Terwijl ik de laatste hand leg aan de restaurantgids Grootspraak, is het altijd leuk en leerzaam eens te kijken naar ‘wat anderen er van vinden’. Wij doen het lekker op onze eigen manier, met de focus op de wijn en de wijnkaart, dus dat is per definitie anders. Voor de horeca is het rode bandengidsje nog altijd de ‘gouden standaard’.
Onze panelproeverij werd onlangs afgesloten met een aantal zoete Bordeaux, waaronder een paar mooie Sauternes. Heerlijk om na afloop nog wat te nippen van deze zoete wijnen, om de tannine van de rode wijnen een beetje ‘weg te spoelen’. Wat opvalt is dat moderne Sauternes tegenwoordig zo puur en zuiver in zijn fruit is. Zeker in een mooie jaargang als 2013, waarin ook mooie zuren zitten en bitters van veel edele rotting. Dat was in het verleden wel anders.
In het weekend ga ik meestal even een stukje fietsen, maar dat zat er niet erg in deze keer. Elders vielen misschien minder buien, maar hier was het bar en boos. Het was leuker om de laatste hand te leggen aan het Champagne-supplement, dat we in december uitbrengen bij nummer 8 van Perswijn. Ik verheug me er nu al op.
Een heerlijk radioprogramma om in het weekend naar te luisteren is het theater van het sentiment, op radio 5. Ik weet het, dit is een programma met een onverbiddelijk hoog ‘ouwe lullen’- gehalte. Excuses voor m’n taalgebruik, maar anders kan ik het niet noemen. Het thema van het programma is de huidige datum, maar dan een jaar of dertig, veertig terug. Heerlijke oude muziek. De muziek uit je jeugd blijft je je leven lang bij, dat is nu eenmaal zo -dat is uit onderzoek ook gebleken. Hoe ‘fout’ de muziek ook kan zijn. Maar goed, over smaak valt niet te twisten.
Wijn is een heerlijk product. Alleen is de marketing om de wijn niet altijd even verheffend, en ook niet altijd eerlijk. Dat is marketing, zou je kunnen zeggen. Maar ja, het aan de man brengen van een minder goede wijn met een mooi verhaal is voor ons als wijnliefhebbers geen onverdeeld genoegen. Het is goed dat er tv-programma’s zijn als De Keuringsdienst van Waarde, die er bij uitstek op uit zijn om dit soort marketingverhalen door te prikken.
In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een interessant interview met Franklin Foer, de oudere broer van schrijver Jonathan Safran Foer, over de groeiende macht van de techbedrijven over ons leven. Hij beschrijft hoe het blad waar hij voor schreef, de New Republic, werd overgenomen door een 28-jarige internetmiljonair, een van de mede-oprichters van Facebook.
Voor ik donderdag op pad ging naar de Champagne, voor het Champagne-supplement bij ons laatste nummer van dit jaar, had ik een ontmoeting met Grégory Viennois, de wijnmaker van Laroche, Chablis. Altijd fijn om even bij te praten, want dan blijf je op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Zo was ik nieuwsgierig over het uiteindelijke resultaat van de oogst van 2017, die natuurlijk zwaar was getroffen door de voorjaarsvorst. Want je weet het maar nooit. Het zal niet de eerste keer zijn dat in het voorjaar alle schade breed wordt uitgemeten en dat deze bij de oogst nog flink meevalt –daar hoor je dan niks meer over.
Afgelopen zaterdag stond ik op een feestje te roeren in een pindasaus. En dan moet je ook even proeven, natuurlijk. ‘Hé, wat is die saus zoet’, dacht ik meteen. Even kijken op de verpakking, naar de ingrediënten. Inderdaad: pinda’s, suiker, water… Dat is toch wel typerend voor veel voorgefabriceerde producten van dit moment.
