Reportages & Reizen

Crisis of niet, het lunchen gaat onverminderd door. Bij het Scheveningse Seinpost, in Hoogerheide, op een beachclub en bij Calla’s. Wat hoort de correspondent ter plaatse? Een nieuw wijnmagazine? En nog emancipatorisch ook, toe maar.


Crisis

Laten we er geen geheim van maken of moeilijk over doen, de crisis doet zich weldegelijk voelen in wijnland, en zeker in de horeca. Als professionele lunchbezoeker van topadressen kunnen we niet om de signalen heen. Zo vernamen we dat het rommelt bij Goessens, een van Nederlands bekendste wijnleveranciers voor de horeca. De nieuwe Belgische (!) baas heeft in ieder geval in zijn ultieme wijsheid beslist om ons aller Cees Vos te ontslaan! Of een vertegenwoordiger – herstel: wijnadviseur – voorzitter moet zijn van het Nederlands Gilde van Sommeliers, ça se discute. Maar laten we heel eerlijk zijn, telkens wanneer wij bij toeval (?) Cees tegenkwamen in een gunstig bekendstaande eetgelegenheid alwaar wij de maaltijd zouden gaan genieten, was hij nooit te beroerd een paar fijne proefflessen ter nadere inspectie achter te laten. Zo zagen wij dat graag.

Conceptueel anders

Ook bij restaurants heeft de crisis zich laten voelen. De ene zaak gaat daar wat creatiever mee om dan de andere. Bij het Scheveningse Seinpost, favoriete stek van (oud-)ministers directeuren van de Nederlandse Bank en andere types die het makkelijk konden betalen, heeft Edwin van de Goor noodgedwongen het roer radicaal omgegooid. De dure heren lieten het namelijk afweten. En dus werden normale gasten tot doelgroep verheven. De chique is daarom ingeruild voor eenvoud en voor substantieel lagere prijzen. Een sympathiek concept dat tegelijk met een nieuwe, ‘relaxtere’ huisstijl geïntroduceerd is.

De wijn is volledig uitbesteed aan Nico McGough en diens Résidence. Om een en ander aan ons soort mensen te communiceren – laat dat maar aan Big Mac over! – organiseerden beide heren een aller-aangenaamst lunchpartijtje. Met, zoals verwacht, onveranderd smaakvolle visgerechten en dito wijnen. Bij Michelin zullen ze wel hun wenkbrauwen fronsen over de gedemocratiseerde nieuwe formule, maar voor gasten zonder onkostenvergoeding is dit een heel aantrekkelijke verandering. Wat onveranderd gebleven is, is de sublieme locatie aan zee. Gaat dat zien!

Proficiat!

We weten niet in hoeverre het de lezer(es) van deze veelgelezen rubriek het iets zal doen, maar Gina Gallo – de volgens de promoverhalen hands on wijnmaakster met die onwaarschijnlijk lange vingernagels – gaat dit jaar (her)trouwen met Fransoos Jean-Charles Boisset. Uit liefde, naar Boisset recentelijk in de interessantdoenerig internationale periodiek Wine Business International liet optekenen. Naar wij aannemen wel buiten gemeenschap van goederen. Over andere vormen van gemeenschap doen wij maar geen uitspraken. We zullen zien hoe lang dit sprookje gaat duren. Gallosprookjes plegen immers nogal eens verkeerd af te lopen.

Een echt sprookje is dat te Hoogerheide. Daar trad Gerhard Horstink, œnologue de Bordeaux (!) en aanbieder van de enige wijncursus die wij spontaan aan eenieder zouden aanbevelen, op 7 juli jl. officieel in het huwelijk met zijn vriendin Esther. Na enige jaren met haar in verrukkelijke zonde te hebben geleefd. Excellent choice, Mister Horstink! En uiteraard de félicitations du jury.

ML on the Beach

Toegegeven, ook wij hebben recentelijk een bezoek gebracht aan een heuse beach club! Maar wees gerust, dat was niet in het kader van een ‘magnificent’ partijtje met Rosé d’Anjou voor zwakbegaafde adolescenten, maar voor een fijne lunch met enkele charmante dames van het Productschap, onder wie Josée van Rooij. Gelet op de combinatie fijne lunch plus strandtent weet de ontwikkelde lezer(es) dan waarschijnlijk meteen dat het om Elzenduin Beach ging. Welnu, zo mag een strandtent zijn. Je eet hier niet alleen heel goed, maar ook de wijnkaart is een bijzondere vermelding waard. Sommelier Allard Sieburgh heeft er werkelijk iets heel moois van gemaakt. Geen trofeeëncollectie, maar een origineel en gevarieerd aanbod. Je hebt dus echte keuze. Desnoods ook uit echte rosé voor volwassenen. Zagen we dat maar vaker. Als ze nu buiten ook nog wat parasols neerzetten is het helemaal mooi.

Tafelen met Jan Pronk en Agnes Jongerius

We lunchten de afgelopen weken herhaaldelijk in het Haagse. Want na Sint Maarten is de Hofstad nu het glorieuze epicentrum van de (Groot-)Nederlandse gastronomie! Volgens GaultMillau althans, die er een paar jaar speciale aandacht aan gaat besteden. Voor arbeiders verklaard: de gemeente Den Haag schuift daarvoor belastinggeld, want zo werkt dat nu eenmaal. ‘City management’ noemt men dat. Je moet er maar op komen. Het ooit zo geprezen Sint Maarten is nu dus ineens niet meer je van het? Dat zullen de reisgrage leden van de Alliance niet zo leuk vinden. Dit echter terzijde.

Den Haag dus. Bij Calla’s genoten we van een zeer aangename warme middagmaaltijd in het gezelschap van Nederlands meest vooraanstaande wijndocent en dito niet-beëdigd wijntaxateur, Frank Jacobs. Dat betekende automatisch een 7-gangenlunch. Men was daar in de keuken op voorhand al van uitgegaan… Met een dozijn wijnen erbij. Mooi interieur, mooie gastvrouw Sharon van Tongeren, mooie gerechten, wat wil je dan nog meer? Aan tafel hadden we als sommelier niemand minder dan…Jan Pronk! Nee, niet die tobber van de PvdA, maar een veel vreugdevollere naamgenoot. Gelukkig maar.

Een tafeltje verderop zat Agnes Jongerius, voorzitster van de FNV en machtigste vrouw van Nederland, een vorkje te prikken met twee heren. (Seinpost is voor dit soort eentjes waarschijnlijk wat te arbeideristisch geworden. ) Wat men daar dronk? Een eenvoudige Bourgogne Blanc. Met z’n drieën… Terwijl de voorzitster toch een chauffeur heeft. O ja, voor het gezelschap op de foto ging, werden de wijnglazen angstvallig buiten beeld geschoven. Want stel dat de buitenwereld er iets van zou denken…

Winestyle voor hoogopgeleiden…

We vernamen dat er een nieuw wijnblad op de markt gaat komen! Herstel: een heus ‘winestyle magazine’! GRAPE * zou dat moeten gaan heten, een echt Nederlandse naam.

We citeren even wat uit de tekst waarin de ‘bladformule’ gepresenteerd wordt:

“GRAPE is een tijdschrift voor iedereen die van wijn houdt. Hoogopgeleide, ondernemende mannen en vrouwen die bewust genieten van het leven – met een glas wijn in de hand. Ze bevinden zich in de hogere welstandsklassen (1 en 2), zijn trend-bewust (sic!) en naast wijn ondermeer geïnteresseerd in cultuur, literatuur en reizen.”

En wat krijgen die hoogopgeleide en literair onderlegde wijndrinkers te lezen? “GRAPE leest fijn. Artikelen zijn op een sprankelende manier geschreven. De grondhouding is informatief, helder, onderhoudend, prikkelend en roept soms op tot actie. […] De toonzetting zal niet zoals de meeste nationale en internationale wijnbladen die van een insider zijn, bedoeld om de eigen kennis te etaleren. GRAPE werkt juist emanciperend. Iedereen kan verstand krijgen van wijn door het blad te lezen.” Tja ja, sinds wanneer is de onvermijdelijke Jancis Robinson, die we ook hier weer mogen verwachten, geen insider die eigen kennis etaleert? Wat moet je trouwens met medewerkers die géén kennis te etaleren hebben? Of vindt GRAPE het verhaaltje soms belangrijker dan de feiten?

En wat moeten we aan met die ’emancipatorische’ gedoe? Men leze in dit verband even het volgende: “Ruim aandacht voor welke wijn bij welk gerecht en hoofdredacteur Playboy Jan Heemskerk doet elk nummer een boekje open over de, volgens sommigen, smakelijkste dis bij de wijn: de vrouw.” Wat je noemt echt ’emancipatorisch’… Geef ons dan maar liever de onbekommerd blije wereld van Taste!

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden: Cees Vos, Edwin van de Goor en Nico Mc Gough, Esther en Gerard Horstink, José van Rooij, René van Heusden, Sharon van Tongeren en Frank Jacobs

)* Nagekomen mededeling: tijdschrift Grape heeft de naam veranderd in WineLife. De naam van het tijdschrift kwam teveel overeen met de nieuwe wijnwebsite By The Grape.

