Columns

Afgelopen dagen was ik op reis door Duitsland om daar te kijken naar de laatste ontwikkelingen op het gebied van Sekt, de Duitse mousserende wijn. Een leerzame trip. De consumptie van mousserende wijnen bij onze oosterburen is immens, veel groter dan je zou denken. Natuurlijk gaat dat voornamelijk om zeer goedkope, vrij zoetige mousserende wijnen, waar grote bedrijven als Henkell en Rotkäppchen het patent op hebben. Maar ja, daar is gewoon de (super)markt voor. Maar ook de betere producenten floreren, en de wijnhuizen die Sekt maken schieten als paddenstoelen uit de grond.

Eigenlijk zien we op dit moment overal dezelfde ontwikkeling. Mousserende wijnen zijn verreweg de snelst groeiende wijncategorie. Wat me even deed afvragen waarom de jonge Nederlandse wijnbouw daarop niet veel meer inhaakt. We zien wel een paar goede en gevestigde namen als Apostelhoeve en Kleine Schorre met een prima mousserende wijn in het assortiment, maar verder is het nogal stil op dit gebied. Bij onze zuiderburen, In Wallonië, zijn inmiddels twee heel succesvolle bedrijven die meer dan 100.000 flessen mousserende wijn maken, die probleemloos worden verkocht. De enige nieuwe wijngaard die inspeelt op deze ontwikkeling is het Wijndomein Holset, bij Vaals. Dit 6,5 hectare grote wijngoed, aangeplant vanaf 2009, is volledig gewijd aan de productie van mousserende wijnen. Een slimme zet, zo lijkt me.

Degenen die hun wijngaarden langer geleden hebben aangeplant, lijken hier de boot te missen. Destijds waren veel van de nieuwe wijnboeren blijkbaar vooral geïnteresseerd in het maken van donkere en krachtige rode wijnen. Die waren toen ook in de mode. Een keuze die ik in ons klimaat nooit goed heb begrepen. Ik weet het, ik word door deze en gene voor een kritische zeurkous versleten. Maar modes gaan nu eenmaal voorbij. Met de kennis van nu, met de trend naar licht en elegant, ook bij rood, valt deze keuze mijns inziens ook achteraf moeilijk te rechtvaardigen. Het probleem van wijnbouw is dat je een wijngaard aanplant voor de lange termijn. Degenen die het het beste doen, zijn toch de producenten die werken met klassieke druivenrassen, en meestal wit. Daarom ook kunnen Kleine Schorre en Apostelhoeve nu een goede mousserende wijn maken. Ik denk dat met de verdergaande klimaatopwarming ook voor mousserende wijnen in de klassieke druiven de toekomst ligt. Ik vermoed dat op bepaalde plekken in Limburg zelfs pinot noir en zeker de vroegrijpe meunier ook prima als basis voor mousserende wijnen zou kunnen dienen. Holset werkt al met succes met chardonnay. Dat lijkt me nu eens een mooie uitdaging voor een ondernemende durfal.

Ronald de Groot

In Trouw stond afgelopen week een interview met de Nederlandse wijnboer Johan Rippen, eigenaar van wijngaard ‘El Placer’ in Lelystad. De wijngaard van Rippen is biologisch, maar de regels voor biologische wijnbouw zijn in Nederland strenger dan elders in Europa, aldus Rippen. ‘Als uitzondering in de Europese Unie kent Nederland al sinds 2000 een algeheel verbod op het gebruik van koper als bestrijdingsmiddel, met het oog op watervervuiling. Dat de EU dat voorbeeld ook de komende vijf jaar niet volgt, is diep triest voor milieu, veiligheid en gezondheid’, aldus Johan Rippen. ‘Weer vijf jaar langer ongezond koperresidu in de buitenlandse biowijn, en dode wijnbouwbodems.’ Koper wordt een natuurproduct genoemd, maar dat ‘…  is niet synoniem voor ecologisch verantwoord’, zegt wijnboer Rippen: ‘Uranium is ook een natuurproduct’

Samen met een aantal collega’s heeft Rippen daarom het initiatief genomen om zijn de wijn op de markt te brengen als ‘schone wijn’, met een eigen keurmerk. Daarmee wordt aangegeven dat de wijn niet alleen biologisch is, maar gemaakt is zonder koper, zwavel of kunstmest. Met zijn collega’s wil Rippen dat Nederland een voorbeeldland wordt voor ‘schone wijnbouw’.

