Nieuws

Door Fransen wordt wel eens meesmuilend opgemerkt dat in Frankrijk veel ophef wordt gemaakt over het destilleren van overschotten, terwijl ze in Spanje geruisloos zouden worden weggewerkt, zonder dat er een haan naar kraait. Toch zou het geen kwaad kunnen als de Fransen een goed zouden nadenken over het Spaanse voorbeeld. Want in 2007 steeg de Spaanse wijnexport met bijna 7 procent in volume en zelfs 12 procent in waarde.
Door Fransen wordt wel eens meesmuilend opgemerkt dat in Frankrijk veel ophef wordt gemaakt over het destilleren van overschotten, terwijl ze in Spanje geruisloos zouden worden weggewerkt, zonder dat er een haan naar kraait. Toch zou het geen kwaad kunnen als de Fransen een goed zouden nadenken over het Spaanse voorbeeld. Want in 2007 steeg de Spaanse wijnexport met bijna 7 procent in volume en zelfs 12 procent in waarde. Dus zo gek is het nog niet, om zonder veel omhaal te werken aan export en kwaliteit.

Wat Franse wijnboeren niet goed beseffen, is dat het voortdurende gedemonstreer, geklaag en het geroep van ach en wee je imago als wijnland geen goed doet. In het buitenland ontstaat voortdurende de indruk dat het niet goed gaat, of dat nu waar is of niet. Dat in Spanje misschien meer wijn naar de stokerijen gaat, is gewoon geen issue. Daarnaast is in de Spanje de samenwerking tussen overheid en wijnproducenten oneindig veel beter. Het ministerie van Landbouw heeft vorig jaar een plan in werking gezet om de wijnexporten te stimuleren, Estratagia 2010. Zo doe je dat. In Frankrijk hebben de moraalridders van de alcoholbestrijding de overhand –zie de vonnissen die de laatste tijd zijn uitgesproken tegen artikelen over wijn, zelfs in reguliere kranten en tijdschriften, die door de rechter als ‘reclame voor wijn’ werden bestempeld, en hadden moeten worden voorzien van de aanduiding dat misbruik van wijn schadelijk is.. enzovoort. Tja.

Terug naar Spanje. Omdat de stijging van de waarde die van het volume overtrof, steeg de gemiddelde prijs naar € 1,20 per liter. Nog heel laag trouwens, maar goed. Met dank aan onder andere de Engelse wijnimporten, die een stijging lieten zien van ruim 5 procent in volume en bijna 10 procent in waarde. De export naar de V.S. steeg zelfs met bijna 20 procent in volume. Mousserende wijnen waren nog het meest in trek, met een plus van bijna 30 procent! Dat gaat lekker. In zijn totaliteit zeggen de cijfers dat vooral de exporten op fles zijn gestegen, van appellationwijnen, dus de duurdere en beter wijnen van Spanje, en dan vooral de cava’s.

< Stuur deze pagina door >

Reizen is romantiek tegen beter weten in. Dat weten ze bij Slow Food ook. Voordat hun reisgids Barolo en barbaresco. De Langhe en zijn grote wijnen echt van start gaat, worden alle illusies die de lees-reiziger nog zou kunnen koesteren over dit gebied hem op twee pagina’s vakkundig ontnomen.
Reizen is romantiek tegen beter weten in. Dat weten ze bij Slow Food ook. Voordat hun reisgids Barolo en barbaresco. De Langhe en zijn grote wijnen echt van start gaat, worden alle illusies die de lees-reiziger nog zou kunnen koesteren over dit gebied hem op twee pagina’s vakkundig ontnomen: ‘U mag niet denken dat er nog een kleine, afgelegen trattoria te ontdekken valt, een eethuisje buiten de grote toeristenstromen (…). Stroop ook niet de hoeven af op zoek naar flessen rasechte boerrendolcetto. (…) Denk ook niet dat deze streek behoed is voor speculanten en industriële bouwwoede. (…) Het internationale succes van de wijnen uit deze streek heeft bovendien geleid tot de ondoordachte neiging om overal wijnstokken te planten. Daarbij verdwenen eeuwenoude bosjes en werden ook steile hellingen niet ontzien.’ En zo nog even verder. Met een van clichés geschoonde geest kan de reiziger op weg.