Dr. Sigmund Freud (foto) toonde het al aan: mannen zitten opgescheept met problematische geldingsdrang. Daar hebben vrouwen helemaal geen last van. Reden dat René van Heusden oneindig veel beter converseert en verkeert met vrouwen dan met mannen. De nieuwe editie van Wine Society is een opsomming van vrouwen, vrouwen en nog meer vrouwen.


Wij maken er geen geheim van dat wij gaarne in het gezelschap van Vrouwen verkeren. De hoofdletter geeft aan dat het hier gaat om vrouwen van de intelligente, geestige en mooie soort. En met kennis van wijn. Kortom, vrouwen met ‘it’. Gelet op onze legendarische natuurlijke charme en niet-bedreigende inborst blijkt de affectie van wederzijdse aard. Zo zien wij dat graag.

Onze ervaring is dat je met vrouwen oneindig veel beter kunt converseren dan met mannen. Zoals dr. Sigmund Freud overtuigend aantoonde, zitten mannen onder elkaar meestal opgescheept met een nogal problematische geldingsdrang. Met als gevolg destructieve oorlogen en dito financiële crises. Als het om wijn gaat, is het al net zo erg. Veel blabla, maar een wijn met kurk als zodanig herkennen, ho maar. Tja, die heeft nog lucht nodig. Is wat reductief. Terroir. Hoort zo. Een vrouw zegt direct: onzuiver, andere fles graag. Kijk, daar kunnen we iets mee.

Opmaat

Bovendien hebben de meeste vrouwen ook nog eens hun aangename verschijning en omgangsvormen mee. Hoewel? We voelden wel mee met onze Grote en Geliefde Hoofdredacteur die in het kader van Vinexpo in verplicht pinguïnpak naar dat poenerige partijtje op Lafite moest met een stijve tuthola als Serena Sutcliff, alias ‘Pushy Galore’, en een storend dominant type als Baronesse Philippine de Rothschild. Wel beschouwd twee feeksen van het zuiverste water. Brrr, de gedachte alleen al. Maar ach, nooit kan ‘t geloof in Bordeaux te veel verwachten, toch? En onze Hoofdredacteur is een onversaagd man die immer zijn statuur weet te bewaren. Deze observatie echter geheel en al terzijde.

Spannende vrouwen dus. Gelukkig is het een achterhaalde mythe dat de wijnwereld een bolwerk van zure oude mannen zou zijn. In tegendeel, ook hier geldt steeds meer: guys drool, girls rule! Wij zullen dit aantonen aan de hand van ons wedervaren in slechts één week tijd, die voor de Vinexpo. De lezer(es) zal snappen waarom we daar dus echt niet meer naar toe hoefde. Het weekeinde daaraan voorafgaand hadden we in Wenen – de stad van dr. Freud! – trouwens nog zeer genoeglijk gedineerd in het gezelschap van de lokale Weinkönigin Katharina I, uiteraard in de stijlvolle ambiance van Schönbrunn. Zij noch wij zijn immers types van de straat!

Portugees Utrecht

We begonnen de week echt op maandag in Utrecht, en wel met een bijeenkomst genaamd Portugal on Top. Geschoolde lezeressen zullen direct begrijpen wat het thema was. Voor de heren; het thema was Portugal. Zie voor leerzame details het verslag elders op deze site. Geheel in stijl begon het partijtje in het zeer beschaafde Grand Hotel Karel V (www.karelv.nl) met een fijne liquide lunch voor mensen van onze soort, waarbij sommelier Johan Kragtwijk – de beste geklede schenker van Nederland en, naar wij vermoeden, mede daarom vast een lekker stuk in de ogen van dames met goede smaak – zich in uiterst gunstige zin wist te onderscheiden. Jammer alleen dat de maaltijd maar tot 2 uur mocht duren.

Maar eerlijk is eerlijk, het vroege opbreken werd ruimschoots gecompenseerd door de aanwezigheid van diverse sterke vrouwen in de belendende proefzaal. Zoals wijnmaakster Filipa Pato met haar Belgische wederhelft William Wouters. Zij is de dochter van Luis Pato en maakt verdraaid lekkere wijnen, terwijl de Siciliaans ogende maar zeer Aantwarpse William uitbater is van een van de plezantste etablissementen die wij kennen in de onvolprezen Sinjorenstad, Pazzo (www.pazzo.be). Een gouden combinatie!

Ook liepen we een stralende Cobi Bish tegen het lijf, jarenlang verbonden geweest aan het onvolprezen Wijninformatiecentrum en daarvoor bij haar afscheid onderscheiden met de Wijnpenning. Da’s niet niks. Tegenwoordig heeft ze het drukker dan ooit met wijnactiviteiten in het oosten des lands (www.proefdewijnverschillen.nl). Oosterlingen, prijs u gelukkig!

En ja, daar signaleerden we ook Janna Rijpma. Bekend van Tourprogramma’s op tv, met Mart Smeets en Jaap de Hoop Scheffer. Geen koningin – want dat is in Nederland alleen drs. Anneke Tot van de pr -, maar wel een prinses. Zeker figuurlijk. Wat een schande dat ze geen columns meer schrijft in Taste! We genoten altijd van haar plastische beschrijvingen hoe ze zogenaamd met zware koffers zeulde of door de regen moest fietsen met boodschappentassen aan het stuur, indachtig het principe dat in de wijnschrijverij het verhaal oneindig veel belangrijker is dan de feiten. Zeker in het geval van een prinses. Janna ruikt trouwens altijd heel lekker!

Spaans Den Haag

Voor het volgende belangwekkende evenement, een proeverij van wijnen uit Cigales, begaven we ons een dag later naar de Haagse Lange Voorhout 38, zijnde de residentie van de Spaanse ambassadeur Juan Prat y Col. Die gehuwd is met de Nederlandse Léontine van Thiel Coovels. Een chique dame die echter niet te beroerd bleek om schenkdiensten te vervullen voor niet opgedaagde exposanten. En nog verstand van wijn bleek te hebben ook. Dat kom je in diplomatieke kringen niet zo vaak tegen. Bravo! We troffen het sowieso, want ook Alicia Martinez Rolland van Vinos de España gaf acte de présence. Half Spaans, half Frans en super bijdehand. Ze is daarmee een waardig opvolgster van Marianne Nuberg, maar we blijven ons wel verbazen over de omstandigheid dat er voor Marianne nog steeds geen passend afscheidsfeestje is gehouden. Die heeft dat namelijk wel verdiend.

Onder de exposanten troffen we Anja Schouten, voor wie wij een zeker zwak hebben. Anja en haar gade Gommair zijn nooit te beroerd geweest om hun nek uit te steken in ‘rare’ contreien als Tsjechië, Cyprus of Cigales. Over datzelfde Cigales werd in Den Haag overigens een ‘master talk’ gehouden door de uiterst bekwame en door ons zeer gerespecteerde Frank Smulders MW. Het zal ongetwijfeld een heel mooi en opbeurend verhaal geweest zijn. Hij kreeg er ten slotte voor betaald.

Bourgondisch Vaassen

Door naar mijn favoriete eetgelegenheid, De Leest. Trouwe lezeressen kennen onze uigesproken voorkeur voor dit restaurant te Vaassen. Vanwege de super geraffineerde kookkunst van chef Jacob Jan Boerma – voor de liefhebsters van mannelijk schoon vast en zeker ook een ‘lekker stuk’ -, maar misschien nog wel meer vanwege diens wederhelft en gastvrouw Kim Veldman. Hoewel JJB vindt dat zijn eten rust moet geven, worden wij persoonlijk tijdens het nuttigen van zijn geniale creaties altijd op prettige en nette wijze warm en koud van Kim. Waarvan akte. JJB zelf was voor zijn doen erg tam, want kennelijk nog danig onder de indruk van de onverholen liefdesverklaring van Catherine Faller (van Domaine Weinbach in Kaysersberg, Elzas) aan zijn adres. Dat zit zo. Cathy, die ons altijd doet denken aan Sophia Loren, was op de zondagavond voorafgaand aan de grote proeverij van P. de Bruijn Wijnkopers op Het Loo in Apeldoorn – waarvoor wij niet waren uitgenodigd…. – met de hele groep van bijna dertig exposanten/wijnproducenten (voorwaar niet de minsten!) voor een speciaal etentje in De Leest geweest. Met alle gevolgen van dien.

