Reportages & Reizen

De nieuwe editie van Wine Society staat bol van liefdesbaby’s, fabulous singles, het Parkereffect, wijniconen en andere zaken die het leven de moeite waard maken.

Je bent wild, dus je jongt wat! Wat wij in januari al met een zoals te doen gebruikelijk feilloos vooruitziende voorspelden, gaat werkelijkheid worden. Zelfverklaard flying winewriter JR wordt vader! We vernamen uit ene doorgaans zeer betrouwbare bron dat die love baby met zijn Chileense ‘assistente’ onderweg is. Of het een Juanita of Juanito wordt, kunnen we op dit moment nog niet melden. Later meer, zou onze held zelf gezegd hebben. Moraal: er is ook in het huidige tijdsgewricht waarin alles jong & jeugdig moet zijn, nog hoop voor mannen van een zekere leeftijd. Live the magnificent life, zouden ze bij Rosé d’Anjou zeggen!

Wij hebben ons zelf derhalve op de valreep toch nog maar even aangemeld voor die Single & Fabulous Award die door trendy lijfstijlblad Summertime uitgereikt wordt. We hebben ten slotte niet voor niets wel eens een trendy zwemaccessoire van Marlies Dekkers om de gespierde heupen, ons ooit cadeau gedaan door vrouwelijke bewonderaars met goede smaak. Origineel waar. Hoe veel wijnschrijvers kunnen ons dat nazeggen? Die Award wordt weliswaar gesponsord door de ‘beachwijn’ Rosé d’Anjou – geen ‘magnificent’ wijn voor ‘jongvolwassenen’ en al helemaal geen ‘koning onder rosés’ zoals de promotoren ervan suggereren maar eerder een onvolwassen kleuterdrankje met een zuurstokkleur, maar succes komt nu eenmaal met een prijs. We zijn daarom toch ook stiekem naar de ‘magnificent’ site van voornoemde pink drink gesurfd, om het maar een in toepasselijke beachterminologie uit te drukken. Hoe word je daar als trendgevoelige jongere begroet? Met de vraag ‘Bent U 18 jaar of ouder?’. U???

En dan iets inzake Bordeaux. Niet over dat zoveelste bizarre Parkereffect nadat de grote, zelfverklaarde consumentenvriend 2008 de hemel in meende te moeten prijzen, daarmee de voorverkoopcampagne een met smart afgewachte impuls gaf en schraapzuchtige eigenaren van grands crus weer eens op verkeerde ideeën bracht. Nee, ons oog werd getroffen door een mededeling van Sopexa met betrekking tot betaalbare Bordeaux. Het gaat om de selectie van Bordeaux op z’n Best. Op zichzelf is dat een heel fijn initiatief waarmee aangetoond wordt dat een decente fles wijn daar vandaan helemaal niet intimiderend duur hoeft te zijn. We hebben ons alleen lichtelijk verbaasd over de samenstelling van het proefpanel.

We verwachtten daarin de naam onze Grote en Geliefde Hoofdredacteur aan te treffen, omdat die aantoonbaar verstand van de materie heeft. Nu zagen we in de lijst van verklaarde ‘wijndeskundigen’ de naam staan van een jeugdig iemand die bezwaarlijk als ‘wijnschrijver’ (m/v) aangemerkt kan worden en die we eerder bij het beachgebeuren van Rosé d’Anjou zouden verwachten. Het zal dus wel vanwege haar vader geweest zijn. Wat sommeliers van eetgelegenheden als La Rive of Parkheuvel in zo’n jury doen, is ons ook een raadsel. Eén blik op hun wijnkaarten leert immers dat die weinig voeling hebben met Bordeaux van de betaalbare soort.

Gelukkig hadden we recentelijk ook nog een beschaafd gesprek met icoon Miguel Torres. Die was te gast zijn importeur Oud Reuchlin & Boelen. Het eten bij ‘s mans fijne wijnen tijdens de lunch in een zelfverklaard trendy etablissement te Amsterdam was niet om over naar huis te schrijven. Wij dachten met weemoed terug aan een vorig bezoek van Torres, toen er in dat dure Parkheuvel door twee driesterrenchefs tegelijk gekookt werd. Zo zien wij dat namelijk graag. Wij hopen dat ORB-baas Rudolf Th. Bijleveld daarom de volgende keer iets krachtiger blijk geeft van leiderschap. Want wat is regel 1 in de omgang met de Pers? Hoe beter de maaltijd, hoe beter de boodschap overkomt. Wij geloven overigens sterk in herkansingen.

Zoals gezegd hadden we naderhand een tête à tête met de heer Torres. Over hoe die zijn vrouw had leren kennen en zo. Hij vertrouwde ons toe dat hij net als de flying winewriter nogal wat tijd in Chili doorbrengt, maar dat hij zijn Waltraud destijds op het strand – herstel: de beach – van Sitges heeft leren kennen. Zonder Rosé d’Anjou erbij. Hij stond er trouwens op dat we hem gewoon Miguel noemen en niet met u aanspreken. In dit geval hebben we maar even de hand over het hart gehaald.

Of we nog ergens een fatsoenlijke maaltijd genoten hebben voor het werk? Reken maar. Uiteraard weer een keer met de onvermijdelijke Rotterdamse prima donna van de wijn pr. Geluncht op het zonovergoten terras van Librije’s Zusje. Dat was bepaald geen straf. Sterker nog, heel knap wat Jonnie en Thérèse ook hier weer aan kwaliteit weten te bieden. Jonnie kwam zelfs even van ‘de andere kant’ om ons persoonlijk te mogen begroeten. Heel veel meer over Thérèse in de volgende aflevering van Wine Society.

Nog een plezierig etablissement waar we ons mochten verpozen, was De Moerbei in Warmond. We aten er met Dale Nouwens, die ooit met veel flair Australische wijnen in Nederland en omgeving promootte, door het sfeertje op het bureau in Den Haag gedesillusioneerd raakte, de eer aan zichzelf hield en naar Australië vertrok. Met het bureau in Den Haag was het daarna snel gedaan… De Moerbei dus. Nuchtere zaak zonder flauwekul. Ontspannen sfeer, gewoon lekker eten en je kan er rustig ook eens een fles bestellen zonder dat het tegoed op je kredietkaart onvoldoende blijkt.

