Reportages & Reizen

Klaagden we recentelijk nog over gebrek aan inspiratie, een bezoek aan het onvolprezen evenement WineProfessional heeft ons weer helemaal enthousiast weten te krijgen voor wijnland.
Twitteraars met hun voorliefde voor snel vervliegende gebakken gelucht zullen het allemaal al lang weer vergeten zijn, maar mensen met diepgang en vermogen tot reflectie kunnen er makkelijk een heel jaar lang op teren. Net zoals ze dat trouwens bij Proefschrift en de Proefkrant doen. Want wat bood de WP 2012 weer een concentratie aan fijnheid!

Wijnmensen zijn toch duidelijk van een andere categorie dan de horecalieden die de Horecava bezoeken, waar het juist ultieme platheid troef lijkt. Op de WP ontmoet je daarentegen hoogstaande geesten met een verfijnde smaak. En krijg je van ambitieuze jonge wijnkopers de serieuze vraag wat ze moeten doen om ook eens door ons tot Wijnkoper van het Jaar uitgeroepen te worden. Iedere week een doos dure proefflessen opsturen, en zo? Interessante propositie. Maar ter zake.

Smaakvolle koffiejuffrouwen

Na tien jaar is de organisatie van de WP op een niveau gekomen dat weinig meer te bekritiseren over laat. Bravo. Alleen nog iets verzinnen op die trieste disco- en ziekenhuisarmbandjes. Niet bepaald stijlvol voor een ´exclusief´ evenement. De bak- en braadgeuren uit de kooktheaters zien we graag door de vingers. Ze komen tenslotte niet van frietbakkers, maar van door GaultMillau gelauwerde chefs. Indien van toepassing stond hun sterrenaantal van Michelin er ook telkens bij. Dat siert GM, want uiteindelijk is er maar één gids die echt telt. Dit echter terzijde.

Verheugend vonden wij ook de aanwezigheid van diverse voedsel- en koffieverstrekkers uit het hogere segment. Met oesters, vleeswaren, kaas – precies wat een mens nodig heeft. Of koffie beter smaakt wanneer er mooie juffrouwen aan te pas komen, durven we zelfs na een ruime hoeveelheid kopjes op de bewuste stand niet te zeggen, maar schaden doet het de beleving zeker niet.

Wat heet beleving? Vrijwel iedereen was er, tot een producent van ongetwijfeld ´exclusieve´ granaatappelwijn (!) aan toe. En ook een grote supermarktleverancier. Nu ja, een kniesoor die daar moeilijk over doet. Er waren ook afwezigen. Zoals de nota bene met een heuse Diamond Award geëerde Peter van Houtert en diens Verbunt. De nog wat minder geëtableerde, maar in 020-kringen al wel redelijk bekende David Bolomey had op zijn beurt graag even een kijkje komen nemen om te zien of hij volgend jaar mee zou kunnen doen, maar hem werd naar eigen zeggen door stoer ogende bewakers de toegang ontzegd wegens… iets na vijven te laat komen. Tja.

Op z´n Frans

Maar kom aan, wanneer je bij binnenkomst direct al de eveneens met een Diamond Award onderscheiden gebroeders Eric en Joost de Bruijn én een meesterboef als Otto Lenselink – die ons dan weer joviaal begroet als ´viespeuk´ – in de armen loopt, dan weet je dat je gebeiteld zit. Welnu, dat bleek al snel daarna.

Niemand minder dan Jaap Kwast versperde ons de doorgang om ons te dwingen tot het nuttigen van een glas Laurent-Perrier. Wij weten uit ervaring dat je dan maar beter kunt toegeven, te meer wanneer JJC zich laat ondersteunen door krachtig vrouwvolk! En bovendien stelde hij ons een gezamenlijke lunch in een nette zaak op zijn kosten in het vooruitzicht. We proefden dus ook maar zijn kersvers gekozen Oosterscheldekreeftenwijn, een Condrieu. Helaas zonder kreeft erbij. Minpuntje.

Bij de heren Ron, Eric-Paul en Thierry Sanders (Sanders Wijnkopers) – die wij ooit branie toeschreven, maar die dat na het raadplegen van diverse dictionnaires liever veranderd zouden zien in bravoure – was het zoals te doen gebruikelijk een zoete inval van jewelste. Producent Laurent Martelet stond er aan de lopende band de lekkerste Puligny en Meursault uit te schenken. Feestje! Maar goed, een bedrijf dat graag pronkt met ´grands vins fins´ uit de Bourgogne moet natuurlijk ook wat laten zien.

Eveneens een Leids gezicht was dat van Frans Kleijs (Noordman), bij wie wij zowaar een zeldzaam glimlachje meenden te ontwaren. Doorgaan zo!

Marga van Winsen uit Warmond weet met haar Rhône Value Wines altijd voor spektakel te zorgen. Er stiekem langs glippen is er niet bij. Proeven zal je! En met genoegen, zoals ditmaal bij Philippe Gimel, een opmerkelijke producent van Ventoux.

Duits steelt de show

Cees Vos – nadere introductie overbodig – stelt zich tegenwoordig voor als ´onderkoning´. Hij doet dat sinds hij hand- en spandiensten is gaan verlenen aan Maurice Deconinck. Wat heeft die trouwens in een paar jaar tijd een mooi assortiment Duitsland weten op te bouwen. Zelfs de Franse ´topkok´ Alain Caron lust zodoende tegenwoordig wel pap van Duitse wijn. Kun je nagaan.

Dit gegeven zal Alain en Gisela Jacobs van het onvolprezen Informatiebureau voor Duitse Wijn deugd doen. Die hadden trouwens niet te klagen over gebrek aan belangstelling. Het was op hun stand zelfs dringen geblazen. Wie had dat tien jaar geleden durven voorspellen? Voor de aanwezigheid van aantrekkelijke, intelligente jonge wijnmaaksters gold dat trouwens ook.

Over intelligent vrouwvolk gesproken, even verderop was het een en al kleurigheid op de stand van Regina Meij en haar Imperial, met uiteraard weer een weergaloos fashion statement van Albert de Jong die zichzelf nog maar eens wist te overtreffen. Bonte Albert beweerde overigens dat als een vrouw een keer met hem de doen heeft gehad, ze nooit meer iets met een andere man wil. Dat geloven wij graag!

Regina had voor de gelegenheid de kapper aan het werk gezet om met een nieuwe coupe te verschijnen. Dat is dus gezien en niet onopgemerkt gebleven.

Ze vertrouwde ons toe dat een van de vermeend professionele bezoekers na het proeven van een Auxerrois op haar stand tot de bevinding was gekomen dat ze wijnen van wel heel ´rare´ druiven schonk…  

De buren, Sjaak de Graaf en Cara-Lyndis Murphy van Neerlands Wijnhuis Duitse wijn, hadden waarschijnlijk de meest opvallende stand tot hun beschikking. Ze hadden door eigenhandig creatief knutselwerk en het uitstorten van heus grind de monotonie van de beurs weten te doorbreken. Bravo.

Bij Floris Verlinden proefden we zijn nieuwe aanwinst Zind-Humbrecht en kwamen daar ook ex-sommelier Daan Schmidt tegen. Die heeft kennelijk iets met Florissen, want voor zijn overstap naar Verlinden werkte hij In de keuken van Floris.

Mondvermaakjes

Een vaste stop maken we altijd bij Résidence om even wat gegarandeerd lekkers te degusteren. Belangrijk om te weten voor trendgevoelige lezers en lezeressen: Yvo Couprie liep er ook ditmaal niet-existentieel gekleed bij.

Dolf de Lange, zijn zoon Joost en partner Paul Frankhuizen zijn altijd keurig in het pak gestoken. Zoals dat hoort bij een nette zaak als Wijnkooperij de Lange. Ze bleken niet alleen mooie wijnen meegenomen te hebben naar de RAI (zoals die van Domaine du Tunnel in Cornas!), maar ook fijne mondvermaakjes. Waarvoor wij altijd zeer gevoelig zijn.

De markante Auke Pieksman (Pieksman Wijnimport) hield het zoals verwacht bij radicaal biologisch. En ach, dat kan soms best wel eens goed uitpakken. Bovendien brengt hij het op een manier zoals alleen hij dat kan.

Een hoogtepunt beleefden wij aan de stand van Vinites. Niet vanwege het Japanse poppenbraaksel genaamd sake waarmee die club nogal veel doet, maar omdat Cathy Moerdijk en Christine Vernay ons een serie Condrieu (en aanverwanten) lieten proeven om stil van te worden. Ge-wel-dig!

Zo groot als de stand was van Californië, met als stralend middelpunt Philine Weeber en als meest opvallende schenker Ruben van Dam (Hosman Vins) met wel erg Siciliaans ogende gezichtsbeharing, zo klein was die van WOSA. Daar maakte de sympathieke Sara Channell haar debuut als ´nieuwe Annette´. Volgende keer verdient ze meer ruimte. Allez Stellenbosch, onderschat Nederland niet!

Verder kwamen we natuurlijk nog talrijke andere belangwekkende persoonlijkheden tegen. Zoals zelfverklaard Bourgognekenner Karel de Graaf, snuivend, snoevend en zijn eigen Meursault schenkend. Collectioneur Allard Botenga, betrapt al nippend van de duurste wijn bij adBibendum. En natuurlijk de razende reporter van Wijnwijs die zich gewoontegetrouw weer volledig leek te richten op de verteerbaarheid van de gepresenteerde wijnen. Etc. etc.

Partijtjes

Geen WP zonder après-partijtjes. Die horen nu eenmaal bij een echte beurs. Zo was er de traditionele nieuwjaarborrel van het prachtblad Perswijn in het Rosarium. Hoewel wij daar persoonlijk geen uitnodiging voor hadden ontvangen (!), besloten we het er toch maar op te wagen. We liepen gezellig van de RAI naar voornoemd Rosarium in het gezelschap van de spitse Joep Speet (Pallas), hetgeen de stemming danig opstuwde. Gelukkig maar, want het was gewoontegetrouw weer een sobere aangelegenheid.

Hoewel de afwezige Hoofdredacteur – een gegeven dat uiteraard door alle aanwezigen ten zeerste betreurd werd – zich naar wij uit extreem betrouwbare bron vernamen een week lang mocht laven aan de meeste prestigieuze champagnes en aan cru´s uit Bordeaux waarvan wij stervelingen alleen maar kunnen dromen, moesten de bezoekers – onder wie talrijke invloedrijke spelers zoals de aimabele Joris Snelten van DGS – het stellen met weliswaar charmant geserveerde maar niettemin eenvoudige prik en mondvermaakjes met een hoog jarenvijftiggehalte. Om het in de termen van de aanwezige hoofdinspecteur van Grootspraak, de flamboyante Ton Entius, te zeggen: volledige waardering is hier niet meer op zijn plaats.

Gelukkig had Hans Bijvoets (Anfors) evenals vorig jaar weer een stijlvol partijtje in La Rive belegd met enkele van zijn producenten. Dikke ♥♥ voor de wijn-spijs, zoals dat heet. Maître Ronald Opten met zijn en zijn team in topvorm. Zo zien wij dat graag. En hé, wie zagen we nog meer daar in La Rive? Danny Gonzalez, de maître van het fantastische restaurant Wereldmuseum in ons eigen 010. Michelin moet zich schamen hier nog geen ster aan gegeven te hebben. Waarvan akte.

Uiteraard werd ons de eer en het genoegen gegund om de ereplaats rechts van Elise Moeskops te mogen innemen, terwijl haar wederhelft Rogier van Dam afstand diende te bewaren. Evenals Michelin waarderen ook wij Rogier om wat hij in zijn restaurant in Lastage heeft weten neer te zetten, maar die ene avond in het jaar hebben wij Elise liever voor ons zelf. Voor de werkelijk geschoolde lezeressen: welk epitheton zou Homerus bedacht kunnen hebben om haar mee te typeren? De ´fonkelogige´, zoals bij de godin Athene? Of de ´grootogige´, zoals bij Hera? Of gewoon allebei!