Een interessant initiatief, dat moet gezegd. Helaas is het keurmerk niet officieel, en is er dan ook geen officiële basis voor. Dat maakt het voor de wijndrinker lastig te interpreteren. De winkels barsten al van de keurmerken, en weer een er bij? De vraag is of dit enige kans maakt. Jammer eigenlijk, want zo gek is het idee niet. Het zou eigenlijk misschien zelfs internationaal moeten worden toegepast. De consument heeft al geen enkel idee over de producten die in de wijn zitten. Laat staan over de producten die in de wijngaard worden gebruikt. Dat zou eigenlijk beter moeten. Want zo onschuldig is koper absoluut niet, daar heeft Rippen volkomen gelijk in. Maar als het in Nederland al ingewikkeld is, dan is dat internationaal nog veel lastiger.

Koper wordt door biologisch en biodynamisch werkende producenten gebruikt –en ook door conventioneel werkende producenten- maar natuurlijk alleen als er meeldauwdreiging is, dus in regenachtige wijngebieden. In streken met een uitgesproken droog groeiseizoen is er helemaal geen koper nodig. Ik ben bij biodynamisch werkende producenten in Chili of in Spanje geweest die totaal geen koper gebruiken. Perfect dus.

In dat opzicht is dit een nuttig initiatief. Het zou goed zijn als de consument hiervan beter op de hoogte zou zijn. Want meestal wordt ‘biologisch’ of ‘biodynamisch’ gemakkelijk verward met duurzaam. En dat verband is er gewoonweg niet. Zeker niet bij het gebruik van (veel) koper.

Ronald de Groot

Afgelopen week stond de deurbel niet stil. Continu werden pakjes wijn afgeleverd voor onze proeverijen. Er komt een keur aan koeriersdiensten langs, want het bezorgen van pakketjes is booming business. We moeten ook heel wat pakje aannemen voor de buren, en de buren nog meer voor ons, want de pakje móeten afgeleverd worden. Anders kost het de koeriers te veel tijd en geld. Het is het gevolg van de almaar stijgende internetverkopen. Het is een interessante vraag of deze ontwikkeling zal doorzetten, en zo ja, hoe snel.

Onlangs viel er een persbericht in mijn digitale brievenbus, waarin werd gezegd dat ruim driekwart van de Nederlanders het liefst aankopen doet in een fysieke winkel. ‘Een aangename sfeer in de winkel, door een juiste combinatie van muziek, het gebruik van beeld en geur, is voor 76 procent van de Nederlandse consumenten een doorslaggevende factor. Dat blijkt uit internationaal onderzoek dat is uitgevoerd in opdracht van Mood Media, wereldwijd marktleider in in–store mediaoplossingen om de klantbeleving te verbeteren’, aldus het persbericht. Nu is Mood Media ongetwijfeld gebaat bij de uitkomst van dit onderzoek, omdat de bedoelde ‘in–store’-oplossingen bestaan uit door dit bedrijf verzorgde sfeer en muziek. Dus het zal best, maar de realiteit lijkt anders.

Op een symposium dat ik laatst bijwoonde, werd gesteld dat de online wijnverkoop van wijn in ontwikkelde markten nog niet boven de 10% van de markt uitkomt. Dus online is nog niet zo belangrijk als iedereen denkt, en groei moet dus mogelijk zijn. De online verkoop betreft nu vooral de bekende merken. En die zijn er in wijn niet zoveel. Van de producenten heeft 38% eigen webshop, goed voor 5% van hun verkopen. Retailers vinden e-commerce wel logisch, maar ze vinden het wel duur en tijdrovend om wijnen online aan de man te brengen. Producenten denken daar gemakkelijker over. Maar grote retailers in bijvoorbeeld Engeland verkopen wel tot eenderde van hun wijn online.
Uiteindelijk mogen we toch verwachten dat de verkoop van wijn via e-commerce zal blijven groeien. In West-Europa zijn ouderen de grootste consumenten, en die kopen minder online. Maar ooit zullen ze worden vervangen door een nieuwe generatie, die wél online koopt. In opkomende markten, zoals China, is dat nu al anders. Daar zijn de wijndrinkers veel jonger, en wordt veel meer online verkocht. In Shanghai was ik onlangs in een wijnwinkel, 1919, onderdeel van een keten, die garandeert dat een bestelde wijn binnen 19 minuten gratis wordt bezorgd. Dat moet een interessante markt zijn. Gezien het feit dat ook in ons land de meeste wijn op de dag van consumptie in de supermarkt wordt gekocht, mag verwacht worden dat hier nog de nodige groei mogelijk is.