Verder waren we ook nog voor een interview op bezoek bij Roy Pelgrim, Nederlands beste sommelier. Fijngevoelig als deze kanjer in zijn vak is, verzocht hij ons om het gesprek te voeren tijdens een rijk besprenkelde lunch in het mooi verbouwde Cordial in Oss, waar hij over de wijn gaat. Ook dit adres kunnen we van harte aanbevelen. Rosé d’Anjou wordt hier niet geschonken, wel spannende zaken uit landen als België, Slovenië en Kroatië. Zogenaamd ‘nieuwe’ sake hadden ze hier jaren geleden al, dus daar doen ze niet meer aan. Ook dat zien wij graag zo.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden: Ronald de Groot, Miguel Torres, Rudolf Bijleveld, Anneke Tot en Roy Pelgrim

Jean qui rit…Eindelijk gerechtigheid! Nadat de oprichter, voorzitter, leider, gids én roerganger der Wine and Food Association, organisator van Wine Professional, voorts uitgever, hoofdredacteur en niet zo anonieme sterinspecteur van GaultMillau én tevens promotor van Italiaanse koffie, Japanse sake, Hongaarse wijnen etc. etc. honderden prijzen en awards had uitgedeeld aan zo ongeveer alle
Goede tijden, slechte tijden

Jean qui rit…

Eindelijk gerechtigheid! Nadat de oprichter, voorzitter, leider, gids én roerganger der Wine and Food Association, organisator van Wine Professional, voorts uitgever, hoofdredacteur en niet zo anonieme sterinspecteur van GaultMillau én tevens promotor van Italiaanse koffie, Japanse sake, Hongaarse wijnen etc. etc. honderden prijzen en awards had uitgedeeld aan zo ongeveer alle wijnimporteurs en restaurantmedewerkers die Nederland rijk is, heeft Jan van Lissum, de man die ons altijd een beetje doet denken aan Pietje Bell en Wim T. Schippers, nu zelf een wel bijzonder fijne blijk van erkenning voor zijn activiteiten met betrekking tot wijn in de horeca in ontvangst mogen nemen. Wat je noemt een prachtonderscheiding is hem daarvoor ten deel gevallen! We hebben het uiteraard over de Super Award van de Alliance Gastronomique! Het stond op de voorpagina van Proefschrift. Discreet opvallend.

Hoe je ook over de hoofdredacteur van Proefschrift wenst te denken, hij is een allesbehalve middelmatig iemand, maar een markante mover and shaker. Een doener en een echte smaakmaker, zij het misschien wel eens anders dan bedoeld. En een gis zakenman, want de tijden van idealisme zijn allang voorbij. Dat zal de mannen van Alliance beslist aanspreken. U weet wel, die prestigieuze club die nog steeds zo graag die minder prestigieuze champagne tegen wereldvreemde prijzen probeert te slijten. Eigenlijk zou GaultMillau dit gedrag van zelfverklaarde ‘toprestaurants’ (met die altijd verse producten van de boer) streng moeten bestraffen door structureel eens wat punten af te trekken. Daar zouden wij persoonlijk dan een Super de Luxe Award voor uitreiken. 

…Jean qui pleure

Een andere Jan, Jan-Hein Verlinden, had de afgelopen dagen minder reden tot lachen. Want het door hem groot gemaakte Wijn Verlinden, importeur van onze favoriete champagne Bollinger, werd de afgelopen week failliet verklaard. Naar wij begrepen, zat dat er al een poosje aan te komen. Dat zal het carnaval dit jaar ernstig verzuurd hebben. Au, zegt deze Bollingerman dan, die zelf pas ook weer eens een intimiderend schrijven van de deurwaarder mocht ontvangen. Gelukkig werden wij te elfder ure nog gered door een genereuze geste van onze geliefde Hoofdredacteur. Bollinger dus. Misschien was het wel een teken aan de wand dat de jarenlang door Wijn Verlinden georganiseerde klassieke Bollingerlunch al een paar jaar niet meer gehouden is. Temps perdu!

Dat waren nog eens Lunches met hoofdletter. Nitwits, populisten en platte types kamen er nooit in. Hoogstens uitbaters van prestigieuze horecagelegenheden die zich, naar later helaas bleek, tegen beter weten in schaamteloos voor een handvol zilverlingen zouden laten omkopen door de gigant te Epernay. Ach ja, cynisme komt nu eenmaal in de beste kringen voor. Ook onder wijnimporteurs die het woord ‘collegialiteit’ zo graag in de mond nemen. Heren onder elkaar? Mwa, wij hebben daar zo onze gerede twijfels over. Nu eens zien hoe de gewaardeerde collegae in Nederwijnland zich opstellen ten aanzien van de geplaagde firma op die ‘zichtlocatie’ langs de A59 (tja, dat is natuurlijk wel zo fout als maar kan) te Nieuwkuijk. Immers, voor sommigen in die o zo respectabele wijnhandel geldt helaas de kwalificatie ‘van buiten pront, van binnen stront’. Collegialiteit wil wel eens een betrekkelijk begrip zijn, zeker in tijden van ‘crisis’. Wie gaan zich bezondigen aan lijken pikken? We volgen een en ander derhalve met meer dan gemiddelde aandacht.

Rotown rules

Nu weer iets positiefs. En al weer in verband met champagne. Nederland heeft maar één echte stad. Waar ze niet eindeloos ouwehoeren en altijd tegen zijn, maar waar ze gewoon spelenderwijs bruggen, tunnels en metrolijnen aanleggen. Geen woorden, maar daden! Zolang het tenminste maar niet om voetbal gaat. Maar dat terzijde. Rotterdam dus. Kort geleden opende Wijnbar Rotterdam daar zijn deuren. Het etablissement vervangt En Verre. Volgens de eigenaars is het de grootste wijnbar van de Benelux, met ruim 80 wijnen per glas. Daar moeten we binnenkort dus eens snel een werkbezoek gaan afleggen. 

In datzelfde Rotterdam aten we onlangs in het gezelschap van een zeer bevriende relatie uit de wereld van de PR, en wel de Enige Echte. Drs. Anneke Tot dus. En, sorry voor de jaloerse azijnpissers onder ons, op eigen kosten! Vanwege de ‘onafhankelijkheid’ en zo! Waar? In een restaurant genaamd In de Keuken van Floris. Leuke zaak met een hoogst origineel concept. Zonder menu en zonder wijnkaart; je eet en drinkt wat de pot van Floris schaft en wat schenker Daan daarbij passend acht. En dat was gewoon heel goed. Waar we echt heel blij van werden, is de werkelijk exceptionele champagnekaart! On-Nederlands uitgebreid, met originele producenten en correct geprijsd. Een Super Award waardig. En derhalve wellicht een initiatief ter navolging voor Allianceleden en Jeunes Restaurateurs?

