Dat hadden we in onze stoutste dromen niet durven dromen: dat we binnen een paar weken tijd tweemaal plezier zouden beleven aan een partijtje met een hoofdrol voor rosé. Toch overkwam het ons recentelijk. Vanzelfsprekend had die appreciatie in niet geringe mate te maken met wat we gemakshalve maar de randvoorwaarden zullen noemen. Kortom, met partijtjes in stijl. Daar hadden we er trouwens nog een paar meer van.
ElisabettaSoms heb je simpelweg geluk. Afgelopen Prowein was er zo’n moment. Al laverend door hal 13, ons een weg banend door massa’s druk gesticulerende Italianen, liepen mijn collega en ik toevalligerwijs recht in de armen van onze Amarone-producent, die ons natuurlijk onmiddellijk zijn stand in loodste voor een glas wijn.
Wat wist ik van Israël? Natuurlijk, ik had gehoord over Jeruzalem en Nazareth, historische plekken. En uiteraard kent iedereen de religieuze en politieke conflicten. Maar Israëlische wijnen waren mij volledig onbekend. Des te interessanter om dit land samen met Mireia Pons te ontdekken. Zij was een van mijn eerste wijncursisten 15 jaar geleden, jarenlang importeur van Spaanse wijnen en vanwege haar grenzeloze liefde voor haar Israëlische vriend twee jaar geleden naar Israël verhuisd.
Het vliegtuig maakt een ruime bocht en komt met rokende banden vlakbij het bruisende water van de zee op een smalle strook tot stilstand. Mijn hart klopt sneller dan normaal, hoewel ik echt wel wat gewend ben. Een flitsende landing. Is dit tekenend voor het eiland dat bekend staat om Cruiseschepen met bejaarden die nippen aan een glas donkerbruine verouderde Madeira? Is Madeira werkelijk op weg naar een verleidelijk verfrissend aperitief?
Constantia, Stellenbosch en Franschhoek zijn prachtig en staan symbool voor de Kaapse wijnbouw. Maar de Cape Winelands hebben ook een ruigere, minder toeristische kant. Daarvoor moet je noordwaarts, naar de oudere wijngaarden in wards en buitengebieden als Wellington, Piekenierskloof en het magische Skurfberg. De beloning: een aantal van de beste en origineelste Zuid-Afrikaanse wijnen.
Vanuit de hele wereld stromen wijnmakers en andere wijnprofessionals naar die ene stad in Duitsland, Düsseldorf. Het is de grootste beurs denkbaar in Europa, ongeveer de oppervlakte van tien keer de hallen van de Rai in Amsterdam. Het lijkt net op de drie dwazen dagen van de Bijenkorf, mensen die dringen om naar binnen te komen en als bijen rond zoemen in de korf. Een soortgelijk gevoel bekruipt me in dit massale wijngebeuren.
Wat was het weer een fijn gebeuren, de proeverij van de Union des Grands Crus de Bordeaux in Krasnapolsky. Want ja, Bordeaux was, Bordeaux is en Bordeaux blijft. Anders dan vorig jaar hadden de leden van de UGCB ditmaal met 2014 een millésime in de aanbieding dat stukken beter smaakte dan het niet te hachelen 2013. Vandaar dat het aanbod aan hartige mondvermaakjes beperkt kon blijven tot naturel geserveerde bitterballen. Geen mosterd meer erbij en ook geen oriëntaalse vlammetjes met een zoetzuur papje. Bij 2013 is dat niet zo smaakbedervend, maar bij lekkere wijnen wel. Een compliment derhalve aan de organisatie voor deze wijze bijsturing van het hapjesbeleid.
Als weldenkende mensen leven we in verwarrende tijden waarin niet altijd even duidelijk is wat de medemens in wijnland nu precies voor heeft. Zo ontvingen we in december van de KVNW een opgetogen persbericht waarin melding werd gemaakt van de participatie door WIM (Wine in Moderation) in een serie wijnprogramma’s die vanaf maart op de commerciële zender 24Kitchen zal worden uitgezonden.
