Reportages & Reizen

Valentijnsdag 2011 was er een om nooit te vergeten! Nee, we hebben wederom geen romantische attentie van een stille aanbidster mogen ontvangen, maar we waren wel uitgenodigd voor een partijtje waar gratis kwalitatief hoogstaande drank vloeide. We doelen natuurlijk op het jubileumfeest van het roemruchte Nederlands Gilde van Sommeliers.


Valentijnsdag 2011 was er een om nooit te vergeten! Nee, we hebben wederom geen romantische attentie van een stille aanbidster mogen ontvangen, maar we waren wel uitgenodigd voor een partijtje waar gratis kwalitatief hoogstaande drank vloeide. We doelen natuurlijk op het jubileumfeest van het roemruchte Nederlands Gilde van Sommeliers. Locatie: het Manhattan Hotel te Rotterdam. Veel schoon volk verzameld natuurlijk, daar in Rotterdam. De wereld anno 2011 van de sommeliers zou je rustig kunnen typeren als die van the Bold and the Beautiful!

Toen wij ons op aperitiefuur in de feestruimte meldden, was onze eerste zorg, zoals ontwikkelde lezeressen al lang geraden hadden, niet zo zeer het kussen & knuffelen van allerhande aantrekkelijke wijnvrouwen, doch het bemachtigen van een glas champagne uit de kelders van een gunstig bekendstaand huis. Dat bleek niet mee te vallen. Sterker nog: er bleek helemaal geen champagne meer te zijn! Wat een genante situatie, een jubileumfeest zonder voldoende champagne. We voelden ons derhalve een beetje als een gast op de in Johannes 2 zo subliem beschreven legendarische bruiloft te Kana. Gelukkig ontwaarden wij NGS-voorzitter Cees Vos, een geboren regelaar. De voorzitter zorgde er persoonlijk voor dat wij in de hotelbar toch nog aan ons champagnegerief kwamen. Misschien niet direct een wonder zoals dat te Kana, maar wel een zeer mooie daad. Naar Vos ons meldde, waren er nogal wat flessen zoek geraakt. En vreemd genoeg was de nieuwe vertegenwoordigster van de champagnepromotie ook in geen velden of wegen meer te bekennen. Hier ligt ruimte voor de nodige verbetering!

Hoewel het verder met de hoeveelheden beschikbare wijn wel goed zat, was het onderdeel spijs eveneens nogal zuinigjes bemeten. Er was de genodigden een ‘lopend diner’ in het vooruitzicht gesteld, maar dat bleek beperkt te zijn tot enige mondvermaakjes en verder slechts één (1) opschepgerechtje in de vorm van een plakje rund met jus en wat stamppot. Het rund was dusdanig bereid dat je er een mes bij nodig had, maar wanneer je lopend dineert, moet je al een vork en een glas hanteren. We zullen de lezeressen nadere details daarom maar liever besparen. ML ??/20. Maar ieder nadeel hep se foordeel: niemand kan beweren dat sommeliers zich louter bezighouden met peperdure orgieën rond foie gras, kreeft en kaviaar. Hoewel hier een mooie kans weggelegd was voor begripvolle sponsoren. Kwestie van diepte-investering.

Bij zo´n bijeenkomst hoort natuurlijk ook een plechtig moment waarop aan verdienstelijke personen fijne onderscheidingen worden uitgereikt. Bij het NGS bestaat dat uit een erelidmaatschap. Je krijgt dat ofwel wanneer je je als bestuurslid langdurig voor de club hebt ingezet ofwel wanneer je als buitenstaander het Gilde op prettige wijze ondersteunt. In de eerste categorie ging het erelidmaatschap naar Arie de Weerd, die als een van de oprichters van dag 1 af aan bestuurslid is geweest en nu pas als zodanig is afgetreden. Peter Bruins is ook al 25 jaar bestuurslid, maar gaat onverminderd door. Hij krijgt zijn erelidmaatschap als hij de 30 jaar volmaakt.

In de tweede categorie ging de oorkonde naar Jan van Lissum, Voorzitter van de vermaarde Wine and Food Association, voor diens inzet om jonge sommeliers op het rechte pad te houden, c.q. te brengen. Eenieder die erbij was, was vanzelfsprekend geroerd door deze geste, waarbij de prijsuitreiker nu eindelijk eens een keer prijsontvanger was. Proficiat! Een tafel met overheerlijk sake mocht dus niet ontbreken. Maar, en dit even terzijde, alle heisa ten spijt blijft ons enthousiasme voor dit goedje beperkt.  

Onder de talloze belangwekkende gasten signaleerden we nogal wat vertegenwoordig(st)ers van promotiebureaus. We noemen onder meer Paul Molleman en de immer charmante Philine Weeber namens Californië, stijlicoon Michèle Lainé (Sopexa), Alicia Martinez Rolland (Vinos de España) en, ja wel, Anneke Tot (te veel accounts om allemaal op te noemen). Onder de diverse promotoren werd de show echter gestolen door award winning Alain Jacobs – helaas zonder het gezelschap van zijn Gisela – die een collectie eersteklas Duitse wijnen had meegnomen. Verder stonden er in onze perceptie erg lekkere wijnen bij Bourgognefanaat en sherryaficionado Karel de Graaf en bij keldermeester Rémi Edange van Domaine de Chevalier. Zo zien wij dat graag. En wij niet alleen, want ook de vermaarde collectionneur en party crasher Allard Botenga liet zich een en ander goed smaken.

Nog even terug naar de club waar het allemaal om ging, het NGS. Nu voorzitter Cees Vos het na elf jaar voor gezien gaat houden en Arie de Weerd het ook welletjes vindt, was het tijd voor verse kanperswijnen. Nieuwe bestuursleden zijn Edwin Raben (Edwines, ervaren, beoogde nieuwe voorzitter), Heleen Boom (Bouwkunde, Deventer, vrouw) en Job Seuren (Solo, Gorinchem, jong). Heleen is trouwens een van onze favorieten binnen het Gilde: vrouw, ontwikkeld en geestig. Ze beval ons zelfs lectuur van een intellectueel hoogstaand boek aan. Met alle respect voor de kwaliteiten van haar collega-wijnschenkers, dat is ons nog niet eerder overkomen. Edwin Raben liet ons weten dat er voor het NGS een mooie taak ligt op het gebied van ‘democratisch wijninfotainment’. Op tv bijvoorbeeld. Dat belooft nog wat!

Er is nog een reden om helemaal in majeur te eindigen. We lunchten namelijk een paar dagen na het hierboven beschreven partijtje met voorzitter Vos in een van diens favoriete etablissementen, Fred te Rotterdam. Fijne zaak, ML 17/20. Het alibi was een serieus gesprek over sommellerie en zo. En om ons te laten verwennen door een van die rijzende sterren binnen de rangen van de sommeliers, Chantal de Raaf. Welnu, de lunch ontaardde in wat in vakkringen een triple L (= long liquid lunch) heet.  Een kortere, alternatieve internationale term voor zo´n type maaltijd is trouwens linner. Beginnen om 12.30 uur met de eerste champagne en weggaan om 21.00 na een afsluitend glas champagne. Een goede sommelier komt immers nooit champagne tekort!

René van Heusden ML

Op de foto’s van boven naar beneden, van links naar rechts: Cees Vos, Arie de Weerd, Peter Bruins, Jan van Lissum, Paul Molleman & Philine Weeber, Michèle Lainé, Alicia Martinez Rolland & ML, Karel de Graaf & Allard Botenga, Rémi Edange, Heleen Boom & ML, Chantal de Raaf

Was het een jaar geleden nog crisis, aan het begin van 2011 is daar niets meer van te merken. De wijn vloeit weer rijkelijk.


Was het een jaar geleden nog crisis, aan het begin van 2011 is daar niets meer van te merken. De wijn vloeit weer rijkelijk.

*****

Wine Professional

Een bezoek aan Wine Professional, het eerste grote evenement in januari, is incontournable. Het is immers niets meer en niets minder dan de Nieuwjaarsreceptie voor de wijngemeenschap.

Direct al na de ingang was het raak. We troffen daar een jarige Jaap Kwast in het gezelschap van zijn charmante Elise. Geen wonder dat JJC er glunderend bij liep. Evenals bij een vorige editie liep de onvermijdelijke pr-diva Anneke Tot er voor de tijd van het jaar weer opmerkelijk gebruind bij. Wegens net teruggekeerd van een rondrit door de woestijn van Oman. Van de vaste exposanten noemen we

Alain en Gisela Jacobs, die dit jaar een opmerkelijk grote stand met Duitse wijnen hadden. Het DWI heeft kennelijk zijn grootste geldzorgen achter de rug. Een hagiografie van het duo Jacobs in de Proefkrant waar de wierook van af droop was al een voorproefje van het fijns dat in het vat bleek te zitten. Een heuse Diamond Award! Het zal je maar ten deel vallen. (Al zou gelet op de voorkeur van de uitreikende instantie voor Latijnse namen Premium Adamantis nog indrukwekkender zijn.)

De gelukkigste man op de hele beurs moet Robbert Fokkens geweest zijn. Hij mocht drie dagen lang zijn wijnen uitschenken op de WOSA-stand van Annette Badenhorst. In haar hoogsteigen gezelschap nog wel.

Zoete inval bij chevalier Ron Sanders en zijn zoons. Om nu te zeggen dat daar een hoogstaand discours te beluisteren viel? Niet echt. Maar Sanders had wel een serie akelig lekkere wijnen staan. Hoogst verteerbaar.

Even serieus. Dé eye opener van de hele beurs was naar alle waarschijnlijk de collectie sublieme madeira´s van Barbeito op de stand van Mick Kooistra en diens Horizon Wines. Wat een fantastisch mooie collectie. Bravo, Mick!

*****

Bitterballen & Prosecco

Nieuwjaarsborrel (sic!) van het onvolprezen prachtblad Perswijn. In het Rosarium, vlakbij de RAI. Daar werden gelukkig geen pompeuze awards uitgedeeld, maar uitsluitend gesponsorde drankjes. En mondvermaakjes die onder de noemer bittergarnituur gevangen kunnen worden. Wel vreemd dat die hartige versnaperingen bleken te bestaan uit bitterballen met mosterd en loempia´s met een zoetzuur papje. Niet bepaald wijnvriendelijke kost bij Nederlands enige echte wijnblad…

Vervolgens togen we naar de Wine Room van het Amstel Hotel, alwaar Italiëspecialist Hans Bijvoets van Anfors nog een fijn eetpartijtje in petto had met zijn Barbarescoleverancier Giorgio Pelissero. Doordat de voorzitter van de Wine and Food Association beslist moest voorproeven, er louter magnums geschonken zouden worden en er kennelijk nadrukkelijk op verteerbaarheid beoordeeld werd, duurde het echter nogal even voor er getafeld kon worden. En moest de tijd gedood worden met het nuttigen van… prosecco! Een decente, dat wel. Niettemin werd het een fijn partijtje.