René van Heusden

Het was weer een prachtige Wine Professional dit jaar. Wat een uniek evenement is dat toch. Inhoudelijk en qua presentatie. Nederland mag en moet hier trots op zijn. Jubel en gloria derhalve. Wijntheater pur sang, bij vlagen onnavolgbaar. Letterlijk en figuurlijk. Met louter kwaliteitbewuste importeurs, gelauwerde chefs, samen goed voor enige honderden GM-punten, en natuurlijk al die super creatieve sommeliers.
Het was weer een prachtige Wine Professional dit jaar. Wat een uniek evenement is dat toch. Inhoudelijk en qua presentatie. Nederland mag en moet hier trots op zijn. Jubel en gloria derhalve. Wijntheater pur sang, bij vlagen onnavolgbaar. Letterlijk en figuurlijk. Met louter kwaliteitbewuste importeurs, gelauwerde chefs, samen goed voor enige honderden GM-punten, en natuurlijk al die super creatieve sommeliers. (Die hopelijk al lang begrepen hebben dat zogenaamd trendy sake inmiddels echt niet meer kan. Maar dat terzijde.) Plus heel veel dik verdiende prijzen voor magnifieke huiswijnen van Stampersgat tot Kollummerpomp en prestigieuze Diamond Awards. Kortom, fijnheid in hoogste vorm. Louter hoogtepunten, idealisme, professionaliteit en bekommernis om de gast. Een geruststellende gedachte in tijden waarin ‘vertrouwen’ alles is. Althans, dat zou je in je naïviteit geneigd zijn te denken.

Maar is het werkelijk alleen maar rozengeur en maneschijn met wijn in de Nederlandse horeca? Ach, we weten wel beter. Geen hoogtepunten zonder dieptepunten. Een recente ervaring in het Zeeuwse land heeft bij mij in ieder geval enige twijfels opgeroepen aan het sérieux van een aantal Nederlandse wijnleveranciers die zaken (wensen te) doen met de horeca. Wat was het geval? Een aantal Zeeuwse restaurants dat Oosterscheldekreeft serveert en daar gezamenlijk promotie voor maakt, schrijft jaarlijks een competitie uit voor de verkiezing van, drie keer raden, de Oosterscheldekreeftwijn. Tot voor kort was dat een weinig serieuze aangelegenheid. Gewoon een kwestie van het meest biedende land of het meest biedende gebied. Soms met een passende wijn, soms ook niet. Een halfzoete Riesling uit de Rheingau is prima, een zoetige Pinot Gris uit de Elzas zozo, een Spaanse Moscato, ook al was die droog, absoluut niet.

Dit jaar besloot men de zaken echter wat serieuzer aan te pakken via een open competitie, uiteraard met bepaalde voorwaarde qua prijs en de onvermijdelijke vrijwillige bijdrage voor promotie. Prima, zo hoort het. De inschrijving voor de selectie 2009 was volledig open en werd aangekondigd via de site van het Productschap Wijn. Om precies te zijn 102 wijnen werden ingezonden. Daarvan zijn er 101 blind geproefd. En die 102^e dan? Wel, dat was een stoere rode uit de Zuid-Rhône. Het leek de organisator van de proeverij beter die wijn maar op voorhand buiten de selectieproeverij te houden. Terecht, want zelfs zo’n super fancy sake – die vermeende, straf gepromote ‘trend’ (?) voor 2009 – zou beter gaan met Oosterscheldekreeft dan een heftige rode.

Tja, dat geeft dus ernstig te denken over de realiteitszin, c.q. de vakkundigheid, van de inzender. Je vraagt je in alle gemoede af of zo iemand wel enig benul heeft van kreeft. Maar helaas stemde minstens de helft van de ingezonden witte wijnen al evenmin tot opgewekte gezichten. Hier wordt het verhaal eigenlijk echt ernstig. Tal van importeurs speelden ofwel de kaart van het schaamteloos opportunisme – als je niet schiet, dan scoor je niet – ofwel leverden een dubbel brevet af van onkunde. Waarom? Omdat een groot aantal inzenders, net als die van de rode Rhône, kennelijk geen enkele notie heeft hoe Oosterscheldekreeft nu eigenlijk smaakt en wat voor type wijn daar het best bij zou kunnen aansluiten. En daarnaast geen verstand van wijninkoop heeft.

Zo waren er waren technisch heel fatsoenlijke wijnen bij die alleen niet optimaal bij kreeft passen. Chardonnays bijvoorbeeld. Soit. Maar echt bedenkelijk was de grote hoeveelheid technisch zwakke en/of gekunstelde wijnen – lees met zaagsel gepimpte slappe hap van minstens 150 hl/ha. Spul waarbij je spontaan zegt: gadver, wat is dat vies. Alleen een aartsmasochist als Nicolaas Klei zou hier nog enig genoegen aan beleven. Beschamend, alle vertrouwen ondermijnend en getuigend van minachting voor zowel restaurateurs als ‘gasten’.

O ja, de winnende wijn – een halfdroge Moezelriesling – was er een van een zelf importerende Zeeuwse restaurateur. Voor alle duidelijkheid: niet ‘gekocht’, maar eerlijk blind gekozen. Ik was er zelf bij. Een leermoment van de eerste orde.

René van Heusden

Een poosje geleden heb ik van Nederlands wijnvrouw nummer 1 (Wie? Wie?? Wie???) een mooie term geleerd: ‘wild denken’. Dat is vrijuit je gedachten laten gaan zonder beperkende handrem van mitsen en maren erop. Of om het nog anders te zeggen: fantaseren op basis van feiten, mogelijkheden en wensen. In mijn geval betekent dat dat ik een aantal mensen en clubs het succes, de passende waardering of fijne onderscheidingen gun die ze verdienen. Of die broodnodige innerlijke groei naar volwassenheid. Kortom, louter positieve wensen voor 2009!
Een poosje geleden heb ik van Nederlands wijnvrouw nummer 1 (Wie? Wie?? Wie???) een mooie term geleerd: ‘wild denken’. Dat is vrijuit je gedachten laten gaan zonder beperkende handrem van mitsen en maren erop. Of om het nog anders te zeggen: fantaseren op basis van feiten, mogelijkheden en wensen. In mijn geval betekent dat dat ik een aantal mensen en clubs het succes, de passende waardering of fijne onderscheidingen gun die ze verdienen. Of die broodnodige innerlijke groei naar volwassenheid. Kortom, louter positieve wensen voor 2009! Daar gaat ‘ie:

J(u)an Rook wordt in zijn nieuwe vaderland verkozen tot president van Vinos de Chile. In Zuid-Amerika wordt hij namelijk wel op zijn juiste waarde geschat. Muy bien! En ja, zijn ‘assistente’ verwacht haar eerste kind. Honi soit qui mal y pense?