Maar eerst volgen nog twee andere inleidende hoofdstukken. Het eerste daarvan heeft grappig genoeg als bovenkop ‘Rode draad’, maar vormt meer een kluwen, met zinnen als ‘Tot enkele jaren geleden was de mildheid van een barbaresco duidelijk te proeven, en die trok een lange neus naar de allesbehalve milde oorsprong van de bewoners als zoons van het ‘barbaarse woud’ dat een toevlucht bood aan de Ligurische Statiello’s op hun vlucht voor de Romeinse legioenen (de plaatsnaam Asili, bij wijnliefhebbers goed bekend, is daarvoor een aanwijzing)’. Het tweede hoofdstukje gaat over de grote wijngaarden van het gebied en is, mede door een (te) lange uitweiding over de classificatie van 1855, ook al niet erg toegankelijk. Van een reisgids verwacht ik heldere informatie die de zaak snel en in grote lijnen duidelijk maakt. Deze teksten verschaffen meer inzicht in de Italiaanse breinen waaruit ze voortkwamen, dan in de wijnbouw in de Langhe. Wat ook wel weer een attractie op zichzelf is, natuurlijk.

En waar zeur ik eigenlijk over, want vanaf pagina 16 barst de gids in volle glorie los. Er staan vier routes in: (de stadsroute) Alba, van Alba naar Barolo, van Alba naar Castiglione Falletto en van Alba naar Neive. Bij de drie ‘van-naar-routes’ worden ook uitstapjes te voet en op de fiets gegeven, voor onderweg. Het praktische gehalte van de bijgevoegde kaartjes lijkt me tamelijk beperkt. Zo zijn de lettertjes op de stadsplattegrond van Alba piepklein, en zijn de autoroutes nogal globaal aangegeven. De geschreven informatie is echter wel tamelijk uitgebreid, en ach, een goede autokaart of tomtom neem je toch wel mee. Bij elke route én achterin het boek staan lange lijsten van adressen voor koffie, ijsjes, kaas, grappa, truffels, aperitieven, wijnkelders, wijnwinkels, musea, restaurants, slaapgelegenheden enzovoort.

Maar de grootste aantrekkingskracht van deze gids ligt in alle korte en langere teksten over gastronomie, geschiedenis, architectuur (inclusief adviezen als: ‘Loop naar de dubbele rij bomen en kijk maar niet naar de paleizen uit de jaren zestig die als een lelijke franje rond het middeleeuwse gezicht van het pleintje staan’), schilderkunst en natuurlijk wijn, veel wijn. Dit alles geïllustreerd met een ruime hoeveelheid foto’s. Heerlijk om in te bladeren, hier en daar een stukje te lezen en een beetje weg te dromen bij teksten over ‘de vader van de barbaresco’, of over Barolomaker Bartolo Mascarello, die ‘geen barriques, geen Berlusconi’ op zijn etiketten zette. Het kost even tijd om de opzet van het boek te doorgronden. Maar dat past wel bij het onderwerp. En wordt mooi weerkaatst in de tekst ‘De rite van het kaatsen’, over het eindeloos trage en onbegrijpelijke kaatsspel in Alba: ‘een vraag die toeristen verbijsterde, was: waarom doen ze aan sport in de kleren van een ober? Waarop het antwoord luidde: maar wie heeft u gezegd dat dit een sport is?’.

Anda Schippers

Armando Gambera en Serena Milano, Barolo en barbaresco. De Langhe en zijn grote wijnen, Mets & Schilt, vertaald door Jacques Meerman. In de reeks Slow Food-reisgidsen verscheen eerder een gids van Turijn.

< Stuur deze pagina door >

Bio is in. Of liever: in verklaard. Ook in de wijnhandel. Importeur Vinites meende op deze trend te moeten inhaken met een proeverij op 25 februari in Artis onder de noemer ‘To Bio or not to Bio?’ Welnu, het ging vooral om ‘not Bio’ en meer een verkapte assortimentproeverij. Op het randje van het (on)betamelijke?
Bio is in. Of liever: in verklaard. Ook in de wijnhandel. Importeur Vinites meende op deze trend te moeten inhaken met een proeverij op 25 februari in Artis onder de noemer ‘To Bio or not to Bio?’ Welnu, het ging vooral om ‘not Bio’ en meer een verkapte assortimentproeverij. Op het randje van het (on)betamelijke?

Gelukkig had Vinites zelf op voorhand in het proefboekje het begrip ‘bio’ al danig gerelativeerd, want bij nader inzien bleken heel wat producenten geen officiële aanspraak op die kwalificatie te kunnen maken wegens het ontbreken van certificering. Je moet die mensen dus maar op hun blauwe of bruine ogen geloven dat ze ‘natuurvriendelijk’ (?), ‘biologisch’ of zelfs ‘biodynamisch’ bezig zijn. Naïviteit wordt in wijnland echter maar zelden beloond.

Maar soms klopt het ook wel. Wat de biodynamie betreft, voelt menigeen zich wel aangetrokken tot de verifieerbare technische kant van het (bodem)verhaal, maar haakt men af bij pseudoreligieuze zaken als het dynamiseren van preparaten en het begraven van koehoorns. Alleen kom je zo onvermijdelijk wel terecht in een schemerzone wat betreft begripsbepaling.