Zelf waren we waren we er voor een interview met Kellen Lignier en een copieus diner rond haar wijnen. Zulks op uitnodiging van Frank Versteegh namens Baarsma Tradition. Ja, Baarsma; vergis je niet! Om een lang, dramatisch, maar ook heel lekker verhaal kort te maken – lees alles erover in Perswijn nr. 5 -, de van origine Amerikaanse Kellen is degene die na het vroegtijdig overlijden van haar man noodgedwongen maar op bewonderenswaardige wijze het geërfde Domaine Hubert Lignier voortzette. Ondanks alle tegenwerking van de schoonfamilie en de omgeving. Een sterke vrouw dus. Niettemin was ze aanvankelijk wat schuchter – wij schijnen ten onrechte soms een zekere reputatie te genieten -, maar nadat wij als zoon van het boerenland en plein public ons bord hadden afgelikt, kwam alles goed. Zo goed dat we na jaren van aarzeling eindelijk eens op passende wijze van Kim afscheid konden nemen. Boerma stond erbij en keek ernaar. Was in gedachte waarschijnlijk nog steeds bij Cathy Faller. Mannelijk, al te mannelijk…

Oostenrijks Eindhoven

Alsof het allemaal nog niet overweldigend genoeg was geweest, besloten we de week met een beschaafde lunch in het intellectueel stimulerende gezelschap van niemand minder dan ir. Regina Mey. Inderdaad, die van Imperial Wijnkoperij (www.imperialwijnkoperij.nl) met die werkelijk superieure handel uit Oostenrijk en Duitsland. Maar bovenal een vrouw met inhoud, een persoonlijkheid om U tegen te zeggen. Altijd een plezier dus om met haar te mogen aanzitten. (Zeker wanneer dat ook nog op haar kosten gebeurt.) O ja, ze is ook degene die haar dochter Isabel voor haar zesde verjaardag meenam naar De Librije. Na eerst geoefend te hebben in De Hoefslag. Dat noemen wij nu nog eens verantwoord ouderschap.

We nuttigden onze warme middagmaaltijd in restaurant De Karpendonkse Hoeve (www.karpendonksehoeve.nl), een zeer nette zaak in Eindhoven, de stad waar Regina ooit aan de Technische Universiteit studeerde. Mooie zaak van binnen en buiten op het zonnige terras. En ze serveren er nog van die heerlijke sauzen…! Gastvrouw is daar de innemende Ingrid van Eeghem, over wie we al diverse gunstige berichten hadden vernomen. Welnu, die bleken volledig te kloppen. Het werd derhalve, hoewel het de facto werken was, een buitengewoon genoeglijke middag.

Duits thuis

We schrijven deze wederwaardigheden neer onder het genoegen van een verrukkelijke ‘functioneel’ droge Riesling Goldquadrat 2007 van Sybille Kuntz die wij aantroffen in een doos ‘proefflessen’ die zij ons geheel en al belangeloos had doen toekomen. Zo zien wij ook dat graag. Sybille is wel eens ‘die Hexe von der Mosel’ genoemd, maar dat moet ingegeven zijn door afgunst. Wij denken daar in ieder geval iets anders over. Heerlijk intelligente en geestige vrouw waarvan er geen dertien in het dozijn gaan en die de confrontatie aandurft. Lekker eigenzinnig, net als haar ‘mannelijke’ wijnen. Yes! Ze worden geïmporteerd door Vinites (www.vinites.com).

En over vrouwen en wijnschrijvers gesproken, in het nieuwste boekje van ons aller HD (www.hubrechtduijker.com) met de titel ‘Welke wijn waarbij’ (zonder vraagteken) lazen we zojuist hoe de vineuze Vader des Vaderlands de huzarensalade (!!!) van een door hem bewonderde vrouw eert. Die van zijn moeder! Prachtig.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden, van links naar rechts: Filipa Pato, Cobi Bish, Janna Rijpma, Leontine van Thiel-Coovels, Alicia Martinez Rolland, Anja Schouten, Catherine Faller, Regina Mey en Sybille Kuntz.

René van Heusden zucht en steunt. Hij snapt best dat importeurs en vertegenwoordigers hun communicatie kracht willen bijzetten met een lunch, en dan niet van het slag lauw-kroketje-beker-karnemelk, maar zoveel en zo vaak? Met zoveel interessante leden van de WineSociety? Het wordt de Master of Lunch bijna teveel. Bijna.

Wijn is bedoeld om te genieten bij een mooie maaltijd. Zie alle toestanden rond ‘wijn-spijs’. Je moet daar alleen niet te veel over ouwehoeren, maar gewoon het avontuur aangaan. Vandaar dat een serieuze wijnschrijver zijn tijd niet verdoet met het bewonderen van stalen tanks, houten vaten en bottellijnen, maar zich zo veel als maar mogelijk dient op te houden in gunstig bekendstaande eetgelegenheden. Verstandige importeurs en promotoren van het edele product wijn beseffen daarom maar al te goed dat een fijne warme middagmaaltijd voor een oneindig veel effectievere communicatie van een Boodschap zorgt dan persmappen. Toegegeven, dat frequente lunchen is natuurlijk zwaar werk, maar iemand moet het doen. De afgelopen paar weken was het behoorlijk druk met partijtjes in het betere soort etablissementen, maar niemand zal ons over deze werkdruk horen klagen.

I like to be at the top, zo wist Euan MacKay ons te melden aan het begin van een proeverij met Vintage ports van Graham’s op de bovenste verdieping van het Amsterdamse Okura Hotel. MacKay is een van de meest sympathieke exportmanagers die wij kennen, in dienst van de Symington Group. Dat is een club die niet alleen weet hoe je fijne wijnen moet maken, maar ook perfect weet hoe je een boodschap dienaangaande moet communiceren. Net als importeur Verbunt. Met prachtige wijnen, een passende locatie en een decente lunch. We herinneren ons nog die onwaarschijnlijk mooie Vintages ’63 en ’45 in Parkheuvel van een paar jaar geleden. Ditmaal was Le Ciel Bleu de passende toplocatie (letterlijk) voor de presentatie van twee primeurs, te weten de piepjonge, magistrale Vintage 2007 en de prestigieuze nieuwe tafelwijn Vesuvio 2007, het geheel uiteraard omlijst met een fijne middagmaaltijd in voornoemde Amsterdamse eetgelegenheid. En o ja, we kregen ter leringhe ende vermaeck ook nog een hele serie oudere Vintages van Graham. Met een allemachtig lekkere ’94 als absolute topper. Nog een sterk punt: het aantal gepatenteerde nitwits was verwaarloosbaar. Kortom, een partijtje op hoog niveau. Jammer alleen dat je van de anti-genotpolitie tegenwoordig nergens meer een beschaafde sigaar mag savoureren. Want o, wat was dit een mooie gelegenheid geweest om er eentje op te steken in het gezelschap van super hedonist Peter van Houtert, die namens Verbunt het partijtje leidde. Champagne mocht gelukkig nog wel.

Nog meer champagne. Een dag later waren we te gast bij Vermeer, eveneens te Amsterdam. En wel op uitnodiging van Stéphanie Dumoulin van het Informatiebureau voor Champagne. Ook in dit geval diende een boodschap gecommuniceerd te worden. Stéphanie gebruikt daarvoor graag educatieve lunches aan de chef’s table in de keuken van Chris Naylor, wat een briljant concept is. Zo zien wij dat graag. Want die Naylor kookt heel aangenaam – Michelin, schaam u diep voor uw faux pas door die man zijn ster te hebben ontnomen -, terwijl mannen als herkenbaar van gereformeerde origine zijnde sommelier Simon Veltman en de super enthousiaste en enthousiasmerende maître Niek Beute even fantastische schenkers zijn. Een plezier om dat soort mannen aan tafel te hebben. En pas op, we spreken hier uit een rijke ervaring van jaren. Wat was de boodschap? Eerder was dat Secs & the City met zoetjes for ladies only. Nu was het thema Heerlijk Eerlijk. Dus mochten er nu ook heren bij zijn. Echt veel nieuws geleerd hebben we niet, wel heel veel positieve bevestiging gevonden. Kort samengevat: drink eens wat meer beschaafde champagne aan tafel. Alleen hadden we nog wel een paar uur langer willen doorgaan dan slechts tot 3 uur. Kort maar heftig zullen we dan maar zeggen, te meer daar we naast de uiterst bijdehante Noële Ruitenberg, Nederlands eerste Champagne Ambassadeur aller tijden, mochten zitten. Een wereldwijf. Wat kan een heer zich dan nog meer wensen? Hooguit een kalmeringstabletje, in te nemen met champagne.

We togen wederom naar Amsterdam voor de start van de Rallye des Restaurateurs, georganiseerd door Bourgognespecialist Ron Sanders en zijn zoons Eric Paul en Thierry van Sanders Wijnimport. Sanders is weliswaar gevestigd in Leiden, maar de start van de rally vond toepasselijk plaats bij Le Garage van Joop Braakhekke die onderweg een fijne onderscheiding in de Champagne kreeg. We zullen daarover nader berichten in Perswijn nr. 5, maar wat nu toch wel wetenswaardig is, is dat restaurateurs niet de gewoonte hebben om ook maar enigerlei proefnotitie te maken. Wel blijken ze meesters zijn in het beoordelen van de verteerbaarheid van wat ze ‘proeven’. Gelukkig waren er ook een paar dames mee, onder wie Anjo de Bont (De Moerbei, Warmond) en Sjanie de Geus (De Watergeus, Noorden), om af en toe een matigende invloed op het gedrag en taalgebruik van de ‘heren’ restaurateurs uitoefenen. Geen overbodige luxe, zo bleek.