De zelfverklaard toonaangevende restaurantclubs van Nederland besluiten hun ‘gasten’ – in goed Nederlands: dik betalende klanten – voortaan geen convenience champagne van die heel grote producent in Epernay met dat gigantische sponsorbudget meer op te dringen, maar gaan aantonen behalve van plat calculeren ook anderszins verstand te hebben van wijn.

Uitgevers gaan inzien dat vrouwen noch jongeren randdebielen zijn als het om wijn gaat. Potentiële recesenten van hun uitgaven al evenmin. We blijven zodoende voortaan verlost van boekskes waarin de auteur (m/v) wel tig keer poseert en waarin hoofdzakelijk platitudes gedebiteerd worden. Bij voorbaat dank!

Voor marketinggoeroes geldt exact hetzelfde. Ze zullen geen kletspraatjes meer verkopen. Ook al denkt men in bepaalde kringen dat marketing nu ineens het toverwoord is om wijn mee aan de man, vrouw of jeugdige te brengen. Wijndrink(st)ers dienen serieus genomen te worden, niet dom gehouden. En al helemaal niet belazerd.

Over zelfenscenering van ‘rolmodellen’ gesproken, volksheld Ilja G. blijkt alive and kicking! Hij vindt een nieuwe levenspartner, doet net of zijn duur verzekerde neus bloedt, vangt lekker van de Londense verzekering en koopt Château Latour te Pauillac. Huidig eigenaar Pinault schijnt daar immers van af te moeten. Cash upfront, geen gezeik, aldus G. Om er vervolgens nog meer van die overheerlijke rosé La Tulipe te gaan produceren. Volgens ‘kenners’ immers de beste! De Majesteit zal hem hiervoor belonen met een fijne medaille en bijbehorend lintje. Wel op uitdrukkelijke voorwaarde dat hij voortaan geen tenenkrommende boeken meer schrijft.

John Bindels, de Don Quixotte van Ulicoten en omstreken, heeft al enige Koninklijke lintjes wegens zijn enorme verdiensten voor de samenleving. Hij krijgt daarom tijdens Wine Professional de in 2009 nieuw ingestelde Emsterdem Diamond Literature Award uitgereikt van de Wine and Food Association, zowel voor zijn ragfijne essayistisch werk als zijn gevoelige doch hermetische emopoëzie, zoals zijn bundel ‘Als ik je minnaar blijf’! Niet dat veel mensen daar van weten of iemand er iets van begrijpt, maar daarom niet getreurd. Het bevestigt alleen maar zijn genialiteit. De prijs? Een heel jaar lang gratis sake!

Nederlandse wijngaardeniers gaan hun futiele onderlinge richtingenstrijd bijleggen. Het lijken wel de wereldvreemde gereformeerden die zich in 1944 bezighielden met de taalvaardigheid van de slang in Genesis! Dat kan en moet anders.

2009 wordt zo’n mooi oogstjaar dat de spindokters in Bordeaux voor één keer niets te doen hebben

Crisis? Niks daar van, we gaan een opwindend 2009 tegemoet!

René van Heusden

De afgelopen week was er te Amsterdam een voorvertoning van de nieuwe wijnfilm Bottle Shock, die op vanaf 2 oktober in de bioscopen te zien zal zijn. Gelet op het voor mensen van ver buiten de grachtengordel onrealistisch vroege tijdstip, heb ik voor de eer bedankt. Niettemin vind ik het toe te juichen dat de cinema wijn ontdekt heeft als thema. Het heeft vast iets met het Sideways-effect te maken.
De afgelopen week was er te Amsterdam een voorvertoning van de nieuwe wijnfilm Bottle Shock, die op vanaf 2 oktober in de bioscopen te zien zal zijn. Gelet op het voor mensen van ver buiten de grachtengordel onrealistisch vroege tijdstip, heb ik voor de eer bedankt. Niettemin vind ik het toe te juichen dat de cinema wijn ontdekt heeft als thema. Het heeft vast iets met het Sideways-effect te maken.

Bottle Shock gaat over de beruchte Bicentennial Tasting in 1976, ook wel bekend als The Judgement of Paris. Bij die door de Brit Steven Spurrier georganiseerde blindproeverij verkozen Franse proevers van naam Californische wijnen zonder enige historie boven hun eigen grands crus uit Bordeaux en Bourgogne.

Ook al bewijst zo’n proeverij niets – Fransen kunnen immers niet proeven – toch brak in het Gallische land de pleuris uit en kon de onbedorven en toen nog naïeve wijnunderdog Amerika juichen. Californische producenten waren dankzij hun fijne values als onverwachte overwinnaars uit de bus gekomen. Of daarmee alle Californische wijnen beter of minstens zo goed waren als Franse? Nee, maar van dergelijke nuanceringen houdt men niet in kringen van marketing en promotie. Om nog maar te zwijgen hoeveel waarde je mag toekennen aan één proeverij. Niettemin heeft die Parijse proeverij wel een legendarische status gekregen. Voor Hollywood en Amerika in het algemeen biedt het wonder van Parijs vandaag de dag een gedroomd scenario, want in 1976 bleken Amerikanen nog eens iets te kunnen winnen. Met dank aan Spurrier als trouwe Atlantische bondgenoot. Over values gesproken.

De Californische wijnbouw heeft zich sinds 1976 buitengewoon voortvarend ontwikkeld. Dat heeft veel te maken gehad met de leergierigheid en flexibiliteit van de betrokkenen. Als de Fransen ergens iets van hadden kunnen leren na de ramp in Parijs, dan was het wel van die Amerikaanse mentaliteit. Geen woorden, maar daden. Het is alleen jammer dat we in Europa anno 2008 zo bitter weinig kunnen proeven van de veelzijdigheid en kwaliteit uit het op drie na grootste wijnland ter wereld. Uit Californië, Washington en Oregon en tal van andere staten. Producenten raken hun waar namelijk makkelijk kwijt in eigen land en hebben Europa niet echt nodig. Met als gevolg dat zelfbenoemde Europese ‘wijnkenners’ nog steeds de vreemdste opvattingen over Amerikaanse wijnen hebben, gebaseerd op een beperkte ervaring met een slechts handjevol industrieel gefabriceerde merkwijnen. Een beetje zoals Jan en alleman, niet gehinderd door kennis van zaken, al snel klaar staat met een afkeurende houding ten aanzien van alles wat Amerikaans is. Dat er in Amerika ook zoiets bestaat als een ontwikkelde (wijn)cultuur, lijkt maar langzaam door te dringen. Alsof we in Nederland allemaal klompen dragen en in tulpenbollenmolens wonen.

