Wine Society

De talrijke ontwikkelde lezers en vooral lezeressen van deze veelgelezen rubriek kennen natuurlijk allemaal het beroemde gedicht ‘Boem Paukeslag!’ van Paul Van Ostaijen. Wij ervoeren het gevoel van deze woorden ten volle met de glorieuze opening van het najaarsseizoen 2012 in Nederwijnland!Tekst en fotografie: René van Heusden ML
September begon op maandag de 3e met een conference over de zegeningen der biodynamie door Nicolas Joly die te gast was bij Pallas, maar wanneer je die al eens een keer aangehoord hebt, heb je geen behoefte meer aan een tweede keer. Humorloze en drammerige man, zonder enig gevoel voor relativering.

Een week later bezochten we wel de proeverij van Zuid-Afrikaanse wijnen van het Cape Winemakers Guild in Haarlem, helaas op dezelfde datum als de jaarlijkse proeverij van Oostenrijkse wijnen. Collegiale planning van evenementen lijkt een onmogelijkheid te zijn geworden. Hoewel we hierover eerder al eens op deze plaats ons gefundeerde ongenoegen hebben geuit, lijkt het gelet op al die dubbele boekingen op maandagen in september en oktober alleen nog maar erger te worden. Loopt dan werkelijk iedereen met een bord voor z’n kop van hier tot ginder? Ja, dus.

Daags daarna vond de opening van het ‘academisch jaar’ van de onvolprezen Wijnacademie plaats en nog een dag later volgde een waarlijk prestigieus diner dégustatoire met champagnes van de Barons de Rothschild in een zeer gunstig bekendstaande ** eetgelegenheid te Amsterdam.

Eveneens te 020 stroomde de ArenA vol voor Riesling & Co. Voor fijne wijnen natuurlijk, maar meer nog voor een nooit eerder in zulke glorie vertoond vrouwelijk schoon waarbij Lady Gaga in het belendende Ziggo Dome verbleekte.

In 010 waren we present bij een aller-merkwaardigste middagmaaltijd met als aanwezigen vooral mensen die zichzelf graag terugzien in de krant die fout was, fout is en fout blijft. Verder zaten we aan bij een prestigieuze warme avondmaaltijd op een van onze favoriete châteaux in Bordeaux, Haut-Bailly en nuttigden we champagne en fruits de mer in de Ridderzaal!

Dat wijn slechts een marginale rol in de samenleving speelt, bleek uit het gegeven dat het absoluut geen thema vormde in de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen van dit jaar.
Die lastenverzwaring voor ‘de hardwerkende burger in dit land’ in de vorm van hogere accijnzen (en BTW) gaan dus gewoon door. Het ontroerende protestschrijven van de KVNW ten spijt. Wijnhandel mag dan nog een beetje een herenmetier zijn, politiek is dat niet. Bij het bestuderen van de kieslijsten kwamen we welgeteld

twee namen tegen van lieden waarvan we met zekerheid weten dat ze ‘iets’ met wijn hebben.

Een ervan is zittend Kamerlid Ard van der Steur die we vorig jaar bij een proeverij bij hem in het dorp tegenkwamen, maar die zich in Den Haag namens de VVD vooral met ‘veiligheid’ bezighoudt. De tweede is Petra de Boevere, ook wel bekend als mediabelust ‘Meisje van de Slijterij’, kansloze nummer 2 van de Liberaal Democratische Partij (LibDem).

We hadden stilletjes gehoopt dat HD na al zijn activisme met petities en al eindelijk werk zou maken van zijn Volksbeweging tegen Onrechtvaardige Situaties in Wijnland, maar helaas.

Stel je nu eens voor dat je ambassadeur zou zijn van wat nog altijd het belangrijkste wijnland ter wereld is. Een supermacht die misschien niet meer zo dominant als vroeger, maar die onverminderd kan bogen op het gros van de waarlijk klassieke wijnen die de wereld kent.
Frankrijk dus, het land dat zo houdt van grandeur. Zie het vertoon op Quatorze Juillet met die malle optocht over de Champs Elysées van dat leger dat inmiddels al anderhalve eeuw lang geen serieuze oorlog meer op eigen kracht heeft weten te winnen. Dit soort dingen kunnen de Fransen maar beter overlaten aan de Noord-Koreanen.

Crisis? Wel nee, het aantal partijtjes in wijnland kon de afgelopen weken niet eens meer geteld worden. Helaas veelal op dezelfde (maan)dag, zoals wel vaker…Tekst en foto's: René van Heusden ML
Dit is een onaangenaam bijverschijnsel van de algemeen heersende behoefte om het eigen partijtje zo nodig op dezelfde dag als die van collega´s en branchegenoten menen te moeten houden.

We hebben ons in deze rubriek al eens eerder daarover beklaagd, maar men schijnt zeldzaam hardleers, onprofessioneel en oncollegiaal te zijn. Waarvan akte.

Winkelopening

Een zeer goed doordacht gepland partijtje waar we helaas niet bij konden zijn, maar dat hier niet onvermeld mag blijven, was de lancering van de webwijnwinkel astridentherese.nl. Astrid Joosten en Thérèse Boer dus, bekend van. Plaats van handeling: de Cothense tuin van een in 020 trendy bloemenverkoper.

De lezeres kan zich het publiek er dan verder wel bij voorstellen. Amsterdam Zuid en Hilversum… Een moeilijk te versmaden lokkertje was de door Jonnie Boer verzorgde barbecue. Naar wij uit doorgaans betrouwbare bron vernamen, was dit een barbecue zoals je die als gewone sterveling nooit meemaakt, maar waardoor je je sterreling voelt. Wij geloven dat graag.

Nu even over wat er precies gecommuniceerd diende te worden. Astrid en Thérèse zijn de boegbeelden van een verkoopsite waarop ze hun zogenaamd ´zelf uitgekozen´ wijnen proberen te slijten aan mensen die andere bladen dan wijntijdschriften lezen. O ja, het gaat om ´betaalbare topwijnen´. Hm, intrigerend concept. Dat zouden we op de wijnkaart van De Librije eigenlijk ook wel graag zien.

Tussen haakjes, zou het soms afgekeken zijn van Wijnvoordeel? Ook intrigerend: waar halen deze drukbezette vrouwen de tijd vandaan om een professionele webwinkel te runnen? Gelet op wat we te horen kregen van benderde importeurs weten we inmiddels wel beter. Geeft ook niets, want amateuristische webwijnwinkels zijn er al meer dan genoeg.

                                                                 *****

Gort gaat centen tellen

Wat niet gevierd werd, was de overname door de Baarsma Wine Group Holding van de handelsactiviteiten van Ilja Snor, door media als ANP en NOS gebracht als ´fusie´. Tja, zo zal het wel in de verklaring van de soi-disant Beroemde Wijnmaker zelf gestaan hebben. Maar of die net zo geloofwaardig is als dat hij uitgeslepen is?

Feitelijke juistheden debiteren is tot nu toe immers niet diens sterkste eigenschap gebleken. En die mannen van Baarsma hebben helemaal niets met fuseren, tenzij het gaat om fusies van bedrijven die ze eerder overgenomen hebben. Synergie heet dat dan.

                                                                *****

Wachau bij DRC

Over nu naar het exclusievere werk. Henk Maas (Le vin en direct) – telkens weer leerzaam om te zien hoe mensen in het wereldje reageren wanneer diens naam valt! – organiseerde recentelijk ook een partijtje, en wel om het verschijnen van de herziene editie van het door hem gesponsorde en door drs. Gert Crum geschreven boek over Domaine de la Romanée-Conti enige luister bij te zetten.

Voor de gelegenheid had Maas Aubert de Villaine over laten komen naar het Amstel. Wie braaf genoeg bevonden werd, mocht op audiëntie bij Zijne Heiligheid voor een ´interviewmoment´. Geschonken werd, merkwaardig genoeg, Oostenrijks wit van Hirtzberger. Curieus, maar niet zo erg. Want hoe vaak smaakt dat spul van DRC nu echt lekker? De eerlijkheid gebiedt overigens te zeggen dat we er zelf niet bij waren, want we hadden die dag al een andere verplichting. Maar we hebben zo onze bronnen.

                                                                 *****

Terug naar Allemansgeest

Die andere verplichting was in Voorschoten. Emil Den Dulk van wijngoed De Toren liet daar in restaurant Allemansgeest alle jaargangen van zijn Fusion V proeven. Geen straf, want veel beter vind je in heel Stellenbosch niet.

Importeurs Dolf de Lange en Paul Frankhuizen (Wijnkooperij de Lange) hadden het bovendien zo aangelegd dat er eerst een paar glazen champagne van een gunstig bekendstaand huis genuttigd konden worden. Toepasselijke, informele buitenlunch aan het water van de Vliet in de vorm van een heuse braai – ML ♥ – waarbij royaal geschonken werd en waarbij wij in het even charmante als briljante gezelschap van Sara Channell, vertegenwoordigster van WOSA in Nederland, een gesprek op hoogstaand niveau konden voeren.

En herinneringen ophalen aan een gebeurtenis bij datzelfde Allemansgeest in 1985 die onze onderwijscarrière in de knop zou breken. We waren daar toen op een maandag voor een proeverij gevolgd door een liquide lunch van de Leidse firma Noordman. Nadien meenden we nog wel even het achtste uur les te kunnen geven. Dat bleek, diplomatiek geformuleerd, een niet geheel van realiteitszin getuigende inschatting van de situatie.

De directie van de bewuste onderwijsinstelling gaf ons een dag later te verstaan dat wij a) een bijzonder slecht voorbeeld voor jeugdige personen vormden en dat wij b) er goed aan zouden doen ons te bezinnen op een andere loopbaan. Dat hebben we dan ook maar gedaan. Zodoende kunnen we nu iedere maandag feest vieren en wijnen op hun verteerbaarheid beoordelen onder het mom van werk.

                                                                *****

Siciliaanse toestanden

Een bijzonder sympathiek maandagpartijtje in de vorm van zijn allereerste assortimentsproeverij in Rotterdam werd gehouden door Hans Bijvoets en zijn team van Anfors. Hier was de eregast Alessio Planeta, een man met wie je gewoon een praatje kunt maken en die dan tussendoor gewoon lekkere wijnen uit zijn eigen kelders op Sicilië schenkt.

Ook in andere opzichten was dit trouwens een fijne bijeenkomst. Op een stemmige locatie, want in de Balzaal van het Wereldmuseum (inderdaad, waar ook dat onvolprezen restaurant zit). Met heel veel mooie wijnen, smaakvolle mondvermaakjes en een net publiek. We spraken onder meer met maître Niek Beute van Vermeer. Op onze smeekbede om daar toch alsjeblieft weer de lunch te gaan serveren, moest die ons evenwel een teleurstellend antwoord geven. Temps perdu!

