Nieuws

Het vernieuwde traject naar het examen Magister Vini is op maandag 8 juni van start gegaan. Het betreft geen echte opleiding, maar een begeleidingstraject dat bestaat uit diverse trainingen op het niveau van het uiteindelijke examen.
Het vernieuwde traject naar het examen Magister Vini is op maandag 8 juni van start gegaan. Het betreft geen echte opleiding, maar een begeleidingstraject dat bestaat uit diverse trainingen op het niveau van het uiteindelijke examen.

Een aantal zaken in de opleiding is nieuw. Allereerst wordt de begeleiding vanaf dit jaar verzorgd door De Wijnacademie, in de persoon van Ben van Zweden. Net als bij de Vinologenopleiding is Frank Jacobs de ‘hoofdleraar’, die ‘s ochtends de kanperswijnen een aantal casus op proeftechnisch vlak voorlegt. De vraagstukken dienen ter voorbereiding op het proeftechnisch examen, dat bestaat uit drie onderdelen: witte en rosé wijnen , rode wijnen en mousserende wijnen, dessert- en likeurwijnen en versterkte wijnen.

Neerslag en temperatuur

‘s Middags wordt er door een gastdocent een training verzorgd overeen van de vier hoofdonderdelen van het theoretische examen: wijnbouw, wijnbereiding, markt en marktbewerking en actuele onderwerpen. De eerste training werd, hoe kan het ook anders, gegeven door Gerhard Horstink. Hij vertelde over de klimaataspecten neerslag en temperatuur en over bodemtypen. In september en oktober 2009 volgen er nog twee, beide ook over wijnbouw, die Stan Beurskens en Karel de Graaf voor hun rekening zullen nemen. De begeleiding tot het examen, dat voor het eerst in modules wordt afgenomen, is dus flink geïntensiveerd.

Serieuze scriptie

Natuurlijk moet er ook nog steeds een serieuze scriptie worden geschreven. Dat is altijd een interessant vooruitzicht, zeker gezien de kanperswijnen. Dat zijn er maar liefst 13: Udo Göebel, Bastiaan Möllers (overigens beiden lid van het proefpanel van Perswijn), Joep Janssen, Guus van Otterloo, Leo Keemink, Petra Janssen, Erick Jan Kaljee, Ibert van der Waal, Jaco Hensbergen, Jan Vegter, Arjen Pleij, Chris van de Meene en Frank Donker. Hun eerste examen is in januari 2010, wanneer ze op kunnen voor de module wijnbouw.

Hoe lang zeggen we nu al niet in kringen van insiders dat Portugal het in zich heeft? En dat het super originele wijnen produceert die schreeuwen om erkenning? De realiteit blijkt alleen weerbarstig. Het grote publiek en ook gevorderde wijnliefhebbers lijken te aarzelen om Portugese wijn te drinken. Afgezien van port blijven Portugese wijnen nicheproducten. Maar dan wel van de zeer opwindende soort!

Hoe lang zeggen we nu al niet in kringen van insiders dat Portugal het in zich heeft? En dat het super originele wijnen produceert die schreeuwen om erkenning? De realiteit blijkt alleen weerbarstig. Het grote publiek en ook gevorderde wijnliefhebbers lijken te aarzelen om Portugese wijn te drinken. Afgezien van port blijven Portugese wijnen nicheproducten. Maar dan wel van de zeer opwindende soort! Hallo, zelfverklaarde wijnliefhebbers, get real!

Drie gespecialiseerde importeurs van Portugese wijnen, te weten Horizon Wines, Partners in Wijn en Vino Forte Wijnkopers (voorheen De Portugese Wijnkopers)organiseerden ook dit jaar weer een gezamenlijke presentatie onder naam Portugal on Top. Ze deden dat in Grand Hotel Karel V in Utrecht, met aanwezigheid van een flink aantal producenten. Een prima initiatief, zo’n vorm van samenwerking. Merkwaardig genoeg liet de zogenaamd serieuze (?) wijnpers het wel ernstig afweten, met als gunstige uitzondering twee collega’s van Proefschrift. Ook trendgevoelige jonge sommeliers schitterden door afwezigheid. Was het soms weer eens zo’n maandag waarop alles en iedereen iets organiseert zonder rekening te houden met anderen?

Het aanbod loog er alvast niet om. Te proeven waren ruim honderd wijnen van in totaal zestien  producenten, zeven uit de Douro (inclusief port), vier uit de Alentejo, twee uit Beiras en Dão en een uit Bairrada. Portugal is niet langer de eeuwige belofte; het land kan zich inmiddels probleemloos met de internationale concurrentie meten. Enerzijds koestert het zijn de super authentiek inheemse druivenrassen, anderzijds heeft het moderne keldertechnieken omarmd. In een enkel geval wordt zelfs nadrukkelijk gelonkt naar wijnen in vermeend ‘internationale’ stijl. Vooral de combinatie van authentiek en techniek resulteert in kwalitatief opmerkelijke wijnen. Dat zulke wijnen ook wel eens wat meer moeten kosten, is dus niet meer dan logisch.

