Nieuws

De Oude Wereld, dat is Europa. En de Nieuwe Wereld is alles daarbuiten. Europese wijn is synoniem met finesse, elegantie en klasse, alle andere wijn met log, zwaar en zwanger van alcohol. Toch? Niet helemaal. Vooral Zuid-Afrika bewijst dat deze indeling achterhaald is, of op zijn minst te simplistisch. Zuid-Afrika combineert juist het beste van beide werelden, schrijft Thijs Akkerman, de winnaar van de Perswijn-schrijfwedstrijd.
De Oude Wereld, dat is Europa. En de Nieuwe Wereld is alles daarbuiten. Europese wijn is synoniem met finesse, elegantie en klasse, alle andere wijn met log, zwaar en zwanger van alcohol. Toch? Niet helemaal. Vooral Zuid-Afrika bewijst dat deze indeling achterhaald is, of op zijn minst te simplistisch. Zuid-Afrika combineert juist het beste van beide werelden.

De ogen van Gerard Keijzer, eigenaar van de Haagse wijnhandel Le Bouchon en kenner van Kaapse wijnen, twinkelen. “Ik weet nog goed dat ik mijn eerste Zuid-Afrikaanse wijn dronk. Een zondoorstoofde Pinotage. Geweldig.”

Het is een warme zaterdagmiddag wanneer ik hem de vraag ‘Zuid Afrika: Oude Wereld of Nieuwe Wereld?’ voorleg. We zitten aan de lange houten tafel achterin zijn zaak, onder het opengeschoven glazen dak. Om ons heen, hoe kan het ook anders, kasten en dozen met wijn. Wat opvalt, is dat het in de meeste gevallen om Zuid-Afrikaanse wijn gaat. Dat is geen toeval. Le Bouchon bezit veruit de grootste collectie Zuid-Afrikaanse wijnen van ons land. Dertig jaar geleden was het bedrijf een van de pioniers op dit gebied. “We wilden de Franse hegemonie op onze wijnmarkt doorbreken. Wilde ik in die tijd de wijnen van bepaalde Franse producenten afnemen, dan kwamen ze op bezoek, gingen uitgebreid op mijn kosten dineren in een chique Haagse tent en moest ik ook nog eens voor veel geld allemaal promotiemateriaal van ze afnemen. Daar wilde ik tegenwicht aan bieden. Maar de echte aanleiding was die zondoorstoofde Pinotage.”

Europa vs de rest

Wij in Europa zijn nogal eens geneigd met een wat hooghartige blik naar de rest van de wereld te kijken. Wij lopen voorop, de rest volgt. Althans, dat denken we. Zie de aanloop naar het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika. Zouden de stadions wel op tijd klaar zijn? Zouden er wel genoeg bezoekers komen nu je op elke straathoek beroofd kon worden? Uiteindelijk kwam het allemaal meer dan goed. Zuid-Afrika organiseerde een spetterend voetbalfestijn, waarbij dankzij oogstrelend camerawerk verrassende wedstrijden werden uitgezonden, die gespeeld werden in hypermoderne stadions.

Die arrogantie van Europa komen we ook nogal eens tegen in de wijnwereld. Neem het hiervoor genoemde onderscheid tussen Oude en Nieuwe Wereld. De Oude Wereld, dat is Europa. De Nieuwe Wereld, dat is de rest. Vaak blijft het niet bij deze puur geografische indeling. Nee, in de ogen van de meeste Europeanen staat hun wereld voor finesse, elegantie en klasse en die andere wereld voor log, zwaar en zwanger van alcohol. Kortom: wij weten hoe je goede wijn moet maken, de rest probeert maar wat. Op economisch en cultureel gebied lijkt Europa echter zo langzamerhand het onderspit te delven ten opzichte van Azië, Brazilië en Zuid-Afrika. Maar ook op wijngebied moeten we oppassen niet ingehaald te worden.

Koel of heet?