Met het populairder worden van zogenaamd ‘milieuvriendelijke’ producten zal de duidelijkheid in dezen er naar waarschijnlijkheid niet op vooruitgaan. Laat dat maar aan de commercie over. Zie fenomenen als ‘ecomodellen’ bij automobielen en ‘groene stroom’ die van Franse kerncentrales geïmporteerd wordt. Of de aanleg van ‘oerbossen’…

Ideologisch preciezen inzake biologisch boeren zullen wel met een boog om niet-gecertificeerde groene wijnproducenten heenlopen, maar de rekkelijken onder ons concentreren zich toch in de eerste plaats op wat er nu precies in het glas terechtkomt. En het moet gezegd, ondanks de wel erg dubieuze thematische insteek – dat doen we dus liever geen tweede keer! – viel er in Artis heel wat moois te proeven. Een kleine greep.

Dé revelatie van de dag vond ik Domaine Matassa uit de Roussillon met Vin de Pays des Côtes Catalanes in wit en rood. Matassa wordt gerund door de Australiërs Sam Harrop en Tom Lubbe. Ze werken gecertificeerd biodynamisch. Ja wel. Trefwoorden: stokoude stokken, concentratie, karakter, finesse, verteerbaarheid. En vooral ook drinkbaarheid dankzij de zeer lage pH en dienovereenkomstig levendige zuurgraad in de wijnen. Klasse apart.

Van Bourgogneagent Karel de Graaf, opvallend druk gesticulerend met zijn flessen, proefde ik o.a. een verrukkelijke Givry 2006 van Domaine de la Ferté. Een en al fruit. Van Devillard tweemaal een uitstekende Nuits-Saint-Georges, Domaine des Perdix (village) 2004 en Aux Perdrix (1er cru) 2005. Beide puur, geconcentreerd en levendig. Idem de Vosne-Romanée 2005 van dezelfde producent.

Jacob Duijn vertelde op zijn geheel eigen Nederduitse manier hoe hij sinds 2004 zijn wijngaarden aan het ‘omstellen’ is. Als ik het allemaal goed begrepen heb, streeft hij naar nog meer terroirexpressie in zijn pinot noirs. En meer gebruiksaanwijzing? Zijn Laufer Gut Alsenhof en Jannin 2005 overtuigden niet helemaal. Ze kwamen bijna mediterraan over, met teveel zon en drogende tannine. Met de mineralen zit het wel goed, maar het fruit is zo zo. Volgens Duijn is het een kwestie van tijd en beluchten. Zijn vlaggenschip SD overtuigde wel. Vanaf 2006 draagt Jannin trouwens als wijngaardnaam Sternenberg, SD de naam Engelsfelsen.

Het deed me veel genoegen om Abi Duhr in Nederland vertegenwoordigd te zien. Eindelijk eens een goed Luxemburgs wijngoed. Duhr is naar mijn onbescheiden mening zelfs de beste wijnproducent van Luxemburg en daarmee van de hele Benelux. Al die hobbywijngaardeniers die menen het wiel opnieuw te moeten uitvinden met die oervervelende Johanniters en Solarissen zouden voor de aardigheid eens bij hem op bezoek moeten gaan. Mooie Rieslings Paradäis 2004 en Grevenmacher Fels 2005 in Elzasstijl. Ze lijken helemaal niet op Duitse Moezelrieslings. Ook volle, on-Luxemburgs krachtige pinotwijnen als Pinot Blanc Fossiles, Pinot Gris Paradäis en Chardonnay Château Pauqué.

Tot slot nog enkele verrukkelijke vinos de Jerez van Valdespino. Aangeduid als ‘natuurvriendelijk’. Tja, wat moeten we daar nu mee? Laten we het maar liever houden op ‘mensvriendelijk’. Wegens verrukkelijke kwaliteit. Zie bijvoorbeeld de Manzanilla, de single vineyard Fino Inocente (what’s in a name?) en de hedonistische Oloroso Solera 1842. Ze zijn gelet op de kwaliteit van het gebodene trouwens nog vriendelijk voor de portemonnee ook!