Portugese wijn aan tafel

Een voorproefje van wat ‘s middags werd gegeven tijdens de lunch voorafgaand aan de proeverij. Portugese wijnen anno 2009 zouden zich immers met de rest van de wereld moeten kunnen meten als verfijnde maaltijdbegeleiders. Afgaande op de maaltijd in Karel V lijken de rode daarbij voorlopig een streepje voor te hebben op de witte. Port blijft uiteraard nog steeds het paradepaardje van de Portugese wijnbouw. Zie de Vintage 2007!

Steak tartaar van Gasconne rund van De Lindenhoff, langzaam gegaarde dooier en oester met een gefrituurde Japanse oester

– Tiara 2007, Niepoort, Douro (Horizon Wines)

– Diga? Viognier 2008, Campolarago, Bairrada (Horizon Wines)

– VZ Branco 2007 Quinta do Vale D. Maria , Douro (Partners in Wijn)

– Vinha da Defesa Rosado 2007, Herdade do Esporão, Alentejo (Vino Forte)

Twee ‘typisch Portugese’ wijnen van oude stokken bij Niepoort en Vale D. Maria en twee moderne, zelfs wat ‘gelikt commerciële’ van de andere twee producenten. Sterke voorkeur voor de eerste twee, maar bij het gerecht zijn ze té uitgesproken.

Zonnevis gebraden met foelie, spitskool en eigen jus met Marokkaanse citroen

– Arinto Barrica 2008 Campolargo, Bairrada (Horizon Wines)

– Malhadinha Branco 2006 Herdade da Malhadinha Nova, Alentejo (Horizon Wines)

– Chocapalha Branco Reserva 2007 Quinta de Chocapalha, Estremadura (Partners in Wijn)

– Branco Reserva 2007, Herdade da Esporão, Alentejo (Vino Forte)

Vier qua stijl behoorlijk uiteenlopende wijnen, zowel qua zuren als hout. Veel zuren en hout in de Arinto (lastig), lage zuren en hout in de Malhadinha (tikje oxidatie, 2008 is beter) en eveneens lage zuren in de Esporão. Favoriet:Chocapalha vanwege elegantie en balans.

Lamszadel van de barbecue, rillettes van de nek met zeesalade en jus van yoghurt

– Quinta do Mouro ‘Gold Label’ 2002, Quinta do Mouro, Alentejo (Horizon Wines)

– Quinta da Pellada 2003, Alvaro de Castro, Dão (Horizon Wines)

– Meandro 2007, Quinta do Vale Meão, Douro (Partners in Wijn)

– Malhadinha Tinto 2007, Herdade da Malhadinha Nova, Alentejo (Horizon Wines)

– Batuta 2004, Niepoort, Douro (Horizon Wines)

Vijfmaal rood met ondanks stilistische en regionale nuances een opmerkelijk homogene kwaliteit. Trefwoorden: fruit, concentratie en rijpe tannine. Kortom, dit was bepaald geen straf. Fraaie Batuta!

Kaas (i.p.v. dessert)

– 10 years Old White Port, Niepoort (Horizon Wines)

Ten onrechte wat onderschat type port. In feite een witte tawny. Beschaafd zoet, gedroogde zuidvruchten cederachtig, specerijen.

Vintage Port 2007

– Quinta do Roriz (Partners in Wijn)

– Quinta do Vale D. Maria (Partners in Wijn)

– Niepoort (Horizon Wines)

– Niepoort ‘Pisca’ (Horizon Wines)

– Quinta do Vale Meão (Partners in Wijn)

– Pintas (Partners in Wijn)

Van de elegante Roriz tot de machtige Pisca van Niepoort (voor het eerst uitgebracht) en van de minerale Vale D. Maria tot de vlezige Pintas, het oogstjaar 2007 in volle glorie! Een uniek jaar met zeldzame balans en finesse. Kopen! Kopen!! Kopen!!!

Voor elk wat wils

Uit het enorme aanbod van de drie organiserende importeurs een paar opvallende wijnen, volstrekt willekeurig uitgekozen. Aan de tafels van Vino Forte kwam ik door tijdgebrek niet meer toe; vandaar dat die naam in het lijstje ontbreekt. Ook voor het proeven van alle wijnen van Niepoort zou een extra dagdeel nodig geweest zijn. Volgende keer dus graag maar een hele dag ervoor uittrekken. Portugal verdient het.

1. Vinhos Doidos (Beiras) – Bossa 2008 (wit)

Partners in Wijn

2. Quinta do Mouro (Alentejo) – Casa dos Zagalos 2005

Horizon Wines

3. Campolargo Vinhos (Bairrada) – Vinha da Costa 2004

Horizon Wines

4. Filipa Pato (Beiras) – Lokal Silex 2006

Partners in Wijn

5. Wine & Soul (Douro) – Guru 2008 (wit)

Partners in Wijn

6. Quinta do Vale Meão (Douro) – Tinto 2007

Partners in Wijn

7. Quinta de Saes (Dão) – Pape 2005

Horizon Wines

N.B. Over de hele linie verrassend goede producent, in wit en rood!