Ook zal dit de beleving rond wijn beïnvloeden. Wijn zal nog veel meer een impulsaankoop worden, waarbij de uitstraling belangrijk is, maar ook de sociale status. Dat kan snel gaan. Een voorbeeld. Je gaat naar vrienden, drinkt een lekkere wijn, neemt een foto van een fles met je mobiel en dan heb je de wijn binnen een minuut besteld, zonder dat je weet waar de wijn vandaan komt, hoe de wijn heet en zonder tussenkomst van een wijncriticus of een importeur die er een bloemrijke beschrijving van heeft gemaakt. Dus de consument vindt winkels ongetwijfeld nog steeds fijn, maar de ontwikkeling richting meer online is niet te stoppen, zo lijkt mij.

Ronald de Groot

De belangstelling voor wijn is nog steeds groeiende. Dat is al jaren zo, gelukkig. Ook fijn voor ons, als blad dat het geven van goede informatie over wijn hoog in het vaandel heeft. Ook uitgevers van boeken weten dat ze met wijnboeken in een behoefte voorzien. Op de Nederlandse markt voor wijnboeken zijn er veel vertaald, meestal uit het Engels. Het is natuurlijk wel belangrijk dat dit goed gebeurt. Een van onze lezers, Jeroen Bronkhorst van de Wijnstudio in Rotterdam, zelf wijndocent en schrijver van lesmateriaal, attendeerde mij op de Nederlandse uitgave van de Wine Folley. ‘Gisteren heb ik Wine Folly gekocht, een prachtig vormgegeven boek over wijn, wereldwijd bekend en vertaald. Maar de inhoud is onvoorstelbaar: grove onjuistheden, fantasie-feiten en hele vreemde aroma’s.’

Uit foto’s die hij stuurde van de inhoud, komt naar voren dat dit boek alles weg heeft van broddelwerk. Een paar citaten: ‘Een rijke stijl, vaak met de opdruk ‘Reserve (DAC) of ‘Smaragd (uit Warschau’ in Oostenrijk.’ Tjonge. Wachau met Warschau verwarren en DAC Reserve op één hoop gooien met Smaragd’.  ‘… hoogst mogelijke zuurgraad, die de Gewürztraminer een brosse smaak geeft.’ Hoe verzin je het. Volgens het boek zijn Fino en Manzanilla ‘Zeer lichte stijjlen met fruitaroma’s.’ Tja, en dat bij sherry.

Midden-Frankrijk (pijl naar Aquitaine) met de tekst ‘Wijnen uit Midden-Frankrijk hebben een matige zuurgraad, met aroma’s van wrang fruit en grond.’ Als voorbeelden worden onder andere Bordeaux Sémillon genoemd, Beaujolais Gamay en Sauternais. Tja. Mediterraan Frankrijk: ‘Wijn de Franse Méditerranée hebben een gemiddelde zuurgraad en aroma’s van rijp fruit en rustieke aarde.’ Hieronder zouden dan Cahors Malbec, Limoux Mousserend en Provence Rosé vallen. Verder commentaar overbodig. Nog een aardige: wat vindt u van het aroma ‘Meyer-citroen’? Bij Champagne: ‘Pinot noir voegt aroma’s van sinaasappel en rood fruit toe.’ Nou ja, voorbeelden genoeg. Commentaar van Jeroen Bronkhorst: ‘Het erge hiervan vind ik dat mensen dat gebruiken om zich te informeren.’ Zo is het maar net. De Nederlandse wijnliefhebber verdient beter dan dit soort broddelwerk. Op die manier word je genadeloos op het verkeerde been gezet.

Wine Folly, Madeline Puckette Justin Hammack, Uitgever: Karakter Uitgevers B.V. € 24,99

Ronald de Groot

Zo, ik ben weer terug na een ‘vakantie’ van twee weken. Even genieten van kerst en oud en nieuw, met vrienden, familie en mooie wijnen. Vanaf deze plaats wens ik iedereen een gezond 2019 toe, met veel mooie wijnen.