Onder de aanwezigen onder meer onze eminente collega Harold ´de Grote´ Hamersma, diverse vooraanstaande schenkers uit den lande en, bovenal, een stralende Elise Moeskops. Tip van de Master of Lunch: ga eens dineren in restaurant Lastage van haar levensgezel (en onze buurman aan tafel in de Wine Room) Rogier van Dam.

*****

Communicatie

AH werkt samen met Pernod Ricard. Het betrekt er de merken Jacob´s Creek, Brancott (voorheen Montana) en Campo Viejo van. Dat telt. En dat diende even op passende wijze gecommuniceerd te worden in de statige ambiance van het West-Indisch Huis in de hoofdstad. Zulks onder de noemer Meet the Winemakers en in aanwezigheid van hooggeplaatste heren van Pernod Ricard, de Ambassadeur van Nieuw-Zeeland én alle toppers uit Zaandam: category manager Gert Zwitser, alsmede Jacqueline Snoeker en Hans Bootsma namens de buying desk – in gewoon Nederlands: inkoopafdeling. Zo, als dat geen schoon volk is. Na vertoning van opwekkende filmpjes vertelden de wijnmakers van voornoemde merken over hun bekommernis om de leefomgeving. Fijn, maar laten we met z´n allen nu eens één mooi voornemen in 2011 gaan waarmaken: geen grote woorden meer over ´duurzaamheid´ maar gewoon daden stellen! In stilte, zoals Heer Bommel dat ook doet. Gerijpte Rioja serveren bij een chocoladedessert doen we ook niet meer. Enne, laat de buying desk nu ook eens de werkelijk spannende wijnen van hun leveranciers naar Nederland halen. Bij voorbaat dank.

*****

Vive la France, viva España

Ook Frankrijk lijkt de crisis zo langzaam maar zeker achter zich te laten. We hielden tenminste een positieve indruk over van het door Sopexa georganiseerde evenement France Vins in het Rotterdamse WTC. Voor de wat oudere lezers: we hadden het genoegen om een 20eeeuwse icoon uit de Nederlandse wijnhandel weer eens te ontmoeten, Otto Vlasman. In patente conditie. Zo zien wij dat graag. En over iconen gesproken, door Sopexa´s eigen stijlicoon Michèle Lainé werden we voorgesteld aan haar nieuwe directeur Damien De Koninck. Na Alain Jacobs alweer een Belg die Nederland gaat leren wijn drinken. Waar moet dat heen? Wel, mogelijk komt er binnenkort een interessant tegenoffensief.

Nog een opmerkelijk gebeuren: de proeverij van Spaanse wijnen uit Castilla y León in de voormalige Portugese synagoge van Den Haag. We hadden eerlijk gezegd niet anders verwacht dan Spaanse wijnen te proeven, want voor ´Franse´ moet je elders zijn. In La Mancha bijvoorbeeld. Dit echter terzijde. Ook hier volop fijne wijnen en good old Marianne Nuberg. Zeg nu zelf, een jaar kan slechter beginnen.

*****

Toch een pijnpunt tot besluit. Van Le Défi in Sprang-Capelle ontvingen we de bedrukkende mededeling dat het om financiële redenen dicht moet. Jammer, want deze ML koestert er mooie wijn-spijsherinneringen aan.

René van Heusden ML

In de afgelopen aflevering van Wine Society suggereerden wij dat Sopexa betrokken geweest zou zijn bij de Kerstmode-actie van Bordeaux en bij de bijbehorende Amsterdamse verkleedpartij in de aanloop naar Kerstmis. Sopexa wekte die indruk door in een bericht naar aanleiding van de gids ‘Bordeaux Op z’n Best’ zelf melding te maken van activiteiten rond wijn-jurkcombinaties.
In de afgelopen aflevering van Wine Society suggereerden wij dat Sopexa betrokken geweest zou zijn bij de Kerstmode-actie van Bordeaux en bij de bijbehorende Amsterdamse verkleedpartij in de aanloop naar Kerstmis. Sopexa wekte die indruk door in een bericht naar aanleiding van de gids ´Bordeaux Op z´n Best´ zelf melding te maken van activiteiten rond wijn-jurkcombinaties.

Michèle Lainé van Sopexa liet ons echter weten dat haar organisatie a) niets van doen heeft gehad met de Bordeauxmodecampagne, b) geen bemoeienis heeft gehad met de tenenkrommende wartaal op de site www.dressanddrinksbordeaux.com, met onder meer die fameuze groene appel als een van de ‘vele kleuren wit’, en c) al evenmin geassocieerd wenst te worden met modeshows in peperdure kledingzaken in de Amsterdamse P.C. Hooftstraat. Dat laatste valt immers moeilijk te rijmen met een campagne waarin juist betaalbare wijnen uit Bordeaux gepromoot worden.

Een en ander is – gelet op de combinatie van wereldvreemd incrowdkarakter en bedroevend amateurisme die het geheel kenmerkt niet zo verrassend – bedacht door een binnengrachtelijk reclamebureau. Dat bleek stiekem, dat wil zeggen: buiten weten van Sopexa als houder van het pr-account voor Nederland om, door de Bordeauxse brancheorganisatie CIVB Bordeaux te zijn uitgekozen voor ‘ludieke’ acties. En of Sopexa dat toch maar even wilde doorgeven. Niet zo netjes, ´heren´ Bordelais! Stijlloos zelfs.

René van Heusden ML

Rond de Kerst lijkt alles om stijl te draaien. Wat ga je hoe eten? Wat drink je waarbij? En, wat voor pakje moet je aantrekken als Bordeauxjuffrouw? AllerHande, Birthe en Cuno boden uitkomst. Nou ja, min of meer.

Rond de Kerst lijkt alles om stijl te draaien. Wat ga je hoe eten? Wat drink je waarbij? En, wat voor pakje moet je aantrekken als Bordeauxjuffrouw? AllerHande, Birthe en Cuno boden uitkomst. Nou ja, min of meer.

Zaanse styling
Eigenlijk hadden wij ons voorgenomen om in de geest van Kerstmis het jaar op milde wijze te besluiten. De lectuur van decemberuitgaven van de marktleiders uit Zaandam, in onze ogen als geen ander representatief voor Nederland als natie, kon ons niet echt boos maken. De door AllerHande bedachte feestidylle rondom een ´nieuw-klassiek´ Kerstmis, compleet met stylingtips (!) en wijnen die zelfs wel eens meer dan 6 euro mochten kosten, deed ons eerder besmuikt glimlachen. Breed glimlachen moesten we zelfs om een omschrijving in de speciale Kerstgids van AH met 44 pagina´s ´verrukkelijke voorpret´ en vol kant-en-klaar producten om bijvoorbeeld fijn mee te gourmetten. Het ging om deze cryptische aanduiding: Warm dessertfruit – Uit de diepvries. Eentje voor de rubriek Ruggespraak in Onze Taal! In dezelfde uitgave werd echter ook gesuggereerd om de geboorte van de Messias luister bij te zetten met een Bordelees witje van ene Ilja Gort bij de ´Authentieke Jamón Serrano´. Hoe zo, gebrek aan styl(ing)?

*****

Kerstviering voor gevorderden
Van Proef&, het huisblad van Gall & Gall, raken wij gewoonlijk ernstig terneergeslagen. Zo niet van het gevoelige decembernummer. Het ontlokte ons niet één vileine gedachte, laat staan vileine woorden. Het thema was, niet geheel verrassend gelet op de kalender, Birthe´s Kerstdiner! Groots en meeslepend, met in totaal negen keer een afbeelding van de heldin. Daar kan zelfs de voorzitter van de Wine & Food Association niet meer aan tippen.
Bij Gall zouden ze zo verstandig moeten zijn om a) hun blad te verlossen van die malle titel van nu en b) er gewoon de ´Birthe´ van maken. Als een soort Linda voor wijndrinkers. Wat iets geheel anders is dan een Catherine, maar dat had de ontwikkelde lezer(es) zelf ook wel bedacht. Kerstmis met Birthe dus. Sereen geluk. Een wereld die deugt. Birthe gekleed in een stemmige witte Kerstblouse. Stijl! En een als ´culinair expert´ aangeduid manspersoon op de achtergrond om passende versnaperingen bij de schier eindeloze reeks overheerlijke wijnen van Birthe te bereiden. Zo zien wij dat graag, zo´n ruime selectie. Je voelt dat er een licht erotische spanning heerst, maar het blijft allemaal heel netjes. Zonder dat opgefokte gedoe van die gemaakt vrolijke & pseudogelukkige typetjes waar ze bij Gall anders zo mee weglopen. Ook in Proef& werd een Bordeaux gesuggereerd. Hier uiteraard een rode Médoc.

*****

Bordeaux for girlzz
Waarom tweemaal vermelding van een wijn uit Bordeaux? Wel, dat zit zo. In de week voor Kerstmis kregen we een e-mailbericht van Sopexa. Inzake Bordeaux Op z´n Best. Dat daar weer een gidsje aan gewijd is en dat de voor het gidsje ´geselecteerde´ wijnen te proeven zullen zijn tijdens Wine Professional. En dat iemand uit Bordeaux die er voor geleerd heeft tijdens voornoemd evenement een ´masterclass´ zal geven. Tot zo ver dus niets verontrustends. Nou ja, het ziet er allemaal wel wat geforceerd girly en happy uit. Met van die stockfototypes. Ook zou als titel ´Betaalbare Bordeaux´ meer op zijn plaats zijn, maar dat terzijde. Het gidsje spreekt de lezer(es) vreemd genoeg keurig aan met ´u´. Zoals het bij een wijn als Bordeaux hoort, maar het wringt wat met het jongevrouwenconcept. Jammer trouwens dat de achternaam van veelvoudig jurylid Anjo de Bont verkeerd gespeld blijkt te zijn, maar ook die kleinigheid terzijde.