Gastheer Bijvoets meende zich om voor ons nog onnavolgbare reden te moeten onderscheiden met een ruige macholook in de vorm van overdadige gezichtsbegroeiing. Ons advies: weghalen, Hans! Je zult er toch nooit als een Siciliaan uitzien. Maar komaan, de aanwezigheid van de fonkelogige Elise Moeskops maakte alles weer goed. Wij zijn blij dat wij zelf geen restaurateur of sommelier zijn die haar op bezoek krijgt. We zouden ons dan namelijk lam kopen.

Zo, nu weer terug op aarde. En hoe! Want wie liepen we buiten nog tegen het goed gevulde lijf? Frank Smulders MV zelve. Die was even overgekomen uit Wenen waar hij tegenwoordig wine director is bij het chique Palais Coburg. Heeft ´ie het toch nog een eind geschopt.

                                                              *****

Champagne!

In plaats van Parkheuvel en een door Floris Verlinden (Wijn Verlinden) betaalde lunch met Olivier Humbrecht, die we met pijn in het hart moesten laten schieten, bezochten we De Fuik in Aalst voor een lunchproeverij met de champagnes en de aanwezigheid van Raphaël Bérêche. Ideetje van diens importeur Freerk de Boer (Icarius).

Welnu, daar hebben we bepaald geen spijt van gehad. Immers, de locatie bleek van een onovertroffen landschappelijke schoonheid, het gezelschap uiterst select, de champagnes indrukwekkend en de lunch van een niveau zoals een ML dat graag ziet. Het gaat weer goed met De Fuik: ML ♥♥.

En als we er nu ook nog bij vertellen dat we mee mochten rijden met de ravissante champagnekenner Magda van der Rijst, tja dan beleven we een dag zoals er maar weinig zijn. Alleen jammer dat we geen leuke fles voor thuis meekregen…

                                                                 *****

Broeders onder elkaar

Op Hemelvaartdag dineerden we in het gezelschap van de markante Maartensdijkse wijnhandelaar Dick van der Bent (Op de Terp) te Vaassen. In De Leest dus, bij ons beider idool Kim Veldman en haar niet onaardig kokende levensgezel Jacob Jan Boerma.

Wat heet niet onaardig? ML ♥♥♥! Te meer omdat de markante wijnhandelaar in een buitengewoon gulle bui bleek te verkeren en onze schenkster in frivole stemming verkeerde. Wat door onze aanwezigheid overigens zeer regelmatig bij schenk(st)ers voorkomt, maar dat terzijde.

                                                                *****

In de bossen

Met Regina Meij (Imperial Wijnkoperij) lunchten we bij Het Roode Koper, diep verscholen in de bossen bij Leuvenum. We deden dat op een van de mooiste terrassen van heel Nederland waar je alleen maar vogels hoort. Mobiele telefoons hebben er namelijk geen bereik. Wat een verademing. Totdat straaljagers ineens begonnen over te vliegen. Incidentje, zullen we dan maar zeggen.

Ook de maaltijd was, hoewel zelf afgerekend, naar volle tevredenheid. ML ♥(♥). Verder hoorden we weer eens wat leerzame zaken over het o zo ´collegiale´ reilen en zeilen binnen de vaderlandse wijnhandel. En over de betalingsmoraal in de horeca. Waardoor we bijna zouden gaan denken dat het in die bedrijfstak altijd crisis is.

                                                                  *****

Wijn wordt duur betaald

Een afsluiting in mineur. Naar wij begrepen is in het zogeheten Lenteakkoord een bepaling opgenomen dat serieuze mousserende wijnen in het vervolg aan eenzelfde accijnsregime onderworpen zullen zijn als stille wijnen. Ze worden dus niet meer extra belast omdat ze luxe, elitair en zondig zouden zijn.

Op zichzelf een prima beslissing, zij het dat er voor de hardwerkende burger per saldo weinig reden tot juichen is. De afschaffing van de extra heffing op champagne is niet meer dan een schamel doekje voor het bloeden. Want hoe zat het ook al weer in datzelfde Lenteakkoord met de accijns op stille wijn? Juist, die wordt met 15% verhoogd. Tel uit je winst.

René van Heusden ML

Hoewel de wereld vergeven lijkt van media, wordt er minder gecommuniceerd dan ooit. Iedereen roept en doet maar wat zonder zich af te vragen of daar wel iemand mee gediend is.Tekst en foto's: René van Heusden ML
En zonder zich af te vragen of de waarheid (feiten) er nog toe doet. Of zonder verder te kijken dan de eigen neus lang is. Ook Nederwijnland doet vrolijk mee aan dit autistische gedoe.    

Oh nee, het gaat hier niet om het spuien van non-informatie of lullige ´meninkjes´ in 140 tekens. Laten die exhibitionistische leutervogeltjes in wijnland eerst eens de passage in Le goût du vin van Emile Peynaud lezen – voor jeugdige types: dat is een boek – over de zorgvuldige formulering van een proefnotitie. Zullen we dan nog eens verder praten?

Het gaat al evenmin om het kwetterinitiatief van zestien aspirant-vinologen die via Twitter ´wijnvragen´ (!) menen te moeten en kunnen beantwoorden. Hoezo, versimpeling van de bedenkelijke soort? Dit echter terzijde. Een adelaar is immers niet geïnteresseerd in kleine musjes, hoe luidruchtig die ook zijn.

Leve de collegialiteit!?

We moeten het hier eens hebben over miscommunicatie, en wel in directe samenhang met bewuste misplanning. Een fijn staaltje daarvan mochten we eerder dit jaar al meemaken op 23 januari, toen Castilla y León op het lumineuze idee gekomen was om op exact dezelfde datum als Sopexa een proeverij te organiseren. Willens en wetens. Zeer slechte beurt dus voor de Spanjaarden.

Nog een voorbeeld. Op 19 maart jl. werd de 3e Italiaanse Wijn Vakdag gehouden, een hoogst sympathiek evenement dat al een eeuwigheid geleden voor die bewuste datum was aangekondigd, meenden ook Chianti Classico en de Nederlandse pr-agent daarvan, zijnde de Wine and Food Association, een ´professioneel´ evenement te moeten organiseren. Willens en wetens. Kon dat nu echt niet anders? Natuurlijk wel. Zowel de opdrachtgevers als hun handlangers zouden zich in een uur in de wind moeten schamen voor dit soort maffiapraktijken.

Een award voor hufterigheid waardig, te meer omdat dezelfde organisator eenzelfde geintje op 16 april meende te moeten flikken met andere Italiaanse wijnen. Ook weer op korte termijn. Alsof er voor die dag al niet genoeg aangekondigd was. Door kleine importeurs, Sloveense producenten, sommeliers en minstens twee bedrijven. Waarbij dus ook lang niet iedereen vrijuit ging. Nogmaals, kan dat nu werkelijk niet anders? Of is collegialiteit in wijnland een holle kreet aan het worden?   

Les extrèmes se touchent

En dan te bedenken dat er juist in wijnland zulke mooie romances mogelijk zijn tussen partijen waarbij je dat niet zo een, twee, drie zou verwachten. Zo signaleerden wij met enige verbazing het gezamenlijke optreden van Albert de Jong en Karel de Graaf! Alfamannen met allebei nogal uitgesproken meningen over wijn.

Beide heren zagen we in Duitsland bij de proeverij in het kader van het Spätburgundersymposium in Bad Neuenahr. Hun vrijage schijnt zelfs een paar dagen lang geduurd te hebben, want ze waren ook samen in Eberbach! Dat is wederzijds een prestatie om diepe bewondering voor te koesteren. Wie de heren hoort oreren over hun geliefde Duitsland en Bourgogne weet waarop wij doelen.

Maar goed, dezelfde heren met hun onwankelbare en zelfverklaard onfeilbare eigen gelijk luisteren in de regel zo graag naar zichzelf, dat wat een ander te melden heeft irrelevant voor hun oren is. Niettemin. Alleen steekt de Bourgogneman voorlopig wel een beetje flets af naast de zuurstokroze pantalon van Gods enig gezonden Profeet inzake Duitsland. Waarvan akte.   

Adieu Mmmmarco Meeuwsen

De afgelopen weken bereikten ons diverse mededelingen in de vorm van zogenaamde ´persberichten´. Het enige persbericht van de afgelopen paar weken dat er geen doekjes om wond en gewoon rechttoe rechtaan zei wat er echt speelde, was dat van La Gironde. Dat bedrijf meldde ermee te gaan stoppen wegens ernstige gezondheidsproblemen. Van wie stond er niet bij, maar we hebben onze gerede vermoedens dat het wel eens om Marco ´MMMM´ Meeuwsen kan gaan. Jammer, want enthousiaste kerels zoals hij lopen er in wijnland maar weinig rond. De boedel is overigens keurig verdeeld onder collega-importeurs van de goede soort. Sterkte, Marco!

Nico gaat, Fonger blijft

Van andere orde was de mededeling inzake het opstappen van de markante Haagse wijnhandelaar Nico McGough bij Résidence. Die, zo lazen we, altijd al gewild had dat zijn partner Fonger Kranenborg het uiteindelijk voor het zeggen zou krijgen. En wij moeten dat dan geloven. Rijke ervaring in wijnland heeft ons geleerd zulke hallelujaberichten met enig wantrouwen te bekijken.

Zo ook in dit geval, want de werkelijkheid was toch wat genuanceerder dan gesuggereerd in de mededeling. Wat er evenmin in stond, was dat het in deze rubriek met enige regelmaat genoemde stijlicoon Yvo Couprie nu ook aandeelhouder is. Wij vernamen dat uit zijn eigen mond tijdens Prowein, waar wij hem in het gezelschap van de nieuwe grote baas mochten begroeten. Beide heren gingen overigens stemmig, doch allerminst existentieel gekleed. Het is maar een weet voor hun talloze damesvolgelingen.

Wat Big Mac gaat doen? Het persbericht was er op z´n zachtst gezegd nogal vaag over. Alvast niet achter de geraniums zitten. Neem dat van ons aan.

Tweede leven voor WineLife

Ook voor de meiskes van WineLife breken er spannende nieuwe tijden aan nu ze een nieuwe uitgever gekregen hebben. Ze deden daar alsof ze on-ge-loof-lijk su-per en-thou-siast zijn over de Nieuwe Tijd plus obligaat bijbehorende uitdagingen. Hoofdredacteur Sharon van Minden jubelde het tenminste uit op haar site. Tja, umme, dat zit in werkelijkheid natuurlijk toch allemaal iets genuanceerder. Want hun fantastisch fijne uitgever Holland Media wilde gewoon van het blad af. Drie keer raden waarom een uitgever van een publicatie af wil.