Voor meer informatie:

Horizon Wines, info@horizonwines.com

Partners in Wijn, www.partners-in-wijn.nl

Vino Forte Wijnkopers, info@vinoforte.nl

René van Heusden

Cigales is tot op heden een vrij onbekende naam geweest binnen het aanbod aan Spaanse DO-wijnen. Slechts een paar honderd hectoliter er vandaan komt naar Nederland, dat daarmee wel direct de grootste importeur is van rosado uit Cigales. Behalve de traditionele rosado is het de afgelopen tijd ook steeds meer tinto gaan produceren, rode wijn dus. Vandaag de dag is de verhouding tussen rosé en rood daarom in evenwicht.

Cigales is tot op heden een vrij onbekende naam geweest binnen het aanbod aan Spaanse DO-wijnen. Slechts een paar honderd hectoliter er vandaan komt naar Nederland, dat daarmee wel direct de grootste importeur is van rosado uit Cigales. Behalve de traditionele rosado is het de afgelopen tijd ook steeds meer tinto gaan produceren, rode wijn dus. Vandaag de dag is de verhouding tussen rosé en rood daarom in evenwicht. Cigales kreeg in 1991 de status van denominación de origen (DO). Het 30 bij 30 kilometer metende gebied ligt even ten noorden van Valladolid in Castilla y León. Met een aanplant van 2700 hectare is het een vrij klein wijngebied. Het potentieel om goede wijnen te produceren is echter ruimschoots voorhanden. Nu alleen nog de technische puntjes op de i zetten en wat meer naambekendheid verwerven.

Continentaal klimaat

De wijngaarden van Cigales liggen op een hoogte van 700 tot 800 meter boven zeeniveau, op vlak terrein met een lichtbruine bodem van kalkachtig zand en leem op ondergrond van klei en mergel. Ze hebben, net als andere DO’s in dit deel van Spanje langs de bovenloop van de Duero, te maken met een continentaal klimaat dat behoorlijk grote extremen kent. Ter illustratie: het verschil tussen de hoogste en de laagste temperaturen in respectievelijk zomer en winter bedraagt er meer dan 40 graden. Neerslag blijft beperkt tot gemiddeld 425 mm per jaar, terwijl de zon ruim 2600 uur schijnt. Irrigatie is toegestaan en de pluk begint in de regel in de laatste week van september.

Evenals elders in Spanje kan de opbrengst vooral door toedoen van droogte opvallend sterke schommelingen vertonen. In 2001 bedroeg het oogstvolume bijvoorbeeld slechts een schamele 31.500 hl, maar in 2003 was die met 77.700 hl meer dan dubbel zo hoog! Binnen de DO zijn ongeveer 40 bottelende producenten actief die hun druiven grotendeels aankopen van kleine telers.

Rosé en rood

Van oudsher was Cigales gespecialiseerd in de productie van clarete, een lichte rode wijn. Later werd dat rosado. Tot voor kort werd die op een wel heel traditionele manier in kleine keldertjes geproduceerd met gebruikmaking van aardewerken kruiken en moet die nogal zwaar en rustiek gesmaakt hebben, maar de met moderne keldertechnische middelen geproduceerde rosado uit het Cigales van nu maakt zijn naam waar. Het is een frisse, droge en enigszins pikant smakende rosé die een prima maaltijdbegeleider vormt. Karaktervol.  Cosmetische trucjes om de wijn met een gram of 7 restsuiker ‘fruitiger’ te doen smaken voor het grote publiek blijven hier gelukkig achterwege. Wel worden witte druiven als verdejo en albillo gebruikt om de rosés wat aromatischer te laten smaken. De overwegend blauwe druiven die hier aangeplant staan, zijn garnacha, garnacha gris en tempranillo. Nieuw aangeplante tempranillo krijgt in de regel draadgeleiding, terwijl in oudere wijngaarden ongeleide bosstokken staan.

Pas recentelijk, d.w.z. sinds een jaar of tien, is men zich in Cigales gaan toeleggen op de productie van rode wijnen. Belangrijkste druivenras daarvoor is tempranillo, regionaal bekend (o.a. in het niet al te ver weg gelegen Toro) onder de naam  tinta del país. Naar Spaans gebruik komt daar het nodige en soms overbodige hout aan te pas. Verder wordt – bijna onvermijdelijk – ook in Cigales geëxperimenteerd met ‘internationale’ druivenrassen als cabernet sauvignon, merlot en sauvignon blanc. In hoeverre dat allemaal even wenselijk is, valt nog te bezien, al kan de combinatie van tempranillo met cabernet in principe interessante wijnen opleveren. De toekomst zal moeten leren of dat ook voor Cigales opgaat.

Proef op de som

Negen producenten uit Cigales stelden onlangs hun wijnen voor tijdens een proeverij in de residentie van Spaanse ambassadeur in Den Haag, een buitengewoon stijlvolle locatie. Jammer genoeg was Telmo Rodrigues (geïmporteerd door Pallas Wines) er niet bij, maar niettemin vielen er leuke zaken te proeven.