We surften vervolgens naar de speciale modesite www.dressanddrinksbordeaux.com voor het jeugdige vrouwvolk waarvan in de voornoemde mail gerept werd. Voor lezers uit de provincie: zo´n site is bedoeld voor ´doelgroepmarketing´, in dit geval jongedames wier grootste zorg in het leven is wat ze moeten aantrekken. En waarvan de Bordelais vinden dat ze aan de Bordeaux moeten, die vet, cool, gaaf, brutaal, lauwe funwijn van nu! En zo. Op de site zien we smachtende meiskes die niet in de schaduw kunnen staan van een Echte Vrouw en stijlicoon als Birthe. De onzekere meiskes kunnen kiezen uit diverse typen Bordeauxwijn en krijgen daar een stylingtip (!) bij voor hun garderobe. Een paar citaten om een ander te illustreren:

The many colors of Bordeaux
Of je nu kiest voor glamour rood, elegant wit of juist sparkling extravagant, het uitzoeken van een feestelijke outfit is een feest op zich. Maar wat is nou een feest zonder wijn? Daarom trakteert Bordeaux bij exclusieve modehuizen op speciaal voor jou geselecteerde wijn, passend bij jouw kledingkeuze. En wat je ook kiest, uit het land van de haute couture kun je natuurlijk iets smaakvols verwachten.

Tja, of al dat Engels nu echt zo wenselijk is voor de promotie van Franse wijn, is nog tot daar aan toe, maar wanneer je meent echt niet zonder te kunnen, doe het dan alsjeblieft wel goed en consequent. Dus niet nu eens op z´n Brits en dan weer op z´n Amerikaans. En waarom hier ´je´, maar in het toch ook als kek bedoelde gidsje ´u´?

Dit blijkt echter slechts een opmaatje te zijn voor wat nog komt. Zie onderstaande beschrijvingen die bol staan van de krom- en wartaal:

The untouchable elegance of white
Wit is er in vele kleuren. Limoen, groene appels, een beetje citrus en een flinke lik gras. Het is niet alleen de basis voor de verfrissende witte dorstlessende wijnen uit de Bordeaux, waar sauvignon blanc, semillon [sic!] en muscadelle koning zijn. Ook in de mode zorgen deze tinten voor een verfrissende en elegante stijl.

Misschien hebben wij iets gemist, maar het lijkt ons twijfelachtig dat ´limoen, groene appels, een beetje citrus en een flinke lik gras´ als nuances van de kleur wit beschouwd kunnen worden. Dit is zeer diplomatiek uitgedrukt.

Peace, love and rosé
Fris, mooie zuren, barstensvol met rood fruit en lekkere mineralen die zorgen voor dat prikkeltje op de tong. Rosé kan licht paars zijn, oranje of roze. Het [sic!] geeft in ieder geval altijd een heldere, vrolijke stemming weer. En een tikkeltje zen, als het wat rustiger is.

Lekkere mineralen die voor dat prikkeltje op de tong zorgen? Mensen die verstand van wijn hebben, kijken daar wat genuanceerder tegenaan. Bedoelde de tekstschrijver (m/v) wellicht koolzuur? Over de laatste (on)zin zullen we het maar liever niet hebben.

Next year I´m going to be sweeter
Het wereldberoemde edele zoet uit de Bordeaux, die (sic!) niet alleen als dessertwijn kan fungeren, maar ook perfect als aperitief. In dit wijntype zijn aroma´s van honing, abrikoos en perzik de bekendste. Het is een palet aan kleuren en smaken voor degenen die dol zijn op hun wilde en fantasierijke kant.

Psychologie van de koude grond. Onze eigenste Hoofdredacteur, weliswaar geen meiske, houdt ook nogal van Sauternes. Maar of dat nu duidt op een ´wilde en fantasierijke´ kant? Get real, zeggen we dan. Ook daar is geen woord Frans bij nodig.

*****

O, o, Cuno!
Een gedegouteerde informant uit de grachtengordel speelde ons een verslag van het kwaliteitsmedium De Pers toe hoe die koppeling van Bordeauxwijnen en kleedjes voor jeugdig vrouwvolk bij hem in het dorp nu precies in zijn werk ging. Lees mee en huiver!

[Begin citaat]

Bordeaux Weg met die lauwwarme rioja

Uw wijn vertelt wat u aan moet

Door: Vanja van der Leeden

Prosecco is uit. We gaan aan de modebewuste Bordeaux deze Kerst. ‘Wat dragen we erbij?’

Bordeauxwijnen zijn weer in. Is er weer ergens een marketingmachine uitgerukt? Ja, want Bordeauxwijnen waren heel erg uit. Wie zegt dat dan? Wijnschrijver Cuno van ‘t Hoff. Niet dat hij dat solo beslist, maar hij legt het ons hier even uit. Bordeaux is weer in de mode. Letterlijk. Zelfs stylist Maik de Boer bemoeit zich ermee en geeft met Van ‘t Hoff wijn/kleedadviezen.

Ik zit met Van ‘t Hoff in de bar van Bridges, het restaurant van hotel The Grand. Hij is die niet-wollige wijnschrijver die onder andere de Wijnalmanak 2011 schreef en in de jury van Topchef zetelde. Dat we in Bridges zitten hebben we aan de selectie Bordeaux te danken die hier ligt.

Bordeaux Nieuwe Stijl

Waar ging het fout met die good old Bordeaux, de bakermat van de hedendaagse wijnbouw? De wijnen daar waren moeilijk en duur. De Nieuwe Wereld sprong er op in en voorloper Bordeaux bleef zitten met een wijnplas.

Grote jongens als Pétruse en Lafitte [sic!] veranderden niets. Maar de kleinere boeren krabden zich achter de chauvinistische oren en besloten tot bijscholing in, jawel, het buitenland. Traditionele kennis werd met nieuwe technieken gecombineerd, en de boeren speelden in op de marktvraag. Resultaat: Bordeaux Nieuwe Stijl. Geen kopieën van limonademerlot, maar toegankelijke Bordeaux met de originele complexiteit van kwaliteitswijn. Sneller op dronk ook, want wijn die tien jaar in een kelder moet rijpen is passé, volgens Van ‘t Hoff.

Die toegankelijke wijnen vind je in het boekje ‘Bordeaux op zijn best’ van het CIVB (promotiebureau van Bordeaux), gratis te downloaden via www.dressanddrinksbordeaux.com. Hierin vind je honderd betaalbare rode en witte Bordeauxwijnen, onder andere geproefd door Van ‘t Hoff. Wie het gidsje niet heeft en geen wijn-encyclopedie in wil slikken, zoeke naar het onderschrift ‘Bordeaux Supérieur’ op wijnetiketten. Heb je sowieso iets goeds voor weinig.

Dat gelul over mode en wijn, is dat niet een beetje vergezocht? ‘Nee, nee,’ begint Van ‘t Hoff. ‘De aanschaffers van wijn bestaan namelijk voor 90 procent uit vrouwen.’ Zij moeten bespeeld worden bij hun wijnkeuze. Met mode trappen ze daar wel in, bedacht een reclamebureau. Vandaar dat Van ‘t Hoff vorige week in kledingzaak Oger stond naast stylist Maik de Boer om BN’ers als Monique Kleeman (een spannende, volle rode) en The Voice of Hollands Jennifer Ewbank (een jonge, frisse witte) aan wijn te linken. Jaja.

Mandarijntjes en honing

Laten we hetzelfde doen met de wijnen hier. Na wat mooie witte – met de Chateau de Seuil ben je slechts een schroefdop verwijderd van mandarijntjes en honing – rukt de sommelier een paar rode open waar Van ‘t Hoff zichtbaar blij van wordt. ‘Deze wijnen zijn niet te vergelijken met die in het Bordeauxgidsje.’ De eerste een Ramafort uit de Médoc. Instap-Bordeauxtje en goed voor een spijkerbroek en gympies. Voor de Pauillac van Chateau Lynch-Moussas mag je van Van ‘t Hoff in een maatpak. ‘Zalvend hout, boterig, caramel. Mooie tertiaire aroma’s van truffel.’

Volgens bovenstaande enologica hangt je kerstoutfit dus af van de wijn die je drinkt. Voor het diner gaan we uit van een obligate kalkoen en de door receptenglossy’s gepredikte coquille vooraf. Van ‘t Hoff: ‘Ik stel iets opruiends voor. Een zoet aperitief. Een ijskoude Loupiac.’ Bij de coquilles de mandarijnen-schroefdopwijn. ‘Beetje flauw om die Pauillac van zojuist aan te raden bij de kalkoen, maar ik doe het toch. Moet je er wel een paddenstoelensaus bij serveren.’

Ingetogen frivool

Toch mept Van ‘t Hoff een heilig wijnhuisje om. ‘Rood bij kaas hoeft helemaal niet. Schenk een eenvoudige witte Bordeaux Supérieur.’

Passende kleding is ‘ingetogen frivool’. Dames kiezen een hoogsluitende nauwe rok, op een simpel bloesje met grote strik. Knalrode lipjes. Heren dragen een wit gesteven overhemd op een extreem dure spijkerbroek, een strak zittende Bankerjeans van Balmain bijvoorbeeld.

[Einde citaat]

And the rest is silence, zou Shakespeare in dit geval nog hebben toegevoegd. Op de meeste gedebiteerde ongein aan het adres van kennelijk als zeer dom ingeschatte jonge blondjes willen we uit overwegingen van piëteit liever niet ingaan. Toch een paar puntjes. In de titelkop weer dat ´u´ voor een je-publiek… Witte Bordeaux Sup bestaat inderdaad, maar dan uitsluitend in zoete vorm. Niet zo denderend bij kaas. Dat zou een gediplomeerd Bordeaux Educator toch moeten weten. En of ´tertiaire aroma´s van truffels´ nu de verfrissende taal is waar het jonge volkje op zou zitten wachten?

Laten we hopen dat de ´opruiende´ en ´meppende´ smaakgoeroe en stijlicoon Van ´t Hoff door de stuntelige wannabe reporter Van der Leeden niet geheel juist zijn weergegeven, overweldigd als zij ongetwijfeld was door andere aspecten van diens verschijning. Voortaan gewoon weer een proseccootje voor dit huppelkontje op de popi toer. En bij het CIVB in Bordeaux moeten ze niet vreemd opkijken dat er muiterij in eigen gelederen is ontstaan. Onder meer over de dubieuze besteding van marketingbudgets.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden, van links naar rechts: Bordeaux, Haut Brion, Cuno van ‘t Hoff, Birthe van Meegeren, cover ‘Bordeaux op z’n best’  

Tijdens een feestelijk galadiner in restaurant Romanoff van de Hotels van Oranje in Noordwijk, heeft Pierre-Emmanuel Taittinger, président van Champagne Taittinger de nieuwste botteling van de Collection van zijn huis voorgesteld. Dat was niet alleen een primeur voor Nederland, maar een voor de hele wereld!