Volgens Keijzer is het onzinnig om als het om wijn gaat nog langer te spreken van een Nieuwe en een Oude Wereld. De Oude Wereld, dat was Europa. De Nieuwe Wereld de landen waar wij Europeanen naartoe emigreerden, terwijl we de wijnstokken meenamen. Denk aan Argentinië, Chili, Australië, Zuid-Afrika. Maar hoe lang is dat niet geleden? De Nederlander Jan van Riebeeck plantte in 1655 wijnstokken in Zuid-Afrika, nadat hij in 1652 een verversingspost voor VOC-schepen op weg naar Azië had gesticht op Kaap de Goede Hoop. De wijnbouw kwam hiermee, wegens zijn gebrek aan ervaring, nog niet echt van de grond, maar zijn opvolger, Van der Stel, bracht daar in 1679 verandering in. Hij was een gedreven en kundig wijnmaker die aan de wieg stond van het domein Constantia. Maar dit hele verhaal is dus al bijna 350 jaar geleden en er zijn zelfs stemmen die beweren dat er 7000 jaar geleden al wijnbouw was in Zuid-Afrika. Het land kent hoe dan ook een langere ononderbroken wijnbouwgeschiedenis dan bijvoorbeeld Australië of Nieuw-Zeeland.

Wat Keijzer betreft, is het veel zinvoller onderscheid te maken tussen koele en warme klimaten. De consument heeft er meer aan te weten of een wijn een ‘koelklimaatstijl’ of een ‘warmklimaatstijl’ heeft. “Kies in het eerste geval bijvoorbeeld voor de naam Syrah op het etiket en in het tweede geval voor Shiraz. Steeds meer Zuid-Afrikaanse wijnmakers doen dit inmiddels. Veel duidelijker, de consument weet precies waar hij aan toe is. Ik pleit daar al jaren voor.” Dit onderscheid is des te meer gewenst nu beide stijlen steeds vaker in zowel de Oude als de Nieuwe Wereld voorkomen. Zo maakt Boekenhoutskloof in Franschhoek een Syrah in de stijl van de noordelijke Rhône en zie je in de Languedoc soms gestoofde wijnen die je eerder in de Nieuwe Wereld zou verwachten. Met de opwarming van de aarde zal de temperatuur ook in Europa verder stijgen, evenals de bijbehorende alcoholpercentages. Schrok men vroeger van de alcoholpercentages in Nieuwe Wereldwijnen, tegenwoordig gaat veel Bordeaux ook richting de 14%.

Wijnen met knipoog

Zuid-Afrika is wat betreft wijnbouw een mix tussen de Oude en de Nieuwe Wereld. Je vindt er zongerijpte wijnen, maar ook cool climate wijnen. Vooral producenten aan de kust profiteren van de koele Benguela Golfstroom. Een van hen is Iona in de ward Elgin, een bedrijf dat Sauvignon Blancs maakt die veel weg hebben van hun wufte zusjes uit de Loire. Of wat te denken van de rode en witte blends van The Sadie Family uit Swartland, Winery of the Year in Platters wijngids van 2010? Maar ook het district Robertson en de wards Durbanville en rijzende ster Elim brengen slanke wijnen voort van sauvignon blanc en pinot noir.

Veel Zuid-Afrikaanse wijnen uit koelere streken zijn een knipoog naar hun evenknieën in bijvoorbeeld Frankrijk. De wijnmakers zijn vaak aan Franse of Duitse wijnbouwfaculteiten opgeleid, hebben geleerd van de moderne technieken die zijn overgekomen uit Australië en maken wijnen met net zoveel finesse, maar dan zo dat je ze niet eerst tien jaar hoeft te laten liggen. “Ze zijn rijper, je kunt ze direct drinken. Maar wat veel mensen niet weten, is dat je ze ook lang kunt bewaren, waarbij ze prachtig ouderen”, aldus Keijzer. Klassiek dus, maar toch soepel in de jeugd. Of vol en gerijpt en culinair goed inzetbaar bij bijvoorbeeld stoofpotten en kruidige gerechten.

Geen nukkige wijnboeren

Zuid-Afrika is als wijnland echter niet alleen een mix, het heeft ook een heel eigen stijl, met eigen druiven. Neem de pinotage. Die doet het vooral in veel blends goed: hij maakt bijvoobreeld de soms wat hoekige cabernet sauvignon een stuk ronder. Het eigen karakter wordt nog eens versterkt door het groeiende besef van terroir, net als in de Oude Wereld. Heb ik mijn druiven op het juiste stukje grond staan? Op welk moment oogst ik de ene soort en wanneer de andere soort? Vooral de pinotage, een uiterst kieskeurige druif, heeft veel baat bij deze benadering. Hierbij is het goed je te realiseren dat de bodem in Zuid-Afrika vaak miljarden jaren oud is, terwijl de meeste Europese bodems, door de verschillende ijstijden die daar plaatsgevonden hebben, ‘slechts’ een paar miljoen jaar oud zijn. Blijkt de Oude Wereld ineens een stuk minder oud…