Niet mee met de rally naar de Bourgogne waren onze favoriete restaurateurs Jacob Jan Boerma en Kim Veldman van De Leest in Vaassen. Maar, om met ervaringsdeskundige in handspel Diego Armando Maradonna te spreken, de hand Gods leidde ons er recentelijk heen om toch even spontaan de lunch te genieten. Op eigen kosten! Wel, dat was weer een weergaloos feestje. JJB kookt nu eenmaal geweldig, met steeds meer precisie en finesse. Hij doet ons telkens denken aan wijnmaker Jean-Marie Guffens. Uitgesproken in zijn opvattingen, maar een meester in zijn metier. Wij houden trouwens van chefs die er geen geheim van maken voluit voor drie sterren te gaan. En al zou Kim je alleen maar water schenken, dan zou dat toch nog als nectar smaken. Dat is geen kwestie van louter perceptie, want Kim is niet alleen zelf een buitengewoon spannende verschijning, maar ook haar schenkkunst is spannend. Ga daar nu dus snel eens lunchen! Of dineren. Of allebei. Het zal je bijblijven.

En dan tot slot nog een werkbezoek aan De Librije van de familie Boer voor de presentatie van een serie Nederlandse wijnen met de naam Kus van Thérèse. We zinspeelden hier al op in de vorige editie van deze veelgelezen rubriek. Thérèse is in menig opzicht een fenomeen, net als haar kokende wederhelft Jonnie. Twee rasondernemers met een feilloos gevoel voor kwaliteit én publiciteit. De gemeente Zwolle zou het Broerenkerkplein daarom beter kunnen omdopen in Boerentempelplein, maar dit terzijde. Die wijnen dus. Die zijn ontwikkeld door het nog piepjonge Wijngoed Gelders Laren dat voor de druiven zorgde, Wijnmakerij Hof van Twente die de vinificatie deed en De Librije die naar wijnen uit de omgeving zocht die .zouden kunnen aansluiten bij keuken. Een en ander resulteerde in een serie van vier wijnen: de droge witte Cabernet Blanc en Solaris, de Regent rosé en een zoete Solaris, gebotteld in opmerkelijke designflessen. Een rode is nog in de maak. Ben Pon, zelf wijnboer in het Californische Monterey, had de eer het eerste glas te mogen heffen met de naamgeefster. Ook was hij zo attent geweest om voor een decente rode wijn te zorgen zoals die in Nederland voorlopig niet gemaakt zal worden. Van de eerste oogst 2008 Kus van Thérèse zijn overigens maar een paar honderd flessen beschikbaar. Ze zijn zeker naar Nederlandse maatstaven heel geslaagd en uitsluitend verkrijgbaar in de winkel van de Librije of in het restaurant zelf. Over de prijs van dit alles zullen we het maar niet hebben. Laten we het er maar op houden dat het hier om echte verzamelaaritems gaat. Welke we het lekkerst vonden? Tja umme, schrik niet,….de rosé! Met een functioneel restzoetje nog wel. En wat we daarbij aten? Tartaar van kalfsbil met spekbokking en bouillon van zure bom. Boerenkost zoals je die thuis niet zou kunnen klaarmaken. Soms is hard werken zo erg nog niet.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden: Euan MacKay, Stéphanie Dumoulin, Noële Ruitenberg, Joop Braakhekke, Jacob Jan Boerma en Kim Veldman, Anjo de Bont en Sjanie de Geus, Thérèse Boer, Jonnie Boer.

De nieuwe editie van Wine Society staat bol van liefdesbaby’s, fabulous singles, het Parkereffect, wijniconen en andere zaken die het leven de moeite waard maken.

Je bent wild, dus je jongt wat! Wat wij in januari al met een zoals te doen gebruikelijk feilloos vooruitziende voorspelden, gaat werkelijkheid worden. Zelfverklaard flying winewriter JR wordt vader! We vernamen uit ene doorgaans zeer betrouwbare bron dat die love baby met zijn Chileense ‘assistente’ onderweg is. Of het een Juanita of Juanito wordt, kunnen we op dit moment nog niet melden. Later meer, zou onze held zelf gezegd hebben. Moraal: er is ook in het huidige tijdsgewricht waarin alles jong & jeugdig moet zijn, nog hoop voor mannen van een zekere leeftijd. Live the magnificent life, zouden ze bij Rosé d’Anjou zeggen!

Wij hebben ons zelf derhalve op de valreep toch nog maar even aangemeld voor die Single & Fabulous Award die door trendy lijfstijlblad Summertime uitgereikt wordt. We hebben ten slotte niet voor niets wel eens een trendy zwemaccessoire van Marlies Dekkers om de gespierde heupen, ons ooit cadeau gedaan door vrouwelijke bewonderaars met goede smaak. Origineel waar. Hoe veel wijnschrijvers kunnen ons dat nazeggen? Die Award wordt weliswaar gesponsord door de ‘beachwijn’ Rosé d’Anjou – geen ‘magnificent’ wijn voor ‘jongvolwassenen’ en al helemaal geen ‘koning onder rosés’ zoals de promotoren ervan suggereren maar eerder een onvolwassen kleuterdrankje met een zuurstokkleur, maar succes komt nu eenmaal met een prijs. We zijn daarom toch ook stiekem naar de ‘magnificent’ site van voornoemde pink drink gesurfd, om het maar een in toepasselijke beachterminologie uit te drukken. Hoe word je daar als trendgevoelige jongere begroet? Met de vraag ‘Bent U 18 jaar of ouder?’. U???

En dan iets inzake Bordeaux. Niet over dat zoveelste bizarre Parkereffect nadat de grote, zelfverklaarde consumentenvriend 2008 de hemel in meende te moeten prijzen, daarmee de voorverkoopcampagne een met smart afgewachte impuls gaf en schraapzuchtige eigenaren van grands crus weer eens op verkeerde ideeën bracht. Nee, ons oog werd getroffen door een mededeling van Sopexa met betrekking tot betaalbare Bordeaux. Het gaat om de selectie van Bordeaux op z’n Best. Op zichzelf is dat een heel fijn initiatief waarmee aangetoond wordt dat een decente fles wijn daar vandaan helemaal niet intimiderend duur hoeft te zijn. We hebben ons alleen lichtelijk verbaasd over de samenstelling van het proefpanel.

We verwachtten daarin de naam onze Grote en Geliefde Hoofdredacteur aan te treffen, omdat die aantoonbaar verstand van de materie heeft. Nu zagen we in de lijst van verklaarde ‘wijndeskundigen’ de naam staan van een jeugdig iemand die bezwaarlijk als ‘wijnschrijver’ (m/v) aangemerkt kan worden en die we eerder bij het beachgebeuren van Rosé d’Anjou zouden verwachten. Het zal dus wel vanwege haar vader geweest zijn. Wat sommeliers van eetgelegenheden als La Rive of Parkheuvel in zo’n jury doen, is ons ook een raadsel. Eén blik op hun wijnkaarten leert immers dat die weinig voeling hebben met Bordeaux van de betaalbare soort.

Gelukkig hadden we recentelijk ook nog een beschaafd gesprek met icoon Miguel Torres. Die was te gast zijn importeur Oud Reuchlin & Boelen. Het eten bij ‘s mans fijne wijnen tijdens de lunch in een zelfverklaard trendy etablissement te Amsterdam was niet om over naar huis te schrijven. Wij dachten met weemoed terug aan een vorig bezoek van Torres, toen er in dat dure Parkheuvel door twee driesterrenchefs tegelijk gekookt werd. Zo zien wij dat namelijk graag. Wij hopen dat ORB-baas Rudolf Th. Bijleveld daarom de volgende keer iets krachtiger blijk geeft van leiderschap. Want wat is regel 1 in de omgang met de Pers? Hoe beter de maaltijd, hoe beter de boodschap overkomt. Wij geloven overigens sterk in herkansingen.

Zoals gezegd hadden we naderhand een tête à tête met de heer Torres. Over hoe die zijn vrouw had leren kennen en zo. Hij vertrouwde ons toe dat hij net als de flying winewriter nogal wat tijd in Chili doorbrengt, maar dat hij zijn Waltraud destijds op het strand – herstel: de beach – van Sitges heeft leren kennen. Zonder Rosé d’Anjou erbij. Hij stond er trouwens op dat we hem gewoon Miguel noemen en niet met u aanspreken. In dit geval hebben we maar even de hand over het hart gehaald.

Of we nog ergens een fatsoenlijke maaltijd genoten hebben voor het werk? Reken maar. Uiteraard weer een keer met de onvermijdelijke Rotterdamse prima donna van de wijn pr. Geluncht op het zonovergoten terras van Librije’s Zusje. Dat was bepaald geen straf. Sterker nog, heel knap wat Jonnie en Thérèse ook hier weer aan kwaliteit weten te bieden. Jonnie kwam zelfs even van ‘de andere kant’ om ons persoonlijk te mogen begroeten. Heel veel meer over Thérèse in de volgende aflevering van Wine Society.