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

Apart slag mensen, die Australische wijnproducenten. Ze weten als weinig anderen hoe je een product ‘in de markt’ moet zetten. Nu ze hun aandachtsterrein eindelijk wat verlegd hebben van het Verenigd Koninkrijk naar het Continent, valt het me bij herhaling op hoe ze winemaking en winemarketing naadloos met elkaar weten te verbinden. En hoe ook wijnmakers zich bewust zijn van wat wijndrinkers willen.
Apart slag mensen, die Australische wijnproducenten. Ze weten als weinig anderen hoe je een product ‘in de markt’ moet zetten. Nu ze hun aandachtsterrein eindelijk wat verlegd hebben van het Verenigd Koninkrijk naar het Continent, valt het me bij herhaling op hoe ze winemaking en winemarketing naadloos met elkaar weten te verbinden. En hoe ook wijnmakers zich bewust zijn van wat wijndrinkers willen. Menig concurrent in Oude en Nieuwe Wereld kan daar een puntje aan zuigen. Succes is dan ook niet uitgebleven. De exportcijfers over 2007 spreken voor Nederland in ieder geval duidelijke taal. Er was het afgelopen jaar sprake van een groei met maar liefst 98% ten opzichte van 2006. Een verdubbeling dus.

Australische wijnproducenten zijn inmiddels wel zo slim genoeg om zich niet langer alleen maar blind te staren op hectoliters. ‘Meer’ is ingeruild voor ‘beter’. In het kader van het meerjarenplan Directions 2025 zijn ze nu aan de slag gegaan met een uitgekiende profilering van diverse typen voor afzonderlijke segmenten van de markt. Differentiatie dus. Australische wijn is niet langer meer simpelweg ‘wijn uit Australië’, maar wordt nader gepreciseerd. In plaats van value for money wordt nu vooral gesproken van added value.

In het kader van Wine Australia Day werden recentelijk in diverse Europese steden presentaties gehouden, waarbij de strategie uit de doeken gedaan werd. Ik was aanwezig bij die in het Duitse Keulen. Het was de verplaatsing meer dan waard, want de sprekers van dienst wisten daar met veel flair – een aangeboren eigenschap bij Australische wijnmensen, zo lijkt het wel – hun boodschap over te brengen. De kern daarvan: Australische wijnen zullen voortaan onderverdeeld worden in vier categorieën met de bijbehorende ‘kernwaarden’: Brand Champions, Regional Heroes, Generation Next en Landmark Australia. Hoewel daarbij soms onderlinge overlapping mogelijk is, is het sterke punt van deze indeling de transparantie ervan. (Zuid-Afrikanen, altijd zo gebiologeerd door de Aussies, zouden daar nog een lesje uit kunnen trekken. Hun idealistische concept van Diversity ontbreekt het immers pijnlijk aan een voor de consument duidelijke indeling van het wijnaanbod!)

Brand Champions zijn de makkelijk toegankelijke merkwijnen voor het grote publiek, zeg maar de instapwijnen voor alledag die via de supermarkt hun weg naar de consument vinden.
Trefwoord: betrouwbaarheid.

Regional Heroes zijn wijnen voor ‘gevorderden’ met een duidelijk herkenbaar regionaal karakter, veelal gekoppeld aan een specifiek druivenras dat in een bepaald gebied erg goed doet. Denk aan Clare Riesling, Hunter Semillon, Coonawarra Cabernet of Barossa Shiraz.
Trefwoord: authenticiteit. 

Generation Next is van toepassing op experimentele wijnen die afwijken van het geijkte werk. Te denken valt aan wijnen van nieuwe druivenrassen – Australië heeft er in totaal een goede 100! – of verrassende blends van ongewone samenstelling.
Trefwoord: innovatie.

Landmark Australia tenslotte staat voor Australië’s klassieke topwijnen, zoals Penfolds Grange, De Bortoli Noble One, Hardy’s Eileen Hardy Chardonnay etc.  
Trefwoord: kwaliteit.

Vooral voor de Regional Heroes lijkt een belangrijke taak weggelegd. Ze worden omschreven als wines from somewhere rather than wines from anywhere. In Oude Wereldterminologie: terroirwijnen. Australië onderscheidt tegenwoordig ruim 60 designated wine regions, maar het is de bedoeling om het aantal daarvan dat op etiketten vermeld wordt te beperken tot een stuk of 15. Dit om ‘Europese’ verwarring te voorkomen. Het valt alleen wel te hopen dat de Australiërs voortaan de specifieke herkomstgebieden consequent gaan vermelden in hun proefboekjes. Dat is nu misschien nog even wennen, maar consequentie in dezen kan geen kwaad.

Tot slot nog één getal om even af te rekenen met mogelijke vooroordelen. Zeker, de Australische wijnindustrie mag dan gedomineerd worden door enkele grote conglomeraten en bijbehorende merken, ze telt ondertussen wel 2000 producenten. Zorgen over diversiteit zijn dus niet nodig.

Voor professioneel geïnteresseerden is een geactualiseerde versie van Engelstalige DVD Australia: World Class met uitgebreide informatie over de Australische wijnbouw beschikbaar. Eerdere versies kunnen via internet geactualiseerd worden.