Aan onze andere kant zat Johan Veenstra, een wijnminnende schoolleider die zich al lang niet meer aan de 1040-urennorm lijkt te houden, maar wel lid is van de vermaarde Grand Jury van het Proefschrift Wijnconcours! Bovendien is Johan een man met een voor wijnkringen zeldzaam gevoel voor relativerende humor. Kwamen we dat maar eens wat vaker tegen.

Resumerend: we vermaakten ons weer uitstekend. Groots en meeslepend was het!

René van Heusden ML

Tja, het was al weer een hele tijd geleden dat deze mondiaal veelgelezen rubriek verscheen. Waarom zo lang gewacht met een nieuwe aflevering? Wel, soms kan dat kleinzielige gedoe in Nederwijnland ons absoluut niet meer boeien. Tekst en fotografie: René van Heusden
Maar in het echte leven is het niet veel beter gesteld. Daarom toch maar weer eens de temperatuur gepeild in die wondere wereld van de wijn. Dat piepkleine vijvertje met die overdaad aan (zelf)benoemde grote vissen.

Op het moment van schrijven is de Wine Professional van start gegaan. En zijn dus ook de eerste onderscheidingen weer uitgereikt. De man die normaal gesproken prijzen per strekkende meter uitdeelt, Jan van Lissum, werd daarbij ook zelf geëerd met een koninklijke onderscheiding. Het behaagde namelijk Hare Majesteit om de Voorzitter van de Wine and Food Association te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau! Ongetwijfeld voor zijn verdiensten voor de Emsterdem Gestronnemie, ons in kleine lettertjes altijd gecommuniceerd als tweede benaming van de Wine Professional. Het is natuurlijk niet van hetzelfde kaliber als een Diamond Award, maar niettemin. Proficiat!

Nog meer gelukwensen, en wel aan de twee kersverse MV´s van Nederland! Ook Udo Göebel en Ibert van der Waal mogen zich voortaan met gepaste trots Magister Vini noemen. Daar zijn er heel wat minder van dan ridders, maar dat terzijde. Deze mannen hebben écht verstand van wijn. Neem dat maar van ons aan. Nog wel een welgemeende tip voor Udo, die meer verstand van wijn dan van autorijden lijkt te hebben en carrosseriebedrijven in Zuid-Afrika en Nederland overwerk bezorgt: lees eens goed wat er op de rugetiketten van je eigen Zuid-Afrikaanse wijnen staat: Alcohol reduces driving ability, don´t drink and drive. Waarvan akte.  

Ondertussen in gids(en)land. Bij een store check van de wijnafdeling die onze lokale grootgrutter-met-hoofdkantoor-te-Zaandam er op nahoudt, ontwaarden wij twee drukwerkjes die speciale AH-uitgaven bleken te zijn van De Grote Hamersma en de Wijnalmanak. Een voor de betrokken partijen ongetwijfeld interessante zakelijke deal, maar ook tot wantrouwen stemmend. Want hoe objectief en blind komen die lucratieve beoordelen tot stand? Gelet op wat men pretendeert o zo lekker te vinden, kun je daar je vraagtekens bij plaatsen.  

The Winewriter Formerly Known As Hubrecht die zich tegenwoordig ´Vinpressionist´ noemt (tja), kon het in ieder geval moeilijk verkroppen dat zijn favoriete supermarkt gedurende jaren, PLUS, het moest afleggen tegen de grote concurrent uit Zaandam. En begon als geboren activist met zijn Schaduwsterren. Eerder had de man die ooit in het ter ziele gegane prachtblad Alliance liet optekenen nooit de schrijfmachine te zullen verruilen voor een pc al eens op internet actie gevoerd tegen woekeraccijnzen en tegen woekerprijzen op wijnkaarten van restaurants. Zonder resultaat, helaas. Naar wij vernamen, heeft de Vinpressionist zich ook op Twitter gestort. Om al die nieuwe schaduwsterren wereldkundig te maken? Dat soort wijnen valt immers wel met 140 tekens te omschrijven. Ruimschoots zelfs.

Wij refereerden in het voorafgaande aan het blad Alliance, ooit het huisblad van de Allliance Gastronomique. Nette club, daar niet van, maar dit jaar lieten de gewaardeerde leden zich weer eens van hun smalste kant kennen toen de relschoppers van Sterwijnenthuis.nl voor reuring zorgde. Hoe? Door wijnen die je op kaarten van sterrenrestaurants kunt vinden aan particulieren te koop aan te bieden voor iets realistischer prijzen. Zulks met medewering van importeurs.

Crisisvergadering van de Alliance, wilde complottheorieën – ongehoord dat prijzen op wijnkaarten in de openbaarheid gebracht werden…! – , ultimatums aan niet al te gis opererende importeurs! Wat is er uiteindelijk helemaal geworden van die lawaaimakers? Als een strovuurtje uitgedoofd. En de ´verontwaardigde´ restaurateurs? Wel, die dronken een glas, deden een plas en lieten de marge op hun wijnkaart zoals die was.

De meiskes van WineLife hebben weer een top 50 van zogenaamd meest invloedrijke personen in Nederwijnland opgesteld. Dat was dus lachen. Zie de koppeling van Kyra van Lissum aan Sjoerd de Groot, respectievelijk dochter en zoon van. Voorwaar een sprookjeskoppel. Jammer dat we geen vijf eeuwen geleden meer leven. Ook een fraaie: de drie internetgratiën als machtsfactor. Kortom, de ondraaglijke lichtheid van het bestaan in Nederwijnland weer eens ten volle geëtaleerd. Of zullen we het toch maar op vileine ´humor´ houden?

Om nog even bij WineLife te blijven, daarin staat altijd een aangrijpend verslag van de bevindingen van het ´proefpanel´ van onze gewaardeerde collega Gert Crum. Vreemd dat we nog nooit hebben mogen ervaren wie nu precies de leden van dat fameuze panel zijn. Het zal toch niet zo zijn dat dat hele ´panel´ een verzinsel is om het niet zo ´elitair´ en ´ouderwets´ te laten overkomen…

Een vraag aan alle intelligente lezeressen (m/v): kan iemand ons misschien op overtuigende wijze uitleggen waarom het industriële bijproduct Canei afgelopen jaar de Wijn Marketing Award van het Productschap Wijn heeft gewonnen? Award? Soit. Marketing? Idem. Maar Wijn…? Geen wonder dat men in de Haagse politiek overweegt de productschappen op te heffen. Als het Productschap het nog even uithoudt en in 2012 nog een keer zo´n Award mag uitreiken, dan hebben wij een sterke kandidaat in de aanbieding.

Het is reclameman Harold Hamersma, die we zo-even ook al tegenkwamen als succesvol ondernemer en nummer1 volgens WineLife. Hij is door Sopexa ingehuurd om Franse wijn aan de man/vrouw te brengen. Sopexa meldt daar zelf over dat "in Nederland een Franse wijngids en een aantal filmpjes worden ontwikkeld in samenwerking met wijnschrijver Harold Hamersma. Harold Hamersma wordt ook betrokken bij de opleidingen voor professionals en voor zijn collega´s van de lifestyle pers." Mooie deal, zo lijkt ons. Maar de onafhankelijkheid en objectiviteit dan? Totaal irrelevant. Het gaat bij (Franse) wijn toch immers primair om het verhaaltje?

Over fijne prijzen gesproken, waar zal het heen gaan met de verkiezing van de Wijnen van het Jaar! In 2011 waren het er ruim dertig. In 2012 op naar de veertig? Of direct maar doorbreken naar vijftig? Tja, wij herinneren ons nog de tijd dat er maar twee wijnen van het Jaar waren, een witte en een rode.

En nog meer prijzen. Als de nar van de Wine and Food Association nu eens een beetje gevoel voor echte humor zou willen tonen, dan geeft hij in 2012 wel zijn wisselprijs voor Wijncolumnisten door. In zijn lofrede kan hij dan de omhoog gevallen Hilversumse BN(N)´er van de commerciële site By The Grape en het bakvissenmagazine Viva – zo heel veel verschil is er niet tussen die twee – prijzen als ´eminent wijnkenner en taalvirtuoos´. Practical joke. Als de nar dat aandurft, krijgt hij van ons een fles decente wijn cadeau. Allez, we maken er een magnum van.

Ter afsluiting nog twee meldingen van het lunchfront. Wat waren meest gedenkwaardige momenten van 2011? De ultieme maaltijdervaring was het kleffe witbroodje industriële kroket in een trieste strandtent te Hoek van Holland. De mooiste wijnervaring: champagne aan zee bij een zandstorm met kracht 9. Maar wel tweemaal met het juiste gezelschap erbij. Wijn en gastronomie draaien om beleving, toch?

René van Heusden ML

Heisa in gidsenland,  By The Grape dat definitief veranderd is in Buy The Grape, WOSA dat al weer op zoek moet naar een nieuwe vertegenwoordig(st)er. Great Grapes dat failliet gaat. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Help, waar moet dat heen met Nederwijnland? Wat een vertroosting dat er nog stijlvolle maaltijden zijn waarbij men in beschaafd gezelschap van exquise wijnen kan genieten en intellectueel hoogstaande conversaties voeren over zaken die er echt toe doen.


Heisa in gidsenland waar HD een lans meende te moeten breken voor in ´zijn´ Wijnalmanak niet meer met sterretjes bedeelde industriële supermarktmeuk. Ruim voordat die uitgave verschenen was… By The Grape dat definitief veranderd is in Buy The Grape en met medewerking van ´bekende wijnschrijvers´ wel heel opzichtig commercie voor alles stelt. De nieuwe editie van Bordeaux op zijn Best van Sopexa die krom staat van de fouten. Gall & Gall dat meer ´wijnbeleving´ meent te moeten creëren door in de winkels kleuterlectuur aan te bieden. WOSA dat al weer op zoek moet naar een nieuwe vertegenwoordig(st)er. Argentinië dat op het lumineuze idee komt een proeverij op vrijdag te organiseren. Great Grapes dat failliet gaat. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Help, waar moet dat heen met Nederwijnland? Wat een vertroosting dat er nog stijlvolle maaltijden zijn waarbij men in beschaafd gezelschap van exquise wijnen kan genieten en intellectueel hoogstaande conversaties voeren over zaken die er echt toe doen.

Een mooie zondag in Waddinxveen & Capelle a/d IJssel (!)

Geen lunch maar wel een evenement waar wij veel genoegen aan beleefd hebben, was de presentatie Wereldse Wijndagen van DGS, Coenecoop en Pallas, samen opererend onder de naam Delta Wines. Een werkelijk perfect georganiseerd en uiterst smaakvol evenement dat een standaard voor Nederland heeft gezet. Aan alles was gedacht, inclusief een taxiservice met hoog opgeleide chauffeurs die liever wilden weten hoe wij over het huidige regeringsbeleid oordelen dan over het weer. Een compliment derhalve aan CEO Joris Snelten, hoofd organisatie Cees de Niet en al hun medewerkers.

Als estheet en ML willen we hier benadrukken dat zowel de verschijning van de hostesses als de kwaliteit van de hartige mondvermaakjes uitstekend was. Bravo, zo zien wij dat graag. En wij niet alleen. We signaleerden namelijk diverse vooraanstaande persoonlijkheden uit de vaderlandse wijnscene, onder wie niemand minder dan mr. Hans Burghoorn zelf! Als secretaris van het Productschap Wijn en van de KVNW de machtigste man in Nederwijnland. Het grote nieuws kwam uit de hoek van Pallas. Clara van Otterloo en Joep Speet meldden ons namelijk dat hun onderlinge verstandhouding het niveau van collegialiteit heeft overstegen en dat er iets romantisch tussen hen gaande is. Ze lieten zich dan ook zeer gewillig samen fotograferen. Het laat zich raden dat we bij zo veel moois alleen maar ♥♥♥ plus de felicitaties van de jury kunnen toekennen.