Nog een plezierig etablissement waar we ons mochten verpozen, was De Moerbei in Warmond. We aten er met Dale Nouwens, die ooit met veel flair Australische wijnen in Nederland en omgeving promootte, door het sfeertje op het bureau in Den Haag gedesillusioneerd raakte, de eer aan zichzelf hield en naar Australië vertrok. Met het bureau in Den Haag was het daarna snel gedaan… De Moerbei dus. Nuchtere zaak zonder flauwekul. Ontspannen sfeer, gewoon lekker eten en je kan er rustig ook eens een fles bestellen zonder dat het tegoed op je kredietkaart onvoldoende blijkt.

Verder waren we ook nog voor een interview op bezoek bij Roy Pelgrim, Nederlands beste sommelier. Fijngevoelig als deze kanjer in zijn vak is, verzocht hij ons om het gesprek te voeren tijdens een rijk besprenkelde lunch in het mooi verbouwde Cordial in Oss, waar hij over de wijn gaat. Ook dit adres kunnen we van harte aanbevelen. Rosé d’Anjou wordt hier niet geschonken, wel spannende zaken uit landen als België, Slovenië en Kroatië. Zogenaamd ‘nieuwe’ sake hadden ze hier jaren geleden al, dus daar doen ze niet meer aan. Ook dat zien wij graag zo.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden: Ronald de Groot, Miguel Torres, Rudolf Bijleveld, Anneke Tot en Roy Pelgrim

Jean qui rit…Eindelijk gerechtigheid! Nadat de oprichter, voorzitter, leider, gids én roerganger der Wine and Food Association, organisator van Wine Professional, voorts uitgever, hoofdredacteur en niet zo anonieme sterinspecteur van GaultMillau én tevens promotor van Italiaanse koffie, Japanse sake, Hongaarse wijnen etc. etc. honderden prijzen en awards had uitgedeeld aan zo ongeveer alle
Goede tijden, slechte tijden

Jean qui rit…

Eindelijk gerechtigheid! Nadat de oprichter, voorzitter, leider, gids én roerganger der Wine and Food Association, organisator van Wine Professional, voorts uitgever, hoofdredacteur en niet zo anonieme sterinspecteur van GaultMillau én tevens promotor van Italiaanse koffie, Japanse sake, Hongaarse wijnen etc. etc. honderden prijzen en awards had uitgedeeld aan zo ongeveer alle wijnimporteurs en restaurantmedewerkers die Nederland rijk is, heeft Jan van Lissum, de man die ons altijd een beetje doet denken aan Pietje Bell en Wim T. Schippers, nu zelf een wel bijzonder fijne blijk van erkenning voor zijn activiteiten met betrekking tot wijn in de horeca in ontvangst mogen nemen. Wat je noemt een prachtonderscheiding is hem daarvoor ten deel gevallen! We hebben het uiteraard over de Super Award van de Alliance Gastronomique! Het stond op de voorpagina van Proefschrift. Discreet opvallend.

Hoe je ook over de hoofdredacteur van Proefschrift wenst te denken, hij is een allesbehalve middelmatig iemand, maar een markante mover and shaker. Een doener en een echte smaakmaker, zij het misschien wel eens anders dan bedoeld. En een gis zakenman, want de tijden van idealisme zijn allang voorbij. Dat zal de mannen van Alliance beslist aanspreken. U weet wel, die prestigieuze club die nog steeds zo graag die minder prestigieuze champagne tegen wereldvreemde prijzen probeert te slijten. Eigenlijk zou GaultMillau dit gedrag van zelfverklaarde ‘toprestaurants’ (met die altijd verse producten van de boer) streng moeten bestraffen door structureel eens wat punten af te trekken. Daar zouden wij persoonlijk dan een Super de Luxe Award voor uitreiken. 

…Jean qui pleure

Een andere Jan, Jan-Hein Verlinden, had de afgelopen dagen minder reden tot lachen. Want het door hem groot gemaakte Wijn Verlinden, importeur van onze favoriete champagne Bollinger, werd de afgelopen week failliet verklaard. Naar wij begrepen, zat dat er al een poosje aan te komen. Dat zal het carnaval dit jaar ernstig verzuurd hebben. Au, zegt deze Bollingerman dan, die zelf pas ook weer eens een intimiderend schrijven van de deurwaarder mocht ontvangen. Gelukkig werden wij te elfder ure nog gered door een genereuze geste van onze geliefde Hoofdredacteur. Bollinger dus. Misschien was het wel een teken aan de wand dat de jarenlang door Wijn Verlinden georganiseerde klassieke Bollingerlunch al een paar jaar niet meer gehouden is. Temps perdu!

Dat waren nog eens Lunches met hoofdletter. Nitwits, populisten en platte types kamen er nooit in. Hoogstens uitbaters van prestigieuze horecagelegenheden die zich, naar later helaas bleek, tegen beter weten in schaamteloos voor een handvol zilverlingen zouden laten omkopen door de gigant te Epernay. Ach ja, cynisme komt nu eenmaal in de beste kringen voor. Ook onder wijnimporteurs die het woord ‘collegialiteit’ zo graag in de mond nemen. Heren onder elkaar? Mwa, wij hebben daar zo onze gerede twijfels over. Nu eens zien hoe de gewaardeerde collegae in Nederwijnland zich opstellen ten aanzien van de geplaagde firma op die ‘zichtlocatie’ langs de A59 (tja, dat is natuurlijk wel zo fout als maar kan) te Nieuwkuijk. Immers, voor sommigen in die o zo respectabele wijnhandel geldt helaas de kwalificatie ‘van buiten pront, van binnen stront’. Collegialiteit wil wel eens een betrekkelijk begrip zijn, zeker in tijden van ‘crisis’. Wie gaan zich bezondigen aan lijken pikken? We volgen een en ander derhalve met meer dan gemiddelde aandacht.

Rotown rules

Nu weer iets positiefs. En al weer in verband met champagne. Nederland heeft maar één echte stad. Waar ze niet eindeloos ouwehoeren en altijd tegen zijn, maar waar ze gewoon spelenderwijs bruggen, tunnels en metrolijnen aanleggen. Geen woorden, maar daden! Zolang het tenminste maar niet om voetbal gaat. Maar dat terzijde. Rotterdam dus. Kort geleden opende Wijnbar Rotterdam daar zijn deuren. Het etablissement vervangt En Verre. Volgens de eigenaars is het de grootste wijnbar van de Benelux, met ruim 80 wijnen per glas. Daar moeten we binnenkort dus eens snel een werkbezoek gaan afleggen. 

In datzelfde Rotterdam aten we onlangs in het gezelschap van een zeer bevriende relatie uit de wereld van de PR, en wel de Enige Echte. Drs. Anneke Tot dus. En, sorry voor de jaloerse azijnpissers onder ons, op eigen kosten! Vanwege de ‘onafhankelijkheid’ en zo! Waar? In een restaurant genaamd In de Keuken van Floris. Leuke zaak met een hoogst origineel concept. Zonder menu en zonder wijnkaart; je eet en drinkt wat de pot van Floris schaft en wat schenker Daan daarbij passend acht. En dat was gewoon heel goed. Waar we echt heel blij van werden, is de werkelijk exceptionele champagnekaart! On-Nederlands uitgebreid, met originele producenten en correct geprijsd. Een Super Award waardig. En derhalve wellicht een initiatief ter navolging voor Allianceleden en Jeunes Restaurateurs?

René van Heusden

Het was weer een prachtige Wine Professional dit jaar. Wat een uniek evenement is dat toch. Inhoudelijk en qua presentatie. Nederland mag en moet hier trots op zijn. Jubel en gloria derhalve. Wijntheater pur sang, bij vlagen onnavolgbaar. Letterlijk en figuurlijk. Met louter kwaliteitbewuste importeurs, gelauwerde chefs, samen goed voor enige honderden GM-punten, en natuurlijk al die super creatieve sommeliers.
Het was weer een prachtige Wine Professional dit jaar. Wat een uniek evenement is dat toch. Inhoudelijk en qua presentatie. Nederland mag en moet hier trots op zijn. Jubel en gloria derhalve. Wijntheater pur sang, bij vlagen onnavolgbaar. Letterlijk en figuurlijk. Met louter kwaliteitbewuste importeurs, gelauwerde chefs, samen goed voor enige honderden GM-punten, en natuurlijk al die super creatieve sommeliers. (Die hopelijk al lang begrepen hebben dat zogenaamd trendy sake inmiddels echt niet meer kan. Maar dat terzijde.) Plus heel veel dik verdiende prijzen voor magnifieke huiswijnen van Stampersgat tot Kollummerpomp en prestigieuze Diamond Awards. Kortom, fijnheid in hoogste vorm. Louter hoogtepunten, idealisme, professionaliteit en bekommernis om de gast. Een geruststellende gedachte in tijden waarin ‘vertrouwen’ alles is. Althans, dat zou je in je naïviteit geneigd zijn te denken.