Tijdens een feestelijk galadiner in restaurant Romanoff van de Hotels van Oranje in Noordwijk, heeft Pierre-Emmanuel Taittinger, président van Champagne Taittinger de nieuwste botteling van de Collection van zijn huis voorgesteld. Dat was niet alleen een primeur voor Nederland, maar een voor de hele wereld!

Taittinger creëerde de Collection als een visitekaartje dat garant staat voor prestige en publiciteit. Het huis vraagt bekende beeldend kunstenaars om een ontwerp te maken voor een gelimiteerd aantal flessen met een champagne van een goed oogstjaar. Die flessen worden aangekleed met een soort plastic materiaal waarin het ontwerp verwerkt is. Onder de kunstenaars die eerder voor zo´n ontwerp tekenden, bevond zich ook de dit jaar overleden Nederlandse schilder Corneille. (De lancering van diens fles in Le Garage was destijds alibi voor een legendarische, want onwaarschijnlijk rijk besprenkelde bijeenkomst!) De man die zijn naam aan de twaalfde editie van de Collection leende, is de in Senegal geboren en in Wenen levende kunstenaar Amadou Sow. Hij is de eerste Afrikaan die deze eer te beurt valt.

Verzamelobject

Van de Collection Amadou Sow zijn in totaal slechts 7000 flessen beschikbaar, waarvan 300 voor Nederland. Het is daarmee dus primair een verzamelaarsobject, hoewel de inhoud bepaald niet te versmaden is. Wat er ditmaal in zit? Een wijn uit 2002, een prima jaar voor de Champagne. Wat opvalt aan de nieuwe Collection, is dat de aankleding vergeleken met die van eerste versies een stuk verbeterd is. Vroeger zag je wel heel nadrukkelijk dat er bij die aankleding met een onedel materiaal als plastic gewerkt was. Nu merk je dat nauwelijks meer. Een compliment derhalve voor het in dit soort klusjes gespecialiseerd Japanse bedrijf.

Oogstjaar 2002

Champagne Taittinger produceert alleen een millésimé wanneer de oogst van zeer goede kwaliteit is. Anders in de rest van Frankrijk was 2002 in de Champagne een opmerkelijk goed geslaagd jaar. Ongeacht het jaar blijven zulke wijnen jarenlang sur lie in de kelder met het oog op maximale complexiteit. De Brut Millésimé 2002 is een assemblage van 50% chardonnay uit grands crus van de Côte des Blancs en 50% pinot noir van grands crus in de Montagne de Reims. Voor deze prestigewijn is alleen is alleen het sap van de eerste persing verwerkt. Kortom, ook met de inhoud van de Collection nr. 12 zit het wel goed.

Lagere dosage

De champagne uit de nieuwe Collectionfles kon tijdens de presentatie nog niet geproefd worden, maar wel de nodige andere wijnen uit het gamma van Taittinger. Pierre-Emmanuel Taittinger over zijn wijnen: “We zijn geen Ferrari of Rolls Royce, maar de Audi onder de champagnes. Comfortabel en veilig. ” Een luxe model Audi dan wel.

Een verheugende vaststelling is dat bij diverse cuvées de dosage merkbaar verminderd is. Pierre-Emmanuel heeft bewust gebroken met de stijl van zijn oom Claude, die juist voorstander was van wat meer ´ronding´. Met name bij de standaard Brut Prestige, die lange tijd aan de behoorlijk zoete kant was, is dat goed te proeven. De dosage ligt nu nog maar op een gram of 8. De wijn is daardoor misschien wat minder ´commercieel´ geworden, maar heeft tegelijkertijd duidelijk gewonnen aan levendigheid en voedselvriendelijkheid. Ook bij de Prélude de Grands Crus en de monocru Les Folies de la Marquetterie is de dosage verlaagd.

Comtes de Champagne

Is de Collection in feite een aardigheidje op niveau, het ware vlaggenschip van Taittinger is de Blanc de Blancs millésimé, beter bekend als Comtes de Champagne. Op het gevaar af een open deur in te trappen, de in Noordwijk geproefde (en gedronken) Comtes de Champagne 1999 was de voorspelbare ster van de avond. Wat een finesse! De druiven voor deze cuvée komen uit alle vijf grands crus van de Côtes des Blancs. Het is een wijn die niet alleen bij wijnschrijvers tot de verbeelding spreekt. Ian Fleming liet zijn geheim agent James Bond in Casino Royale door een attente sommelier verleiden om eens de 1943 Blanc de Blancs te proberen in plaats van de vintage 1945. En Rudolf Nureyev meende na het nuttigen van Comtes de Champagne niet meer te dansen, maar te zweven!

Terug naar de actualiteit met de oogst 2010. Die zal voor de Champagne niet de boeken ingaan als memorabel. Taittinger zal daarom geen millésimé produceren en al evenmin een reguliere Comtes de Champagne. Wat het wil doen, is een paar honderd magnums Comtes de Champagne 2010 opzijleggen. Die zullen niet gecommercialiseerd worden, maar alleen open gaan bij speciale presentaties en diners. Dat worden dus ook verzamelaarsobjecten par excellence!

Champagnes van Taittinger (www.taittinger.com) worden in Nederland geïmporteerd door Oud Reuchlin & Boelen (www.weetvanwijn.nl).

René van Heusden

Ook Wijnkoperij Okhuysen lijkt definitief de smaak van grote Duitse Rieslings te pakken te hebben. Mooi zo! Werd eerder dit jaar al een spannende serie wijnen van Weingut Altenkirch in de Rheingau in het assortiment opgenomen, nu is het de beurt aan Rieslings van Gut Hermannsberg in de Nahe.

Ook Wijnkoperij Okhuysen lijkt definitief de smaak van grote Duitse Rieslings te pakken te hebben. Mooi zo! Werd eerder dit jaar al een spannende serie wijnen van Weingut Altenkirch in de Rheingau in het assortiment opgenomen, nu is het de beurt aan Rieslings van Gut Hermannsberg in de Nahe.

Gut Hermannsberg? Tja, het is nog even wennen aan die naam die verwijst naar een van de wijngaarden van het bedrijf, om precies te zijn een wijngaard in alleenbezit. Het in 1902 door de Pruisische overheid als modelwijngoed opgerichte bedrijf heette immers lange tijd Gutsverwaltung Niederhausen-Schlossböckelheim. Nog mooier is natuurlijk de onverminderd als ´subtitel´ gevoerde benaming Vormals königlich preussische Weinbaudomäne. Hm, een naam om van te smullen! En ook een bewijs dat niet alles waar de noemer ´Pruisisch´aan verbonden is, per se een negatieve bijklank zou moeten hebben. In tegendeel!

Grote reputatie

De Pruisische Gutsverwaltung was gedurende een groot deel van de twintigste eeuw letterlijk een modelwijngoed vanwege de voorbeeldige kwaliteit van de wijnen die er geproduceerd werden. Toonaangevend voor de hele Nahe, die trouwens pas in 1971 – en daarmee rijkelijk laat – erkend zou worden als individueel Anbaugebiet. Dat zegt wellicht ook iets over de ontbrekende ambities van andere producenten in de jaren daaraan voorafgaand. De belangrijkste verklaring voor die leidende positie van de Gutsverwaltung was eigenlijk heel simpel: de uitzonderlijke kwaliteit van de wijngaarden die ongeveer 30 hectare beslaan. Voor Duitse begrippen is het daarom een behoorlijk groot wijngoed. De meeste van die wijngaarden liggen op een langgerekte helling op het zuiden, langs de rivier de Nahe. In het hart van de Nahe, in de gemeentes Niederhausen en Schlossböckelheim. Vandaar de oorspronkelijke naam.

Erste Lagen

Bijzonder aan Hermannsberg is dat alle zes individuele wijngaarden (Lagen) van het wijngoed binnen de classificatie van VDP de status van Erste Lage (grand cru) hebben. Vier ervan liggen aaneengesloten – Hermannsberg, Kertz en Steinberg in Niederhausen en Kupgfergrube in Schlossböckelheim -, twee iets verder weg in Altenbamberg (Rotenberg) en Traisen (Bastei’. Met zulke wijngaarden is een bedrijf wel verplicht om kwalitatief uitstekende wijnen te maken, te meer omdat vandaag de dag in de onmiddellijke omgeving topproducenten als Dönnhoff, Emrich-Schönleber en Schäfer-Fröhlich adembenemend mooie Rieslings produceren. Want uiteraard zijn dat de enige wijnen waarvoor zo´n magnifiek terroir in aanmerking komt. De Nahe als gebied excelleert trouwens al jaren achtereen bij de VDP-proeverijen van Grosse Gewächse. Als het Nieuwe Duitsland zich met Riesling ergens in optima forma manifesteert, dan is het wel in de Nahe. Hier gebeurt het!

Adembenemende ligging

Maar er is nog meer. De ligging van het wijngoed is werkelijk hors catégorie, om maar niet te zeggen paradijselijk. Alleen daarom al is een overnachting in het bijbehorende Gästehaus warm aanbevolen. Op loopafstand – struikelafstand? – ligt pal aan de Nahe het restaurant Hermannshöhle, waar je even naar de speciale wijnkaart moet vragen om vervolgens zeer gelukkig te worden. Maar goed, het ging dus over het wijngoed. Op die al genoemde helling, met een schitterend uitzicht over het Nahedal en omzoomd door imposante Steilhänge. Je hoeft geen terroirkenner of Duitslandfanaat te zijn om hiervan diep onder de indruk te raken. Het is gewoon prachtig. Denk er rustig even een zomerse achternamiddag bij en een proeverij op het terras.

