Reportages & Reizen

Wees gerust, waarde volgers van dit heerlijk feuilleton, de Master of Lunch heeft het stokje niet overgegeven, gelukkig niet, voor u en voor mij! Maar aangezien heer Van Heusden niet over zijn eigen feestje kan schrijven, heeft hij mij gevraagd voor een keer de honneurs waar te nemen.


Wees gerust, waarde volgers van dit heerlijk feuilleton, de Master of Lunch heeft het stokje niet overgegeven, gelukkig niet, voor u en voor mij! Maar aangezien heer Van Heusden niet over zijn eigen feestje kan schrijven, heeft hij mij gevraagd voor een keer de honneurs waar te nemen. Deze Wine Society Extra Edition gaat over de Calvijnlunch 2011.

“Calvijn was een voorstander van hedonisme”

De Calvijnlunch is een door Anneke Tot (door haar mede-organisator liefdevol “zuster Tot” genoemd) en René van Heusden in het leven geroepen evenement, voor het eerst georganiseerd in 2008. Dat dit hedonistische festijn naar Calvijn is vernoemd, mag velen bevreemden, maar Van Heusden legt dat eenvoudig uit: “Helaas staat Johannes Calvijn in een twijfelachtig daglicht. Hij zou tegen alle vormen van genot geweest zijn. Edoch, het tegendeel is waar! Kwestie van literatuurstudie. Anders gezegd: Calvijn blijkt wel degelijk een voorstander van hedonisme te zijn geweest. Immers, al dat lekkers wordt ons door de Schepper aangereikt. En door van dat lekkers in een sfeer van ‘convivialité’ te genieten, eren wij die Schepper. Verder kan het natuurlijk geen toeval zijn dat Jezus maar liefst twee wonderen verrichtte die direct met eten en drinken te maken hadden. Quod erat demonstrandum!”

LLL op Katendrecht

Alles goed en wel beschouwd, gaat het hier feitelijk om een LLL: een long liquid lunch, waarbij moet worden opgetekend dat die van 2011 tot in de avonduren doorging. Dat moest ook wel, want het openbaar vervoer van de havenstad kwam na een staking pas in de namiddag weer op gang. Plaats van handeling was het Deliplein op het schiereilandje Katendrecht, volgens het Cityportal van Rotterdam “Een stukje Rotterdam met een roemruchte historie en een kansrijke toekomst”. En inderdaad, Katendrecht staat op het moment voor een boeiende mix van achterstand en vernieuwing…. Op het Deliplein was een partytent gespannen over keurig gedekte tafels en konden de gasten genieten van een enorme parade aan gerechtjes. Deze werden beurtelings verzorgd door de drie leuke restaurantjes die het Deliplein rijk is: Kwiezien, Deli Bird en De Jonge de Jong. In het algemeen waren die van prima niveau (MV ??). De belangrijkste tafel was natuurlijk voor de wijnen, bijna alle ‘en magnum’, ingebracht door de gasten zelf, volgens het principe van een Paulée.

Een bont en boeiend gezelschap

De genodigden bestonden uit een boeiend gezelschap van vooral wijn- en horecamensen. Allereerst waren daar natuurlijk de gastvrouw en gastheer. Zíj zag er als altijd onberispelijk en bij de tijd uit, geen ‘zuster Tot’ maar veel meer ‘La Tot’. Híj droeg zowaar een pak, dat echter voordien wel een stomerij had mogen bezoeken. Maar soit, we weten allemaal dat het bij de ML om de inhoud gaat!

De belangrijkste gasten waren niet de minste: Cees Helder en Peter Bruins. Zij waren natuurlijk niet voor niets gekomen, want ze kwamen voor een prijs. En wij maar denken dat prijzen uitdelen niets voor de ML is, gezien zijn misgenoegen over prijzenregens tijdens bepaalde evenementen. Het kan verkeren.

De bakker en de schenker

Die prijs heet De Grote Prijs Johannes Calvijn (met allemaal hoofdletters) en is volgens de organisatie “een eerbetoon aan mensen die een wezenlijke bijdrage aan het hedonisme in de polder leveren”. Welnu, wie zou durven ontkennen dat de heren Helder (‘Meneer Cees Helder’) en Bruins zo’n bijdrage hebben geleverd? Wij in ieder geval niet. René van Heusden sprak ze -ieder afzonderlijk- prachtig toe, waarbij hij als rechtgeaard afvallige Grefo toch verwees naar Het Heilige Geschrift, naar Genesis 39 en 40 om precies te zijn. Met meneer Helder als De Bakker en de heer Bruins als, u raadt het al, De Schenker. Bravo, heer Van Heusden, twee mooie en originele laudationes!

Het missiewerk van Alain Jacobs

Naarmate de middag vorderde en de plichtplegingen volbracht waren, vloeide de wijn steeds rijkelijker en gingen de remmen los. Zoals gezegd, de invités was verzocht wat moois mee te nemen, liefst in formaat magnum. Welnu, dat was niet aan dovemansoren besteed. Begonnen was er natuurlijk met Champagne, van het huis dat zich graag profileert als ‘het oudste Maison des vins de Champagne’. Inderdaad, Gosset, en eh….,‘à volonté’. Aan tafel volgde meer, waarbij het hoge gehalte aan betere Duitse Riesling opviel, een teken dat de meeste kenners dus wel weten van niveau en zo. Moet gezegd worden dat een van de genodigden Alain Jacobs was, van het Informatiebureau voor Duitse Wijnen.

De sympathieke geboren Oostkantonner, al jaren de drijvende kracht achter de hernieuwde populariteit van Duitse wijnen in ons land en België, had zoals altijd missiewerk te doen. Daartoe had hij een nieuwigheidje, waarmee hij -naar verluid- ook op de Vinexpo al in de weer was geweest: een tattoo (jawel!) van ‘Generation Riesling’. Je kunt natuurlijk van Riesling houden en ver gaan, maar mij niet gezien! Andere waren er wel voor in, met voorop uiteraard de enige echte Wine Society dame van ons kikkerlandje, Janna Rijpma. Altijd een prettige verschijning, Janna, ook met Riesling-tattoo. Maar dat was nog niet genoeg. Het echte missiewerk betrof het uitdelen van tattoos aan de op het pleintje voetballende plaatselijke jeugd!

Meer dames!

Terug naar zaken die er echt toe doen, de gasten en hun wijnen. Het zo belangrijke vrouwenaandeel op zo’n feestje werd vervolmaakt door niet zomaar een paar dames. Allereerst was er Alains lieftallige steun en toeverlaat Gisela, als immer dressed to the occasion en goed gebruind. Wat te zeggen van Jolande Sloet, voor wie dit feestje waarschijnlijk kinderspel was. En dan nog Anneke Tots rechterhand José Cretier, die wat mij betreft de show steelt op welk partijtje dan ook. En ze waren er niet alleen maar, ze hadden ook nog zeer decente wijnen meegenomen. Om met de ML te spreken: zo zien wij dat graag!

De Hermitage van Nico

Dat soort dames was ook nodig voor voldoende tegengewicht, want ook het manvolk was van serieus kaliber. Zo zagen we Huib Edixhoven, zonder Dom Pérignon en rugzak, maar wel met een van de mooiere Silvaners ter wereld, het Grosses Gewächs ‘Asphodil’ 2005 van Fürst Löwenstein. Ook waren er drie echte movers-and-shakers van de vaderlandse wijnhandel: Joris Snelten van grootmacht Deltawines; Peter van Houtert, natuurlijk bekend van Verbunt, maar ook als voorzitter van de KVNW en sinds kort Chevalier dans l’Ordre du Mérite Agricole; en last but not least, de immer eloquente Nico McGough, van Résidence Wijnen. Nico is niet alleen een man van woorden, maar ook van daden, zo bleek wel weer uit een van de wijnen die hij voor de gelegenheid had meegebracht: Hermitage 2006 van Domaine Jean-Louis Chave. Decadent lekker om zo jong uit magnum te drinken!

Zoals gezegd, het feestje ging tot in de avond door. De gasten gingen stuk voor stuk buitengewoon voldaan naar huis. De Calvijnlunch 2011 was over. Een festijn dat het in zich heeft een mythische status te verwerven, iets als de Bilderberg Club van de wijnwereld. Maar dan wel met alle details op straat!

SANDER SILLA, waarnemend ML

Op de foto’s, van boven naar beneden: de bediening, de flessen, laureaat Cees Helder met Anneke Tot en René van Heusden, laureaat Peter Bruins, Nico’s Hermitage, Nico McGough, Alain Jacobs’ missie, Gisela Jacobs, Peter van Houtert opent vintage port.

Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.


Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.

Pijnlijk, al te pijnlijk

Wij waren uitgenodigd om een avondmaaltijd te komen nuttigen bij John Halvemaan in diens gelijknamige etablissement. Want al zou onze titel misschien anders doen vermoeden, ook een fijn diner gaan wij geenszins uit de weg. Al helemaal niet wanneer het genereus aangeboden wordt door een derde partij die zo een boodschap wenst te communiceren. Halvemaan zou die avond samen met zijn Zuid-Afrikaanse collega Chris Erasmus een menu in Kaapse stijl verzorgen. Waarbij dan uiteraard Kaapse wijnen geschonken zouden worden. Erasmus, die jarenlang als souschef van ´onze´ Margot Janse in Le Quartier Français in Franschhoek (nette zaak) werkte, is sinds kort chef van het nieuwe restaurant Pierneef van La Motte.

Ons was te verstaan gegeven dat we ons al om zeven uur dienden aan te melden. Tikje vroeg, maar vooruit. Direct bij aankomst stormden de chefs de keuken uit om ons allerhartelijkst te begroeten en ons aan te sporen ons een fijn glas vonkelwyn te laten inschenken. Dat leek een mooi begin van wat ongetwijfeld een hoogst gedenkwaardige avond zou gaan worden.

Welnu, gedenkwaardig werd de avond zeker! We mochten als eerste plaatsnemen aan een grote, voor tien gasten gedekte tafel. Zouden we leuk en intellectueel stimulerend gezelschap bij ons krijgen? Om half acht was echter nog steeds niemand op komen dagen. Er zou toch geen misverstand in het spel zijn? De dames in de bediening zorgden er evenwel voor dat wij niet op een droogje hoefden te zitten. Ook kregen we, zoals te doen gebruikelijk, steelse blikken toegeworpen van dames aan andere tafels. Ze hadden natuurlijk veel liever bij ons gezeten dan bij hun saaie echtgenoten, maar dit terzijde.

