Wine Society

Wijnschrijvers, wat doen die lui eigenlijk behalve hun alcoholisme camoufleren en sublimeren? Het is een vraag die menigeen zich stelt. En terecht. Lang uitslapen, snoepreisjes maken, aan en in zwembaden liggen, dagelijks gratis sterrenmaaltijden genieten, openen van enveloppen met inhoud? De werkelijkheid is genuanceerder.

Wat is het wijnleven toch mooi wanneer je als Master of Lunch op vooraan mag zitten bij sommelierwedstrijden waar de vonken er van afvliegen. En al evenzeer bij daarmee samenhangende activiteiten waarbij beoordeling van de doordrinkbaarheid van grote wijnen centraal staat. We mochten dat onlangs weer eens ervaren, in Bordeaux en ’s-Hertogenbosch.

We beginnen deze aflevering van Wine Society in restaurant Parkheuvel in Rotterdam; al jarenlang een van onze favoriete bestemmingen. Niet alleen omdat je er dankzij de kookkunst van patron-cuisinier Erik van Loo vorstelijk eet, maar ook omdat er mensen in de bediening lopen die precies weten hoe ze het een champagneminnende Master of Lunch extra naar de zin kunnen maken.

Eigenlijk waren wij helemaal niet van plan om naar de proeverij van de Union des Grands Crus de Bordeaux (UGCB) van dit jaar te gaan. Niet omdat wij a priori iets tegen grands crus zouden hebben, maar omdat het gepresenteerde jaar 2013 bij ons weinig enthousiasme teweegbrengt. Totdat wij een discreet bericht ontvingen dat bij deze gelegenheid de Grote en Geliefde Leider, Gids en Roerganger van Perswijn, Hoofdredacteur Ronald de Groot, een prestigieuze onderscheiding in ontvangst zou mogen nemen. Dan zet je dus direct alles om wat je al in je agenda had staan en neem je al die meuk uit Bordeaux voor lief.

Al dertig jaar lang importeert DGS in Nederland de wijnen van Plaimont Producteurs, de grootste en meest innovatieve coöperatie van het Franse Zuidwesten. Om dit heuglijke feit luister bij te zetten werd voor het eerst in de geschiedenis de verkiezing van de assemblage van Le Faîte, de signatuurwijn in rood en wit van Plaimont en vlaggenschip van de appellation Saint-Mont, buiten de eigen streek gehouden. Plaats van handeling: het historische stadhuis van Gouda. Uiteraard was Wine Society van de partij!

Prima PR

De bepaling van de uiteindelijke assemblage van Le Faîte gebeurt al sinds 19 jaar door een publieksjury enerzijds en enkele parrains (peetvaders) anderzijds, waarbij beide partijen goed zijn voor 50 procent van het eindoordeel. Slimme publiciteit, want iedereen in de zaal krijgt de indruk mee te beslissen, hoewel dat in feite slechts marginaal het geval is. Gevraagd worden als parrain is nog beter, want die eer is alleen weggelegd voor de allergrootsten binnen het Europese wijnuniversum. Vandaar dat in 2011 ook ML deze functie mocht vervullen. Dat betekende een aller-aangenaamst uitje naar de Gascogne, met behalve wijn ook foie gras, confit de canard, cassoulet en armagnac à volonté. Zo zien wij dat graag.Maar los daarvan, dat Plaimont is gewoon een onwaarschijnlijk sympathiek bedrijf. Als iedereen in zo innovatief was ingesteld, was er in dat land niets te klagen. Plaimont is letterlijk en figuurlijk geworteld in de Gers, maar tegelijk gericht op export. Heel knap wanneer je bedenkt dat men moet werken met een terroir dat zijn beperkingen heeft en druivenrassen waarvan romanticus Nicolaas Klei weliswaar ooit opgewonden raakte, maar die wel een uitgebreide gebruiksaanwijzing hebben en die alleen bestaansrecht kunnen claimen wanneer bij de verwerking ervan alle kaarten op kwaliteit gezet worden. Voor Wine Society is technisch geneuzel over die wijnen – Plaimont maakt er tientallen – echter geen prioritair aandachtspunt. De vraag die er werkelijk toe doet is deze: hoe was het gesteld met de Beleving? Was Le Faîte een beetje fête?

Krasse knarren en VIP’s

Ja, het was een feestje. Ondanks een paar schoonheidfoutjes. De parrains van dit jaar waren alvast twee persoonlijkheden van de buitencategorie: Pim Nolen, medeoprichter van DGS en André Dubosc, de man die Plaimont heeft grootgemaakt. Een soort Stadler & Waldorf, de twee krasse knarren uit de Muppet Show. Met de aantekening dat Pim Nolen, ondanks zijn pensionering sinds afgelopen jaar weer medeaandeelhouder, er tegenwoordig bijloopt als een ware Adonis. Dit echter geheel en al terzijde.

Over de Nederlandse genodigden, naast het contingent van Plaimont zelf, hadden ze bij DGS goed nagedacht. Want zeg nu zelf, hoe vaak zie je zelfstandige wijnwinkeliers uit Eemnes of Middelburg en inkoopster Alexandra Pouderoijen van Jumbo bij elkaar? Of zowel de huisbankier van Delta Wines (waaronder DGS valt) en de Hoofdredacteur van Perswijn – een man die gewoonlijk toch niet graag vroeg uit bed komt voor een proeverijtje dat zich buiten zijn eigen proefkelder afspeelt – in een en dezelfde jury?Het zegt wel iets over DGS dat mensen van zulke uiteenlopende pluimage op maandagochtend keiharde tanninemonsters en wel erg levendige witte komen proeven waarbij het ‘lekker’ in dit prille stadium van vat- of tankmonster nog ver te zoeken is. Wijnen die, ook wanneer ze wat rijper zijn, een mens doen verlangen naar vette en hartige zaken. Daarmee zijn we bij het belangrijkste punt aangekomen, het eten.

Où est le foie?

De ‘Faîtiviteiten’ begonnen al op zondagavond met een warme maaltijd voor de buitenlandse gasten in restaurant De Prins van Terbregge in de periferie van Rotterdam. Een in menig opzicht apart etablissement, zo veel mogen we wel zeggen. Waar wijlen koning Boudewijn der Belgen, le roi triste, vanaf de muur op je neerkijkt. Blijkt dat de eigenaar ooit in Brussel op school heeft gezeten. Een wijngek trouwens die, schrik niet, zo’n 200 wijnen per glas aanbiedt!

Als Master of Lunch letten we natuurlijk vooral op de gastronomische verrichtingen. Foie gras, toch het signatuurproduct van Gascogne en de Sud-Ouest in het algemeen, ontbrak helaas jammerlijk, maar dat werd enigszins gecompenseerd door een weliswaar klein maar fijn mondvermaakje waarin serieuze truffel verwerkt was. En door aantrekkelijke jongedames in de bediening die snel begrepen dat ze ons niet telkens hoefden te vragen of ze mochten bijschenken. Inderdaad, zo zien we dat graag.Het eten? Mwa. Wat doen bolletjes ijs bij hartige onderdelen van het varken? Aparte combinatie, zeggen we dan. Zeker omdat er rode wijn bij geschonken werd. Ook apart is dat er kruidenboter gebracht werd, hoewel mijn charmante tafelbuurvrouw Clara van Otterloo, werkzaam bij Deltadochter Coenecoop, toch echt om gewone boter gevraagd had. Maar wat klagen we? De Château de Sabazan 1998 was geweldig. Een prachtig gerijpte Saint-Mont die het tegen cru’s uit de Médoc kan opnemen. Mits blind geserveerd.