Het nieuwe jaar begint voor mij traditiegetrouw met een weekje proeven in Bordeaux. Gisteren ben ik afgereisd, vandaag starten de proeverijen. We proeven de laatste gebottelde jaargang, 2016 in dit geval, met de voorgaande, 2015, als vergelijking. Twee interessante en fascinerende jaren. Het voelt een beetje als spijbelen, want in Nederland spoedt iedereen zich naar de RAI, en daar kan ik dan even niet bij zijn. Niets aan te doen.

Bordeaux is fascinerend. Niet voor niets hebben we in de rubriek ‘Goed Gegist’ een apart kopje ‘Ondertussen in Bordeaux’. Wat nu trouwens ook voor mij geldt. Hier gebeurt altijd wel wat. Een van de meest bijzondere soaps is die rond de classificaties in de Bordeaux. Je zou denken dat wijnen worden beoordeeld op hun kwaliteit. Maar blijkbaar is hun ranking ook essentieel. De Premiers Grands Crus Classé’s ontlenen hier zelfs een aparte status aan. Als we morgen de Pauillacs gaan proeven, worden alle wijnen naar één plek gebracht. Maar daar ontbreken de wijnen van Mouton-Rothschild, Lafite-Rothschild en Latour. Op die châteaux hebben we aparte afspraken om dezelfde wijnen te proeven -maar dan apart. Deze classificatie van 1855 is in beton gegoten. En dat zal niet gauw veranderen.

In Saint-Emilion zijn ze de herclassificaties goed zat. Het heeft geleid tot eindeloze rechtszaken. Drie in 2012 gedegradeerde châteaux, Corbin-Michotte, Croque-Michotte en La Tour du Pin Figeac, hebben nu Hubert de Boüard de Laforest (Angélus) en Philippe Castéjà (Trottevieille) aangeklaagd wegens belangenverstrengeling bij de vaststelling van de nieuwe classificatie. De aanklacht wordt nu onderzocht door het hooggerechtshof in Bordeaux. In een eerdere zaak van dezelfde châteaux verklaarde een andere rechter in 2015 de nieuwe classificatie rechtsgeldig. De beide heren zouden als vertegenwoordigers van het INAO de classificatie in hun voordeel, als château-eigenaren, hebben beïnvloed. De heren ontkennen actief aan de totstandkoming van de classificatie te hebben meegewerkt. Wat een soap om een classificatie, zou je denken. De druiven zijn blijkbaar nogal zuur voor de châteaux in kwestie. Misschien is het een idee een voorbeeld te nemen aan de Pomerol, en de classificatie helemaal af te schaffen?

Ronald de Groot

De overpeinzingen worden hervat op maandag 6 januari. Voor nu: fijne kerstdagen en een toast op het nieuwe jaar.

Ronald de Groot

De laatste week voor de kerst staat in het teken van een kort verblijf op het Franse platteland. Niet helemaal zonder avontuur en spanning, dat begrijpt u wel. Vooraf vroegen we ons af of we zouden worden geconfronteerd met ‘gele hesjes’, en wat daar de consequenties van zouden zijn. De reis verliep gelukkig vrij voorspoedig, tot aan de tolpoortjes bij de afrit van Béziers. Deze waren bezet en effectief gesaboteerd door de gilets jaunes. Automobilisten konden de snelweg verlaten zonder tol te betalen. Op de zwart geblakerde rotonde brandden de kampvuren in lege olietonnen. Een tikje macaber allemaal, maar we konden zonder veel moeite de reis vervolgen. Wat overigens niet zo vanzelfsprekend is, onder deze omstandigheden, zo vernamen we later. Overigens laten de meeste Fransen hun solidariteit met deze beweging blijken door het gele hesje achter de voorruit van de auto te leggen. Dat is een stuk comfortabeler dan in de winterkou te staan blauwbekken.

Verder is het Franse platteland nog altijd het vertrouwde Franse platteland. Internet doet het natuurlijk niet, want de telefoonlijn, die hier gewoon langs palen boven de grond loopt, doet het weer niet. We zijn er zo langzamerhand wel aan gewend. Toch zijn er ook veranderingen zichtbaar. We waren even in Assignan voor een proeverij van de wijnen van Castigno, een domein van 32 hectare in het zuidelijke deel van de appellation Saint-Chinian. De proeverij vond plaats in de nieuwe cave, die de vorm heeft van een fles, met het proeflokaal in de hals van de fles. Aan de buitenkant is hij helemaal bekleed met kurk. Indrukwekkend. De betonnen cuves zijn beschilderd in de kleuren van de wijn, van paarsrood tot rood, in alle schakeringen. Deze kleuren komen terug op de dozen, de etiketten, de andere gebouwen en zelfs in de kleding van de gastvrouw. Tja, je komt hier even in een andere wereld. De Belgische eigenaren, die in de wintermaanden om fiscale redenen in Uruguay verblijven, hebben er ongetwijfeld vele miljoenen in gestoken. Dat is nog eens wat anders dan die sappelende boertjes die je hier verder tegenkomt. Het dorp hangt vol met grote foto’s, genomen door beroemde fotografen. Alles is hier in de kleuren van het château. Sommige dorpelingen krijgen het er Spaans benauwd van. Niet geheel onvoorstelbaar.

