Wine Society

Wat is er nu het leukst aan wijn? De wijnmensen! Zij maken immers het verschil. Wine Society kan er over meepraten.

Aan de wijn met Calvijn

De Belg Alain Jacobs (foto) is de laureaat van de Johannes Calvijnprijs 2015 en de eerste buitenlander die deze eer ten deel valt. De prijs wordt jaarlijks door twee binnen Nederwijnland vooraanstaande ex-gereformeerden uitgereikt aan een persoon die zich op bijzondere wijze verdienstelijk heeft gemaakt voor de verbreiding van hedonisme in Nederland.Volgens de grefojury levert Jacobs als gepassioneerd vertegenwoordiger van het Informatiebureau voor Duitse Wijn een prijzenswaardige bijdrage aan de levensvreugde in het land dat maar niet wil begrijpen dat de historische Calvijn een levensgenieter was.

Hij wordt daarin trouwens op bewonderenswaardige bijgestaan door zijn wederhelft Gisela (foto). Stand by your man, zeggen we dan. Jacobs treedt in de voetsporen van illustere voorgangers als Peter van Houtert, Cees Helder, Peter Bruins, Edwin Raben, Jaco van Hensbergen en Thérèse Boer.De prijsuitreiking vond plaats tijdens de selecte Calvijnlunch – een magnumpaulée met tig gangen en enkel grote wijnen – die ditmaal in De Librije plaatsvond. Op die zaak staat geen maat. Wanneer zelfs iemand als Frank Jacobs ML zich daar publiekelijk een hapje op de hand laat serveren, dan zegt dat genoeg. En zelf hebben we nog nooit zo lekker tulpenbol gegeten! Nu al Lunch van het Jaar. ML: ♥♥♥♥♥

Go East, young man!

In het kader van avontuurlijke kennisverdieping toog ‘Wine Society’ naar het door Ghislaine Melman georganiseerd proefpartijtje met Georgische, Armeense en Oekraïense wijnen uit de portfolio van Theo Jansen (foto). Die het wat rustiger aan gaat doen. Leerzaam thema dus, te meer omdat ons eigen mailaccount die ochtend was gehackt en wij volgens het door de criminelen in onze naam verzonden bedelbericht beroofd zouden zijn in…Kiev!Nu zijn wij redelijk wat gewend als het op lastige namen aankomt, maar dat Kaukasische werk is wel iets voor heel ver gevorderden. We onthouden vooral de rode Saperavi als mogelijke kanshebber bij een wat groter publiek dan alleen nerds. Aardige hapjes trouwens, naar Georgisch recept. ML: ♥

We ontmoetten op dit partijtje ook de onvermijdelijke Paul Blom (foto), alias Paultje Prokupats, nog zo’n man met tamelijk aparte voorkeuren en een onvermoeibaar pleitbezorger voor wijnen uit het voormalige Joegoslavië. Zoals die vermaarde (nou ja) Prokupac. Hij liet ons weten dit najaar zijn 50-jarig jubileum in de wijnhandel te zullen vieren. Dat is niet mis. Daarmee heeft hij het langer uitgehouden dan zijn zo geliefde Joegoslavië.

Aan de Kant

Minder leuk nieuws is er te melden uit Tilburg. Daar is Jean-Marc van de Kant (foto) gedwongen om op te stappen als commercieel directeur bij Jean Arnaud. We kenden hem als een sympathieke kerel, maar hij was de afgelopen jaren kapitein op een steeds verder zinkend schip. Want wat is er nog overgebleven van het ooit zo aan de weg timmerende Jean Arnaud? Tja, dat zal wel te maken hebben gehad met de ‘dynamische markt die nu aan grate (sic!) veranderingen onderhevig is’.In de door het bedrijf verstrekte mededeling lezen we in een nogal cryptische passage over een ‘intensief overleg’ – wat iets anders is dan het in dit soort berichten doorgaans gebruikte ‘goed onderling overleg’. Goed onderling overleg wil zeggen dat je eruit gegooid wordt, maar dan wel met een interessante financiële compensatie. Dit echter terzijde.Letterlijk staat het er zo: “Na 21 jaar werkzaam te zijn geweest bij Jean Arnaud heeft hij, na intensief overleg, besloten het bedrijf te verlaten.” Punt. Het moge duidelijk zijn dat het vertrek van Van de Kant niet is ingegeven door die welbekende clichématige eigen behoefte aan ‘nieuwe uitdagingen’. De geschoolde lezer(es) oordele zelf. (Tussen haakjes: wanneer gaat Gastrovino, weggegaan bij Jean Arnaud, zelf eindelijk eens fatsoenlijke wijnen importeren?)

Tour de Kwast

Voor wie het ontgaan mocht zijn: de Tour de France gaat dit jaar weer van start in Nederland. In Utrecht, om precies te zijn. Reden genoeg voor Sofitel The Grand in Amsterdam om in restaurant Bridges een speciaal Tour de France menu te serveren met daarbij louter Franse wijnen. Een fijn initiatief. Uiteraard diende een en ander aan de media gecommuniceerd te worden. In de vorm van, ja wel, een liquide lunch. Zo gezegd, zo gedaan en wel in samenwerking met Sopexa. Gastvrouw was derhalve de immer charmante Michèle Lainé (foto), gehuld in een flamboyant rood jasje, hoewel een gele trui haar zeker ook goed zou staan.

Afgezien van een enkel amuse met een nadrukkelijk Aziatisch accent verzorgde chef Bobby Rust van Bridges een werkelijk uitstekende Frans getinte maaltijd. Hij maakte daarmee een eerder dit jaar geleverde zwakke prestatie tijdens een wijn-spijsdiner met wijnen van Gramona helemaal goed. Rust kan echt koken. ML: ♥♥Man van de middag was echter Martijn Kwast (foto), glimmend als een jonge Bacchus. Kwast Wijnkopers, dat zich nu ook ineens met cocktails meent te moeten onderscheiden (!), levert immers vijf van de zeven wijnen die bij het Tourmenu worden geschonken. Op de laatste twee wijnen, allebei van andere importeurs, bleef hij niet wachten. Niet uit gebrek aan collegialiteit, maar om logistieke redenen. Lees: de noodzaak om op tijd op Schiphol te zijn voor een vlucht naar het Franse zuiden. Of dat nu om wijninkoop ging, of om golfen aan de Côte d’Azur, daar willen we even van af zijn.

Excellente studente

Over nu naar Oostenrijk. Daar kwamen we tijdens de Austrian Wine Summit Birthe van Meegeren tegen. We hebben een zwak voor haar, gezicht van Gall & Gall als ze is. De lectuur van de huisperiodiek Proef&, opvolger van het nog altijd ongeëvenaarde Taste!, deprimeert ons nogal eens, maar het verhaal van Birthe biedt altijd enige vertroosting. Ze heeft nog verstand van wijn ook, want voor haar scriptie die ze bij de Österreichische Weinakademie had ingeleverd in het kader van haar WSET-studies heeft ze een Award of Excellence ontvangen. Proficiat! Plus een uitnodiging voor de Wine Summit. Dik verdiend. En wanneer zo iemand ons dan ook nog aan spannende nieuwe eetadressen in Antwerpen helpt, dan brengt dat ons helemaal in goede stemming.

Back in Rotown

Remon van de Kerkhof (midden op de foto) die al als sommelier bij Parkheuvel werkzaam was in de tijd van Cees Helder, is na tien jaar Australië weer terug op het oude nest in Rotterdam. Hij versterkt er de brigade van Erik van Loo, waar verder ook assistent restaurantmanager Daan Sloothaak (links op de foto) en maître Joey de Kruijf (rechts op de foto) deel van uitmaken. Wat je noemt een supertrio. Remon brengt veel kennis met zich mee die hij tijdens zijn wijnbouwstudie en die voor Master Sommelier in Australië heeft opgedaan.Hij volgt Ruben Kwakman op, die in 2014 tijdens zijn periode in Parkheuvel Beste Sommelier van Nederland werd en recentelijk overstapte naar le VIN’x in ’s-Hertogenbosch. Een mooi alibi dus om weer eens een liquide lunch in het Park te gaan gebruiken.

Beste Frank,

Ik ken en waardeer jou als een van de meest aimabele mensen die er in Nederwijnland rondlopen. Als een epicurist en mede-Master of Lunch, als Bourgogneliefhebber, als man van milde ironie en als iemand met een voor datzelfde Nederwijnland tamelijk zeldzaam relativeringsvermogen. Ook als iemand die niet bang is om af en toe prikkelende meningen te verkondigen.

Naar ik vernomen heb, niet uit volgerschap – de gedachte alleen al! –, maar uit het circuit, kun je op Twitter van tijd tot tijd behoorlijk uithalen. Ongeacht of het nu over pseudo-Olympiërs of tenenkrommende toneelstukjes rond het Koninklijk Huis gaat. Ik mag derhalve aannemen dat je je op Koningsdag ‘nieuwe stijl’ dan ook weer duchtig geweerd hebt. Prima. Alles beter dan mensen die plaatjes van braaksel de wereld in menen te moeten sturen met daarbij de suggestie dat ze daarvan in culinaire extase geraakt zijn. Of erger nog: proefnotities menen te moeten delen. Maar ik dwaal af.

De reden waarom ik je middels deze open brief aanspreek, is je kennelijk diepgewortelde aversie ten aanzien van een zekere persoon die zich uitgeeft voor vigneron. Laten we hem G. noemen. Iemand die zelfpromotie meent te moeten bedrijven door op te vallen met een extreem uiterlijk en extreme uitingen. Inderdaad, de soi-disant beste ‘wijnmaker’ van Bordeaux, Frankrijk en de wereld. Die daar nog aandacht mee weet te trekken ook van het aantoonbaar intellectueel minder begaafde deel van de natie. Dat helaas vrij groot is. Dat je je daarover opwindt is terecht, evenzeer als dat je met enige regelmaat daarover je gal spuit. Zo ook weer in een venijnige observatie in je column in de recente uitgave van het prachtblad Perswijn.

Ik moet bekennen dat je knip- en scheeracties met betrekking tot de persoon waarom het hier gaat me tot voor kort wel bevielen. Al waren het spijtig genoeg alleen figuurlijke acties. Want als er nu één iemand gebaat zou zijn bij een daadwerkelijke ontharing van zijn gelaat, dan is deze het wel. Nadere analyse van het onderhavige fenomeen heeft me tot het inzicht gebracht dat wat op het eerste gezicht een karikaturale zelfenscenering lijkt, in feite wel eens de weerspiegeling zou kunnen zijn van een ernstige persoonlijkheidstoring die het bewustzijn van de bewuste potsenmaker in ernstige mate vertroebelt. Met andere woorden, we hebben niet zo zeer te maken met een pathetisch verschijnsel, maar veeleer met een pathologisch. Zielknijper Freud zou het bizarre gedrag ongetwijfeld gekwalificeerd hebben als Ersatzhandlung. Mocht je je nader in de materie willen verdiepen, dan kan ik je de lectuur van het Handboek Psychopathologie aanraden. Zorg er alleen wel voor dat je wat decents uit de Bourgogne binnen handbereik hebt, want echt opwekkend is het allemaal niet. Dit echter terzijde.