Amazing stroopwafel

In Gouda kregen we na de proeverij dan eindelijk de langverwachte foie. Van eend, want Gouda is geen Gers. De verhouding brood-foie had iets meer in het voordeel van de foie mogen zijn, maar daar zeuren we verder niet over. Te meer omdat de lunch, ondanks de sfeervolle gewelfruimte onder in het stadhuis, die naam nauwelijks waardig mocht zijn.

Om te beginnen was het een zogeheten staande lunch, met zelf opscheppen. Staand eten dient in onze optiek beperkt te blijven tot het nuttigen van mondvermaakjes bij het aperitief. Een lunch dient daarentegen zittend uitgevoerd te worden. Met bediening. En met decente gerechten op het bord. Kantinevoedsel uit grote bakken verdient dat predicaat niet. Hoe je een Faîtemaal moet aanpakken hebben ze in Frankrijk toch beter begrepen. Zo’n kale salle des fêtes neem je dan voor lief. Alleen krijg je daar dan weer geen fijne Goudse stroopwafel bij de ochtendkoffie aangereikt door niemand minder dan CEO Joris Snelten!

Kortom, het was een heugelijk evenement dat volop stof tot nadenken bood. Met een stevige Franse toets, maar in essentie Hollands. Zeer Hollands.

Wine Professional 2016, inmiddels al weer de 14e editie, was zoals te doen gebruikelijk een nieuwjaarsreceptie hors catégorie. Met attent schenkende standhouders en een keur aan buitengewoon aantrekkelijk vrouwvolk – werkelijk te veel om allemaal op te noemen – dat ons spontaan wenst te bespringen. Het wordt dan moeilijk om distantie te bewaren…

Van de dealers noemen wij graag even Jaap Kwast (Kwast Wijnkopers) en Sjaak van de Graaf (Neerlands Wijnhuis) met naam en toenaam. Jaap is altijd goed voor een serieus gesprek over het wel en wee van de branche onder het genoegen van champagne, terwijl Sjaak ons lekkers van Egon Müller, Quintarelli en madeira – door denkende mensen uiteraard met ‘ei’ gespeld – van Blandy’s. Zo zien wij dat nu graag.Ook de borrel van het prachtblad Perswijn was weer een heuglijke gebeurtenis. Met veel schoon volk onder de bezoekers, met een verbeterd aanbod wat betreft de hartige mondvermaakjes (geen vlammetjes meer!) en met nog steeds een Hoofdredacteur die niet even zijn gasten toespreekt en de wijnsponsors een pluimpje geeft. Allez, is dat nu zo veel gevraagd? Al te bescheiden zijn is ook niet goed.Dit jaar ook eens even een kijkje genomen op de Horecava, een deur verderop. Die had in onze beleving veel weg van een voorproefje van de hel. Wat zijn wij wijnmensen dan toch ineens een net slag.

Minder! Minder?

Waarom wordt iemand wijnhandelaar? Om wijn te verkopen. En dan liefst zo veel mogelijk. Zonder omzet immers geen winst. Toch? Wanneer je echter hoort en leest wat men bij de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren bedenkt om de eigen verkoop te remmen, dan lijken alle economische wetten op hun kop gezet. Of zou het alleen maar voor de schijn zijn om de moraalridders binnen de Haagse politiek te vriend te houden? Nadat we eerder al met de ‘inspirerende’ WIM-campagne te maken kregen, wordt nu zelfs de Katholieke Bond voor Ouderen opgevoerd als rolmodel. De wijnhandel was ooit een bij uitstek roomse bedrijfstak, dus ja…Lees even mee:

“Den Haag, 21 januari 2016 – De voorzitter van de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren (KVNW), de heer Peter van Houtert, onderstreepte vandaag in zijn nieuwjaarstoespraak dat de wijnsector bewust omgaat met haar (sic!) maatschappelijke verantwoordelijkheid. […] Van Houtert blikte met tevredenheid terug op het afgelopen jaar en gaf aan dat ondanks enkele jaren van economische stagnatie wijn onverminderd populair blijft onder Nederlandse consumenten. […]

In zijn speech ging Van Houtert in op het initiatief van Unie KBO om tijdens de vastentijd 40 dagen lang drank te laten staan. Van Houtert: “Dit soort initiatieven passen in een tijd waarin consumenten worden uitgedaagd om bewust om te gaan met hun gezondheid. Of je hieraan mee doet is een individuele keuze. Wij benadrukken al lange tijd dat het genieten van wijn optimaal is bij matige consumptie. Met andere woorden, zorg dat je consumptiepatroon gedurende het gehele jaar past bij een gezonde leefstijl. Een goed glas wijn kan daar prima bij!.”Zonder een religieuze minderheid te willen beledigen, dit is roomse draaierigheid en dubbele moraal van de ergste soort. Want wat zegt de KBO zelf? “De actie van de KBO loopt in de vastentijd, vanaf Aswoensdag (10 februari) tot Pasen op zondag 27 maart. Dat zijn 46 dagen, omdat er zes zondagen in deze periode vallen. Zoals gebruikelijk wordt er in de vastentijd niet gevast op zondag, dan mag er wel een glaasje gedronken worden.” Of de KVNW-voorzitter zich zelf geroepen voelt om het glas zoveel dagen te laten staan?

Verdienmodel (1)

Wijn en geld verdienen, je kunt ze niet los denken van elkaar. Zie hoe bepaalde ‘wijnschrijvers’ aan inkomsten proberen te komen. We citeren het persbericht van een handel met een bizarre ‘Engelse’ naam in prentbriefkaarten:“Groetjes van Harold. Wijnjournalist Harold Hamersma gaat aan de slag als wijnadviseur bij kaarten- en (sic!) cadeauwinkel Greetz. Een bijzondere samenwerking om de bekendheid en populariteit van wijn verder vergroten onder een relatieve jonge doelgroep. Hiervoor heeft Hamersma 25 wijnen geselecteerd uit Frankrijk, Spanje, Duitsland, Oostenrijk en Italië.”Tja, of we de jeugd dus maar aan de wijn kunnen krijgen. Zullen ze bij de KVNW leuk vinden…

Verdienmodel (2)

Wie het nog niet gedaan mocht hebben, kijk voor de aardigheid eens op de site topwijnselectie.nl. Da’s lachen. Wijnschrijver Gert Crum en zakenman Ed Spetter – what’s in a name? – beloven wereldroem in Nederland aan wie zijn of haar ‘topwijnen’ door hun panel laat beoordelen. Of je dan per wijn wel even zes flessen wilt insturen en 200 euro excl. BTW inschrijfgeld wilt betalen.Even navraag gedaan bij Perswijn en Proefschrift wat die clubs aan inzenders van flessen voor hun concoursen rekenen. Daar mag je met 25 euro en twee flessen per wijn meedoen. Dat is andere koek. Geen wonder dat we in de ‘nationale media’ niets gezien of gehoord hebben over de door Topwijn Selectie in het vooruitzicht gestelde ‘grote finale’ die aanvankelijk voor op 12 november 2015 gepland was. Het enthousiasme onder de Nederlandse importeurs hield kennelijk niet over.