Wat je hier ziet is marketing in zijn hoogste vorm. Alles in het teken van, laten we zeggen, ‘uitstraling’. Consequent is het wel. En laten we vooral niet vergeten dat wijn ook gewoon een commercieel product is, dat wel ‘verkocht’ moet worden. Het etiket is daarbij van groot belang. Wat je hier ook van vindt, het is goed doordacht. Je zou bijna vergeten dat er in de flessen ook nog gewoon goede wijn zit. Maar ja, dat is meer iets voor de romantici onder ons, die het vooral om de inhoud van de fles gaat…

Ronald de Groot

Als je op reis bent, is het leerzaam te ervaren hoe in andere landen wordt omgegaan met drank en andere genotsmiddelen. In veel landen mag je eigenlijk niet openlijk drank kopen. In de V.S. bijvoorbeeld wordt drank eerst keurig in een papieren zakje gedaan voor ze je er de winkel mee uitsturen. Stel je voor dat iemand ziet dat je een fles alcoholhoudende drank hebt gekocht. Op veel plekken in dat land is er op zondag helemaal geen drank te koop, zelfs niet in bars. Een wapen overigens wel, dat kun je altijd aanschaffen.

Opvallend is ook dat er staten zijn waarbij het monopolie van de verkoop van alcoholhoudende dranken bij de staat ligt. Dat is niet alleen het geval in het Mormoonse Utah, maar nota bene ook in Pennsylvania. Vreemd. De staat laadt de verdenking op zich, dat het om het geld gaat. Dit monopolie zien we terug in andere landen en staten, zoals Ontario, Zweden en Finland. Je zou denken dat dit uit de tijd is, de staat die drank verkoopt, maar dit soort systemen houden stand. Blijkbaar wordt het geaccepteerd. In wetenschappelijk onderzoek valt weinig verband te ontdekken tussen restrictief alcoholbeleid en de hoeveelheid genuttigde drank. Maar goed voor de staatskas is het vast wel.

Wat wel invloed heeft op het alcoholgebruik, is de legalisering van softdrugs, zo blijkt. In Colorado, waar softdrugs inmiddels al enige tijd legaal zijn, is de verkoop van wijn met zo’n 20% gedaald. Een onverwacht, maar wellicht begrijpelijk effect. Blijkbaar wordt wijn niet alleen gedronken door wie van een goed glas houdt. Verrassend? Misschien niet. Maar het geeft wel aan dat alcohol ook ingeruild kan worden voor een ander genotsmiddel.
Met spanning wordt uitgekeken naar de verkoopcijfers van wijn in Canada, waar in september ook de softdrugs zijn gelegaliseerd. Voor de wijnproducenten kan de markt zomaar verschuiven, met alle gevolgen van dien. Voor de staat Ontario maakt het weinig uit. De staatswinkels verkopen nu ook gewoon hasj, naast wijn. Nou ja, het schijnt dat ze de vraag niet zo goed aankunnen. Dat is wat je noemt staatsamateurisme.
Maar de bottomline is duidelijk: voor een deel van de consumenten is wijn een geheel inwisselbaar genotsmiddel.

Ronald van Groot

Reizen door Australië is fascinerend. Als je na drie uur vliegen van Adelaide naar Perth de landing inzet, besef je nog maar eens dat het niet alleen maar een land is, maar ook een continent. Met als consequentie dat de wijngebieden die je bezoekt wijnen maken met een totaal uiteenlopend karakter. En je kunt hier ook maken wat je wilt, met de druif die je wilt, de opbrengsten en plantdichtheid die jou goeddunken -bedenk het maar. Geen beperkingen. Onbegrensde mogelijkheden. Franse en Italiaanse wijnboeren zijn er maar wát jaloers op.