Weer helemaal in de stijl van de Nieuwe Wereld is de vermelding van de druivenrassen op de etiketten. Moet je bij Franse of Italiaanse wijnen vaak gissen van welke druiven ze gemaakt zijn, de Kaapse etiketten zijn daar meestal uitermate helder over. Daarnaast heeft het wijntoerisme in het land zich sterk ontwikkeld. Er bestaat bijna geen groter contrast dan tussen de nukkige wijnboer in de Bourgogne die net aan zijn lunch is begonnen en liever niet gestoord wil worden en de prachtige, netjes uitgestippelde wijnroutes door de Kaapprovincie, waar elke deur voor je openstaat.

Weer geweldig

De deurbel van Le Bouchon rinkelt, Keijzer staakt zijn betoog. Een wat oudere man komt naar ons toe lopen. “Gerard, die wijn die je ons aanbevolen hebt vorige week was weer geweldig. Slank, maar toch kruidig. Paste prima bij het eten.” De eigenaar van Le Bouchon antwoordt: “Dat is fijn”, buigt zich over de tafel heen en mompelt met weer die twinkeling in zijn ogen: “Dat was een Zuid-Afrikaanse wijn.”

[einde kader]

Op 27 augustus is Thierry Manoncourt, voormalig eigenaar van Château Figeac, op datzelfde château overleden. Manoncourt was een van de laatste nog levende vertegenwoordigers van een nu bijna uitgestorven generatie van echte Bordelaise kasteelheren. Een man met stijl en klasse, en in die hoedanigheid trotse hoeder van een familiebezit. Zoals Jean-Eugène Borie van Ducru-Beaucaillou dat was in de Médoc.

Op 27 augustus is Thierry Manoncourt, voormalig eigenaar van Château Figeac, op datzelfde château overleden. Manoncourt was een van de laatste nog levende vertegenwoordigers van een nu bijna uitgestorven generatie van echte Bordelaise kasteelheren. Een man met stijl en klasse, en in die hoedanigheid trotse hoeder van een familiebezit. Zoals Jean-Eugène Borie van Ducru-Beaucaillou dat was in de Médoc.

Hoewel Manoncourt van geboorte een Parijzenaar was, wijdde hij zich vanaf 1947 volledig aan het familiebezit in Saint-Émilion. Onder zijn leiding werden daar tal van vernieuwingen doorgevoerd, zoals het zaaien van gras tussen de rijen, het afschaffen van giftig koper voor behandeling van de stokken tegen ziektes en het uitbrengen van een tweede wijn (vanaf 1951).

Niettemin was de Figeac van Manoncourt Bordeaux van de oude stempel. In de regel ‘elegant’, wat zich laat vertalen als soms een toppunt van verfijning maar ook wel eens als aan de gevaarlijk dunne kant. Manoncourt hield consequent vast aan zijn stijl en was niet vatbaar voor  kritiek. Manoncourt was wars van trucs om zijn wijn heftiger te doen smaken. Aan Parkerwijnen had hij geen boodschap.

Zoals de eminente Zwitserse Bordeauxkenner René ‘Weinwisser’ Gabriel het omschrijft, was Figeac van Manoncourt nogal eens een tricky wijn. Een wijn die zich in zijn jeugd namelijk nogal eens onaantrekkelijk en teleurstellend toonde, op het randje van onzuiverheid, om na verloop van tijd volledig van gedaante te wisselen en die geroemde finesse te ontplooien. Hij noemt als voorbeeld 1982, aanvankelijk volstrekt ondermaats, later glorieus. Uit persoonlijke ervaring met dezelfde wijn kan ik die observatie volledig delen.

Hoewel ik van een generatie ben voor wie echte wijn aanvankelijk alleen uit de Médoc kon komen, heb ik toch enkele mooie herinneringen aan die slanke Saint-Émilions van Manoncourt. Het kan bijna niet anders of dat moet iets te maken hebben gehad met het ongewoon hoge aandeel cabernet franc in Figeac. In mijn prille begintijd als wijnliefhebber heb ik ooit twee flessen 1978 gekocht van het geld dat het bezorgen van een huis-aan-huisblad had opgeleverd. Het hadden er best meer mogen zijn, want het was een zeer geslaagde wijn. Maar ja, vijfentwintig, dertig gulden (of daaromtrent) was wel een astronomisch bedrag voor een fles wijn. Temps perdu.