Tegen achten werd duidelijk dat er inderdaad sprake was van een misverstand. Al zou je het ook kunnen typeren als een rampje. Degenen die niet op het laatste moment hadden afgezegd, bleken naar een locatie kilometers verderop te zijn gegaan. En dus hadden we de grote tafel voor ons alleen, met nog meer moederlijke aandacht van de diensters. Wij waren daar kennelijk zo van in de wolken geraakt, dat wij op de terugweg bij de overstap van trein naar metro in Schiedam een drempelachtige constructie op het perron niet tijdig opmerkten, als gevolg daarvan onzacht ter aarde stortten en een bijzonder nare vingerfractuur opliepen. Wéér een gevallen wijnschrijver erbij! Over de maaltijd kunnen we niet meer zo objectief oordelen, al menen we ons te herinneren dat die alleszins decent was. 

*****

Foutje

Het Zuid-Afrikatrauma leek gelukkig spoedig afgeschud en weggespoeld te kunnen worden. Want wat hadden wij gezien als programmanonderdeel van de door Wines of South Africa (WOSA) georganiseerde studiedag in de hoofdstedelijke Olofskapel? Juist: lunch in Restaurant Vermeer, op slechts een paar passen lopen in hetzelfde NH-hotelpand. Het stond er zwart op wit. Geen illusoire projectie onzerzijds dus. Ha, wat een heerlijk vooruitzicht! We zouden getrakteerd gaan worden op lekkernijen van de in deze rubriek regelmatig geprezen chef Chris Naylor, terwijl we door de heren Niek Beute en Simon Veldman attent en met grote regelmaat professioneel bijgeschonken zouden worden. We spreken uit ruime ervaring. Bovendien zou WOSA zo op briljante wijze de Boodschap weten te communiceren. Een win-winsituatie noem je zoiets tegenwoordig.

Maar helaas, de seated lunch (zoals dat in het vakjargon heet) bleek gereduceerd te zijn tot het in straf tempo staande nuttigen van bordjes uit de grote hotelkeuken. Zonder maître of sommelier te bekennen.  Vandaar een vermanend woord aan WOSA: voor deze ene keer zullen we dit door de vingers zien, maar laat het geen tweede keer gebeuren!

De aanwezigheid van Kaaps schoon in de gedaante van Annette Badenhorst en Sara Channell vergoedde echter veel, zo niet alles. Annette, die ons onwillekeurig altijd wat doet denken aan Bondgirl Vesper Lynd in Casino Royale (maar dan zonder die foute Angélus ´82), presenteerde de dag op de haar eigen, charmante wijze. En wie bij Pootgirl Sara geen warme gevoelens krijgt, moet zich dringend laten nakijken. Waarvan akte.  

*****

Gerrit moet blijven!

Waar we ook niet zo van blij van werden, was de gedwongen sluiting van een van onze favoriete lunchetablissementen, zijnde Chalet Royal te ’s-Hertogenbosch. Niet dat patroon Gerrit Greveling door zijn centen heen was of er juist genoeg van had verzameld om te gaan rentenieren, maar zijn huisbaas, Maison van den Boer, wilde van het majestueuze pand af. Vanwege de crisis en zo. En dus moest Greveling er ´in goed onderling overleg´ uit. Tenzij hij het bewuste pand voor een duizelingwekkend bedrag wenste over te nemen. Tja, het mag wat heten met dat ´goede onderlinge overleg´. We zijn die term al iets te vaak in een verdachte context tegen gekomen. In dit onderhavige geval luidt de vertaling: wegwezen.

Het deed ons genoegen te vernemen dat Greveling zijn afscheid in grootse stijl vierde met een lunch voor vakbroeders. Maar pijn doet het wel. Wij herinneren ons nog een waarlijk legendarische lunch rondom een geweldige serie Bollinger RD. Ook vestigden wij in de zaak van Greveling ons onwaarschijnlijke scherpe lunchduurrecord – van 12.30 tot 21.00 uur – in het gezelschap van de toenmalige presidente van de helaas niet meer bestaande maar ooit roemruchte Bollinger Vendangeoir Club, Jolande Sloet. We horen haar nog via de telefoon de gedenkwaardige woorden aan het adres van haar trouwe echtgenoot uitspreken: “Lieverd, het wordt wat later. Ik bel je nog wel wanneer je me mag komen ophalen.” En dat dan drie, vier keer. Ach, temps perdu! We hebben dit record één keer weten te evenaren – dit voorjaar in het gezelschap van Cees Vos bij Fred –, maar breken zal er voorlopig wel niet bij zijn.

Overigens vernamen wij uit doorgaans betrouwbare bron dat Greveling inmiddels hard bezig is met een ander markant pand in de Bossche binnenstad om daar zijn gewaardeerde kookactiviteiten te kunnen voortzetten. Het zou gaan om het Kruithuis. Wat het ook moge worden, Gerrit, hoe eerder je terugkomt, des te liever het ons is!

René van Heusden ML

Foto’s, van boven naar beneden: John Halvemaan en Chris Erasmus, Simon Veldman, Annette Badenhorst, Sara Channel, Gerrit Greveling, Jolande Sloet.

Hoewel de romantische Mittelrhein met zijn dramatische landschap tot de allermooiste wijngebieden van Duitsland behoort en door de UNESCO is erkend als werelderfgoed, is het met de bekendheid van de regionale wijnen maar matig gesteld. Jammer, want Rieslings van de Mittelrhein hebben een heel eigen stijl.


Hoewel de romantische Mittelrhein met zijn dramatische landschap tot de allermooiste wijngebieden van Duitsland behoort en door de UNESCO is erkend als werelderfgoed, is het met de bekendheid van de regionale wijnen maar matig gesteld. Jammer, want Rieslings van de Mittelrhein hebben een heel eigen stijl. Ze doen eerder aan de Moezel denken dan aan de Rijn en moeten het meer hebben van elegantie dan van kracht. Schoolvoorbeelden daarvan komen uit dé wijngaard van het gebied, de Bopparder Hamm.

Als trio Perswijnredacteuren gingen Lars Daniëls, Frank Jacobs en ik zelf dit voorjaar naar Mainz voor een bezoek aan de jaarlijkse VDP Weinbörse. Een mooi alibi voor een veredeld wijnschoolreisje met allerhande tussenstops waarbij het leerzame en aangename samenvallen. Zoals een bezoek aan de beste producent van de Mittelrhein, Matthias Müller. Of we misschien even zijn wijngaarden konden zien? Kein Problem.

Bijzondere ligging

Neem op de A61 de afslag Boppard en al snel kijk je het schitterende, diep uitgeslepen Rijndal in. De rivier heeft zich hier in de loop der tijden met veel moeite door het leisteenmassief van Hunsrück en Taunus heen gedrongen. In Boppard zelf kan het in het hoogseizoen onaangenaam druk zijn met dagjesmensen, maar dat neemt niet weg dat het best een aardig stadje is. Je kunt er in ieder geval plezierig lunchen met uitzicht op de Rijn.

De reden om echt richting Boppard te gaan, is een verkenning van een van de meest spectaculaire wijngaarden van Duitsland in de vorm van de Bopparder Hamm. Het is de grootste aaneengesloten Lage van de Mittelrhein. Hij ligt direct aan de Rijn, op een van die weinige plaatsen waar de rivier een grote lus maakt om een stukje van west naar oost te stromen. De Hamm ligt zodoende grotendeels op het zuiden. In deze voor wijnbouw behoorlijk noordelijke contreien is dat een absolute voorwaarde om fatsoenlijke wijnen te maken. Druiven worden hier structureel minder rijp dan in de zuidelijker gelegen Rheingau. Dat proef je vooral in wat gecompliceerdere oogstjaren als 2010. Müller heeft een fles Mandelstein Riesling trocken meegenomen om die in de wijngaard zelf te openen. Een wijn met pittige zuren, niet alleen typerend voor 2010, maar een constant gegeven in de Mittelrhein. De Spätlese trocken van dezelfde Lage en hetzelfde jaar laat echter zien dat dat in combinatie met wat meer fruitvulling wel heel spannend is. Spanning, dat is het sleutelwoord.

Nuances in bodem

De naam Hamm, afgeleid van het Latijnse woord hamus (boog, lus) is eigenlijk een verzamelnaam voor zeven aan elkaar grenzende Einzellagen die samen een aangeplante oppervlakte van zo´n 65 hectare beslaan. Van west naar oost zijn dat Elfenlay, Fässerlay, Weingrube, Mandelstein, Feuerlay, Ohlenberg en Engelstein, waarvan de vier laatstgenoemde de beste ligging, pal op het zuiden en zuidoosten en pal aan het water. De bodem wordt gedomineerd door lichtgekleurde en schilferige verweerde leisteen. In het Duits is dat goed voor een scrabblewoord met een hoge score: Devonschieferverwitterungsboden! Het is een bodem die net als het nabije wateroppervlak heel goed zonnewarmte opneemt en vasthoudt. Precies wat hier nodig is om succesvol wijnbouw te kunnen bedrijven.

Tussen de afzonderlijke Lagen bestaan dusdanige verschillen dat hun individuele status gerechtvaardigd is. Müller legt uit dat Mandelstein een heel poreuze en warme bodem van zogeheten Kieselgallenschiefer heeft. In de ernaast liggende Feuerlay laat hij zien en voelen hoe fijn aards de sterk verweerde leisteen hier geworden is, waardoor de bodem beter water kan vasthouden. In de Ohlenberg komt behalve leisteen ook kwartsietzandsteen voor. Karakteristiek voor de snel opwarmende Engelstein zijn dan weer het voorkomen van puimsteen en een hoog ijzergehalte. Door deze bodemnuances smaken de wijnen telkens net even anders, met zowel verschillen binnen één bepaald jaar als tussen jaren onderling. Een constante factor, naast de al vermelde zuurgraad, is hun minerale, bijna zilte ondertoon.