Vooral de rosés overtuigden door hun droge en pittige karakter. Bij de rode was het resultaat wat minder homogeen als gevolg van een bijvlagen te overmatig houtgebruik en gebrek aan precisie en finesse. Afgaande op de in Den Haag voorgestelde wijnen is het type Roble met slechts beperkte houtopvoeding interessanter dan menige Crianza. Alleen producenten die over wijnen met voldoende concentratie beschikken (wat iets anders is heftigheid) en die hun eikenhout zorgvuldig weten uit te kiezen komen bij dat tweede type tot mooie resultaten.

Voortreffelijke rode wijnen waren bij Bodegas La Legua te proeven, respectievelijk Joven 2008, Roble 2007 en Crianza 2006. Toonbeelden van elegantie en evenwicht, met sap, fijne kruidigheid en subtiel hout. Kers op de taart was hier de experimentele Capricchio 2005, waarvan maar 1000 flessen gemaakt zijn. Het is te hopen dat deze producent op korte termijn een Nederlandse importeur vindt. En omgekeerd.

Ook Concejo Bodegas kwam goed voor de dag met de diepgekleurde rosado (eerder een clarete) Carredueñas 2008, alsmede de rode Roble Carredueñas en Viña Concejo. Deze producent zocht eveneens nog een importeur.

Een derde exposant met overtuigende wijnen was Bodega Remigio de Salas Jalón. Naast de ‘spicy’ rosado hier een uitgebalanceerde Roble en Crianza 2006.

Al wel in Nederland vertegenwoordigd (importeur: Schouten) is Bodegas Santa Rufina. De wijnen plegen hier wel eens wat rustiek te zijn. Aardig zijn wel jonge(re) wijnen als de rosado Vendimia Seleccionada 2008 en de rode Joven Roble 2006

René van Heusden

Het begint al bij het verlaten van de parkeerplaats. In het grasveld staat een smetteloze bediende met een tafeltje. Of we, voordat we naar boven lopen, waar alles zich afspeelt, vast een glaasje water blieven? De meeste mensen lopen aan dit tafeltje voorbij, maar dat is heel sneu. We nemen een glaasje Perrier en spoeden ons naar het feest. 200 meter verderop, onder een boom,

Het begint al bij het verlaten van de parkeerplaats. In het grasveld staat een smetteloze bediende met een tafeltje. Of we, voordat we naar boven lopen, waar alles zich afspeelt, vast een glaasje water blieven? De meeste mensen lopen aan dit tafeltje voorbij, maar dat is heel sneu. We nemen een glaasje Perrier en spoeden ons naar het feest. 200 meter verderop, onder een boom, staat een tweede bediende klaar met een plateau om de lege glazen in ontvangst te nemen. We nemen onze kaart voor de tafelschikking in ontvangst, geven Baron Edmond een hand, en laten ons een glas Champagne ‘Barons de Rothschild’ inschenken. Het feest kan beginnen.

Het rumoer was nog niet verstomd. Het traditionele diner van de Union des Grands Crus Classés van de Médoc en Sauternes ter ere van de Internationale pers wordt elke twee jaar tijdens Vinexpo bij toerbeurt georganiseerd door een van de Premiers Grands Crus Classés. Dit jaar was Latour aan de beurt, maar dat liep niet helemaal zoals gepland. Latour stelde voor, zo hoorden wij aan tafel, om geen diner te organiseren, maar alleen een proeverij van de wijnen van de anderen, in combinatie met een cocktail. De woede over dit voorstel was groot. Dat bleek niet uit de uitnodiging die we kregen, natuurlijk. Daarin stond dat Lafite de gastheer zou zijn, omdat ‘Latour het feest niet kon organiseren.’ De Union had het voorstel van Latour beleefd geweigerd en Lafite bereid gevonden twee jaar eerder dan gepland de organisatie van ‘het diner’ op zich te nemen. Madame Barton, aan mijn zijde tijdens het diner, sprak er nog schande van. ‘We waren des duivels. Eigenaar

Pinault van Latour heeft net een megafeest van drie dagen georganiseerd in Venetië voor de bruiloft van zijn zoon. Weet je waarom hij dit voorstel heeft gedaan? Vanwege de vakbonden van de FNAC (ook van Pinault, RdG), die hem zwaar onder druk zetten. Maar dit konden we niet accepteren.’

Dus geen Latour dit jaar, en ook de afgevaardigden van dit château of hun flessen waren in geen velden of wegen te bekennen. Toch enigszins beledigd? Jammer toch, want het was een mooi feestje. Met de tafels voor het diner in de bijzondere ronde wijnkelder van Lafite, vrijwel alleen verlicht met kaarsen, was het een sfeervolle avond. En gelukkig niet te heet, zodat we niet uit onze smoking zweetten. Natuurlijk is het eten voor een paar honderd man nooit heel hoogstaand, maar met wat mooie flessen -Lafite 1978 van dubbele magnum- was het een zeer aangename avond. En natuurlijk een avond van ons kent ons en iedereen even een handje geven -je moet er gewoon bij zijn. Zo keerden we om halfeen weer tevreden terug naar ons hotel, verkwikt door de gepaste decadentie van Lafite-Rotschild.

Het zal in de zomer van 1992 geweest zijn dat mijn belangstelling voor wijn aangewakkerd werd. Met een paar fietsvrienden verruilde ik voor een weekje de Utrechtse Heuvelrug voor de dennenbossen van de Provence. De flanken van de Mont Ventoux vormden ons strijdterrein, en na een dag flink afzien onder de brandende zon bestelden we gretig literkaraffen lokale rosé om zo de vochttekorten weer aan te vullen.