Later volgde het onvermijdelijke bezoek aan het château zelf. Zo’n bezoek aan Figeac in de dagen van Manoncourt gaf je werkelijk het gevoel een kasteel te bezoeken, want je werd er ontvangen door een heer van stand. Soft spoken, zoals de Engelsen zouden zeggen, maar wel iemand die precies wist wat hij wel en niet wilde. Zoals die elegante stijl van zijn wijn. In bepaalde jaren leverde dat fantastische resultaten op. De mooiste Figeac die ik ooit in Bordeaux zelf heb mogen proeven was 1959. Geweldig! Ook hiervoor geldt helaas: temps perdu. Maar gelukkig is er wel een blijvende herinnering.

Ik koester ook dierbare herinneringen aan Figeacproeverijen in Nederland in het bijzijn van Manoncourt. De eerste daarvan was een proeverij van het roemruchte Jan Sebastian Panel van Jan van Lissum en diens Proefschrift, begin jaren negentig. Het was, zoals zo vaak het geval, op een zaterdagmorgen in De Echoput. In het bijzijn van Manoncourt en van wijlen Jaap Klosse, respectievelijk de grand seigneur van Saint-Émilion en de grand seigneur van de Nederlandse restaurateurs. Heren van een slag dat helaas zeldzaam geworden is. Manoncourt was geen man van praatjes; hij liet gewoon zijn wijnen voor zich spreken. Mogen we zeggen: ware adel?

Een paar jaar later waren Manoncourt en zijn echtgenote Marie-France te gast in den Haag. Op de residentie van de toenmalige Franse ambassadeur Bernard de Montferrand. De Montferrand en Manoncourt waren immers goed bevriend. Aangezien De Montferrand en zijn vrouw graag partijtjes organiseerden waarbij niet kinderachtig geschonken werd – nogmaals: temps perdu! – gaven ze voor de fine fleur van Nederwijnland eens een Figeacdiner. Stijl en smaak, daar win je harten mee. En al helemaal met grote Franse wijnen.

Vanaf 1988 heeft Manoncourt de verantwoordelijkheid voor het reilen en zeilen van Figeac geleidelijk overgedragen aan zijn schoonzoon Eric d’Aramon. Ook zorgde hij ervoor dat het wijngoed in handen kon blijven van zijn kinderen. Dat is in Frankrijk, met zijn torenhoge successierechten, geen vanzelfsprekendheid. Thierry Manoncourt is 92 jaar oud geworden.

René van Heusden

Château Angélus, premier grand cru classé in Saint-Emilion, is toegelaten tot de Olympus van de Franse wijnbouw. In de pas verschenen editie 2011 van de toonaangevende Guide Vert van de Revue du vin de France, alias Les meilleurs vins de France, is het bedrijf namelijk beloond met een derde ster. Deze beloning is gebaseerd op de uitstekende prestatie van Angélus in het grootse 2009, maar evenzeer op die in lastiger jaren als 2008, 2007 en 2006.

Château Angélus, premier grand cru classé in Saint-Emilion, is toegelaten tot de Olympus van de Franse wijnbouw. In de pas verschenen editie 2011 van de toonaangevende Guide Vert van de Revue du vin de France, alias Les meilleurs vins de France, is het bedrijf namelijk beloond met een derde ster. Deze beloning is gebaseerd op de uitstekende prestatie van Angélus in het grootse 2009, maar evenzeer op die in lastiger jaren als 2008, 2007 en 2006.

Coup de coeur
Het succes van Angélus in wat de Bordelais met enig gevoel voor eufemisme plegen te omschrijven als ‘klassieke jaargangen’ wordt bevestigd in de nieuwe editie van de in Frankrijk eveneens hoog aangeslagen Guide Hachette. Voor de proevers van deze gids was Angélus 2007 een coup de coeur waard, de hoogste onderscheiding die een wijn ten deel kan vallen.