Nou ja, onbegrensde mogelijkheden, de Europese Unie wil nog wel eens moeilijk doen. Je moet je bij export naar de unie, en liefst wereldwijd, aanpassen aan de herkomstbenamingen van de Europese Unie. Dus als we hier in Seppeltsfield langs vaten ‘port’ lopen, dan mag dat bij de export beslist niet zo genoemd worden. Daar kun je op mopperen, maar goedbeschouwd heeft de Unie hierin goed werk gedaan. Het feit dat herkomst gedefinieerd is, niet alleen geografisch, maar ook qua druiven en veel andere zaken, heeft ook veel gebracht, dat wordt gemakkelijk vergeten. Overigens gelden die niet alleen voor wijn, maar voor talloze andere producten. Als je feta koopt, dan weet je dat dit een Griekse kaas is, gemaakt op basis van geiten- en schapenmelk. Je mag hem in Denemarken gerust namaken, maar hem alleen geen feta noemen -vroeger wel.

Bij een proeverij van mousserende wijnen in Adelaide Hills, ten oosten van Adelaide, voelde je bij de aanwezige producenten bijna het verlangen naar een beschermde herkomstbenaming. Ze hadden domweg geen flauw idee hoe ze hun mooie, flesgegiste mousserende wijnen zouden moeten onderscheiden van goedkope alternatieven van matige kwaliteit. De aanduiding ‘Australian Sparkling’ is vogelvrij. Grote producenten brengen onder die benaming wijnen op de markt die maar een half jaar op fles zijn gerijpt. Dat deze producenten in Adelaide Hills hun wijnen veel langer op fles laten rijpen, kunnen ze naar de wijndrinkers met geen mogelijkheid communiceren. Termen als ‘classic method’ zijn evenmin beschermd. Een eigen appellation, met strengere eisen zou hier de oplossing zijn. Maar die zal er niet snel komen. Het blijft tenslotte Australië, land van onbegrensde mogelijkheden. Maar vooral voor de grote jongens. Kortom, appellations zijn toch zo gek nog niet. Mits met mate toegepast.

Ronald de Groot

Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik in Barossa Valley. Geen slecht moment. Even genieten van lekker voorjaarsweer, met een graadje of twintig. En natuurlijk inspiratie opdoen voor mooie verhalen. Australië is niet alleen maar een land van grote wijnmerken. Ook hier vind je kleine producenten die mooie wijnen maken en die vernieuwend bezig zijn.

Een van de hot topics hier is het al of niet gebruiken van schroefdoppen voor de topwijnen. Hier komt een venijnig trekje om de hoek kijken. Eigenlijk voelen alle wijnmakers hier zich achtergesteld door de kurkproducenten. Werkelijk iedereen zegt dat de kurken die -met name- de Portugese kurkproducenten naar Down Under sturen inferieur zijn. Veel slechter dan die aan Europese producenten worden geleverd. Dit is typisch zo’n verhaal dat door journalisten lastig te controleren valt. Het bewijs dat wordt aangevoerd, is dat ‘iedereen het zegt’. Tja. Dat kan gelden voor elke complottheorie. Het kan ook waar zijn. Ik weet het echt niet.

Feit is wel dat het er toe heeft geleid dat waarschijnlijk meer dan 95% van de Australische wijnen met schroefdop wordt gebotteld, dus ook veel (rode) topwijnen. Voor ons als proevers ideaal. We krijgen wijnen te proeven die al meer dan tien jaar op schroefdop zijn bewaard. Het resultaat is verbluffend. De wijnen rijpen wel, maar houden veel van hun fruit vast, en zijn in een uitstekende conditie. Dat is veelbelovend. Schroefdoppen doen het heel goed. De Australiërs zeggen ook dat de consistentie groter is: je ziet amper flesverschillen, zoals wel bij kurk.

Ik ben benieuwd wanneer we (buiten Oostenrijk) in Europa hoge kwaliteit rode wijnen met schroefdop op de markt krijgen. We roepen wel dat we schroefdoppen prima vinden, maar gaan we een fles Mouton-Rothschild accepteren met een schroefdop? Dat is een leuke vraag. Dat zal nog wel een tijdje duren, zo valt te vrezen. We zullen dus voorlopig nog moeten accepteren dat deze bijzondere wijnen na een flesrijping van pakweg 20 jaar fles voor fles anders zijn. Wel spannend natuurlijk. Behalve bij Vintage Port. Want we weten natuurlijk best dat de Portugezen hun beste kurken gewoon zelf houden…

Ronald de Groot