Nu zou je kunnen tegenwerpen dat zelfenscenering een frequent voorkomend iets is in wijnland – binnenkort krijgen we weer breed uitgemeten hoe bepaalde critici zich geroepen voelen om ten dienste van de medemens duizenden flessen wijn te proeven –, maar dat is klein bier vergeleken met datgene waarmee onze pseudo-Franse wijnboer zich meent te moeten profileren. De man in kwestie moet dringend onder dwangverpleging worden gesteld. In het belang van de maatschappij en van hem zelf. Omwille van diezelfde belangen dient hij onmiddellijk afgeschermd te worden van types met onzuivere bedoelingen die hem om redenen van plat geldelijk gewin en dito ‘volksvermaak’ zijn rare toneelstukjes laten opvoeren. Ik denk hierbij aan partijen als een met belastinggeld gefinancierde bejaardenomroep, plus een boekenuitgever die kennelijk trivialiteit prefereren boven kwaliteit, en een importeur die kennelijk van gekkigheid niet weet hoe die zijn waar onder de aandacht moet brengen en die meent dat daarvan dan ook nog eens via zogenaamde ‘persberichten’ aan de wereld kond gedaan moet worden.

Ter illustratie zal ik je een recent voorbeeld geven. Wellicht is het aan te bevelen dat je, alvorens met de lectuur te beginnen, eerst even een kalmeringstabletje inneemt. Profylactisch slikken noemen we dat. Niet te verwarren met profylactisch spuiten. Dat is meer iets voor de zelfbenoemde wijnkenner en tienermeisjesidool van die met belastinggeld gefinancierde jongerenomroep. Overigens ook deze observatie slechts terzijde. Daar gaat-ie:

“G., de bekende wijnmaker en schrijver is afgelopen week naar Nederland afgereisd voor een bijzonder evenement. Nadat hij een aantal jaar geleden besloot zijn neus te verzekeren voor een bedrag van maar liefst 5 miljoen euro, was het opnieuw tijd voor een bijzondere activiteit. G. was aanwezig bij de kick off van de eerste wijnkuur in Nederland. Speciaal voor deze gelegenheid gaf hij fotomodel en beautyexpert Gertie Geurts op deskundige wijze een rode wijnbad, gevolgd door een totale rode wijn bodymassage.Ruim 20 jaar geleden ging de droom van G. in vervulling, toen hij het vervallen Château La Tulipe de la Garde kocht. In tien jaar tijd wist hij dit om te bouwen tot een goed functionerend wijnkasteel met zowel moderne vinificatie-apparatuur als traditionele barriques van Frans eikenhout. De wijnen van G. winnen de hoogste bekroningen op internationale concoursen. Op de Nederlandse markt worden de wijnen van G. vertegenwoordigd door O R & B. Sinds 2001 publiceert G. regelmatig boeken over het ‘snoeiharde en tegelijkertijd fluweelzachte’ wijnboerenbestaan.

Wijnkliniek San Vino

De laatste tijd blijkt uit steeds meer onderzoeken dat wijn behalve lekker, ook gezond is. Druiven hebben ook een levensverlengende uitwerking op de huid. Een goede reden voor Healthresort Thermae Son om een exclusieve wijnkuur in het leven te roepen. Deze San Vino wijnkuur zorgt voor een mooie, strakke huid en beschermt de huidcellen tegen veroudering. G. verzorgde de kick off van deze nieuwe behandeling, omdat zijn boerenwijn Slurp! al lange tijd op de wijnkaart van Healthresort Thermae Son prijkt.”

Tja, hoezo tenenkrommend? Ik moet me bedwingen om niet over te gaan tot het gedetailleerd en genadeloos fileren van bovenstaande ongein. Dat zou alleen wel een dag werk vergen. Ik zal me daarom beperken tot de opmerking dat een bad in alcoholhoudende rode wijn nu juist géén onderdeel uitmaakt van enigerlei vinotherapie die naam waardig. Het ontbreekt er alleen nog maar aan dat er geen sprake is van een ‘masterclass’. Een nieuw dieptepunt dus. Maar hoe formuleerde Schopenhauer het ooit? Inderdaad: het ergste moet nog komen. Wanneer iemand dusdanig de schaamte voorbij is, dan past slechts één kwalificatie. Dit is zielig, intens zielig. Zo deerniswekkend dat ik je moet vragen om jegens de badmeester met zijn van een industriële coöperatie afkomstige ‘boerenwijn’ voortaan niet meer meedogenloosheid te etaleren maar medelijden. Wegens ziek. Net zoals je dat moet hebben met al die ingebeelde Napoleons, Messiassen en Einsteins die in rustige bosrijke omgevingen verpleegd dienen te worden. Ter bescherming van zichzelf en de samenleving.

Maar wat betreft ’s mans nog veel foutere, want wel beter wetende entourage bestaande uit verkopers van gebakken lucht en types die ‘een stukje beleving’ wensen te communiceren is zelfs de strafste afstraffing nog niet genoeg. Speel derhalve je spel, zo hard als je maar kunt. Knippen en scheren graag!

Met vriendelijke groet,

René van Heusden ML

We zeggen het zowat iedere keer aan het begin van een nieuwe episode van Wine Society: we beleven zeer opwindende tijden! En dat zeggen we niet zomaar. Een kleine greep uit de hoogte- en dieptepunten van de afgelopen paar weken.

Einde van een tijdperk

Om ons moverende redenen houden wij ons bewust verre van de zogeheten ‘sociale media’ waarop mensen ongeremd aan exhibitionisme menen te moeten doen en aan de lopende band meninkjes menen te moeten verkondigen. Soit. Ieder zijn of haar meug. Als het goed is, moet Twitter zo ongeveer ontploft zijn nadat, net voor 1 april, het onderstaande persbericht uitkwam:

“Geachte relatie,

Het bestuur van de Wijnacademie wil u langs deze weg informeren dat in verband met het beëindigen van de samenwerkingsovereenkomst, de heer Cees Ultee, met ingang van 26 maart 2015 niet langer werkzaam is als directeur /secretaris penningmeester van de Wijnacademie. Inmiddels zijn de taken overgenomen door het bestuur.”Even los van het gegeven dat die ene komma niet had gehoeven en ‘de taken’ beter geformuleerd had kunnen worden als ‘zijn taken’, is dit een persbericht dat door zijn ultieme beknoptheid een zeldzame zeggingskracht heeft. Exit Cees Ultee bij de Wijnacademie dus, en niet in zogenaamd ‘goed onderling overleg’. Integendeel, zoals Wine Society niet alleen vermoedde, maar bij navraag ook bevestigd kreeg.Met Ultee, al sinds 1979 bestuurder van de Wijnacademie, moest het wel een keer fout aflopen. Waarom? Niet zozeer vanwege het merkwaardige gegeven dat de Grote Roerganger helemaal niets met wijn heeft en het liefst cola drinkt, maar vanwege zijn eigengereide en achterdochtige stijl van opereren. Binnen dat optreden paste voor hem geen transparantie in financiële zaken. Jarenlang is dat door de bestuursleden van de Wijnacademie geslikt, maar het recentelijk nieuw aangetreden bestuur dacht daar toch wat anders over. Vandaar de botsing en het abrupte vertrek zonder plichtplegingen. Ultee zal dus geen vinoloog honoris causa worden. Maar daar zal hij waarschijnlijk niet echt wakker om liggen.

M’as tu vu?

Toch maar weer naar Prowein geweest. Nog groter en vermoeiender dan het al was, maar ook de gelegenheid biedend om interessante mensen te ontmoeten. Op Düsseldorf Hauptbahnhof, waar wij als ervaringsdeskundige inzake ongelukkig vallen en ledematen breken voorzichtig de trap afdaalden, werden wij door ons onbekende maar meelevende Nederlandse wijnmensen aangezien voor Frank Jacobs! Die enige tijd geleden in Zuid-Afrika letterlijk een faux pas maakte en daarom nog steeds op een soort

sportschoenen rondloopt die enigszins disharmoniëren met de rest van zijn verschijning. Deze constatering echter terzijde. Prowein dus.Het liefst hadden we ons daar beperkt tot een uitvoerig bezoek aan de Champagne Lounge, maar de plicht verbood dat. Wie kwamen we zo al tegen?

Om te beginnen Henk Maas van Le vin en direct. Hij liep als een volleerd politicus te flyeren met papiertjes waarop al zijn leveranciers stonden. Ook mochten we het supertrio Cathy Moerdijk, Nico McGough en Hans Dijkstra van Well of Wine begroeten (foto links), druk op zoek naar fijne vondsten. Later signaleerden we ze, buiten hun medeweten om, ook in een oer-Duitse eetgelegenheid waar we zeker de heer McGough nooit vermoed hadden. Of zou die de – eenmaal per jaar overigens totaal bevredigende – vreettent Zum Schiffchen abusievelijk voor sterrenzaak Im Schiffchen hebben aangezien?

Nog meer schoon volk. Wat te denken van duo’s als Adrian Zarzo van restaurant Zarzo en Martijn Verkerk van Smaragd Wijnen (foto rechts)? Of van NGS-coryfeeën als Noël Vanwittenbergh (Ciel Bleu) en René Persoon (Hosman Vlaardingen)? Stuk voor stuk mensen met wie je een goed gesprek over lunchwijnen kunt voeren.

Aromadeskundige en allespresentator Lars Daniëls MV, op Prowein met ruige gezichtsbeharing, moet met een zekere afgunst gekeken hebben naar de dik betaalde optredens van Duitse MW’s, die aan de lopende band op allerhande stands wisten te vertellen hoe fantastisch de daar geschonken wijnen niet waren. Morele codes bestaan kennelijk niet in wijnland.Laten we ook het vrouwvolk niet vergeten. Va-va Cathy Moerdijk noemden we al. Met Moezelproducente en wereldwijf Sybille Kuntz konden we niet anders dan aan de sekt gaan. Nog zo’n wereldwijf: Philine Weeber (foto links) van het California Wine Institute. Want wat had die voor ons in een speciale koelkast liggen? Een lekker koud biertje! Zo zien wij dat graag.

Professioneel

Vanzelfsprekend moest er de afgelopen paar weken weer veel geluncht worden. Met de interimdirecteur van TOT PR bijvoorbeeld. Als eerste wist Wine Society enige tijd geleden al melding te maken van het gegeven dat

Anneke Tot (links op de foto) een opvolgster zou krijgen. Gedurende de negen maanden (sic!) die zij als sabbatical opneemt. Dat Anouk Heida (rechts op de foto) de honneurs zou gaan waarnemen, wisten we natuurlijk ook, maar hebben we op verzoek van La Tot even onder de pet gehouden. Op voorwaarde dat er een fijne kennismakingslunch tegenover zou staan. Zo gezegd, zo gedaan.Bij het nieuwe Fitzgerald in Rotterdam dat, zoals dat tegenwoordig heet, nu al een hot spot lijkt. We kwamen er bijvoorbeeld culi-autoriteit Ellen Scholtens en het duo Dolf de Lange en Paul Frankhuizen van Wijnkooperij de Lange tegen. Anouk Heida blijkt trouwens uit het juiste hout gesneden, want haar lunchtechniek en affiniteit met het product wijn getuigt van grote professionaliteit. Dat biedt perspectief voor een vervolgbijeenkomst! Complimenten ook voor Danny Gonzalez en zijn team, want de maaltijd was een feestje. Zoals het als een tiramisu uitziende voorgerecht met langoustines. Om het met La Tot zelf te zeggen: zo, hé! ML: ♥♥

Sla

Over nu naar 020 voor een evenement in het ter plaatse gehypete Rijsel. Xavier Kat van Okhuysen, geheel en al glad geschoren, ontving daar Jean-Marie en Mainke Guffens (foto links) voor een proeverij van hun wijnen.

