Op 1 augustus 2006 liet ex-marineofficier (!) Ghislaine Melman haar eigen pr-bedrijfje registreren bij de Kamer van Koophandel. Een mooi alibi voor een partijtje in de vorm van een receptie op exact dezelfde datum om het 10-jarig bestaan van Melman Communications te vieren. Je moet maar durven, zo midden in de vakantietijd.
Zomertijd, komkommertijd? Niet voor Wine Society! Geen vakantie derhalve, wel een dagje naar Parijs om daar eindelijk eens de verantwoord bereide groentegerechten van Alain Passard in diens *** L’Arpège te gaan nuttigen. Met een fijne jubileumbonus in het vooruitzicht kan dat er wel af. Maar dit terzijde. Wat gebeurde er recentelijk zo al in Nederwijnland? Veel, zij het helaas niet altijd in gunstige zin.
Wijnschrijvers, wat doen die lui eigenlijk behalve hun alcoholisme camoufleren en sublimeren? Het is een vraag die menigeen zich stelt. En terecht. Lang uitslapen, snoepreisjes maken, aan en in zwembaden liggen, dagelijks gratis sterrenmaaltijden genieten, openen van enveloppen met inhoud? De werkelijkheid is genuanceerder.
Wat is het wijnleven toch mooi wanneer je als Master of Lunch op vooraan mag zitten bij sommelierwedstrijden waar de vonken er van afvliegen. En al evenzeer bij daarmee samenhangende activiteiten waarbij beoordeling van de doordrinkbaarheid van grote wijnen centraal staat. We mochten dat onlangs weer eens ervaren, in Bordeaux en ’s-Hertogenbosch.
We beginnen deze aflevering van Wine Society in restaurant Parkheuvel in Rotterdam; al jarenlang een van onze favoriete bestemmingen. Niet alleen omdat je er dankzij de kookkunst van patron-cuisinier Erik van Loo vorstelijk eet, maar ook omdat er mensen in de bediening lopen die precies weten hoe ze het een champagneminnende Master of Lunch extra naar de zin kunnen maken.
Eigenlijk waren wij helemaal niet van plan om naar de proeverij van de Union des Grands Crus de Bordeaux (UGCB) van dit jaar te gaan. Niet omdat wij a priori iets tegen grands crus zouden hebben, maar omdat het gepresenteerde jaar 2013 bij ons weinig enthousiasme teweegbrengt. Totdat wij een discreet bericht ontvingen dat bij deze gelegenheid de Grote en Geliefde Leider, Gids en Roerganger van Perswijn, Hoofdredacteur Ronald de Groot, een prestigieuze onderscheiding in ontvangst zou mogen nemen. Dan zet je dus direct alles om wat je al in je agenda had staan en neem je al die meuk uit Bordeaux voor lief.
Van donderdag 25 februari tot en met zondag 28 februari j.l. vond in het prachtige Palácio da Bolsa in het oude, behoorlijk vervallen maar zeer zeker sfeervolle centrum van Porto (Portugal) voor de dertiende maal Essência do Vinho Porto plaats. Dit is een drukbezocht wijnevenement, waar vele van de gevestigde Portugese topproducenten aan deelnemen.
Al dertig jaar lang importeert DGS in Nederland de wijnen van Plaimont Producteurs, de grootste en meest innovatieve coöperatie van het Franse Zuidwesten. Om dit heuglijke feit luister bij te zetten werd voor het eerst in de geschiedenis de verkiezing van de assemblage van Le Faîte, de signatuurwijn in rood en wit van Plaimont en vlaggenschip van de appellation Saint-Mont, buiten de eigen streek gehouden. Plaats van handeling: het historische stadhuis van Gouda. Uiteraard was Wine Society van de partij!