Amerikanen wordt wel eens verweten ‘hegemonistische’ aspiraties te koesteren. In het geval van Gallo leek het daar inderdaad even op, maar de beoogde verovering van Europa is op een fiasco uitgedraaid wegens een totaal gebrek aan voeling met de individuele markten en gemis aan tact. Toch zou ik graag wat meer mondiale aspiraties zien bij de echte family winemakers, producenten van het slag dat Californië destijds op de wereldkaart zette. Al was het maar om al die beschaafde Europeanen met vooroordelen en oogkleppen tot beter inzicht te brengen. Zou het niet mooi zijn om nog eens een staaltje van superioriteit te tonen door een bottle shock in de letterlijke zin des woords. It’s time for change!

P.S. Wanneer dronk u voor het laatst nog eens een Amerikaanse wijn…?

René van Heusden

Een trailer van de film staat op www.bottleshock.com.

“Marketing is het verkopen van rotzooi aan idioten.” Provocerende woorden van de geniale wijnmaker en al even geniale Selbstdarsteller Jean-Marie Guffens. Je als producent, gebied of land een beetje proberen te onderscheiden van collega’s en concurrenten is onvermijdelijk gelet op het enorme aanbod aan wijnen van vandaag de dag. Maar hoe ver moet je daar in gaan, wil je daar in gaan, of voel je je gedwongen daar in te gaan?
“Marketing is het verkopen van rotzooi aan idioten.” Provocerende woorden van de geniale wijnmaker en al even geniale Selbstdarsteller Jean-Marie Guffens. Je als producent, gebied of land een beetje proberen te onderscheiden van collega’s en concurrenten is onvermijdelijk gelet op het enorme aanbod aan wijnen van vandaag de dag. Maar hoe ver moet je daar in gaan, wil je daar in gaan, of voel je je gedwongen daar in te gaan? Marketing is op zichzelf helemaal niet verkeerd, maar wordt pas bedenkelijk wanneer de verpakking belangrijker wordt dan de inhoud. Eerlijk gezegd is vaak het nogal triest wat er tegenwoordig bedacht wordt om wijn aan de man en vooral de vrouw te brengen. Een zeer recent voorbeeld mag dit illustreren.

Hoewel het bewuste ‘concept’ uit Frankrijk komt, is er geen woord Frans bij. Nee, het is weer popi Engels wat de klok slaat. Want dat komt zo veel interessanter over. Meent men. We moeten ons derhalve buigen over ‘moods‘. De wijnen zelf doen er uiteraard nauwelijks toe. Nee, het gaat allemaal om de emotie. Althans, wat daar in de ogen van marketinggenieën voor door moet gaan. Die lijkt het immers geen moer te interesseren hoe het met de intrinsieke kwaliteit van de aangeprezen waar staat. Misschien had Guffens, zelf actief in Frankrijk, toch wel een beetje gelijk met die rotzooi voor idioten.

We hebben het over Franse wijn voor iedere ‘mood‘. Stemming dus, in normaal Nederlands.

De Franse wijnindustrie zit zelf in een enigszins depri mood, vandaar dat men probeert het afvallige Nederland weer op te vrijen. Met moody wijnen. Al dit fraais is bedacht door de brancheorganisatie Viniflhor (onmogelijke naam) en het marketingbureau Alterego. Grote woorden worden daarbij niet geschuwd. We citeren gemakshalve even uit de persmededeling:

“Voor het eerst wordt de psychologie van de mens verbonden aan specifieke eigenschappen van wijnen. Veel onderzoek en creativiteit is voorafgegaan aan de totstandkoming van deze campagne. […] Volgens Alterego gaat de Nederlandse consument bij de keuze van een wijn allereerst af op zijn eigen gevoel en gemoedstoestand. Het zijn ook steeds vaker vrouwen die de wijnkeuze bepalen en bij wie gevoel, beleving en genieten een belangrijke rol spelen. […] Deze decalvinisering van de Nederlandse cultuur biedt een mooie kans voor de Franse wijnen.

In de campagne wordt de complexiteit van de menselijke emotie naast de veelzijdigheid van de wijnen gelegd en vervolgens aan elkaar gekoppeld. Wijnen krijgen een eigen persoonlijkheid.

In enkele overzichten wordt duidelijk dat bij iedere mood een passende Franse Wijn te vinden is. Zo is een Elzasser Riesling of een Côte de Bordeaux geschikt als je romantisch gestemd bent, zal een Crémant uit de Loire of de Elzas het goed doen als je zin hebt in gezelligheid en kun je beter Bourgogne aligoté openen in een creatieve bui. […]

Vrouwenbladen, PR en internet zullen worden ingezet om de consument kennis te laten maken bij welke mood zijn/haar Franse wijn hoort. In speciale bewaargidsjes bij damesbladen worden de verschillende stemmingen en wijnen uitgelegd.”

We hebben natuurlijk ook zeer aandachtig kennis genomen van het volledige overzicht met Suggesties Moods & Wines – vins français dus – om vervolgens een spontane braakneiging te voelen opkomen. Maar laten we de zaken gewoon even systematisch langslopen. Zie hier de ‘moods‘: relaxed, gezellig, stout, zen, avontuurlijk, romantisch, creatief en feestelijk. Merk op dat je nooit eens een keer een calvinistische rotbui mag hebben. Dat zegt al genoeg over het realiteitsgehalte van dit ‘moodconcept‘. Nu zou het erg verleidelijk zijn om hier alle voorbeelden te citeren, maar dat zou te veel eer zijn. We beperken ons derhalve tot een selectie van één gesuggereerde wijn per ‘mood‘, met telkens een aanbevolen gebied, appellation en (vermeende) karakteristiek van de wijn. Lees en huiver! Dit is wat je als moderne vrouw (?) anno 2008 moet vinden:

Relaxed – Languedoc – Côtes du Languedoc (bedoeld is hopelijk Coteaux!) – Relaxed, geïnspireerd, lekker in zijn vel (let wel: die wijn dus)

Gezellig – Rhône – Coteau du Tricastin (bedoeld is ook hier wellicht Coteaux!!) – Touchy, kletskous, speels

Stout – Loire – Rosé d’Anjou – Brutaal, flikflooier, naïef (dan zien wij toch liever creaties van Marlies Dekkers)

Zen (c’est quoi ça?) – Bourgogne – Mâcon-Villages – Fascinerend, harmonieus, mystiek (why dan wel?)