Dat getuigt nu eens van positieve nuchterheid.

Lange liquide lunches

De conjunctuur trekt weer aan. Met genoegen stellen we vast dat dit ook zijn weerslag vindt in de manier waarop blijde boodschappen in wijnland gecommuniceerd worden. Partijtjes mogen weer wat kosten, omdat dat wel een verantwoorde investering in publiciteit is. Een fijn voorbeeld daarvan leverde Résidence Wijnen door een lunchproeverij te organiseren met wijnen van het Spaanse Artadi in een van onze favoriete restaurants: Zarzo te Eindhoven. Gastheren namens Résidence: het supertrio Hans Viane, minderheidsaandeelhouder Yvo Couprie en capo Fonger Kranenborg. Aanwezig namens Artadi: Juan Carlos López de Lacalle die restaurateur Adrian Zarzo in een freudiaanse verspreking aansprak als

Ferran (zoals in Ferran Adrià…). Moeten we dan nog meer zeggen over het niveau van de bijeenkomst? ML: ♥♥(♥)Gewoontegetrouw was er op de woensdag van Wine Professional de jaarlijkse Masterlunch ML/MV in De Bokkedoorns. Met heel veel drank van superieure kwaliteit. Mateloos genieten met maten. Drie van de vier aanwezigen hebben dit ongetwijfeld al uitvoerig via de sociale media aan de wereld kenbaar gemaakt. Laten we ons hier daarom beperken tot een lofzang op het weergaloze truffelpapje van chef Menno Post en het grootse schenkwerk van maître Peter Bruins. ML: ♥♥♥Het zal de KVNW en de KBO genoegen doen dat we daags nadien een droge dag hadden.     

Denk je in wijnland wel zo’n beetje alles meegemaakt te hebben, blijkt ineens dat iemand van wie je het nooit verwacht zou hebben idolaat geworden is van golf. In onze optiek is dat een bizarre en meelijwekkende tussenvorm van hockey en tuinieren. Een therapeutische bezigheid wellicht voor wie niet weet wat hij of zij met zijn vrije tijd aan moet. Of, lekker belangrijk, wil ‘netwerken’.

Soms ook een bezigheid die tot narigheid leidt wanneer je met je golfkarretje een verkeerde manoeuvre uitvoert. De bekende Nieuw-Vennepse wijnhandelaar en societyfiguur Jaap Kwast kan daarover meepraten. Die raakte ooit bijna gehandicapt door zo’n akkefietje. Dit echter terzijde.

Coryfeeën Wijnacademie liever op de green dan in de wijngaard?

De nieuwe Nederlandse wijnster aan het golffirmament is niemand minder dan Frank Jacobs ML (foto rechts)! Wie had dat ooit achter hem durven zoeken? Amper van deze schok bekomen moesten wij ook nog uit haar eigen mond vernemen dat Klazien Vermeer, de pronte rectrix magnifica van de onvolprezen Wijnacademie, eveneens haar golfdiploma behaald heeft. Saillant detail: waar de heer Jacobs enige maanden over deed, klaarde Klazien in een enkel weekend. Maar goed, die maakt op ons ook substantieel sportievere indruk.

Over het in golfkringen zo veelbesproken thema als de handicap van beide neofieten zijn we nog niets te weten gekomen, maar we mogen er van uitgaan dat daar nog wel wat ruimte voor verbetering is.

Direct ook maar even geïnformeerd bij Udo Göebel (foto links), de man die komend jaar Frank Jacobs zal opvolgen als docent proeven aan diezelfde Wijnacademie, of hij ook aan golf doet. Geruststellend antwoord: nog in geen tig jaar! Voorwaar een krachtig statement van het type dat wij graag zien en horen. Maar we hebben van hem wel eens eerder ferme uitspraken geregistreerd die bij nader inzien niet houdbaar bleken. On verra…Zomaar een ideetje: misschien moeten we ook eens nadenken over een handicapsysteem voor wijnproevers.

Champagne met 007

Beide ‘Tiger Woods in spe’ signaleerden wij onder de aanwezigen bij het inmiddels traditionele 007-partijtje dat georganiseerd wordt door Wijn Verlinden na het uitkomen van een nieuwe Bondfilm. Spectre ditmaal, helaas zonder legendarische golfscène zoals in Goldfinger. De heer Jacobs had zich voor de gelegenheid laten rijden en begeleiden door Ambassadeur – of juister: Ambassadrice – de Champagne Hinke de Jong (foto rechts), een zeer aantrekkelijke verschijning die het, voor zo ver wij weten, gelukkig nog zonder golf kan stellen. Nu ja, als je zoals zij iets hebt met Udo Göebel – het wereldje is klein! –, dan hoeft dat ook niet.

Namens het prachtmedium Perswijn was het geheime wapen voor charmeoffensieven

Petri “I’m a flirt” Houweling (foto links) van de partij. Geen gebrek aan aantrekkelijk vrouwvolk derhalve, en ja, zo zien wij dat graag.

Het diner voorafgaand aan de film was overigens nogal matig, al zorgde de Bollinger Grande Année 2005 wel voor een vreugdevol moment. Natuurlijk mochten wij aanzitten aan de VIP tafel met Number One Floris Verlinden (foto rechts) zelf.Over Bollinger en (vermeend) product placement gesproken, in de film komt het huis er bekaaid van af. En dat geldt misschien nog wel meer voor Château Angélus 2005. Als opvolger van de dubieuze ‘82 in Casino Royale komt deze wijn nauwelijks zichtbaar in beeld. Hij wordt geschonken in een restauratiewagen van de Marokkaanse spoorwegen, nadat dat met die ’82 eerder bij de Montenegrijnse versie van NS gebeurde. Fel realistisch, maar niet echt. En met alle respect, Angélus is een wijn voor parvenu’s. Een echte Bond drinkt Lafite. Zoals hij ook geen BMW rijdt, maar Aston Martin. Kwestie van stijl.

Zelfenscenering tussen droom en werkelijkheid

Sinds de vermogende zakenman Fons Aaldering een wijngoed in Zuid-Afrika begonnen is, trekt hij alle registers open om zijn wijn toch maar onder de aandacht te brengen. Soms koopt hij gewoon de gunst van zogenaamde journalisten en dito wijnschrijvers door ze gratis te laten overnachten in zijn gastenverblijf. Gegarandeerd goed voor positieve stukjes in publicaties die het niet zo nauw nemen met ethische normen. Volgens de ambitieuze eigenaar zou zijn wijn tot de top 10 van Zuid-Afrika moeten behoren, maar voor dat zo ver is, valt er nog een lange weg af te leggen. De frequente wisseling van wijnmakers is alvast een veeg teken.In het kader van imagovorming heeft Aaldering Vineyards een glanzend, glossy magazine uitgebracht. In het Engels nog wel, want je voelt je niet zomaar als ‘global player’. The South African Dream dus. Het is op zijn zachtst gezegd een aparte uitgave geworden, vol zelfenscenering en flink wat dure ‘lifestyle’ natuurlijk. En met, jawel, een item onder de titel ‘Hole in One’, gewijd aan golfer Ernie Els! (Wie weet schopt Frank Jacobs het ooit ook nog eens zo ver! We weten dat hij graag in Zuid-Afrika komt…)Tikje vreemd voor een uitgave in 2015: een lekker actuele impressie van het Cape Wine Dinner 2012 met een hele rits semi-importante hotemetoten aan tafel. Is dat als reclame bedoeld? Nou ja, alle begin is lastig, zeggen we dan. Allez Fons, maar snel wat aan je handicap gaan doen!

Pijnlijke promotie

Wat bezielt Joost de Bruijn van De Bruijn Wijnkopers anno 1772 te Nijmegen toch? Of, als we het in het popi Engels van hun tenenkrommende eigen promotiefilmpje zeggen, De Broin Wainkoowpers. Via een mail werden we vanuit Nijmegen opgeroepen om te kijken naar een uitzending van Business Class op RTL zus of zoveel. Daarin zou Joost aanschuiven bij presentator Harry Mens (foto rechts), de held van ondernemend wakker Nederland die niet uitblinkt door kritische journalistiek, maar die vast golf speelt bij een dure club – de Noordwijkse wellicht?Een handlangster van Harry zou een bezoekje aan wijnetablissement Pierre te ’s-Gravenhage brengen. Niet toevallig, want Pierre is gelieerd aan De Bruijn. Het bleek dus een en al duur betaalde maar in feite ordinaire reclame. Wel een poging tot business met een speciale pakketaanbieding, maar met een schrijnend gebrek aan class. Je kunt net zo goed naar een al even onbedoeld absurdistische aflevering van Teleshopping kijken. Of naar een golfwedstrijd.

Katoenbomen in Den Haag

In de Nederlandse horeca regent het mededelingen waarin ‘nieuwe formules’ worden aangekondigd. Dan weten we hoe laat het is: het moet noodgedwongen minder. Eufemismen – een ster doet er niet toe, leve de laagdrempeligheid, meer keuze etc. – moeten de harde werkelijkheid verhullen. Soms gaat de ‘nieuwe formule’ ook nog gepaard met een nieuwe naam. Waarbij tradities van decennia in een keer op de vuilnisbelt belanden. Zo werd in Den Haag het chique Le Bistroquet omgevormd tot, schrik niet, Cottontree City. Hoe kom je op zo’n bizarre naam? Daar zullen dus geen regeringsakkoorden meer worden afgesloten.Maar het kan nog erger, getuige onderstaande mededeling die wij bewust in zijn geheel citeren:

“Nieuwe formule en naam voor Seinpost: Cottontree MER!Scheveningen – Restaurant Seinpost verandert van naam en formule. De nieuwe naam wordt Cottontree MER by Gert-Jan. Seinpost past de naam aan naar Cottontree omdat het moederbedrijf Cottontree de tijd nu rijp vindt om naar buiten te treden. Cottontree is actief in art, food, leisure en hospitality [help, wat een interessantdoenerij!] en sinds 2011 eigenaar van restaurant Seinpost.De naamswijziging valt samen met de transitie naar een modern restaurant nieuwe stijl. MER gaat een kaart voeren zonder onderscheid tussen voor-, tussen- en hoofdgerechten. Het formaat tussengerecht wordt bij MER de nieuwe standaard. De gerechten, afgestemd op het seizoen, zijn ontwikkeld door Michelin ster chef [sic] Gert-Jan Cieremans, al vanaf 1996 chef van Seinpost en vanaf nu van Cottontree MER.Het à la carte menu is uitdagend en zeer vriendelijk geprijsd, met voor alle gerechten een prijs van €15,-. Daarnaast creëert Gert-Jan een aantrekkelijk wekelijks wisselend menu (4 gangen € 49,00 of 6 gangen € 69,00). De unieke sfeer van Seinpost blijft bewaard, aldus Cieremans: “…de inrichting zal nauwelijks veranderen. Wel kunt u een doorlopende tentoonstelling verwachten van eigentijdse Afrikaanse kunstenaars uit de collectie van Momart, eveneens in eigendom van Cottontree.” Op de kaart zullen [sic] nog steeds een aantal ‘Seinpost’ klassiekers te vinden zijn, aangevuld met twee signature [sic] gerechten van Cottontree City, het zusterrestaurant van Cottontree MER. De leiding van Cottontree MER zal in de vakkundige handen blijven van chef Gert-Jan Cieremans en maître Jan Lindeboom, ook van Cottontree City, versterkt het team.”Arm Den Haag en nog armere Gert-Jan Cieremans (foto), waar hebben jullie dit aan verdiend? Geen MER, maar merde!

Doorgedraaid

En dan was er ook nog de lachwekkende afgang van het pop up restaurant van babbelprogramma De Wereld Draait Door: DWDD inspired by Rob Kranenborg. Over ‘formules’ en ‘concepten’ gesproken! In dit geval een concept met zulk erbarmelijk slecht bereid voer, dat de tent na twee dagen al zijn deuren moest sluiten! Een gevalletje X-out, om het maar eens in golfjargon te formuleren.Tja, zelfs in Amsterdam zijn er grenzen aan de mate van ongein die je je kunt permitteren. Restaurantje spelen is immers een vak en niet iets dat je er even bij doet. Dat ze zich dat in televisieland met al hun omhooggevallen, uit pakjes en zakjes van sponsors kokende ‘topkoks’ niet realiseerden, is nog tot daar aan toe, maar op basis van eigen ervaringen uit het verleden had iemand als Kranenborg dat toch moeten weten.

Happy end

Good old André ‘Dré’ Kerstens, representant van een generatie wijnhandelaren die – temps perdu! – uit heren van stand bestond, vierde onlangs zijn tachtigste verjaardag. Van bebaarde zoon Olaf heeft hij daarvoor een smaakvol kistje wijn gekregen. Ook namens Wine Society proficiat en nog vele jaren!Eveneens reden voor een montere stemming was de lancering van de site

I Love Food and Wine, een initiatief van Jolande Vos en Anne-Wies van Oosten (foto rechts). Wine Society was uiteraard ook aanwezig bij de voorbeeldig rijkelijk met champagne opgeluisterde officiële presentatie van hun portal – zo heet dat tegenwoordig nu eenmaal – bij Wine and Dine in Rotterdam. Al was het maar omdat drie van de medewerk(st)ers uit de eminente gelederen van Perswijn komen. Dat kan geen toeval zijn.

Tekst en foto’s: René van Heusden ML

Foto Harry Mens: Edjes Vlog

Het zijn weer enerverende tijden in Nederwijnland, met een afwisseling van glorieuze en minder opwekkende gebeurtenissen. Wine Society zet de meest opvallende van de afgelopen weken op een rijtje.