Het zal in de zomer van 1992 geweest zijn dat mijn belangstelling voor wijn aangewakkerd werd. Met een paar fietsvrienden verruilde ik voor een weekje de Utrechtse Heuvelrug voor de dennenbossen van de Provence. De flanken van de Mont Ventoux vormden ons strijdterrein, en na een dag flink afzien onder de brandende zon bestelden we gretig literkaraffen lokale rosé om zo de vochttekorten weer aan te vullen. Zo komt het dat ik als geen ander weet hoe die arme wijnstokken zich moeten voelen: het is een voortdurend gevecht tegen de ongenadige Mistral, de verschroeiende droogte en de rotsige bergen, waarop schijnbaar alleen lavendelstruikjes en oude druivenstokken zich thuis voelen.

Inmiddels precies twee keer zo oud als de jeugdige wielrenner van toen, nam ik maandag 15 juni de trein naar Driebergen. Het flitsende tricot van Z-Peugeot van toen was nu vervangen door een (iets te) strak linnen pak, en ik dacht terug aan alle fietstochten die ik vanuit dit mooie dorp gemaakt heb. Dat ik daar ooit nog eens op een maandagochtend naar een wijnproeverij zou gaan, in Restaurant La Provence nog wel, had ik toen nooit kunnen vermoeden!

Bij aankomst heette Michèle Lainé van Sopexa ons welkom. Dit Franse PR-bureau had samen met de heer François Millo, van het CIVP (Conseil Interprofessionel des Vins de Provence) een lunchproeverij georganiseerd voor het NGS (Nederlands Gilde van Sommeliers). Patron-cuisinier André van Alten en zijn équipe waren zo vriendelijk hun restaurant hiervoor open te stellen. Het was geen Provençaals zonnige dag, maar in de rustige binnentuin konden we alvast in de stemming komen met enkele flessen rosé. Tot mijn schande en verbazing kende ik slechts één van de gepresenteerde wijnen, de Rimauresq. De kleur op mijn kaken paste vermoedelijk mooi bij de wijn, want het is altijd weer een lust voor het oog, die onschuldig blozende bleekroze glaasjes. Over de kwaliteit van de wijnen zal ik kort zijn, ze waren allen zuiver, met veel opwekkend fruit, van roze grapefruit tot aardbeien en kruiden als laurier en tijm in de neus. Veelal een ranke body en niet al te hoge zuren. Wijn om lekker van te genieten na een fietstocht, op een zomers terras.

Daar dacht François Millo anders over, en dat is logisch als je de wereld afvliegt om de roze revolutie te prediken. Op de 24.000 ha wijngaard maakt men hier ook forse rode wijnen (o.a. Bandol) en een enkele witte, maar de nadruk ligt van oudsher op rosé. Uiteraard was hij zeer te spreken over de ban op het blenden van rode en witte wijnen, vorige week, door EU-commissaris Marianne Fischer. “15 jaar kwaliteitsverbetering zouden zomaar ongedaan gemaakt kunnen worden”, zo schetst hij het doemscenario waar de Fransen doodsbenauwd voor waren. De traditionele méthode saignée en de korte koude inweking zullen de vinificatiemethoden blijven.

Verder vertelt hij ons dat de Provence 8 AOC’s kent, waarvan het grootste deel op kalkhoudende klei gelegen is, en het oostelijk aan de kust gelegen deel, rond het Massif des Maures, kristal- en granietbodems zijn. Mijn gedachten dwalen af naar de schitterende kustlijn met het azuurblauwe water en de roodbruine rotsen. Hij geeft nog een korte toelichting op het fenomeen “Cru Classé”, dat sinds 1955 onveranderd is, en vergelijkbaar is met hetzelfde systeem in de Médoc, het is dus gebonden aan producenten, niet aan wijngaarden. Naar mijn mening is dit klassement echter geen cent waard, het wordt zelden gebruikt, en de echte topdomeinen komen niet in de lijst voor. Sterker nog: probeer die lijst maar eens te vinden, zelfs op de website www.vinsdeprovence.com kom ik hem niet tegen.

De lunch bestaat uit vier gangen, vergezeld van elk drie wijnen. Nu had ik dus stiekem gehoopt op klassiekers uit de Provençaalse keuken, maar tevergeefs probeerde mijn neus knoflook, rozemarijn en gestoofde tomaten te ontdekken. De chefkok houdt van experimenten, zo bleek. En ik moet zeggen, die waren van hoog niveau.

Het voorgerecht bestond uit een torentje van fijn gesneden rode bietjes met haringtartaar en een schuim van geitenyoghurt, daarnaast een glaasje met Hollandse garnaaltjes, zoetzure komkommer en een schuim van gazpacho. Een prachtige presentatie, en frisse, contrasterende smaken, maar wel deksels lastig te combineren. De Château Léoube blanc 2005 (rolle/semillon, sur lie) had voldoende body en toch frisheid om overeind te blijven. De twee rosés (RioTor en Sainte Lucie 2008) gaven een onaangename smaak in de mond.