Voor informatie: europe@wineaustralia.com

René van Heusden

< Stuur deze pagina door >

De Gambero Rosso Italian Roadshow trekt door Europa. Het toonaangevende Italiaanse gastronomische tijdschrift Gambero Rosso organiseert samen met 49 kwaliteitsproducenten een wereldtournee, het circus zette afgelopen weekend in Amsterdam de tent op. Marijn Smit proefde mee, tot zijn tanden er zwart van zagen.

De Gambero Rosso Italian Roadshow in Amsterdam startte zondagavond met een welkomstaperitief bij Vyne, waar enkele wijnmakers konden integreren met wijnliefhebbers, journalisten en personeel van wijnimporteur Vinites. Maandag startte het seminar om 10.30 uur met de eerste van vier flights van 12 à 13 wijnen. De proeverij stond onder leiding van Jan van Lissum, hoofdredacteur van Proefschrift, en de wijnchefs van Gambero Rosso, de heren Daniele Cernilli en Marco Sabellico, die beide weggelopen leken uit een mooi dinertafereel van Francis Ford Coppola. De proeverij verliep geografisch, van noord naar zuid, een selectie van 49 zogenaamde topdomeinen. Friuli niet aanwezig De aftrap was plezierig met een mineralig en zacht mousserend glas Franciacorta Cuvée Annamaria Clementi 2001 van Ca’del Bosco. Tot mijn grote verbazing bleek dit de enige droge witte wijn uit de hele proeverij te zijn. Heel opmerkelijk dat bijvoorbeeld Alto Adige, Soave Classico, Friuli en Collio hier niet aanwezig waren met hun karaktervolle witte wijnen. Piëmonte was ook matig vertegenwoordigd met drie Barolo’s, maar geen Barbaresco. Gaja had helaas een Super Tuscan ingestuurd. De jaargang 2003 kwamen we veel tegen, en dat geeft toch een vertekend beeld van de potentie van dit gebied. Overrijpheid en lage zuren zijn hier, net als in de Bourgogne, het gevolg van langdurige hitte en droogte. De Barolo ‘Lazzarito Vigna Delizia’ 2001 van Fontanafredda sprong er uit, met een tanninestructuur die om nog wat jaren kelderrijping vraagt. Uit Trentino kwam de grootste miskleun van de proeverij: een pinot noir die meer weg had van ranja dan van een fijne terroirwijn. Cavit is de schuldige, en ik raad niemand aan zich hieraan te bezondigen. De Amarone van Serego Alighieri (verre achterfamilie van de grote poëet Dante), onderdeel van het Masi-imperium, mocht er beslist wél zijn. Het jaar 2003 heeft hier geleid tot een volle, rijpe wijn, waar je alleen voorzichtig van moet drinken: dit is geen alledaags slobbertje. Compacte trosjes Toscane begon leuk, met een onbekende lokale druif: de pugnitello, genoemd naar de compacte druiventrosjes, niet groter dan een vuist. Door de van nature lage opbrengsten is deze soort zo goed als uitgestorven, maar gelukkig heeft San Felice er nog enkele hectares van aangeplant staan. De wijn is vlezig met rijke, zoete tannines. Daarna de Vino Nobile di Montepulciano 2005 van Poliziano, het absolute tophuis in deze elegante DOCG. Nog jong, maar wat een belofte voor de toekomst! Fijne zuurgraad en door de kruiden en zacht hout een goede hoeveelheid zwart fruit. Hiermee sloten we de eerste sessie af. De tanden waren al enigszins zwartgekleurd. Het tweede deel bestond volledig uit Toscaanse wijnen. Het werd al gauw duidelijk dat men hier wijnen maakt om Robert Parker en smaakgenoten te behagen. Veel internationale druivenrassen, veel barrique, lage rendementen, allemaal heel mooi, maar toch zo jammer dat typiciteit van een streek hier lijkt te verdwijnen. De Sassicaia 2004 was bijvoorbeeld een genot om een slok van te proeven, zo vol van alles, als een dubbelgetrokken bouillon. Maar hij had net zo goed uit Napa Valley kunnen komen. Gaia Gaja kan dan wel met haar leuke koppie beweren dat je hier de ‘mentaliteit van Piëmonte’ kunt proeven, maar een Bordeaux-blend zie ik toch als iets