Nieuw elan

Gut Hermannsberg heeft echter ook minder idyllische tijden gekend. Eind twintigste eeuw brak een ronduit zwakke periode aan voor de toenmalige Gutsverwaltung. En dat is eigenlijk mild uitgedrukt. De wijnen haalden niet meer het niveau dat je hier op grond van het enorme terroirpotentieel mocht verwachten. Een kwestie van onverschilligheid? Gebrek aan financiële middelen? Wie weet. Ook privatisering bracht daarin aanvankelijk geen verandering. Door alle onzekerheid en gebrek aan focus waren de prestaties zelfs een poosje apert ondermaats. Het ontbrak de wijnen aan precisie en aan zuiverheid. Pijnlijk, al te pijnlijk. Maar ach, was dat in de jaren zeventig niet ook het geval op Château Margaux? In 2009 werd het zwalkende wijngoed overgenomen door investeerder Jens Reidel en kreeg het zijn huidige naam. En hé, de focus is weer teruggekomen! Net als toen André Mentzelopoulos Margaux had overgenomen. Dat belooft wat. Hier staan nog heel veel mooie dingen te gebeuren. En als je met een jaar als 2009 kunt beginnen, dan ben je als nieuwe eigenaar met je neus in de boter gevallen!

Vijf wijnen

Okhuysen voert van Gut Hermannsberg vijf wijnen, allemaal Riesling, allemaal droog en allemaal van het prachtige jaar 2009. Wijnen die tegelijkertijd filigraan, spannend en intens zijn: Riesling – de zogeheten Gutsriesling (€ 11,90), Niederhäuser Riesling (€ 16,90), Traiser Bastei Riesling (€ 32,70), Hermannsberg Grosses Gewächs en Kupferberg Grosses Gewächs (beide € 36,70).

• www.okhuysen.nl
• www.gut-hermannsberg.de

René van Heusden

Ook thuis valt genoeg te genieten, ontdekt de Master of Lunch. Vanachter zijn pc stelt hij zich op de hoogte van alle feestjes ter lancering van diverse restaurantgidsen. Wat valt op? Wat valt tegen?

Hoe zei de te ´s Gravenhage residerende mevrouw B.W.A. van Oranje-Nassau enz. enz. enz. het ooit? De leugen regeert. Het ging toen om de in haar ogen wat confronterende berichtgeving door ´de media´ rond haar eigen familie met die fijne neus voor foute vriendjes en dubieuze financiële constructies. Ook maar een mening, zeggen we dan, maar de uitspraak is er niet minder mooi om. Ze had hem kunnen gebruiken om het wereldje van wijn en gastronomie mee te typeren. Want als er nu ergens wantrouwen ten aanzien van de berichtgeving geboden is… Rozige zelfenscenering wil nu eenmaal wel eens op gespannen voet staan met de werkelijkheid.

Denken we maar aan die fijne egopersberichten. Van lieden die prijzen winnen of anderszins geweldige successen boeken. Enige waarheidsgetrouwheid en voorzichtigheid van de kant van potentiële afzenders kan in dezen overigens geen kwaad. Herinneren we ons nog die ietwat overmoedige mededeling uit september vorig van onze landgenoot die suggereerde het MW-schap verworven te hebben? Nu ja, op een kleinigheidje na. Daarna niets meer vernomen. Pijnlijk, al te pijnlijk. Nog pijnlijker echter is het gedrag van al die types die zich autoriteit en invloed wensen aan te meten. De afgelopen weken kregen we in ieder geval weer een verpletterende hoeveelheid ongein te verwerken. Maar goed, gebakken lucht behoort nu eenmaal onlosmakelijk tot de Nederlandse gastronomie, evenals holle vaten bij de vaderlandse wijnduiding.

Promofilmpjes

Wat een valse opwinding altijd weer wanneer de restaurantgidsen uitkomen. Sommige van die gidsen organiseren zelf glamourpartijtjes om hun boodschap te communiceren. Aandoenlijk wel. Aangezien wij voor dit soort partijtjes nooit uitgenodigd worden – gelukkig maar, gelet op het kleffe gehalte van deze bijeenkomsten -, hebben wij ons tevreden gesteld met het bekijken van de filmpjes die beide organiserende gidsenuitgevers van hun bijeenkomsten hebben laten maken. Wij kunnen de lezer verzekeren dat dit cinematografische werkjes van de boeiende en leerzame soort zijn. Wat droeg de onvermijdelijke Thérèse? En met wie danste Margot? Laten we direct maar onze conclusie geven: GaultMillau wint het qua show op alle fronten van Lekker!

Fashion statement

De eerste club hield zijn feestje in het Scheveningse Circustheater. Inderdaad, een toepasselijker locatie is er niet voor denkbaar. Twee opmerkelijke details wat betreft kleding verdienen aandacht. Grote Roerganger & Briljante Kameraad Jan van Lissum droeg dit jaar weer een das in plaats van een sjaal. Wij geven hem daar twee punten en een extra puntmuts voor, ook al deed zijn outfit als geheel wellicht enigszins Zuid-Italiaans aan. Maar dat kan een kwestie van perceptie zijn. Zeer bezienswaardig vonden wij ook de twee jongejuffrouwen die als podiumpoezen optraden. Ze zijn ook te bewonderen in het recente nummer van de Proefkrant, dat grotendeels gewijd is aan prijzenfestivals. Die bevallige jongedames dus. Gekleed in een soort 19^eeeuwse lingerie en met minuscule hoofddekseltjes op. Apart, en dat is terughoudend uitgedrukt.

Verder getuigt het filmpje vooral van de onvoorstelbare emoties die alle 73 Awards bij de winnaars losmaakten. En hoe collegiaal men in horecaland wel niet met elkaar omgaat. Je krijgt er als kijker spontaan warme tranen van in de ogen. Ook de Nederlandse varkens in nood en de Haagse wethouder van stadspromotie bleken ten diepste geroerd door al het fijns van GaultMillau.

• Bekijk het filmpje van de uitreiking van Gault Millau 2011. 

Op de boerderij

Daarna was het de beurt aan Lekker, dat altijd wat relnichterige blad dat meent verschil te kunnen maken tussen een nummer 47 en 48 en tussen alle andere nummers tussen 1 en 100. Lijstjes scoren, maar om nu te zeggen dat dit cijfergegoochel enige relevantie heef? Men leze er maar eens de even vermakelijke als messcherpe analyse van Will Jansen op de site van Bouillon! op na. Conclusie: je reinste belazerij. Dit echter terzijde.

Het filmpje op de site van Lekker over het eigen feestje toont ons de SS Rotterdam, dat nogal duur verbouwde schip dat tegenwoordig op de kop van Katendrecht ligt. Mooie locatie. Vroeger wel dé hoerenbuurt van Rotjeknor. Onbedoeld symbolisch?

En wie zien we in een vluchtig shot bij de ontvangstbalie? Weer die juffrouwen met die rare hoedjes! Hoe origineel. Maar dan.

Makkie Mulder, die ons als hoofdredacteur van Lekker aangekondigd wordt, houdt een toespraakje. En presteert het om aan Manoir Interscaldes te refereren als ´deze boerderij´. Boer-de-rij!? Dat verzinnen we niet, maar horen het keer op keer bij het herbekijken van het filmpje. Tja, umme, hoe valt zo veel onbenul nog goed te praten? Wat mag je verwachten van een gids waarvan de hoofdredacteur kennelijk nog nooit in het bewuste Kruiningse etablissement op bezoek geweest? De nummer 2 nog wel.

• Bekijk het filmpje van de uitreiking van Lekker. 

Sterren

Michelin had geen filmpje met schaars geklede juffrouwen en stoomboten nodig om het Nederlandse volk te laten dat er weer een nieuwe uitgave van de rode gids is. Je kunt je geld immers beter besteden aan serieuze inspecties. Door onderlegde inspecteurs die verstand van keukentechnieken en productkennis hebben. Michelin is eindelijk ontdekt door Hilversum. Met op de grote dag live coverage op Radio 1 vanuit het nieuw besterde De Groene Lantaren van Jarno Eggen en Cindy Borger. Dik verdiend, maar er was kennelijk wel sprake van enige voorkennis In toeval geloven wij namelijk niet.

Wat ons persoonlijk veel genoegen deed, was het gegeven dat Michelin aan Chris Naylor en Vermeer zijn ster weer heeft teruggegeven. Dat was in onze optiek hoog tijd, hetgeen in deze rubriek meermaals duidelijk is gemaakt. Wat ons als ML natuurlijk ook opviel, was de ster voor restaurant ML te Haarlem! De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat wij deze eetgelegenheid nog niet kenden. En dat er in het ´wereldje´ nogal wat verbazing heerst over deze onderscheiding. Maar ja, je zult er zelf maar ´naast´ gezeten hebben en een neerbuigend toontje hebben aangeslagen…

´Topkok´ en ´topwijnmaker´ in Hilversum

Nog meer filmpjes. En wel over wijn. Op de commerciële tv van RTL. Wat zeggen we? Wereldwijnen. Van grote volksvriend Lidl. Erg leerzaam, die uitzendingen op zondag met als presentator ´topkok´ Ramon Beuk. Ach ja, weten ze daar in Hilversum veel? (Nee dus.) Sympathieke vent, daar niet van, maar hij deed ons in de eerste uitzending, gewijd aan Duitsland, denken aan onze vroegere Brasschaatse dorpsgenoot Jean-Marie Pfaff. Wat zei die ook al weer na zijn eerste wedstrijd voor Bayern München waarbij hij een strafschop stopte? Ich bin in die hoeke gedoken. Ook Ramon bleek het Nederduits perfect te beheersen door de vraag te stellen: Wie ist es mit das proeven? Hoe hij Frans, Spaans en Italiaans spreekt, hebben we liever niet willen ervaren. Maar de Henken en Ingrids van deze wereld vonden het ongetwijfeld prachtig.

Radio nu. Op de jongerenzender BNN mocht het fenomeen Ilja Gort, zelfverklaard ´topwijnmaker´ te Bordeaux, zijn zegje doen over Beaujolais Primeur. Ha, ha, was ons dat weer eens lachen geblazen. Maar niet echt. Het was niets dan Duboeuf bashing, gelardeerd met pijnlijke onkunde, platte verdachtmakingen en aperte leugens. En reclame voor ´s mans eigen, recentelijk bijgekleurde rosé. En dat soort piassen zou jongeren lekker moeten maken voor wijn???

• Bekijk de studio-opname van Ilja Gort: Beaujoulais (sic!) is bocht. 