En een aansluitend hapje. Guffens, hoewel met het klimmen der jaren een stuk kalmer geworden, is nog altijd een fenomeen. Zoals het een echte nar betaamt, iemand die niet bang is om te zeggen waar het op staat in een door hypocrisie geregeerd wijnwereldje. Onder de aanwezigen zowaar omfietser Nicolas Klei (foto rechts) in het wild.

Kennelijk werkte de verwarming bij Rijsel niet, want het was er net zo koud als in het hoofdkwartier van Perswijn. Afzien dus. En het eten? Ach, laten we het maar houden op ‘eenvoud’. En sla. Heel veel sla. Het zal waarschijnlijk nooit goed komen tussen Rijsel en ons.

Blabla

Wine Society beperkt zich natuurlijk niet tot partijtjes in Nederland alleen. Een uitstapje naar Parijs of Brussel hoort er zo af en toe ook bij. Omdat we niet wars zijn van snobisme, besloten we een invitatie te accepteren om in het kader van een verkoopdemonstratie in Brussel de warme middagmaaltijd te komen gebruiken in wat ooit het eerste driesterrenrestaurant buiten Frankrijk was,

La Villa Lorraine. We hadden vernomen dat de Villa na jaren van verval en sterrenverlies weer een beetje aan het terugkomen was, dus vooruit.We hadden ons de verplaatsing echter kunnen besparen, want o, wat hebben ze daar nog veel te leren. Om te beginnen Nederlands, en hoe je wijnen en gerechten op elkaar afstemt. Het is van de zotte dat er een sommelier rondloopt met de titel van Belgisch kampioen die geen woord Nederlands over zijn lippen krijgt. Om bij een rode wijn een kippetje met een saus op basis van verjus te serveren maakt ook geen sterke indruk. Evenmin als de keuze van totaal verkeerde kazen bij alweer een rode wijn. En die wijn dan ook nog durven schenken in een zo lomp type glas dat je zelfs in Frankrijk niet meer ziet. ML: gele kaart.

Hoera

Nee, geef ons dan maar liever een zaak als Parkheuvel, waar de Nederlandse sommelierkampioen Ruben Kwakman (tweede van links), chef Erik van Loo (tweede van rechts) en maître Joey de Kruijf (uiterst rechts) een sublieme lunch rond wijnen van Quinta do Noval hadden gecreëerd.Wine Society was daar uiteraard bij, zoals zich laat raden aan de VIP-tafel met onder meer organisator René Persoon (uiterst links) – die we al in Düsseldorf tegenkwamen – en Jean-Marc van de Kant namens importeur Jean Arnaud met een veel te woeste gezichtsbegroeiing. Tja, Jean-Marc, zo jaag je nog meer leveranciers weg…Zoals gezegd, de lunch was subliem. ML: ♥♥♥. Klein dompertje op de vreugde: Ruben Kwakman ruilt Parkheuvel in voor le VIN’x in ’s-Hertogenbosch. Daar mogen de Bosschenaren blij mee zijn.

Het zijn drukke dagen voor de Master of Lunch. Er is immers alweer een veelbelovend nieuw restaurant bij in Rotterdam! Arbeiderisme wordt daar momenteel op voortvarende wijze ingeruild voor hedonisme. En dan niet met gehypete flauwekul, maar volgens het motto ‘niet lullen, maar vullen’.

Hip

Nog maar een paar weken geleden was de opening van Joelia, de nieuwe zaak met grootstedelijke allure in het Hilton hotel van Mario Ridder (foto). We hebben er door toeval al tweemaal een gratis warme middagmaaltijd gebruikt. Even wennen, want Joelia doet maar in weinig opzichten aan Mario’s oude Zwethheul denken. Hij wil zelf niets weten van een term als ‘nieuw concept’, maar in zijn hart moet hij toch beter weten. Niet alleen is de look and feel compleet veranderd, inclusief een wel zeer losse aankleding van sommelier Robin Overdreef en de rest van bediening, ook de klassieke menu-indeling is opgegeven ten gunste van vrijelijk te combineren gerechtjes. Alleen de prijzen in het tweede deel van Joelia’s wijnkaart zijn nog steeds op het niveau als dat van destijds in De Zwethheul…Daar staat dan wel tegenover dat champagne per glas, Laurent-Perrier van magnum, slechts 9,95 euro kost. Bravo, dat zouden meer restaurants moeten doen! We hadden het bij onze bezoeken net iets te druk met gewichtige besprekingen – met niemand minder dan de Hoofdredacteur van Perswijn – en orgiastisch drankgebruik – met de Examencommissie van de Wijnacademie – om tot een verantwoord oordeel over het gebodene op het bord te komen, dus dat houden we nog even voor later. Waar we trouwens wel weer helemaal verrukt van waren, was een ouderwetse klassieker in de vorm van foie gras met truffel in een korst van briochedeeg. Daar is niets aan veranderd.

Schoon volk

Een tweede nieuwkomer in de Maasstad die een naam heeft hoog te houden, is Danny Gonzalez  (foto links), de man die er een paar jaar geleden als maître-sommelier mede aan heeft bijgedragen dat het restaurant van het Wereldmuseum een begrip werd in culinair Nederland. Om maar niet te zeggen een sensatie. Hij is nu van plan om hoge ogen te gooien met zijn eigen zaak Fitzgerald. Tijdens zijn openingspartijtje waren er als gasten louter mooi en succesvol ogende mensen. Nou ja, of die kwalificatie ook helemaal opgaat voor opperhoofd Ton de Zeeuw van Lekker, dat curieuze blad met zijn dubieuze ‘top 100’ en enige honderden restaurants ‘op de drempel van de top 100’ – dat wordt dus wel heel erg dringen – en verdacht veel aandacht voor supermarktwijnen? Dit echter terzijde.

Het openingspartijtje smaakte alvast naar meer, want nomen est omen. De naam Fitzgerald is ontleend aan die van de Amerikaanse schrijver die meende dat te veel van iets afkeurenswaardig is, behalve wanneer het om champagne gaat. Die observatie inzake drankliefhebber Fitzgerald werd ten minste genoemd door de gastspreker, schrijver Ernest van der Kwast (o.a. Mama Tandoori), een man die goed thuis lijkt in de wereld van dranklustige auteurs. Reken maar dat er daarom allesbehalve kinderachtig champagne geschonken werd, uiteraard met passende mondvermaakjes erbij. Het bleek champagne van J.L. Vergnon te zijn. Importeur daarvan is Hans Bijvoets (foto rechts) van Anfors, die in eigen persoon met voorbeeldig getrimde baard op het partijtje aanwezig was. Franse wijnen behoren weliswaar niet tot diens kernactiviteiten, maar voor champagne besloot hij toch een uitzondering te maken. Handel is handel.

Apart

Over wijnhandel gesproken, we liepen bij Fitzgerald ook Champagnist Mark Haasdijk tegen het lijf. Idem de immer goedlachse Alexander Renner (foto links) namens Karakter Wijnimport (ex-sommelier van Parkheuvel) en een jongedame van Oud Reuchlin & Boelen wier naam ons weer ontschoten is, maar die openlijk liet weten ‘geen verstand van wijn’ te hebben. Apart, maar ook bij ORB geldt kennelijk het adagium handel is handel.

Vanzelfsprekend waren er tal van welgeschapen jongedames te bewonderen, maar geef ons toch maar liever de wat rijpere dames met wie je een Goed Gesprek kunt voeren. Welnu, we werden op onze wenken bediend. Wat te denken bijvoorbeeld van Regina Meij van Imperial Wijnkoperij? Als 21e-eeuws restaurant gaat Fitzgerald natuurlijk veel Duitse en Oostenrijkse wijnen voeren, dus ja, dan kan het niet voorbij aan Regina. Genietend van bier aan de imposante bar signaleerden we Grande Dame Magda van der Rijst (foto rechts). Met wie we het vervolgens aan diezelfde bar behalve over bier ook even over het godsbegrip bij Plato hadden. Dat zien we bij trendy jonge wichtjes nog niet zo snel gebeuren. Een vrouw naar ons hart derhalve!

Fitzgerald wil zich overigens nadrukkelijk profileren als wijnbestemming. Niet verwon-derlijk, gelet op Danny’s ervaring in de sommellerie en de wijnimport. Niet minder dan 19 klimaatkasten bepalen het gezicht van zijn etablissement. Zo zien wij dat graag. Hij wordt voor de wijn bijgestaan door Marijn Smit (foto links), ex-sommelier van wijnbar Vyne in 020. Dat het Smit menens is met zijn nieuwe baan, blijkt wel dat hij om aanwezig te kunnen zijn bij het openingspartijtje het college mannelijke geslachtsziekten in het kader van zijn deeltijdstudie homeopathie bewust had laten schieten om zijn schenkvaardigheid te demonstreren. Prioriteiten stellen, heet dat. Ook over deze nieuwe ‘hotspot’ later meer in onze rubriek Gegeten & Gedronken.

Mannelijk, al te mannelijk

Wij hebben in deze kolommen al een paar maal kritische kanttekeningen geplaatst bij het fenomeen gezichtsbeharing bij mannen in Nederwijnland. Baarden schijnen, als we de leefstijlpagina’s in weekendbijlagen van zogeheten kwaliteitskranten mogen geloven, in de mode te zijn. Van de dragers horen we regelmatig als argument dat de partner er geen moeite mee zou hebben. Tja, wij blijven er toch moeite mee hebben. Niettemin constateren we enige verbetering. Het voorbeeld van onbewust stijlicoon Hans Bijvoets – strak trimmen – blijkt navolging te krijgen. Niet alleen bij restaurateur Danny Gonzalez, die ons liet weten een voorbeeld aan de wijnhandelaar nemen, maar ook bij Olaf Kerstens (Partners in Wijn, links op de foto) die we tegenkwamen tijdens een Portugalproeverij, samen met de eveneens bebaarde Cristiano Van Zeller (Quinta Vale D. Maria, rechts op de foto). Nu nog Xavier Kat (Okhuysen), op wie geen pijl te trekken valt. Want valt ons op? Wanneer Xavier zijn portret laat afdrukken in annonces bestemd voor leden van de NRC Wijnclub, staat hij daar steevast gladgeschoren op.

Happy end

Tot besluit nog enkele korte meldingen. In de categorie ‘toe aan nieuwe uitdagingen’ moet Albert de Jong genoemd worden. De kleurrijke Profeet inzake Duitse wijn verlaat Imperial Wijnkoperij, zo lazen we in de nieuwsbrief daarvan. De reeds genoemde Examencommissie van de Wijnacademie heeft afscheid genomen van oudgedienden Hans Soeterbroek en Gert Crum. Hoewel officiële bekendmaking nog even op zich laat wachten, worden zij opgevolgd door Claudia van Dongen (foto) die in haar eentje niet tegen twee, maar tegen wel tig manspersonen tegelijk opweegt. Tot slot nog een wetenswaardigheid van feestelijke aard. Sharon van Lokhorst, de hoofdredacteur van Winelife die, zoals we in onze vorige editie meldden, haar glazen tijdens de Bollingerlunch in Ciel Bleu niet aanraakte omdat ze tegen een rijexamen zat aan te hikken, liet ons weten voor dat bewuste rijexamen te zijn geslaagd. En dat dit voor haar reden was om de schade dubbel en dwars in te halen. Champagne!