Steilhang

Nog een doorslaggevende kwaliteitsfactor: de instraling van de zon. De helling van de Hamm heeft een stijging tot wel 70 procent, wat heel steil is. Overbodig te zeggen dat het uitzicht vanaf het landbouwweggetje dat deze Lagen verbindt, geweldig is en doet denken aan vergelijkbare uitzichten in het Moezeldal. Het weggetje is er gekomen in het kader van een ingrijpende ruilverkaveling (Flurbereinigung), waarbij het aantal perceeltjes van de oorspronkelijke 2537 (!) teruggebracht werd naar 620 en de toegankelijkheid van de nieuw gevormde percelen sterk verbeterd werd. Toch blijft het ook anno 2011 ploeteren, want de hellingen zijn zo steil dat er maar weinig mogelijkheden voor mechanisatie zijn en de meeste stokken nog altijd om individuele paalgeleiding vragen. Wijnbouw in de Mittelrhein is altijd heel arbeidsintensief geweest en zal dat ook blijven. Er is namelijk geen andere optie dan steile hellingen. Om die reden hebben veel kleine wijnboeren er de afgelopen decennia het bijltje bij neergegooid en is de aanplant gevoelig afgenomen. Her en der braakliggende terrassen zijn er stille getuigen van. (Als nu ergens Europese landbouwsubsidie gewenst is, dan is het hier wel.)

Dat het ook anders kan, heeft Matthias Müller wel laten zien. Hij is tegenwoordig eigenaar van 14 hectare binnen de Bopparder Hamm en daarmee een ware ´grootgrondbezitter´. Nog even terugkomend op het fenomeen Steilhang, Müllers Grosse Gewächse komen zonder uitzondering uit het lager gelegen, wat warmere gedeelte van de helling. In een warm jaar als 2009 kwam zijn Ohlenberg GG zelfs aan 13,5 % alcohol! Met daarnaast de altijd aanwezige zuren om het verteerbaar te houden.

Uit het niets

Hoewel er in Boppard zelf diverse wijngoederen gevestigd zijn, moet je voor de beste producenten van wijnen uit de Hamm toch in het dorpje Spay zijn, net even ten noorden van de Hamm. Hier is ook het wijngoed van Müller te vinden. Drie eeuwen lang was het een kleinschalig en anoniem familiebedrijf met nog tot ver in de 20e eeuw gemengde agrarische activiteiten. Uit bittere economische noodzaak. Matthias, die het wijngoed 15 geleden overnam, geloofde echter in het potentieel van de Hamm, breidde zijn wijngaardbezit gevoelig uit én wist kwalitatief door te breken. Wat hij de afgelopen tien jaar aan serieuze prijzen gewonnen heeft, liegt er alvast niet om. Al geniet Müller in Duitsland inmiddels volop erkenning, gelet op de kwaliteit van zijn wijnen verbaas je je over de bescheiden prijzen ervan, zowel op zijn eigen particuliere prijslijst als op restaurantkaarten in de omgeving. Export mag nog steeds geen naam hebben. De nieuwbouw van een moderne Vinothek (inclusief terras en mogelijkheid om hapjes te serveren) laat echter zien dat de zaken goed gaan. In hoge mate is dat te danken aan particuliere klanten die hun wijn zelf komen afhalen. Ze genereren driekwart van de omzet en zorgen voor korte lijnen en bescheiden overheadkosten.

Feinherb

Ondanks zijn reputatie heeft Müller geen last van sterallures. Hoewel het zaterdagmiddag is en zich voortdurend klanten melden, neemt hij ruim de tijd voor het wijngaardbezoek. Hij kan er zich helemaal in uitleven. Bij het proeven naderhand moeten we ons inhouden, want de lijst is naar goed Duits gebruik nogal uitgebreid en ´s avonds moeten we er nog stevig tegenaan in de fameuze  Wöllsteiner Weinstube in Rheinhessen. Daarom geen eindeloze uitweidingen over, maar een algemene typering. Müllers Rieslings vallen op door hun fijne, subtiele aroma´s, speelse zuren, mineralen en zuiverheid. Precisie, zo je wilt. Veel meer Mittelmosel dan Rheingau. Verleidelijk ´vrouwelijk´ als de Loreley? Hoe hij met de zuren omgaat? Van ontzuren moet hij niet veel hebben, maar toestaan van malolactische gisting is wel een optie, zeker in een jaar als 2010. Bovendien is hij een pleitbezorger van functioneel, maar discreet restzoet. Heel wat van zijn wijnen dragen daarom de smaaktypering feinherb. De drie doosjes die ik mee naar huis nam, zijn trouwens allemaal al weer schoon op.

Weingut Matthias Müller

Bopparder Strasse 45, Spay

Tekst en foto’s: René van Heusden

Foto’s, van boven naar beneden: Boppard, uitzicht op de Rijn vanaf de wijngaard, leisteen, de Bopparder Hamm, Matthias Müller en het uithangbord van het Weingut.

Vinexpo is elke twee jaar weer dé mogelijkheid voor Bordeaux om zich in de kijker te spelen. En, wie het breed heeft, laat het breed hangen. Zoals de châteaux van de classificatie van 1855, die bij hun traditionele persdiner op Château Haut-Brion maar liefst drie drie-sterren-chefs inhuurden voor het verwennen van de 250 uitgenodigde journalisten.


Vinexpo is elke twee jaar weer dé mogelijkheid voor Bordeaux om zich in de kijker te spelen. En, wie het breed heeft, laat het breed hangen. Zoals de châteaux van de classificatie van 1855, die bij hun traditionele persdiner op Château Haut-Brion maar liefst drie drie-sterren-chefs inhuurden voor het verwennen van de 250 uitgenodigde journalisten. Chef Alain Passard (L’Arpège, Parijs) stak subtiel de draak met de aanwezigen door als voorgerecht rode bietjes te serveren. En iedereen vond het héérlijk, want wanneer eet je nou 3-sterren-bietjes? Op Haut-Brion dus. Voordat we daar belandden, waren er nog een aantal andere evenementen af te struinen.

20 sur vin

Voor mij begon Vinexpo al vroeg dit jaar, als jurylid van een wedstrijd op de vrijdagavond op Château Lafite. Een achttal universiteitsteams streden tegen elkaar in een competitie georganiseerd door de Commanderie du Bontemps van de Médoc, Graves en Sauternes. De teams – drie vertegenwoordigers van elke universiteit – werden getest op hun kennis, met een aantal multiple-choice-vragen, en hun proefvaardigheden. Zo moest een serie van drie wijnen van jong naar oud in de goede volgorde worden geplaatst en van één wijn per team werd een proefomschrijving gevraagd en de appellation, het jaar en het château. Dat was iets te moeilijk, maar dat is het voor iedereen. De wedstrijd werd gewonnen door het team van de Harvard universiteit (Boston), gevolgd door Hong Kong en op een gedeelde derde plaats Nijenrode. We hadden dus toch weer iets om even trots op te zijn. Bravo!

De wedstrijd werd gevolgd door een diner in de chais van Lafite. De Baron staat er in de Bordeaux om bekend dat hij bij diners altijd matige jaargangen schenkt, dus we waren benieuwd. Het werd 1983 van Jeroboam, en die toonde zich niet eens zo slecht, mede dankzij het grote formaat. Maar, in alle eerlijkheid, veel keuze heeft de baron ook niet als hij oude jaren wil schenken. De jaren zeventig en tachtig staan nu eenmaal niet bekend als de sterkste periode van Lafite. Dat wordt bij de ophef van de afgelopen jaren nog wel eens vergeten. Zelf had hij zich verzekerd van een mooie avond door aan weerskanten een studente uit het winnende team te laten plaatsnemen.

Bouscaut: ingetogen decadentie

De club van wijngoederen uit de Graves hebben de eer de openingsavond van Vinexpo te mogen verzorgen, aan de vooravond van de start van de beurs. In de Graves zijn ze niet zo arrogant en hoogdravend als in de Médoc, dus deze avonden verlopen altijd in een genoeglijke en ontspannen sfeer. Geen smoking dus, en lekker proeven van jongere en vooral ook wat mooie oudere witte en rode wijnen uit Pessac-Léognan. Er zijn slechtere manieren om je zaterdagavond door te komen. Zo waren we zeer onder de indruk van de witte Domaine de Chevalier 2005 en de prachtige Haut-Bailly 1998, een wijn die nog stond als een huis. 1998 is hier en op de rechteroever ongemerkt misschien toch een heel mooie jaargang. De Laville-Haut-Brion 2003 liet nog eens zien dat dit bepaald geen jaargang is voor grote witte wijnen.

De gerechten, die geserveerd werden met de precisie van een militaire operatie waren helemaal in orde. Althans, als we in aanmerking nemen dat het buiten de verwachting ligt dat de lijngevangen wilde zeebaars exact perfect gegaard zou zijn – hij was iets te kort in de pan geweest, en bij anderen weer iets te lang. Kan gebeuren. Het vreemde ‘spektakel’ na afloop, met reusachtige verlichte opblaaspoppen was een tikje bizar, maar daar hoefde je  gelukkig niet voor te blijven.

Haut-Brion: uitgesproken decadent

Het persdiner van de châteaux die zijn verenigd in de classificatie van 1855 moet natuurlijk wel een hoogtepunt zijn.  Deze oude en in feite versleten classificatie blijkt op de wereldmarkt een doorslaand succes, zoals we kunnen constateren bij de recente prijsstijgingen voor 2010. Met Bordeaux gaat het slecht, met de Grands Crus Classé’s kan het gewoon niet beter gaan. Ze glommen dan ook van trots, daar op Haut-Brion, in een prachtige doorzichtige tent met het château op de achtergrond en burgemeester/minister Alain Juppé in hun midden – die de eigenaren op hun vraag verzekerde dat de bestrijding van valse flessen voor zijn collega van Landbouw een topprioriteit is. Want dat is waar ze zich druk over maken.

De 360 aanwezigen werden vermaakt door drie 3-sterren-chefs, die elk een gerecht voor hun rekening namen en gezamenlijk een toetje. Mooi gevonden. De mooiste gerechten waren gemaakt door Anne-Sophie Pic, de enige vrouwelijke driesterren-chef die Frankrijk rijk is.  Als gezegd maakte Alain Passard er een karikatuur van, door bietjes te serveren met een saus van honing en chocola en als nagerechtje aardbeien met een saus van olijfolie. Het blijft mooi om te horen hoe de Bordelais aan tafel blijven strooien met complimenten voor dit soort gerechten, alsof het iets heel bijzonders is. Tja, ze moesten misschien wel.

De Haut-Brion 1975 van dubbele magnums leverde de nodige discussie op. Een moeilijk jaar, ook hier, door een duidelijke droogte in de tannines. Toch een mooie wijn – laten we niet altijd te kritisch zijn – met zeker een prachtige, complexe geur. Hoewel de Yquem 1990 niet het beste jaar is dat hier werd geproduceerd, was deze wijn in combinatie met het nagerecht toch wel het klapstuk van de avond. En gelukkig ruim genoeg geschonken om er heerlijk van te genieten dat we een avond de gast mochten zijn van de Prince de Luxembourg en zijn equipe.