anders dan een nebbiolo. Niettemin noteerde ik in deze sessie heel wat positieve opmerkingen. Twee uur proeven Na de lunch waren er plots heel wat lege stoelen. Kennelijk is een proefsessie van langer dan twee uur teveel gevraagd voor de aanwezige ‘professionals’. Toch kwamen nu pas de echte verrassingen. In Umbrië, de Marken en Abruzzen experimenteert men nu ook succesvol met blends van de lokale druiven sangiovese en montepulciano met cabernet sauvignon. Het aardige is dat je hier voor een redelijke prijs een zeer drinkbare wijn kan kopen. Dat wordt in Toscane al een stuk lastiger, met al haar mooi klinkende namen. We kregen veel 2004 en 2005 voorgezet. In dit deel van Italië wordt 2004 als een zeer geslaagd jaar gezien, met verfijnde tannines en een keurige zuurgraad. 2005 was voor de lager gelegen wijngaarden dikwijls te heet, maar desondanks waren de meeste wijnen knap in balans. Bij de laatste sessie begon ik de vermoeidheid te voelen. Mijn tandvlees was gelooid, en van mijn gebit zou Graaf Dracula nog schrikken. Maar de doorzetters werden beloond. Het slotstuk was naar mijn mening het meest leerzame en indrukwekkende. De aglianico’s uit Campania deden de verlamde smaakpapillen nog éénmaal sidderen. Met name die van het klassieke huis Mastroberardino, de Naturalis Historia Irpinia 2000 was rijp, fluwelig van structuur, en met een betoverend bouquet. De Romeinse keizers kenden deze wijngaarden, in Taurasi, een Grand Cru status toe. Wie zou hen tegen durven te spreken? Afzakkend naar de hak van de laars, in Apulië, overtuigde Castello Monaci, onderdeel van GIV, de grootste Italiaanse groep van kwaliteitswijnen, met de wijn Artas Primitivo del Salento 2005. Het bekende verhaal over zinfandel werd uiteraard weer genoemd, de druif primitivo is immers niemand minder dan de grote zinfandel waar de Californische liefhebbers van veel, zoet en zwaar zo gek op zijn. In het verleden kwamen hier robuuste, landelijke wijnen vandaan met alcoholpercentages tot 22 procent! Bij deze graad moest ik even aan de Keutenberg denken, en spierpijn trok spontaan in mijn kuiten. Gelukkig zijn de moderne keldermeesters erin geslaagd deze onstuimige druif te temmen. Door op tijd te plukken, overproductie te vermijden en onder gecontroleerde temperaturen te vinifiëren, maakt men hier een volle, kruidige wijn met een hint van chocola. Hier kan je een stevig gerecht naast zetten, uit de Oosterse keuken bijvoorbeeld. We eindigden op Sicilië, en ik had niet méér onder de indruk kunnen zijn. De lokale druif nero d’Avola wordt hier vergezeld door syrah en cabernet sauvignon, en leidt zonder uitzondering tot volle, rijpe, kruidige wijnen. De beste druiven komen van hooggelegen wijngaarden: 750 meter is hier geen uitzondering. De huizen Benanti, Tasca d’Almerita, Planeta en Cusumano hebben mijn kijk op Sicilië echt veranderd. Afkeur van zoet Het slotglas bracht Marco Sabellico tot een soort bekentenis, waarin hij zijn afkeur van zoete wijnen niet onder stoelen of planken schoof. Maar dit, zo begon hij smullend te vertellen, maakte hem zielsgelukkig. In het glas de moscato Ben Ryè Passito die Pantelleria 2003 van het befaamde Donnafugata. De kenners van ‘Il Gattopardo’ herinneren zich dat dit het winterverblijf van de adellijke Don Fabrizio en zijn gezin was. Alleen al deze wetenschap, die me deed terugdenken aan de prachtige beschrijvingen van Tomasi di Lampedusa, zette de intens zoete wijn op voorsprong. Bijna stroperig, supergeconcentreerd, deed ze denken aan rijpe vruchten onder de Mediterrane zon: een fruitschaal vol abrikozen en witte perziken, met vanille en marshmallow afgerond. Wat een rijkdom! En dan te bedenken dat dit een wijn van slechts circa € 25 per fles is. Marijn Smit