Het tussengerechtje was wederom een plaatje: Pastrami van Wagyu beef met kingcrab en tuinkruiden. Een streepje inktvismayonaise was de smaakmaker. De eerste wijn, Fleur de l’Amaurigue blanc 2008 zorgde voor verdeeldheid. Houtopvoeding, oude stokken ugni blanc en rolle gaven een kruidig boeket wat mij uiteindelijk wel beviel. De Miraval en Coussin, beide rosés uit 2008, hadden ook hun kwaliteiten. Geen uitgesproken winnaar in dit trio.

Het hoofdgerecht bestond uit lamsrug en gestoofde lamsnek met een jus van honing en tijm. Een makkelijker gerecht dan de vorige, zonder meer. Ook meer Provençaals! De Rimauresq “R” rosé hield zich staande, maar Château du Galoupet rouge 2007 was een schot in de roos. De juiste structuur en soepele tannines. In Australië noemen ze deze blend ook wel GSM: Grenache, Syrah, Mourvèdre.

Concluderend, ik was onder de indruk van de fraaie gerechtjes, goed op smaak, en origineel gepresenteerd. Het spijt me om te zeggen dat de wijnen me nauwelijks konden boeien, ze waren plezierig, maar zeker niet bijzonder. Waren mijn verwachtingen misschien te hoog gespannen? Ik had toch wel een beetje gehoopt op wijnen van bijvoorbeeld Domaine Tempier, Pibarnon, Ott, Trévallon of Chateau Simone. Aan de andere kant, de wijnen gaven een goed beeld van waar wijnen uit de Provence voor staan. Dank dus aan de organisatie en wat de fles “Cuvée Pink Floyd” betreft, die we meekregen bij vertrek, die smaakte thuis prima bij het luisteren naar “Comfortably Numb”.

Marijn Smit

www.marijnsmit.nl

Van je buren moet het maar hebben? Alvast niet in Anjou. Want wat is daar het geval? Een ware burenoorlog! Met als verliezer de nog jonge AOC Chaume. Na nog maar twee jaar te hebben bestaan is die nu geannuleerd door het INAO (Institut national de l’origine et de la qualité) dat verantwoordelijk is voor de Franse herkomstbenamingen voor agrarische producten. De appellation had betrekking op zoete witte wijnen op basis van chenin van een handjevol producenten met samen ongeveer 60 hectare wijngaard.
Van je buren moet het maar hebben? Alvast niet in Anjou. Want wat is daar het geval? Een ware burenoorlog! Met als verliezer de nog jonge AOC Chaume. Na nog maar twee jaar te hebben bestaan is die nu geannuleerd door het INAO (Institut national de l’origine et de la qualité) dat verantwoordelijk is voor de Franse herkomstbenamingen voor agrarische producten. De appellation had betrekking op zoete witte wijnen op basis van chenin van een handjevol producenten met samen ongeveer 60 hectare wijngaard.

Verantwoordelijk voor de annulering met ingang van 2009 is boze buurman Quarts de Chaume. Die haalt daarmee definitief zijn slag binnen na eerder al eens te hebben dwars gelegen. In 2003 kreeg Chaume van het INAO namelijk toestemming voor het gebruik van de herkomstbenaming AOC Chaume – Premier Cru des Coteaux du Layon. Dat was vragen om moeilijkheden, want in Quarts de Chaume was men om begrijpelijke redenen niet geamuseerd over dat ‘premier cru’. Hoewel Chaume ondanks het protest van de buren gelijk kreeg, gaven de klagers niet op. Ze vonden dat één appellation eigenlijk wel volstond voor de betreffende zone. Eerlijk gezegd is dat niet zo onredelijk, want Frankrijk heeft al zo veel appellations dat de consument daar door het bos de bomen niet meer ziet. Maar het INAO heeft nu wel heel veel uit te leggen aan Chaume, dat eerder tot twee keer toe aan de criteria voor een AOC had voldaan.

Niet alleen veel vloeibaars in het glas tijdens het evenement Rosé aan Zee, helaas viel er af en toe ook een druppel regen op het Zandvoortse strand. Dat hindert niks, in Mango’s Beachclub, bij tropische klanken en een vurige barbecue, ontstond toch de zomerse sfeer die we nodig hadden om de vijf lekkerste rosés uit te kiezen. Wat smaakt beter: Twentse rosé of Pinky Chick uit Slovenië?

Ondanks het tegenvallende weer, was Rosé aan Zee weer een groot succes. Meer dan tweehonderd bezoekers genoten van rosé in alle tinten.

De favoriete rosé van de bezoekers:

1. Hof van Twente, Sueterie, 2008 (ook twee jaar geleden winnaar)

2. Whispering Angel 2008, Château D’Esclan (Deliwijn, Drenthe)

3. L’Esclan 2008, Château D’Esclan (Deliwijn, Drenthe)

4. Pinky Chick Rosé, Slovenië (Foodproducts)

5. Voga Italia, Rosato delle Venezie IGT 2008 (Wijnimport Jos Rijnaarts)

Op de foto

Fotograaf Reinder Weidijk maakte foto’s van de bezoekers van de proeverij. Alle foto’s van Reinder staan op het Flickr-account van Perswijn.