Met de boot

Nee, dan was de boottocht die Castel voor zijn relaties organiseerde, een stuk gezelliger en informeler, en geen spoor van dikdoenerij. Altijd leuk om op een mooie zomeravond over de Garonne te varen naar een restaurant verderop, om daar een lekker stukje steur met verse foie gras te eten. Mooi glas Ferrande blanc erbij, een gezellige tafel, en je avond kan niet meer stuk. We zullen dus vooral niet klagen dat de bus er een uur over deed om bij de boot te komen en dat we dus ook erg laat terug waren, zodat we pas om twee uur in de nacht naar bed konden. André Koopman (foto), die ons had uitgenodigd, kon er ook niets aan doen, en hield de stemming er voorbeeldig in. Het hoort nu eenmaal bij de Vinexpo en de partijtjes in de avond, laten we maar zeggen. Het leven van een society-reporter is zwaar…

Ronald de Groot

Op de foto’s, van boven naar beneden: Eric de Rothschild, Alain Juppé, de doorzichtige tent op Haut-Brion, 3-sterrenbietjes, André Koopman.

Begin jaren negentig was het altijd een belevenis. Je ging naar Parijs of Bordeaux om te jureren voor de Coupe des Crus Bourgeois. Om onnavolgbare redenen is deze knock-out-wedstrijd op een gegeven moment ter ziele gegaan. De laatste editie was in 1999. Tot dit jaar. Op initiatief van het Franse blad Le Point is de wedstrijd nieuw leven ingeblazen. Op naar Bordeaux om te oordelen over de Crus Bourgeois.

Begin jaren negentig was het altijd een belevenis. Je ging naar Parijs of Bordeaux om te jureren voor de Coupe des Crus Bourgeois. Om onnavolgbare redenen is deze knock-out-wedstrijd op een gegeven moment ter ziele gegaan. De laatste editie was in 1999. Tot dit jaar. Op initiatief van het Franse blad Le Point is de wedstrijd nieuw leven ingeblazen. Op naar Bordeaux om te oordelen over de Crus Bourgeois.

Enige nadeel van dit soort wedstrijden is natuurlijk dat de echte ‘grote namen’niet meedoen, uit angst niet te winnen. Maar dat moet nu een maal als een gegeven worden geaccepteerd. Je kunt moeilijk verwachten dat châteaux als Chasse-Spleen, Haut-Marbuzet of Sociando-Mallet hun reputatie op het spel zouden zetten.

De wedstrijd was opgezet als vanouds, met een knock-out systeem. Maar toch met één belangrijk verschil. Alles moet sneller tegenwoordig. Dus in plaats van drie jaargangen, werd nu één jaargang van elk château gepresenteerd. Dan moet je toch wat meer geluk hebben om te winnen. Maar een slechte winnaar rolt er ook nooit uit. Geproefd werd de jaargang 2008, een goed jaar, maar toch niet zo gemakkelijk, zodat er toch duidelijke kwaliteitsverschillen waren. In totaal waren er 164 châteaux uit de classificatie van de Crus Bourgeois die deelnamen aan deze competitie. Tien tafels met drie juryleden elk proefden in drie rondes steeds een koppel van twee wijnen, en in de derde ronde een serie van vier of vijf wijnen, om de tien finalisten te bepalen.

Zeker in de eerste ronde werd nog eens duidelijk hoe groot de verschillen in een jaar als 2008 tussen de Crus Bourgeois zijn. Rijp en rot, of liever gezegd onrijp, stonden door elkaar. Uiteindelijk moest de strijd worden beslist in de finale van tien. Daar rolde een verrassende winnaar uit: Château Dévise d’Ardilley, Haut-Médoc. Toch een beetje een outsider in een finale met fraaie wijnen als La Haye (Saint-Estèphe), Lamothe-Bergeron (Haut-Médoc) en Branas-Grand-Poujeaux (Moulis). Maar zeker een mooie wijn, krachtig en rijp, een mooie klassieke Médoc. Een mooie winnaar van een leuke wedstrijd, een goede manier om de Crus Bourgeois, die erg in de schaduw van de Grands Crus Classé’s staan, eens in het zonnetje te zetten.

Ronald de Groot

Foto: de winnaar, Jacques Philippe van Château Devise d’Ardilley

De negen eervolle vermeldingen (de overige finalisten)

La Haye (Saint-Estèphe)

Lamothe-Bergeron (Haut-Médoc)

Branas-Grand-Poujeaux (Moulis)

Fleur-Lamothe (Médoc)

D’Agassac  (Haut-Médoc)

Tour-Séran (Médoc)

De Gironville (Haut-Médoc)

De Brande  (Haut-Médoc)

Peyrat-Fourton (Haut-Médoc)

Het kan verkeren. Beklaagden we ons in een vorige aflevering nog over de magere tijden op lunchgebied, met de komst van mei bleken de vette tijden weer te zijn aangebroken. Met evenementen waarbij boodschappen even smaakvol als effectief gecommuniceerd werden door het product in kwestie te omlijsten met een uitgelezen maaltijd.


Het kan verkeren. Beklaagden we ons in een vorige aflevering nog over de magere tijden op lunchgebied, met de komst van mei bleken de vette tijden weer te zijn aangebroken. Met evenementen waarbij boodschappen even smaakvol als effectief gecommuniceerd werden door het product in kwestie te omlijsten met een uitgelezen maaltijd.

Bij John op het terras

Om er in te komen een fijne vrijdagmiddagmaaltijd op kosten van een van onze favoriete pr-dames op het terras bij Halvemaan, een oase in het verder zo deprimerende Buitenveldert. Om nog maar te zwijgen van die trieste Zuidas met al die interessantdoenerige poenscheppers een eindje verderop. Dit echter terzijde, want het werd een mooie middag. John Halvemaan, een ouwe rot in het vak, liet zien dat die in het voorjaar onvermijdelijk lijkende asperges best lekker te maken zijn. Bijvoorbeeld door ze te combineren met zacht gerookte paling. Fijne vondst, want die flauwe dingen krijgen dan ineens een beetje smaak. Ook andere zaken bleken meer dan aangenaam. ML ♥(♥). En nee, natuurlijk dronken we daar geen ´aspergewijn´ bij. Wat een flauwekul. Waarom hebben die in negen van de tien gevallen net zo weinig smaak als de witte stengels waarbij ze geschonken worden?

Supertrio bij Fred

Om uitsluitend rood te schenken bij een hele maaltijd, met een zuiderse variant uit Puglia als aperitief, gaat ons wat ver. Dit was echter het geval bij de overigens voortreffelijke lunch bij restaurant Fred in Rotterdam. Die zaak bevalt ons iedere keer beter. ML ♥♥. Poot Agenturen liet er aan gewaardeerde relaties uit de detailhandel een aantal wijnen van het Italiaanse Vignamaggio, het castello op Leonardo da Vinci´s schilderij van La Gioconda, alias Mona Lisa. De proeverij gebeurde in wijn-spijsvorm, met wijnen van het moederbedrijf in Toscane en van de recentelijk in Puglia gestarte vestiging. Een concept naar ons hart, want zo bespaar je een hoop tijd en kom je direct aan de essentie toe. Onze favoriet was overigens de pure Cabernet Franc, tevens de duurste van het stel. Tja. Voelden we ons bij Halvemaan al de koning te rijk met het opwindende gezelschap van één verpletterende schoonheid, bij Fred werden we omringd door een compleet supertrio!!! Het bestond uit Judith Poot, Marga van den Heuvel én Sara Channell. We waren daar zo beduusd van dat we onze jas lieten hangen en vergaten ons cadeautje mee te nemen. Kun je nagaan.

Met Lidewij op de kamer van Xavier…

Een paar dagen later was Haarlem onze bestemming. We interviewden daar wijnmaakster en schrijfster Lidewij van Wilgen, grande dame en diva van Mas des Dames. Het interview en de bespreking van haar boek Het Domein zijn te lezen in Perswijn nummer 4, zoals te doen gebruikelijk weer een uitgave om van te smullen. Wat een heerlijke vrouw! Intelligent, geestig, zonder kapsones. En eentje die puike wijnen maakt Daar zouden we dus nog wel eens een vorkje mee willen prikken. We konden voor het interview uiteraard gebruikmaken van het kantoor van Xavier Kat, directeur van Okhuysen. Fijne zaak, al hebben wij wel enige moeite met Xaviers ´twitterij´ om een rosé voor de NRC Wijnclub te kiezen. De ´tijdgeest´? Help! We zien dat vader Louis Kat niet zo snel doen. Dit echter terzijde. Nog even terug naar de charmes van Lidewij en de uitwerking daarvan op beroemde wijnschrijvers. Tijdens de proeverij bij Okhuysen, waarvoor ze speciaal naar Haarlem was overgekomen, signaleerden wij onder de bezoekers aan haar tafel niemand minder dan HD zelve, in zichtbaar jolige stemming. En terecht.

Mick en Dirk in de rosse buurt!

Een paar dag later was het de beurt aan Mick Kooistra van Horizon Wines. Die had zijn goede vriend en leverancier Dirk van der Niepoort op bezoek. Dat betekent steevast spektakel. Zo ook ditmaal. Dirk zou een serie van zijn Redoma laten proeven plus nog een hele lading andere wijnen. Waarvan een deel tijdens de lunch. Locatie voor deze bijeenkomst was het recentelijk geopende restaurant ANNA in de Warmoesstraat. Inderdaad, een vrij ´aparte´ locatie. Zowel buiten als binnen. In welk deel van Sodom aan het IJ zich de voornoemde Warmoesstraat bevindt, behoeft hopelijk geen nadere toelichting. Gedurfd dus om daar een nette zaak te beginnen. Binnen moet je goed oppassen voor een paar verraderlijke afstappen die nog gevaarlijker zijn dan die bij Ivy in 010. Het scheelde maar een haar of we hadden ons onvrijwillig richting Oudezijds gelanceerd. Alsof er al niet genoeg gevallen wijnscribenten rondlopen… Gelukkig onderscheidde collega Harold Hamersma zich als redder in de nood. Waarvoor dank.

