archivewijnbouw

Voor het wijngebied Bergerac is Nederland een belangrijke markt. Alleen is het imago van de streek voor enige verbetering vatbaar. Daar wordt dus hard aan gewerkt. Recentelijk bracht een delegatie uit Bergerac een bezoek aan restaurant Parkheuvel te Rotterdam om nog eens aandacht te vragen voor wat het gebied zo al te bieden heeft.

Na een paar maanden van betrekkelijke rust valt er weer het nodige te melden uit de Bordelaise wereld van het onroerend goed. Zowel de regionale krant <i>Sud Ouest</i> als <i>decanter.com</i> melden opmerkelijke transacties, zoals de verkoop van Château La Pointe in Pomerol. Voor een bedrag tussen 32 en 35 miljoen euro ging het van de familie d’Artefeuille over in handen van verzekeringsmaatschappij Generali.

Oost-Zwitserland, Graubünden, is een relatief onbekend wijngebied. Zeventig kleinschalige wijnbedrijven werken er met druiven als blauburgunder (pinot noir) en rivaner. Freelance journalist Arnoud van de Ridder woont tussen al dit moois en doet verslag. In deel 2 van de serie: wat is de geschiedenis van de wijnbouw in deze streek?

Champagnehuis Nicolas Feuillatte kan zich niet roemen op een rijke historie, traditie en eeuwenoude ervaring, want het huis is net 30 jaar oud, oftewel jong.Het beeld van een gerenommeerd champagnehuis in de Champagnestreek met een hoofdkwartier in een monumentaal, chique pand met imposante gietijzeren hekken, een zware eikenhouten toegangspoort en een kolossale, gebeeldhouwde entree is op Nicolas Feuillatte niet van toepassing. Wel maakt Nicolas Feuillatte gebruik van de specifieke, natuurlijke omstandigheden in de Champagne, zoals de krijtbodems, het voor wijnbouw kantje-boord-klimaat van Noord-Frankrijk, de teelt van de nobele druivenrassen pinot...

Op donderdag 2 augustus is Hans Jorissen overleden. Al enkele jaren leed hij aan een ernstige ziekte. Als biochemicus was Jorissen aanvankelijk werkzaam als universitair docent neurofysiologie in zijn woonplaats Leiden, met wijn als hobby. Later ontwikkelde hij zich steeds meer als wijnconsulent, -agent en -auteur.

Wat is er toch aan de hand met Zuid-Afrikaanse wijnen? Lopen die niet meer zo hard als de afgelopen jaren het geval was? Is het nieuwtje er af? Zijn ze ineens minder ‘trendy’ dan rosé of die vermaledijde Prosecco? Of toch wat minder fán-tás-tisch dan de onwaarschijnlijke stuntprijzen even wilde doen geloven? Zo de groei er uit is, is dat dan erg? Nee, dat is helemaal niet zo erg.

Na geconfronteerd te zijn met overschotten, gaat de Australische wijnbouw het roer drastisch omgooien. De sector wil een eind maken aan het huidige beeld als zou Australische wijn vooral een goedkoop massaproduct zijn. In een recente aanpassing van het meerjarenplan <I>Strategy 2025</I> van de Australian Wine and Brandy Corporation heet het nu dat Australische wijn voor kwaliteit staat in plaats van volume. En dat Australische wijn dus best een prijs mag hebben.

In het begin van de opleving van de Zuid-Afrikaanse wijnbouw werd vaak aangenomen dat de beste wijnen zonder meer uit Stellenbosch kwamen, de streek direct bij Kaapstad. De koele invloed van de oceaan is daar sterk, en dat blijft natuurlijk een voordeel. Maar de laatste jaren zijn de mogelijkheden van andere streken steeds meer in kaart gebracht. Swartland, op een kilometer of vijftig ten noordoosten van Kaapstad, blijkt bijvoorbeeld uitzonderlijk goede wijnen voort te kunnen brengen. En dan niet van wijngaarden die worden bevloeid met water,

Behalve dat Vinexpo elke twee jaar een grote wijnbeurs organiseert, doet het ook onderzoek naar de wijnmarkt wereldwijd, naar de productie van wijn en de consumptie van wijn. Dit ter ondersteuning –uiteraard- van de beurs en om het belang er van te benadrukken. Het komt voor Vinexpo dan ook goed uit dat de wijnconsumptie en –productie wereldwijd een stijgende lijn blijven vertonen. General Manager van Vinexpo, Robert Beunat, presenteerde de cijfers, die wellicht iets zonnig zijn voorgesteld –Vinexpo leeft van goed nieuws over de wijnhandel- maar de tendenzen zijn in het algemeen inderdaad positief te noemen.

Op het eerste gezicht zou je verwachten dat het voor grote merken als het Australische Hardys profijtelijk zou zijn als er teveel druiven worden geproduceerd. Een groot bedrijf als Hardys, een van de reuzen op de Australische markt, koopt enorme hoeveelheden druiven in op contract, en de druiven worden goedkoper, dus die gedachte is niet zo vreemd. In Australië is de overproductie zo fors dat het voor sommige producenten zelfs goedkoper is de druiven te laten hangen dan ze te plukken.