Het gelukkige toeval wilde dat wij op dezelfde dag uitgenodigd waren om op kosten van een derde partij met de bijdehandste vrouw uit de Rijnmond een quasi zakelijke avondmaaltijd te nuttigen in Capelle a/d IJssel. Hoewel dat eigenlijk niet zo´n vrolijk stemmende plaats is, is het wel een feestje om er te eten in restaurant Perceel. Op zondagavond open, dus dat is al een eerste punt gescoord. Leuke zaak, betaalbaar, met originele gerechten en een vrolijke bediening – twee breed glimlachende dames stonden ons al op te wachten terwijl we nog over de IJsseldijk in aantocht waren – die niet bang is om gedurfde wijnen te schenken. Aanrader ♥♥.

*****

Rotterdamse helden

We waren recentelijk weer eens in het Rotterdamse etablissement Las Palmas. Zulks na enige jaren van terughoudendheid, gezien onze traumatische ervaringen tijdens een bezoek kort na de opening van dit etablissement van Herman den Blijker. Die meende er toen goed aan gedaan te hebben zich niet meer met voedselbereiding bezig te houden, maar in plaats daarvan als ´toffe gozer´ op de kommersjele teevee te verschijnen. De ramp waartoe dat destijds bij Las Palmas leidde, was uiterst pijnlijk.

Onze goede ouders hebben ons evenwel geleerd dat je vergevingsgezind moet zijn en zondaars de gelegenheid moet bieden zich ook van hun betere kant te laten zien. En dus togen wij in het charmante gezelschap van een talentvolle Maasstedelijke lady chef wederom naar Las Palmas. Het concept voor de zaak, een brasserie met vis in de hoofdrol, spreekt ons aan. Evenals het gegeven dat een moedige poging ondernomen wordt om 010 vertrouwd te maken met een van de grootste zegeningen die de gastronomie ons biedt, het plateau de fruits de mer! Mits volgens de Franse regels der kunst geserveerd. Dat wil zeggen: alles verser dan vers.

Bij binnenkomst werden we aangeklampt door een gesoigneerde oudere (gast)heer op die suggestie wekte dat wij hem wellicht herkenden. Niet dus. Hij liet doorschemeren dat wij hem van de teevee moesten kennen, als side kick van ´topkok´ Herman. Wij leven echter al jaren in tevredenheid zonder beeldbuis en aarzelden niet dit ontnuchterende feit te communiceren. Verder lieten we weten niet voor gebakken lucht te zijn gekomen, doch voor een decente maaltijd. Geen woorden, maar daden! Het plateau scoorde een zesje. De oesters (veel te weinig!) waren vers, maar aan ander, papperig dood gedierte was te proeven dat dat het ontdooiproces niet goed had verdragen. Help! Nederland en een decent plateau, het wil maar niet. De wijn was uiteraard (veel) te duur, de akoestiek een ramp en de zelf niet kokende maar wel aanwezige Herman grof in de mond tegen onze dame. Toch een kleine ♥, want het geheel was niet zonder humor.

Korte tijd later waren we aan de overkant van het water in de wijnbar van het Wereldmuseum. In afwachting van onze dame nipten we van een fijn glas champagne (Mailly) en vroegen ter verstrooiing even de grote wijnkaart van de bar en het restaurant ter inzage. Werden we dáár even blij van! Geweldige, originele keuze – inderdaad: werelds –, nauwelijks spelfouten (!!!) en prijzen waar je nu eens niet depressief van wordt. In het restaurant hebben we nog niet gegeten, maar de kaart krijgt alvast ♥♥♥. Hopelijk weten zichzelf serieus nemende restaurantgidsen deze kaart ook op juiste waarde te schatten.

*****

Wonderbaarlijke Veluwse spijziging

Zo, en dan nu eindelijk een Lunch. We moesten onlangs in Epe zijn voor een zakelijke afspraak, zoals dat zo mooi heet. Laat nu Epe vlakbij Vaassen liggen. Dan weet de ontwikkelde lezeres dus wel waar dat op uitdraaide. Juist, de hand des Heeren, die zich op weinig plaatsen zo zeer laat voelen als aan de rand van de Veluwe, leidde ons zonder veel dwang te hoeven gebruiken naar eetgelegenheid De Leest te Vaassen van Jacob Jan Boerma en Kim Veldman. Daar waren we voor ons doen ook al een tijdje niet meer geweest. Voorwaar een ernstige omissie. We werden dan ook begroet als waren we de teruggekeerde Verloren Zoon zelve.

Ons meegebrachte en van verfijnde smaak getuigende design regenscherm van Jonnie & Thérèse uit Zwolle, met daarop de zeer opwekkende tekst `Na regen komt zonneschijn´, maakte, naar zich laat raden, diepe indruk. Accessoires maken nu eenmaal het verschil. JJB en Kim waren net terug van vakantie waarbij ze naar eigen zeggen voor een vermogen aan lunches besteed hadden – gedrag naar ons hart! – en bleken beide in bloedvorm. Jacob Jan verraste ons weer ouderwets, onder meer met Provençaalse accenten (schijnt de nieuwste trend te zijn). En zo sensueel als Kim wijnen karaffeert, zo kan het er maar een. Zoals dat verrukkelijke halfje Chasse-Spleen – de naam alleen al – in een smaakvol babykarafje… Als Master of Lunch worden wij hier volmaakt gelukkig van. Uiteraard ♥♥♥, zoals hier gebruikelijk.

***** 

Leidse branie

Vader Ron Sanders en zijn zoons Eric-Paul en Thierry snappen het. Hoe je lekkere wijnen uit de Bourgogne en omstreken haalt, hoe je een nieuwe, conceptuele belletjeswijn met de naam Bubb succesvol in de markt zet én hoe je Masters of Lunch op subtiele wijze van dat fijns op de hoogte stelt. Wij waren zodoende in het gezelschap van mede-ML Frank Jacobs voor een werkbezoek in het onvolprezen Leiden van waaruit de heren Sanders hun handel drijven. Aangezien ze zowat al die handel met de horeca drijven, is hun taalgebruik voor enige verfijning vatbaar, maar ze hebben het hart op de juiste plaats. En ze hebben aardig wat verstand van wijn. Die Bubb is ondanks het conceptuele aspect bijvoorbeeld best verteerbaar, om van die bourgognes maar te zwijgen.

De heren weten zelf een goede warme middagmaaltijd te appreciëren en verzochten ons derhalve die in hun gezelschap te Leidschendam te willen nuttigen. Hun keuze was daarvoor gevallen op Brasserie NL van chef Ruben van Dieten. De belletjeswijn was ditmaal de champagne van Guy Charlemagne, het stille werk al evenmin verkeerd en de geserveerde maaltijd alleszins genietbaar ♥(♥). Sympa, zoals dat zo mooi heet. Een leerzaam werkbezoek derhalve.

*****

Amsterdams gespreksthema

Een fijne warme middagmaaltijd mochten we onlangs ook genieten op invitatie van Yvo Couprie en Fonger Kranenborg namens Résidence Wijnen. Brunelloproducent Giancarlo Pacenti was er speciaal voor uit Montalcino overgevlogen. Plaats van handeling: restaurant Bord´eau van Hotel de l´Europe. Na de verbouwing is dat werkelijk weer een prachtzaak geworden. Grandeur, mooie ambiance, verzorgde gerechten. We hopen alleen wel dat de wijnkaart de volgende keer minder fouten bevat, want nu doet dat afbreuk aan onze potentieel hogere waardering. ♥(♥)

Ons was een ´select´ gezelschap in het vooruitzicht gesteld. Welnu, dat bleek te kloppen! De fine fleur van de vaderlandse horeca bleek aanwezig. Na de heisa, inclusief dreigementen met boycots en gerechtelijke stappen, rond de rellerige zeepbelsite Sterwijnen.thuis, de op exclusiviteit beluste Nederlandse ´toprestaurants´ met exorbitante wijnprijzen onder aanvoering van een pijnlijk weinig doordacht optredende Alliance én het aan beide voornoemde partijen leverende Résidence, is de kou kennelijk weer uit de lucht. Dit echter terzijde.

Hoewel het een woensdag was, een dag waarop een beetje chef achter de kachel zou moeten staan om zelf een fijne lunch te bereiden, zaten zowel Chris Naylor (Vermeer), Moshik Roth (´t Brouwerskolkje) én Gerrit Greveling (ex Chalet Royal) aan, evenals de vermaarde opperschenker Noël Vanwittenbergh (Ciel Bleu) en nog enige andere importante lieden uit de zogeheten tophoreca. Tja, Vermeer doet sinds kort geen lunch meer (au!), Greveling is nog steeds op zoek naar een nieuw restaurant en Roth is al helemaal met zijn hoofd in Amsterdam. Daar wil hij volgend jaar rijk gaan worden door er ´het beste restaurant ter wereld´ te gaan runnen. Het voornaamste gespreksonderwerp was zodoende niet de prachtige wijn van Pacenti, maar de vraag of uitbating van een Amsterdamse horecagelegenheid een winstgevende activiteit is.

Laten wij dan maar liever besluiten met de constatering dat gastheer en, naar wij begrepen hebben, stijlicoon voor menig trendgevoelig lezeres, Yvo Couprie, ditmaal niet in donkere existentialistische kledij gehuld was, maar in even zomerse als frivole smart casual outfit.  

***** 

Zuidwolde vaut le voyage

Hoe anders dan aan de Amstel gaat het er aan toe in het landelijke Drenthe. We beleefden daar een van de absolute culinaire hoogtepunten van dit jaar. Tot voor kort waren we nog niet in De Groene Lantaarn te Zuidwolde geweest. Wegens ´ver weg´ – een arrogant Randstedelijk flutargument, te treurig voor woorden. Want wat hebben Cindy Borger en Jarno Eggen daar onder de rook van Hoogeveen in korte tijd een prachtzaak weten neer te zetten. In een boerderij die goddank geen ´gasterij´ meer is, maar tot een bolwerk van goede smaak is geworden. Wat kookt die Jarno spannend. En Cindy als gastvrouw-sommelière aan tafel krijgen is al evenmin een straf. Nog iets: voorbeeldig beschaafde prijzen! En lunch op zondag… Daarom zonder aarzeling een waardering van ♥♥♥. Wij kunnen dan ook maar één ding zeggen: onmiddellijk een tafel reserveren!

*****

Duitse faits divers

Tot besluit twee mededelingen inzake promotie van Duitse wijn. Cees Vos, de flamboyante ex-voorzitter van het NGS, is bij restaurateur-hotelier en in Duitsland gespecialiseerde wijnimporteur Maurice Deconinck aan de slag gegaan om diens wijnen ook buiten Tholen verkocht te krijgen. Laat dat maar aan Cees over, want op het gebied van een onnavolgbaar gevatte babbel kent hij zijn gelijke niet. Hij is een beetje de Pietje Bell onder de Nederlandse horecawijnverkopers. En die wijnen van Maurice verdienen het.

We eindigen in majeur met een compliment aan Alain en Gisela Jacobs van het Informatiebureau voor Duitse Wijn. Niet in de laatste plaats op ons persoonlijke aandringen was het niveau van de tijdens Riesling & Co. verstrekte warme middagmaaltijd ditmaal alleszins bevredigend. Zulks na enkele jaren waarin de voedselvoorziening ondermaats was. Ga zo door!

René van Heusden ML

Foto’s, van boven naar beneden: Cees de Niet (2e van rechts) en hostesses, Joep Speet en Clara van Otterloo, Ron Sanders, Yvo Couprie, Fonger Kranenborg, Chris Naylor en Moshik Roth, Jarno Eggen, Cees Vos, Alain en Gisela Jacobs.