Oesters van Wijn

Weinig partijtjes, laat staan fijne gratis maaltijden door partijen die een belangwekkende boodschap wensten te communiceren. De langverwachte Bollingerlunch bij Vermeer moest wegens familiale narigheid in Aÿ afgelast worden. Maar we hadden wel een heel mooi wijnspijsevenement in het Oude Noorden van Rotterdam. Daar vierde de Oestercompagnie van Matijn Wijn de opening van een prachtig nieuw onderkomen. In grootse stijl, het mag gezegd. Met als bebaarde opperschenker Ruben van Dam (Hosman Schiedam). En met minister van Homeland Security Ivo Opstelten, ervaringsdeskundige op het gebied van feestjes met oesters, als eregast om de opening te verrichten. Veel schoon volk daar in de grote havenstad, onder wie de aimabele chef in ruste (?) Cees Helder. En uiteraard wijn-pr-koningin Anneke Tot, even een poosje thuis tussen expedities in Namibië en Oman. In het gezelschap van chef Roberto van de Kralingse Robertahoeve. Een beetje The Stig van restaurantland, in geen enkele gids te vinden, want inspecteurs – echt of nep – komen daar gewoon niet binnen. En nee, die hoeve is ook al geen boerderij.

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden en van links naar rechts: Jan van Lissum, Ruben van Dam, verse oesters, Thérèse Boer, Sergio Herman (iedereens nummer één), Jonnie Boer, Jacob Jan Boerma (nummer drie in Lekker), Edger Groeneveld (Gault Millau Sommelier van het jaar), Bollinger uitgesteld en Anneke Tot met stijlvolle chapeau.

“Maak vooraf een globale keuze van wat u wilt proeven; u zult immers niet alles kunnen proeven.”  Dat was een van de proeftips aan de bezoekers van ‘Proeven tussen de stellingen’ bij Wijnkoperij Okhuysen in Haarlem op 15 en 16 oktober jongstleden. Plaats van handeling: de opslagloods van Okhuysen op het industrieterrein Waarderpolder. Wat minder sfeervol dan de kelder aan de Gierstraat,

“Maak vooraf een globale keuze van wat u wilt proeven; u zult immers niet alles kunnen proeven.”  Dat was een van de proeftips aan de bezoekers van ‘Proeven tussen de stellingen’ bij Wijnkoperij Okhuysen in Haarlem op 15 en 16 oktober jongstleden. Plaats van handeling: de opslagloods van Okhuysen op het industrieterrein Waarderpolder. Wat minder sfeervol dan de kelder aan de Gierstraat, maar wel berekend op (veel) meer bezoekers. Gelet op de massale opkomst geen overbodige luxe. Er stonden heel veel wijnen open, exact 200 om precies te zijn. Inderdaad toch wel iets te veel om allemaal te proeven. Helaas.

Want Okhuysen handhaaft onverminderd zijn hoge kwaliteitsstandaard. En wat een verademing om vast te stellen dat niet iedereen in Nederland die wijn drinkt een bodemprijs hanteert als primair aankoopcriterium voor wijn. Er is gelukkig ook nog zoiets als kwaliteitsbewustzijn. Een greep uit de lekkerste wijnen  boven de 10 euro! 

Weingut Altenkirch

Het heeft even geduurd voordat ook Okhuysen inhaakte op de Duitse Riesling Renaissance, maar met de opname van een aantal wijnen van Weingut Altenkirch uit Lorch in de Rheingau is dat gemis meer dan goedgemaakt. Een oud bedrijf dat aan een tweede jeugd is begonnen en zodoende het moderne Duitsland vertegenwoordigt. Andreas en Waltraud von Rosen presenteerden namens Altenkirch driemaal Riesling 2008 – Steillage, Grauschiefer en Quarzschiefer – met expressie, finesse en terroir. 

Neem bijvoorbeeld de Riesling Grauschiefer 2008 (11,70)), een schoolvoorbeeld van eigentijdse Duitse Riesling met zijn super verleidelijke parfum – een beter woord is er niet voor – en bijna dansante smaak.. Fris, fruitig, elegant en met fijne mineraalheid van de grijze leisteenbodem. Een regelrechte coup de coeur. 

Domaine Dirler-Cadé 

Elzasser Rieslings hebben het tegenwoordig moeilijk in een directe vergelijking met die uit Duitsland, zelfs wanneer het een Grand Cru als de Spiegel 2008 van Dirler is. Zeker, anders geconcipieerd, maar toch. Het is aan de wel erg strenge, ‘intellectuele’ kant. Zo niet de twee Gewurtraminers! Dat zijn wel echte charmeurs. De ‘gewone’ Gewurztraminer 2008 (13,95) heeft een aroma dat maar op één manier valt te benoemen: rozen! In de smaak is deze wijn aangenaam droog en speels. Zowaar eens een Gewurz die je lekker kunt doordrinken. Voor de Gewurztraminer Grand Cru Kitterlé 2008 (21,90) geldt dat wat minder, maar dit is dan ook een rijkere versie met het nodige restzoet, maar ook met voldoende frisheid en finesse. Naast rozen ook lychee en kruidnagel. En balans. Zo lusten we Gewurz best wel.  

Alois Lageder

Ik moet bekennen al jaren een zwak te hebben voor dit bedrijf in het Südtiroler Margreid – in het voormalig Oostenrijkse deel van Noord-Italië dus – en de eigenaar ervan. De wijnen weerspiegelen hier het karakter van hun maker, soft spoken maar met een enorme diepgang en complexiteit. Ook hier, uit de veronderstelde geboortestreek van de druif, een plaatje van een Gewürztraminer Am Sand 2008 (18,70). Rozen, lychee, droog, mooie mineralen, uiterst verfijnd, opwekkend én gastronomisch. Heel goed. Ook fraai: de Pinot Bianco Bianco Haberle 2009 (14,70), een wijn die het niet moet hebben van krachtige aroma’s maar zich juist onderscheidt door inhoud en een delicaat kruidige toets. Nog meer een wijn voor aan tafel. Van de rode noem ik graag de Lagrein 2008 (14,20), de specialiteit van de streek. Apart, enigszins rokerig karakter met daarnaast fluwelig zwart fruit en aangename zuren. Zo typisch als maar kan.     

Staete Landt

And now for something completely different. Ruud Maasdam van het Nieuw-Zeelandse wijngoed Staete Landt in Marlborough mocht zich in Haarlem verheugen in opmerkelijk veel belangstelling van vrouwelijke proevers. Dit echter terzijde. Zijn assortiment is inmiddels uitgebreid tot wijnen van zes verschillende druivenrassen. Naast de voorspelbare Sauvignon en Pinot Noir zijn dat verder Chardonnay, Riesling, Pinot Gris en Syrah. De Marlborough Sauvignon 2009 (12,95) is wat je noemt typisch Nieuw-Zeelands, met wat in het Engels een herbaceous nose heet – het Nederlandse ‘grassig’ dekt de lading niet helemaal. Wat rijper en voller van smaak met een ondertoon van mandarijn. Bij de rode lijkt de Syrah afkomstig te zijn van nog jonge stokken; hij komt sterk peperig over. Mijn favoriet is de Marlborough Pinot Noir 2008 (19,40): expressief, puur, geconcentreerd, fruitig maar allesbehalve overdadig en voorzien van een goede lengte.

Bret Brothers

Een paar apart, de gebroeders Jean-Philippe en Marc-Antoine Bret. Mâconnais. Ze runnen daar hun eigen wijngoed La Soufrandière en zijn daarnaast actief als kleinschalige négociants. Ze concentreren zich volledig op wit uit de regio. Hun stijl is uitgesproken Zen: strak, puur, met de nadruk op mineralen en zuren. (Het ontbreekt geproefde jaren als 2007 en 2008 trouwens sowieso al niet aan zuren.) Dat hun wijnen van chardonnay afkomstig zijn, is bijna bijzaak. Alles draait hier om terroirexpressie, wat duidelijk wordt wanneer je de etiketten leest. Daar staat precies op in welk perceel(tje) de druiven voor de bewuste wijn geplukt zijn. En je proeft die – veelal subtiele – verschillen ook terug. Bret-wijnen zijn bepaald geen allemansvrienden, maar witte Bourgognes voor de fijnproever. Aaanvankelijk wat introvert, maar uiteindelijk imponerend met een enorme lengte. Voorbeelden daarvan zijn ondermeer Viré-Clessé ‘Sous les Plantes’ 2008 (20,80), Pouilly-Fuissé ‘Les Terres de Fuissé’2008 (25,30) en de zinderende Pouilly-Vinzelles ‘Les Quarts’ 2008 (39,25).

Alain Graillot

Nog een producent die in eigen persoon aanwezig was, was Alain Graillot. Zijn naam is onlosmakelijk verbonden met Crozes-Hermitage. Graillot heeft aangetoond dat ook daar grote rode Rhônes geproduceerd kunnen worden. Zoon Maxime op zijn beurt brengt wijnen uit appellations als Saint-Joseph en Cornas uit onder de naam Equis. Wat je ook proeft, het is hier syrah en nog eens syrah wat de klok slaat. Syrah in zijn meest elementaire vorm met die karakteristieke aardse toets van de Noord-Rhône. Val je met de ‘gewone’ Crozes-Hermitage 2007 (17,10) al met je neus in de boter – d.w.z. een compacte, pure wijn met ladingen fruit, rijpe tannine en een krachtige minerale toets –, bij de Crozes-Hermitage ‘La Guiraude’ 2007 (27,90) krijg je de intensiteit concentratie in het kwadraat. Parker zou terecht zeggen: mind blowing! En terecht.

Om het af te leren

Tot slot nog een rijtje met tien rode wijnen zonder beschrijving, maar wel van de buitengewoon aangename soort. Twee zelfs van net onder een tientje….

– Mas des Dames ‘La Dame’ 208, Cx. du Languedoc, Mas des Dames (9,10)

– Blaufränkisch ‘Heide’ 2008, Burgenland, Birgit Braunstein (9,45)

– Collioure ‘Côté Mer’ 2008, Dom. de la Rectorie (15,90)

– Zisola 2007, IGT Sicilia, Mazzei (16,50)

– Saumur-Champigny ‘Terres Chaudes’ 2007, Dom. Des Roches Neuves

  (16,50)

– Cairanne ‘Haut-Coustias’ 2007, Dom. de l’Oratoire Saint-Martin (18,20)

– Chianti Classico 2008, Fonterutoli (18,25)

– Maranges 1er Cru Clos de la Boutière 2008, Dom. Bachelet-Monnot

  (19,70)

– Saint-Joseph 2007, Dom. Bernard Gripa (23,90)

– Hermitage 2006, J.L. Chave Sélection (39,50)

www.okhuysen.nl

René van Heusden

Op de foto, van boven naar beneden: Xavier Kat, Alain Graillot, Ruud Maasland (Staete Landt), Jean-Philippe en Marc-Antoine Bret.