Terroir niet je dat
Niet gek voor eigenaar Hubert de Boüard de Laforest. Want hoe vaak is er niet gezegd dat zijn terroir eigenlijk niet helemaal je dat zou zijn? Maar ach, dat wordt van Pétrus in Pomerol ook wel eens beweerd. Saillant detail: de helft van de aanplant van Angélus bestaat uit cabernet, om precies te zijn 47 procent cabernet franc en 3 procent cabernet sauvignon. De andere helft is uiteraard merlot. Mede dankzij structureel lage opbrengsten van slechts 30 à 35 hectoliter per hectare is de stijl van de wijnen in de regel vol en krachtig. Zoals gebleken is, valt een dergelijke stijl niet alleen bij Amerikaanse critici in de smaak, maar net zo goed bij Franse. Gelukkig maar.

René van Heusden

De zoektocht naar de beste wijnwinkel van Nederland nadert de ontknoping! Bij welke winkel is de service ouderwets goed? Het assortiment breed en boeiend? Waar zijn de wijnadviezen verrassend en overtuigend? Wijntijdschrift Perswijn zoekt het uit, samen met de consument. De afgelopen maanden konden wijnconsumenten hun favoriete wijnwinkels nomineren en vervolgens stemmen op hun favoriet.
De zoektocht naar de beste wijnwinkel van Nederland nadert de ontknoping! Bij welke winkel is de service ouderwets goed? Het assortiment breed en boeiend? Waar zijn de wijnadviezen verrassend en overtuigend? Wijntijdschrift Perswijn zoekt het uit, samen met de consument. De afgelopen maanden konden wijnconsumenten hun favoriete wijnwinkels nomineren en vervolgens stemmen op hun favoriet. Bijna 11000 mensen brachten op www.wijnwinkelvanhetjaar.nl hun stem uit. Hier zijn tien winkels uit naar voren gekomen waar de meeste stemmen op zijn uitgebracht.

Deze tien halve finalisten zijn:

• Van Eijck’s Wijnkelders uit Helmond
• Wijnhuis Eindhoven uit Eindhoven
• Eleveld Wijn uit Steenwijk
• Bramasole Wijnen uit Rijswijk
• Rood, wit & rosé uit Dordrecht
• Gavi Wijnkopers uit Dronten
• Gastrovino Griffioen wijnkoperij uit Bussum
• Wijnkoperij Henri Bloem uit Amstelveen
• Joost ! Wijn uit Hilversum
• Wijnhandel Gommers uit Soest

Een onafhankelijke vakjury, bezoekt de komende  weken deze tien winkels en beoordeelt hen op zaken als service, kwaliteit en assortiment.  De jury, bestaande uit wijnjournalisten Ellen Dekkers en Harold Hamersma, Retailspecialist Erik Hemmes, Ronald de Groot van Perswijn en de winnaar van vorig jaar Ton Schaapveld, kiest vervolgens 3 finalisten. Zij mogen elk hun tien trouwste klanten als VIP-gast meenemen naar het wijnevenement Klassiek Europa op 3 oktober in Noordwijk. Daar wordt ook de uiteindelijke winnaar bekendgemaakt en gehuldigd. De winnaar mag zich een jaar lang Wijnwinkel van het Jaar 2011 noemen en krijgt een trofee en officiële oorkonde. De winnaar wordt tevens in het zonnetje gezet met een reportage in Perswijn.

Met proeverijen in de open lucht weet je het in Nederland nooit. De afgelopen editites van Bubbles on the Beach waren soms wat stormachtig en af en toe viel er een bui. Meestal was het echter heerlijk weer om buiten te kunnen proeven. Zo bar als bij de afgelopen editie was het niet eerder. Voor het eerst moest de proeverij binnen plaatsvinden. Toch bleek het zondag 29 augustus voor zo’n 170 mensen geen beletsel om af te reizen naar het strand van Zandvoort.

Met proeverijen in de open lucht weet je het in Nederland nooit. De afgelopen editites van Bubbles on the Beach waren soms wat stormachtig en af en toe viel er een bui. Meestal was het echter heerlijk weer om buiten te kunnen proeven. Zo bar als bij de afgelopen editie was het niet eerder. Voor het eerst moest de proeverij binnen plaatsvinden. Toch bleek het zondag 29 augustus voor zo’n 170 mensen geen beletsel om af te reizen naar het strand van Zandvoort.

Bubbels naar hartelust
In de drie verschillende ruimtes kon iedereen naar hartelust verschillende mousserende wijnen proeven. Dit jaar waren er ook bubbels uit minder bekende oorden te proeven. De ambassade van Brazilië liet een aantal wijnen proeven die door het publiek wisselend werden ontvangen. Sommige bezoekers waren razend enthousiast, andere proevers waren wat kritischer.