FD dumpt HD  

Maar dan het ´persbericht´ waar we om diverse redenen het meest van opkeken! Wegens de buitengewoon pijnlijke strekking ervan: ´vinpressionist´ HD aan de dijk gezet! Het weliswaar door het communicatiebureau Van Dantzig verzonden, maar naar alle hagiografische schijn door degene die de mededeling betrof zelf geschreven bericht meldde ons daags voor 1 april dat het Financieele Dagblad na ruim veertig jaar ineens genoeg had van HD´s wijnrubriek!

Anders dan bij columnist Heldring die meer dan vijftig jaar voor de NRC schreef, is het afscheid in dit geval niet zo elegant verlopen. Zo vernamen wij uit zeer betrouwbare bron. En dat is eigenlijk veel te diplomatiek uitgedrukt. Niet wat betreft de betrouwbaarheid van die bron, maar wat betreft het gebrek aan stijl bij de krant. Gewoon een ingesproken berichtje op het antwoordapparaat, dat was het. You´re fired! You´re history! Over hufterigheid gesproken. Of is dat de ´cultuur´ van het moderne, meedogenloze zakenleven? We prijzen ons gelukkig met de geruststellende wetenschap dat onze geliefde Hoofdredacteur nooit ofte nimmer zoiets zou doen.

                                                                     *****

Schoon volk

Voor het eerst sinds jaren hebben wij weer eens een grote wijnbeurs bezocht. Niet zomaar een grote, maar de grootse van allemaal. Prowein dus. Indrukwekkend georganiseerd, want logisch. Alleen op het punt van de restauratieve voorzieningen is er ruimte voor verbetering. In dat opzicht zou men wel een voorbeeld kunnen nemen aan Vinexpo.

Overbodig te zeggen dat zo´n beursbezoek een feest der herkenning is, want we zagen werkelijk iedereen die maar iets voorstelt in het wereldje. Het moet dus wel heel vreemd lopen, willen we hier niet een paar smaakvolle middagmaaltijden in gunstig bekendstaande eetgelegenheden aan overhouden! We noemen slechts enkele coryfeeën: Fonger Kranenborg (Résidence), Peter van Houtert (Verbunt), Rudolf Th. Bijleveld (Intercaves), Henk Bart (Bart Wijnimport), Frank senior en Judith Poot (Poot Agenturen). Voor liquide versnaperingen en fijne gesprekken konden we aanleggen bij bonafide bekenden van het promotiefront, zoals Alain Jacobs (Duitse wijn – top Riesling)), Sara Channell (WOSA – bier)  en Philine Weeber (California Wine Institute – bubbels) . Alleen daarom al de reis naar Düsseldorf dubbel en dwars waard.

Ook aardig om onze getalenteerde maar soms nog wat te primair opererende collega-wijnschrijver Lars Daniëls in actie te zien. Die wist niet hoe snel hij een door hem geschreven stukje op zijn tablet moest laten zien aan de sympathieke Duitse wijnproducente Sybille Kuntz. Heel modern en ook onschuldig. Maar wat leerden wij ooit van de eerder al genoemde wijnhandelaar McGough? Distinctie is distantie!

Chave meets Kat

Wanneer een grote meneer als Louis Kat zijn afscheid van Okhuysen viert, dan weet je dat zulks niet onopgemerkt zal gebeuren. En dat gebeurde ook niet. Uit Frankrijk waren vader Gérard en zoon Jean-Louis Chave overgekomen om in De Zwethheul aanwezig te zijn bij een memorabele proeverij van hun eigen wijnen. Hermitage dus, in wit en rood. Chef Mario Ridder en diens leermeester Cees Helder bereidden aansluitend elk drie gerechten voor de ´wijn-spijs´. Een ML ♥♥(♥) lunch met louter Chavewijnen dus.

Hoewel wij tamelijk verwend zijn, was ons zoiets nog niet eerder overkomen! Wij noemen hier slechts de combinatie van ganzenlever en een farce met zwarte truffel in een deegkorst op het bord – een signatuurgerecht van Helder – en Hermitage blanc 2005 in het glas. Niet meer van deze wereld. Ultiem hedonistisch geluk! Zelfs de tot onze verrassing aanwezige supermarkt- en biopromotor Nico Klei, die ooit liet optekenen dat hij niets heeft met buitenshuis eten in nette zaken en zelf een schreef dat bocht uit Marcillac hem meer zou doen dan cru´s uit Margaux, zat te glimmen van oor tot oor.

Chave mag dan niet bio zijn en De Zwethheul een nogal chique tent die foie serveert; wanneer het zo existentieel lekker smaakt, dan is enige rekkelijkheid volledig te begrijpen. Onze dank trouwens ook aan Xavier Kat voor de organisatie van dit gedenkwaardige partijtje.

                                                                     *****

Tweemaal 020

Korte tijd hierna lunchten we beroepshalve met onze gewaardeerde collega Harold Hamersma in restaurant Bolenius aan de Amsterdamse Zuidas. Te 020 en omstreken erg opgehemeld, maar wij snappen dat nog steeds niet zo. Dat is niet vanwege de omgeving vol graaigrage banktypes en al helemaal niet vanwege chef Luc Kusters & maître Xavier Giesen die allebei aimabele personen zijn. Wel vanwege een simpel gegeven dat de fles Chassagne zich opvallend moeilijk liet combineren met de diverse gerechten. Door storend zoet of sterke rooksmaak. Een zeker gebrek aan balans dus. Waardering: ♥. Het gezelschap van de Grote Hamersma maakte dat alles overigens meer dan goed.

Bij Bord´eau, het restaurant van Hotel de l´Europe, liggen de zaken anders. We hebben hier het afgelopen jaar diverse malen geluncht en waren telkens diep onder de indruk van het gebodene op het bord.  Zo ook nu weer in het kader van een proeverij met wijnen van het Italiaanse Bertani. Waardering: ♥♥+. Trefwoord: puurheid. Als dat niet snel een Michelinster oplevert naast de al bestaande Heinekenster, dan moeten wij ernstig gaan twijfelen aan het oordeelsvermogen van de Franse bandenfabrikant. Maar ja, nu graag nog iets aan de rechterkolom van de wijnkaart doen. Get real!

LLLL

Hetzelfde advies aan Michelin geldt voor het in deze kolommen al eerder geprezen restaurant van het Wereldmuseum in Rotterdam. De Masters of Lunch hadden hier onlangs hun gecombineerde leden- en bestuursvergadering. Gelet op de platte structuur van de organisatie een fluitje van een cent. (Dit slaat overigens niet op de prijs van een flûte champagne, hoewel die bij het Wereldmuseum voorbeeldig laag is.) Enig agendapunt: locatie voor de volgende bijeenkomst. Ergens in Zeeuws Vlaanderen dus.

Omdat het in 010 lastig kiezen was van zowel menu- als wijnkaart, werd besloten maar zo veel mogelijk van beide te laten serveren. Alle voorgerechten bijvoorbeeld, behalve het meest gezond ogende. Waardering: ♥♥+. Collega Master Frank Jacobs schijnt de dag erna wel wat moeilijker te zijn opgestaan dan normaal. Zou het door de even attente als smaakvolle upgrading van de afsluitende champagne door de voortreffelijke maître Danny Gonzalez gekomen zijn? Waardoor het natuurlijk niet bij dat beoogde ene glaasje bleef… Tja, dat is zo ongeveer de enige keerzijde van een LLLL die tot 19.00 uur duurt.  

Bidden voor bruine bonen

Last but not least: De Groene Lantaarn. Op het Drentse platteland en daarmee een ´schoolreisjesbestemming´ voor Randstedelingen. In de taxi van Hoogeveen naar Zuidwolde mochten we genieten van Drentse rock in de vorm van een gevoelig boerenliefdeslied waarin hunebed´n een ietwat dubieuze rol leken te spelen. Tja.

In het sfeervolle boerderijrestaurant van Jarno Eggen en Cindy Borger – je bent op het platteland of niet – lunchten we niet alleen in goed gezelschap van een heuse MV, maar beleefden we ook de mooiste maaltijd van het jaar tot nu toe. Eggen trok alle registers van zijn kunnen open. Super, wat deze chef zonder kapsones of poeha te voorschijn weet te toveren. Met een eigen signatuur, uitgebalanceerd en met af een toe een originele knipoog naar de boerderij. Als Bartje in De Groene Lantaarn door Cindy bruine bonen uit de keuken van Jarno voorgezet zou krijgen, zou hij er niet alleen voor bidden, maar er nog veel meer voor danken. ML ♥♥♥!

Om een indruk te geven waarom een trip naar Zuidwolde een must is en omdat Jarno en Cindy, bescheiden als ze zijn, niet om de andere dag met hun hoofd in het Stan Huygens Journaal staan, onderstaand het menu dat wij voorgeschoteld kregen. Dat we daar niet op een droogje bij zaten, behoeft hopelijk geen betoog: 

René van Heusden ML

Foto´s Nico McCough en Nico van Houtert: Arnold van West

Het is voor de verandering weer eens crisis, en dan moet het geld dus juist rollen. Zo melden ons vooraanstaande economen althans: anticyclisch handelen heet dat. Bezuinigen daarentegen, getuigt van kortzichtigheid.
Aangezien wij zelf in een permanente financiële crisis leven, hebben wij een fijn alibi om continu manmoedige pogingen te blijven ondernemen om de conjunctuur positief te beïnvloeden. Met daarbij natuurlijk een absolute prioriteit voor de sector gastronomie.

Liquide lunches dus. Zeg alleen nooit zomaar ´liquide lunch´, want die zijn er in diverse vormen. Leer er alles over in het onderstaande om zelf beslagen ten ijs te komen!

                                                               *****

Hoera!

Uitgerekend op de dag dat hun boekje Smaakstof officieel verscheen, hadden wij het genoegen de warme middagmaaltijd te mogen gebruiken in het sympathieke gezelschap van Evelijn van Heuven en Huib Edixhoven. Samen drijven ze vanuit 020 de naar onze indruk succesvolle internetwijnhandel Vindict. We vangen zo hier en daar immers wel eens wat op. Heel modern, met intensief gebruik van ´sociale media´ en zo.

Huib tekent ook voor de hoofdartikelen in WineLife. Het zij hem vergeven.