Zoals algemeen bekend is beeldvorming in het (zaken)leven van essentieel belang voor het behalen en continueren van succes. Wijnland vormt daarop geen uitzondering. Eerder in tegendeel! Trendgevoelig en –kritisch als altijd, kon Wine Society de afgelopen weken weer heel wat opmerkelijke pogingen tot beeldvorming signaleren.

Waar de culinaire invulling van januari grotendeels bepaald werd door partijtjes met bitterballen en middelmatige drank, daar onderscheidde die van februari zich juist door enkele uiterst memorabele lunches. Lunches die de beeldvorming uiteraard in zeer gunstige mate bepaalden, want zo werkt dat nu eenmaal.

Cinematic Trailer

Beeldvorming naar buiten toe gaat in de regel samen met een ietwat geïdealiseerd zelfbeeld. Een leerzaam voorbeeld daarvan is te bewonderen in de vorm van een cinematografisch hoogstandje op de website van de roemruchte Nijmeegse wijnhandel P. de Bruijn Wijnkopers anno 1772. Je vindt het als ‘cinematic trailer’ met de titel Can you resist 240 years of experience? Hoewel men zich bij De Bruijn altijd laat voorstaan op het specialisme Frankrijk, vond met het daar kennelijk toch nodig om deze bedrijfsvoorstelling van een Engelse stem te voorzien. Zo’n stem van het type dat je overal ter wereld bij wijnbedrijven te horen krijgt wanneer die hun onvermijdelijke promofilmpje vol ontroerende normen, waarden en blijheid menen te moeten vertonen.Over de esthetische kwaliteiten en inhoudelijke juistheid mag de kijker zelf oordelen, maar wat ons betreft gaat het om interessantdoenerigheid van de eerder lachwekkende dan overtuigende soort. Is het soms de bedoeling dat we voortaan net als die Engelse stem Deh Braajn Waajnkopers gaan zeggen? No way!

Pitch

Over nu naar de wereld van de wijnpropaganda. Als er nu ergens aan beeldvorming gewerkt wordt, dan is het daar wel. Tegenwoordig gaat er vrijwel geen dag voorbij zonder mailberichten van Pitch PR, de club van Harriët Boekholt. Dat die nogal eens in twijfelachtig Nederlands gesteld zijn en dat het Nederland van Pitch wel heel erg beperkt lijkt tot wat binnen de Ring A10 ligt, mag de pret niet drukken. We zijn zo onderhand de tel kwijt wat betreft het aantal nieuwe accounts dat dit bureau heeft weten binnen te slepen. Knappe prestatie, maar nu even kijken hoe een en ander concreet wordt ingevuld. Saillant detail: de naam van Cees van Casteren duikt nogal eens op bij activiteiten van Pitch. Ook in het kader van een chic Boliviaans dinerpartijtje in Düsseldorf tijdens Prowein. En wij maar denken dat Bolivia zo’n arm land was. Of zou het waar zijn dat er met de wijnbouw daar Nederlands ontwikkelingsgeld gemoeid is? Dit echter terzijde. We zijn benieuwd wat de opvolgster van Anneke Tot bij TOT PR daar tegenover gaat zetten.

Hofleverancier

Over beeldvorming, en dan vooral die met een minder gunstige strekking, kunnen ze volop meepraten in Roermond. Gelukkig bereikte ons uit datzelfde Roermond eindelijk ook weer eens nieuws om fijne en warme gevoelens bij te krijgen. Zonder betrokkenheid van malafide politici en dito projectontwikkelaars – vandaag de dag eigenlijk een pleonasme –, maar met een glansrol voor een familiale wijnhandel van onbesproken gedrag.Want wat lazen we in Wijnjournaal 147 van Wijnhandel Jean Berger sinds 1862? Dat het de Majesteit behaagd heeft om het aan deze respectabele onderneming verleende predicaat Hofleverancier met een periode van 25 jaar te verlengen! Dat is niet niks. In de mededeling die de Bergers daarover zelf in hun Wijnjournaal deden, viel te lezen dat wie zich Hofleverancier mag noemen, van onbesproken gedrag moet zijn. Ook in Roermond. Hoewel onze eigen staatkundige opvattingen op gespannen voet staan met alles wat met vorstenhoven te maken heeft, toch een welgemeende gelukwens aam Wim, Linda en Roel Berger. Vanwege dat onbesproken gedrag natuurlijk, maar ook vanwege hun zo onder de hand volstrekt eigen koers. Zonder dat daar een woord Engels aan te pas komt.

L’Union fait la force

Onze Grote en Geliefde Hoofdredacteur moet op 12 februari een van zijn gloriedagen hebben beleefd. Perswijn mocht immers in de Wintertuin van Krasnapolsky het Nederlandse proefpartijtje van de Union des Grands Crus de Bordeaux organiseren. Weliswaar bleek het voorgestelde millésime 2012 geen jaar van de eeuw, maar volle bak was het wel. Iedereen uit het wereldje was er, te veel om allemaal op te noemen. Wat de Hoofdredacteur in zijn zompige kelder nooit zal overkomen, overkwam hem wel bij de proeverij van de Union: hij werd spontaan besprongen door enthousiast vrouwvolk. Du jamais vu! Maar verdiend is verdiend. Klein minpuntje: het serveren van bitterballen met mosterd bij Bordeaux 2012. Bitterballen, soit. Maar mosterd? Nee dus.

Toujours Bollinger

Met veel genoegen blikt Wine Society terug op de lunch ter gelegenheid van de lancering van Bollingers La Grande Année 2005. Wij hebben namelijk ‘iets’ met Bollinger en zo mogelijk nog meer met Bollingerlunches. Ooit vormden die Bollingerlunches, steevast gehouden in zeer nette zaken, het jaarlijkse hoogtepunt op de sociale wijnkalender. Nadat daar de klad in gekomen was en een mooie traditie afgelopen leek te zijn, zijn er nu sterke aanwijzingen voor een glorieus herstel van deze traditie. Een compliment hiervoor aan het adres van Floris Verlinden (foto rechts), directeur van importeur Wijn Verlinden.   Voor de presentatie van de 2005 door twee heren uit Aÿ had hij zijn keuze laten vallen op Ciel Bleu te 020. Met aan chef de cuisine Onno Kokmeijer en chef sommelier Noël Vanwittenbergh het verzoek om wat verantwoorde wijn-spijscombinaties bij diverse cuvées van Bollinger te bedenken die het wijnjournaille in vervoering zouden brengen. Missie volledig geslaagd, want werkelijk briljant vormgegeven. Realiteitsgehalte uiteraard vrij gering, maar wat dan nog? Je moet nu eenmaal ervaringen hebben die je later doen terugdromen. ML:♥♥♥.

La Grande Année 2005 in zowel blanke als rosé uitvoering glijdt makkelijk naar binnen vanwege de rijpe aard van het oogstjaar. Lekker dus. Vanwittenberghs assistent-schenkers Jop IJspeert en Wout Jans konden zich derhalve onderscheiden door attent bijschenkwerk. Zo zien wij dat graag.

Rijzende ster

Behalve een zware delegatie van Perswijn en de voorspelbare afvaardigingen van minder toonaangevende publicaties, signaleerden we onder de aanwezigen ook een verfrissende nieuwe verschijning in de persoon van Klazien Vermeer. Voor wie het nog niet mocht weten, Klazien is opleidingsmanager van de onvolprezen Wijnacademie, al is de titel rectrix magnifica naar onze mening meer op zijn plaats. Zeker gelet op het tegenwoordig in Maarn gebezigde jargon.De Wijnacademie mag zich gelukkig prijzen met zo’n charmante representante in invloedrijke wijnkringen. Over beeldvorming gesproken. Wij op ons beurt voorspellen haar in dit opzicht een mooie toekomst. De andere dame in het gezelschap was Sharon van Lokhorst van Wijnleven. Vreemd genoeg dronk die bijna geen druppel. Reden tot bezorgdheid, want wie laat er nu volle glazen Bollinger staan? Of zouden het zenuwen vanwege een voor de deur staand rijexamen geweest zijn?

Wat verder ter tafel kwam

In onze hoedanigheid van Master of Lunch bezochten wij de voorbije weken diverse als gunstig bekendstaande eetgelegenheden:Tot tweemaal toe aten we in Rotterdam bij het wijnvriendelijk Aziatische restaurant Asian Glories. Onverminderd goed, ook na het neerstorten van chef en gastvrouw in Oekraïne. Bravo! ML: ♥♥.

In 020 waren we, behalve voor de genoemde bijeenkomst in Ciel Bleu, nog bij een paar andere etablissementen. Wat ons erg tegenviel was Bridges, het restaurant van hotel The Grand. Wijn-spijsdiner van QV Select (Wijnimport J. Bart voor particulieren) met cava’s van Gramona. Mooie wijnen, maar lastig om bij te koken. Dominante zuurkool bij de tong, bizar dessert van gekarameliseerde bloemkool met nootmuskaatpapje.

Nee dank je. Zitcomfort en bediening evenmin op sterrenniveau. ML: gele kaart.Uitermate bevredigend was dan weer de lunch na de Palmerproeverij van het NGS in Bord’eau, het restaurant van Hotel de l’Europe waar wij van begin af aan erg enthousiast over zijn geweest. Terecht, naar ook nu weer bleek. Palmer ’99 bij poulet à la royale – lees: met foie. Wow! Van die dingen, ja! ML: ♥♥(♥)

Last but not least: Bistro Bord’o in Leiden (zie foto rechts: chef Oscar Zitman en gastvrouw-sommelière Maike Heezen). Volgens een restaurantgids een zaak met ‘smaakmissers’ op de kaart. Uiteraard zonder nadere toelichting waaruit die vermeende missers dan wel zouden bestaan. Op het bord zijn wij ze ook ditmaal niet tegengekomen. Au contraire, zelden zo’n smakelijk duifje genuttigd! ML: ♥♥.

Waarvan akte.

Es muss nicht immer Kaviar sein. Een fijne bitterbal gaan we ook niet uit de weg. Geen maand leent zich beter voor het nuttigen van deze oer-Hollandse versnapering dan januari, de maand van de Nieuwjaarsbijeenkomsten. Wine Society was bij twee van zulke partijtjes te gast om de actuele stemming te peilen in Nederwijnland.