Wees gerust, waarde volgers van dit heerlijk feuilleton, de Master of Lunch heeft het stokje niet overgegeven, gelukkig niet, voor u en voor mij! Maar aangezien heer Van Heusden niet over zijn eigen feestje kan schrijven, heeft hij mij gevraagd voor een keer de honneurs waar te nemen.


Wees gerust, waarde volgers van dit heerlijk feuilleton, de Master of Lunch heeft het stokje niet overgegeven, gelukkig niet, voor u en voor mij! Maar aangezien heer Van Heusden niet over zijn eigen feestje kan schrijven, heeft hij mij gevraagd voor een keer de honneurs waar te nemen. Deze Wine Society Extra Edition gaat over de Calvijnlunch 2011.

“Calvijn was een voorstander van hedonisme”

De Calvijnlunch is een door Anneke Tot (door haar mede-organisator liefdevol “zuster Tot” genoemd) en René van Heusden in het leven geroepen evenement, voor het eerst georganiseerd in 2008. Dat dit hedonistische festijn naar Calvijn is vernoemd, mag velen bevreemden, maar Van Heusden legt dat eenvoudig uit: “Helaas staat Johannes Calvijn in een twijfelachtig daglicht. Hij zou tegen alle vormen van genot geweest zijn. Edoch, het tegendeel is waar! Kwestie van literatuurstudie. Anders gezegd: Calvijn blijkt wel degelijk een voorstander van hedonisme te zijn geweest. Immers, al dat lekkers wordt ons door de Schepper aangereikt. En door van dat lekkers in een sfeer van ‘convivialité’ te genieten, eren wij die Schepper. Verder kan het natuurlijk geen toeval zijn dat Jezus maar liefst twee wonderen verrichtte die direct met eten en drinken te maken hadden. Quod erat demonstrandum!”

LLL op Katendrecht

Alles goed en wel beschouwd, gaat het hier feitelijk om een LLL: een long liquid lunch, waarbij moet worden opgetekend dat die van 2011 tot in de avonduren doorging. Dat moest ook wel, want het openbaar vervoer van de havenstad kwam na een staking pas in de namiddag weer op gang. Plaats van handeling was het Deliplein op het schiereilandje Katendrecht, volgens het Cityportal van Rotterdam “Een stukje Rotterdam met een roemruchte historie en een kansrijke toekomst”. En inderdaad, Katendrecht staat op het moment voor een boeiende mix van achterstand en vernieuwing…. Op het Deliplein was een partytent gespannen over keurig gedekte tafels en konden de gasten genieten van een enorme parade aan gerechtjes. Deze werden beurtelings verzorgd door de drie leuke restaurantjes die het Deliplein rijk is: Kwiezien, Deli Bird en De Jonge de Jong. In het algemeen waren die van prima niveau (MV ??). De belangrijkste tafel was natuurlijk voor de wijnen, bijna alle ‘en magnum’, ingebracht door de gasten zelf, volgens het principe van een Paulée.

Een bont en boeiend gezelschap

De genodigden bestonden uit een boeiend gezelschap van vooral wijn- en horecamensen. Allereerst waren daar natuurlijk de gastvrouw en gastheer. Zíj zag er als altijd onberispelijk en bij de tijd uit, geen ‘zuster Tot’ maar veel meer ‘La Tot’. Híj droeg zowaar een pak, dat echter voordien wel een stomerij had mogen bezoeken. Maar soit, we weten allemaal dat het bij de ML om de inhoud gaat!

De belangrijkste gasten waren niet de minste: Cees Helder en Peter Bruins. Zij waren natuurlijk niet voor niets gekomen, want ze kwamen voor een prijs. En wij maar denken dat prijzen uitdelen niets voor de ML is, gezien zijn misgenoegen over prijzenregens tijdens bepaalde evenementen. Het kan verkeren.

De bakker en de schenker

Die prijs heet De Grote Prijs Johannes Calvijn (met allemaal hoofdletters) en is volgens de organisatie “een eerbetoon aan mensen die een wezenlijke bijdrage aan het hedonisme in de polder leveren”. Welnu, wie zou durven ontkennen dat de heren Helder (‘Meneer Cees Helder’) en Bruins zo’n bijdrage hebben geleverd? Wij in ieder geval niet. René van Heusden sprak ze -ieder afzonderlijk- prachtig toe, waarbij hij als rechtgeaard afvallige Grefo toch verwees naar Het Heilige Geschrift, naar Genesis 39 en 40 om precies te zijn. Met meneer Helder als De Bakker en de heer Bruins als, u raadt het al, De Schenker. Bravo, heer Van Heusden, twee mooie en originele laudationes!

Het missiewerk van Alain Jacobs

Naarmate de middag vorderde en de plichtplegingen volbracht waren, vloeide de wijn steeds rijkelijker en gingen de remmen los. Zoals gezegd, de invités was verzocht wat moois mee te nemen, liefst in formaat magnum. Welnu, dat was niet aan dovemansoren besteed. Begonnen was er natuurlijk met Champagne, van het huis dat zich graag profileert als ‘het oudste Maison des vins de Champagne’. Inderdaad, Gosset, en eh….,‘à volonté’. Aan tafel volgde meer, waarbij het hoge gehalte aan betere Duitse Riesling opviel, een teken dat de meeste kenners dus wel weten van niveau en zo. Moet gezegd worden dat een van de genodigden Alain Jacobs was, van het Informatiebureau voor Duitse Wijnen.

De sympathieke geboren Oostkantonner, al jaren de drijvende kracht achter de hernieuwde populariteit van Duitse wijnen in ons land en België, had zoals altijd missiewerk te doen. Daartoe had hij een nieuwigheidje, waarmee hij -naar verluid- ook op de Vinexpo al in de weer was geweest: een tattoo (jawel!) van ‘Generation Riesling’. Je kunt natuurlijk van Riesling houden en ver gaan, maar mij niet gezien! Andere waren er wel voor in, met voorop uiteraard de enige echte Wine Society dame van ons kikkerlandje, Janna Rijpma. Altijd een prettige verschijning, Janna, ook met Riesling-tattoo. Maar dat was nog niet genoeg. Het echte missiewerk betrof het uitdelen van tattoos aan de op het pleintje voetballende plaatselijke jeugd!

Meer dames!

Terug naar zaken die er echt toe doen, de gasten en hun wijnen. Het zo belangrijke vrouwenaandeel op zo’n feestje werd vervolmaakt door niet zomaar een paar dames. Allereerst was er Alains lieftallige steun en toeverlaat Gisela, als immer dressed to the occasion en goed gebruind. Wat te zeggen van Jolande Sloet, voor wie dit feestje waarschijnlijk kinderspel was. En dan nog Anneke Tots rechterhand José Cretier, die wat mij betreft de show steelt op welk partijtje dan ook. En ze waren er niet alleen maar, ze hadden ook nog zeer decente wijnen meegenomen. Om met de ML te spreken: zo zien wij dat graag!

De Hermitage van Nico

Dat soort dames was ook nodig voor voldoende tegengewicht, want ook het manvolk was van serieus kaliber. Zo zagen we Huib Edixhoven, zonder Dom Pérignon en rugzak, maar wel met een van de mooiere Silvaners ter wereld, het Grosses Gewächs ‘Asphodil’ 2005 van Fürst Löwenstein. Ook waren er drie echte movers-and-shakers van de vaderlandse wijnhandel: Joris Snelten van grootmacht Deltawines; Peter van Houtert, natuurlijk bekend van Verbunt, maar ook als voorzitter van de KVNW en sinds kort Chevalier dans l’Ordre du Mérite Agricole; en last but not least, de immer eloquente Nico McGough, van Résidence Wijnen. Nico is niet alleen een man van woorden, maar ook van daden, zo bleek wel weer uit een van de wijnen die hij voor de gelegenheid had meegebracht: Hermitage 2006 van Domaine Jean-Louis Chave. Decadent lekker om zo jong uit magnum te drinken!

Zoals gezegd, het feestje ging tot in de avond door. De gasten gingen stuk voor stuk buitengewoon voldaan naar huis. De Calvijnlunch 2011 was over. Een festijn dat het in zich heeft een mythische status te verwerven, iets als de Bilderberg Club van de wijnwereld. Maar dan wel met alle details op straat!

SANDER SILLA, waarnemend ML

Op de foto’s, van boven naar beneden: de bediening, de flessen, laureaat Cees Helder met Anneke Tot en René van Heusden, laureaat Peter Bruins, Nico’s Hermitage, Nico McGough, Alain Jacobs’ missie, Gisela Jacobs, Peter van Houtert opent vintage port.

Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.


Het pad van een Master of Lunch gaat niet altijd over rozen. Er doemen ook wel eens obstakels op die het leven danig veronaangenamen. Een fel realistische bloemlezing.

Pijnlijk, al te pijnlijk

Wij waren uitgenodigd om een avondmaaltijd te komen nuttigen bij John Halvemaan in diens gelijknamige etablissement. Want al zou onze titel misschien anders doen vermoeden, ook een fijn diner gaan wij geenszins uit de weg. Al helemaal niet wanneer het genereus aangeboden wordt door een derde partij die zo een boodschap wenst te communiceren. Halvemaan zou die avond samen met zijn Zuid-Afrikaanse collega Chris Erasmus een menu in Kaapse stijl verzorgen. Waarbij dan uiteraard Kaapse wijnen geschonken zouden worden. Erasmus, die jarenlang als souschef van ´onze´ Margot Janse in Le Quartier Français in Franschhoek (nette zaak) werkte, is sinds kort chef van het nieuwe restaurant Pierneef van La Motte.

Ons was te verstaan gegeven dat we ons al om zeven uur dienden aan te melden. Tikje vroeg, maar vooruit. Direct bij aankomst stormden de chefs de keuken uit om ons allerhartelijkst te begroeten en ons aan te sporen ons een fijn glas vonkelwyn te laten inschenken. Dat leek een mooi begin van wat ongetwijfeld een hoogst gedenkwaardige avond zou gaan worden.

Welnu, gedenkwaardig werd de avond zeker! We mochten als eerste plaatsnemen aan een grote, voor tien gasten gedekte tafel. Zouden we leuk en intellectueel stimulerend gezelschap bij ons krijgen? Om half acht was echter nog steeds niemand op komen dagen. Er zou toch geen misverstand in het spel zijn? De dames in de bediening zorgden er evenwel voor dat wij niet op een droogje hoefden te zitten. Ook kregen we, zoals te doen gebruikelijk, steelse blikken toegeworpen van dames aan andere tafels. Ze hadden natuurlijk veel liever bij ons gezeten dan bij hun saaie echtgenoten, maar dit terzijde.

Tegen achten werd duidelijk dat er inderdaad sprake was van een misverstand. Al zou je het ook kunnen typeren als een rampje. Degenen die niet op het laatste moment hadden afgezegd, bleken naar een locatie kilometers verderop te zijn gegaan. En dus hadden we de grote tafel voor ons alleen, met nog meer moederlijke aandacht van de diensters. Wij waren daar kennelijk zo van in de wolken geraakt, dat wij op de terugweg bij de overstap van trein naar metro in Schiedam een drempelachtige constructie op het perron niet tijdig opmerkten, als gevolg daarvan onzacht ter aarde stortten en een bijzonder nare vingerfractuur opliepen. Wéér een gevallen wijnschrijver erbij! Over de maaltijd kunnen we niet meer zo objectief oordelen, al menen we ons te herinneren dat die alleszins decent was. 