Evelijn en hij zijn fijne mensen om een mooie vrijdagmiddag mee door te brengen in een decente eetgelegenheid in hun woonplaats. Om precies te zijn: Elkaar, vlakbij het Tropeninstituut. Leuke zaak. Er was daar niet alleen iets te vieren, er zóú ook daadwerkelijk gevierd gaan worden!

DP als indrinker

Huib was zo attent geweest een fles mee te nemen van de champagne waarvan de naam zo´n prominente rol speelt in de titel van zijn eerste boekje, Dom Pérignon in een rugzak. In een rugzak nog wel. Zo zien wij dat graag. Na deze smaakvolle indrinker bleken ook het gebodene uit de keuken en de kelder van Elkaar zeer bevredigend.

Aangezien beide auteurs in staat van euforie waren vanwege a) de verschijning van hun nieuwe opus, b) ons eigenste briljante gezelschap en c) het inzicht dat lunchen op vrijdagmiddag het mooiste is wat je kunt doen, waren ze ook zo attent de volledige rekening te voldoen. Zoiets geeft ons na een liquide middagmaaltijd een extra fijne nasmaak.

Smaakstof

Wij aarzelen dan ook niet om langs deze weg de uitgave Smaakstof van harte aan te bevelen. Spoed u derhalve naar de boekverkoper! Waar dit prachtwerk over gaat? Over het verantwoord combineren van wijn en eten, ook wel bekend als de zin des levens. Overzichtelijk, met veilige informatie, kleurige plaatjes en behapbare teksten.

Er is dus niets moeilijks aan, en voor de prijs (9,90) hoef je het ook niet te laten. Voor dat bedrag heb je in een Alliance-restaurant nog niet eens een glas champagne, laat staan fatsoenlijke champagne. Bovendien drinken de auteurs bij hun kaas net als wij ook liever een Château Musar 2003 dan zo´n gehypet witje. Vrij naar de denker Nietzsche: theorie is goed, praktijk is beter. Wij verlenen aan deze lunch bij Elkaar automatisch de klassieke status LLL en zonder aarzelen de waardering ♥♥.

                                                             *****

Liquide lunchen, zo werkt dat

Voor lezeressen (m/v) die misschien nog wat onervaren zijn op het terrein van de middaggastronomie een kleine explicatie over de finesses van lunchclassificatie. (Aan de Academie voor Gastronomie maakt dit thema uiteraard deel uit van het curriculum voor sommeliers, gastvrouwen en gastheren.)

Zoals kredietbeoordelaars banken en landen een ´rating´ geven, zo hebben de Masters of Lunch® ook een eigen ratingsysteem, zij het nog een slagje genuanceerder dan dat van de cententellers. Het is namelijk een dubbele rating, waarin zowel het kwantitatieve als het kwalitatieve aspect gewogen wordt en waarbij gewerkt wordt volgens normen en waarden. De normen slaan op het kwantitatieve aspect, de waarden op het kwalitatieve.

Van L tot LLLL

In kwantitatief opzicht onderscheiden de Masters of Lunch® vier categorieën die vanwege de internationale dimensie ervan in het Engels worden aangeduid. De diverse lunchcategorieën zijn, in oplopende zwaarte:

• L (single L) – lunch: louter theoretische basiscategorie, wordt in de praktijk niet gebruikt. Althans niet in ML-kringen.

• LL (double L) – liquid lunch: dit begint er op te lijken, in duur ietwat beperkt, maar wel minimaal 3 glazen wijn. Beginnersniveau.

• LLL (triple L) – long liquid lunch: hier is het om begonnen. Duurt tot minimaal 16.00 uur bij minimaal 1 standaardfles wijn per persoon. Voor gevorderden.

• LLLL (quadruple L) – legendary long liquid lunch: aangezien je met termen als ´legendarisch´ en ´uniek´ terughoudend moet omspringen, geldt hier een minimumduur van vijf uur (300 minuten), hoewel 240 minuten in Oud Sluis ook voldoende zijn voor deze status. Wat de eisen aan het dankvolume zijn, laat zich raden. Alleen weggelegd voor ver gevorderden.

• Linner, bijzondere subcategorie van LLLL: lunch die overgaat in dinner en minimaal zeven uur (420 minuten) duurt. Gaat structureel gepaard met een rustige overgangsfase waarin champagne gedronken wordt om de eetlust opnieuw te prikkelen. Zeer zeldzaam. Ons persoonlijk record staat overigens op achtenhalf uur (12.30-21.00 uur), tweemaal gerealiseerd.

Emotionele beleving

De kwaliteit van de mondvermaakjes, papjes, dode dieren, maar ook van ambiance en drankvoorziening wordt als regel uitgedrukt met het symbool ♥. Hierbij gaan we tot maximaal ♥♥♥ en mogen ook ´halfjes´ toegekend worden. Of een frivool symbooltje wanneer drie sterren eigenlijk niet genoeg zijn. Het moge duidelijk zijn dat emotie, c.q. beleving, hier een belangrijke rol spelen.

Rapportcijfers zijn meer iets voor mensen die hun tijd verdoen met restaurantgidsjes – lekker belangrijk voor inspecteurtje spelen – en in de waan verkeren dat gastronomie exact kwantificeerbaar zou zijn in punten. Types die je in wijnland trouwens ook tegenkomt en die nooit eens wensen na te denken over het fundamenteel twijfelachtige karakter van ´objectieve´ punten die uitgedeeld worden op subjectieve basis en zonder verifieerbare criteria. Maar daar zullen we het een andere keer nog wel eens over hebben.

                                                                  *****

Inburgeringlunch voor allochtonen

Weer terug naar de praktijk, en wel voor een lunch hors catégorie vanwege de samenstelling van het tafelgezelschap. Wij hadden namelijk de geniale ingeving gehad om met drie in Nederland actieve ´allochtonen´ rond de eettafel te gaan zitten. Allochtonen die wijnpromotie verzorgen!

Alicia Martinez Rolland voor Spanje (ICEX/Vinos de España), Sara Channell voor Zuid-Afrika (WOSA) en Alain Jacobs voor Duitsland (Informatiebureau voor Duitse Wijn). Kortom, een Spaanse, een Zuid-Afrikaanse en een apart soort Belg uit de Oostkantons. Intelligent, veeltalig, aantrekkelijk (dit geldt alleen voor de dames), gevat, sympathiek én goddank geïnteresseerd in ook nog andere zaken dan wijn. Kortom, ons soort beschaafde mensen.

Dit was echter buiten de immer bijdehante Anneke Tot (TOT PR)

gerekend, die van een en ander lucht gekregen had en ons smeekte of zij, hoewel niet-allochtoon maar wel voldoend aan andere criteria om bij ons in de smaak te vallen, ook mee mocht doen. Dat mocht, op voorwaarde dat ze geen Alzas mee zou nemen…

Favoriet adres

Als locatie hadden wij het restaurant van het Rotterdamse Wereldmuseum gekozen. Wen er maar aan dat die naam bij herhaling in deze rubriek blijft opduiken, want wij voelen ons daar zeer thuis. Met dank aan gastheer-sommelier Danny Gonzales en aan chef Wim Severein. Wat was dat duifje bijvoorbeeld verrukkelijk…! Je schijnt dan tegenwoordig iets interessantdoenerigs over de ´cuisson´ te moeten melden. Tja.

Bij de kaas ook hier geen wit niemendalletje, maar een wonderschone oude Amontillado – met dank aan Vinos. Uiteraard een LLL, met als waardering ♥♥♥. Gelet op het eminente gezelschap zouden we zelfs de status legendary in overweging kunnen nemen…

Vertroosting

Reken maar dat het zo veel kopstukken een groots samenzijn werd. Wij waren aangenaam verrast door de mate van collegialiteit – wat een subtiel roddeltje gelukkig niet in de weg hoeft te staan – en het door de bank genomen redelijk acceptabele gedrag van de Oostkantonese Belg in dit zo beschaafde damesmeisjesgezelschap.

De promotiemensen wisselden opmerkelijk enthousiast gegevens uit over de hoogte, of liever: laagte, van hun besteedbare budgetten. Leerzaam, al wordt een mens daar niet vrolijk van. Uit discretie kunnen wij hier natuurlijk geen concrete bedragen noemen, maar er blijkt wel uit dat wij niet de enigen zijn aan wie toereikende middelen onthouden worden om nog meer grootse daden te kunnen verrichten. Dit echter terzijde. Het is immers crisis.

En dus is lunchen extra geboden. Voor de economie en zo, maar nog meer voor de vertroosting. Ter leerzaam besluit daarom het motto van de Masters of Lunch®, ontleend aan een beroemde regel van de dichter Keats: A thing of Lunch is a joy forever!

René van Heusden ML

Klaagden we recentelijk nog over gebrek aan inspiratie, een bezoek aan het onvolprezen evenement WineProfessional heeft ons weer helemaal enthousiast weten te krijgen voor wijnland.
Twitteraars met hun voorliefde voor snel vervliegende gebakken gelucht zullen het allemaal al lang weer vergeten zijn, maar mensen met diepgang en vermogen tot reflectie kunnen er makkelijk een heel jaar lang op teren. Net zoals ze dat trouwens bij Proefschrift en de Proefkrant doen. Want wat bood de WP 2012 weer een concentratie aan fijnheid!

Wijnmensen zijn toch duidelijk van een andere categorie dan de horecalieden die de Horecava bezoeken, waar het juist ultieme platheid troef lijkt. Op de WP ontmoet je daarentegen hoogstaande geesten met een verfijnde smaak. En krijg je van ambitieuze jonge wijnkopers de serieuze vraag wat ze moeten doen om ook eens door ons tot Wijnkoper van het Jaar uitgeroepen te worden. Iedere week een doos dure proefflessen opsturen, en zo? Interessante propositie. Maar ter zake.

Smaakvolle koffiejuffrouwen

Na tien jaar is de organisatie van de WP op een niveau gekomen dat weinig meer te bekritiseren over laat. Bravo. Alleen nog iets verzinnen op die trieste disco- en ziekenhuisarmbandjes. Niet bepaald stijlvol voor een ´exclusief´ evenement. De bak- en braadgeuren uit de kooktheaters zien we graag door de vingers. Ze komen tenslotte niet van frietbakkers, maar van door GaultMillau gelauwerde chefs. Indien van toepassing stond hun sterrenaantal van Michelin er ook telkens bij. Dat siert GM, want uiteindelijk is er maar één gids die echt telt. Dit echter terzijde.