ANNA is pas sinds kort open, maar chef Andrès Delpeut (voorheen o.a. De Roggebot) lijkt er, gelet op de kwaliteit van het gebodene, zijn draai al gevonden te hebben. ML ♥♥+. Kortom, een aanwinst voor Amsterdam. De prijzen zijn bovendien alleszins redelijk. Aanbevolen dus. En tja, Dirk had uit Portugal nog wat ouwe portmeuk meegenomen. Zoals Garrafeira 1977 en Colheita 1912… Wow!

Moët on the rocks?

De Grote Hamersma liet overigens de fijne lunch bij ANNA lopen om naar de presentatie van, schrik niet, Ice Impérial te gaan. Al zouden wij wél uitgenodigd geweest zijn – maar bij Moët zien ze ons al komen! – we zouden er niet naar toe zijn gegaan. Want waar hebben we het over? Lees en huiver: een champagne die door Moët & Chandon ´speciaal ontwikkeld´ zou zijn om met ijsblokjes te kunnen drinken… Het spul is in andere landen trouwens al sinds 2010 op de markt, maar dat doet er hier niet toe. Nee, de vraag is hoe diep je als marktleider wilt en kunt zakken? En wij maar denken dat we met dat hoerige rode flesje van Piper-Heidsieck met rietje – hooguit geschikt voor zekere etablissementen in de nabije omgeving van ANNA – al het dieptepunt bereikt hadden.

Splinter en balk

Onze gewaardeerde collega Gert Crum fulmineerde in De Proefkrant tegen het ijdel gebruik dat supermarkten zouden maken van de naam Bourgogne. Ze zouden volgens hem geen twijfelachtige wijnen uit die streek mogen aanbieden. Wij delen zijn kwaliteitsanalyse volledig, maar niet zijn remedie. Die lijkt ons namelijk een tikje wereldvreemd. Handel is nu eenmaal handel en daarbij draait alles om prijzen. Crum moet bovendien toch ook weten dat die vermaledijde derderangs wijnen a) op substantiële schaal in zijn geliefde Bourgogne gemaakt worden, b) daar de zegen van het agrément voor de appellation krijgen, en c) dus vrij verhandeld mogen worden. Hij zou zijn preek daarom beter aan het adres van de Bourguignons richten in plaats van aan de grutters. Wellicht had hij, wanneer hij zich door dit soort twijfelachtige praktijken als Bourgogneliefhebber zo gekwetst voelt, dan ook in zijn hoedanigheid van Champagnevriend consequenties moeten trekken door te bedanken voor de Oosterscheldekreeftenjury die aan het handje van sponsor Moët & Chandon moet lopen. Moët dat bij die Zeeuwse kreeft mooie sier wil maken met een Vintage 2002, maar ondertussen met dat treurige Ice-gedoe al wel de naam Champagne te schande heeft gemaakt.

Met Olive en Anthony bij Niek

Nog een keer naar Amsterdam. Nu naar Vermeer, hoe kan het anders? Importeur Oud Reuchlin & Boelen had daar in samenwerking met va va Annette Badenhorst van WOSA een instructieve lunch georganiseerd in aanwezigheid en met de wijnen van Anthony en Olive Hamilton Russell. Het geheel onder de perfecte regie van maître Niek Beute. Jammer dat de lunch gemeten naar het aantal gangen wat achterbleef bij die in ANNA, maar over de kwaliteit van het gebodene niets dan lof. ML ♥♥. Select gezelschap met o.a voormalig NGS-voorzitter Cees Vos, die tegenwoordig een opmerkelijk ruige Siciliaanse look vertoont, prijzenkeizer Jan van Lissum met modieuze sjaal tegen eventuele verkoudheid en Sharon van Minden van wijnleefstijlblad WineLife. Namens ORB was onder meer Corinne Hofland van de partij, die momenteel het examentraject voor Master of Wine volgt. Zet ´m op, Corinne; het wordt stilletjes aan hoog tijd voor een tweede Nederlandse MW.

We noteerden dat de wijnen van Hamilton Russell (Chardonnay en Pinot Noir à la Bourgogne) en ook die met label Southern Right (Sauvignon en Pinotage) erg lekker en ´gastronomisch´ zijn en concentreerden ons verder vooral op de conversatie met Olive. Anders dan haar naam doet vermoeden, bleek ze uit Ermelo in Transvaal te komen en in het Afrikaans nog veel aantrekkelijker te klinken dan in het Engels. Ze liet ons weten aan een fijn kookboek te werken en dat ze daarom wilde fotograferen wat ze voorgezet kreeg. Voor deze ene keer hadden we daar nu eens geen moeite mee.

Tot gaat Belgen een wijnlesje leren

Nog een wetenswaardigheid die weliswaar niet direct lunchgebonden is, maar wel van importantie. Kreeg Nederwijnland de afgelopen tijd te maken met een groeiende Belgische aanwezigheid, er is nu ook een opmerkelijke tegenzet gedaan. Wine Society kondigde dit enkele maanden geleden al aan en kan nu ook naam en toenaam noemen. PR-diva Anneke Tot gaat zich voortaan ook in het koninkrijk der Belgen roeren en heeft daartoe een joint venture met een groot Brussels kantoor gesloten. La Tot verzekerde ons dat zij haar doorgaans nogal directe taalgebruik aan zal passen aan de Belgische zeden en gewoonten. Men houdt er daar namelijk niet zo van met ongemakkelijke waarheden geconfronteerd te worden. We wachten nu vol spanning de uitnodiging af voor de officiële lancering in een gunstig bekendstaand horeca-etablissement. Want neem van ons aan dat ze ook in dat apenland België nog steeds heel aardig van koken en schenken weten.

Nieuwe ML!

Over koken en schenken op hoog niveau gesproken, c.q. de juiste appreciatie daarvan, tijdens een magnifieke middagmaaltijd van het type LLLL – met acht gangen van cuisinier Erik van Loo en een veelvoud aan trefzeker gekozen wijnen van schenker Jaco van Hensbergen op het terras van restaurant Parkheuvel te Rotterdam (ML ♥♥♥) heeft wijndocent, taxateur en bovenal ervaren hedonist Frank Jacobs met speels gemak de meesterproef afgelegd die recht geeft op het dragen van de prestigieuze titel Master of Lunch. De beoordelingscommissie kende hem de titel toe met het predicaat summa cum laude. Proficiat!

René van Heusden ML

Op de foto’s, van boven naar beneden: Judith Poot, Marga van den Heuvel en Sara Channell, Lidewij van Wilgen, Xavier en Louis Kat, Mick Kooistra & Dirk van der Niepoort, Harold Hamersma, Andrès Delpeut, Gert Crum, Annette Badenhorst & Sharon van Minden, Anthony en Olive Hamilton Russell, Anneke Tot, Frank Jacobs.

Waarom gaat een beschaafd mens in vredesnaam naar een verdorven oord als Amsterdam? Alleen als er echt iets te doen iets dat de moeite waard is. Want hé, 020 heeft van tijd tot tijd ook best wel positieve kanten. Zoals die door de markante Nieuw-Vennepse wijnimporteur Jaap Kwast georganiseerde feestdag in l’Europe met als stralend middelpunt Gaia Gaja! Die uit Barbaresco dus.


Ajax was de dag tevoren voetbalkampioen van Nederland geworden. Kampioen van de armoede weliswaar, maar voor de bierdrinkende mannelijke medemens met benedengemiddeld IQ niettemin genoeg reden om zich te bezatten, in staat van opgefoktheid het Museumplein en naaste omgeving voor de zoveelste keer te verbouwen en de rest van Noord-Hollands grootste gemeente te veranderen in een treurig stemmende gribus. Eigenlijk te vies om te betreden, terwijl het ook nog eens motregende. Welkom in Emsterdem!

Woonachtig als wij tegenwoordig zijn in de enige echte Stad van Nederland waar alles als eerste gebeurt en grote projecten vol enthousiasme aan de lopende band geklaard worden, konden wij al wandelend van het Centraal Station naar de Munt met moeite een meewarige glimlach onderdrukken bij de vaststelling dat het met de aanleg van die ondergrondse paardentram anno 2011 steeds niet erg vlot. Ook zagen we dat de riolering in de Nieuwe Doelenstraat open ligt, ongetwijfeld voor onbepaalde tijd. We moesten namelijk in het aan die straat gelegen Hotel de l´Europe zijn voor een partijtje. En niet zomaar een partijtje. Nee, dit zou wel eens dé partij van het jaar geweest kunnen zijn!

M´as tu vu?

Waarom gaat een beschaafd mens in vredesnaam naar een verdorven oord als Amsterdam? Alleen als er echt iets te doen iets dat de moeite waard is. Want hé, 020 heeft van tijd tot tijd ook best wel positieve kanten. Zoals die door de markante Nieuw-Vennepse wijnimporteur Jaap Kwast georganiseerde feestdag in l´Europe met als stralend middelpunt Gaia Gaja! Die uit Barbaresco dus. De uitdrukking ‘dochter van’ is hier niet op z´n plaats; eerder moeten zeggen dat Angelo Gaja ‘vader van’ is.

Partijtjes organiseren kun je aan Jaap Kwast en zijn team wel overlaten. In dit geval het proeven van een indrukwekkende verticale serie Barbaresco van, inderdaad, Gaja: dé producent van Barbaresco. Tussen Kwast en de Gaja´s klikt het, want Angelo was destijds eregast bij het waarlijk zeer memorabele Heerendiner in het Overveense etablissement De Bokkedoorns (waar anders?!) ter gelegenheid van Jaaps 25-jarig jubileum als wijnkoper.

Jaap, voluit eigenlijk Jaap Jan, is een volbloed zakenman. Scherp, maar gelukkig wel een die ook van wat versiering in het leven houdt en met wie het altijd uitstekend lunchen is. Uitsluitend in zeer nette zaken, dat spreekt voor zich. Wij kunnen dit uit ruime eigen ervaring bevestigen. Verder houdt hij van media-aandacht en staat hij graag in het Stan Huygens Journaal van de ‘krant’ voor Wakker Nederland. Of de Henken en Ingrids die deze publicatie lezen iets met Barbaresco van Gaja hebben, is twijfelachtig. Doet er ook niet toe. Je naam dikgedrukt zien, daar gaat om. En zulks natuurlijk nog liever in een werkelijk invloedrijke rubriek als Wine Society.