Theatrum vinorum

Het openingsevenement van 2015 was natuurlijk Wine Professional, dit jaar al weer de 12e editie. The Greatest Wine Show on Earth is het misschien nog net niet, maar inmiddels wel incontournable. Ook al denkt een enkele knorrige twitteraar hier misschien anders over. Toegegeven, al valt er onbedoeld veel te glimlachen om het ronkende begeleidend proza en de theatrale ‘wijnspijsproeverijen’ – kan iemand ons een keer uitleggen wat je daar als professional in de praktijk mee kunt? –, het is en blijft wel een prestatie om u tegen te zeggen. Een welgemeend compliment derhalve aan vader Jan van Lissum (foto rechts) en diens voorbeeldig geklede zoon Jan Sebastian, zoals het een organisator van een serieus wijnevenement betaamt.Voor ons als Geliefde Wijnschrijver is een bezoek aan Wine Professional altijd een warm bad. Uiteraard gaan we er niet heen om te proeven, maar om, heel eigentijds, te netwerken. Onder werkelijk ideale randvoorwaarden. Attente standhouders – te veel om op te noemen, maar niet onopgemerkt gebleven – trekken immers stante pede hun mooiste flessen open, terwijl de fine fleur van Nederlandse wijnvrouwen in rijen aanschuift – we noemen slechts Jose Cretier van TOT PR (foto linksonder) en Alicia Martinez Rolland van Vinos de España – om door ons op gevoelige doch niet bedreigende wijze omhelsd te worden. Daar kan geen therapie of antidepressivum tegenop.

Nieuwe toiletten

Wine Professional is een ‘strategische samenwerking’ aangegaan met Vinexpo. Welnu, dat hebben we te weten gekregen! Terwijl we op de Duitse stand van Alain en Gisela Jacobs stonden te proeven, werden we aangeschoten door een meneer van Promosalons. Of we ons even wilden laten bijpraten over de zegeningen die Vinexpo onder een vooruitstrevend nieuw bewind nu ineens te bieden heeft? Hoewel we daar eigenlijk weinig trek in hadden, besloten we in de zin van de tijdgeest toch maar strategisch te handelen. We liepen er immers namens Perswijn. Op de Vinexpostand stuitten we op een vertegenwoordiger van een Champagnehuis, Bruno Paillard om precies te zijn. Zoals je dat van Vinexpo verwacht. De brave man had echter a) geen drank bij de hand om ons te schenken, en b) spoorde ons aan hem toch vooral op zijn stand bij Prowein in Düsseldorf met een bezoek te vereren. Dat noemen wij nu nog eens een French paradox. Listig bedacht of gewoon toeval, we kregen een glas Duitse Riesling ingeschonken! Van Robert Weil en met een verantwoord vishapje erbij.

En wat kregen we als blijde boodschap te horen? Dat de nieuwe leiding van Vinexpo de aanzwellende kritiek van de afgelopen jaren serieus genomen heeft en dat er echt iets moest gebeuren wilde Bordeaux nog blijven meetellen. Wie net zoals de meneer van Paillard wel eens naar Prowein gaat, weet wat we hiermee bedoelen. We vernamen dat er nu een tram van het centrum naar het beursterrein rijdt, de airconditioning het doet, exposanten van buiten Frankrijk niet meer afscheept worden met een derderangs plaatsje, dat je op Vinexpo terecht kunt voor heel veel Franse wijnen, dat Bordeaux Frans is en dus aantrekkelijk (?), dat er ‘s avonds ontspannen netwerkpartijtjes komen voor wie als loser geen uitnodiging voor andere partijtjes heeft ontvangen en dat er ook een eenvoudige snelle hap geserveerd zal worden. Of dat laatste nu een pluspunt is? Als Vinexpo nu een ding voor had op Prowein, dan was het wel het superieure restaurantaanbod. Op dat punt moeten ze zich juist in Duitsland diep schamen. Soit. Het meest sensationele teken van de frisse wind is toch wel dat de sanitaire inrichtingen van het beursgebouw volledig vernieuwd zijn. Ta, ta!  Dat mag nog eens een unique selling point heten! Nu alleen nog een nieuw beursgebouw met een iets handiger vorm.

Biertje!

De reden dat wij specifiek op dinsdagmiddag de WP bezochten, had natuurlijk alles te maken met het gegeven dat de Nieuwjaarsborrel van dat weergaloze prachtblad Perswijn op de vroege dinsdagavond plaatsvond. Als partijtje in het kader van diezelfde WP, net zoals je in Bordeaux allerhande partijtjes hebt in het kader van Vinexpo. Zie dat maar als een conceptueel verantwoorde vorm van onschuldig parasitisme. Moet kunnen dus. Zoals onder de hand te doen gebruikelijk was de plaats van handeling de Jetty Bar op, ja wel, de Zuidpool achter de RAI. Een kruising tussen een strandtent en een skihut. Apart, zullen we maar zeggen. De gesponsorde wijnen waren eveneens zoals te doen gebruikelijk niet opwindend, maar de biertap bood weer eens uitkomst. Dit jaar meer dan ooit, zo was onze indruk. Daarbij een ietwat zuinig bemeten hoeveelheid hartelijke hapjes van het type bitterbal, vlammetje en iets anders gefrituurd dat zich lastig laat definiëren. Maar kom aan, het was natuurlijk wel gezellig volle bak met louter mooie, trendzettende & succesvolle mensen. De wereld van Perswijn ten voeten uit!

Haagse kringen

En dan was er ook nog de Nieuwjaarsbijeenkomst van de KVNW. In het Haagse perscentrum Nieuwpoort, pal naast de Tweede Kamer, in het centrum van de macht. Niet toevallig, want de KVNW is tegenwoordig een activistische lobbyclub die parlementariërs en staatssecretarissen van financiën danig op de huid zit. Regelmatig krijgen we ten minste persberichten onder ogen waarin ferme taal wordt uitgeslagen.

Veel effect lijkt dat vooralsnog alleen niet te hebben, want de accijnzen blijven ongezond hoog. Dit echter terzijde. Het programma van deze in menig opzicht unieke club, waarvan zo ongeveer de helft van de leden een bestuursfunctie heeft (!), vermeldde onder meer  ‘ontvangst met een glas champagne’ en een ‘netwerkbijeenkomst met een glas wijn’. Daar moesten we bij zijn!‘Een glas’ bleek voor een ruime uitleg vatbaar, en zo hoort het natuurlijk ook. Voorzitter Peter van Houtert (midden op de foto) was als geboren spreekstalmeester in zijn element, terwijl de met de nieuw bedachte functie ‘directeur’ in plaats van ‘secretaris’ Hans Burghoorn zoals altijd de discretie zelve bleek. Voor de meiskes van Winelife is dat alleen nog geen reden om hem steevast over het hoofd te zien als Meest Invloedrijke Wijnpersoonlijkheid van Nederland. Voor volksschrijver Harold Hamersma (links op de foto), meester in zelfenscenering, ligt dat anders. Hij kreeg de KVNW Wijnrank als blijk van waardering voor de ‘positionering van wijn als cultuurgoed van de samenleving’. Dik verdiend trouwens. Volgens de voorzitter van de Stichting Wijncommunicatie, Esther Ophoff- Blom (rechts op de foto), zou hij in ‘gewone mensen taal’ (sic!) over wijn schrijven. Niet dus, want zijn stijl is die van de jofele Amsterdamse reclamemaker en niet die van ‘gewone’ mensen, maar daar doen we verder niet moeilijk over. In zijn dankwoord ging de prijswinnaar in op ‘verantwoord’ wijngebruik als bron van geluk. Niet toevallig.

Wim

We citeren even uit het persbericht: “De Nieuwjaarsbijeenkomst van de KVNW stond verder in het teken van ‘Wine in Moderation’. De KVNW werkt aan de Nederlandse versie van dit Europese programma. Het programma benadrukt dat alleen een matige, verantwoorde consumptie van wijn een rijke ervaring oplevert. De sector zal wijndrinkers activeren en stimuleren tot verantwoorde consumptie van wijn.” Tja, wat moeten we daar nu weer mee? Na een sceptisch commentaar op dit soort betuttelende flauwekul – ook al wil de campagne niet belerend, maar ‘stimulerend’ zijn! – werd ons door diverse KVNW-coryfeeën op het hart gedrukt vooral toch mild te zijn. Omdat het initiatief eventuele nare maatregelen van de overheid, kampioen in betutteling, voor wil zijn. Et cetera.Nu lunchen wij wel eens met zulke coryfeeën, Xavier Kat van Okhuysen en Joris Snelten van Delta Wines bijvoorbeeld. Wees ervan overtuigd dat woorden als matiging en zelfregulering dan nooit vallen, laat staan dat ze in praktijk gebracht worden. Die ‘moderation’ is dan ook bedoeld voor ‘gewone mensen’. Die mogen zich gaan spiegelen aan de figuur Wim (hebben we ‘m door?), een dertiger die naar de sportschool gaat en onvermijdelijk allerhande lifestyle dingen met ‘vrienden’ doet. Help, het idee alleen al. Dit gezegd hebbende, de champagne in Nieuwspoort was alleszins decent, terwijl de wijnen afgestemd leken op een type als Wim, d.w.z. met een nogal beperkte doordrinkfactor. De bitterballen waren dan weer verrassend goed.

Als Beroemd en Geliefd Wijnschrijver hebben wij een paar fantastische weken achter ons liggen. We lichter er een paar bijzondere hoogtepunten uit.

Chef’s Revolution

Geef het maar toe: op Jonnie en Thérèse Boer (foto rechts) staat geen maat. Een uniek koppel binnen de Nederlandse horeca. Zie hun evenement Chef’s Revolution. Gastronomie als theater! De ongetwijfeld leerzame demonstraties door chefs en wijnproeverijen (zonder eten!) hebben wij gelaten voor wat ze waren, want wij opteerden voor de zeer liquide zondagse lunch waarvoor Librije’s attente sommelier Job Seuren ons had uitgenodigd. Uiteraard met een bezoekje vooraf aan diverse bevriende champagne-importeurs op de BOERenmarkt, waarbij wij niemand minder dan Jaap en Elise Kwast tegenkwamen. De lunch op ML ♥♥♥ niveau werd verzorgd door vijf verschillende chefs, onder wie routinier Erik van Loo (Parkheuvel) en 
rijzende ster – volgens ons ook letterlijk – Adrian Zarzo (Zarzo).De tweede speelde tegelijk voor sommelier, wat resulteerde in de mooiste combinatie van de hele middag: Iberico varken met een wonderschone Manzanilla. Van Loo’s sommelier Ruben Kwakman had al bij het aperitief laten zien hoe het hoort door ons hoogstpersoonlijk ongelimiteerd Bollinger Rosé in te schenken. Zo zien wij dat graag! En een voorteken. We zouden Kwakman een week later namelijk nog een keer overtuigend in actie zien toen hij de Trophée Henriot won (foto links). Dat maakt hem dubbel en dwars tot Beste Sommelier van Nederland.

Wereldse Wijndagen

Eveneens voorbeeldig georganiseerd waren de Wereldse Wijndagen van Delta Wines (DGS, Pallas en Coenecoop) in de binnenlanden van Waddinxveen. Een complete wijnbeurs op zichzelf. Slim opgezet ook, want van de ruim honderd exposerende producenten werd een bijdrage gevraagd, net zoals bij die op de BOERenmarkt. Hoewel de overname van Delta door RABO Capital gepaard is gegaan met een reorganisatie, mocht het feestje kennelijk toch wel wat kosten, want het bedrijfspand was omgetoverd tot een stijlvolle beursvloer, inclusief aantrekkelijke in rode pakjes gestoken gastvrouwen.