De bepaling van de uiteindelijke assemblage van Le Faîte gebeurt al sinds 19 jaar door een publieksjury enerzijds en enkele parrains (peetvaders) anderzijds, waarbij beide partijen goed zijn voor 50 procent van het eindoordeel. Slimme publiciteit, want iedereen in de zaal krijgt de indruk mee te beslissen, hoewel dat in feite slechts marginaal het geval is. Gevraagd worden als parrain is nog beter, want die eer is alleen weggelegd voor de allergrootsten binnen het Europese wijnuniversum. Vandaar dat in 2011 ook ML deze functie mocht vervullen. Dat betekende een aller-aangenaamst uitje naar de Gascogne, met behalve wijn ook foie gras, confit de canard, cassoulet en armagnac à volonté. Zo zien wij dat graag.Maar los daarvan, dat Plaimont is gewoon een onwaarschijnlijk sympathiek bedrijf. Als iedereen in zo innovatief was ingesteld, was er in dat land niets te klagen. Plaimont is letterlijk en figuurlijk geworteld in de Gers, maar tegelijk gericht op export. Heel knap wanneer je bedenkt dat men moet werken met een terroir dat zijn beperkingen heeft en druivenrassen waarvan romanticus Nicolaas Klei weliswaar ooit opgewonden raakte, maar die wel een uitgebreide gebruiksaanwijzing hebben en die alleen bestaansrecht kunnen claimen wanneer bij de verwerking ervan alle kaarten op kwaliteit gezet worden. Voor Wine Society is technisch geneuzel over die wijnen – Plaimont maakt er tientallen – echter geen prioritair aandachtspunt. De vraag die er werkelijk toe doet is deze: hoe was het gesteld met de Beleving? Was Le Faîte een beetje fête?
Krasse knarren en VIP’s
Ja, het was een feestje. Ondanks een paar schoonheidfoutjes. De parrains van dit jaar waren alvast twee persoonlijkheden van de buitencategorie: Pim Nolen, medeoprichter van DGS en André Dubosc, de man die Plaimont heeft grootgemaakt. Een soort Stadler & Waldorf, de twee krasse knarren uit de Muppet Show. Met de aantekening dat Pim Nolen, ondanks zijn pensionering sinds afgelopen jaar weer medeaandeelhouder, er tegenwoordig bijloopt als een ware Adonis. Dit echter geheel en al terzijde.
-300.jpg)
Over de Nederlandse genodigden, naast het contingent van Plaimont zelf, hadden ze bij DGS goed nagedacht. Want zeg nu zelf, hoe vaak zie je zelfstandige wijnwinkeliers uit Eemnes of Middelburg en inkoopster Alexandra Pouderoijen van Jumbo bij elkaar? Of zowel de huisbankier van Delta Wines (waaronder DGS valt) en de Hoofdredacteur van Perswijn – een man die gewoonlijk toch niet graag vroeg uit bed komt voor een proeverijtje dat zich buiten zijn eigen proefkelder afspeelt – in een en dezelfde jury?Het zegt wel iets over DGS dat mensen van zulke uiteenlopende pluimage op maandagochtend keiharde tanninemonsters en wel erg levendige witte komen proeven waarbij het ‘lekker’ in dit prille stadium van vat- of tankmonster nog ver te zoeken is. Wijnen die, ook wanneer ze wat rijper zijn, een mens doen verlangen naar vette en hartige zaken. Daarmee zijn we bij het belangrijkste punt aangekomen, het eten.
De ‘Faîtiviteiten’ begonnen al op zondagavond met een warme maaltijd voor de buitenlandse gasten in restaurant De Prins van Terbregge in de periferie van Rotterdam. Een in menig opzicht apart etablissement, zo veel mogen we wel zeggen. Waar wijlen koning Boudewijn der Belgen, le roi triste, vanaf de muur op je neerkijkt. Blijkt dat de eigenaar ooit in Brussel op school heeft gezeten. Een wijngek trouwens die, schrik niet, zo’n 200 wijnen per glas aanbiedt!
-300.jpg)
Als Master of Lunch letten we natuurlijk vooral op de gastronomische verrichtingen. Foie gras, toch het signatuurproduct van Gascogne en de Sud-Ouest in het algemeen, ontbrak helaas jammerlijk, maar dat werd enigszins gecompenseerd door een weliswaar klein maar fijn mondvermaakje waarin serieuze truffel verwerkt was. En door aantrekkelijke jongedames in de bediening die snel begrepen dat ze ons niet telkens hoefden te vragen of ze mochten bijschenken. Inderdaad, zo zien we dat graag.Het eten? Mwa. Wat doen bolletjes ijs bij hartige onderdelen van het varken? Aparte combinatie, zeggen we dan. Zeker omdat er rode wijn bij geschonken werd. Ook apart is dat er kruidenboter gebracht werd, hoewel mijn charmante tafelbuurvrouw Clara van Otterloo, werkzaam bij Deltadochter Coenecoop, toch echt om gewone boter gevraagd had. Maar wat klagen we? De Château de Sabazan 1998 was geweldig. Een prachtig gerijpte Saint-Mont die het tegen cru’s uit de Médoc kan opnemen. Mits blind geserveerd.