Stijlvolle entree

Nadat wij na enig zoekwerk en omlopen vanwege de reeds genoemde rioleringswerken uiteindelijk de provisorische ingang van l´Europe hadden weten te bereiken, bleken wij een wereld van Stijl te hebben betreden. De ontwikkelde lezeres (m/v) weet natuurlijk dat we het hier over een Amsterdams instituut hebben. Een zeer nette zaak, om zo te zeggen. In verbouwing, dat wel. Vooral het gastronomisch restaurant was dringend aan een upgrade toe. Excelsior was immers afgebladderd tot een bedenkelijk niveau. Bord´Eau komt ervoor in de plaats. Daarover straks meer.

We werden na binnenkomst naar de bibliotheek begeleid, alwaar we opgewacht werden door een waarlijk super charmant duo, bestaande uit Elise Kwast en JJC´s andere steun en toeverlaat: Brigitte van der Windt. Yes! De dag kon al niet meer stuk. Eenmaal binnen een fijn kopje koffie met een koekje en een al even fijne conversatie met Johan Veenstra die namens het kennelijk nog steeds bestaande Wijnplein aanwezig was. Zijn hoofdredacteur is om redenen die wij graag aan de lezeres (m/v) overlaten niet meer zo welkom bij serieuze bijeenkomsten. Dit echter geheel en al terzijde.

Onder de aanwezigen…

Ter zake nu. Het was me het gezelschap wel zeg. Gaia Gaja was niet de enige leverancier van Kwast Wijnimport die zich liet opmerken. We signaleerden ook Giulio Bertrand, de Piemontese eigenaar van het magnifieke Kaapse wijn- en olijfoliegoed De Morgenster, Philip de Haseth Möller (vastgoedmagnaat en kasteelheer van Monestier La Tour in Bergerac en Vrai Canon Bouché in Fronsac) en Arnaud Longuent, exportmanager van Champagne Laurent-Perrier. Hoewel het aantal dames weer bedroevend dun gezaaid was, werd het gemis aan kwantiteit ruimschoots gecompenseerd door kwaliteit in de persoon van Nederlands enige echte wine socialite Janna Rijpma. Ach, Janna woont in het verkeerde land. Ze hoort thuis in Parijs, Londen of New York. Het was dat Gaia de show stal, want anders had zij dat gedaan. Ze droeg een kleurig toilet dat zelfs het druilerige Emsterdem in lentestemming bracht. En niemand die zo´n heerlijke nekmassage weet te geven. Misschien wat minder flamboyant, maar beslist niet minder van klasse, de hoofdstedelijke restaurateur en wijnkenner Floor van Eede. We kennen slechter gezelschap. 

Wie we hier zeker ook moeten vermelden, is Patrick Uyttewaal, oudgediende bij Kwast en tevens nestor van het befaamde Perswijn proefpanel! Hij had de rol op zich genomen van ‘gewone man’ en speelde die met verve. Zo leerden wij dat hij thuis geen marmeren toilet hoeft zoals de gasten van l´Europe. Waarvan akte.

Gaia spreekt!

En toen was het de beurt aan Gaia! Net als haar vader is ze iemand met présence. On-Italiaans eenvoudig gekleed, zonder opzichtige sieraden, maar met volop persoonlijkheid. Super intelligent, innemend, geestig, wat eigenlijk niet? Ze spreekt vloeiend Engels, maar dan wel met een verrukkelijk sexy Italiaans accent. Ze noemt haar importeur bijgevolg Zjaape. En ze weet waarover ze heeft. Gezeten tussen vader Jaap en zoon Martijn Kwast, leidde ze haar aandachtige gehoor met veel verve langs een indrukwekkende serie Barbaresco´s, met als uitsmijter de 89-er. Tevoren had onze buurman Johan Kragtwijk, de vermaarde chef sommelier van Karel V in Utrecht, ons geattendeerd op de verleidelijke verteerbaarheid van de 2007. Maar dat hadden we zelf ook al ontdekt. Kortom, Barbaresco van Gaja is gewoon erg lekker. Om na de Piemontese tannines de mond op passende en smaakvolle wijze schoon te maken voor de lunch, mocht de meneer van Laurent-Perrier zijn Vintage 2002 laten serveren in de tijdelijke ruïne genaamd Freddy´s Bar. Zo zien wij dat graag. Die champagne dan.

Aan tafel

En dan nu de lunch. Die was een primeur voor Bord´Eau dat pas over een paar weken open gaat. Laten we maar even beginnen met onze waardering van ♥♥. Let wel: voor een restaurant dat officieel nog niet open is. Er wordt immers nog volop verbouwd. De naam Bord´Eau is tegelijk wel en niet origineel. In Gent is er bijvoorbeeld al een eetgelegenheid met die naam. Maar aan de andere kant, de ligging aan het water rechtvaardigt zo´n naam volledig. Chef Richard van Oostenbrugge gaf alvast een mooi visitekaartje af. Bord´Eau deed ons overigens even terugdenken aan een lunch (met verflucht) destijds bij Vossius. Dat uiteindelijk nooit officieel geopend is. Saillant detail: Rob Kranenborg is als adviseur betrokken bij Bord´Eau…

Samengevat: prima keuken en prima aansluitende wijnen van, drie keer raden, Gaja. Wederom hoogst verteerbaar. Een paar live gezongen aria´s van Verdi en Bellini zorgden voor een opperbeste stemming.

Aan de rosé…

Na afloop van de lunch hadden wij voor Perswijn een exclusief interview met Gaia. We zijn ten slotte niet zomaar sterreporter van dat onvolprezen prachtblad. Evenals voor een impressie van de proeverij nog wel even geduld oefenen tot nummer 5, want na een onderhoud met zo´n Vrouw is enige emotionele débourbage wel gewenst. Met het oog op objectiviteit en zo. Iemand die in dit verband wederom even genoemd moet worden, is Arnaud Longuent van Laurent-Perrier. Als galante Fransman begreep hij onmiddellijk ons fijnzinnige verzoek om ter omlijsting van ons gesprek geheel en al belangeloos een fles Champagne Rosé van zijn huis ter beschikking te stellen. Sterker nog, hij beschouwde dat als een grote eer. Een man naar ons hart derhalve. Hij zal het ongetwijfeld nog ver schoppen. Zeg nu zelf, wanneer je als heer met een dame rosé drinkt, komt daar uiteraard maar één versie voor in aanmerking. Overbodig te zeggen dat het een zeer geanimeerd gesprek werd. Of: hoe de zo deprimerend begonnen dag in majeur eindigde. Goed gedaan, Zjaape!

René van Heusden ML

Foto’s van boven naar beneden: Gaia Gaja, Angelo Gaja, Brigitte van der Windt en Elise Kwast, Jaap Kwast en Giulio Bertrand, Floor van Eede, Janna Rijpma en Philip de Haseth Möller, Patrick Uyttewaal, Jaap Kwast.

Al maanden lang is sprake van een gebrek aan gratis lunches in nette eetgelegenheden, aangeboden door importeurs die een belangwekkende blijde boodschap te communiceren hebben. En als ze er al waren, waren ze uitgerekend op dagen dat wij voor het werk weer eens in den vreemde dienden te verkeren. Dan maar wat eigen initiatief ontplooid. En zelf afgerekend… Maar wat zeiden onze goede en immer goedbedoelende ouders ook weer?

Al maanden lang is sprake van een gebrek aan gratis lunches in nette eetgelegenheden, aangeboden door importeurs die een belangwekkende blijde boodschap te communiceren hebben. En als ze er al waren, waren ze uitgerekend op dagen dat wij voor het werk weer eens in den vreemde dienden te verkeren. Dan maar wat eigen initiatief ontplooid. En zelf afgerekend… Maar wat zeiden onze goede en immer goedbedoelende ouders ook weer? Kind, datgene waar je moeite voor moet doen biedt je meer genoegen dan wat je in de schoot geworpen wordt. Tja, zo weten we er nog wel een paar. Dat bepaalde lekkernijen zouden gaan vervelen wanneer je ze dagelijks kunt nuttigen. Als deze moraal door de dagelijkse aantrekkelijkheid van één nooit vervelende lekkernij weerlegd wordt, dan ik het wel door wijn van tienmaal modaal per fles. Bij thuisgebruik, wel te verstaan.

Werkbezoek

We lunchten onlangs weer eens in de Bokkedoorns. Zoals trouwe lezeressen weten is dat een van onze favoriete eetgelegenheden. Aangezien onze charmante disgenote een uur (!) te laat was, lenigde maître Peter Bruins onze nood op de hem eigen, onnavolgbare wijze. Met een fijne fles champagne, uiteraard. Ook het gebodene op het bord was voor de zoveelste van een waarlijk exquise niveau. Zoals die duif, evenals de ook niet met uitsterven bedreigde eend en de kwartel een van onze lievelingsvogels. Met daarbij de Fusion V 2004 van De Toren. Uiteraard niet per glas, maar per fles. Vanwege de doordrinkfactor. Hm! ML ♥♥(♥).

We troffen het dubbel, want ook een voor de tijd van het jaar opmerkelijke gebruinde John Beeren, eigenaar van voornoemd etablissement in de duinen bij Overveen, kwam ons persoonlijk begroeten. Terecht, want het is immers niet niks om de Beroemde Wijnschrijver met, zoals te doen gebruikelijk, va va damesgezelschap, in je zaak te mogen hebben. Hij was die ochtend juist teruggekeerd uit, jawel, Zuid-Afrika. Van een ´werkbezoek´ aldaar. Ach ja, wat hebben die Nederlandse restaurateurs het toch moeilijk.

Geen fund, wel fun

Enige tijd later liepen we rond het middaguur te dolen door het centrum van wat Reve ooit de grote havenstad R. noemde en waar hij Matroos Vos ontmoette. Wij zelf werden, à la de doeltreffende bal van Diego Maradonna destijds tegen Engeland, geleid door de hand Gods. En wel richting Amarone. Zo maar. Of men daar nog een tafeltje had? Natuurlijk! Voor een Beroemde Wijnschrijver altijd. Sowieso een prettige zaak, waarover straks meer. Eerst iets over andere gasten. Een van de tafels werd bezet door een aantal hooggeplaatste werknemers van beleggingsgigant Robeco en een Engelstalige relatie. Heel vaak viel derhalve het woord fund. Hoewel deze lieden dagelijks met talloze miljoenen mogen spelen, bleken ze geen cent te willen spenderen aan een decent glas wijn. Triest. Persoonlijk hebben wij, ondanks onze eeuwige onderkapitalisatie (en bijgevolg nog steeds met smart hopend op een fijne retentiebonus uit de welgevulde kas van de Hoofdredacteur) niets met funds maar des te meer met fun. En die beleefden we in ruime mate. Maître Harry Baas was zo attent ons te melden dat hij wat lekkers uit Duitsland had binnen gekregen. Van Horst Sauer bijvoorbeeld. Riesling Grosses Gewächs Lump 2009 en zo. Kijk, dat bood perspectief op een belegging in genoegen met onmiddellijk rendement. Wijn werd zonder dat wij daarom hoefden vragen gekaraffeerd en in een groot glas geserveerd. Dat is vakmanschap. Verrukkelijk bereide coquilles en dito rogvleugel erbij en het feestje bleek compleet. Geld maakt niet gelukkig, zo heet het, maar een mooie lunch altijd. Mits je er iets bij te drinken hebt! ML ♥♥.