Avontuurlijk – Bordeaux Blanc – Gedistingeerd, expressief, onderscheidend

Romantisch – Alsace – Riesling – Begaafd, ontwikkeld, romantisch

Creatief – Bourgogne – Aligoté – Alternatief, hype, trendsetter (wishful thinking…)

Feestelijk – Beaujolais – Beaujolais Villages – Feestbeest, opgeruimd, ongeremd

Tja, hoe kom je erop? Je vraagt je in alle ‘gemoode’ af wat de bedenkers van dit soort pseudopsychologische wartaal zelf gedronken hadden om tot dergelijke uitspraken te komen. Zo’n overheerlijke trendy acid Aligoté soms? Get real, zeggen we dan in goed Frans. Nog iets. Waarom we per se Franse wijnen moeten drinken, wordt niet uitgelegd. Een kwestie van arrogantie, naïviteit of vergeetachtigheid? Anyway, vrouwen van Nederland, kom in verzet tegen dit soort denigrerend gedoe! Pak dan maar liever een proseccootje.

In plaats van emo-gidsjes van damesbladen te bestuderen kun je misschien even ook modern gaan hyven om meer over die overheerlijke Vins d’Alsace te weten te komen. “Per 1 juni staat de Alsace-campagne namelijk op Hyves, de populaire community site van Nederland met ruim 5 miljoen leden. Omdat er op Hyves gesegmenteerd en profielgericht geadverteerd kan worden, is dit is een zeer efficiënte manier om Alsace wijnen bij haar doelgroep van 40 plus en de community ‘eten en drinken’ onder de aandacht te brengen. De resultaten van de eerste maand met ruim 1,4 miljoen views en een clickratio die ruim boven de benchmark uitkomt, zijn veelbelovend.” Parole, parole…Ook daar is weer geen woord Frans bij. Over hoognoodzakelijke inspanningen om die wijnen echt aantrekkelijk te maken, lezen we ook niets. Jammer

Of de mens geneigd is tot alle kwaad, weten wij niet. Wel dat sommige exemplaren van de mensheid, en inzonderheid die van Franse origine, behoorlijk het spoor bijster zijn en in gebakken lucht geloven. Heere, ze weten niet wat zij doen! Zoiets brengt ons nu in een lichtelijk ontstemde ‘mood‘. Een kelkje jenever dus maar.

René van Heusden

(Bourgondisch calvinist)

René van Heusden trotseert fileleed voor een heuse hoogmis van de Bourgogne: een proeverij van Domaine de la Romanée-Conti (u leest het goed). Verzamelaars zijn vreemd volk, concludeert hij. “Ze zijn exact het tegenovergestelde van de Aldi- en Lidlgangers. Duur is goed en avontuur is uit den boze.”

Maandagochtend. Om half zeven al achter het stuur om toch vooral maar op tijd in Amsterdam te kunnen zijn. Op een beschaafd tijdstip doen we daar iets van anderhalf uur over, maar het bleek weer eens ‘iets drukker dan normaal’. Vanwege een beetje regen. Gelukkig bleek er na een iets verlate aankomst op de plaats van handeling, het Amstel Hotel, niets aan de hand. Grote gebeurtenissen beginnen immers altijd wat later. Al was het maar om de spanning op te bouwen. De grote gebeurtenis in kwestie was de Hoogmis voor Bourgogne, te weten een proeverij van Domaine de la Romanée-Conti onder leiding van Aubert de Villaine zelf. Dat maak je in je leven niet zo vaak mee, ook niet als alom gewaardeerd wijnschrijver. Alle eer voor de organisatie van dit evenement gaat naar Henk Maas, die op ‘deze wijze het 15-jarig bestaan van zijn zaak ‘Le Vin en direct’ enige luister wilde geven. Maas heeft iets met DRC, mild uitgedrukt. Of liever; hij is er helemaal idolaat van! En het woord ‘kinderachtig’ komt in zijn vocabulaire niet voor. Een unieke proeverij dus en bijgevolg een ‘hot ticket’. Maar als Pers hoeven we ons over ticketprijzen gelukkig geen zorgen te maken. Het werd een memorabele bijeenkomst, gehuld in een religieuze sfeer. Met ingewijden en uitverkorenen die deelachtig zullen worden aan het Grote Mysterie. Nog aardiger dan wijn zelf is immers het randgebeuren rond het product. Het subcultuurtje dat er mee samenhangt. Vooral in kringen van zelfverklaarde Bourgognekenners neemt dat buitengewoon fascinerende vormen aan. Ze vormen een soort geheim genootschap, zo lijkt het wel. En dat geldt natuurlijk helemaal voor het old boys netwerk van onduidelijke medici en hard werkende zakenlieden met bovenmodaal inkomen die zich het verzamelen en drinken van DRC-wijnen kunnen permitteren. Zoals bekend is dat een vrij kostbare aangelegenheid. Bij ‘Le Vin en direct’ bewaart men in dezen discretie; prijzen worden enkel op aanvraag verstrekt. Opvallende types trouwens, die verzamelaars. Mensen die vaak meer geïnteresseerd lijken in de Grote Naam op het etiket dan in de inhoud, die liever vertrouwen op Parkerpunten dan op eigen oordeel en die al helemaal niet aan blindproeven wensen te doen. Ze zijn exact het tegenovergestelde van de Aldi- en Lidlgangers. Duur = goed versus goedkoop = goed. Avontuur is in beide gevallen uit den boze. Van kennisvergroting word je namelijk alleen maar onzeker. De Spiegelzaal zat bijna helemaal vol. Met vrijwel uitsluitend manspersonen en slechts een onthutsend klein aantal vrouwen. Het waren er alles bij elkaar maar een stuk of vijf. En beetje een hengstenbal dus. Zou die afwezigheid van vrouwen ermee te maken hebben gehad dat er geen vrouwelijke collectioneurs bestaan? En ook iets met hun rationele denkwijze? Mannen die iets met wijn hebben en in plaats van postzegels flessen verzamelen kun je daar moeilijk van betichten. Behalve het Bourgognegenootschap ontwaarden we interessant genoeg ook de twee volksschrijvers die zich in de regel bezighouden met het plebse werk. Ach, ook hen is kennelijk niets menselijks vreemd. En natuurlijk de nodige sommeliers van betere zaken in den lande. Benieuwd eigenlijk hoe die hun prijzen voor DRC-wijnen calculeren. Hoewel? Een hard werkend, maar modaal verdienend mens wil daar eigenlijk maar liever niet aan denken. Maar ter zake. Aubert de Villaine sprak zijn gehoor toe over het mysterie van terroir en over de wijnen in een soort Engels dat sterk deed denken aan Allo, allo. Vreemd toch dat zoiets nodig is een land waar men altijd pretendeert zo goed ‘zijn talen’ te spreken. En met een zaal vol beter opgeleiden. De Villaine was uiteraard positief over zijn wijnen, maar gelukkig niet geheel onrealistisch. Ook al ging het om DRC, de serie 2004 bleek geen onverdeeld succes. Dat kon ook moeilijk gelet op de ongunstige meteorologische omstandigheden tijdens een groot deel van het groeiseizoen. Eufemistisch gezegd leiden zulke jaren in de Bourgogne tot ‘elegante, frisse wijnen met finesse’, het equivalent van men in Bordeaux ‘klassiek’ zou noemen. Aan de lichte kant dus. Gelukkig lieten diverse wijnen in de serie wel degelijk zien waarom DRC zo’n grote naam heeft. De La Tâche 2004 bijvoorbeeld en de Romanée-Conti van hetzelfde jaar. Ronduit fabelachtig was de Romanée-Saint-Vivant uit 1999 – een groot jaar. Idem dito Montrachet 2003. Spul dat je dus niet uitspuugt, maar discreet ook even op ‘verteerbaarheid’ beoordeelt. Mon Dieu, daar trotseer je graag al dat fileleed voor. Het feestje werd in stijl afgeslopen met een decente warme middagmaaltijd in La Rive (Grootspraak 8, 3 trosjes) met nog meer fijne Bourgognewijnen van ‘Le Vin en direct’. Inclusief een jéroboam Grands Échézeaux 1993. Aardigheidje tussendoor van gastheer Henk Maas. Het blijft alleen wel een wat aparte zaak, dat La Rive. Want wie zet er nu als net etablissement een plaquette van een platte gids als Lekker pontificaal te kijk? Nota bene tussen twee joekels van DRC-flessen. Enne, waarom kregen we zelfs na een tweede keer nadrukkelijk vragen die wijnkaart nog steeds niet te zien? Werden we soms aangezien voor een informant van HD’s Meldpunt Miswijn? Of heeft de accijnsverhoging van 1 januari geleid tot al weer een onvermijdelijke prijsaanpassing van de Moët? Maar een uniek partijtje was het wel! Zie voor notities van de geproefde wijnen het artikel in Perswijn nummer 3. René van Heusden