*****

Foutje

Het Zuid-Afrikatrauma leek gelukkig spoedig afgeschud en weggespoeld te kunnen worden. Want wat hadden wij gezien als programmanonderdeel van de door Wines of South Africa (WOSA) georganiseerde studiedag in de hoofdstedelijke Olofskapel? Juist: lunch in Restaurant Vermeer, op slechts een paar passen lopen in hetzelfde NH-hotelpand. Het stond er zwart op wit. Geen illusoire projectie onzerzijds dus. Ha, wat een heerlijk vooruitzicht! We zouden getrakteerd gaan worden op lekkernijen van de in deze rubriek regelmatig geprezen chef Chris Naylor, terwijl we door de heren Niek Beute en Simon Veldman attent en met grote regelmaat professioneel bijgeschonken zouden worden. We spreken uit ruime ervaring. Bovendien zou WOSA zo op briljante wijze de Boodschap weten te communiceren. Een win-winsituatie noem je zoiets tegenwoordig.

Maar helaas, de seated lunch (zoals dat in het vakjargon heet) bleek gereduceerd te zijn tot het in straf tempo staande nuttigen van bordjes uit de grote hotelkeuken. Zonder maître of sommelier te bekennen.  Vandaar een vermanend woord aan WOSA: voor deze ene keer zullen we dit door de vingers zien, maar laat het geen tweede keer gebeuren!

De aanwezigheid van Kaaps schoon in de gedaante van Annette Badenhorst en Sara Channell vergoedde echter veel, zo niet alles. Annette, die ons onwillekeurig altijd wat doet denken aan Bondgirl Vesper Lynd in Casino Royale (maar dan zonder die foute Angélus ´82), presenteerde de dag op de haar eigen, charmante wijze. En wie bij Pootgirl Sara geen warme gevoelens krijgt, moet zich dringend laten nakijken. Waarvan akte.  

*****

Gerrit moet blijven!

Waar we ook niet zo van blij van werden, was de gedwongen sluiting van een van onze favoriete lunchetablissementen, zijnde Chalet Royal te ’s-Hertogenbosch. Niet dat patroon Gerrit Greveling door zijn centen heen was of er juist genoeg van had verzameld om te gaan rentenieren, maar zijn huisbaas, Maison van den Boer, wilde van het majestueuze pand af. Vanwege de crisis en zo. En dus moest Greveling er ´in goed onderling overleg´ uit. Tenzij hij het bewuste pand voor een duizelingwekkend bedrag wenste over te nemen. Tja, het mag wat heten met dat ´goede onderlinge overleg´. We zijn die term al iets te vaak in een verdachte context tegen gekomen. In dit onderhavige geval luidt de vertaling: wegwezen.

Het deed ons genoegen te vernemen dat Greveling zijn afscheid in grootse stijl vierde met een lunch voor vakbroeders. Maar pijn doet het wel. Wij herinneren ons nog een waarlijk legendarische lunch rondom een geweldige serie Bollinger RD. Ook vestigden wij in de zaak van Greveling ons onwaarschijnlijke scherpe lunchduurrecord – van 12.30 tot 21.00 uur – in het gezelschap van de toenmalige presidente van de helaas niet meer bestaande maar ooit roemruchte Bollinger Vendangeoir Club, Jolande Sloet. We horen haar nog via de telefoon de gedenkwaardige woorden aan het adres van haar trouwe echtgenoot uitspreken: “Lieverd, het wordt wat later. Ik bel je nog wel wanneer je me mag komen ophalen.” En dat dan drie, vier keer. Ach, temps perdu! We hebben dit record één keer weten te evenaren – dit voorjaar in het gezelschap van Cees Vos bij Fred –, maar breken zal er voorlopig wel niet bij zijn.

Overigens vernamen wij uit doorgaans betrouwbare bron dat Greveling inmiddels hard bezig is met een ander markant pand in de Bossche binnenstad om daar zijn gewaardeerde kookactiviteiten te kunnen voortzetten. Het zou gaan om het Kruithuis. Wat het ook moge worden, Gerrit, hoe eerder je terugkomt, des te liever het ons is!

René van Heusden ML

Foto’s, van boven naar beneden: John Halvemaan en Chris Erasmus, Simon Veldman, Annette Badenhorst, Sara Channel, Gerrit Greveling, Jolande Sloet.

Hoewel de romantische Mittelrhein met zijn dramatische landschap tot de allermooiste wijngebieden van Duitsland behoort en door de UNESCO is erkend als werelderfgoed, is het met de bekendheid van de regionale wijnen maar matig gesteld. Jammer, want Rieslings van de Mittelrhein hebben een heel eigen stijl.


Hoewel de romantische Mittelrhein met zijn dramatische landschap tot de allermooiste wijngebieden van Duitsland behoort en door de UNESCO is erkend als werelderfgoed, is het met de bekendheid van de regionale wijnen maar matig gesteld. Jammer, want Rieslings van de Mittelrhein hebben een heel eigen stijl. Ze doen eerder aan de Moezel denken dan aan de Rijn en moeten het meer hebben van elegantie dan van kracht. Schoolvoorbeelden daarvan komen uit dé wijngaard van het gebied, de Bopparder Hamm.

Als trio Perswijnredacteuren gingen Lars Daniëls, Frank Jacobs en ik zelf dit voorjaar naar Mainz voor een bezoek aan de jaarlijkse VDP Weinbörse. Een mooi alibi voor een veredeld wijnschoolreisje met allerhande tussenstops waarbij het leerzame en aangename samenvallen. Zoals een bezoek aan de beste producent van de Mittelrhein, Matthias Müller. Of we misschien even zijn wijngaarden konden zien? Kein Problem.

Bijzondere ligging

Neem op de A61 de afslag Boppard en al snel kijk je het schitterende, diep uitgeslepen Rijndal in. De rivier heeft zich hier in de loop der tijden met veel moeite door het leisteenmassief van Hunsrück en Taunus heen gedrongen. In Boppard zelf kan het in het hoogseizoen onaangenaam druk zijn met dagjesmensen, maar dat neemt niet weg dat het best een aardig stadje is. Je kunt er in ieder geval plezierig lunchen met uitzicht op de Rijn.

De reden om echt richting Boppard te gaan, is een verkenning van een van de meest spectaculaire wijngaarden van Duitsland in de vorm van de Bopparder Hamm. Het is de grootste aaneengesloten Lage van de Mittelrhein. Hij ligt direct aan de Rijn, op een van die weinige plaatsen waar de rivier een grote lus maakt om een stukje van west naar oost te stromen. De Hamm ligt zodoende grotendeels op het zuiden. In deze voor wijnbouw behoorlijk noordelijke contreien is dat een absolute voorwaarde om fatsoenlijke wijnen te maken. Druiven worden hier structureel minder rijp dan in de zuidelijker gelegen Rheingau. Dat proef je vooral in wat gecompliceerdere oogstjaren als 2010. Müller heeft een fles Mandelstein Riesling trocken meegenomen om die in de wijngaard zelf te openen. Een wijn met pittige zuren, niet alleen typerend voor 2010, maar een constant gegeven in de Mittelrhein. De Spätlese trocken van dezelfde Lage en hetzelfde jaar laat echter zien dat dat in combinatie met wat meer fruitvulling wel heel spannend is. Spanning, dat is het sleutelwoord.

Nuances in bodem

De naam Hamm, afgeleid van het Latijnse woord hamus (boog, lus) is eigenlijk een verzamelnaam voor zeven aan elkaar grenzende Einzellagen die samen een aangeplante oppervlakte van zo´n 65 hectare beslaan. Van west naar oost zijn dat Elfenlay, Fässerlay, Weingrube, Mandelstein, Feuerlay, Ohlenberg en Engelstein, waarvan de vier laatstgenoemde de beste ligging, pal op het zuiden en zuidoosten en pal aan het water. De bodem wordt gedomineerd door lichtgekleurde en schilferige verweerde leisteen. In het Duits is dat goed voor een scrabblewoord met een hoge score: Devonschieferverwitterungsboden! Het is een bodem die net als het nabije wateroppervlak heel goed zonnewarmte opneemt en vasthoudt. Precies wat hier nodig is om succesvol wijnbouw te kunnen bedrijven.

Tussen de afzonderlijke Lagen bestaan dusdanige verschillen dat hun individuele status gerechtvaardigd is. Müller legt uit dat Mandelstein een heel poreuze en warme bodem van zogeheten Kieselgallenschiefer heeft. In de ernaast liggende Feuerlay laat hij zien en voelen hoe fijn aards de sterk verweerde leisteen hier geworden is, waardoor de bodem beter water kan vasthouden. In de Ohlenberg komt behalve leisteen ook kwartsietzandsteen voor. Karakteristiek voor de snel opwarmende Engelstein zijn dan weer het voorkomen van puimsteen en een hoog ijzergehalte. Door deze bodemnuances smaken de wijnen telkens net even anders, met zowel verschillen binnen één bepaald jaar als tussen jaren onderling. Een constante factor, naast de al vermelde zuurgraad, is hun minerale, bijna zilte ondertoon.

Steilhang

Nog een doorslaggevende kwaliteitsfactor: de instraling van de zon. De helling van de Hamm heeft een stijging tot wel 70 procent, wat heel steil is. Overbodig te zeggen dat het uitzicht vanaf het landbouwweggetje dat deze Lagen verbindt, geweldig is en doet denken aan vergelijkbare uitzichten in het Moezeldal. Het weggetje is er gekomen in het kader van een ingrijpende ruilverkaveling (Flurbereinigung), waarbij het aantal perceeltjes van de oorspronkelijke 2537 (!) teruggebracht werd naar 620 en de toegankelijkheid van de nieuw gevormde percelen sterk verbeterd werd. Toch blijft het ook anno 2011 ploeteren, want de hellingen zijn zo steil dat er maar weinig mogelijkheden voor mechanisatie zijn en de meeste stokken nog altijd om individuele paalgeleiding vragen. Wijnbouw in de Mittelrhein is altijd heel arbeidsintensief geweest en zal dat ook blijven. Er is namelijk geen andere optie dan steile hellingen. Om die reden hebben veel kleine wijnboeren er de afgelopen decennia het bijltje bij neergegooid en is de aanplant gevoelig afgenomen. Her en der braakliggende terrassen zijn er stille getuigen van. (Als nu ergens Europese landbouwsubsidie gewenst is, dan is het hier wel.)

Dat het ook anders kan, heeft Matthias Müller wel laten zien. Hij is tegenwoordig eigenaar van 14 hectare binnen de Bopparder Hamm en daarmee een ware ´grootgrondbezitter´. Nog even terugkomend op het fenomeen Steilhang, Müllers Grosse Gewächse komen zonder uitzondering uit het lager gelegen, wat warmere gedeelte van de helling. In een warm jaar als 2009 kwam zijn Ohlenberg GG zelfs aan 13,5 % alcohol! Met daarnaast de altijd aanwezige zuren om het verteerbaar te houden.

Uit het niets

Hoewel er in Boppard zelf diverse wijngoederen gevestigd zijn, moet je voor de beste producenten van wijnen uit de Hamm toch in het dorpje Spay zijn, net even ten noorden van de Hamm. Hier is ook het wijngoed van Müller te vinden. Drie eeuwen lang was het een kleinschalig en anoniem familiebedrijf met nog tot ver in de 20e eeuw gemengde agrarische activiteiten. Uit bittere economische noodzaak. Matthias, die het wijngoed 15 geleden overnam, geloofde echter in het potentieel van de Hamm, breidde zijn wijngaardbezit gevoelig uit én wist kwalitatief door te breken. Wat hij de afgelopen tien jaar aan serieuze prijzen gewonnen heeft, liegt er alvast niet om. Al geniet Müller in Duitsland inmiddels volop erkenning, gelet op de kwaliteit van zijn wijnen verbaas je je over de bescheiden prijzen ervan, zowel op zijn eigen particuliere prijslijst als op restaurantkaarten in de omgeving. Export mag nog steeds geen naam hebben. De nieuwbouw van een moderne Vinothek (inclusief terras en mogelijkheid om hapjes te serveren) laat echter zien dat de zaken goed gaan. In hoge mate is dat te danken aan particuliere klanten die hun wijn zelf komen afhalen. Ze genereren driekwart van de omzet en zorgen voor korte lijnen en bescheiden overheadkosten.