In Gouda kregen we na de proeverij dan eindelijk de langverwachte foie. Van eend, want Gouda is geen Gers. De verhouding brood-foie had iets meer in het voordeel van de foie mogen zijn, maar daar zeuren we verder niet over. Te meer omdat de lunch, ondanks de sfeervolle gewelfruimte onder in het stadhuis, die naam nauwelijks waardig mocht zijn.
%20%26%20Andre%20Dubosc%20(Plaimont)-500.jpg)
Om te beginnen was het een zogeheten staande lunch, met zelf opscheppen. Staand eten dient in onze optiek beperkt te blijven tot het nuttigen van mondvermaakjes bij het aperitief. Een lunch dient daarentegen zittend uitgevoerd te worden. Met bediening. En met decente gerechten op het bord. Kantinevoedsel uit grote bakken verdient dat predicaat niet. Hoe je een Faîtemaal moet aanpakken hebben ze in Frankrijk toch beter begrepen. Zo’n kale salle des fêtes neem je dan voor lief. Alleen krijg je daar dan weer geen fijne Goudse stroopwafel bij de ochtendkoffie aangereikt door niemand minder dan CEO Joris Snelten!
Kortom, het was een heugelijk evenement dat volop stof tot nadenken bood. Met een stevige Franse toets, maar in essentie Hollands. Zeer Hollands.
Op een zelfs naar Nederlandse begrippen bijzonder sombere januarizondag vierde Brand Wijnimport in Leiden zijn 40-jarig bestaan. Op stralende wijze, met een hartverwarmende proeverij van Italiaanse topwijnen en een lunch waarbij de reclamemakers van Bertolli hun vingers zouden aflikken wat betreft ‘authentiek Italiaanse’ convivialità.
Met de gasten aan lange tafels, gerechten zonder poespas van de Italiaanse kokkin Antonella Barbella en volop wijnen van drie producenten van het eerste uur. Die waren vertegenwoordigd door Valter Fissore namens Elvio Cogno (Barolo), Paolo De Marchi namens zowel Isole e Olena (Chianti Classico) als Proprietà Sperino (Lessona) en Serena Contini Bonacossi voor Tenuta di Capezzana (Carmignano). De uitnodiging beloofde taferelen die aan Federico Fellini zouden doen denken – La dolce vita? –, maar ik houd het liever op Ettore Scola. Het was wat mij betreft namelijk Una giornata particolare. Met in de hoofdrol, bescheiden als altijd, de man die door zijn Italiaanse relaties aangesproken wordt als ‘Wiep’.
Brand Wijnimport is een wijnhandel waarvan er op zijn zachtst gezegd geen dertien in een dozijn gaan. Het bedrijf ademt namelijk een bijna niet-commerciële sfeer. Sterker nog, menigeen die voor het eerst bij oprichter en naamgever Huib Brand in de winkel kwam, kreeg wel eens de indruk dat hij zijn wijnen eigenlijk met een zekere tegenzin verkocht en zijn flessen – wegens doorgaans ernstig lekker – liever voor zichzelf hield. Om ze te koesteren. Ik zelf durfde het begin jaren ’80 niet eens aan om naar binnen te gaan in Huibs eerste zaakje aan de Leidse Kloksteeg. Had ik toen maar beter geweten wie die ietwat mysterieus ogende man was…Wie zich niet liet afschrikken, kwam uiteindelijk in aanraking met prachtige Italiaanse wijnen en een bedrijf zonder flauwekul, maar wel met een hoog liefhebbers-onder-elkaar-gehalte. Beschaafd. Zo is het nog steeds. Heerlijk anders, maar daarom ook nog altijd iets te onbekend in Nederwijnland. Bij restaurateurs en sommeliers bijvoorbeeld. Wegens té bescheiden en ingetogen? Aan de jonge garde om daar wat aan te gaan doen.
Brand Wijnimport werd eind 1975 officieel opgericht. Als een uit de hand gelopen liefhebberij en nog zonder nadrukkelijke specialisatie in Italië. Voor la storia citeer ik graag de tekst van Huib Brand zelf in het programmaboekje voor zijn jubileumevenement: alleen de koppen zijn van mij. Voor alle duidelijkheid: het Brandverhaal speelt zich af in Leiden – voor Huib kennelijk zo’n vanzelfsprekendheid dat hij dat nergens expliciet in zijn tekst heeft aangegeven. Maar ach, Brand Wijnimport hoort nu eenmaal bij de sleutelstad als 3 oktober met haring en wittebrood, de oudste universiteit van Nederland, korenmolen De Valk en zaagmolen De Heesterboom. Aan de voet van die laatste bevindt zich tegenwoordig de winkel.