Daniele Cernilli, wijnchef van Gambero Rosso, leek weggelopen uit een film van Coppola. (foto van proeverij in Londen)

< Stuur deze pagina door > 

Sterrenrestaurant De Librije begint een kookschool. Op de kookschool, die in mei open gaat, zullen Jonnie en Thérèze niet zelf lesgeven. Ze hebben trainers aangenomen om zes verschillende culinaire cursussen te verzorgen. De kookschool heet Librije’s Atelier en is gevestigd in het nieuwe Librije Hotel in Zwolle, op loopafstand van de Librije Winkel en Restaurant De Librije.
Sterrenrestaurant De Librije begint een kookschool. Op de kookschool, die in mei open gaat, zullen Jonnie en Thérèze niet zelf lesgeven. Ze hebben trainers aangenomen om zes verschillende culinaire cursussen te verzorgen. De kookschool heet Librije’s Atelier en is gevestigd in het nieuwe Librije Hotel in Zwolle, op loopafstand van de Librije Winkel en Restaurant De Librije.

Op de website van de nieuwe kookschool worden zes verschillende cursussen aangeboden. Iedere cursus bestaat uit tien lessen en wordt afgesloten met een lunch of een diner in De Librije. Ook kan Librije’s Atelier kookcursussen op maat aanbieden, bijvoorbeeld voor kookclubs.

Jonnie en Thérèze hebben de activiteiten van hun restaurant De Librije aanzienlijk uitgebreid. Vlakbij het restaurant openden ze de Librijewinkel met eigen producten, die ook in De Bijenkorf te koop zijn. In het voorjaar gaat het Librije Hotel met restaurant Librije Zusje open, in het theater van Zwolle kookt de door Jonnie opgeleide chef-kok Arjen in hun restaurant Koperen Kees en voor cateringbedrijf Food on Tour. Ook schreef het stel maar liefst acht boeken.

Meer informatie over Librije’s Atelier: http://www.librijesatelier.nl/

< Stuur deze pagina door >

Dolf ten Houte de Lange en Edwin Raben zijn uitgeroepen tot ereleden van het Nederlands Gilde van Sommeliers. De benoeming tijdens de ledenvergadering is een beloning voor hun inzet voor het NGS en het sommelierschap. Dolf ten Houte de Lange is eigenaar van Wijnkooperij de Lange in Oosterhout, Edwin Raben is onlangs gestopt met zijn werk als sommelier bij De Wolfslaar.
Dolf ten Houte de Lange en Edwin Raben zijn uitgeroepen tot ereleden van het Nederlands Gilde van Sommeliers. De benoeming tijdens de ledenvergadering is een beloning voor hun inzet voor het NGS en het sommelierschap. Dolf ten Houte de Lange is eigenaar van Wijnkooperij de Lange in Oosterhout, Edwin Raben is onlangs gestopt met zijn werk als sommelier bij De Wolfslaar.

Dolf ten Houte de Lange verdient zijn erelidmaatschap niet alleen met zijn werk als eigenaar van zijn Wijnkooperij, maar ook door zijn inzet bij het organiseren van de sommelierswedstrijd Trophée Ruinart. Vanaf de jaren tachtig wordt de wedstrijd om het jaar gehouden, de winnaar vertegenwoordigde Nederland tijdens de internationale sommelierwedstrijd.

Edwin Raben werkte als sommelier bij toprestaurants als La Rive en de Zwethheul, voordat hij mede-eigenaar werd van Landgoed Wolfslaar. Hij is de enige sommelier die drie keer achter elkaar de Trophée Ruinart won. Vorig jaar hielp hij Dolf ten Houte de Lange bij de organisatie van de wedstrijd. Onlangs maakte Edwin Raben bekend dat hij stopte als sommelier bij Wolfslaar, hij neemt een sabbatical.

< Stuur deze pagina door >

Stoffige wijnmannen, aan de kant: hier is Perswijn-columniste Nienke. Ze is jong, ze is hip en ze praat op een normale manier over wijn. Geen snorrengelul maar fris als een zwembad en pittig als een pepertje. “Gelukkig lopen in de wijnwereld steeds meer vrouwen rond. En niet alleen huismoeders die elke beurs of evenement aflopen om ‘lekker gratis’ van alles te kunnen proeven.”
Tot een jaar of vijf geleden was ik totaal niet geïnteresseerd in wijn, behalve het drinken ervan. En dat terwijl ik opgegroeid ben in een traditioneel wijnmilieu, met een wijnvader, een huis vol wijnboeken, een wijnkelder met bijzondere wijnen en wekelijkse proeverijen thuis. Dat ik als klein meisje af en toe mee mocht/moest naar wijnboeren, vond ik alleen heel leuk omdat de meesten een zwembad hadden. Dat ik in mijn jonge jaren grote wijnen dronk, al dan niet gemengd met water (zóóóónde!), kon me niet veel schelen. Als ik maar zo snel mogelijk weer het zwembad in kon. Maar uiteindelijk, na al die jaren, heeft het wijnvirus, zoals dat wordt genoemd, toch ook mij besmet.

Gelukkig heeft zich de afgelopen jaren binnen de wijnwereld op twee vlakken een ware revolutie voltrokken. Binnen deze voornamelijk door mannen gedomineerde wereld lopen er nu namelijk ook steeds meer vrouwen rond. En niet alleen de huismoeders die elke beurs of evenement aflopen om ‘lekker gratis’ van alles te kunnen proeven en met tassen vol lekkers de locatie weer te verlaten. Nee, dames die zich ook op zakelijk gebied bezig houden met het product wijn. Daarnaast is de stoffige connotatie verdwenen die wijn vroeger met zich mee bracht. Wijn is hip, wijn is ‘in’, wijn is lifestyle. En je moet er vooral niet te moeilijk over doen. Kortom, er is een frisse wind door wijnland gaan waaien. Moderne wijnbars en vlotte wijnwinkels schieten als paddenstoelen de grond uit. Wijn wordt vrolijker, leuker en makkelijker.