Feinherb

Ondanks zijn reputatie heeft Müller geen last van sterallures. Hoewel het zaterdagmiddag is en zich voortdurend klanten melden, neemt hij ruim de tijd voor het wijngaardbezoek. Hij kan er zich helemaal in uitleven. Bij het proeven naderhand moeten we ons inhouden, want de lijst is naar goed Duits gebruik nogal uitgebreid en ´s avonds moeten we er nog stevig tegenaan in de fameuze  Wöllsteiner Weinstube in Rheinhessen. Daarom geen eindeloze uitweidingen over, maar een algemene typering. Müllers Rieslings vallen op door hun fijne, subtiele aroma´s, speelse zuren, mineralen en zuiverheid. Precisie, zo je wilt. Veel meer Mittelmosel dan Rheingau. Verleidelijk ´vrouwelijk´ als de Loreley? Hoe hij met de zuren omgaat? Van ontzuren moet hij niet veel hebben, maar toestaan van malolactische gisting is wel een optie, zeker in een jaar als 2010. Bovendien is hij een pleitbezorger van functioneel, maar discreet restzoet. Heel wat van zijn wijnen dragen daarom de smaaktypering feinherb. De drie doosjes die ik mee naar huis nam, zijn trouwens allemaal al weer schoon op.

Weingut Matthias Müller

Bopparder Strasse 45, Spay

Tekst en foto’s: René van Heusden

Foto’s, van boven naar beneden: Boppard, uitzicht op de Rijn vanaf de wijngaard, leisteen, de Bopparder Hamm, Matthias Müller en het uithangbord van het Weingut.

Vinexpo is elke twee jaar weer dé mogelijkheid voor Bordeaux om zich in de kijker te spelen. En, wie het breed heeft, laat het breed hangen. Zoals de châteaux van de classificatie van 1855, die bij hun traditionele persdiner op Château Haut-Brion maar liefst drie drie-sterren-chefs inhuurden voor het verwennen van de 250 uitgenodigde journalisten.


Vinexpo is elke twee jaar weer dé mogelijkheid voor Bordeaux om zich in de kijker te spelen. En, wie het breed heeft, laat het breed hangen. Zoals de châteaux van de classificatie van 1855, die bij hun traditionele persdiner op Château Haut-Brion maar liefst drie drie-sterren-chefs inhuurden voor het verwennen van de 250 uitgenodigde journalisten. Chef Alain Passard (L’Arpège, Parijs) stak subtiel de draak met de aanwezigen door als voorgerecht rode bietjes te serveren. En iedereen vond het héérlijk, want wanneer eet je nou 3-sterren-bietjes? Op Haut-Brion dus. Voordat we daar belandden, waren er nog een aantal andere evenementen af te struinen.

20 sur vin

Voor mij begon Vinexpo al vroeg dit jaar, als jurylid van een wedstrijd op de vrijdagavond op Château Lafite. Een achttal universiteitsteams streden tegen elkaar in een competitie georganiseerd door de Commanderie du Bontemps van de Médoc, Graves en Sauternes. De teams – drie vertegenwoordigers van elke universiteit – werden getest op hun kennis, met een aantal multiple-choice-vragen, en hun proefvaardigheden. Zo moest een serie van drie wijnen van jong naar oud in de goede volgorde worden geplaatst en van één wijn per team werd een proefomschrijving gevraagd en de appellation, het jaar en het château. Dat was iets te moeilijk, maar dat is het voor iedereen. De wedstrijd werd gewonnen door het team van de Harvard universiteit (Boston), gevolgd door Hong Kong en op een gedeelde derde plaats Nijenrode. We hadden dus toch weer iets om even trots op te zijn. Bravo!

De wedstrijd werd gevolgd door een diner in de chais van Lafite. De Baron staat er in de Bordeaux om bekend dat hij bij diners altijd matige jaargangen schenkt, dus we waren benieuwd. Het werd 1983 van Jeroboam, en die toonde zich niet eens zo slecht, mede dankzij het grote formaat. Maar, in alle eerlijkheid, veel keuze heeft de baron ook niet als hij oude jaren wil schenken. De jaren zeventig en tachtig staan nu eenmaal niet bekend als de sterkste periode van Lafite. Dat wordt bij de ophef van de afgelopen jaren nog wel eens vergeten. Zelf had hij zich verzekerd van een mooie avond door aan weerskanten een studente uit het winnende team te laten plaatsnemen.

Bouscaut: ingetogen decadentie

De club van wijngoederen uit de Graves hebben de eer de openingsavond van Vinexpo te mogen verzorgen, aan de vooravond van de start van de beurs. In de Graves zijn ze niet zo arrogant en hoogdravend als in de Médoc, dus deze avonden verlopen altijd in een genoeglijke en ontspannen sfeer. Geen smoking dus, en lekker proeven van jongere en vooral ook wat mooie oudere witte en rode wijnen uit Pessac-Léognan. Er zijn slechtere manieren om je zaterdagavond door te komen. Zo waren we zeer onder de indruk van de witte Domaine de Chevalier 2005 en de prachtige Haut-Bailly 1998, een wijn die nog stond als een huis. 1998 is hier en op de rechteroever ongemerkt misschien toch een heel mooie jaargang. De Laville-Haut-Brion 2003 liet nog eens zien dat dit bepaald geen jaargang is voor grote witte wijnen.

De gerechten, die geserveerd werden met de precisie van een militaire operatie waren helemaal in orde. Althans, als we in aanmerking nemen dat het buiten de verwachting ligt dat de lijngevangen wilde zeebaars exact perfect gegaard zou zijn – hij was iets te kort in de pan geweest, en bij anderen weer iets te lang. Kan gebeuren. Het vreemde ‘spektakel’ na afloop, met reusachtige verlichte opblaaspoppen was een tikje bizar, maar daar hoefde je  gelukkig niet voor te blijven.

Haut-Brion: uitgesproken decadent

Het persdiner van de châteaux die zijn verenigd in de classificatie van 1855 moet natuurlijk wel een hoogtepunt zijn.  Deze oude en in feite versleten classificatie blijkt op de wereldmarkt een doorslaand succes, zoals we kunnen constateren bij de recente prijsstijgingen voor 2010. Met Bordeaux gaat het slecht, met de Grands Crus Classé’s kan het gewoon niet beter gaan. Ze glommen dan ook van trots, daar op Haut-Brion, in een prachtige doorzichtige tent met het château op de achtergrond en burgemeester/minister Alain Juppé in hun midden – die de eigenaren op hun vraag verzekerde dat de bestrijding van valse flessen voor zijn collega van Landbouw een topprioriteit is. Want dat is waar ze zich druk over maken.

De 360 aanwezigen werden vermaakt door drie 3-sterren-chefs, die elk een gerecht voor hun rekening namen en gezamenlijk een toetje. Mooi gevonden. De mooiste gerechten waren gemaakt door Anne-Sophie Pic, de enige vrouwelijke driesterren-chef die Frankrijk rijk is.  Als gezegd maakte Alain Passard er een karikatuur van, door bietjes te serveren met een saus van honing en chocola en als nagerechtje aardbeien met een saus van olijfolie. Het blijft mooi om te horen hoe de Bordelais aan tafel blijven strooien met complimenten voor dit soort gerechten, alsof het iets heel bijzonders is. Tja, ze moesten misschien wel.

De Haut-Brion 1975 van dubbele magnums leverde de nodige discussie op. Een moeilijk jaar, ook hier, door een duidelijke droogte in de tannines. Toch een mooie wijn – laten we niet altijd te kritisch zijn – met zeker een prachtige, complexe geur. Hoewel de Yquem 1990 niet het beste jaar is dat hier werd geproduceerd, was deze wijn in combinatie met het nagerecht toch wel het klapstuk van de avond. En gelukkig ruim genoeg geschonken om er heerlijk van te genieten dat we een avond de gast mochten zijn van de Prince de Luxembourg en zijn equipe.

Met de boot

Nee, dan was de boottocht die Castel voor zijn relaties organiseerde, een stuk gezelliger en informeler, en geen spoor van dikdoenerij. Altijd leuk om op een mooie zomeravond over de Garonne te varen naar een restaurant verderop, om daar een lekker stukje steur met verse foie gras te eten. Mooi glas Ferrande blanc erbij, een gezellige tafel, en je avond kan niet meer stuk. We zullen dus vooral niet klagen dat de bus er een uur over deed om bij de boot te komen en dat we dus ook erg laat terug waren, zodat we pas om twee uur in de nacht naar bed konden. André Koopman (foto), die ons had uitgenodigd, kon er ook niets aan doen, en hield de stemming er voorbeeldig in. Het hoort nu eenmaal bij de Vinexpo en de partijtjes in de avond, laten we maar zeggen. Het leven van een society-reporter is zwaar…

Ronald de Groot

Op de foto’s, van boven naar beneden: Eric de Rothschild, Alain Juppé, de doorzichtige tent op Haut-Brion, 3-sterrenbietjes, André Koopman.

Begin jaren negentig was het altijd een belevenis. Je ging naar Parijs of Bordeaux om te jureren voor de Coupe des Crus Bourgeois. Om onnavolgbare redenen is deze knock-out-wedstrijd op een gegeven moment ter ziele gegaan. De laatste editie was in 1999. Tot dit jaar. Op initiatief van het Franse blad Le Point is de wedstrijd nieuw leven ingeblazen. Op naar Bordeaux om te oordelen over de Crus Bourgeois.

Begin jaren negentig was het altijd een belevenis. Je ging naar Parijs of Bordeaux om te jureren voor de Coupe des Crus Bourgeois. Om onnavolgbare redenen is deze knock-out-wedstrijd op een gegeven moment ter ziele gegaan. De laatste editie was in 1999. Tot dit jaar. Op initiatief van het Franse blad Le Point is de wedstrijd nieuw leven ingeblazen. Op naar Bordeaux om te oordelen over de Crus Bourgeois.

Enige nadeel van dit soort wedstrijden is natuurlijk dat de echte ‘grote namen’niet meedoen, uit angst niet te winnen. Maar dat moet nu een maal als een gegeven worden geaccepteerd. Je kunt moeilijk verwachten dat châteaux als Chasse-Spleen, Haut-Marbuzet of Sociando-Mallet hun reputatie op het spel zouden zetten.

De wedstrijd was opgezet als vanouds, met een knock-out systeem. Maar toch met één belangrijk verschil. Alles moet sneller tegenwoordig. Dus in plaats van drie jaargangen, werd nu één jaargang van elk château gepresenteerd. Dan moet je toch wat meer geluk hebben om te winnen. Maar een slechte winnaar rolt er ook nooit uit. Geproefd werd de jaargang 2008, een goed jaar, maar toch niet zo gemakkelijk, zodat er toch duidelijke kwaliteitsverschillen waren. In totaal waren er 164 châteaux uit de classificatie van de Crus Bourgeois die deelnamen aan deze competitie. Tien tafels met drie juryleden elk proefden in drie rondes steeds een koppel van twee wijnen, en in de derde ronde een serie van vier of vijf wijnen, om de tien finalisten te bepalen.