Aubert de Villaine Henk Maas

Quod erat demonstrandum! Voorspelbaar was het, al te voorspelbaar. Het Grote Geweten van Nederwijnland heeft zich wederom  tot een zelden gezien niveau verlaagd. Hij voelde zich kennelijk aangesproken. Er is sprake van nog maar eens een nieuw dieptepunt, hoewel dat nauwelijks meer mogelijk leek. Maar ja, brulkikkers in het nauw maken rare sprongen.
Quod erat demonstrandum! Voorspelbaar was het, al te voorspelbaar. Het Grote Geweten van Nederwijnland heeft zich wederom  tot een zelden gezien niveau verlaagd. Hij voelde zich kennelijk aangesproken. Er is sprake van nog maar eens een nieuw dieptepunt, hoewel dat nauwelijks meer mogelijk leek. Maar ja, brulkikkers in het nauw maken rare sprongen. Interessant genoeg toont hij daarmee wel aan dat invoering van die door hem zo innige gewenste gedragscode voor wijnscribenten inderdaad zeer nuttig zou zijn. Met het oog op hem zelf. Beunhazen met een slechte smaak zouden zo wellicht tegen zichzelf in bescherming genomen kunnen worden. Want hoe je het ook keert of wendt, het blijft een triest geval, onze zelfbenoemde Moraalridder. Wie in de fecaliën van een eigen moreel failliet dreigt onder te gaan, moet niet met fecaliën naar anderen smijten. Hem passen slechts inkeer en deemoed.

De geïnteresseerde lezer zij voor de platte, maar daarom des te leerzamere scheldpartij van de Zuivere Wijze verwezen naar de site met de twijfelachtige naam Lekker Wijntje. Men houde voor de zekerheid wel een teiltje binnen handbereik. En een lekkere fles.

René van Heusden

Vorige column:

Een triest geval

Er was eens een verbitterde oude man met een kwade dronk die door niemand aardig gevonden werd. En die zich tegen beter weten in een onbegrepen genie voelde. Teneinde zich regelmatig op andermans kosten te kunnen laten vollopen, gaf hij zich uit voor iemand met verstand van wijn. Ook gaf hij voor over wijn te kunnen schrijven.
Er was eens een verbitterde oude man met een kwade dronk die door niemand aardig gevonden werd. En die zich tegen beter weten in een onbegrepen genie voelde. Teneinde zich regelmatig op andermans kosten te kunnen laten vollopen, gaf hij zich uit voor iemand met verstand van wijn. Ook gaf hij voor over wijn te kunnen schrijven. Sterker nog, hij meende dat zelfs op ‘geestige’ wijze te kunnen! Wel met altijd het vingertje geheven, want onze scribent meende dat op hem zelf na niemand deugde. Hij bood zijn verbale afscheidingen voor niks aan, dus kwam er belangstelling van dubieuze media en bijbehorende personages. Die hij dan op zijn beurt weer de hemel in prees. Als jij mij aardig vindt, vind ik jou aardig. En ja hoor, hij mocht naar proeverijen in de grote stad komen en zelfs in een heuse persjury zitting nemen!

Tijdens een rusteloze nacht na een iets te royale inname had onze tragische volloper uit de provincie een openbaring. Hij was de Geroepene om al die zondaren in wijnland eens onverbloemd mores te leren! Meer nog dan vroeger zou de zondaar de zonde gaan bestrijden. De vos die de passie preekt. Pek en veren voor die verdorven types die in persjury’s zitten, en zo. En natuurlijk ook voor diegenen die voor mooie reizen en fijne maaltijden worden uitgenodigd. Dat stemde hem als onbeduidende krabbelaar jaloers en bitter, maar dat kon hij natuurlijk niet hardop bekennen. Vandaar die moraliserende draai aan het verhaal. Over vermeende omkoping, corruptie, vriendjespolitiek en nog heel veel meer verschrikkelijks dat hier beter maar niet in detail genoemd kan worden.

Helemaal verkorven bij hem heeft het Nederlands enige Master of Lunch, die zich bij diens frequente studiebezoeken op andermans kosten aan sterrenzaken altijd door even briljant als verpletterend mooi vrouwvolk omgeven weet. Om onze met de onderkant van een heipaal schrijvende en sociaal onaangepaste antiheld lopen die uiteraard altijd met een grote boog heen. Vandaar dat hij dan zelf maar in het geniep met die door hem zo verafschuwde promotiebureaus belt om op hoge toon te eisen dat men hem voor een leuk reisje uitnodigt. Want dat hij anders wel eens nare dingen over ze zou kunnen schrijven. Maar bij de promotiebureaus doorzien ze dit soort chanterende charlatans inmiddels wel.