Leve de k..-Marokkaan!

Er zijn in ons goede vaderland xenofobe lieden met een beperkt denkraam die menen dat het bon ton is om meer nog dan op de vermeende ´anti-Nederlandse complotten smedende linkse kerk´ af te geven op Marokkanen. Om precies te zijn: op Nederlanders van Marokkaanse afkomst. Met dan vaak nog een vrouwonvriendelijk voorvoegsel dat wij, fijnzinnig als we zijn, hier liever niet gebruiken. We zouden deze types twee zaken willen aanraden om een wat genuanceerdere visie op de werkelijkheid te ontwikkelen. Allereerst de lectuur van het vermakelijke boek Vinexvrouwen van de hand van Naima El Bezaz. Over inburgeren en ´gezellige´ (lees: überkneuterige) Leitkultur in de polder. Vervolgens een bezoek aan het zeer Hollandse Gorinchem voor een maaltijd in restaurant Solo. De chef daar is net als El Bezaz iemand met Marokkaanse wortels. Mohamed El Harouchi heet hij. Koken leerde hij bij grootheden als Pascal Jalhaij, Robert Kranenborg en Cees ´meneer´ Helder. Recentelijk waren we weer eens voor de lunch in Solo en wat was dat een eye opener! Tweemaal kreeft bijvoorbeeld, want daar hadden we die dag nu eenmaal trek in, en nog wat extraatjes. We kregen gerechten met een klassiek Franse basis, maar dan wel met een bijzondere toets van Marokkaanse specerijen en kruiden, tegelijk met smaak en subtiliteit, tegelijk spannend, origineel en voortreffelijk in balans. Vreugdevol. En wat is die kok-Marokkaan een aardige vent! Om helemaal blij van te worden. Dat kunnen we helaas niet van alle andere mede-Nederlanders zeggen. ML ♥♥.

Ambassadeur Romero

Het leven bestaat uit meer dan alleen maar lunches. Voetbal hoort er ook bij. Van importeur LFE, nooit te beroerd om opgewekte promotionele mededelingen de wereld in te sturen, vernamen wij het heuglijke nieuws dat het het Argentijnse ´topwijnhuis´ (?) Sottano behaagd heeft om de heer Sergio Romero, doelman van voetbalclub AZ Alkmaar en van het Argentijnse nationale elftal, te benoemen tot Ambassadeur voor Nederland. Romero kreeg deze ´eretitel´ heel toepasselijk op 17 april, de officiële Malbec World Day van Wines of Argentina. Da´s niet niks. We lezen nog even verder: “Bodega Sottano had speciaal voor deze gelegenheid hun meest prestigieuze MALBEC wijn op een magnumfles laten afbottelen. Deze fles was voorzien van een uniek zilveren zegel waar de initialen en naam van Sergio Romero op prijkten. En natuurlijk zat er ook een officiële oorkonde bij waar alles in stond.” Tja, het zal je maar overkomen.

Zo vader, zo zoon

Een eveneens fijne onderscheiding viel een dag later ten deel aan Mr. Olaf Kerstens. We kennen hem als de sympathieke frontman van André Kerstens BV Partners in Wijn sinds 1880. Gespecialiseerd in Portugal en Spanje, maar ook met het nodige Franse werk in de portfolio. De Franse ambassadeur Jean-François Blarel speldde hem daarom in een nette (!) Scheveningse strandgelegenheid de versierselen op die horen bij de Ordre du Mérite Agricole. Je krijgt die onderscheiding voor het verkopen van Franse landbouwproducten zoals wijn. Afgaande op de hoeveelheid medailles die de afgelopen tijd in Nederland zijn uitgereikt, gaat het kennelijk nog niet zo slecht met Franse wijn. Tenzij de Fransen tegenwoordig over een kinderhand beschikken. Dit echter terzijde. Olaf mag zich voortaan Chevalier noemen. Zijn vader André Kerstens – in het circuit beter bekend als Dré – kreeg eerder ook al eens de Mérite én een promotie tot Officier. Proficiat!

Bella Italia

Er zijn van die dagen dat het lastig kiezen is. Niet alleen voor bezoekers, maar ook voor importeurs. Zie hieronder. Menig kleine importeur van grootse wijnen werkt met Italië, terwijl we zelf altijd het gevoel hebben slechts kennis te hebben van een fractie van wat er in dat mateloos fascinerende land gebeurt. We besloten derhalve tot een bezoek aan de tweede editie van de Italiaanse Wijn Vakdag. In de Kookfabriek in Amsterdam-Duivendrecht. Mooie, stijlvolle locatie. Mooie mensen ook, onder wie de in deze rubriek al eens vaker genoemde Elise Moeskops van Anfors. Die volgens collega Onno Kleyn zulke ´mooie ogen´ heeft. Wij kunnen dat alleen maar beamen. Prima organisatie door Heleen Schreuder van Italent. En wat een wijnen! Jammer alleen dat het er zo veel waren. Nou ja, ´jammer´… ML♥♥. Als er de volgende keer ook nog een eiland ingericht kan worden met salume en zo´n joekel van een parmigiano, dan is ons geluk compleet en is een nog hogere waardering mogelijk. Want dat Italiaanse wijnen vragen om eten, is een cliché dat helemaal waar is.

Allemaal jubel? Bijna, maar niet helemaal. Want wat blijft iedereen elkaar toch enthousiast voor de voeten rijden bij het plannen van evenementen. Of moeten we zeggen: oncollegiaal? Het blijft maar doorgaan. Nu weer met Grootse Wijn van Kleine Importeurs, de Italiaanse Wijn Vakdag én de uitreiking van een Mérite Agricole op één en dezelfde maandag. Wij wijzen niemand in het bijzonder met een beschuldigende vinger. Wel zouden wij organisatoren van partijtjes er op willen wijzen dat wij weliswaar een groot hart en dito ego hebben, maar dat wij ons niet kunnen opdelen. Andere stervelingen kunnen dat trouwens ook niet. Waarvan akte.

Koninginnedagen

Van monarchistische poppenkast moeten wij niets hebben, maar van Koninginnen zo veel te meer. Wat is er dan mooier om met Dr. Anda Schippers, de meeste geleerde en scherpzinnige vrouw in Nederwijnland en daarom tevens Eindredacteur van Perswijn, te mogen lunchen op het zonovergoten terras van Boreas in dat mooie dorp Heeze? Tellen we de kwaliteit van het gezelschap en die van de zeer fijne maaltijd bij elkaar op, dan gaan we zelfs ruim over ♥♥♥ heen. Tja, some guys have all the luck, zeggen we dan. Of liever: daar doe je het nu voor.

Over koninginnen gesproken, we waren uiteraard ook aanwezig bij de boekpresentatie van Lidewij van Wilgen, La Diva van Mas des Dames. Over Lidewij, een buitengewoon fascinerende vakvrouw, en haar bijzondere boek Het Domein zullen we het binnenkort uitgebreid hebben in Perswijn nummer 4. Als het goed is, heeft iedereen haar boek dan al gelezen en een paar dozen van haar wijn aangeschaft. Wij raden dat in ieder geval ten stelligste aan. De presentatie vond plaats op wat rustig heilige wijngrond genoemd mag worden, de kelder van Wijnkoperij Okhuysen aan de Haarlemse Gierstraat! We zijn daar ooit zelf begonnen. Gastheer van het partijtje was Xavier Kat, die in Lidewij´s boek de glansrol van visionaire wijnkoper speelt. Bravo, Xavier! Je had het inderdaad al heel vroeg goed gezien. Verder veel Mooie & Succesvolle Mensen met Goede Smaak. Vandaar dat de geserveerde hartige versnaperingen onze goedkeuring ruimschoots konden wegdragen. ML ♥♥. Voor de wijnen van Mas des Dames gold dat zo mogelijk nog meer. ML ♥♥♥. En zo hoort er natuurlijk ook.

René van Heusden ML

Foto: van boven naar onder:

John Beeren, Mohamed El Harouchi & André Koopmans (l) met Sergio Romero

Platter’s South African Wine Guide geniet een grote reputatie in Zuid-Afrika en bij liefhebbers van Zuid-Afrikaanse wijn overal ter wereld. In 1980 begonnen John en Erica Platter met deze gids, die dit jaar dus aan zijn 31-ste editie toe is. Sinds een aantal jaren is het echtpaar niet meer daadwerkelijk betrokken bij de samenstelling van de gids, maar draagt die nog wel altijd hun naam.


Platter’s South African Wine Guide geniet een grote reputatie in Zuid-Afrika en bij liefhebbers van Zuid-Afrikaanse wijn overal ter wereld. In 1980 begonnen John en Erica Platter met deze gids, die dit jaar dus aan zijn 31-ste editie toe is. Sinds een aantal jaren is het echtpaar niet meer daadwerkelijk betrokken bij de samenstelling van de gids, maar draagt die nog wel altijd hun naam.

De gids geeft ondermeer toeristische informatie over de verschillende Zuid-Afrikaanse wijngebieden, inclusief wijnroutes, restaurants en hotels. Het leeuwendeel is echter gewijd aan profielen van (vrijwel) alle Zuid-Afrikaanse wijnbedrijven en de door hen geproduceerde wijnen. Dat laatste is natuurlijk voor veel wijnliefhebbers het belangrijkst. Hoe scoren de recentste jaargangen van de vele duizenden wijnen volgens de 18 proevers van de gids? De wijnen worden gewaardeerd middels het, voor de lezers van Perswijn, overbekende sterrensysteem, waarbij ook hier vijf sterren het maximaal haalbare is.