Maar is het werkelijk alleen maar rozengeur en maneschijn met wijn in de Nederlandse horeca? Ach, we weten wel beter. Geen hoogtepunten zonder dieptepunten. Een recente ervaring in het Zeeuwse land heeft bij mij in ieder geval enige twijfels opgeroepen aan het sérieux van een aantal Nederlandse wijnleveranciers die zaken (wensen te) doen met de horeca. Wat was het geval? Een aantal Zeeuwse restaurants dat Oosterscheldekreeft serveert en daar gezamenlijk promotie voor maakt, schrijft jaarlijks een competitie uit voor de verkiezing van, drie keer raden, de Oosterscheldekreeftwijn. Tot voor kort was dat een weinig serieuze aangelegenheid. Gewoon een kwestie van het meest biedende land of het meest biedende gebied. Soms met een passende wijn, soms ook niet. Een halfzoete Riesling uit de Rheingau is prima, een zoetige Pinot Gris uit de Elzas zozo, een Spaanse Moscato, ook al was die droog, absoluut niet.

Dit jaar besloot men de zaken echter wat serieuzer aan te pakken via een open competitie, uiteraard met bepaalde voorwaarde qua prijs en de onvermijdelijke vrijwillige bijdrage voor promotie. Prima, zo hoort het. De inschrijving voor de selectie 2009 was volledig open en werd aangekondigd via de site van het Productschap Wijn. Om precies te zijn 102 wijnen werden ingezonden. Daarvan zijn er 101 blind geproefd. En die 102^e dan? Wel, dat was een stoere rode uit de Zuid-Rhône. Het leek de organisator van de proeverij beter die wijn maar op voorhand buiten de selectieproeverij te houden. Terecht, want zelfs zo’n super fancy sake – die vermeende, straf gepromote ‘trend’ (?) voor 2009 – zou beter gaan met Oosterscheldekreeft dan een heftige rode.

Tja, dat geeft dus ernstig te denken over de realiteitszin, c.q. de vakkundigheid, van de inzender. Je vraagt je in alle gemoede af of zo iemand wel enig benul heeft van kreeft. Maar helaas stemde minstens de helft van de ingezonden witte wijnen al evenmin tot opgewekte gezichten. Hier wordt het verhaal eigenlijk echt ernstig. Tal van importeurs speelden ofwel de kaart van het schaamteloos opportunisme – als je niet schiet, dan scoor je niet – ofwel leverden een dubbel brevet af van onkunde. Waarom? Omdat een groot aantal inzenders, net als die van de rode Rhône, kennelijk geen enkele notie heeft hoe Oosterscheldekreeft nu eigenlijk smaakt en wat voor type wijn daar het best bij zou kunnen aansluiten. En daarnaast geen verstand van wijninkoop heeft.

Zo waren er waren technisch heel fatsoenlijke wijnen bij die alleen niet optimaal bij kreeft passen. Chardonnays bijvoorbeeld. Soit. Maar echt bedenkelijk was de grote hoeveelheid technisch zwakke en/of gekunstelde wijnen – lees met zaagsel gepimpte slappe hap van minstens 150 hl/ha. Spul waarbij je spontaan zegt: gadver, wat is dat vies. Alleen een aartsmasochist als Nicolaas Klei zou hier nog enig genoegen aan beleven. Beschamend, alle vertrouwen ondermijnend en getuigend van minachting voor zowel restaurateurs als ‘gasten’.

O ja, de winnende wijn – een halfdroge Moezelriesling – was er een van een zelf importerende Zeeuwse restaurateur. Voor alle duidelijkheid: niet ‘gekocht’, maar eerlijk blind gekozen. Ik was er zelf bij. Een leermoment van de eerste orde.

René van Heusden

Een poosje geleden heb ik van Nederlands wijnvrouw nummer 1 (Wie? Wie?? Wie???) een mooie term geleerd: ‘wild denken’. Dat is vrijuit je gedachten laten gaan zonder beperkende handrem van mitsen en maren erop. Of om het nog anders te zeggen: fantaseren op basis van feiten, mogelijkheden en wensen. In mijn geval betekent dat dat ik een aantal mensen en clubs het succes, de passende waardering of fijne onderscheidingen gun die ze verdienen. Of die broodnodige innerlijke groei naar volwassenheid. Kortom, louter positieve wensen voor 2009!
Een poosje geleden heb ik van Nederlands wijnvrouw nummer 1 (Wie? Wie?? Wie???) een mooie term geleerd: ‘wild denken’. Dat is vrijuit je gedachten laten gaan zonder beperkende handrem van mitsen en maren erop. Of om het nog anders te zeggen: fantaseren op basis van feiten, mogelijkheden en wensen. In mijn geval betekent dat dat ik een aantal mensen en clubs het succes, de passende waardering of fijne onderscheidingen gun die ze verdienen. Of die broodnodige innerlijke groei naar volwassenheid. Kortom, louter positieve wensen voor 2009! Daar gaat ‘ie:

J(u)an Rook wordt in zijn nieuwe vaderland verkozen tot president van Vinos de Chile. In Zuid-Amerika wordt hij namelijk wel op zijn juiste waarde geschat. Muy bien! En ja, zijn ‘assistente’ verwacht haar eerste kind. Honi soit qui mal y pense?

De zelfverklaard toonaangevende restaurantclubs van Nederland besluiten hun ‘gasten’ – in goed Nederlands: dik betalende klanten – voortaan geen convenience champagne van die heel grote producent in Epernay met dat gigantische sponsorbudget meer op te dringen, maar gaan aantonen behalve van plat calculeren ook anderszins verstand te hebben van wijn.

Uitgevers gaan inzien dat vrouwen noch jongeren randdebielen zijn als het om wijn gaat. Potentiële recesenten van hun uitgaven al evenmin. We blijven zodoende voortaan verlost van boekskes waarin de auteur (m/v) wel tig keer poseert en waarin hoofdzakelijk platitudes gedebiteerd worden. Bij voorbaat dank!

Voor marketinggoeroes geldt exact hetzelfde. Ze zullen geen kletspraatjes meer verkopen. Ook al denkt men in bepaalde kringen dat marketing nu ineens het toverwoord is om wijn mee aan de man, vrouw of jeugdige te brengen. Wijndrink(st)ers dienen serieus genomen te worden, niet dom gehouden. En al helemaal niet belazerd.

Over zelfenscenering van ‘rolmodellen’ gesproken, volksheld Ilja G. blijkt alive and kicking! Hij vindt een nieuwe levenspartner, doet net of zijn duur verzekerde neus bloedt, vangt lekker van de Londense verzekering en koopt Château Latour te Pauillac. Huidig eigenaar Pinault schijnt daar immers van af te moeten. Cash upfront, geen gezeik, aldus G. Om er vervolgens nog meer van die overheerlijke rosé La Tulipe te gaan produceren. Volgens ‘kenners’ immers de beste! De Majesteit zal hem hiervoor belonen met een fijne medaille en bijbehorend lintje. Wel op uitdrukkelijke voorwaarde dat hij voortaan geen tenenkrommende boeken meer schrijft.

John Bindels, de Don Quixotte van Ulicoten en omstreken, heeft al enige Koninklijke lintjes wegens zijn enorme verdiensten voor de samenleving. Hij krijgt daarom tijdens Wine Professional de in 2009 nieuw ingestelde Emsterdem Diamond Literature Award uitgereikt van de Wine and Food Association, zowel voor zijn ragfijne essayistisch werk als zijn gevoelige doch hermetische emopoëzie, zoals zijn bundel ‘Als ik je minnaar blijf’! Niet dat veel mensen daar van weten of iemand er iets van begrijpt, maar daarom niet getreurd. Het bevestigt alleen maar zijn genialiteit. De prijs? Een heel jaar lang gratis sake!

Nederlandse wijngaardeniers gaan hun futiele onderlinge richtingenstrijd bijleggen. Het lijken wel de wereldvreemde gereformeerden die zich in 1944 bezighielden met de taalvaardigheid van de slang in Genesis! Dat kan en moet anders.

2009 wordt zo’n mooi oogstjaar dat de spindokters in Bordeaux voor één keer niets te doen hebben

Crisis? Niks daar van, we gaan een opwindend 2009 tegemoet!

René van Heusden

De afgelopen week was er te Amsterdam een voorvertoning van de nieuwe wijnfilm Bottle Shock, die op vanaf 2 oktober in de bioscopen te zien zal zijn. Gelet op het voor mensen van ver buiten de grachtengordel onrealistisch vroege tijdstip, heb ik voor de eer bedankt. Niettemin vind ik het toe te juichen dat de cinema wijn ontdekt heeft als thema. Het heeft vast iets met het Sideways-effect te maken.
De afgelopen week was er te Amsterdam een voorvertoning van de nieuwe wijnfilm Bottle Shock, die op vanaf 2 oktober in de bioscopen te zien zal zijn. Gelet op het voor mensen van ver buiten de grachtengordel onrealistisch vroege tijdstip, heb ik voor de eer bedankt. Niettemin vind ik het toe te juichen dat de cinema wijn ontdekt heeft als thema. Het heeft vast iets met het Sideways-effect te maken.