Verheugend vonden wij ook de aanwezigheid van diverse voedsel- en koffieverstrekkers uit het hogere segment. Met oesters, vleeswaren, kaas – precies wat een mens nodig heeft. Of koffie beter smaakt wanneer er mooie juffrouwen aan te pas komen, durven we zelfs na een ruime hoeveelheid kopjes op de bewuste stand niet te zeggen, maar schaden doet het de beleving zeker niet.

Wat heet beleving? Vrijwel iedereen was er, tot een producent van ongetwijfeld ´exclusieve´ granaatappelwijn (!) aan toe. En ook een grote supermarktleverancier. Nu ja, een kniesoor die daar moeilijk over doet. Er waren ook afwezigen. Zoals de nota bene met een heuse Diamond Award geëerde Peter van Houtert en diens Verbunt. De nog wat minder geëtableerde, maar in 020-kringen al wel redelijk bekende David Bolomey had op zijn beurt graag even een kijkje komen nemen om te zien of hij volgend jaar mee zou kunnen doen, maar hem werd naar eigen zeggen door stoer ogende bewakers de toegang ontzegd wegens… iets na vijven te laat komen. Tja.

Op z´n Frans

Maar kom aan, wanneer je bij binnenkomst direct al de eveneens met een Diamond Award onderscheiden gebroeders Eric en Joost de Bruijn én een meesterboef als Otto Lenselink – die ons dan weer joviaal begroet als ´viespeuk´ – in de armen loopt, dan weet je dat je gebeiteld zit. Welnu, dat bleek al snel daarna.

Niemand minder dan Jaap Kwast versperde ons de doorgang om ons te dwingen tot het nuttigen van een glas Laurent-Perrier. Wij weten uit ervaring dat je dan maar beter kunt toegeven, te meer wanneer JJC zich laat ondersteunen door krachtig vrouwvolk! En bovendien stelde hij ons een gezamenlijke lunch in een nette zaak op zijn kosten in het vooruitzicht. We proefden dus ook maar zijn kersvers gekozen Oosterscheldekreeftenwijn, een Condrieu. Helaas zonder kreeft erbij. Minpuntje.

Bij de heren Ron, Eric-Paul en Thierry Sanders (Sanders Wijnkopers) – die wij ooit branie toeschreven, maar die dat na het raadplegen van diverse dictionnaires liever veranderd zouden zien in bravoure – was het zoals te doen gebruikelijk een zoete inval van jewelste. Producent Laurent Martelet stond er aan de lopende band de lekkerste Puligny en Meursault uit te schenken. Feestje! Maar goed, een bedrijf dat graag pronkt met ´grands vins fins´ uit de Bourgogne moet natuurlijk ook wat laten zien.

Eveneens een Leids gezicht was dat van Frans Kleijs (Noordman), bij wie wij zowaar een zeldzaam glimlachje meenden te ontwaren. Doorgaan zo!

Marga van Winsen uit Warmond weet met haar Rhône Value Wines altijd voor spektakel te zorgen. Er stiekem langs glippen is er niet bij. Proeven zal je! En met genoegen, zoals ditmaal bij Philippe Gimel, een opmerkelijke producent van Ventoux.

Duits steelt de show

Cees Vos – nadere introductie overbodig – stelt zich tegenwoordig voor als ´onderkoning´. Hij doet dat sinds hij hand- en spandiensten is gaan verlenen aan Maurice Deconinck. Wat heeft die trouwens in een paar jaar tijd een mooi assortiment Duitsland weten op te bouwen. Zelfs de Franse ´topkok´ Alain Caron lust zodoende tegenwoordig wel pap van Duitse wijn. Kun je nagaan.

Dit gegeven zal Alain en Gisela Jacobs van het onvolprezen Informatiebureau voor Duitse Wijn deugd doen. Die hadden trouwens niet te klagen over gebrek aan belangstelling. Het was op hun stand zelfs dringen geblazen. Wie had dat tien jaar geleden durven voorspellen? Voor de aanwezigheid van aantrekkelijke, intelligente jonge wijnmaaksters gold dat trouwens ook.

Over intelligent vrouwvolk gesproken, even verderop was het een en al kleurigheid op de stand van Regina Meij en haar Imperial, met uiteraard weer een weergaloos fashion statement van Albert de Jong die zichzelf nog maar eens wist te overtreffen. Bonte Albert beweerde overigens dat als een vrouw een keer met hem de doen heeft gehad, ze nooit meer iets met een andere man wil. Dat geloven wij graag!

Regina had voor de gelegenheid de kapper aan het werk gezet om met een nieuwe coupe te verschijnen. Dat is dus gezien en niet onopgemerkt gebleven.

Ze vertrouwde ons toe dat een van de vermeend professionele bezoekers na het proeven van een Auxerrois op haar stand tot de bevinding was gekomen dat ze wijnen van wel heel ´rare´ druiven schonk…  

De buren, Sjaak de Graaf en Cara-Lyndis Murphy van Neerlands Wijnhuis Duitse wijn, hadden waarschijnlijk de meest opvallende stand tot hun beschikking. Ze hadden door eigenhandig creatief knutselwerk en het uitstorten van heus grind de monotonie van de beurs weten te doorbreken. Bravo.

Bij Floris Verlinden proefden we zijn nieuwe aanwinst Zind-Humbrecht en kwamen daar ook ex-sommelier Daan Schmidt tegen. Die heeft kennelijk iets met Florissen, want voor zijn overstap naar Verlinden werkte hij In de keuken van Floris.

Mondvermaakjes

Een vaste stop maken we altijd bij Résidence om even wat gegarandeerd lekkers te degusteren. Belangrijk om te weten voor trendgevoelige lezers en lezeressen: Yvo Couprie liep er ook ditmaal niet-existentieel gekleed bij.

Dolf de Lange, zijn zoon Joost en partner Paul Frankhuizen zijn altijd keurig in het pak gestoken. Zoals dat hoort bij een nette zaak als Wijnkooperij de Lange. Ze bleken niet alleen mooie wijnen meegenomen te hebben naar de RAI (zoals die van Domaine du Tunnel in Cornas!), maar ook fijne mondvermaakjes. Waarvoor wij altijd zeer gevoelig zijn.

De markante Auke Pieksman (Pieksman Wijnimport) hield het zoals verwacht bij radicaal biologisch. En ach, dat kan soms best wel eens goed uitpakken. Bovendien brengt hij het op een manier zoals alleen hij dat kan.

Een hoogtepunt beleefden wij aan de stand van Vinites. Niet vanwege het Japanse poppenbraaksel genaamd sake waarmee die club nogal veel doet, maar omdat Cathy Moerdijk en Christine Vernay ons een serie Condrieu (en aanverwanten) lieten proeven om stil van te worden. Ge-wel-dig!

Zo groot als de stand was van Californië, met als stralend middelpunt Philine Weeber en als meest opvallende schenker Ruben van Dam (Hosman Vins) met wel erg Siciliaans ogende gezichtsbeharing, zo klein was die van WOSA. Daar maakte de sympathieke Sara Channell haar debuut als ´nieuwe Annette´. Volgende keer verdient ze meer ruimte. Allez Stellenbosch, onderschat Nederland niet!

Verder kwamen we natuurlijk nog talrijke andere belangwekkende persoonlijkheden tegen. Zoals zelfverklaard Bourgognekenner Karel de Graaf, snuivend, snoevend en zijn eigen Meursault schenkend. Collectioneur Allard Botenga, betrapt al nippend van de duurste wijn bij adBibendum. En natuurlijk de razende reporter van Wijnwijs die zich gewoontegetrouw weer volledig leek te richten op de verteerbaarheid van de gepresenteerde wijnen. Etc. etc.

Partijtjes

Geen WP zonder après-partijtjes. Die horen nu eenmaal bij een echte beurs. Zo was er de traditionele nieuwjaarborrel van het prachtblad Perswijn in het Rosarium. Hoewel wij daar persoonlijk geen uitnodiging voor hadden ontvangen (!), besloten we het er toch maar op te wagen. We liepen gezellig van de RAI naar voornoemd Rosarium in het gezelschap van de spitse Joep Speet (Pallas), hetgeen de stemming danig opstuwde. Gelukkig maar, want het was gewoontegetrouw weer een sobere aangelegenheid.

Hoewel de afwezige Hoofdredacteur – een gegeven dat uiteraard door alle aanwezigen ten zeerste betreurd werd – zich naar wij uit extreem betrouwbare bron vernamen een week lang mocht laven aan de meeste prestigieuze champagnes en aan cru´s uit Bordeaux waarvan wij stervelingen alleen maar kunnen dromen, moesten de bezoekers – onder wie talrijke invloedrijke spelers zoals de aimabele Joris Snelten van DGS – het stellen met weliswaar charmant geserveerde maar niettemin eenvoudige prik en mondvermaakjes met een hoog jarenvijftiggehalte. Om het in de termen van de aanwezige hoofdinspecteur van Grootspraak, de flamboyante Ton Entius, te zeggen: volledige waardering is hier niet meer op zijn plaats.

Gelukkig had Hans Bijvoets (Anfors) evenals vorig jaar weer een stijlvol partijtje in La Rive belegd met enkele van zijn producenten. Dikke ♥♥ voor de wijn-spijs, zoals dat heet. Maître Ronald Opten met zijn en zijn team in topvorm. Zo zien wij dat graag. En hé, wie zagen we nog meer daar in La Rive? Danny Gonzalez, de maître van het fantastische restaurant Wereldmuseum in ons eigen 010. Michelin moet zich schamen hier nog geen ster aan gegeven te hebben. Waarvan akte.

Uiteraard werd ons de eer en het genoegen gegund om de ereplaats rechts van Elise Moeskops te mogen innemen, terwijl haar wederhelft Rogier van Dam afstand diende te bewaren. Evenals Michelin waarderen ook wij Rogier om wat hij in zijn restaurant in Lastage heeft weten neer te zetten, maar die ene avond in het jaar hebben wij Elise liever voor ons zelf. Voor de werkelijk geschoolde lezeressen: welk epitheton zou Homerus bedacht kunnen hebben om haar mee te typeren? De ´fonkelogige´, zoals bij de godin Athene? Of de ´grootogige´, zoals bij Hera? Of gewoon allebei!

Aan onze andere kant zat Johan Veenstra, een wijnminnende schoolleider die zich al lang niet meer aan de 1040-urennorm lijkt te houden, maar wel lid is van de vermaarde Grand Jury van het Proefschrift Wijnconcours! Bovendien is Johan een man met een voor wijnkringen zeldzaam gevoel voor relativerende humor. Kwamen we dat maar eens wat vaker tegen.