Op zaterdag 9 april vond een proeverij plaats van meer dan dertig wijnen met die maximale score van vijf sterren. Daarmee was het zowel volgens Annette Badenhorst, de vertegenwoordigster van Wines of South Africa in de Benelux, als Philip van Zyl, de hoofdredacteur van de Plattergids, de grootste vijf sterrenproeverij ooit in Europa gehouden. De organisatie was dan ook in handen van twee absolute Zuid-Afrika experts, Udo Göebel, eigenaar van WineMatters, een bedrijf dat louter Zuid-Afrikaanse wijnen importeert en Arjen Pleij, Food & Beverage manager van Kasteel Engelenburg in Brummen, dat met meer dan 200 Zuid-Afrikaanse wijnen op de wijnkaart de grootste collectie wijnen uit dat land in Europa heeft.

Het werd voor de 15 gelukkigen die aanwezig konden zijn een absoluut memorabele proeverij. In 14 verschillende flights werden ’s middags steeds 2 of 3 wijnen met een bepaalde overeenkomst, bijvoorbeeld betreffende herkomstgebied, druivenras of oogstjaar  geschonken, waarna ’s avonds tijdens het diner nog een aantal andere vijf sterrenwijnen in het glas kwam.

Natuurlijk maakten niet alle wijnen hun reputatie waar. Zo was de Vergelegen White 2004 bijvoorbeeld al erg ver ontwikkeld en deed de Signature 2007 van Ernie Els volgens velen teveel aan de bijnaam The Big Easy van de eigenaar en profgolfer denken, vanwege het feit dat de wijn volgens hen wel erg zoet, zwoel en gemakkelijk was. Maar over het algemeen bleek zonneklaar dat er op het hoogste niveau in Zuid-Afrika wijnen gemaakt worden die de mondiale concurrentie niet uit de weg hoeven te gaan. De show werd verrassenderwijs gestolen door de oudste wijn in de proeverij, de Kanonkop ‘Paul Sauer’ 1996, die door zijn elegantie en frisse zuren niet alleen uitermate verteerbaar was, maar door zijn complexiteit en jeugdigheid bovendien bewees dat Zuid-Afrikaanse wijnen van dit niveau zeer lang mee kunnen. Opvallend was daarnaast dat een aantal rode wijnen uit het koelere en naar Zuid-Afrikaanse begrippen wat ‘mindere’ oogstjaar 2004 zich heel goed presenteerden vanwege hun elegantie, frisheid en doordrinkbaarheid.

Mijn persoonlijke favorieten (zie ook de foto’s, van boven naar beneden):

Wit

Cape Point Sauvignon Blanc-Semillon ‘Isliedh’ 2006

Lammershoek ‘Roulette Blanc’ 2009

Ataraxia Chardonnay 2007  

Rood

Kanonkop ‘Paul Sauer’ 1996

Kanonkop Cabernet Sauvignon 2004

Boekenhoutskloof Syrah 2004

De Toren ‘Fusion V’ 2006

Le Riche Cabernet Sauvignon ‘CWG Auction Reserve’ 2007

Shannon Merlot ‘Mount Bullet’ 2008

www.winematters.nl

www.engelenburg.com

www.wosa.co.za

www.wineonaplatter.com

Frank Jacobs

Valentijnsdag 2011 was er een om nooit te vergeten! Nee, we hebben wederom geen romantische attentie van een stille aanbidster mogen ontvangen, maar we waren wel uitgenodigd voor een partijtje waar gratis kwalitatief hoogstaande drank vloeide. We doelen natuurlijk op het jubileumfeest van het roemruchte Nederlands Gilde van Sommeliers.


Valentijnsdag 2011 was er een om nooit te vergeten! Nee, we hebben wederom geen romantische attentie van een stille aanbidster mogen ontvangen, maar we waren wel uitgenodigd voor een partijtje waar gratis kwalitatief hoogstaande drank vloeide. We doelen natuurlijk op het jubileumfeest van het roemruchte Nederlands Gilde van Sommeliers. Locatie: het Manhattan Hotel te Rotterdam. Veel schoon volk verzameld natuurlijk, daar in Rotterdam. De wereld anno 2011 van de sommeliers zou je rustig kunnen typeren als die van the Bold and the Beautiful!

Toen wij ons op aperitiefuur in de feestruimte meldden, was onze eerste zorg, zoals ontwikkelde lezeressen al lang geraden hadden, niet zo zeer het kussen & knuffelen van allerhande aantrekkelijke wijnvrouwen, doch het bemachtigen van een glas champagne uit de kelders van een gunstig bekendstaand huis. Dat bleek niet mee te vallen. Sterker nog: er bleek helemaal geen champagne meer te zijn! Wat een genante situatie, een jubileumfeest zonder voldoende champagne. We voelden ons derhalve een beetje als een gast op de in Johannes 2 zo subliem beschreven legendarische bruiloft te Kana. Gelukkig ontwaarden wij NGS-voorzitter Cees Vos, een geboren regelaar. De voorzitter zorgde er persoonlijk voor dat wij in de hotelbar toch nog aan ons champagnegerief kwamen. Misschien niet direct een wonder zoals dat te Kana, maar wel een zeer mooie daad. Naar Vos ons meldde, waren er nogal wat flessen zoek geraakt. En vreemd genoeg was de nieuwe vertegenwoordigster van de champagnepromotie ook in geen velden of wegen meer te bekennen. Hier ligt ruimte voor de nodige verbetering!

Hoewel het verder met de hoeveelheden beschikbare wijn wel goed zat, was het onderdeel spijs eveneens nogal zuinigjes bemeten. Er was de genodigden een ‘lopend diner’ in het vooruitzicht gesteld, maar dat bleek beperkt te zijn tot enige mondvermaakjes en verder slechts één (1) opschepgerechtje in de vorm van een plakje rund met jus en wat stamppot. Het rund was dusdanig bereid dat je er een mes bij nodig had, maar wanneer je lopend dineert, moet je al een vork en een glas hanteren. We zullen de lezeressen nadere details daarom maar liever besparen. ML ??/20. Maar ieder nadeel hep se foordeel: niemand kan beweren dat sommeliers zich louter bezighouden met peperdure orgieën rond foie gras, kreeft en kaviaar. Hoewel hier een mooie kans weggelegd was voor begripvolle sponsoren. Kwestie van diepte-investering.

Bij zo´n bijeenkomst hoort natuurlijk ook een plechtig moment waarop aan verdienstelijke personen fijne onderscheidingen worden uitgereikt. Bij het NGS bestaat dat uit een erelidmaatschap. Je krijgt dat ofwel wanneer je je als bestuurslid langdurig voor de club hebt ingezet ofwel wanneer je als buitenstaander het Gilde op prettige wijze ondersteunt. In de eerste categorie ging het erelidmaatschap naar Arie de Weerd, die als een van de oprichters van dag 1 af aan bestuurslid is geweest en nu pas als zodanig is afgetreden. Peter Bruins is ook al 25 jaar bestuurslid, maar gaat onverminderd door. Hij krijgt zijn erelidmaatschap als hij de 30 jaar volmaakt.

In de tweede categorie ging de oorkonde naar Jan van Lissum, Voorzitter van de vermaarde Wine and Food Association, voor diens inzet om jonge sommeliers op het rechte pad te houden, c.q. te brengen. Eenieder die erbij was, was vanzelfsprekend geroerd door deze geste, waarbij de prijsuitreiker nu eindelijk eens een keer prijsontvanger was. Proficiat! Een tafel met overheerlijk sake mocht dus niet ontbreken. Maar, en dit even terzijde, alle heisa ten spijt blijft ons enthousiasme voor dit goedje beperkt.  

Onder de talloze belangwekkende gasten signaleerden we nogal wat vertegenwoordig(st)ers van promotiebureaus. We noemen onder meer Paul Molleman en de immer charmante Philine Weeber namens Californië, stijlicoon Michèle Lainé (Sopexa), Alicia Martinez Rolland (Vinos de España) en, ja wel, Anneke Tot (te veel accounts om allemaal op te noemen). Onder de diverse promotoren werd de show echter gestolen door award winning Alain Jacobs – helaas zonder het gezelschap van zijn Gisela – die een collectie eersteklas Duitse wijnen had meegnomen. Verder stonden er in onze perceptie erg lekkere wijnen bij Bourgognefanaat en sherryaficionado Karel de Graaf en bij keldermeester Rémi Edange van Domaine de Chevalier. Zo zien wij dat graag. En wij niet alleen, want ook de vermaarde collectionneur en party crasher Allard Botenga liet zich een en ander goed smaken.

Nog even terug naar de club waar het allemaal om ging, het NGS. Nu voorzitter Cees Vos het na elf jaar voor gezien gaat houden en Arie de Weerd het ook welletjes vindt, was het tijd voor verse kanperswijnen. Nieuwe bestuursleden zijn Edwin Raben (Edwines, ervaren, beoogde nieuwe voorzitter), Heleen Boom (Bouwkunde, Deventer, vrouw) en Job Seuren (Solo, Gorinchem, jong). Heleen is trouwens een van onze favorieten binnen het Gilde: vrouw, ontwikkeld en geestig. Ze beval ons zelfs lectuur van een intellectueel hoogstaand boek aan. Met alle respect voor de kwaliteiten van haar collega-wijnschenkers, dat is ons nog niet eerder overkomen. Edwin Raben liet ons weten dat er voor het NGS een mooie taak ligt op het gebied van ‘democratisch wijninfotainment’. Op tv bijvoorbeeld. Dat belooft nog wat!

Er is nog een reden om helemaal in majeur te eindigen. We lunchten namelijk een paar dagen na het hierboven beschreven partijtje met voorzitter Vos in een van diens favoriete etablissementen, Fred te Rotterdam. Fijne zaak, ML 17/20. Het alibi was een serieus gesprek over sommellerie en zo. En om ons te laten verwennen door een van die rijzende sterren binnen de rangen van de sommeliers, Chantal de Raaf. Welnu, de lunch ontaardde in wat in vakkringen een triple L (= long liquid lunch) heet.  Een kortere, alternatieve internationale term voor zo´n type maaltijd is trouwens linner. Beginnen om 12.30 uur met de eerste champagne en weggaan om 21.00 na een afsluitend glas champagne. Een goede sommelier komt immers nooit champagne tekort!

René van Heusden ML

Op de foto’s van boven naar beneden, van links naar rechts: Cees Vos, Arie de Weerd, Peter Bruins, Jan van Lissum, Paul Molleman & Philine Weeber, Michèle Lainé, Alicia Martinez Rolland & ML, Karel de Graaf & Allard Botenga, Rémi Edange, Heleen Boom & ML, Chantal de Raaf