De IT-afdeling had zelfs bedacht bij welke stands je allemaal langs moest gaan, maar daar trekken wij ons natuurlijk niets van aan. Waar het om gaat is wie je tegenkomt. Veel schoon volk! Socialite Janna Rijpma bijvoorbeeld (foto rechts), tegenwoordig actief in de wereld van parfums, ‘opleidingsmanager’ Klazien Vermeer van de Wijnacademie en Clara van Otterloo van Coenecoop (foto links). Joep Speet van Pallas toonde vol trots een foto van zijn en Clara’s zoon. Dat die vooral op zijn moeder lijkt, kan vaders goedkeuring wel dragen. Ook CEO Joris Snelten en DGS-oprichter in ruste Pim Nolen liepen er stralend bij. En terecht. Wat betreft de hartige mondvermaakjes: ML ♥(♥).

​Communiceren, zo doe je dat!

Presentaties krijgen tegenwoordig weer wat vaker een stijlvolle lunchomlijsting. Een win-winsituatie voor zowel organiserende als bezoekende partij. Zo was er een door Verbunt Wijnkopers georganiseerd déjeuner dégustatoire op landgoed de Salentein in Nijkerk, waar, inderdaad, wijnen van het Argentijnse Salentein werden voorgesteld. Malbecs vooral, door wijnmaker Jose Galante zelf. Zoals de nieuwe icoonwijn Gran VU. Gastheer Peter van Houtert (foto rechts), zelf epicurist tot en met, liet er een fraaie lunch omheen serveren. Aangezien de wijnen van Salentein de afgelopen jaren een stuk eleganter geworden zijn, stemde het proactieve schenkbeleid van de bediening ons tot grote vreugde. ML: ♥♥+

Wijnimport J. Bart organiseerde op zijn beurt een fijne bijeenkomst in de Wine Room van La Rive ter gelegenheid van de introductie van het super de luxe Chileense Viña VIK op de Nederlandse markt.

Daar is weliswaar bijna niets van, maar dat doet verder niet ter zake. Ook een degelijk man als Henk Bart (rechts op de foto), recentelijk nog onderscheiden met de Wijnpenning, houdt af en toe wel van een aardigheidje. Uit Chili was Gonzague de Lambert (midden op de foto) overgekomen om het allemaal uit te leggen. Maître van La Rive Ronald Opten (links op de foto) – de archetypische ideale schoonzoon – had voor de gelegenheid samen met chef Roger Rassin een paar tongstrelende wijn-spijscombinaties bedacht. Zoals de reerug bij de VIK 2010, zo mals als we die maar zelden geserveerd gekregen hebben. Jammer toch dat La Rive geen volwaardige lunch meer draait. ML: ♥♥(♥).

Man met baard

Om de opening van het gedicht Quo Vadis? van Jules Deelder te parafraseren:

Op de wijnbeurs staat een man met baard.

Ik stop en vraag wat hem bezwaart.

Wat is dat tegenwoordig toch met mannen en baarden? In wijnland begon Xavier Kat van Okhuysen er mee en heeft ook Hans Bijvoets van Anfors zich laten gelden. In beide gevallen hebben we uit esthetische overwegingen de heren mild doch beslist berispt. Met slechts ten dele succes. Kat vertoont grillig jojogedrag, maar Bijvoets heeft zijn gelaatsbegroeiing structureel tot aanvaardbare proporties gereduceerd. Hij oogt in ieder geval niet meer als een inwoner van Corleone. Op de zoals te doen gebruikelijk weer zeer aangename proeverij 500% Wijn in de Amsterdamse Olofskapel waaraan hij met zijn Anfors deelnam, hebben wij hem hiervoor dan ook een compliment kunnen geven. Maar wie schetst echter onze verbazing toen wij een andere exposant ontwaarden die gemeend had zich ook met kinbeharing te moeten onderscheiden.

Niemand minder dan Olaf Kerstens (André Kerstens Partners in Wijn, foto rechts), nota bene!Altijd een schoolvoorbeeld van beschaving geweest, maar nu ineens de holbewoner uithangend. Zijn zwakke excuus was ‘dat zijn vrouw het goed vond’. Tja. Zijn vader, good old Dré (rechts op foto rechts), betoonde zich desgevraagd minder enthousiast. Ook smaakgevoelige horecadiva’s als Elise Moeskops (Lastage, Amsterdam, foto links) en de onvermijdelijke Heleen Boom (Bouwkunde, Deventer en bestuurslid van het NGS) deelden onze mening. Laten we hopen dat het slechts om een fase gaat en het een verschijnsel van voorbijgaande aard betreft. Tussen haakjes, ook de Hoofdredacteur had ooit een baard, maar heeft zich daarvan op aanraden van imagodeskundigen ontdaan. Het is maar een weet.

Vrouw met prijs

Zoals reeds gezegd was het weer een fijne 500% Wijn. Dat is en blijft een mooi staaltje van collegiale samenwerking in een branche die soms wel eens doet vermoeden dat iedereen elkaar juist probeert dwars te zitten als het aankomt op de organisatie van evenementen. Behalve Anfors en Partners in Wijn waren ook De Vier Heemskinderen, New World Wineries en Imperial Wijnkoperij van de partij als exposanten. Alleen maar goede wijn dus. Over Imperial gesproken, eigenaresse Regina Meij stond er stralend bij in de wetenschap dat ze in november de prestigieuze Oostenrijkse Bacchuspreis uitgereikt krijgt wegens haar verdiensten voor Oostenrijkse wijn. Dubbel en dwars verdiend naar onze mening. Wine Society zal overigens in Wenen bij de prijsuitreiking aanwezig zijn en daarvan een gevoelig verslag uitbrengen. De locatie liegt er alvast niet om: sterrenrestaurant Steirereck.  Als dat geen feestje wordt…

​

Four MV’s and a Funeral

Hoera, sinds vrijdag 10 oktober is Nederland officieel vier Magistri Vini rijker! Petra Janssen, Chris van de Meene, Fransbert Schermer en Jan Vegter (foto links) mogen vanaf nu Magister Vini, kortweg MV, achter hun naam voeren. Het blijft misschien nog altijd wat wennen aan die titel, maar een bruikbaar alternatief heeft tot op heden nog niemand weten voor te stellen. De zichzelf ‘vinpressionist’ noemende volksschrijver uit Abcoude mokt in zijn laatste boekje In vino vrolijkheid na dat zijn benaming ‘vinorandus’ destijds is afgewezen, nadat het eerder ook door hem bedachte ‘vinoloog’ wel geaccepteerd was door de toenmalige regenten van de Wijnacademie. Maar laten we eerlijk zijn, met dat ‘vinorandus’ zou Nederland zich internationaal volstrekt belachelijk hebben gemaakt. Dan bij gebrek aan beter toch liever iets in pretentieus Latijn. Zo lang de Wijnacademie, sinds een poosje in de ban van universitair jargon, zich maar geen Academia Vini gaat noemen. En of het bestuur van de Stichting Magister Vini men zo nodig Rob Zey tot MV honoris causa moest benoemen? Zo werk je wel inflatie van de titel in de hand. Dit echter terzijde. Laten we het liever hebben over de diploma-uitreiking. Lees en huiver: “Hierbij bevestigen wij uw aanmelding voor de diploma-uitreiking Magister Vini op vrijdag 10 oktober 2014. Graag ontvangen wij u om 12.30 uur met koffie, thee en een broodje bij Boerderij Mereveld in Utrecht.” Aldus de mededeling die wij van het Productschap Wijn ontvingen. Hollands. Tragikomisch eigenlijk. Alleen de karnemelk ontbreekt in de opsomming van in het vooruitzicht gestelde versnaperingen.

Alsof je naar de nazit van een begrafenis gaat in plaats van een feestelijke diploma-uitreiking waar de champagne zou moeten bruisen. Kortom, de ML-waardering kan hier alleen een rode kaart zijn. Pas om 16.05 uur zou er in het kader van de toost ‘een glas wijn’ geserveerd worden, naar bleek van Vinites. Geldgebrek bij het door politiek Den Haag zo schandalig gemarginaliseerde Productschap speelde vast een rol, maar hallo, dan regel je voor die champagne toch even een sponsor?

Het is naar wij vrezen vooral kwestie van onvermogen om groots en meeslepend te kunnen denken en leven. Over het borrelgarnituur in de partyboerderij zullen we het maar liever niet hebben. Welgemeende suggestie onzerzijds: de volgende diploma-uitreiking MV gewoon houden in de BOERderij te Zwolle.Gelukkig was er vertroosting in de gedaante van tal van vooraanstaande persoonlijkheden uit Nederwijnland, onder wie niemand minder dan de gladgeschoren Hoofdredacteur zelf (foto links)! Verder de allercharmantste Fleur Wallace van het Productschap, in passend zwart gestoken (!), en de dito, reeds genoemde Opleidingsmanager van de Wijnacademie (foto rechts). Om er maar een paar te noemen. Grote afwezige: Mr. Cees Ultee, regent der regenten in Nederwijnland. Aan het type hapjes kan het toch niet gelegen hebben…

Om met het immer inspirerende 'Ten Geleide' in lifestylemagazine Proef& van de op dat moment dienstdoende algemeen directeur van Gall&Gall te spreken: hoera, het is weer herfst! Net zoals die directeuren daar ook altijd overmatig enthousiast doen over winter, lente, zomer en ‘feestdagen’, maar dit terzijde. Dat hoort nu eenmaal bij lifestyle, nietwaar?

Hoera, de herfst komt er dus weer aan. En het wijnseizoen is weer in alle hevigheid geopend. Niet dat wij nu allerhande drankjes zoals ‘burenwijnen’ gaan aanbevelen die zo goed bij dat borrelseizoen zouden passen en, zoals door Proef& geadviseerd, ineens met de buren genuttigd zouden worden om ‘vrienden’ te maken. Heremijntijd, de gedachte alleen al doet ons bijna spontaan in braken uitbarsten! Moesten we een maand geleden ook al niet ineens aan een straat-BBQ doen? Help! Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate! Voor eventuele slechts partieel geschoolde lezers: kijk maar even op Google wat dit betekent. Een onsterfelijke regel van Dante, zij het niet van de voetbalspeler met die naam. Om hem te parafraseren met een al even beroemde en treffende regel van Sartre: L’enfer, c’est les autres. Jammer voor Jamie en diens kekke ‘vriendenkring’, maar wij willen helemaal geen vrienden!

Kaapse klasse

Ter zake nu. Het herfstseizoen in Nederwijnland ging gewoontegetrouw vals van start, want op maandag 7 september meende iedereen ineens zo nodig iets te moeten organiseren. We hebben inmiddels de hoop opgegeven dat daar ooit nog verandering in komt. We zijn zelf naar het partijtje van Mister Zuid-Afrikaanse wijn Udo Göebel MV geweest, ooit het gezicht van nota bene Gall&Gall!Voor de vierde keer organiseerde die een proeverij van veilingwijnen van het Kaapse Wynmakersgilde. Ditmaal in The Grand te 020. Een nette gelegenheid en daarmee een oase van beschaving in een verder door wiet, friet, bier, seks en plat toeristenvolk gedomineerde omgeving vol verderf. Wat een contrast met het fijnbesnaarde proefpubliek, waaronder wij ook moeder overste van het NGS Heleen Boom (foto rechts onder) mochten ontwaren. Mooi bly!, zeggen we dan op ons Afrikaans.