Resumerend: we vermaakten ons weer uitstekend. Groots en meeslepend was het!

René van Heusden ML

Tja, het was al weer een hele tijd geleden dat deze mondiaal veelgelezen rubriek verscheen. Waarom zo lang gewacht met een nieuwe aflevering? Wel, soms kan dat kleinzielige gedoe in Nederwijnland ons absoluut niet meer boeien. Tekst en fotografie: René van Heusden
Maar in het echte leven is het niet veel beter gesteld. Daarom toch maar weer eens de temperatuur gepeild in die wondere wereld van de wijn. Dat piepkleine vijvertje met die overdaad aan (zelf)benoemde grote vissen.

Op het moment van schrijven is de Wine Professional van start gegaan. En zijn dus ook de eerste onderscheidingen weer uitgereikt. De man die normaal gesproken prijzen per strekkende meter uitdeelt, Jan van Lissum, werd daarbij ook zelf geëerd met een koninklijke onderscheiding. Het behaagde namelijk Hare Majesteit om de Voorzitter van de Wine and Food Association te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau! Ongetwijfeld voor zijn verdiensten voor de Emsterdem Gestronnemie, ons in kleine lettertjes altijd gecommuniceerd als tweede benaming van de Wine Professional. Het is natuurlijk niet van hetzelfde kaliber als een Diamond Award, maar niettemin. Proficiat!

Nog meer gelukwensen, en wel aan de twee kersverse MV´s van Nederland! Ook Udo Göebel en Ibert van der Waal mogen zich voortaan met gepaste trots Magister Vini noemen. Daar zijn er heel wat minder van dan ridders, maar dat terzijde. Deze mannen hebben écht verstand van wijn. Neem dat maar van ons aan. Nog wel een welgemeende tip voor Udo, die meer verstand van wijn dan van autorijden lijkt te hebben en carrosseriebedrijven in Zuid-Afrika en Nederland overwerk bezorgt: lees eens goed wat er op de rugetiketten van je eigen Zuid-Afrikaanse wijnen staat: Alcohol reduces driving ability, don´t drink and drive. Waarvan akte.  

Ondertussen in gids(en)land. Bij een store check van de wijnafdeling die onze lokale grootgrutter-met-hoofdkantoor-te-Zaandam er op nahoudt, ontwaarden wij twee drukwerkjes die speciale AH-uitgaven bleken te zijn van De Grote Hamersma en de Wijnalmanak. Een voor de betrokken partijen ongetwijfeld interessante zakelijke deal, maar ook tot wantrouwen stemmend. Want hoe objectief en blind komen die lucratieve beoordelen tot stand? Gelet op wat men pretendeert o zo lekker te vinden, kun je daar je vraagtekens bij plaatsen.  

The Winewriter Formerly Known As Hubrecht die zich tegenwoordig ´Vinpressionist´ noemt (tja), kon het in ieder geval moeilijk verkroppen dat zijn favoriete supermarkt gedurende jaren, PLUS, het moest afleggen tegen de grote concurrent uit Zaandam. En begon als geboren activist met zijn Schaduwsterren. Eerder had de man die ooit in het ter ziele gegane prachtblad Alliance liet optekenen nooit de schrijfmachine te zullen verruilen voor een pc al eens op internet actie gevoerd tegen woekeraccijnzen en tegen woekerprijzen op wijnkaarten van restaurants. Zonder resultaat, helaas. Naar wij vernamen, heeft de Vinpressionist zich ook op Twitter gestort. Om al die nieuwe schaduwsterren wereldkundig te maken? Dat soort wijnen valt immers wel met 140 tekens te omschrijven. Ruimschoots zelfs.

Wij refereerden in het voorafgaande aan het blad Alliance, ooit het huisblad van de Allliance Gastronomique. Nette club, daar niet van, maar dit jaar lieten de gewaardeerde leden zich weer eens van hun smalste kant kennen toen de relschoppers van Sterwijnenthuis.nl voor reuring zorgde. Hoe? Door wijnen die je op kaarten van sterrenrestaurants kunt vinden aan particulieren te koop aan te bieden voor iets realistischer prijzen. Zulks met medewering van importeurs.

Crisisvergadering van de Alliance, wilde complottheorieën – ongehoord dat prijzen op wijnkaarten in de openbaarheid gebracht werden…! – , ultimatums aan niet al te gis opererende importeurs! Wat is er uiteindelijk helemaal geworden van die lawaaimakers? Als een strovuurtje uitgedoofd. En de ´verontwaardigde´ restaurateurs? Wel, die dronken een glas, deden een plas en lieten de marge op hun wijnkaart zoals die was.

De meiskes van WineLife hebben weer een top 50 van zogenaamd meest invloedrijke personen in Nederwijnland opgesteld. Dat was dus lachen. Zie de koppeling van Kyra van Lissum aan Sjoerd de Groot, respectievelijk dochter en zoon van. Voorwaar een sprookjeskoppel. Jammer dat we geen vijf eeuwen geleden meer leven. Ook een fraaie: de drie internetgratiën als machtsfactor. Kortom, de ondraaglijke lichtheid van het bestaan in Nederwijnland weer eens ten volle geëtaleerd. Of zullen we het toch maar op vileine ´humor´ houden?

Om nog even bij WineLife te blijven, daarin staat altijd een aangrijpend verslag van de bevindingen van het ´proefpanel´ van onze gewaardeerde collega Gert Crum. Vreemd dat we nog nooit hebben mogen ervaren wie nu precies de leden van dat fameuze panel zijn. Het zal toch niet zo zijn dat dat hele ´panel´ een verzinsel is om het niet zo ´elitair´ en ´ouderwets´ te laten overkomen…

Een vraag aan alle intelligente lezeressen (m/v): kan iemand ons misschien op overtuigende wijze uitleggen waarom het industriële bijproduct Canei afgelopen jaar de Wijn Marketing Award van het Productschap Wijn heeft gewonnen? Award? Soit. Marketing? Idem. Maar Wijn…? Geen wonder dat men in de Haagse politiek overweegt de productschappen op te heffen. Als het Productschap het nog even uithoudt en in 2012 nog een keer zo´n Award mag uitreiken, dan hebben wij een sterke kandidaat in de aanbieding.

Het is reclameman Harold Hamersma, die we zo-even ook al tegenkwamen als succesvol ondernemer en nummer1 volgens WineLife. Hij is door Sopexa ingehuurd om Franse wijn aan de man/vrouw te brengen. Sopexa meldt daar zelf over dat "in Nederland een Franse wijngids en een aantal filmpjes worden ontwikkeld in samenwerking met wijnschrijver Harold Hamersma. Harold Hamersma wordt ook betrokken bij de opleidingen voor professionals en voor zijn collega´s van de lifestyle pers." Mooie deal, zo lijkt ons. Maar de onafhankelijkheid en objectiviteit dan? Totaal irrelevant. Het gaat bij (Franse) wijn toch immers primair om het verhaaltje?

Over fijne prijzen gesproken, waar zal het heen gaan met de verkiezing van de Wijnen van het Jaar! In 2011 waren het er ruim dertig. In 2012 op naar de veertig? Of direct maar doorbreken naar vijftig? Tja, wij herinneren ons nog de tijd dat er maar twee wijnen van het Jaar waren, een witte en een rode.

En nog meer prijzen. Als de nar van de Wine and Food Association nu eens een beetje gevoel voor echte humor zou willen tonen, dan geeft hij in 2012 wel zijn wisselprijs voor Wijncolumnisten door. In zijn lofrede kan hij dan de omhoog gevallen Hilversumse BN(N)´er van de commerciële site By The Grape en het bakvissenmagazine Viva – zo heel veel verschil is er niet tussen die twee – prijzen als ´eminent wijnkenner en taalvirtuoos´. Practical joke. Als de nar dat aandurft, krijgt hij van ons een fles decente wijn cadeau. Allez, we maken er een magnum van.

Ter afsluiting nog twee meldingen van het lunchfront. Wat waren meest gedenkwaardige momenten van 2011? De ultieme maaltijdervaring was het kleffe witbroodje industriële kroket in een trieste strandtent te Hoek van Holland. De mooiste wijnervaring: champagne aan zee bij een zandstorm met kracht 9. Maar wel tweemaal met het juiste gezelschap erbij. Wijn en gastronomie draaien om beleving, toch?

René van Heusden ML

Heisa in gidsenland,  By The Grape dat definitief veranderd is in Buy The Grape, WOSA dat al weer op zoek moet naar een nieuwe vertegenwoordig(st)er. Great Grapes dat failliet gaat. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Help, waar moet dat heen met Nederwijnland? Wat een vertroosting dat er nog stijlvolle maaltijden zijn waarbij men in beschaafd gezelschap van exquise wijnen kan genieten en intellectueel hoogstaande conversaties voeren over zaken die er echt toe doen.


Heisa in gidsenland waar HD een lans meende te moeten breken voor in ´zijn´ Wijnalmanak niet meer met sterretjes bedeelde industriële supermarktmeuk. Ruim voordat die uitgave verschenen was… By The Grape dat definitief veranderd is in Buy The Grape en met medewerking van ´bekende wijnschrijvers´ wel heel opzichtig commercie voor alles stelt. De nieuwe editie van Bordeaux op zijn Best van Sopexa die krom staat van de fouten. Gall & Gall dat meer ´wijnbeleving´ meent te moeten creëren door in de winkels kleuterlectuur aan te bieden. WOSA dat al weer op zoek moet naar een nieuwe vertegenwoordig(st)er. Argentinië dat op het lumineuze idee komt een proeverij op vrijdag te organiseren. Great Grapes dat failliet gaat. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Help, waar moet dat heen met Nederwijnland? Wat een vertroosting dat er nog stijlvolle maaltijden zijn waarbij men in beschaafd gezelschap van exquise wijnen kan genieten en intellectueel hoogstaande conversaties voeren over zaken die er echt toe doen.

Een mooie zondag in Waddinxveen & Capelle a/d IJssel (!)

Geen lunch maar wel een evenement waar wij veel genoegen aan beleefd hebben, was de presentatie Wereldse Wijndagen van DGS, Coenecoop en Pallas, samen opererend onder de naam Delta Wines. Een werkelijk perfect georganiseerd en uiterst smaakvol evenement dat een standaard voor Nederland heeft gezet. Aan alles was gedacht, inclusief een taxiservice met hoog opgeleide chauffeurs die liever wilden weten hoe wij over het huidige regeringsbeleid oordelen dan over het weer. Een compliment derhalve aan CEO Joris Snelten, hoofd organisatie Cees de Niet en al hun medewerkers.