De naam J. Bart Wijnimport zal de meeste ‘gewone’ wijnliefhebbers waarschijnlijk maar weinig zeggen. Toch is de kans groot dat ze wel met enige regelmaat wijnen van dit in Zuidoost-Beemster gevestigde bedrijf drinken. En wel wanneer ze in een restaurant uit eten gaan. Bart levert namelijk aan zo’n slordige 1300 restaurants in alle delen van Nederland, van eenvoudige bistro tot sterrenzaak.

De naam J. Bart Wijnimport zal de meeste ‘gewone’ wijnliefhebbers waarschijnlijk maar weinig zeggen. Toch is de kans groot dat ze wel met enige regelmaat wijnen van dit in Zuidoost-Beemster gevestigde bedrijf drinken. En wel wanneer ze in een restaurant uit eten gaan. Bart levert namelijk aan zo’n slordige 1300 restaurants in alle delen van Nederland, van eenvoudige bistro tot sterrenzaak. Daar komen dan nog eens de nodige hotels en de zakelijke markt bovenop.

Een grote speler dus, maar het aardige van het door Henk Bart geleide familiebedrijf is dat het wars is van kapsones. Het is juist een toonbeeld is van Noord-Hollandse nuchterheid. Hier geen wollig marketingjargon of aanverwante flauwekul, maar solide wijnen leveren. Zo simpel is dat. Ondanks een nevenvestiging in het ‘Food Center Amsterdam’ (de voormalige Groothandelsmarkt) kan het devies daarom luiden: geen woorden, maar daden.

Het aanbod van Bart telt om en nabij de 650 wijnen, verdeeld over alle prijs- en kwaliteitsklassen – helemaal in lijn met de uiteenlopende behoeften van het gemêleerde relatiebestand. Wat opvalt binnen het assortiment, is de afwezigheid van grote merken. Er is een duidelijke voorkeur voor kleine(re), individuele producenten. Waar je evenmin aan voorbij kunt kijken, is de enorme geografische veelzijdigheid. Je kunt geen land of gebied verzinnen of het is wel vertegenwoordigd, van Apostelhoeve tot Zwitserland. En met naast de commerciële hardlopers ook wijnen voor een nichemarkt van specialisten. Zoals  plaatsjes van wijnen uit Valais in dat genoemde Zwitserland.  

Bart organiseerde onlangs enkele grote najaarsproeverijen voor horecarelaties. Een ervan werd gehouden op de bovenste verdieping van het Inntel hotel in Rotterdam, met zijn wijdse panorama een werkelijk sublieme locatie. Aanwezigheid van specialisten in brood (Carl Siegert, Harmelen), vis (W&A Fish, Yerseke), vlees (Nice to Meat, Amsterdam), kaas (Bourgondisch Lifestyle, Beverwijk) en koffiemachines (Van Eembergen, Den Haag) maakten er helemaal een prachtig evenement van.

Variatie troef

En wat viel er zo al te proeven? Veel. Heel veel zelfs. Om te beginnen de beide series huiswijnen, 29 in totaal, waarvan 19 met schroefdop. Ik ben zelf geen huiswijndrinker, maar dat is louter om snobistische redenen. Ze zijn namelijk zo betrouwbaar als wat en soms zelfs gewoon hartstikke goed . Ter informatie voor calculerende restaurantbezoekers, restaurateurs betalen er tussen 2,97 en 3,95 ex BTW per fles voor. Zelfs vier keer over de kop met BTW zouden die onder de 20 euro per fles moeten blijven.Twee voorbeelden van prima wijnen in deze categorie: bij wit Les Quatre Cépages 2009, VdP des Côtes de Gascogne van Domaine de Pajot, en bij rood Montepulciano d’Abruzzo ‘Piane di Maggio’ 2009 van Agriverde.

Nu wat voorbeelden van het grote werk. Het is overigens maar een kleine greep.

Australië

Hoewel Bart een duidelijke voorkeur heeft voor klassiek Europa, voert het ook wijnen van een paar bedrijven van ver buiten Europa die er mogen zijn. Parel in de kroon wat dat betreft is naar alle waarschijnlijkheid het Australische Henschke. Oké, ook bij Henschke doen ze niet echt aan super lichtvoetig, maar kracht gaat er wel samen met enorme complexiteit. Dan mag het best. En denk erom dat Henschkes wijnen zich ook goed kunnen ontwikkelen op fles. Zie de Keyneton Estate Euphonium ‘04, een blend uit Barosas van shiraz met aanvulling van 30% Bordeauxdruiven. Australië op z’n Europees.  

Champagne

Nieuw uit de Champagne is het domaine Lancelot-Pienne in Celles sur Ource. Nooit van gehoord? Het ligt in de Côte des Bar, alias de Aube, het gedeelte van de Champagne even voorbij Troyes. Bij Lancelot-Pienne werkt men graag en veel met pinot noir, maar zonder malo. Dat resulteert uiteraard in een heel uitgesproken, crispy stijl. In de Millésimé ’99 een duidelijk pinotkarakter met de nodige vulling. De uitzondering op de regel is de Blanc de Blancs Montre-Cul (!), een champagne voor liefhebbers van het strak minerale werk. Vloeibaar krijt als het ware. 

Duitsland

In Duitsland uiteraard een glansrol voor Riesling. Als het dan ook nog gaat om een versie met een naam die naar een gesteente verwijst, dan weet je op voorhand dat je louter mineraalheid in het glas hebt. De wijn in kwestie is de Forster Riesling trocken ‘Basalt’ ’09 van wijngoed Georg Mosbacher in de Pfalz. Het is een assemblage van drie Erste Lagen in Forst, zo’n beetje het Vosne-Romanée van de Pfalz. Een en al spanning en zindering.

Italië

Italië geldt als een eigenzinnig wijnland. Het is een garantie voor wijnen met een uitgesproken persoonlijkheid. Voorbeelden daarvan komen uit Trentino, in het tamelijk hoge noorden van Italië, in de vorm van enkele markante witte wijnen van het duo Mario Pojer e Florentino Sandri. Twee fanataci in prettige zin. Trefwoorden: karakter! De herkomstbenaming IGT Vigneti delle Dolomiti is toepasselijk, want de wijnen komen van hellingen af. Wat blijkt een Müller-Thurgau ‘Vgna Palai’ ’08 dan ineens verrassend te zijn. Of de Sauvignon Blanc ’09. Cépagwijn met Terroir. Nieuw is de rode vino liquoroso Merlino, gemaakt van lagrein uit 2007 waarvan de gisting gestopt werd met een gerijpte brandy uit 1993. 

Al even markant zijn de wijnen van Elisabett Foradori, de koningin van de Teroldego Rotaliano. Zo’n door en door Italiaanse wijn.

Overtreffende trap, met wat meer hout, is de Granato. Plaatjes.

Spanje

Uit Spanje zou ik allereerst de Rioja’s van Bodegas Muga willen noemen.  Niks nieuws hier, maar wel continuïteit op een voorbeeldig niveau. Wijnen met inhoud en concentratie, maar zonder het minste of geringste spoortje van gekunsteldheid of vals hout. Prima Reserva ’06 als ‘instapwijn’, crescndo met Selección Especial ’05 en ’04. Rioja in optima forma. Over prestigecuvées als Prado Enea, Torre Muga en Aro hebben we het dan nog niet eens gehad.

Over naar Catalonië. Mijn coup de coeur gaat daar naar de DO Montsant en de Cellers de Capçanes, die o.a. voor een assemblage (cabernet en garnacha cariñena en tempraillo) Monstsant ‘Costers del Gravet’ ’07 tekent. Wat een heerlijke, totaal bevredigende wijn is dat. Puur, vullend, evenwichtig. En waar voor je geld.

Zwitserland

Last but not least, wijnen uit Valais. Gelet op hun zeldzaamheid is het misschien maar beter dat ze verre van trendy zijn. Maak alleen niet de vergissing ze daarom te onderschatten. Dit zijn wijnen die je niet in een eetcafé mag verwachten, maar wel bij sommeliers met kennis van zaken. Zie wijnen zoals die van Claudy Clavien uit de omgeving van Sierre.. Bij wit gaat het Fendant, Petite Arvine en Païen, bij rood om Cornalin. Hubrecht Duijker vergeleek ooit eens wijnen uit Südtirol met gebottelde berglucht, en verdraaid, die gewaarwording heb je hier ook. Finesse, zuiverheid en, niet te vergeten, originaliteit ten top. Letterlijk en figuurlijk.

www.wijnimportbart.nl

René van Heusden

Foto: Henk Bart. 

Het leven in wijnland is vol verrassingen. Net wanneer je de indruk hebt alles wel zo’n beetje gezien, geproefd en meegemaakt te hebben, word je geconfronteerd met zaken die je niet voor mogelijk zou houden. Nu eens van de aller aangenaamste soort, dan weer van de hoogst onaangename soort. En ook wel eens ronduit bizar.

Het leven in wijnland is vol verrassingen. Net wanneer je de indruk hebt alles wel zo’n beetje gezien, geproefd en meegemaakt te hebben, word je geconfronteerd met zaken die je niet voor mogelijk zou houden. Nu eens van de aller aangenaamste soort, dan weer van de hoogst onaangename soort. En ook wel eens ronduit bizar.