Verder waren ondermeer topsommelier Job Seuren van De Librije en Librijes Zusje en onze welhaast onvermijdelijke confrater Frank Jacobs ML aanwezig. Kortom, louter nette mensen. Die Kaapse proeverij van Udo heeft sowieso altijd een intiem en exclusief karakter, want alleen op persoonlijke uitnodiging mag je er aan deelnemen. Geen massaal gedoe dus. Zo zien wij dat graag. Aardig om te weten voor zelfverklaarde Pinotagehaters: de Kanonkop CWG Pinotage 2008 was voor ons de mooiste wijn van de proeverij. Opvallend genoeg niet eens de duurste. Dat overkomt ons niet vaak…

Goud!

Wijnen van een iets ander kaliber worden geproduceerd in Nederland. Daar vond recentelijk de Wijnkeuring van de Lage Landen plaats. De belangrijkste uitkomst ervan is dat Stan Beurskens, Mister Nederlandse wijn, na jaren van tevergeefs proberen, nu eindelijk zijn gouden medaille te pakken heeft. Hoera! Naar wij uit bronnen binnen de jury vernamen, is die medaille eigenlijk naar een 'verkeerde' wijn gegaan en niet naar de wijn die hem wellicht meer verdiend zou hebben, maar dat zal de pret in Vijlen waarschijnlijk niet drukken. Over de kundigheid van de proevers doen wij liever geen uitspraken. Wel geeft het te denken dat die het allemaal heel normaal lijken vinden om gratis hand- en spandiensten te verlenen. Een beetje vreemd voor een concours dat zichzelf zo graag serieus neemt. Dit echter terzijde.In kringen van Wijngaardeniers is men zoals te doen gebruikelijk erg blij met alle vergaarde diploma’s en medailles, want er schijnen weer records gebroken te zijn. Ga zo door! Hoeveel waarde je in de echte grotemensenwereld aan die Nederlandse medailles mag hechten? Tja, umme, wat zullen we zeggen? Voor de ontvangers ervan zal het best een hele eer zijn, maar als consument heb je er weinig aan zolang niet gecommuniceerd wordt hoeveel flessen van zo’n bekroonde wijn beschikbaar zijn. Wij vrezen in dat opzicht het ergste.

Lunchconcepten

Hoewel de eerste officiële lunches op het moment van schrijven nog heel even op zich laten wachten, hebben we ons als ML de afgelopen zomerweken bepaald niet onbetuigd gelaten. Temeer omdat vermeend gezellige straat-BBQ’s aan ons niet besteed zijn. Wel hebben we, bij wijze van hoge uitzondering, met naaste familie geluncht omdat er iets heel bijzonders te vieren viel. Op een zonnige zondagmiddag, op het terras van de Bokkedoorns, met good old maître Peter Bruins (foto rechts) weer eens in topvorm. Idem de keuken. Wat is dat toch een prachtzaak. Deze perfecte julilunch, gewaardeerd met ML ♥♥♥, is daarom voorlopig genomineerd als Lunch van het Jaar.

Voor een andere heel mooie warme middagmaaltijd, maar dan in werksfeer, begaven we ons naar Venlo om nader te vernemen over het nieuwe menuconcept van Valuas. Normaliter hebben we het niet zo op ‘concepten’, al helemaal niet in horecaland,  maar in dit geval bleek alles dik in orde. Gastheren waren de broers Eric en Marcel Swaghoven aan wie het goede leven om zo te zeggen valt af te lezen. We waren te Venlo overigens in het exclusieve gezelschap van culicoryfeeën als Astrid Schreuders (horeca-pr Astrid’s Taste), Cees Helder (voorzitter van Les Patrons Cuisiniers), Iens Boswijk (Iens) en Will Jansen (Bouillon, foto links). Om een even een idee te geven dat het een serieuze bijeenkomst was. En laten we ook de zeldzaam frivole Fred Nijhuis niet vergeten, die overigens nadrukkelijk liet weten niet namens Gault Millau te zijn gekomen. Waarvan akte. We kregen er heel veel lekkers te eten en nog meer te drinken. Ook hier: ML ♥♥♥. Een buitengewoon fijn concept derhalve daar in Venlo.

Veertig jaar VVN

Naar het schijnt vieren de Verenigde Vinologen Nederland (VVN) dezer dagen hun 40e verjaardag. Een proficiat aan het adres van de club en zijn grote roerganger Cees van Casteren MW is dus wel op zijn plaats, want we waren bijna vergeten dat de VVN nog bestaat. We vragen ons alleen wel af wat voor wijnbelevingswereld die brave vinologen er op nahouden. We lazen namelijk dat hun galapartijtje volledig in het teken zal staan van Bordeaux. Eerlijk nogal gedateerd 20e-eeuws. Of zou het dan toch waar zijn dat vinoloog zijn in essentie om châteautje raden draait?  

Een van de meest stijlvolle locaties om een verantwoord wijnpartijtje te houden is Grand Hotel Huis ter Duin ***** in Noordwijk aan Zee. Een societygevoelig man als Jaap Kwast viert er bijvoorbeeld wel eens wat. En ja, ook de selectie van Oranje is er regelmatig te gast. Recentelijk waren we op een stralend zomerse dag in Noordwijk te gast voor een studieuze proeverij die georganiseerd was door Xavier Kat van de welbekende Haarlemse wijnkoperij Okhuysen.

Een proeverij van 20 jaargangen Mas de Daumas Gassac in aanwezigheid van wijnmaker Samuel Guibert (links), de oudste zoon en opvolger van Aimé Guibert, de man die in de jaren zeventig met het wijngoed begon.

Gezichtsbeharing van de gastheer

We zullen de lezer(es) technisch geneuzel over de Folin-index voor fenolen – een fijn onderwerp voor een artikel met de nodige tabellen door onze geleerde collega-redacteur Lars Daniëls – en vervelende proefnotities besparen. Dat komt toch allemaal in de komende uitgave van het prachtblad Perswijn te staan. Laten we het liever over echt relevante en interessante zaken hebben. Zoals de ambiance, de aanwezigen, het culinaire niveau van de middagmaaltijd en, onvermijdelijk, de gezichtsbeharing van de gastheer.

Tja, laten we het direct maar eens even over die baard van Xavier (rechts) hebben. Naar eigen zeggen laat hij die nu eens een paar weken wel en dan weer een poosje niet staan. Wij voelen ons meer op ons gemak wanneer hij baardloos door het leven gaat, want zoals bekend hebben mannen met baarden iets te verbergen. We zouden ons trouwens vader Louis Kat – de eerste buitenlandse klant van Mas de Daumas – onmogelijk in ongeschoren toestand kunnen voorstellen. Geen enkele bonafide wijnhandelaar of sommelier trouwens, gelet op het hiervoor aangevoerde argument. Xaviers vrouw heeft naar zijn zeggen echter haar goedkeuring verleend, dus kan hij zijn gang gaan. Maar kom aan, als het meezit, is het slechts een fase en van voorbijgaande aard.

Dubieuze accessoires

Het was uiteraard een select gezelschap dat zich voor de proeverij verzamelde in Latour, het restaurant van Huis ter Duin. Een fijn restaurant, maar met wel als minpuntje dat het geen lunch serveert! Ter zake. De enige domper op de pret was de vaststelling dat er in het gezelschap niet één vrouw te bekennen viel. En dat nog wel op zo’n mooie dag waarop vrouwen zich doorgaans in volle glorie plegen te vertonen. Maar ja, dat leidt je dan ook weer af, verzwakt je discipline en zet je aan tot het geven van veel te hoge puntenwaarderingen aan de wijnen.

Afgezien van Jacques Hermus (foto links), de sympathieke Haarlemse sterreporter van het Dagblad van het Noorden, bestond meerderheid van de proevers uit sommeliers van nette zaken. We noemen van de professionele schenkers o.a. Job Seuren van De Librije *** (foto rechts), met een Oranjedas als dubieuze accessoire, en Bob Jurjens van De Leest ***, twee eetgelegenheden die wij beroepshalve graag frequenteren. Ook de dandy in   sommelierland, Milton Verseput (foto links) van De Vrienden van Jacob, gaf acte de présence, als verklaard stijlicoon uiteraard zonder foute accessoires om te hebben hangen. Sterker nog, hij had het hemd wijd geopend!

Sjors Hamers van restaurant Rozemarijn in Maastricht, afgelopen najaar nog door GaultMillau genomineerd voor een ongetwijfeld prestigieuze sommelier award van die club, was helemaal uit Maastricht gekomen. Bravo, dat getuigt nog eens van liefde voor het vak. Namens het voornoemd GaultMillau was trouwens de Hoofdinspecteur zelf aanwezig. De Hoofdinspecteur en ondergetekende konden overigens eendrachtig vaststellen dat de wegen van sommeliers soms ondoorgrondelijk lijken, want hun voorkeuren en opvallend extreme scores spoorden vaker niet dan wel met de onze. We hoeden ons uiteraard voor het uitspreken van al te krasse waardeoordelen, maar overmatig vertrouwenwekkend was het niet.

Beach House

Vervolgens een verplaatsing van het toneel naar het zonovergoten terras van Breakers, het strandrestaurant van Huis ter Duin. Herstel: het beach house. Wat goddank wel iets heel anders is dan zo’n beach club voor pubers waar zogenaamd trendy partijtjes met schuimbaden Rosé d’Anjou gehouden worden. Breakers dus, waar J.J.C. Kwast en familie afgelopen jaar nog hun jubileumfeestje vierden. Reken maar dat het daar zeer aangenaam toeven was. Na alle tannine van het geproefde rood smaakte het aperitief in de vorm van nota bene de rosé frizzante van Guibert ons dusdanig goed, dat we ons er maar een keer of wat van hebben laten bijschenken. Al hadden we natuurlijk liever champagne van het type Blanc de Blancs gehad. Jammer ook wel dat het plateau met oesters, het mondvermaakje vooraf, slechts één keer langskwam, want die smaken nergens beter dan op plaatsen waar je de zilte zee kunt zien en ruiken. Dit echter terzijde.

Verrassende friandises

De lunch was al net zo studieus als de proeverij, want afgestemd op een paar jaargangen witte Mas de Daumas, maar wel zeer genoeglijk. Onder de parasol, met uitzicht op zee en op welgeschapen dames aan andere tafels, en met enkele uitstekende gerechten op het bord. Waardering ML: ♥♥. Lifestyle voor nette en succesvolle mensen, zullen we maar zeggen. Nog werk ook. En dus een goed gesprek met Samuel Guibert gehad.Over Amerikaanse toestanden bijvoorbeeld.

Zijn vader Aimé bestreed ooit te vuur en te zwaard de plannen van Robert Mondavi om een wijnproject te beginnen in Aniane, daar waar Mas de Daumas te vinden is. Vanwege bezorgdheid om de natuur, en zo. Samuel op zijn beurt liet ons weten juist een flink deel van het jaar met veel genoegen in het Californische San Francisco te wonen. Hij blijkt namelijk getrouwd te zijn met een Amerikaanse! Kijk, zoiets schept onmiddellijk een band, want wijzelf hebben ooit in een vergelijkbare positie verkeerd. Temps perdu. Maar ook dit geheel en al terzijde.Er bleek ter afsluiting van de memorabele lunch nog een bijzondere verrassing te wachten in de vorm van de friandises bij de koffie. Die waren niet alleen van een bevredigend, want royaal mondvullend formaat, maar ook voorzien van de logo’s van de vertegenwoordigde restaurants, media, producent en importeur. Dat is nog eens een sublieme manier om eenieders ijdelheid te strelen. ML: ♥♥♥! Kortom, het was een aller-aangenaamst en uiterst stijlvol dagje aan zee daar in Noordwijk.