Wijnambassadeurs pur sang

Hinke de Jong, de superenthousiaste champagnedame van Brouzje, won de Nederlandse finale om te titel ‘Ambassadeur de Champagne’. Het is opvallend hoe goed vrouwen bij deze wedstrijd voor de dag komen. Zou het soms toch kloppen dat champagne het beste in de vrouwheid boven haalt? Hoe dan ook, zo zien wij het graag. Een fijne onderscheiding, zeg maar rustig een oeuvreprijs, was er voor wijndocent Ton Wortelboer (rechts op de foto). Hij kreeg van de KVNW de Wijnrank omwille van zijn inzet voor het wijnonderwijs. Terecht, want weinig docenten kunnen hun leerlingen en cursisten zo inspireren als hij. Namens Wine Society proficiat!

Meesterlijk

Diverse prijzen werden uitgereikt tijdens Riesling & Co. De gelukkigen waren deelnemers aan de Riesling Weeks. Aangezien de Wine and Food Association bij de prijsuitreiking betrokken is, waren het er voorspelbaar een heel stel. Iedereen blij. Wie precies die gelukkigen waren viel niet te verstaan, want gewoontegetrouw was de geluidskwaliteit in de ArenA weer abominabel. En dan te bedenken dat organisator Alain Jacobs er op voorhand al tamelijk gestresst bij liep. Maar hij kan weer dik tevreden zijn over zijn door ontwikkelde mensen – want liefhebbers van Duitse wijn – bezochte evenement, inclusief fijne educatieve verhandelingen van de charmante, kersverse Duitse Romana Echensperger MW (foto) en onze eigenste multi-expert en thiolenkenner bij uitstek Lars Daniëls MV. Kijk, met zulke sprekers kun je nu eens echt van masterclasses spreken!

Acquired taste

Kort erna waren we bij de officiële opening van wijnbar Wijn & Ko in Haarlem. Deze zaak van Imko Binnerts en Cathy Moerdijk (links op de foto) draait weliswaar al een jaar, maar om logistieke redenen had men de opening even moeten opschorten. Leuke zaak trouwens, wat geen verrassing is gelet op de kundigheid van de eigenaars.

Speciale gast was Engelsman Steven Spurrier (midden op de foto), de man die in 1976 in Parijs de beruchte Bicentennial Tasting organiseerde waarbij Frankrijk het onderspit moest delven tegen Californië. Spurrier is goed bevriend met Cathy, vandaar zijn komst naar Haarlem samen met zijn wederhelft Arabella (rechts op de foto).Hij maakte van de gelegenheid gebruik om zijn eigen sparkling wine en Engelse bubbels in het algemeen te promoten. De wijnen van hem zelf hadden wat Wine Society betreft een nogal acquired taste vanwege niet optimaal rijp fruit. Om een Frans eufemisme te gebruiken, ze presenteerden zich un peu vif. Trop vif eigenlijk. De kersverse Ambassadeur de Champagne die ook van de partij was, hoeft zich voorlopig dus geen zorgen te maken. De hartige hapjes van Imko waren daarentegen meer dan bevredigend. Zoals verwacht.

Aan tafel bij Perswijn

Perswijn en grandeur, die twee lijken niet zo erg samen te gaan. Maar zie, het onmogelijke is toch gebeurd. Als sponsor van de internationale Castel Cup voor sommeliers had Perswijn een eigen VIP-tafel tijdens het afsluitende diner. Weliswaar niet in een sterrenrestaurant zoals de Master of Lunch die het liefst frequenteert, maar in het Van der Valk Hotel Hoorn. Tja, hm, nou ja. Dat echter terzijde, want aan die bewuste Perswijntafel zat bijna alleen maar opwindend vrouwvolk: champagnediva Hinke de Jong, Harriet Boekholt (Pitch PR), Cathy Moerdijk (Cathy’s Taste), Petri Houweling (Perswijn), José Cretier en Mathilde Meijers (‘senior consultants’ – toe maar – bij TOT PR) en de Hoornse sommelière Diana Zweep. Een lust voor het oog. Zo zeer dat zelfs de in zijn hoedanigheid van jurylid ook bij het partijtje aanwezige Hoofdredacteur er enigszins confuus van leek te zijn.

Complimenten voor de organisatie van de wedstrijdtweedaagse door het team van Groupe LFE, de Nederlandse importeur van Castel, onder bezielende leiding van André Koopman (foto). Jammer dat geen Nederlandse deelnemer de wedstrijd won, maar plaats 2 voor Ruben Kwakman (le VIN’x in ’s-Hertogenbosch) en plaats 3 voor Lendl Mijnhijmer (Waterproef in Scheveningen) mogen er natuurlijk ook best zijn.

Blabla Award

En het houdt niet op met de prijzen. We ontvingen namelijk ook een persbericht met daarin de mededeling dat Poot Agenturen in de categorie wijngroothandel winnaar is geworden van, schrik niet, de Nationale Business Succes Award 2015. Het zal je maar overkomen. Jammer alleen dat we hier te maken hebben met een programma van RTL 7, die club waarbij ook Harry Mens – de Nederlandse Donald Trump light – zijn dubieuze kunstjes mag vertonen in Business Class. Dat programma waarin je als bedrijf je handel mag aanprijzen als je maar voldoende schuift. Wij hadden tot nu het beeld van Poot als een nuchter bedrijf dat de publiciteit eerder mijdt dan zoekt. Van dit soort RTL 7-flauwekul en de totale nietszeggendheid van het persbericht worden we dus allesbehalve vrolijk.

Up-to-date

Herinneren we ons Bert Meerstadt nog? De man onder wiens leiding zich bij NS het Fyra-debacle voltrok. Meerstadt stapte in 2014 over naar de Baarsma Wine Group – de club van o.a. Wijnvoordeel – om daar CEO te worden. Amper een jaar later is hij alweer met stille trom vertrokken, zo lazen we in Het Financieele Dagblad. Zogenaamd omdat hij zijn klus volbracht had. Ja, ja, dat zal vast. Mogen we zo vrij zijn dit niet helemaal te geloven? Eens even op de site van Baarsma gekeken of daar iets werd gemeld over het vertrek van de grote baas. We kwamen van een koude kermis thuis, want wat blijkt: de club waarvan de dochters dagelijks een spervuur aan ‘aanbiedingen’ op de wereld loslaten heeft zelf als meest recente persbericht op zijn site een aankondiging d.d. 17 februari 2014 waarin de komst van Meerstadt wordt gemeld. Een kleine actualisering zou zo onder de hand geen kwaad kunnen. Of hebben ze bij Baarsma niet zo veel met adequate informatieverstrekking? (foto via fd.nl)

Masterclass op z’n Macedonisch

Wine Society kreeg een uitnodiging voor een proeverij van Macedonische wijnen. En ja hoor, daar moet zo nodig weer eens een ‘masterclass’ aan verbonden worden. Een nepmasterclass, want wie blijken de sprekers van dienst? Drie mensen die pas een tripje naar dat fijne Macedonië gemaakt hebben. We weten met zekerheid dat geen van de drie zich master of magister mag noemen, c.q. over aantoonbare expertise inzake Macedonië beschikt. We zijn er ook zo goed als zeker van dat het voor alle drie de eerste keer was dat ze daar waren. Dus waar hebben we het dan over? Interessantdoenerij? Volksverlakkerij? In ieder geval een vorm van misleidend taalgebruik die de rode kaart verdient. Ophouden met dat belachelijke masterclassgedoe!Wine Society verheugt zich dan maar op de mooie partijtjes met ‘gewone’ proeverijen die de rest van oktober en november zullen brengen.