De schaamte voorbij 
Derrick Neleman, de baas van By the Grape, is nooit te beroerd om ideetjes te lanceren. Of die allemaal even overtuigend zijn, doet er hier niet toe. Zoals bekend kan eenieder die zijn nek durft uit te steken op commentaar en kritiek rekenen. Dat overkwam onze filmpjes makende Zutphense held dus ook, nu hij zich wenst op te werpen als Grote Vernieuwer van Nederwijnland. Alleen kwam die kritiek uit de verkeerde hoek en was ze op een dusdanig laag bij de grondse toon geformuleerd – à la het karatevoetbal van Nigel de Jong – dat je je afvraagt wat de bedenkers ervan bezield kan hebben. Het ging namelijk om de twee grootste Luchtbakkers die ons vaderland telt. Beide met ladingen ranzige boter op het hoofd, maar toch o zo overtuigd van hun eigen morele superioriteit en importantie voor de Mensheid. Een anekdotisch minderheidsstandpunt, dat wel. Afgaande op de van giftige jaloezie en vreugdeloosheid druipende toon staan beide ‘heren’ kennelijk stijf van de rancune. Ze zouden er goed aan toen eerst eens de balk uit eigen oog te verwijderen alvorens te mokken over splinters bij anderen. Nooit gedacht dat volwassen (?) mensen zo diep kunnen zinken. Het heeft er alle schijn van dat azijn en vitriool ze beter smaakt dan wijn. Wat een deprimerende antireclame, zij het dat er in de duisternis toch één lichtpuntje te bespeuren viel…

ML als Don Juan! 
Lieve lezeressen, neem voor het lezen van het vervolg eerst even een krachtig kalmeringstabletje in! Immers, in een van die deerniswekkende anti-Nelemangeschriften troffen wij een onverwacht geestige typering van ons zelf aan waarvan wij met onverholen trots en een besmuikte glimlach kennisnamen. ML zou namelijk staan voor… Master of Libido! Groots. Of: hoe we JB voor één keer op een frivoliteit konden betrappen. En op projectie van eigen onlustgevoelens op zijn heimelijke idool? Nederig als wij zijn, zouden we echter willen suggereren dat hij deze mooie eretitel beter aan zijn enige sympathisant op het ondermaanse had verleend, de vliegenier met die jeugdige ‘assistente’. Nog een tip aan onze zelfbenoemde taalvirtuoos: gebruik voortaan een deugdelijke spellingcontrole om een woord als ‘gein’ correct te spellen. Dus niet als ‘gijn’! Symbolisch voor het denkniveau van de auteur? Overbodig te melden dat wij onze nieuwe benaming voortaan op waardige wijze zullen dragen. Grrrrrrrrrrrr! Het aantal adhesiebetuigingen van onze vriendinnen was alvast overweldigend.

Opwindende accessoires 
In onze nieuwe hoedanigheid van Alfaman en ervaringsdeskundige inzake lusten waren wij onlangs uitgenodigd bij een exclusieve presentatie van prikkelende wijnaccessoires in de Roberta’s Hoeve te Rotterdam-Kralingen, dat opmerkelijke adres waarover wij in de afgelopen editie van deze veelgelezen rubriek al konden berichten. De presentatie was gewijd aan prototypes van sexy wijnzakken naar ontwerp van de vermaarde lingeriekoningin Marlies Dekkers. Wij hebben zelf ooit van enige bewonderaarsters – tja, dat komt nu eenmaal vanzelf met het ML-schap – een decent bedekkende, maar wel accentuerende zwempantalon van voornoemde ontwerpster ten geschenke gekregen. In een voor dit soort zaken gevoelig land als Brazilië hadden we daar geweldig succes mee. Dit echter terzijde. Wijnzakken dus. Nerdische blindproeverijen worden met deze accessoires, hoewel ze verhullend lijken, opwindende spelletjes vanwege de suggestieve uitstraling ervan. In plaats van strippoker zouden de talloze geperverteerde geesten in wijnland al eens voorzichtig kunnen gaan nadenken over stripproeven door flessen te ontdoen van hun pikante omhulling. Over wijn als emotie gesproken! En ook jongeren zal dit aanspreken. Wanneer wij het Productschap Wijn een gratis advies aan de hand mogen doen: vergeet al die povere nominaties (zoals scheve flessen die bij vrouwen emoties moeten oproepen…) voor de Wijn Marketing Awards. Marlies verdient de prijs!

Cava aan zee 
ML was al weer een tijdje geleden te Scheveningen. Nee, niet om daar met vertoon van gouden kettingen op weelderig krullend zwart borsthaar bij een coole beach club – ook wel bekend als strandtent – te loungen en chicks te scoren, maar voor een gratis warme maaltijd met select publiek in restaurant Kandinsky van het Kurhaus. Nette zaak. Dit in het kader van een cavapartijtje georganiseerd door pr-juffrouw Ghislaine Melman voor Vinos de España. Voor zo ver u de lifestylebladen niet volgt, cava is in. Als opvolger van de slappe meuk genaamd prosecco. Soit. Niet dat cava in onze door die en gene als elitair bestempelde optiek nu helemaal het einde is, maar het is wel een stap in de goede richting. Cava bruist echt, komt volgens de ‘klassieke’ methode aan zijn belletjes, smaakt droog en wordt goddank niet voorzien van lullige & nergens toe dienende touwtjes om de nek van de fles. Het enige zwakke punt is dat het geen champagne is. Cava dus. Waarvan aangetoond diende te worden dat het een puike wijn voor bij de maaltijd is. Welnu, dat hadden we in het culinaire paradijs Catalonië al eens proefondervindelijk mogen vaststellen, dus konden we ons concentreren op belangrijker zaken. Zoals wie wel en niet mocht aanzitten bij het avondmaal. Een soort Kremlinologie, maar dan voor Nederwijnland. Of in termen van motorbendes: wie zou er in bad standing verkeren? 
We ontwaarden tijdens de proeverij voor het diner zowel jonge hond Neleman – met cameraman om een filmpje te maken – als de twee zure mannen die tegenwoordig strontjaloers op hem zijn. Een ervan maakt trouwens ook filmpjes. In tegenstelling tot jongeheer Neleman bleken ze niet mee te (mogen) eten… Aha! Namens Kandinsky namen de onverwoestbare chef Koos van Noort en sommelier Dirk Dijkstra de honneurs op uitstekende wijze waar door met goed doordachte combinaties voor de dag te komen. Maar, Dirk, voortaan liever niet meer zeggen wat de gebruikte races voor de assemblage van een wijn zijn. Dit detail echter terzijde. Als onbetwiste ster van de avond ontpopte zich Alicia Martinez Rolland. Zelden zo’n elegant vinos schenkende sommelière aan tafel gehad. (ML 15/20)

Grand Départ met chocoladehagelslag… 
Sinds kort zijn wij, na dertien tropenjaren in het zuidelijke buitenland, inwoner van de enige echte stad van Nederland, door volksschrijverGerard Reve ooit omschreven als ‘de grote havenstad R.’ Men houdt daar van grootse projecten. Zoals de start van de Tour de France 2010, alias Le Grand Départ. Een Frans getint feestje, ook al zullen waarschijnlijk maar weinig Rijnmonders de taal van Molière beheersen. Van Sopexa’s Michèle Laîné kregen we namens het Syndicat de Bordeaux & Bordeaux Supérieur een uitnodiging om dit Grand Départ als VIP bij te wonen. Hoewel wij zelf niet snel een rijwiel zullen bestijgen, aarzelden we geen moment om ja te zeggen. Er stond immers ook een lunch op het programma! 
Stralend weer, prima stemming, net publiek op de Erasmusbrug, onder wie Ivo Opstelten. Gelet op de aan ons toegeschreven libidineuze gevoelens hadden we Michèle graag als een ware Tourmiss op stiletto’s en gehuld in een strak gesneden geel jurkje gezien, maar helaas. We moesten het stellen met haar collega Mark Everstein. Prima kerel, sympathiek zelfs, maar voor een vrouwvriendelijke Master of Libido tellen natuurlijk heel andere zaken. Als Master of Lunch hadden we een nogal aparte ervaring. De lunch bleek namelijk extreem on-Frans. Met sneetjes brood, plakjes kaas en chocoladehagelslag… Un peu bizarre. (ML ??)

… maar zonder champagne 
Nog steeds het partijtje rond het Grand Départ. Wij meenden in onze naïviteit dat de ontvangst gepaard zou gaan met champagne à volonté. Reims en Epernay waren dit jaar immers etappeplaatsen in de Tour. Maar nee, er werd eerst koffie en later prosecco geschonken.Au secours! Everstein kwam met een fles Frans fris, die kenners in het gezelschap – onder wie wijnhandelaar en NGS-coryfee René Persoon – op afstand feilloos meenden te herkennen als champagne van Krug. Sopexa leek zich met deze van verfijnde smaak getuigende geste onsterfelijk te gaan maken en een positie hors catégorie te verwerven, maar wederom: helaas. Het bleek geen Krug, maar Crémant de Bordeaux te zijn. Lichte deceptie toch wel. Maar goed, aan de Sopexatafel in het gastvrijheidpaviljoen viel tenminste nog serieuze wijn te proeven en te drinken, ter beschikking gesteld door de Bordelais. De overige VIP’s konden alleen maar prosecco laten bijvullen. Als het nu nog gastronomisch inzetbare cava was geweest…

Lekker Limburg 
Of we behalve aan het uitleven van onze lustgevoelens ook nog aan het genieten van fijne middagmaaltijden op koste van derde partijen in gunstig bekendstaande etablissementen zijn toegekomen? Wel wis en waarachtig. Met niemand minder dan Otto Lenselink bijvoorbeeld. 
Ons rijk besprenkelde lunchinterview met deze echte Master of Libido op het wondermooie terras van Amice in Loosdrecht is te lezen in nummer 5 van uw Lijfblad. 
Ook noemen we in dit kader graag Da Vinci in Maasbracht, waar wij met Claudia van Dongen, grand lady van het vaderlandse wijncursusgebeuren, een beschaafd vorkje prikten. We vielen er met onze neus in de boter, want chef Margo Reuten en maître Petro Kools bleken in topvorm te steken. Super verfijnde gerechten, perfecte wijncombinaties, de zomer op het bord en in het glas. Prachtig! Zo goed hadden we er nog niet eerder getafeld. Laten westerlingen dus niet bekrompen klagen dat het zo ver zou zijn naar Midden-Limburg. In tegendeel, Maasbracht vaut le voyage! (ML 18,5/20) En o ja, wat werd er een verrassend mooie mousserende Riesling geschonken. Van Aldenborgh, een producent in het Zuid-Limburgse Eys. Er zijn in Nederwijnland gelukkig ook nog volop vrolijk stemmende zaken te beleven!

Tot slot 
We sluiten in opgewekte stemming af. En wel met een gelukwens aan wijnhandelaar Mick Kooistra (Horizon Wines). Na ampele bedenktijd is hij wederom in het huwelijksbootje getreden, nu metMerlijn die al enige jaren zijn levensgezellin was. Hoera!

René van Heusden ML

Op de foto, van boven naar beneden en van links naar rechts: Derrick Neleman, (decoratieve wijntasjes van) Marlies Dekkers, Ghislaine Melman, Alicia Martinez Rolland , Grand Départ, Ivo Opstelten, Mark Everstein, Claudia van Dongen, René Persoon en Dick van Baren, menu van Margot en Mick Kooistra.