“Omstreeks 1970, ik was tegen de dertig, was ik langzamerhand uitgekeken op bier en begon ik wijn lekker en interessant te vinden. Die interesse leidde al gauw tot reisjes naar wijngebieden; samen met Pauline Donkersloot bezocht ik Bourgogne en andere gebieden in Frankrijk en vervolgens ook in Italië. Door ons werk in het onderwijs hadden we daarvoor alle tijd in de lange vakanties. Natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke: we namen wijn mee naar huis, soms ook voor vrienden. Toen het er in 1975 op leek dat ik wijn zou gaan leveren aan een groothandel, liet ik in december 1975 Brand Wijnimport inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Van de leveringen aan die groothandel is nooit iets gekomen, het bleef bij kleinschalige verkoop aan een vriendenkring, die wel geleidelijk groeide.
De verkoopformule was die van een postorderbedrijf, ik verzond nieuwsbrieven zoals tot nu toe gebeurt. Vanaf 1981 lagen de wijnen, geïmporteerd uit Frankrijk, Italië en Spanje, te koop in een winkeltje aan de Kloksteeg, een paar jaar later in een pakhuis aan de Sint Jacobsgracht.”
“In 1983 had ik een belangrijke ontmoeting. Paolo de [sic] Marchi van Isole e Olena in Chianti was bij een presentatie in het Hilton Hotel in Amsterdam, nota bene van Piemontese wijnen. Hij was meegekomen met een vriend uit Barolo. In zijn hotelkamer gingen we stiekem zijn Chianti proeven. Hetzelfde jaar zocht ik hem op in Toscane. Dat was het begin van een lange reeks bezoeken aan Isole. Er was eenvoudige woonruimte over en we brachten er al gauw alle vakanties door. Ik ging mij verdiepen in Toscaanse wijn en Pauline begon vakantiewoningen op wijngoederen te verhuren. Het was de begintijd van het agriturismo. In 1988 verliet ik het onderwijs, in 1991 verscheen mijn boek over de wijnen van Toscane.”
“Een grote verandering was de verhuizing van de Jacobsgracht naar de Haagweg. In de oude houtloods waar Jaap en Willem Noordman in 1934 hun wijnhandel waren begonnen, was ruimte over die ik kon huren, met als afspraak dat ik alleen Italiaanse wijn zou aanbieden. Noordman hield de rest van de wereld. Dit ongebruikelijke concubinaat van twee wijnhandels onder één dak heeft tot nu toe standgehouden. In 2002 kwam Joris Kleijs, zoon van de eigenaar van Noordman [de markante Anton ‘waarom doe ik dit?’ Kleijs, RvH], mij assisteren. Vanaf het begin toonde hij een grote interesse in Italiaanse wijnen en ging hij mee op inkoopreizen.In 2006 werd Brand Wijnimport een vennootschap met Joris als medevennoot. Al gauw had hij de hele dagelijkse leiding, zeker sinds in 2007 de oude houtloods was gesloopt en wij verhuisd waren naar het huidige adres, bij de molen. Natuurlijk zijn er dingen veranderd, maar wat is er ook veel gebleven; leveranciers van uitstekende wijnen als Cogno, Isole en Capezzana en veel trouwe, waarderende klanten.”
Graag wil ik nog iets kwijt over Huib persoonlijk. Ik ken weinig handelaren met een vergelijkbare bescheidenheid en terughoudendheid als het gaat om (zelf)promotie. Dat is zeldzaam geworden in een tijdsgewricht waarin hele volksstammen – ook in wijnland – dagelijks urenlang bezig zijn zichzelf aan te prijzen via zogeheten ‘sociale media’, geobsedeerd als ze zijn om toch alsjeblieft maar gevolgd te worden en om ‘likes’ te verzamelen. Publiciteit? Veelzeggend genoeg was in Leiden geen verslaggever van het Stan Huijgens Journaal te bekennen, maar alleen echte liefhebbers.Nog een opmerkelijke, heden ten dage ondergewaardeerde eigenschap van de jubilaris: eruditie en brede belangstelling. Ook op wijngebied, want zijn blikveld is allesbehalve tot Italië beperkt – de ware specialist is immers een generalist. Dat blijkt wel wanneer hij weer eens onbaatzuchtig kelderschatten met gelijkgestemden deelt. Commercieel is dat niet, fideel zo veel te meer. Kortom, Huib is wars van bla, bla, bla, bla, maar gelooft wel in la grande bellezza.Felicitazioni!
Brand Wijnimport
Haagweg 77, Leiden