Bottle Shock gaat over de beruchte Bicentennial Tasting in 1976, ook wel bekend als The Judgement of Paris. Bij die door de Brit Steven Spurrier georganiseerde blindproeverij verkozen Franse proevers van naam Californische wijnen zonder enige historie boven hun eigen grands crus uit Bordeaux en Bourgogne.

Ook al bewijst zo’n proeverij niets – Fransen kunnen immers niet proeven – toch brak in het Gallische land de pleuris uit en kon de onbedorven en toen nog naïeve wijnunderdog Amerika juichen. Californische producenten waren dankzij hun fijne values als onverwachte overwinnaars uit de bus gekomen. Of daarmee alle Californische wijnen beter of minstens zo goed waren als Franse? Nee, maar van dergelijke nuanceringen houdt men niet in kringen van marketing en promotie. Om nog maar te zwijgen hoeveel waarde je mag toekennen aan één proeverij. Niettemin heeft die Parijse proeverij wel een legendarische status gekregen. Voor Hollywood en Amerika in het algemeen biedt het wonder van Parijs vandaag de dag een gedroomd scenario, want in 1976 bleken Amerikanen nog eens iets te kunnen winnen. Met dank aan Spurrier als trouwe Atlantische bondgenoot. Over values gesproken.

De Californische wijnbouw heeft zich sinds 1976 buitengewoon voortvarend ontwikkeld. Dat heeft veel te maken gehad met de leergierigheid en flexibiliteit van de betrokkenen. Als de Fransen ergens iets van hadden kunnen leren na de ramp in Parijs, dan was het wel van die Amerikaanse mentaliteit. Geen woorden, maar daden. Het is alleen jammer dat we in Europa anno 2008 zo bitter weinig kunnen proeven van de veelzijdigheid en kwaliteit uit het op drie na grootste wijnland ter wereld. Uit Californië, Washington en Oregon en tal van andere staten. Producenten raken hun waar namelijk makkelijk kwijt in eigen land en hebben Europa niet echt nodig. Met als gevolg dat zelfbenoemde Europese ‘wijnkenners’ nog steeds de vreemdste opvattingen over Amerikaanse wijnen hebben, gebaseerd op een beperkte ervaring met een slechts handjevol industrieel gefabriceerde merkwijnen. Een beetje zoals Jan en alleman, niet gehinderd door kennis van zaken, al snel klaar staat met een afkeurende houding ten aanzien van alles wat Amerikaans is. Dat er in Amerika ook zoiets bestaat als een ontwikkelde (wijn)cultuur, lijkt maar langzaam door te dringen. Alsof we in Nederland allemaal klompen dragen en in tulpenbollenmolens wonen.

Amerikanen wordt wel eens verweten ‘hegemonistische’ aspiraties te koesteren. In het geval van Gallo leek het daar inderdaad even op, maar de beoogde verovering van Europa is op een fiasco uitgedraaid wegens een totaal gebrek aan voeling met de individuele markten en gemis aan tact. Toch zou ik graag wat meer mondiale aspiraties zien bij de echte family winemakers, producenten van het slag dat Californië destijds op de wereldkaart zette. Al was het maar om al die beschaafde Europeanen met vooroordelen en oogkleppen tot beter inzicht te brengen. Zou het niet mooi zijn om nog eens een staaltje van superioriteit te tonen door een bottle shock in de letterlijke zin des woords. It’s time for change!

P.S. Wanneer dronk u voor het laatst nog eens een Amerikaanse wijn…?

René van Heusden

Een trailer van de film staat op www.bottleshock.com.

“Marketing is het verkopen van rotzooi aan idioten.” Provocerende woorden van de geniale wijnmaker en al even geniale Selbstdarsteller Jean-Marie Guffens. Je als producent, gebied of land een beetje proberen te onderscheiden van collega’s en concurrenten is onvermijdelijk gelet op het enorme aanbod aan wijnen van vandaag de dag. Maar hoe ver moet je daar in gaan, wil je daar in gaan, of voel je je gedwongen daar in te gaan?
“Marketing is het verkopen van rotzooi aan idioten.” Provocerende woorden van de geniale wijnmaker en al even geniale Selbstdarsteller Jean-Marie Guffens. Je als producent, gebied of land een beetje proberen te onderscheiden van collega’s en concurrenten is onvermijdelijk gelet op het enorme aanbod aan wijnen van vandaag de dag. Maar hoe ver moet je daar in gaan, wil je daar in gaan, of voel je je gedwongen daar in te gaan? Marketing is op zichzelf helemaal niet verkeerd, maar wordt pas bedenkelijk wanneer de verpakking belangrijker wordt dan de inhoud. Eerlijk gezegd is vaak het nogal triest wat er tegenwoordig bedacht wordt om wijn aan de man en vooral de vrouw te brengen. Een zeer recent voorbeeld mag dit illustreren.

Hoewel het bewuste ‘concept’ uit Frankrijk komt, is er geen woord Frans bij. Nee, het is weer popi Engels wat de klok slaat. Want dat komt zo veel interessanter over. Meent men. We moeten ons derhalve buigen over ‘moods‘. De wijnen zelf doen er uiteraard nauwelijks toe. Nee, het gaat allemaal om de emotie. Althans, wat daar in de ogen van marketinggenieën voor door moet gaan. Die lijkt het immers geen moer te interesseren hoe het met de intrinsieke kwaliteit van de aangeprezen waar staat. Misschien had Guffens, zelf actief in Frankrijk, toch wel een beetje gelijk met die rotzooi voor idioten.

We hebben het over Franse wijn voor iedere ‘mood‘. Stemming dus, in normaal Nederlands.

De Franse wijnindustrie zit zelf in een enigszins depri mood, vandaar dat men probeert het afvallige Nederland weer op te vrijen. Met moody wijnen. Al dit fraais is bedacht door de brancheorganisatie Viniflhor (onmogelijke naam) en het marketingbureau Alterego. Grote woorden worden daarbij niet geschuwd. We citeren gemakshalve even uit de persmededeling:

“Voor het eerst wordt de psychologie van de mens verbonden aan specifieke eigenschappen van wijnen. Veel onderzoek en creativiteit is voorafgegaan aan de totstandkoming van deze campagne. […] Volgens Alterego gaat de Nederlandse consument bij de keuze van een wijn allereerst af op zijn eigen gevoel en gemoedstoestand. Het zijn ook steeds vaker vrouwen die de wijnkeuze bepalen en bij wie gevoel, beleving en genieten een belangrijke rol spelen. […] Deze decalvinisering van de Nederlandse cultuur biedt een mooie kans voor de Franse wijnen.

In de campagne wordt de complexiteit van de menselijke emotie naast de veelzijdigheid van de wijnen gelegd en vervolgens aan elkaar gekoppeld. Wijnen krijgen een eigen persoonlijkheid.

In enkele overzichten wordt duidelijk dat bij iedere mood een passende Franse Wijn te vinden is. Zo is een Elzasser Riesling of een Côte de Bordeaux geschikt als je romantisch gestemd bent, zal een Crémant uit de Loire of de Elzas het goed doen als je zin hebt in gezelligheid en kun je beter Bourgogne aligoté openen in een creatieve bui. […]

Vrouwenbladen, PR en internet zullen worden ingezet om de consument kennis te laten maken bij welke mood zijn/haar Franse wijn hoort. In speciale bewaargidsjes bij damesbladen worden de verschillende stemmingen en wijnen uitgelegd.”

We hebben natuurlijk ook zeer aandachtig kennis genomen van het volledige overzicht met Suggesties Moods & Wines – vins français dus – om vervolgens een spontane braakneiging te voelen opkomen. Maar laten we de zaken gewoon even systematisch langslopen. Zie hier de ‘moods‘: relaxed, gezellig, stout, zen, avontuurlijk, romantisch, creatief en feestelijk. Merk op dat je nooit eens een keer een calvinistische rotbui mag hebben. Dat zegt al genoeg over het realiteitsgehalte van dit ‘moodconcept‘. Nu zou het erg verleidelijk zijn om hier alle voorbeelden te citeren, maar dat zou te veel eer zijn. We beperken ons derhalve tot een selectie van één gesuggereerde wijn per ‘mood‘, met telkens een aanbevolen gebied, appellation en (vermeende) karakteristiek van de wijn. Lees en huiver! Dit is wat je als moderne vrouw (?) anno 2008 moet vinden:

Relaxed – Languedoc – Côtes du Languedoc (bedoeld is hopelijk Coteaux!) – Relaxed, geïnspireerd, lekker in zijn vel (let wel: die wijn dus)

Gezellig – Rhône – Coteau du Tricastin (bedoeld is ook hier wellicht Coteaux!!) – Touchy, kletskous, speels

Stout – Loire – Rosé d’Anjou – Brutaal, flikflooier, naïef (dan zien wij toch liever creaties van Marlies Dekkers)

Zen (c’est quoi ça?) – Bourgogne – Mâcon-Villages – Fascinerend, harmonieus, mystiek (why dan wel?)