Als estheet en ML willen we hier benadrukken dat zowel de verschijning van de hostesses als de kwaliteit van de hartige mondvermaakjes uitstekend was. Bravo, zo zien wij dat graag. En wij niet alleen. We signaleerden namelijk diverse vooraanstaande persoonlijkheden uit de vaderlandse wijnscene, onder wie niemand minder dan mr. Hans Burghoorn zelf! Als secretaris van het Productschap Wijn en van de KVNW de machtigste man in Nederwijnland. Het grote nieuws kwam uit de hoek van Pallas. Clara van Otterloo en Joep Speet meldden ons namelijk dat hun onderlinge verstandhouding het niveau van collegialiteit heeft overstegen en dat er iets romantisch tussen hen gaande is. Ze lieten zich dan ook zeer gewillig samen fotograferen. Het laat zich raden dat we bij zo veel moois alleen maar ♥♥♥ plus de felicitaties van de jury kunnen toekennen.

Het gelukkige toeval wilde dat wij op dezelfde dag uitgenodigd waren om op kosten van een derde partij met de bijdehandste vrouw uit de Rijnmond een quasi zakelijke avondmaaltijd te nuttigen in Capelle a/d IJssel. Hoewel dat eigenlijk niet zo´n vrolijk stemmende plaats is, is het wel een feestje om er te eten in restaurant Perceel. Op zondagavond open, dus dat is al een eerste punt gescoord. Leuke zaak, betaalbaar, met originele gerechten en een vrolijke bediening – twee breed glimlachende dames stonden ons al op te wachten terwijl we nog over de IJsseldijk in aantocht waren – die niet bang is om gedurfde wijnen te schenken. Aanrader ♥♥.

*****

Rotterdamse helden

We waren recentelijk weer eens in het Rotterdamse etablissement Las Palmas. Zulks na enige jaren van terughoudendheid, gezien onze traumatische ervaringen tijdens een bezoek kort na de opening van dit etablissement van Herman den Blijker. Die meende er toen goed aan gedaan te hebben zich niet meer met voedselbereiding bezig te houden, maar in plaats daarvan als ´toffe gozer´ op de kommersjele teevee te verschijnen. De ramp waartoe dat destijds bij Las Palmas leidde, was uiterst pijnlijk.

Onze goede ouders hebben ons evenwel geleerd dat je vergevingsgezind moet zijn en zondaars de gelegenheid moet bieden zich ook van hun betere kant te laten zien. En dus togen wij in het charmante gezelschap van een talentvolle Maasstedelijke lady chef wederom naar Las Palmas. Het concept voor de zaak, een brasserie met vis in de hoofdrol, spreekt ons aan. Evenals het gegeven dat een moedige poging ondernomen wordt om 010 vertrouwd te maken met een van de grootste zegeningen die de gastronomie ons biedt, het plateau de fruits de mer! Mits volgens de Franse regels der kunst geserveerd. Dat wil zeggen: alles verser dan vers.

Bij binnenkomst werden we aangeklampt door een gesoigneerde oudere (gast)heer op die suggestie wekte dat wij hem wellicht herkenden. Niet dus. Hij liet doorschemeren dat wij hem van de teevee moesten kennen, als side kick van ´topkok´ Herman. Wij leven echter al jaren in tevredenheid zonder beeldbuis en aarzelden niet dit ontnuchterende feit te communiceren. Verder lieten we weten niet voor gebakken lucht te zijn gekomen, doch voor een decente maaltijd. Geen woorden, maar daden! Het plateau scoorde een zesje. De oesters (veel te weinig!) waren vers, maar aan ander, papperig dood gedierte was te proeven dat dat het ontdooiproces niet goed had verdragen. Help! Nederland en een decent plateau, het wil maar niet. De wijn was uiteraard (veel) te duur, de akoestiek een ramp en de zelf niet kokende maar wel aanwezige Herman grof in de mond tegen onze dame. Toch een kleine ♥, want het geheel was niet zonder humor.

Korte tijd later waren we aan de overkant van het water in de wijnbar van het Wereldmuseum. In afwachting van onze dame nipten we van een fijn glas champagne (Mailly) en vroegen ter verstrooiing even de grote wijnkaart van de bar en het restaurant ter inzage. Werden we dáár even blij van! Geweldige, originele keuze – inderdaad: werelds –, nauwelijks spelfouten (!!!) en prijzen waar je nu eens niet depressief van wordt. In het restaurant hebben we nog niet gegeten, maar de kaart krijgt alvast ♥♥♥. Hopelijk weten zichzelf serieus nemende restaurantgidsen deze kaart ook op juiste waarde te schatten.

*****

Wonderbaarlijke Veluwse spijziging

Zo, en dan nu eindelijk een Lunch. We moesten onlangs in Epe zijn voor een zakelijke afspraak, zoals dat zo mooi heet. Laat nu Epe vlakbij Vaassen liggen. Dan weet de ontwikkelde lezeres dus wel waar dat op uitdraaide. Juist, de hand des Heeren, die zich op weinig plaatsen zo zeer laat voelen als aan de rand van de Veluwe, leidde ons zonder veel dwang te hoeven gebruiken naar eetgelegenheid De Leest te Vaassen van Jacob Jan Boerma en Kim Veldman. Daar waren we voor ons doen ook al een tijdje niet meer geweest. Voorwaar een ernstige omissie. We werden dan ook begroet als waren we de teruggekeerde Verloren Zoon zelve.

Ons meegebrachte en van verfijnde smaak getuigende design regenscherm van Jonnie & Thérèse uit Zwolle, met daarop de zeer opwekkende tekst `Na regen komt zonneschijn´, maakte, naar zich laat raden, diepe indruk. Accessoires maken nu eenmaal het verschil. JJB en Kim waren net terug van vakantie waarbij ze naar eigen zeggen voor een vermogen aan lunches besteed hadden – gedrag naar ons hart! – en bleken beide in bloedvorm. Jacob Jan verraste ons weer ouderwets, onder meer met Provençaalse accenten (schijnt de nieuwste trend te zijn). En zo sensueel als Kim wijnen karaffeert, zo kan het er maar een. Zoals dat verrukkelijke halfje Chasse-Spleen – de naam alleen al – in een smaakvol babykarafje… Als Master of Lunch worden wij hier volmaakt gelukkig van. Uiteraard ♥♥♥, zoals hier gebruikelijk.

***** 

Leidse branie

Vader Ron Sanders en zijn zoons Eric-Paul en Thierry snappen het. Hoe je lekkere wijnen uit de Bourgogne en omstreken haalt, hoe je een nieuwe, conceptuele belletjeswijn met de naam Bubb succesvol in de markt zet én hoe je Masters of Lunch op subtiele wijze van dat fijns op de hoogte stelt. Wij waren zodoende in het gezelschap van mede-ML Frank Jacobs voor een werkbezoek in het onvolprezen Leiden van waaruit de heren Sanders hun handel drijven. Aangezien ze zowat al die handel met de horeca drijven, is hun taalgebruik voor enige verfijning vatbaar, maar ze hebben het hart op de juiste plaats. En ze hebben aardig wat verstand van wijn. Die Bubb is ondanks het conceptuele aspect bijvoorbeeld best verteerbaar, om van die bourgognes maar te zwijgen.

De heren weten zelf een goede warme middagmaaltijd te appreciëren en verzochten ons derhalve die in hun gezelschap te Leidschendam te willen nuttigen. Hun keuze was daarvoor gevallen op Brasserie NL van chef Ruben van Dieten. De belletjeswijn was ditmaal de champagne van Guy Charlemagne, het stille werk al evenmin verkeerd en de geserveerde maaltijd alleszins genietbaar ♥(♥). Sympa, zoals dat zo mooi heet. Een leerzaam werkbezoek derhalve.

*****

Amsterdams gespreksthema

Een fijne warme middagmaaltijd mochten we onlangs ook genieten op invitatie van Yvo Couprie en Fonger Kranenborg namens Résidence Wijnen. Brunelloproducent Giancarlo Pacenti was er speciaal voor uit Montalcino overgevlogen. Plaats van handeling: restaurant Bord´eau van Hotel de l´Europe. Na de verbouwing is dat werkelijk weer een prachtzaak geworden. Grandeur, mooie ambiance, verzorgde gerechten. We hopen alleen wel dat de wijnkaart de volgende keer minder fouten bevat, want nu doet dat afbreuk aan onze potentieel hogere waardering. ♥(♥)

Ons was een ´select´ gezelschap in het vooruitzicht gesteld. Welnu, dat bleek te kloppen! De fine fleur van de vaderlandse horeca bleek aanwezig. Na de heisa, inclusief dreigementen met boycots en gerechtelijke stappen, rond de rellerige zeepbelsite Sterwijnen.thuis, de op exclusiviteit beluste Nederlandse ´toprestaurants´ met exorbitante wijnprijzen onder aanvoering van een pijnlijk weinig doordacht optredende Alliance én het aan beide voornoemde partijen leverende Résidence, is de kou kennelijk weer uit de lucht. Dit echter terzijde.

Hoewel het een woensdag was, een dag waarop een beetje chef achter de kachel zou moeten staan om zelf een fijne lunch te bereiden, zaten zowel Chris Naylor (Vermeer), Moshik Roth (´t Brouwerskolkje) én Gerrit Greveling (ex Chalet Royal) aan, evenals de vermaarde opperschenker Noël Vanwittenbergh (Ciel Bleu) en nog enige andere importante lieden uit de zogeheten tophoreca. Tja, Vermeer doet sinds kort geen lunch meer (au!), Greveling is nog steeds op zoek naar een nieuw restaurant en Roth is al helemaal met zijn hoofd in Amsterdam. Daar wil hij volgend jaar rijk gaan worden door er ´het beste restaurant ter wereld´ te gaan runnen. Het voornaamste gespreksonderwerp was zodoende niet de prachtige wijn van Pacenti, maar de vraag of uitbating van een Amsterdamse horecagelegenheid een winstgevende activiteit is.

Laten wij dan maar liever besluiten met de constatering dat gastheer en, naar wij begrepen hebben, stijlicoon voor menig trendgevoelig lezeres, Yvo Couprie, ditmaal niet in donkere existentialistische kledij gehuld was, maar in even zomerse als frivole smart casual outfit.  