De gemankeerde versjesschrijver – dit pijnlijke detail waren we nog vergeten te vermelden – pleitte recentelijk in een eindeloos saai stuk in een periodiek van nota bene de Wine & Food Association voor een ‘gedragscode’ voor degenen die over wijn schrijven. Dat mag nog eens een ongeëvenaard staaltje van ironie heten! Of een ongeëvenaard bord voor de kop? Psychiaters kennen een dergelijke klassieke combinatie van minderwaardigheidsgevoel, verdringing en overreactie overigens maar al te goed. Je zou er bijna medelijden mee krijgen.

Van lieden die zich moreel superieur achten, verwachten we maar één ding. Wacht even met anderen te wijzen op een splintertje in het oog alvorens de balk uit het eigen oog te hebben weggenomen. En ook dat bord voor de eigen kop. Op dat gebied is er nog heel wat werk te verzetten. Ons moraliserend orakel zou er verder goed aan toe eens wat minder te hijsen, meer op zijn taal te letten en het eigen gedrag in overeenstemming te brengen met al die normen en waarden waaraan hij anderen meent te moeten onderwerpen. Een goede wijncursus volgen kan ook geen kwaad. Proeven is namelijk nog iets meer dan alleen maar slikken. Misschien wordt hij dan toch nog eens een keertje voor zo’n fijne ‘persjury’ gevraagd…

René van Heusden

Wat is er toch aan de hand met Zuid-Afrikaanse wijnen? Lopen die niet meer zo hard als de afgelopen jaren het geval was? Is het nieuwtje er af? Zijn ze ineens minder ‘trendy’ dan rosé of die vermaledijde Prosecco? Of toch wat minder fán-tás-tisch dan de onwaarschijnlijke stuntprijzen even wilde doen geloven? Zo de groei er uit is, is dat dan erg? Nee, dat is helemaal niet zo erg.
Wat is er toch aan de hand met Zuid-Afrikaanse wijnen? Lopen die niet meer zo hard als de afgelopen jaren het geval was? Is het nieuwtje er af? Zijn ze ineens minder ‘trendy’ dan rosé of die vermaledijde Prosecco? Of toch wat minder fán-tás-tisch dan de onwaarschijnlijke stuntprijzen even wilde doen geloven? Zo de groei er uit is, is dat dan erg? Nee, dat is helemaal niet zo erg.  

Met cijfers kun je alles bewijzen en ontkennen, afhankelijk van wie die cijfers aanlevert én van wat je er in wenst te zien. Cijfers van de Rotterdamse douane over containers en hectoliters vertellen een heel ander verhaal dan die van een marktonderzoeksbureau dat consumenten vraagt naar hun drinkgewoonten. Cijfers die in beide gevallen maar een deel van de werkelijkheid weergeven. Of de consumptie van Kaapse wijn net zo dramatisch is teruggelopen als het afgelopen jaar ingevoerde volume, is nog maar de vraag. Immers, wat leerden we altijd op school? Dat veel van de goederen die Rotterdam binnenkomen niet voor Nederland bestemd zijn. En ze dat dus de afgelopen jaren ook niet allemaal waren. Wanneer een grote Duitse afnemer zijn wijn via Hamburg of Bremen betrekt in plaats van via Rotterdam, dan beïnvloedt dat de statistieken ineens behoorlijk. Bovendien was wat wel in Nederland gedronken werd – al dan niet aangevoerd via Antwerpen! – nu niet altijd van een kwaliteitsniveau om blij van te worden.

Wanneer er daadwerkelijk sprake is van een stagnatie of zelfs een afname in de consumptie van Zuid-Afrikaanse wijnen – en er lijkt voldoende reden om aan te nemen dat dat momenteel inderdaad wel het geval is – dan is dat eigenlijk helemaal niet zo rampzalig. Hebben we immers niet altijd te horen gekregen dat het juist de bedoeling was om de mensen aan de ‘betere’ Kaapse wijn te krijgen? Aan Wijnen met een Verhaal, volgens het beginsel ‘minder maar beter’? Ja, natuurlijk. Totdat puntje bij paaltje komt.

Bij Wines of South Africa in Stellenbosch is men in ieder geval  niet zo geamuseerd over de (vermeende) gang van zaken in Nederland, zo vernam ik uit een zeer betrouwbare bron. Alle mooie verhalen over idealistische doelstellingen ten spijt – een wijnbouw die in het teken zou moeten staan van duurzaamheid, biodiversiteit, fijne bloemetjes, terroir én een rechtvaardiger maatschappij – staart men zich daar momenteel blind op statistieken en lijkt de kortzichtige koopman het ook daar te winnen van de dominee die over de hemel op aarde preekt. Of: hoe kortetermijndenken het weer eens wint van visie. In andere landen is dat trouwens niet anders.

Het valt te hopen dat de Zuid-Afrikanen zichzelf eens een spiegel voorhouden en de duurzame ontwikkeling van hun wijnbouw en wijnexport niet alleen met de mond belijden, maar daar ook in hun marktbenadering blijk van geven. Nederland is immers klaar voor die volgende fase, waarin de overstap van veel naar goed – of in ieder geval: beter – gezet wordt. Van anonieme bulkwijn naar wijn met een herkomst. Wanneer de conjunctuur nog even mee blijft werken, dan is dat beslist geen onmogelijke opgave.

Men zou er goed aan doen zich nog eens af te vragen waarop die overdreven populariteit van Kaapse wijnen de afgelopen jaren bij Nederlandse supermarktklanten gebaseerd was. Een hype die niets met de intrinsieke kwaliteit van de meeste wijnen had, maar zoveel te meer met vals sentiment (inclusief ‘grappige’ namen…) en een prijspeil dat elke vorm van duurzame wijnbouw, zonder excessieve opbrengsten en met emancipatie van de onderbedeelde gekleurde medemens via eerlijk delen, op voorhand onmogelijk maakt. Wel beschouwd te absurd voor woorden, maar logisch en consequent denken zijn niet de sterkst ontwikkelde vaardigheden in wijnland. Bij producenten noch consumenten. Je zou desgewenst ook van schijnheiligheid kunnen spreken.

En er zijn voorzichtige tekenen dat ook de grootgrutters van deze wereld en hun toeleverende handlangers wel inzien dat een al maar neerwaartse prijsspiraal uiteindelijk een doodlopende weg is. Dat biedt al vast een sprankje hoop. Wat nog meer hoop biedt, zijn de inspanningen van gespecialiseerde importeurs van Kaapse wijnen, die niet in termen van containers denken maar van pallets. En die, net als collega’s die met wijnen uit gebieden als de Bourgogne of Piemonte werken, weten dat het opbouwen van een duurzame reputatie het niet gebaseerd is op volumes, maar op inhoud. Daar heeft de ‘brand’ Zuid-Afrika pas echt baat bij. Wat alle nitwits van de marketingafdeling ook mogen beweren.

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >