het daar is, maar wil het tegelijkertijd voor zichzelf houden. Heel herkenbaar. Ik had die ervaring en dat dilemma toen ik onlangs een aantal wijnen leerde kennen.

Met een vriend was ik op een proeverij in het Amsterdamse Casa400, een hotel waarvan de naam bij ons associaties opriep met kamers die je per uur kunt huren en waar je dan helemaal geen tijd hebt om wijn te proeven. Het bleek mee te vallen. We stapten een ruime, lichte lounge binnen waar de dame achter de balie ons vriendelijk de weg wees naar de juiste zaal. Daar waren veel wijnmakers uit Castilië en León samengekomen om hun wijnen te laten proeven en met een beetje geluk een importeur te vinden. Wijnen uit Toro, Ribera del Duero, Rueda, Cigales en andere streken in die regio.

Gretig begonnen we met de witte wijnen, vaak Verdejo’s. Zoals dat gaat, maakten we aantekeningen, vertelden we elkaar welke wijnen we het best vonden en bespraken we de prijs-kwaliteitverhouding. Er was veel te genieten. Het was ook boeiend om met producenten te praten, maar toch was er weinig om over naar huis te schrijven, laat staan om een column aan te wijden. Tótdat we bij een tafeltje kwamen van een man in een vaal, wit t-shirt waarop zijn naam stond: Daniel Ramos.

Daniël is een wijnmaker uit Cebreros in het zuiden van Castilië en León, niet ver van Madrid. Hij maakt ongefilterde, biologische wijnen van albilla real, sauvignon blanc en garnacha. Daarbij gebruikt hij zowel oude als nieuwe technieken. Het is een man van traditie die het terroir volledig tot z’n recht laat komen. Wat een variatie en eigenheid! De witte wijn van sauvignon blanc is vol, krachtig, complex en totaal anders dan de wijnen van die druif uit de Loire, Nieuw-Zeeland of Chili. De rode wijnen van garnacha verschillen allemaal sterk van elkaar, afhankelijk van de bodem (schist of zand), de helling en de ligging in de zon. Er is ook een overeenkomst: iedere wijn is een explosie, wat zeg ik, een tsunami aan geuren en smaken. Veel fruit, kruiden, rijpheid, complexiteit en ga zo maar door. Daarbij zijn de wijnen een soort toverballen in vloeibare vorm, waarbij niet de kleur, maar de geur en smaak voortdurend veranderen.

Ik viel van de ene verbazing in de volgende en meende zelfs te merken dat Daniel een beetje bang werd van mijn wat intimiderende enthousiasme. Ik was onder de indruk en dat liet ik merken ook. Liefde bij de eerste slok. Gulzige liefde.

Eerlijk gezegd betwijfel ik of deze wijnen commercieel interessant zijn. Het zijn geen allemansvrienden en goedkoop kun je ze niet noemen. Maar deze wijn wíl je ook helemaal niet verkopen. Die wil je ruiken, proeven, voelen, drinken! Deze wijn wil je voor jezelf houden. Net als dat ene mooie, unieke plekje aan de Maas.

Een chic geklede wijnjournalist, die in zijn leven nog nooit een druppel wijn maakte, las een verlegen wijnmaker tijdens een mega-wijnbeurs de les. De wijn was beter geweest als de vinificatie zus en zo was uitgevoerd, en in de wijngaard dit en dat was ondernomen. Ik aanschouwde dit eenrichtingsgesprek en voelde plaatsvervangend schaamte.

Wat was er gebeurd als de wijnboer de journalist had uitgelegd hoe hij beter teksten kon schrijven? Nederigheid is een belangrijke waarde. Natuurlijk mogen wijnbouwers bekritiseerd worden. Maar ik zou dat als sommelier, wijnhandelaar of wijnschrijver alvast voorzichtig doen.Het typeert de wereld van de wijn. Je hebt mensen die wijn maken en mensen die erover praten. De talrijke titels die liefhebbers en professionals in wijnopleidingen en wedstrijden kunnen verwerven, doen soms vergeten dat de belangrijkste plaats van onderscheiding de wijngaard en de kelder is. Het is daar dat het wonder van de wijn geschiedt, niet in tijdschriften, fel verlichte klaslokalen of grote seminarzalen.

Wijnmakers verdienen de meeste lof, niet de beste sommelier der Lage Landen, noch de internationaal doorgebroken wijnschrijver of nieuwbakken Master of Wine. Soms hoor je wijnhandelaren fier verkondigen dat hun wijn een prijs won in een wedstrijd. Op de website zie je de winkeleigenaar poseren met ‘zijn’ gemedailleerde fles. Ik heb daar moeite mee. De ongetwijfeld bekwame wijnverkoper heeft de wijngaard aangelegd noch onderhouden. Hij heeft geen stokken gesnoeid, geen gewasbescherming gespoten en niet geoogst. Hij had geen rusteloze nachten bij nachtvorst, hagel of aanhoudende regenbuien. De handelaar verdient een pluim omdat hij de wijn vond, verkocht en zo veel klanten tevreden maakte. Maar de eer van de bekroning komt de wijnboer en zijn of haar team toe.

Een gelijkaardig fenomeen is dat van bekende en welvarende politici, muzieksterren of bankiers die wijndomeinen kopen. Ze produceren zogezegd hun eigen wijn. Maar wijn maken is niet hetzelfde als betalen om wijn te maken. Terwijl de heren of dames gekostumeerd de lofbetuigingen van het publiek in ontvangst nemen, maken de echte vakmannen de vaten en de kelder klaar voor de oogst.Mensen poetsen graag hun blazoen op met wijn maar vergeten hun beperkte verdienste. Zij die geen aarde aan de schoenen hebben, geen groeven in de handen, geen vuil onder de nagels en geen ervaring in de kelder: zij moeten naar mijn mening niet de eerste viool pretenderen te spelen. Geef de wijn terug aan de wijnmaker!

Stefaan Soenen, gastauteur bij Perswijn, is wijnliefhebber en schrijft onder de naam Wine Tales. Hij bespreekt hierin uiteenlopende thema’s zoals de psychologie van het wijnproeven, de waarde van wijnbeoordelingen en scores, Beaujolais, de symboliek van wijn, het belang van schenktemperatuur, en nog veel meer. Stefaans verhalen zijn tevens te vinden op Facebook.

Pink Chilla – ein badischer „Pink Port“!Manfred Zimmermann, unser Kellermeister im Weingut Kalkbödele aus dem südbadischen Merdingen, hat einen Rosé-Port kreiert, der ab sofort unter dem Namen „Pink Chilla“ erhältlich ist.

Der Aperitif mit portugiesischem Vorbild ist geschmeidig, samtig und mit seinem fruchtig-frischen und feinen Himbeeraroma nicht nur geschmacklich ein echtes Highlight – auch die Farbe ist bezaubernd.[…]

Die Idee, einen roséfarbenen, gespriteten Aperitifwein zu kreieren, bewegte unseren Kellermeister Manfred Zimmermann schon länger. Der Jahrgang 2014 bot dann auch noch die natürlichen Bedingungen, dass unser badischer Pink Port Realität werden konnte. Die Roséfarbe erhält der, „Pink Chilla“ getaufte, Rosé im Portstil durch den Saftabzug bei der Rotwein-Maischegärung (Saignée). Dabei werden den mazerierenden Pinot-Beeren ca. 5% ihres schon eingefärbten Saftes entzogen.

Die temperaturkontrollierte Gärung und der Ausbau im Edelstahlgebinde transportieren die frische, klare Frucht. Die Gärung wird durch Zugabe von hochwertigem Branntwein an einem sensorisch interessanten Punkt gestoppt. Somit bleibt ein gewisser Anteil des natürlichen Restzuckers erhalten. Diese fruchtig-süße Rosé Port-Variante besticht durch das exquisite Aroma reifer Himbeeren. Auch optisch kommt er als Hingucker daher.

Mededeling van het Badische Weingut Kalkbödele.