Cocktail van cava
In de ‘Vissershut’ waren ook uiteenlopende wijnen te proeven. De dames van Mireia’s import hadden de bar ingericht met hun cava’s, daarnaast schonken ze cocktails op basis van cava en verse vruchten. Een paar tafels verder waren heerlijke gerijpte hammen te proeven en bubbels van Nederlandse bodem. Wijnhoeve de Colonjes en wijngoed de Reestlandhoeve lieten de bezoekers kennis maken met hun wijnen. Voor veel mensen was het een ‘eye-opener’ dat er zulke leuke wijnen worden gemaakt in eigen land. Mango’s beachbar sloot de avond traditioneel af met een goede barbecue en live Spaanse muziek.

• De foto’s van Bubbles on the Beach staan op Flickr.

Op Bubbles on the Beach, zondag 29 augustus in Zandvoort, werd de Méthode Ancestrale Brut van Château l’Enclos des Roses uitgeroepen tot publiekswinnaar. Alle aanwezigen mochten hun stem uitbrengen op hun favoriete mousserende wijn, Château l’Enclos was de favoriet.

Op Bubbles on the Beach, zondag 29 augustus in Zandvoort, werd de Méthode Ancestrale van Château l’Enclos des Roses uitgeroepen tot publiekswinnaar. Alle aanwezigen mochten hun stem uitbrengen op hun favoriete mousserende wijn, Château l’Enclos was de favoriet.

De top 3:

• Château l’Enclos des Roses – Méthode Ancestrale Brut (Car l’Eau, Wassenaar)
• Dominio de la Vega, Brut Reserva Especial (Delleman Wine)
• Sua Sparkling Argentina (Wijnimport Jos Rijnaarts)

De sommelier van het befaamde Brusselse restaurant Bruneau heeft voor 400.000 euro aan wijn gestolen. Hij zou maandenlang iedere avond die hij werkte enkele flessen hebben meegenomen, die hij doorverkocht aan een tot dusver onbekende wijnhandelaar. In totaal zou het om ongeveer 1800 flessen gaan, waarvan sommige 2500 euro per stuk kostten.
De sommelier van het befaamde Brusselse restaurant Bruneau heeft voor 400.000 euro aan wijn gestolen. Hij zou maandenlang iedere avond die hij werkte enkele flessen hebben meegenomen, die hij doorverkocht aan een tot dusver onbekende wijnhandelaar. In totaal zou het om ongeveer 1800 flessen gaan, waarvan sommige 2500 euro per stuk kostten.

Jean-Pierre Bruneau, de eigenaar van het sterrenrestaurant, ontdekte de diefstal eind juni en heeft een aanklacht ingediend. De sommelier is spoorloos verdwenen.

Bron: ANP, La Dernière Heure

Thijs Akkerman won de Perswijn-schrijfwedstrijd met zijn interview met wijnhandelaar en Zuid-Afrika kenner Gerard Keijzer. De prijs: een reis naar Zuid-Afrika en publicatie van het stuk in Perswijn. “In eerste instantie dacht ik: wat jammer dat dát nou net het onderwerp is.”
Thijs Akkerman won de Perswijn-schrijfwedstrijd met zijn interview met wijnhandelaar en Zuid-Afrika kenner Gerard Keijzer. De prijs: een reis naar Zuid-Afrika en publicatie van het stuk in Perswijn. “In eerste instantie dacht ik: wat jammer dat dát nou net het onderwerp is.”

Hij had weinig met Zuid-Afrikaanse wijn, vertelt hij. “Het heeft niet mijn eerste interesse, die gaat uit naar de Rhône en Toscane. Dus toen ik zag wat het onderwerp van de schrijfwedstrijd van Perswijn was, schrok ik wel even. Ik heb wel mooie wijnen uit dat land geproefd en er prachtige verhalen over gehoord. Die werden bevestigd toen ik me meer in het onderwerp ging verdiepen. Ik heb er veel over gelezen en toen Gerard Keijzer geïnterviewd. Hij gaf me ook weer een stapel leesvoer mee. Ondertussen is mijn interesse voor Zuid-Afrika zeker gegroeid.”