***** 

Zuidwolde vaut le voyage

Hoe anders dan aan de Amstel gaat het er aan toe in het landelijke Drenthe. We beleefden daar een van de absolute culinaire hoogtepunten van dit jaar. Tot voor kort waren we nog niet in De Groene Lantaarn te Zuidwolde geweest. Wegens ´ver weg´ – een arrogant Randstedelijk flutargument, te treurig voor woorden. Want wat hebben Cindy Borger en Jarno Eggen daar onder de rook van Hoogeveen in korte tijd een prachtzaak weten neer te zetten. In een boerderij die goddank geen ´gasterij´ meer is, maar tot een bolwerk van goede smaak is geworden. Wat kookt die Jarno spannend. En Cindy als gastvrouw-sommelière aan tafel krijgen is al evenmin een straf. Nog iets: voorbeeldig beschaafde prijzen! En lunch op zondag… Daarom zonder aarzeling een waardering van ♥♥♥. Wij kunnen dan ook maar één ding zeggen: onmiddellijk een tafel reserveren!

*****

Duitse faits divers

Tot besluit twee mededelingen inzake promotie van Duitse wijn. Cees Vos, de flamboyante ex-voorzitter van het NGS, is bij restaurateur-hotelier en in Duitsland gespecialiseerde wijnimporteur Maurice Deconinck aan de slag gegaan om diens wijnen ook buiten Tholen verkocht te krijgen. Laat dat maar aan Cees over, want op het gebied van een onnavolgbaar gevatte babbel kent hij zijn gelijke niet. Hij is een beetje de Pietje Bell onder de Nederlandse horecawijnverkopers. En die wijnen van Maurice verdienen het.

We eindigen in majeur met een compliment aan Alain en Gisela Jacobs van het Informatiebureau voor Duitse Wijn. Niet in de laatste plaats op ons persoonlijke aandringen was het niveau van de tijdens Riesling & Co. verstrekte warme middagmaaltijd ditmaal alleszins bevredigend. Zulks na enkele jaren waarin de voedselvoorziening ondermaats was. Ga zo door!

René van Heusden ML

Foto’s, van boven naar beneden: Cees de Niet (2e van rechts) en hostesses, Joep Speet en Clara van Otterloo, Ron Sanders, Yvo Couprie, Fonger Kranenborg, Chris Naylor en Moshik Roth, Jarno Eggen, Cees Vos, Alain en Gisela Jacobs.

Wees gerust, waarde volgers van dit heerlijk feuilleton, de Master of Lunch heeft het stokje niet overgegeven, gelukkig niet, voor u en voor mij! Maar aangezien heer Van Heusden niet over zijn eigen feestje kan schrijven, heeft hij mij gevraagd voor een keer de honneurs waar te nemen.


Wees gerust, waarde volgers van dit heerlijk feuilleton, de Master of Lunch heeft het stokje niet overgegeven, gelukkig niet, voor u en voor mij! Maar aangezien heer Van Heusden niet over zijn eigen feestje kan schrijven, heeft hij mij gevraagd voor een keer de honneurs waar te nemen. Deze Wine Society Extra Edition gaat over de Calvijnlunch 2011.

“Calvijn was een voorstander van hedonisme”

De Calvijnlunch is een door Anneke Tot (door haar mede-organisator liefdevol “zuster Tot” genoemd) en René van Heusden in het leven geroepen evenement, voor het eerst georganiseerd in 2008. Dat dit hedonistische festijn naar Calvijn is vernoemd, mag velen bevreemden, maar Van Heusden legt dat eenvoudig uit: “Helaas staat Johannes Calvijn in een twijfelachtig daglicht. Hij zou tegen alle vormen van genot geweest zijn. Edoch, het tegendeel is waar! Kwestie van literatuurstudie. Anders gezegd: Calvijn blijkt wel degelijk een voorstander van hedonisme te zijn geweest. Immers, al dat lekkers wordt ons door de Schepper aangereikt. En door van dat lekkers in een sfeer van ‘convivialité’ te genieten, eren wij die Schepper. Verder kan het natuurlijk geen toeval zijn dat Jezus maar liefst twee wonderen verrichtte die direct met eten en drinken te maken hadden. Quod erat demonstrandum!”

LLL op Katendrecht

Alles goed en wel beschouwd, gaat het hier feitelijk om een LLL: een long liquid lunch, waarbij moet worden opgetekend dat die van 2011 tot in de avonduren doorging. Dat moest ook wel, want het openbaar vervoer van de havenstad kwam na een staking pas in de namiddag weer op gang. Plaats van handeling was het Deliplein op het schiereilandje Katendrecht, volgens het Cityportal van Rotterdam “Een stukje Rotterdam met een roemruchte historie en een kansrijke toekomst”. En inderdaad, Katendrecht staat op het moment voor een boeiende mix van achterstand en vernieuwing…. Op het Deliplein was een partytent gespannen over keurig gedekte tafels en konden de gasten genieten van een enorme parade aan gerechtjes. Deze werden beurtelings verzorgd door de drie leuke restaurantjes die het Deliplein rijk is: Kwiezien, Deli Bird en De Jonge de Jong. In het algemeen waren die van prima niveau (MV ??). De belangrijkste tafel was natuurlijk voor de wijnen, bijna alle ‘en magnum’, ingebracht door de gasten zelf, volgens het principe van een Paulée.

Een bont en boeiend gezelschap

De genodigden bestonden uit een boeiend gezelschap van vooral wijn- en horecamensen. Allereerst waren daar natuurlijk de gastvrouw en gastheer. Zíj zag er als altijd onberispelijk en bij de tijd uit, geen ‘zuster Tot’ maar veel meer ‘La Tot’. Híj droeg zowaar een pak, dat echter voordien wel een stomerij had mogen bezoeken. Maar soit, we weten allemaal dat het bij de ML om de inhoud gaat!

De belangrijkste gasten waren niet de minste: Cees Helder en Peter Bruins. Zij waren natuurlijk niet voor niets gekomen, want ze kwamen voor een prijs. En wij maar denken dat prijzen uitdelen niets voor de ML is, gezien zijn misgenoegen over prijzenregens tijdens bepaalde evenementen. Het kan verkeren.

De bakker en de schenker

Die prijs heet De Grote Prijs Johannes Calvijn (met allemaal hoofdletters) en is volgens de organisatie “een eerbetoon aan mensen die een wezenlijke bijdrage aan het hedonisme in de polder leveren”. Welnu, wie zou durven ontkennen dat de heren Helder (‘Meneer Cees Helder’) en Bruins zo’n bijdrage hebben geleverd? Wij in ieder geval niet. René van Heusden sprak ze -ieder afzonderlijk- prachtig toe, waarbij hij als rechtgeaard afvallige Grefo toch verwees naar Het Heilige Geschrift, naar Genesis 39 en 40 om precies te zijn. Met meneer Helder als De Bakker en de heer Bruins als, u raadt het al, De Schenker. Bravo, heer Van Heusden, twee mooie en originele laudationes!

Het missiewerk van Alain Jacobs

Naarmate de middag vorderde en de plichtplegingen volbracht waren, vloeide de wijn steeds rijkelijker en gingen de remmen los. Zoals gezegd, de invités was verzocht wat moois mee te nemen, liefst in formaat magnum. Welnu, dat was niet aan dovemansoren besteed. Begonnen was er natuurlijk met Champagne, van het huis dat zich graag profileert als ‘het oudste Maison des vins de Champagne’. Inderdaad, Gosset, en eh….,‘à volonté’. Aan tafel volgde meer, waarbij het hoge gehalte aan betere Duitse Riesling opviel, een teken dat de meeste kenners dus wel weten van niveau en zo. Moet gezegd worden dat een van de genodigden Alain Jacobs was, van het Informatiebureau voor Duitse Wijnen.

De sympathieke geboren Oostkantonner, al jaren de drijvende kracht achter de hernieuwde populariteit van Duitse wijnen in ons land en België, had zoals altijd missiewerk te doen. Daartoe had hij een nieuwigheidje, waarmee hij -naar verluid- ook op de Vinexpo al in de weer was geweest: een tattoo (jawel!) van ‘Generation Riesling’. Je kunt natuurlijk van Riesling houden en ver gaan, maar mij niet gezien! Andere waren er wel voor in, met voorop uiteraard de enige echte Wine Society dame van ons kikkerlandje, Janna Rijpma. Altijd een prettige verschijning, Janna, ook met Riesling-tattoo. Maar dat was nog niet genoeg. Het echte missiewerk betrof het uitdelen van tattoos aan de op het pleintje voetballende plaatselijke jeugd!

Meer dames!

Terug naar zaken die er echt toe doen, de gasten en hun wijnen. Het zo belangrijke vrouwenaandeel op zo’n feestje werd vervolmaakt door niet zomaar een paar dames. Allereerst was er Alains lieftallige steun en toeverlaat Gisela, als immer dressed to the occasion en goed gebruind. Wat te zeggen van Jolande Sloet, voor wie dit feestje waarschijnlijk kinderspel was. En dan nog Anneke Tots rechterhand José Cretier, die wat mij betreft de show steelt op welk partijtje dan ook. En ze waren er niet alleen maar, ze hadden ook nog zeer decente wijnen meegenomen. Om met de ML te spreken: zo zien wij dat graag!

De Hermitage van Nico

Dat soort dames was ook nodig voor voldoende tegengewicht, want ook het manvolk was van serieus kaliber. Zo zagen we Huib Edixhoven, zonder Dom Pérignon en rugzak, maar wel met een van de mooiere Silvaners ter wereld, het Grosses Gewächs ‘Asphodil’ 2005 van Fürst Löwenstein. Ook waren er drie echte movers-and-shakers van de vaderlandse wijnhandel: Joris Snelten van grootmacht Deltawines; Peter van Houtert, natuurlijk bekend van Verbunt, maar ook als voorzitter van de KVNW en sinds kort Chevalier dans l’Ordre du Mérite Agricole; en last but not least, de immer eloquente Nico McGough, van Résidence Wijnen. Nico is niet alleen een man van woorden, maar ook van daden, zo bleek wel weer uit een van de wijnen die hij voor de gelegenheid had meegebracht: Hermitage 2006 van Domaine Jean-Louis Chave. Decadent lekker om zo jong uit magnum te drinken!

Zoals gezegd, het feestje ging tot in de avond door. De gasten gingen stuk voor stuk buitengewoon voldaan naar huis. De Calvijnlunch 2011 was over. Een festijn dat het in zich heeft een mythische status te verwerven, iets als de Bilderberg Club van de wijnwereld. Maar dan wel met alle details op straat!

SANDER SILLA, waarnemend ML

Op de foto’s, van boven naar beneden: de bediening, de flessen, laureaat Cees Helder met Anneke Tot en René van Heusden, laureaat Peter Bruins, Nico’s Hermitage, Nico McGough, Alain Jacobs’ missie, Gisela Jacobs, Peter van Houtert opent vintage port.