Meer proeven?

Zondag 30 augustus is mousserende wijn aan de beurt tijdens het evenement Bubbles on the Beach. Meer weten: klik hier.

Het Franse INAO, de overheidsinstantie die verantwoordelijk is voor herkomstbenamingen van agrarische producten, heeft aan Saint-Pourçain de status van AOC toegekend. Het is daarmee de eerste in het departement Allier in het midden van Frankrijk en het eerste in de regio Auvergne.
Het Franse INAO, de overheidsinstantie die verantwoordelijk is voor herkomstbenamingen van agrarische producten, heeft aan Saint-Pourçain de status van AOC toegekend. Het is daarmee de eerste in het departement Allier in het midden van Frankrijk en het eerste in de regio Auvergne.

Tot nu toe moest Saint-Pourçain het stellen met een VDQS, een herkomstaanduiding die over enkele jaren definitief verdwijnt. De lokale producenten hebben het nodige geduld moeten opbrengen, want er zijn maar liefst 27 jaar verstreken tussen het indienen van hun aanvraag tot promotie en de uiteindelijke toekenning daarvan.

Saint-Pourçain ligt op ongeveer 120 kilometer ten zuiden van Sancerre, telt 650 hectare wijngaarden en produceert jaarlijks gemiddeld 3 miljoen flessen wijn. De wijngaarden van de kersverse AOC liggen hoofdzakelijk op zuidwestelijk georiënteerde hellingen langs de linkeroever van de rivieren Allier en Sioule. Aangeplante druivenrassen zijn hier de blauwe gamay en pinot noir en de witte chardonnay en de lokale tressalier.

Twee AOC’s

Het INAO heeft eveneens goedkeuring gehecht aan de promotie tot AOC van Vins du Bugey. Ook in dit geval liep er lange tijd een aanvraag. Alsof Frankrijk er inmiddels nog niet genoeg van heeft, zijn het zelfs twee AOC’s geworden, Bugey en Roussette du Bugey. Sinds 1958 had Bugey, gesitueerd tussen de Savoie, de Jura en Bourgogne. de status van VDQS. Het gebiedje telt ongeveer 500 hectare wijngaard, verspreid over 67 gemeentes in het departement Ain.

De nieuwe AOC Bugey is voorbehouden aan stille rode, witte en rosé wijnen en aan mousserende of parelende (pétillants) witte en rosé. De naam Bugey kan worden aangevuld met de gedetailleerde geografische aanduidingen Manicle (voor stille witte en rode wijnen), Montagnieu (voor stille rode wijnen en witte mousserende of parelwijnen) en Cerdon (voor mousserende rosé). De AOC Roussette du Bugey heeft uitsluitend betrekking op stille witte wijnen die voor 100 % van het druivenras altesse gemaakt worden. In de Savoie noemt men die roussette.

Concha y Toro is een gigant binnen de Chileense wijnbouw. Representatief ook. In volle expansie en stek gericht op export. Het in 1883 gestichte bedrijf verdubbelde sinds 2001 zijn wijngaardbezit tot 7600 hectare en verlegde het zwaartepunt van zijn export van Noord-Amerika naar Europa. Marktgeoriënteerd als Chilenen zijn, werd tegelijkertijd de stijl van de wijnen aangepast.

Concha y Toro is een gigant binnen de Chileense wijnbouw. Representatief ook. In volle expansie en stek gericht op export. Het in 1883 gestichte bedrijf verdubbelde sinds 2001 zijn wijngaardbezit tot 7600 hectare en verlegde het zwaartepunt van zijn export van Noord-Amerika naar Europa. Marktgeoriënteerd als Chilenen zijn, werd tegelijkertijd de stijl van de wijnen aangepast.

Ze zijn eleganter en verteerbaarder geworden. Met de nieuwe lijn Maycas de Limari heeft Concha y Toro een volgende stap gezet: de ontwikkeling van een heel nieuw type wijnen. In de noordelijke Limari Valley produceert het van 650 hectare eigen wijngaarden wijnen in uitgesproken ‘koele’ stijl met een ‘jong en trendy imago’. De naam ervan is Maycas de Limari.

Binnen Europa is Nederland de op één na grootste afnemer van Chileense wijnen. Het is dus geen verrassing dat voor de Nederlandse wijngigant Albert Heijn de wijnen van Concha y Toro regelrechte bestsellers zijn. Jaarlijks zijn het bijna een miljoen flessen. Dat zijn in meerderheid monocépagewijnen met de merknaam Casillero del Diablo met een prijs van € 5,99 per fles. Voor de supermarkt is dat een vrij hoog bedrag, maar toch lopen ze harder dan die in Frontera range van € 3,99. Daarnaast zijn er nog assemblagewijnen van telkens drie cépages met de toepasselijke naam Trio voor € 6,99. Wijnmaker Marcelo Papa kwam na afloop van de London International Wine Fair in het Amsterdamse College Hotel de nieuwe jaargang 2008 voorstellen, evenals de wijnen uit Limari.