Waarschuwing vooraf: wie snel jaloers wordt op het geluk dat vermeend ‘elitaire’ wijnschrijvers zoals de Master of Lunch af en toe ten deel valt, kan het onderstaande beter niet lezen. Het gaat ondermeer over een uiterst exclusief partijtje waarvan de minvermogende doorsnee wijnamateur slechts kan dromen.

Of waarvan hij/zij quasi moreel verontwaardigd kan zeggen dat de maatschappelijke relevantie ervan nul komma nul is. Wat overigens klopt. Maar wat dan nog? Want wat is de maatschappelijke relevantie van wijn überhaupt, afgezien van heilzaam therapeutische verstrooiing?

Loungen in Ermelo

Wat een droomopening van het seizoen: Krug! Terwijl gewone stervelingen op maandag met tegenzin naar hun werk gaan, word de Master of Lunch in een zeer luxe door LVMH Nederland gecharterde Mercedes opgehaald om nader kennis te maken met het assortiment van Maison de Champagne Krug. Meer organisatoren van chique partijtjes zouden dergelijk vervoer moeten regelen. Gunstige publiciteit bij voorbaat verzekerd, want in ‘onafhankelijkheid’ geloven wij niet zo. Niet voor niets zijn we door de Hoofdredacteur van Perswijn ooit getypeerd als ‘volstrekt principeloos’. We beschouwen dat als een Geuzentitel, maar dit terzijde.Krug dus, non plus ultra onder de champagnes, met voor de minst kostbare cuvée, de Grande Cuvée, een adviesprijs van 177 euro per fles en voor de duurste, Clos d’Ambonnay, een van 2135 euro. (Waardige kandidaten voor onze ooit nog eens te publiceren Gids van wijnen boven de 100 euro.) Kijk, zo zien wij dat graag. Helemaal de fel realistische wereld van Wine Society. Te meer wanneer een en ander in de vorm van een déjeuner dégustatoire gegoten wordt. Uiteraard zonder spuugemmers op tafel.

De rit ging niet naar een voor dit soort evenementen voorspelbare locatie als het Amstel Hotel, maar naar het Veluwse Ermelo, of all places. Succesvolle zakenlieden hebben daar in de kelder van een kantoorhuis hun eigen ‘wijnbelevingsruimte’ met de naam Sotto Lounge. Met daarin niet alleen hun wijncollecties, maar ook een professionele keuken. De ervaren lezer(es) voelt ‘m dus al aankomen. Michel van der Kroft (foto links), chef van

** ’t Nonnetje in het nabije Harderwijk mocht hier laten zien waarom Michelin hem zijn tweede heeft toegekend. ML sluit zich daar volledig bij aan: ♥♥ en ♥♥♥ voor zijn bereiding van rode poon met zuurdesembrood, fregola pasta met bolognese van inktvis en jus van rode poon met venkel bij de Krug Rosé. Eigenaar en gastheer Robert-Jan Nijland zat er dan ook terecht apetrots bij.

Dat die champagnes van Krug een meer dan decente indruk bij ons achterlieten lijkt ons een vanzelfsprekendheid van de eerste orde. Daar hoeven we op deze plaats dus niet over te gaan neuzelen. Het spul is gewoon onwaarschijnlijk goed. Wel een paar woorden van lof  voor de hoofdrolspeelster tijdens de bijeenkomst, Margareth ‘Maggie’ Henriquez, PDG van Krug (foto rechts). Een tegelijk krachtige en buitengewoon charmante persoonlijkheid bij wie je aan de lippen gekluisterd ligt wanneer ze gloedvol over haar champagnehuis spreekt. Dat ze de afgelopen jaren behoorlijk heeft opgeschud. Inclusief de introductie van een heuse über-21e-eeuwse app om informatie over de wijnen op te vragen. Wat haar werkelijke klasse toonde was dat ze wel kon glimlachen om onze lichtelijk provocerende Bollinger clubdas, uiteraard speciaal voor de gelegenheid aangelegd. AAA+ heeft immers geen moeite met AAA. Omgekeerd ook niet trouwens.

Chillen met Chili

We waren nog maar amper van Krug bekomen, of de plicht riep ons naar een andere bijeenkomst waarbij een andere grote chef zijn kunsten mocht vertonen. We hebben het over Onno Kokmeijer (foto links, midden) van ** Ciel Bleu, een zeer nette zaak die geen nadere introductie behoeft. Nou ja, we moeten natuurlijk nog wel even sommelier en weergaloos annonceur Noël Vanwittenbergh (foto links, links) noemen. Altijd een belevenis om die aan tafel te hebben. Gastheer was epicurist Peter van Houtert van Verbunt Wijnkopers die in de lancering van het Chileense huis Errazuriz een mooi alibi had gevonden voor een liquide lunch. Als voorzitter van de KVNW predikt hij weliswaar publiekelijk matiging, maar die matiging acht hij niet van toepassing op zichzelf. En terecht.

Bij Verbunt neemt Errazuriz de plaats in plaats van Montes, dat naar DGS is gegaan. Namens Errazuriz was technisch directeur Francisco Baettig (foto links, rechts) naar Amsterdam gekomen. Hij deelde met Wine Society tal van belangwekkende wetenswaardigheden, bijvoorbeeld dat hij van plan is om de marathon in de Médoc te gaan lopen.

Waarvan akte. En, niet onbelangrijk, de man heeft merkbaar verstand van wijnmaken. Dat kwam dus mooi uit bij de wederom tongstrelende creaties van Kokmeijer. ML: ♥♥ en zelfs ♥♥♥ voor het magnifieke dessert van mango, witte chocolade, vadouvan en olijfolie San Mauro.Eveneens aan de VIP-tafel, met de Chileense ambassadrice María Teresa Infante (foto rechts, midden) en handelsattaché Osvaldo Marinao, met wie wij een uiterst geanimeerde conversatie mochten voeren. De ambassadrice wilde namelijk graag wat adressen van nette eetgelegenheden noteren. Beter gezelschap had ze zich dus niet kunnen wensen.

(Eveneens op de foto rechts: Job Seuren (links) en René Persoon (rechts). Foto beneden: het magnifieke dessert.)

Gele kaarten

Al zou het voorgaande anders doen vermoeden, het is in Nederwijnland niet altijd jubel en gloria. Een paar zaken waarbij Wine Society vraagtekens plaatst:* De wijnstukjesschrijver van een Gelderse krant, als WSET-adept paradoxaal genoeg voorman van de Verenigde Vinologen (!), heeft er een gewoonte van gemaakt om naar letterlijk elke gelegenheid waarvoor hij geïnviteerd wordt zijn levenspartner mee te nemen. Een stijlvolle verschijning die dame, daar niet van, maar om nu te zeggen dat zoiets getuigt van professionaliteit? Zou het soms iets te maken hebben met overschatting van de eigen importantie?