Zeker in de eerste ronde werd nog eens duidelijk hoe groot de verschillen in een jaar als 2008 tussen de Crus Bourgeois zijn. Rijp en rot, of liever gezegd onrijp, stonden door elkaar. Uiteindelijk moest de strijd worden beslist in de finale van tien. Daar rolde een verrassende winnaar uit: Château Dévise d’Ardilley, Haut-Médoc. Toch een beetje een outsider in een finale met fraaie wijnen als La Haye (Saint-Estèphe), Lamothe-Bergeron (Haut-Médoc) en Branas-Grand-Poujeaux (Moulis). Maar zeker een mooie wijn, krachtig en rijp, een mooie klassieke Médoc. Een mooie winnaar van een leuke wedstrijd, een goede manier om de Crus Bourgeois, die erg in de schaduw van de Grands Crus Classé’s staan, eens in het zonnetje te zetten.

Ronald de Groot

Foto: de winnaar, Jacques Philippe van Château Devise d’Ardilley

De negen eervolle vermeldingen (de overige finalisten)

La Haye (Saint-Estèphe)

Lamothe-Bergeron (Haut-Médoc)

Branas-Grand-Poujeaux (Moulis)

Fleur-Lamothe (Médoc)

D’Agassac  (Haut-Médoc)

Tour-Séran (Médoc)

De Gironville (Haut-Médoc)

De Brande  (Haut-Médoc)

Peyrat-Fourton (Haut-Médoc)

Het kan verkeren. Beklaagden we ons in een vorige aflevering nog over de magere tijden op lunchgebied, met de komst van mei bleken de vette tijden weer te zijn aangebroken. Met evenementen waarbij boodschappen even smaakvol als effectief gecommuniceerd werden door het product in kwestie te omlijsten met een uitgelezen maaltijd.


Het kan verkeren. Beklaagden we ons in een vorige aflevering nog over de magere tijden op lunchgebied, met de komst van mei bleken de vette tijden weer te zijn aangebroken. Met evenementen waarbij boodschappen even smaakvol als effectief gecommuniceerd werden door het product in kwestie te omlijsten met een uitgelezen maaltijd.

Bij John op het terras

Om er in te komen een fijne vrijdagmiddagmaaltijd op kosten van een van onze favoriete pr-dames op het terras bij Halvemaan, een oase in het verder zo deprimerende Buitenveldert. Om nog maar te zwijgen van die trieste Zuidas met al die interessantdoenerige poenscheppers een eindje verderop. Dit echter terzijde, want het werd een mooie middag. John Halvemaan, een ouwe rot in het vak, liet zien dat die in het voorjaar onvermijdelijk lijkende asperges best lekker te maken zijn. Bijvoorbeeld door ze te combineren met zacht gerookte paling. Fijne vondst, want die flauwe dingen krijgen dan ineens een beetje smaak. Ook andere zaken bleken meer dan aangenaam. ML ♥(♥). En nee, natuurlijk dronken we daar geen ´aspergewijn´ bij. Wat een flauwekul. Waarom hebben die in negen van de tien gevallen net zo weinig smaak als de witte stengels waarbij ze geschonken worden?

Supertrio bij Fred

Om uitsluitend rood te schenken bij een hele maaltijd, met een zuiderse variant uit Puglia als aperitief, gaat ons wat ver. Dit was echter het geval bij de overigens voortreffelijke lunch bij restaurant Fred in Rotterdam. Die zaak bevalt ons iedere keer beter. ML ♥♥. Poot Agenturen liet er aan gewaardeerde relaties uit de detailhandel een aantal wijnen van het Italiaanse Vignamaggio, het castello op Leonardo da Vinci´s schilderij van La Gioconda, alias Mona Lisa. De proeverij gebeurde in wijn-spijsvorm, met wijnen van het moederbedrijf in Toscane en van de recentelijk in Puglia gestarte vestiging. Een concept naar ons hart, want zo bespaar je een hoop tijd en kom je direct aan de essentie toe. Onze favoriet was overigens de pure Cabernet Franc, tevens de duurste van het stel. Tja. Voelden we ons bij Halvemaan al de koning te rijk met het opwindende gezelschap van één verpletterende schoonheid, bij Fred werden we omringd door een compleet supertrio!!! Het bestond uit Judith Poot, Marga van den Heuvel én Sara Channell. We waren daar zo beduusd van dat we onze jas lieten hangen en vergaten ons cadeautje mee te nemen. Kun je nagaan.

Met Lidewij op de kamer van Xavier…

Een paar dagen later was Haarlem onze bestemming. We interviewden daar wijnmaakster en schrijfster Lidewij van Wilgen, grande dame en diva van Mas des Dames. Het interview en de bespreking van haar boek Het Domein zijn te lezen in Perswijn nummer 4, zoals te doen gebruikelijk weer een uitgave om van te smullen. Wat een heerlijke vrouw! Intelligent, geestig, zonder kapsones. En eentje die puike wijnen maakt Daar zouden we dus nog wel eens een vorkje mee willen prikken. We konden voor het interview uiteraard gebruikmaken van het kantoor van Xavier Kat, directeur van Okhuysen. Fijne zaak, al hebben wij wel enige moeite met Xaviers ´twitterij´ om een rosé voor de NRC Wijnclub te kiezen. De ´tijdgeest´? Help! We zien dat vader Louis Kat niet zo snel doen. Dit echter terzijde. Nog even terug naar de charmes van Lidewij en de uitwerking daarvan op beroemde wijnschrijvers. Tijdens de proeverij bij Okhuysen, waarvoor ze speciaal naar Haarlem was overgekomen, signaleerden wij onder de bezoekers aan haar tafel niemand minder dan HD zelve, in zichtbaar jolige stemming. En terecht.

Mick en Dirk in de rosse buurt!

Een paar dag later was het de beurt aan Mick Kooistra van Horizon Wines. Die had zijn goede vriend en leverancier Dirk van der Niepoort op bezoek. Dat betekent steevast spektakel. Zo ook ditmaal. Dirk zou een serie van zijn Redoma laten proeven plus nog een hele lading andere wijnen. Waarvan een deel tijdens de lunch. Locatie voor deze bijeenkomst was het recentelijk geopende restaurant ANNA in de Warmoesstraat. Inderdaad, een vrij ´aparte´ locatie. Zowel buiten als binnen. In welk deel van Sodom aan het IJ zich de voornoemde Warmoesstraat bevindt, behoeft hopelijk geen nadere toelichting. Gedurfd dus om daar een nette zaak te beginnen. Binnen moet je goed oppassen voor een paar verraderlijke afstappen die nog gevaarlijker zijn dan die bij Ivy in 010. Het scheelde maar een haar of we hadden ons onvrijwillig richting Oudezijds gelanceerd. Alsof er al niet genoeg gevallen wijnscribenten rondlopen… Gelukkig onderscheidde collega Harold Hamersma zich als redder in de nood. Waarvoor dank.

ANNA is pas sinds kort open, maar chef Andrès Delpeut (voorheen o.a. De Roggebot) lijkt er, gelet op de kwaliteit van het gebodene, zijn draai al gevonden te hebben. ML ♥♥+. Kortom, een aanwinst voor Amsterdam. De prijzen zijn bovendien alleszins redelijk. Aanbevolen dus. En tja, Dirk had uit Portugal nog wat ouwe portmeuk meegenomen. Zoals Garrafeira 1977 en Colheita 1912… Wow!

Moët on the rocks?

De Grote Hamersma liet overigens de fijne lunch bij ANNA lopen om naar de presentatie van, schrik niet, Ice Impérial te gaan. Al zouden wij wél uitgenodigd geweest zijn – maar bij Moët zien ze ons al komen! – we zouden er niet naar toe zijn gegaan. Want waar hebben we het over? Lees en huiver: een champagne die door Moët & Chandon ´speciaal ontwikkeld´ zou zijn om met ijsblokjes te kunnen drinken… Het spul is in andere landen trouwens al sinds 2010 op de markt, maar dat doet er hier niet toe. Nee, de vraag is hoe diep je als marktleider wilt en kunt zakken? En wij maar denken dat we met dat hoerige rode flesje van Piper-Heidsieck met rietje – hooguit geschikt voor zekere etablissementen in de nabije omgeving van ANNA – al het dieptepunt bereikt hadden.

Splinter en balk

Onze gewaardeerde collega Gert Crum fulmineerde in De Proefkrant tegen het ijdel gebruik dat supermarkten zouden maken van de naam Bourgogne. Ze zouden volgens hem geen twijfelachtige wijnen uit die streek mogen aanbieden. Wij delen zijn kwaliteitsanalyse volledig, maar niet zijn remedie. Die lijkt ons namelijk een tikje wereldvreemd. Handel is nu eenmaal handel en daarbij draait alles om prijzen. Crum moet bovendien toch ook weten dat die vermaledijde derderangs wijnen a) op substantiële schaal in zijn geliefde Bourgogne gemaakt worden, b) daar de zegen van het agrément voor de appellation krijgen, en c) dus vrij verhandeld mogen worden. Hij zou zijn preek daarom beter aan het adres van de Bourguignons richten in plaats van aan de grutters. Wellicht had hij, wanneer hij zich door dit soort twijfelachtige praktijken als Bourgogneliefhebber zo gekwetst voelt, dan ook in zijn hoedanigheid van Champagnevriend consequenties moeten trekken door te bedanken voor de Oosterscheldekreeftenjury die aan het handje van sponsor Moët & Chandon moet lopen. Moët dat bij die Zeeuwse kreeft mooie sier wil maken met een Vintage 2002, maar ondertussen met dat treurige Ice-gedoe al wel de naam Champagne te schande heeft gemaakt.

Met Olive en Anthony bij Niek

Nog een keer naar Amsterdam. Nu naar Vermeer, hoe kan het anders? Importeur Oud Reuchlin & Boelen had daar in samenwerking met va va Annette Badenhorst van WOSA een instructieve lunch georganiseerd in aanwezigheid en met de wijnen van Anthony en Olive Hamilton Russell. Het geheel onder de perfecte regie van maître Niek Beute. Jammer dat de lunch gemeten naar het aantal gangen wat achterbleef bij die in ANNA, maar over de kwaliteit van het gebodene niets dan lof. ML ♥♥. Select gezelschap met o.a voormalig NGS-voorzitter Cees Vos, die tegenwoordig een opmerkelijk ruige Siciliaanse look vertoont, prijzenkeizer Jan van Lissum met modieuze sjaal tegen eventuele verkoudheid en Sharon van Minden van wijnleefstijlblad WineLife. Namens ORB was onder meer Corinne Hofland van de partij, die momenteel het examentraject voor Master of Wine volgt. Zet ´m op, Corinne; het wordt stilletjes aan hoog tijd voor een tweede Nederlandse MW.

We noteerden dat de wijnen van Hamilton Russell (Chardonnay en Pinot Noir à la Bourgogne) en ook die met label Southern Right (Sauvignon en Pinotage) erg lekker en ´gastronomisch´ zijn en concentreerden ons verder vooral op de conversatie met Olive. Anders dan haar naam doet vermoeden, bleek ze uit Ermelo in Transvaal te komen en in het Afrikaans nog veel aantrekkelijker te klinken dan in het Engels. Ze liet ons weten aan een fijn kookboek te werken en dat ze daarom wilde fotograferen wat ze voorgezet kreeg. Voor deze ene keer hadden we daar nu eens geen moeite mee.

Tot gaat Belgen een wijnlesje leren

Nog een wetenswaardigheid die weliswaar niet direct lunchgebonden is, maar wel van importantie. Kreeg Nederwijnland de afgelopen tijd te maken met een groeiende Belgische aanwezigheid, er is nu ook een opmerkelijke tegenzet gedaan. Wine Society kondigde dit enkele maanden geleden al aan en kan nu ook naam en toenaam noemen. PR-diva Anneke Tot gaat zich voortaan ook in het koninkrijk der Belgen roeren en heeft daartoe een joint venture met een groot Brussels kantoor gesloten. La Tot verzekerde ons dat zij haar doorgaans nogal directe taalgebruik aan zal passen aan de Belgische zeden en gewoonten. Men houdt er daar namelijk niet zo van met ongemakkelijke waarheden geconfronteerd te worden. We wachten nu vol spanning de uitnodiging af voor de officiële lancering in een gunstig bekendstaand horeca-etablissement. Want neem van ons aan dat ze ook in dat apenland België nog steeds heel aardig van koken en schenken weten.