Bij deze een welgemeende suggestie aan de leiding het College Hotel: schaf a.u.b. zo snel mogelijk fatsoenlijk glaswerk aan voor dit soort presentaties. Of waren die matige glazen soms bedoeld om ons op fel-realistische wijze deelgenoot te maken van de belevingswereld van doorsnee wijndrinkende Albert Heijnklanten?

Casillero del Diablo 2008

Volgens Papa was 2008 een goed jaar met gemiddelde temperaturen dat maar weinig hoeft onder te doen voor het uitstekende 2007. Het kreeg nog een staartje mee van La Niña. Bovendien heeft een groot bedrijf als Concha y Toro het voordeel dat het zijn fruit uit diverse gebieden kan betrekken, zoals Casablanca voor bepaalde witte en Rapel voor bepaalde rode. Bij basis wijnen die in grote volumes geproduceerd worden – denk bijvoorbeeld aan de Casillero del Diablo Cabernet Sauvignon met 1,1 miljoen colli – is sprake van blends uit diverse gebieden die onder de noemer Central Valley vallen. Het zijn technisch verzorgde wijnen, misschien niet overmatig complex, maar wel typisch en zuiver. Het valt inderdaad op dat ze de afgelopen jaren ‘verfrist’ zijn en minder Amerikaans geworden. Concreet betekende dat het terugdraaien van malolactische gisting bij wit en een terughoudend houtgebruik bij de rode. Bovendien dragen alle witte en rosés tegenwoordig een schroefdop.

Persoonlijke aanraders uit de Casillero reeks zijn de Viognier uit Casablanca en de Merlot en Carmenère uit Rapel Valley, alle drie dus uit 2008. Ook twee Trio wijnen, resp. de witte van 70% chardonnay met pinot gris en pinot blanc uit Casablanca en de rode van ongeveer tweederde cabernet sauvignon met aanvulling syrah en cabernet franc uit Maipo, zijn zondermeer goed. Ze hebben een onmiskenbaar Europese toets.

Maycas de Limari

Valle de Limari, alias Limari Valley, is een betrekkelijk nieuwe naam in Chili, maar wel een die we nog vaak zullen gaan tegenkomen. Deze vallei ligt relatief noordelijk en zou op het zuidelijk halfrond daarom warmer moeten zijn dan een gebied als bijvoorbeeld Maipo. Niettemin is het juist een – naar Chileense begrippen – heel koel gebied. Hoe dat kan? Door de invloed van de Stille Oceaan. Koele lucht en mist van zee hebben namelijk directe toegang tot de Limari Valley, omdat die niet gehinderd worden door het Kustgebergte waar de zuidelijker gelegen gebieden achter liggen. Door de frequente mist is het aantal uren zonneschijn enigszins beperkt, maar de intensiteit van het licht is wel bijzonder hoog. Nog een belangrijke klimaatfactor: gedurende de laatste maanden van de groei- en rijpingscyclus van de druiven neemt de gemiddelde temperatuur af. Dit komt de aroma’s en zuren ten goede.

De zuurgraad in Limari is dusdanig hoog, dat de witte wijnen hier wel malo ondergaan. Ze zijn sterk mineraal van karakter, waarbij sommige Sauvignons gekenmerkt worden door een zekere grassigheid (groene chili…), zoals dat ook in Nieuw-Zeeland en in koele Kaapse gebieden wel eens voorkomt. Je moet daar van houden. Mooie voorbeelden van wat Limari te bieden heeft, zijn de Sauvignon Blanc Reserva Privada 2008, Chardonnay Unoaked Reserva Especial 2007 en Maycas del Limari Syrah Reserva 2007. Albert Heijn biedt de opvallend geëtiketteerde Maycas-wijnen uitsluitend aan via de webshop ahwijndomein voor € 12,99.

René van Heusden

De beste Cabernet Sauvignon onder € 12,50 is Broquel 2005 van Trapiche. Tokara maakt de beste Chardonnay onder € 10,-. Dat werd zondag 17 mei bekend gemaakt tijdens het evenement ‘Ontdek de Nieuwe Wereld’.
De beste Cabernet Sauvignon onder € 12,50 is Broquel 2005 van Trapiche. Tokara maakt de beste Chardonnay onder € 10,-. Dat werd zondag 17 mei bekend gemaakt tijdens het evenement ‘Ontdek de Nieuwe Wereld’.

Het proefpanel van PersWijn proefde de tien finalewijnen van de wedstrijd ‘Beste Chardonnay onder € 10,-‘ en ‘Beste Cabernet Sauvignon onder € 12,50’.

Dit is de top 3:

Chardonnay

1. Tokara, Zondernaam 2008

Western Cape

Gall & Gall, € 8,99

2. William Cole, Columbine Special Reserve 2007

Casablanca Valley

Hosman Vins, 4

3. Cucao 2007

Casablanca Valley (+Marsanne15%)

Ad Bibendum, € 7,88

Cabernet Sauvignon

1. Trapiche, Broquel 2005

Mendoza

Poot, € 11,-

2. Cape Rock 2007

Olifants River Valley

WineMatters, € 12,50

3. Porta, Select Reserva 2007

Aconcagua Valley

Qualyvines, € 8,50