Avontuurlijk – Bordeaux Blanc – Gedistingeerd, expressief, onderscheidend

Romantisch – Alsace – Riesling – Begaafd, ontwikkeld, romantisch

Creatief – Bourgogne – Aligoté – Alternatief, hype, trendsetter (wishful thinking…)

Feestelijk – Beaujolais – Beaujolais Villages – Feestbeest, opgeruimd, ongeremd

Tja, hoe kom je erop? Je vraagt je in alle ‘gemoode’ af wat de bedenkers van dit soort pseudopsychologische wartaal zelf gedronken hadden om tot dergelijke uitspraken te komen. Zo’n overheerlijke trendy acid Aligoté soms? Get real, zeggen we dan in goed Frans. Nog iets. Waarom we per se Franse wijnen moeten drinken, wordt niet uitgelegd. Een kwestie van arrogantie, naïviteit of vergeetachtigheid? Anyway, vrouwen van Nederland, kom in verzet tegen dit soort denigrerend gedoe! Pak dan maar liever een proseccootje.

In plaats van emo-gidsjes van damesbladen te bestuderen kun je misschien even ook modern gaan hyven om meer over die overheerlijke Vins d’Alsace te weten te komen. “Per 1 juni staat de Alsace-campagne namelijk op Hyves, de populaire community site van Nederland met ruim 5 miljoen leden. Omdat er op Hyves gesegmenteerd en profielgericht geadverteerd kan worden, is dit is een zeer efficiënte manier om Alsace wijnen bij haar doelgroep van 40 plus en de community ‘eten en drinken’ onder de aandacht te brengen. De resultaten van de eerste maand met ruim 1,4 miljoen views en een clickratio die ruim boven de benchmark uitkomt, zijn veelbelovend.” Parole, parole…Ook daar is weer geen woord Frans bij. Over hoognoodzakelijke inspanningen om die wijnen echt aantrekkelijk te maken, lezen we ook niets. Jammer

Of de mens geneigd is tot alle kwaad, weten wij niet. Wel dat sommige exemplaren van de mensheid, en inzonderheid die van Franse origine, behoorlijk het spoor bijster zijn en in gebakken lucht geloven. Heere, ze weten niet wat zij doen! Zoiets brengt ons nu in een lichtelijk ontstemde ‘mood‘. Een kelkje jenever dus maar.

René van Heusden

(Bourgondisch calvinist)

René van Heusden trotseert fileleed voor een heuse hoogmis van de Bourgogne: een proeverij van Domaine de la Romanée-Conti (u leest het goed). Verzamelaars zijn vreemd volk, concludeert hij. “Ze zijn exact het tegenovergestelde van de Aldi- en Lidlgangers. Duur is goed en avontuur is uit den boze.”

Maandagochtend. Om half zeven al achter het stuur om toch vooral maar op tijd in Amsterdam te kunnen zijn. Op een beschaafd tijdstip doen we daar iets van anderhalf uur over, maar het bleek weer eens ‘iets drukker dan normaal’. Vanwege een beetje regen. Gelukkig bleek er na een iets verlate aankomst op de plaats van handeling, het Amstel Hotel, niets aan de hand. Grote gebeurtenissen beginnen immers altijd wat later. Al was het maar om de spanning op te bouwen. De grote gebeurtenis in kwestie was de Hoogmis voor Bourgogne, te weten een proeverij van Domaine de la Romanée-Conti onder leiding van Aubert de Villaine zelf. Dat maak je in je leven niet zo vaak mee, ook niet als alom gewaardeerd wijnschrijver. Alle eer voor de organisatie van dit evenement gaat naar Henk Maas, die op ‘deze wijze het 15-jarig bestaan van zijn zaak ‘Le Vin en direct’ enige luister wilde geven. Maas heeft iets met DRC, mild uitgedrukt. Of liever; hij is er helemaal idolaat van! En het woord ‘kinderachtig’ komt in zijn vocabulaire niet voor. Een unieke proeverij dus en bijgevolg een ‘hot ticket’. Maar als Pers hoeven we ons over ticketprijzen gelukkig geen zorgen te maken. Het werd een memorabele bijeenkomst, gehuld in een religieuze sfeer. Met ingewijden en uitverkorenen die deelachtig zullen worden aan het Grote Mysterie. Nog aardiger dan wijn zelf is immers het randgebeuren rond het product. Het subcultuurtje dat er mee samenhangt. Vooral in kringen van zelfverklaarde Bourgognekenners neemt dat buitengewoon fascinerende vormen aan. Ze vormen een soort geheim genootschap, zo lijkt het wel. En dat geldt natuurlijk helemaal voor het old boys netwerk van onduidelijke medici en hard werkende zakenlieden met bovenmodaal inkomen die zich het verzamelen en drinken van DRC-wijnen kunnen permitteren. Zoals bekend is dat een vrij kostbare aangelegenheid. Bij ‘Le Vin en direct’ bewaart men in dezen discretie; prijzen worden enkel op aanvraag verstrekt. Opvallende types trouwens, die verzamelaars. Mensen die vaak meer geïnteresseerd lijken in de Grote Naam op het etiket dan in de inhoud, die liever vertrouwen op Parkerpunten dan op eigen oordeel en die al helemaal niet aan blindproeven wensen te doen. Ze zijn exact het tegenovergestelde van de Aldi- en Lidlgangers. Duur = goed versus goedkoop = goed. Avontuur is in beide gevallen uit den boze. Van kennisvergroting word je namelijk alleen maar onzeker. De Spiegelzaal zat bijna helemaal vol. Met vrijwel uitsluitend manspersonen en slechts een onthutsend klein aantal vrouwen. Het waren er alles bij elkaar maar een stuk of vijf. En beetje een hengstenbal dus. Zou die afwezigheid van vrouwen ermee te maken hebben gehad dat er geen vrouwelijke collectioneurs bestaan? En ook iets met hun rationele denkwijze? Mannen die iets met wijn hebben en in plaats van postzegels flessen verzamelen kun je daar moeilijk van betichten. Behalve het Bourgognegenootschap ontwaarden we interessant genoeg ook de twee volksschrijvers die zich in de regel bezighouden met het plebse werk. Ach, ook hen is kennelijk niets menselijks vreemd. En natuurlijk de nodige sommeliers van betere zaken in den lande. Benieuwd eigenlijk hoe die hun prijzen voor DRC-wijnen calculeren. Hoewel? Een hard werkend, maar modaal verdienend mens wil daar eigenlijk maar liever niet aan denken. Maar ter zake. Aubert de Villaine sprak zijn gehoor toe over het mysterie van terroir en over de wijnen in een soort Engels dat sterk deed denken aan Allo, allo. Vreemd toch dat zoiets nodig is een land waar men altijd pretendeert zo goed ‘zijn talen’ te spreken. En met een zaal vol beter opgeleiden. De Villaine was uiteraard positief over zijn wijnen, maar gelukkig niet geheel onrealistisch. Ook al ging het om DRC, de serie 2004 bleek geen onverdeeld succes. Dat kon ook moeilijk gelet op de ongunstige meteorologische omstandigheden tijdens een groot deel van het groeiseizoen. Eufemistisch gezegd leiden zulke jaren in de Bourgogne tot ‘elegante, frisse wijnen met finesse’, het equivalent van men in Bordeaux ‘klassiek’ zou noemen. Aan de lichte kant dus. Gelukkig lieten diverse wijnen in de serie wel degelijk zien waarom DRC zo’n grote naam heeft. De La Tâche 2004 bijvoorbeeld en de Romanée-Conti van hetzelfde jaar. Ronduit fabelachtig was de Romanée-Saint-Vivant uit 1999 – een groot jaar. Idem dito Montrachet 2003. Spul dat je dus niet uitspuugt, maar discreet ook even op ‘verteerbaarheid’ beoordeelt. Mon Dieu, daar trotseer je graag al dat fileleed voor. Het feestje werd in stijl afgeslopen met een decente warme middagmaaltijd in La Rive (Grootspraak 8, 3 trosjes) met nog meer fijne Bourgognewijnen van ‘Le Vin en direct’. Inclusief een jéroboam Grands Échézeaux 1993. Aardigheidje tussendoor van gastheer Henk Maas. Het blijft alleen wel een wat aparte zaak, dat La Rive. Want wie zet er nu als net etablissement een plaquette van een platte gids als Lekker pontificaal te kijk? Nota bene tussen twee joekels van DRC-flessen. Enne, waarom kregen we zelfs na een tweede keer nadrukkelijk vragen die wijnkaart nog steeds niet te zien? Werden we soms aangezien voor een informant van HD’s Meldpunt Miswijn? Of heeft de accijnsverhoging van 1 januari geleid tot al weer een onvermijdelijke prijsaanpassing van de Moët? Maar een uniek partijtje was het wel! Zie voor notities van de geproefde wijnen het artikel in Perswijn nummer 3. René van Heusden

Aubert de Villaine Henk Maas