Nieuwe ML!

Over koken en schenken op hoog niveau gesproken, c.q. de juiste appreciatie daarvan, tijdens een magnifieke middagmaaltijd van het type LLLL – met acht gangen van cuisinier Erik van Loo en een veelvoud aan trefzeker gekozen wijnen van schenker Jaco van Hensbergen op het terras van restaurant Parkheuvel te Rotterdam (ML ♥♥♥) heeft wijndocent, taxateur en bovenal ervaren hedonist Frank Jacobs met speels gemak de meesterproef afgelegd die recht geeft op het dragen van de prestigieuze titel Master of Lunch. De beoordelingscommissie kende hem de titel toe met het predicaat summa cum laude. Proficiat!

René van Heusden ML

Op de foto’s, van boven naar beneden: Judith Poot, Marga van den Heuvel en Sara Channell, Lidewij van Wilgen, Xavier en Louis Kat, Mick Kooistra & Dirk van der Niepoort, Harold Hamersma, Andrès Delpeut, Gert Crum, Annette Badenhorst & Sharon van Minden, Anthony en Olive Hamilton Russell, Anneke Tot, Frank Jacobs.

Waarom gaat een beschaafd mens in vredesnaam naar een verdorven oord als Amsterdam? Alleen als er echt iets te doen iets dat de moeite waard is. Want hé, 020 heeft van tijd tot tijd ook best wel positieve kanten. Zoals die door de markante Nieuw-Vennepse wijnimporteur Jaap Kwast georganiseerde feestdag in l’Europe met als stralend middelpunt Gaia Gaja! Die uit Barbaresco dus.


Ajax was de dag tevoren voetbalkampioen van Nederland geworden. Kampioen van de armoede weliswaar, maar voor de bierdrinkende mannelijke medemens met benedengemiddeld IQ niettemin genoeg reden om zich te bezatten, in staat van opgefoktheid het Museumplein en naaste omgeving voor de zoveelste keer te verbouwen en de rest van Noord-Hollands grootste gemeente te veranderen in een treurig stemmende gribus. Eigenlijk te vies om te betreden, terwijl het ook nog eens motregende. Welkom in Emsterdem!

Woonachtig als wij tegenwoordig zijn in de enige echte Stad van Nederland waar alles als eerste gebeurt en grote projecten vol enthousiasme aan de lopende band geklaard worden, konden wij al wandelend van het Centraal Station naar de Munt met moeite een meewarige glimlach onderdrukken bij de vaststelling dat het met de aanleg van die ondergrondse paardentram anno 2011 steeds niet erg vlot. Ook zagen we dat de riolering in de Nieuwe Doelenstraat open ligt, ongetwijfeld voor onbepaalde tijd. We moesten namelijk in het aan die straat gelegen Hotel de l´Europe zijn voor een partijtje. En niet zomaar een partijtje. Nee, dit zou wel eens dé partij van het jaar geweest kunnen zijn!

M´as tu vu?

Waarom gaat een beschaafd mens in vredesnaam naar een verdorven oord als Amsterdam? Alleen als er echt iets te doen iets dat de moeite waard is. Want hé, 020 heeft van tijd tot tijd ook best wel positieve kanten. Zoals die door de markante Nieuw-Vennepse wijnimporteur Jaap Kwast georganiseerde feestdag in l´Europe met als stralend middelpunt Gaia Gaja! Die uit Barbaresco dus. De uitdrukking ‘dochter van’ is hier niet op z´n plaats; eerder moeten zeggen dat Angelo Gaja ‘vader van’ is.

Partijtjes organiseren kun je aan Jaap Kwast en zijn team wel overlaten. In dit geval het proeven van een indrukwekkende verticale serie Barbaresco van, inderdaad, Gaja: dé producent van Barbaresco. Tussen Kwast en de Gaja´s klikt het, want Angelo was destijds eregast bij het waarlijk zeer memorabele Heerendiner in het Overveense etablissement De Bokkedoorns (waar anders?!) ter gelegenheid van Jaaps 25-jarig jubileum als wijnkoper.

Jaap, voluit eigenlijk Jaap Jan, is een volbloed zakenman. Scherp, maar gelukkig wel een die ook van wat versiering in het leven houdt en met wie het altijd uitstekend lunchen is. Uitsluitend in zeer nette zaken, dat spreekt voor zich. Wij kunnen dit uit ruime eigen ervaring bevestigen. Verder houdt hij van media-aandacht en staat hij graag in het Stan Huygens Journaal van de ‘krant’ voor Wakker Nederland. Of de Henken en Ingrids die deze publicatie lezen iets met Barbaresco van Gaja hebben, is twijfelachtig. Doet er ook niet toe. Je naam dikgedrukt zien, daar gaat om. En zulks natuurlijk nog liever in een werkelijk invloedrijke rubriek als Wine Society.

Stijlvolle entree

Nadat wij na enig zoekwerk en omlopen vanwege de reeds genoemde rioleringswerken uiteindelijk de provisorische ingang van l´Europe hadden weten te bereiken, bleken wij een wereld van Stijl te hebben betreden. De ontwikkelde lezeres (m/v) weet natuurlijk dat we het hier over een Amsterdams instituut hebben. Een zeer nette zaak, om zo te zeggen. In verbouwing, dat wel. Vooral het gastronomisch restaurant was dringend aan een upgrade toe. Excelsior was immers afgebladderd tot een bedenkelijk niveau. Bord´Eau komt ervoor in de plaats. Daarover straks meer.

We werden na binnenkomst naar de bibliotheek begeleid, alwaar we opgewacht werden door een waarlijk super charmant duo, bestaande uit Elise Kwast en JJC´s andere steun en toeverlaat: Brigitte van der Windt. Yes! De dag kon al niet meer stuk. Eenmaal binnen een fijn kopje koffie met een koekje en een al even fijne conversatie met Johan Veenstra die namens het kennelijk nog steeds bestaande Wijnplein aanwezig was. Zijn hoofdredacteur is om redenen die wij graag aan de lezeres (m/v) overlaten niet meer zo welkom bij serieuze bijeenkomsten. Dit echter geheel en al terzijde.

Onder de aanwezigen…

Ter zake nu. Het was me het gezelschap wel zeg. Gaia Gaja was niet de enige leverancier van Kwast Wijnimport die zich liet opmerken. We signaleerden ook Giulio Bertrand, de Piemontese eigenaar van het magnifieke Kaapse wijn- en olijfoliegoed De Morgenster, Philip de Haseth Möller (vastgoedmagnaat en kasteelheer van Monestier La Tour in Bergerac en Vrai Canon Bouché in Fronsac) en Arnaud Longuent, exportmanager van Champagne Laurent-Perrier. Hoewel het aantal dames weer bedroevend dun gezaaid was, werd het gemis aan kwantiteit ruimschoots gecompenseerd door kwaliteit in de persoon van Nederlands enige echte wine socialite Janna Rijpma. Ach, Janna woont in het verkeerde land. Ze hoort thuis in Parijs, Londen of New York. Het was dat Gaia de show stal, want anders had zij dat gedaan. Ze droeg een kleurig toilet dat zelfs het druilerige Emsterdem in lentestemming bracht. En niemand die zo´n heerlijke nekmassage weet te geven. Misschien wat minder flamboyant, maar beslist niet minder van klasse, de hoofdstedelijke restaurateur en wijnkenner Floor van Eede. We kennen slechter gezelschap. 

Wie we hier zeker ook moeten vermelden, is Patrick Uyttewaal, oudgediende bij Kwast en tevens nestor van het befaamde Perswijn proefpanel! Hij had de rol op zich genomen van ‘gewone man’ en speelde die met verve. Zo leerden wij dat hij thuis geen marmeren toilet hoeft zoals de gasten van l´Europe. Waarvan akte.

Gaia spreekt!

En toen was het de beurt aan Gaia! Net als haar vader is ze iemand met présence. On-Italiaans eenvoudig gekleed, zonder opzichtige sieraden, maar met volop persoonlijkheid. Super intelligent, innemend, geestig, wat eigenlijk niet? Ze spreekt vloeiend Engels, maar dan wel met een verrukkelijk sexy Italiaans accent. Ze noemt haar importeur bijgevolg Zjaape. En ze weet waarover ze heeft. Gezeten tussen vader Jaap en zoon Martijn Kwast, leidde ze haar aandachtige gehoor met veel verve langs een indrukwekkende serie Barbaresco´s, met als uitsmijter de 89-er. Tevoren had onze buurman Johan Kragtwijk, de vermaarde chef sommelier van Karel V in Utrecht, ons geattendeerd op de verleidelijke verteerbaarheid van de 2007. Maar dat hadden we zelf ook al ontdekt. Kortom, Barbaresco van Gaja is gewoon erg lekker. Om na de Piemontese tannines de mond op passende en smaakvolle wijze schoon te maken voor de lunch, mocht de meneer van Laurent-Perrier zijn Vintage 2002 laten serveren in de tijdelijke ruïne genaamd Freddy´s Bar. Zo zien wij dat graag. Die champagne dan.

Aan tafel

En dan nu de lunch. Die was een primeur voor Bord´Eau dat pas over een paar weken open gaat. Laten we maar even beginnen met onze waardering van ♥♥. Let wel: voor een restaurant dat officieel nog niet open is. Er wordt immers nog volop verbouwd. De naam Bord´Eau is tegelijk wel en niet origineel. In Gent is er bijvoorbeeld al een eetgelegenheid met die naam. Maar aan de andere kant, de ligging aan het water rechtvaardigt zo´n naam volledig. Chef Richard van Oostenbrugge gaf alvast een mooi visitekaartje af. Bord´Eau deed ons overigens even terugdenken aan een lunch (met verflucht) destijds bij Vossius. Dat uiteindelijk nooit officieel geopend is. Saillant detail: Rob Kranenborg is als adviseur betrokken bij Bord´Eau…

Samengevat: prima keuken en prima aansluitende wijnen van, drie keer raden, Gaja. Wederom hoogst verteerbaar. Een paar live gezongen aria´s van Verdi en Bellini zorgden voor een opperbeste stemming.

Aan de rosé…

Na afloop van de lunch hadden wij voor Perswijn een exclusief interview met Gaia. We zijn ten slotte niet zomaar sterreporter van dat onvolprezen prachtblad. Evenals voor een impressie van de proeverij nog wel even geduld oefenen tot nummer 5, want na een onderhoud met zo´n Vrouw is enige emotionele débourbage wel gewenst. Met het oog op objectiviteit en zo. Iemand die in dit verband wederom even genoemd moet worden, is Arnaud Longuent van Laurent-Perrier. Als galante Fransman begreep hij onmiddellijk ons fijnzinnige verzoek om ter omlijsting van ons gesprek geheel en al belangeloos een fles Champagne Rosé van zijn huis ter beschikking te stellen. Sterker nog, hij beschouwde dat als een grote eer. Een man naar ons hart derhalve. Hij zal het ongetwijfeld nog ver schoppen. Zeg nu zelf, wanneer je als heer met een dame rosé drinkt, komt daar uiteraard maar één versie voor in aanmerking. Overbodig te zeggen dat het een zeer geanimeerd gesprek werd. Of: hoe de zo deprimerend begonnen dag in majeur eindigde. Goed gedaan, Zjaape!

René van Heusden ML

Foto’s van boven naar beneden: Gaia Gaja, Angelo Gaja, Brigitte van der Windt en Elise Kwast, Jaap Kwast en Giulio Bertrand, Floor van Eede, Janna Rijpma en Philip de Haseth Möller, Patrick Uyttewaal, Jaap Kwast.