Als rechtgeaard calvinist en aanhanger van Schopenhauer beschouwen wij, zeker de grenzenloze platheid van het huidige tijdsgewricht beziend, het leven in essentie als een tranendal, maar we genieten daarom des te meer van de verfijnde vertroostingen die het zo af en toe ook te bieden heeft.

En voor het werk naar een luxe hotel op een eiland in de azuurblauwe Middellandse Zee (zie rechts), naar de prachtige Ardèche of naar een bij Michelin als zeer gunstig bekendstaande Brusselse eetgelegenheid voor een champagnelunch, is dan ook wel te verdragen. Kortom, het leven van een beroemd wijnschrijver is zo vervelend nog niets. De afgelopen weken waren we trouwens ook te gast bij enkele opwindende evenementen in eigen land met als participanten overwegend Belangrijke Mensen.

Magie van Bordeaux

Zo was er de proeverij van de Union des Grands Crus de Bordeaux, de eerste in Nederland en met een eervolle faciliterende rol voor ons eigen Perswijn. Een grootse dag derhalve voor onze eigenste Hoofdredacteur, voor wie Bordeaux nu eenmaal alfa en omega is, helemaal die van de prijzige soort. De Bordelais zullen trouwens wel met hun ogen geknipperd hebben bij het zien van de overweldigende belangstelling van het vakpubliek voor hun proeverij. Dat kunnen tegenwoordig nog maar weinig organisatoren van evenementen zeggen. Iedereen die er een beetje toe doet, was er. Van Judith Poot (foto links) tot Jan van Lissum. Over uitersten gesproken. En niet te vergeten Gerhard Horstink, zelf een heuse oenologue de Bordeaux! Wie in Nederland kan hem dat nazeggen? Een leerzame gebeurtenis, die proeverij. Zeker voor al die populistische nitwittypes die menen te moeten uitkraaien dat Bordeaux zijn langste tijd gehad heeft. Flauwekul. Immers, om Jules Deelder te parafraseren, Bordeaux was, Bordeaux is, Bordeaux blijft!

Dat gaat naar Den Bosch toe

Een hoofdrol in deze Wine Society is weggelegd voor Floris Verlinden (foto rechts, uiterst rechts), algemeen directeur van het roemruchte Wijn Verlinden. Hij nodigde ons namelijk binnen een paar weken tweemaal uit voor de lunch in het Bossche etablissement Noble waar chef Edwin Kats (foto rechts, uiterst links) de pollepel zwaait. De eerste keer was bij wijze van goedmakertje voor de gemiste Bollinger Lunch. Verlinden is een nog altijd licht studentikoos acterende wijnhandelaar die er niet van houdt om zelf op een droogje te zitten, dus het werd een uiterst beschaafd hedonistisch feestje. Op het zonovergoten terras, met ondermeer Brabantse asperges, Zeeuwse Oosterscheldekreeft en uiterst aangename zaken in het glas. Zeer bevredigend, mogen we wel zeggen.

De tweede keer was het alibi een alleszins verantwoorde verkoopdemonstratie van Langlois-Chateau, onderdeel van de Champagne Bollinger. Tja, wat je noemt toeval van de prettige soort. Edwin Kats, tegenwoordig bijgestaan door Randy Bouwer (foto rechtsonder, uiterst links) ex-Ivy en -C.E.O. in Rotterdam, als sommelier, lijkt zijn draai in Noble steeds beter te vinden en krijgt van ons een ML ♥(♥).

Terrasborrelpraat

Het toeval wilde dat Pitch PR op dezelfde dag als het déjeuner dégustatoire voor Langlois-Chateau van Verlinden een partijtje organiseerde ter officiële opening van dat terras van Noble. Dat terras dat wij dus al lang en breed op zijn merites hadden kunnen beoordelen en waaraan het onverminderd gretig onderscheidingen uitdelende GaultMillau best wel de prestigieuze Award Terras van het Jaar mag verlenen. Maar ook dit als observatie weer volstrekt terzijde.

Voor dat partijtje waren wij, anders dan collega ML Frank Jacobs, niet uitgenodigd. Bad standing. Ooit hebben wij namelijk wat kritische kanttekeningen geplaatst bij een actie van Pitch om tienermeisjes in krom Nederlands aan meuk uit Pays d’Oc te krijgen door ze te lokken met, godbetere, de naar het schijnt van tv bekende en zelfverklaarde ‘wijnkenner’ Filemon Wesselink. Zucht… We ontwaarden op dat Bossche terras echter de hele top van Résidence Wijnen, dat voor de gelegenheid dranksponsor bleek te zijn. Ha, als dat geen buitenkansje was! Met

grootaandeelhouder Fonger Kranenburg (foto links) minderheidsaandeelhouder, Riedelman én stijlicoon voor alle generaties Yvo Couprie (foto recht, uiterst rechts) en sterverkoper Hans Vianen daarom even de wijnen op verteerbaarheid doorgenomen. Gegeten hadden we al, dus dat was geen punt.Of het met Pitch PR ooit nog goed komt, is twijfelachtig. Want wat bedachten ze daar pas weer? In een mededeling ten behoeve van de enthousiast van schroefdoppen gebruik makende Nieuw-Zeelandse wijnindustrie – prima – , werd gesteld dat kurkproducenten aan hun basismateriaal zouden komen door kurkbomen om te hakken. Ja, ja, zo stond het er echt. Waar ben je dan mee bezig als bureau dat pretendeert ‘no nonsens’ te werken? Gewoon te dom om te weten dat ‘to strip’ echt iets heel anders betekent dan ‘kappen’? Of: hoe klungelig kun je het maken?

Memorabele Vintage Port

Voor wat naar alle waarschijnlijkheid nu al als de mooiste Nederlandse proeverij van het jaar aangemerkt kan worden, tekende de markante Rotterdamse wijnhandelaar Moritz Peeters, regelmatig organisator van proeverijen ‘buitencategorie’. Thema dit keer: Vintage Port uit klassieke jaren tussen 2011 en 1945. Peeters had naar eigen zeggen er jaren aan gewerkt en dat geloven we graag. Locatie: restaurant FG ** van François Geurds (foto rechtsonder, tweede van links) in Rotterdam. Succes verzekerd met zo’n concept waarbij tussen de series door exquise hartige versnaperingen geserveerd werden.Onder de aanwezigen naar zich laat raden veel schoon volk, zoals de detaillisten Arjen de Jong (Wines & Whiskies) en Will Beeren (Le Grand Cru), de importeurs Olaf Kerstens en Mick Kooistra, Edwin Vos van veilinghuis Christie’s en gastheer-sommelier Petro Kools van **restaurant Da Vinci. Of de eveneens aanwezige reporter van de ‘Krant voor Wakker Nederland’ het allemaal begrepen heeft, is twijfelachtig, maar dat mocht de algehele pret niet drukken. Voorwaar een buitengewoon plezierige middag. Wie Taylor’s ’94 in huis heeft, mag zich trouwens ook zeer gelukkig prijzen. Wat een wijn is dat! In een komende uitgave van Perswijn zal een uitvoerig verslag van deze unieke proeverij te lezen zijn.

Een stijlvol dagje Zuid-Afrika

Daags na het Vintage Portfestijn een Zuid-Afrikaanse societydag op niveau: lunchen met wijnen van de Toren en dineren met die van Hamilton Russell Vineyards. In het bijzijn van de eigenaars. Twee bedrijven die serieuze wijnen maken en niet van die obscure ‘goed gevoel’ meuk die we nu ineens lekker zouden moeten vinden vanwege twintig jaar ‘democratie’ in Zuid-Afrika.Of omdat nazaten van Mandela een gat in de markt ontdekt hebben. In een zogenaamd ‘persbericht’ lazen we recentelijk nog dat de dames Mandela een ‘familietraditie’ op het gebied van wijnmaken zouden hebben.

Hoe kom je op zulke aperte onzin, om het woord leugen maar niet in de mond te nemen. Minstens zo bezijden de waarheid als dat kappen van die kurkbomen door Pitch, want ze betrekken hun waar natuurlijk gewoon van een grote ‘blanke’ coöperatie. Maar daar lees je dan natuurlijk dan weer niets over. Ook dit weer volstrekt terzijde.

Lunchen met Emil

Emil den Dulk (foto rechts, tweede van rechts) is een onvermoeibaar promotor van zijn wijngoed De Toren in Stellenbosch. Terecht, want hij mag zich rekenen tot mijn Kaapse favorieten. Hij had bedacht om samen met importeurs Dolf ten Houten de Lange en Paul Frankhuizen (foto rechts, uiterst links en rechts) van Wijnkooperij de Lange een assemblageproeverij te houden. Genodigden mogen daarbij hun zegje mogen doen over de uiteindelijke samenstelling van een van zijn wijnen, in dit geval De Toren Z.Inhoudelijk kunnen we daar eerlijk gezegd weinig mee, maar kom aan. De randvoorwaarden waren immers voortreffelijk. Locatie: het pas geopende restaurant Food Labs in de urban omgeving van het voormalige station Hofplein, al weer in Rotterdam dus en wederom van François Geurds. Conceptueel, trendy, helemaal van deze tijd. Good old Leon IJpelaar, ooit werkzaam bij Chalet Royal (het wereldje is klein!) is hier de nieuwe maître, evenals bij FG. Leuke zaak trouwens, ML ♥.

Onder de proevers van divers pluimage Nederlands onbetwiste wine socialite nr. 1, Janna Rijpma, die zich uiteraard op de haar eigen moederlijk-sensuele wijze over Emil ontfermde. Die leek daar weinig moeite mee te hebben.

Dineren met Anthony en Olive

Kees Klein Velderman (foto links, uiterst links) sterverkoper bij Oud Reuchlin & Boelen, trekt zich  binnenkort terug uit de wijnhandel om zich bezig te gaan houden met studies kunstgeschiedenis en Spaans. En met ‘projecten’ voor Torres. Zijn officieuze afscheid vierde hij alvast met een fijn diner in Wolfslaar *, waarbij Anthony en Olive Hamilton Russell (foto links) eregasten waren. Hoewel een bezoek aan hun wijngoed in Hermanus ons nog liever was geweest, gingen wij om redenen die de lezer(es) zelf mag invullen graag een avondje naar Breda.

Welnu, reken maar dat het de verplaatsing meer dan waard was. Vanwege een serieuze maaltijd, ML ♥(♥), nog serieuzere drank en briljant gezelschap aan de vanzelfsprekende eretafel waaraan wij mochten aanzitten.We ontmoetten onder meer Corinne Hofland (foto rechts), MW in spe, Ton Pinxten, meervoudig SVH Meester en uitbater van Wolfslaar, Koen van der Plas, de ambitieuze jonge sommelier van Inter Scaldes **, en nog een bekende van een dag eerder, Petro Kools van Da Vinci **. Kijk, dat is nu gezelschap dat men in Duitsland zou betitelen als ‘hochkarätig’. We misten alleen wel node de super sympathieke Sara Channell van WOSA. Maar ja, die heeft sinds kort haar handen vol aan het bemoederen van haar zoon Simon. Zou die misschien vernoemd zijn naar ene Simon van de Stel?