* Namens Oud Reuchlin & Boelen ontvingen we enige weken geleden een juichend persbericht waarin medegedeeld werd dat men sherry’s van Valdespino aan het assortiment heeft toegevoegd. Maar wacht eens even, ORB werkt toch met Gonzalez Byass? Werkte, want het is door Gonzalez Byass ingewisseld voor Activin. Dat men gedumpt was stond er dus niet in. Of moeten we, net als destijds bij het afscheid van Torres, soms geloven dat het initiatief daarvoor uit Zoetermeer gekomen is? Niet dus. Wine Society heeft immers wat betrouwbare contacten in Spanje.* Een hoogst merkwaardige ervaring hadden we in het nog nieuwe Eindhovense restaurant Wynwoord in de postindustriële wijk Strijp S. Die naar wij begrepen erg postmodern hip schijnt te zijn. We doelen bij die merkwaardige ervaring niet over de twijfelachtige merites van de ‘loungemuziek’, maar over de afhandeling van de wijnbestellingen. Tot tweemaal toe wenste iemand die zich daar voor sommelier uitgaf ons van onze oorspronkelijke wijnkeuze af te brengen zonder duidelijke opgaaf van reden. Daar houden we niet van. Evenmin van een wijnkaart die wel heel erg door een enkele importeur bepaald wordt.* Een schoonheidsfoutje bij Rijks, het restaurant van het Rijksmuseum. Het zou geen kwaad kunnen de overigens vriendelijke bediening daar een beetje te trainen in wijnkennis. Zodat men begrijpt dat je geen wijn moet schenken uit een fles die proefbaar te lang heeft opengestaan, c.q. dat men, daartoe uitgenodigd door de gast, zelf proevend kan vaststellen dat een glas niet te hachelen is. En nog een tip: ophouden met dat gesmeek om positieve berichtgeving – likes? – via zogeheten ‘sociale media’. Hallo!

Monday Monday

Tenslotte is Wine Society van mening dat niet iedereen in wijnland zo nodig iets moet organiseren op de eerste maandag van september. Een jaar telt doorgaans enige honderden dagen waarop dat kan. Waarvan akte. Op naar de volgende maandag!

Zomertijd vakantietijd? Niet voor Wine Society! Belangwekkende partijtjes zijn er ook in de zomer. Trendgevoelig als we zijn hebben we proefondervindelijk kunnen vaststellen dat zulke partijtjes weer wat mogen kosten. Zo zien wij dat graag, want een fijne ambiance komt de boodschap meestal zeer ten goede.

Wine Society is niet van het platte gedoe met Chileense bio-fietswijnen bij de Tourstart in Utrecht, maar concentreert zich liever op grands crus bij exquise maaltijden en petit comité in nette tot zeer nette eetgelegenheden. Met dit keer een hoog 020-gehalte in gunstige zin. Maar we beginnen in Leidschendam. Met een nieuw initiatief van de KVNW.

Zelfregulering

De dichter J. Slauerhoff wilde naar eigen zeggen groots en meeslepend leven. En liet weten daarom niet in Nederland te kunnen leven waar zoiets ook al in zijn tijd als ongepast werd ervaren. Anno 2015 is dat nog niet veel anders. Lees het onderstaande persbericht maar even mee:

“De Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren (KVNW) bereidt consumenten campagne (sic) voor gericht op het verantwoord genieten van wijn. Deze campagne is gebaseerd op de principes van het internationale platform Wine in Moderation. […]Naast wetenschappelijk onderzoek, onderwijs en zelfregulering van alcoholreclames richt Wine in Moderation zich op het stimuleren van verantwoorde wijnconsumptie en wijst ze tegelijkertijd op de risico’s van overmatig of verkeerd gebruik van wijn.

De voorzitter van de KVNW, de heer Peter van Houtert: “De KVNW heeft zich altijd sterk gemaakt voor verantwoorde wijnconsumptie. Zo waren we één van de oprichters van de Stichting Verantwoorde Alcoholconsumptie (STIVA) en staan we aan de wieg van de Reclamecode voor Alcoholhoudende dranken. Er is in toenemende mate aandacht voor onverantwoorde alcoholconsumptie. Ook de KVNW wordt aangesproken op haar maatschappelijke verantwoordelijkheid. Wij vinden verantwoorde wijnconsumptie erg belangrijk en willen ons daarvoor ook inspannen. Daarom sluiten we ons aan bij Wine in Moderation en starten we in oktober met een consumenten campagne (sic).” […]Deze campagne is gebaseerd op de principes van het Wine in Moderation Programma. Wel heeft de KVNW zich voorgenomen om de uitingen te laten aansluiten bij de Nederlandse context.”

Even vertalen dan maar: Wijnhandelaren met een gezonde commerciële instelling willen eigenlijk maar één ding: meer omzet maken door meer wijn te verkopen. Alleen mogen ze dat niet hardop zeggen. Om potentieel repressieve acties vanuit de politiek voor te zijn, bewandelen ze daarom voor de bühne het pad van de politieke correctheid. Door Roomser dan de paus voor zelfregulering te pleiten. Zelfregulering, het woord alleen al. En dan ook nog uit de mond van een voorzitter die wij juist kennen als een Dionysisch hedonist en als hartstochtelijk pleitbezorger voor groots en meeslepend wijngenot. Nederlands, al te Nederlands…

Touraine aan de Schelde

Tussen Harriët Boekholt van het nogal Amsterdams, en dus vooral op inhoudelijke lichtgewichten georiënteerde Pitch PR en Wine Society bestaat een geanimeerde spanning. Van de speelse soort, uiteraard, want wijn is maar een spelletje. De voornaamste reden voor onze plagerijen is de doorgaans ongelukkige toonzetting van de door dit overigens zeer actieve bureau verstrekte mededelingen. Dit weerhield ons er niet van om acte de présence te geven bij een door Pitch georganiseerde lunch waarbij wijnen uit Touraine beloofd werden.

Welke precies, viel op voorhand niet te achterhalen, maar de locatie Vis aan de Schelde – bravo voor deze keuze – was voldoende om ons de trein naar 020 te doen nemen. Daar wachtte een warme maaltijd met, wij citeren Harriët, sweet water fish. Zucht. Kregen we van chef Michiel Deenik (rechts op de foto) daarom snoekbaars Picasso? Gelukkig niet. Daarvoor is Vis aan de Schelde een te fijne zaak, getuige de ML-score ♥♥ voor een werkelijk prachtige lunch, mooi op smaak. Een beetje dom dat InterLoire daarbij als wijn bijna uitsluitend Touraine Sauvignon van de eendimensionale soort geschonken wilde hebben. Hoe verzin je het? Sommelier Nabil Touires (links op de foto), begiftigd met een perfect gevoel voor schenktiming, verontschuldigde zich er al op voorhand voor. Zijn keuze zou het niet geweest zijn. De onze ook niet.