Gelukkig maar, want binnenkort zit Thijs in het vliegtuig naar Zuid-Afrika. Tenminste, als hij vrij krijgt van zijn werk. “Ik ben de helft van de week docent Rechten aan de Hogeschool Leiden en daarnaast ben ik mede-eigenaar van een juridisch trainingsbureau. Naast die juridische achtergrond heb ik een grote interesse in wijn en naast het lesgeven vind ik schrijven erg leuk.”

Schrijfambities

Een avondcursus aan de School voor Journalistiek in Utrecht was een logisch vervolg van zijn schrijfambities. “Daar leerde ik onder andere dat ik een gezaghebbende bron nodig had voor een interview. Dat was in dit geval Gerard van Le Bouchon. Hij weet zoveel over Zuid-Afrikaanse wijn, daar kan ik niet aan tippen.”

Eerder won Thijs schrijfwedstrijden van De Volkskrant en van NRC. Op zijn weblog zijn de winnende artikelen te lezen. “Ik zou veel meer aandacht aan schrijven willen besteden. De laatste jaren waren hectisch. Twee banen, het opzetten van een eigen bedrijf, wijncursussen, stage bij een wijnhandel en nu de Vinologenopleiding: dat slokt nogal wat tijd op. Maar ik wil me in de toekomst meer op het schrijven gaan richten. Zo’n wedstrijd als deze is een goede motivatie om de pen weer op te pakken.”

• Website:

  http://www.thijsakkerman.nl/

Thijs Akkerman won de Perswijn-schrijfwedstrijd met zijn interview met wijnhandelaar Gerard Keijzer. De prijs: een reis naar Zuid-Afrika en publicatie van het stuk in Perswijn. “In eerste instantie dacht ik: wat jammer dat dát nou net het onderwerp is.
Thijs Akkerman won de Perswijn-schrijfwedstrijd met zijn interview met wijnhandelaar Gerard Keijzer. De prijs: een reis naar Zuid-Afrika en publicatie van het stuk in Perswijn. “In eerste instantie dacht ik: wat jammer dat dát nou net het onderwerp is.”

Hij had niks met Zuid-Afrikaanse wijn, vertelt hij. “Het wijnland had zeker niet mijn eerste interesse. Dus toen ik zag wat het onderwerp van de schrijfwedstrijd van Perswijn was, vond ik dat een beetje jammer. Dat veranderde toen ik me in het onderwerp ging verdiepen. Ik heb er veel over gelezen en toen Gerard Keijzer geïnterviewd. Hij gaf me ook weer een stapel leesvoer mee. Ondertussen is mijn interesse voor Zuid-Afrika zeker gegroeid.”

Gelukkig maar, want in september zit Thijs in het vliegtuig naar Zuid-Afrika. Tenminste, als hij vrij krijgt van zijn werk. “Ik ben docent Rechten aan de Hogeschool en samen met een vriend heb ik een juridisch trainingsbureau opgezet. Naast die juridische achtergrond heb ik een grote interesse in wijn én in schrijven. Ik hoop dat ik daar nog een keer mijn beroep van kan maken.”

Schrijfambities

Een avondcursus aan de School voor Journalistiek in Utrecht was een logisch vervolg van zijn schrijfambities. “Daar leerde ik onder andere dat ik een gezaghebbende bron nodig had voor een interview. Nou, dat is Gerard van Le Bouchon voor mij. Hij weet zoveel over wijn, daar kan ik niet aan tippen.”

Eerder won Akkerman een schrijfwedstrijd van De Volkskrant en van NRC. Op zijn weblog zijn de winnende artikelen te lezen. “De laatste tijd heb ik minder aandacht aan de weblog kunnen besteden. Twee banen, het opzetten van een eigen bedrijf, dat slokt nogal wat tijd op. Maar ik wil me er in de toekomst meer op gaan richten. Zo’n wedstrijd als deze is een goede motivatie om de pen weer op te pakken.”

De wijnwinkelverkiezing is van start, er kan gestemd worden. Ruim tweehonderd wijnwinkels in heel Nederland zijn de afgelopen weken genomineerd. Nu is de vraag: wat is de allerbeste? Stem vandaag nog!Klik om te stemmen

De wijnwinkelverkiezing is van start, er kan gestemd worden. Ruim tweehonderd wijnwinkels in heel Nederland zijn de afgelopen weken genomineerd. Nu is de vraag: wat is de allerbeste? Stem vandaag nog!

Klik om te stemmen