Chris Alblas, ingehuurd als deskundige van dienst, hield niettemin een gloedvol betoog ten gunste van die Sauvignon. Het is hem vergeven, want schoorstenen moeten nu eenmaal roken. Bij de kaas kwam, naar onwrikbaar Frans gebruik, rood in de vorm van Gamay. Terwijl hier nu juist wel Sauvignon had gemogen.

Maar ja, wat weten Fransen nu eigenlijk van wijn-spijs?

Australisch top met ‘de’ Aziatische keuken

De nodige zwaargewichten waren op de proeverij van Australische topwijnen van Henschke afgekomen, in Taiko, het restaurant van het Conservatorium Hotel, te 020. Georganiseerd door Wijnimport J. Bart, met aan het hoofd nuchtere Beemsterman Henk Bart. Bescheiden, maar laat hem maar schuiven. We beleefden een werkelijk sublieme proeverij begeleid door Johann Henschke die voor de gelegenheid zijn charmante Spaanse vrouw Angela had meegenomen. Zodoende was er toch één vrouw aan tafel en nog wel naast ons. Dat zien wij graag, maar het hadden er natuurlijk meer mogen/moeten zijn.

We konden ons verder door de topsommeliers Noël Vanwittenberg (Ciel Bleu) en Simon Veldman (Vermeer, foto rechts), Jan van Lissum (Proefschrift) en zowaar ook Hubrecht Duijker laten begroeten. HD liet gewoontegetrouw de lunch aan zich voorbijgaan, wat gelet op wat er daarbij in het glas kwam een niet zo verstandige beslissing leek. Die lunch zelf? Niet slecht, zij het wat te Aziatisch – lees vooral: te zoet – bij geweldige wijnen, die eerder een klassiek Europese begeleiding verdienen. ML: ♥+. Maar het moet gezegd, het botermalse Wagyu-rund deed het uitstekend bij de 1993 Cyril Cabernet. Al bij al een heel leerzaam partijtje dus.

Champagne bij Floris

Het gaat crescendo in Nederland met champagne! Grégoire Vanden Ostende (links op de foto), de sympathieke vertegenwoordiger van het Champagne Bureau Benelux, meldde tijdens de recente Champagnelunch in Rotterdam een groei in afzet van dik 20 procent in het afgelopen jaar. Nog meer reden voor euforie: pas enkele dagen tevoren was de Champagne door de UNESCO geklasseerd als werelderfgoed.

Hoera! Perfecte timing dus met letterlijk vooruitziende blik voor een persbijeenkomst. En een decente liquide lunch dubbel en dwars waard.De locatie daarvoor was perfect gekozen: In de keuken van Floris, het restaurant met al jaren de meest uitgebreide champagnecollectie van Nederland. Patron Floris Versluijs (rechts op de foto) liet zien dat hij ook na negen jaar nog steeds een unieke positie binnen de Rotterdamse horecascene inneemt. Geen menukaart, geen wijnkaart – afgezien dan van die champagnekaart – en action cooking voor wie bereid is te eten en te drinken wat de pot schaft. Wat je hier met een gerust hart kunt doen. ML: ♥♥ en ♥♥♥ voor het uiterst champagnevriendelijke dessert met krullen eendenlever. Erbij in het glas Bollinger RD 1999. Op z’n zachtst gezegd: niet verkeerd. Onder de belangwekkende aanwezigen signaleerden we ondermeer de twee Europese Ambassadeurs de Champagne Anja Vondenhoff en Niek Beute, evenals de bij dergelijke partijtjes onvermijdelijke twitterkoning Frank Jacobs ML.

In Memoriam Jaap

Louter privé genoten we in het kader van een culturele dag in de hoofdstad een fijne middagmaaltijd met een van onze nichten bij Floor van Eede in haar Brasserie van Baerle. Een heerlijke zaak, met een compacte maar voorbeeldige wijnkaart. Het gegeven alleen al dat een glas champagne hier onder een tientje blijft stemt ons opgewekt. Voor ons doen wel terughoudend gegeten, d.w.z. standaard liquide lunch (LL). ML: ♥(♥). Een domper op de vreugde was de mededeling dat huiskat Jaap na een spuitje het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft. Jaap was een even charmante als magistrale bietser die met name op het tuinterras voor ‘een stukje beleving’ wist te zorgen. Hopelijk krijgt hij, ondanks alle vreugdeloze beperkingen die de HACCP-regels stellen, een waardige opvolger/ster.

Bord’eau(x) met de Baron

Voor een intiem diner om in te lijsten in Bord’eau, het ** restaurant van het Amsterdamse Hotel de l’Europe, tekende nogmaals Henk Bart (rechts op de foto). Eregast was baron Philippe Sereys de Rothschild 
(links op de foto), de kersverse baas van Mouton & Co. én al wat langer van Champagne Barons de Rothschild, waarvan Bart importeur is. Concrete aanleiding was de lancering van de eerste millésimé, Vintage 2006. Een waardige primeur met een aangenaam hoge doordrinkfactor. Jammer alleen dat er zo weinig van beschikbaar is. Ietsje duurder dus wel. Jammer ook dat de baron zijn nieuwe vlam Carole Bouquet – de bloedmooie Bondgirl in For Your Eyes Only – niet meegenomen had, zodat het gezelschap enkel uit manspersonen bestond.Het kon de pret niet echt drukken, want met genereus geserveerde wijnen van Château d’Armailhac, Château Mouton Rothschild en Château Climens werd het een diner in grootse stijl. Niemand die dan aan ‘zelfregulering’ doet! Sprekende waarvan, naar wij later uit betrouwbare bron vernamen was een enkel staflid van Bord’eau enigszins geschokt door onze spontane blijk van waardering voor de kookkunst van chef Richard Oostenbrugge door eenmalig en op voorhand aangekondigd ons bord af te likken. Zulks met expliciet goedvinden van de baron! Als decorum voor l’Europe zo belangrijk is, laat dan geen drommen toeristen van de apert plat plebejische soort binnen. Dit echter terzijde, want wij beschouwen Bord’eau al sinds onze allereerste ervaring daar – nog tijdens de verbouwing, maar wel met Gaia Gaja als tafeldame! – als een prachtzaak. Een prachtzaak die nog almaar beter lijkt te worden. Voor ML ♥♥♥ en coup de coeur. Om je bord bij af te likken!

Vis aan de Noordzee

Nog op zoek naar een verantwoord zomers lunchadres? Ga dan eens naar  Scheveningen. Niet naar zo’n zelfverklaard ‘duurzaam’ strandpaviljoen – hoe verzin je zulk modieus gedoe toch  – maar naar Seinpost *. Met dat onovertroffen uitzicht op de Noordzee. We aten er recentelijk, in het gezelschap van va va Alicia Martinez Rolland van Vinos de España, opwindender dan ooit tevoren – zowel de maaltijd als de tafelgenote! Met kok Gert-Jan Cieremans en maître-sommelier Allard Sieburgh in topvorm. Zo kun je dus ook een dagje naar het strand. Om daar dan groots en meeslepend te eten en drinken! ML: ♥♥(♥).