Een mooie vertaling van deze nieuwe ontwikkelingen is helemaal terug te vinden in de ‘hippe’ wijnwinkel waar ik werk. Hier praten wij over wijnen in Jip-en-Janneketaal. Geen ingewikkelde, moeilijke termen en woorden. Geen snorrengelul, zoals mijn bazen dat noemen. Dat slaat op mannen met een zeker uiterlijk en een bepaalde manier van praten over wijn. Als wij het bijvoorbeeld over een Rueda hebben, wordt “een goede neus, mooie zuren, lekker gerijpt”, vertaald als “het is net alsof je een hap neemt van een lekkere sappige appel en tegelijkertijd een frisse duik in een zwembad neemt, op een zomerse zwoele dag”. Zelfs met dit miezerige, gure, koude winterweer kom je dan helemaal in de stemming voor een lekker glas koude Rueda! Mensen moeten er een gevoel bij krijgen, een emotie, in een bepaalde stemming komen.

Ik wil niet zeggen dat er altijd zo over wijn gepraat moet worden, want er is niks zo fijn om zo nu en dan ook heerlijk snorrig over een wijn te kunnen ouwehoeren. Maar af en toe zo’n frisse wind die het stof doet opwaaien, komt de wijn alleen maar ten goede!

 Nienke

< Stuur deze pagina door >

Geen file, geen ratrace, maar een ontspannen bestaan in Zuid-Frankrijk op een echt château. Eddy Gravemaker leidt een benijdenswaardig leven. Af en toe is hij die rustige voorspelbaarheid van het Franse platteland een beetje zat. Hij troost zichzelf met een opwindend uitstapje: een paar dagen lekker wijnwinkelen in Parijs.
Ik woon in Zuid-Frankrijk en veel van mijn Nederlandse vrienden benijden mij hierom. Dat kan ik mij best voorstellen. Ik heb namelijk ook twintig jaar in de file op de A2 gestaan en aan de dagelijkse ratrace meegedaan. Toen ik in 2001 de mogelijkheid kreeg om mijn leven vol stress te ruilen voor de rust van het Franse platteland, heb ik dat, zonder twee keer na te denken, gedaan.

Maar ook die rust gaat, hoe raar het ook mag klinken, soms vervelen. Dan mis ik het mondaine van de grote stad met zijn straten vol met auto’s van het nieuwste model, in plaats van de tractor van de boer, of die hip geklede meisjes die brutaal flirtend over de straten flaneren, in plaats van de vrouw van de boer die in haar overall de boomgaard staat te snoeien.

Maar ik mis vooral de verscheidenheid aan restaurants. Op het Franse platteland valt slechts te kiezen uit Frans of Frans. Natuurlijk zijn ook hier een of twee verdwaalde Chinezen een restaurant begonnen en heeft een overmoedige Fransman, die er heilig van overtuigd is dat hij pizza’s kan bakken, een pizzeria geopend. Maar daar heb je het dan ook wel helemaal mee gehad. De menukaart van de Franse streek restaurants lees ik sinds jaar en dag met mijn ogen dicht, ik noem: salade chèvre chaud, cocktail de crevettes, foie gras, confit de canard, entrecôte en crème brûlée of ijs toe. De wijnkaart is, indien mogelijk, nog saaier. Meer dan enkele matige kwaliteit Buzet, Bergerac en Duras moet je niet verwachten. Dus uit eten gaan, toch een van de genoegens van het leven, is hier geen echt spannend avontuur.

Ik ontsnap daarom minstens drie keer per jaar aan deze oase van rust en zonneschijn. Even lekker heel veel drukte en uitlaatgassen in Parijs. Sushi eten met een fles sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland, een echte pizza bij Pizza Pino op de Champs Elysées. Of Thais, Marokkaans, Mexicaans, Indiaas en noem het maar op, als het maar geen Frans is. Als ik toch in Parijs ben, breng ik altijd een bezoek aan mijn favoriete wijnwinkel La Maison des Millesimes op 137 Boulevard Saint-Germain. Alle AOC’s van Bordeaux staan in kleine witte letters op de winkelruit geschreven en laten geen ruimte voor twijfel, hier wordt Bordeaux verkocht en dat letterlijk in alle soorten en maten. De winkel is modern van opzet, open en toegankelijk. De aangeboden wijnen zijn gerijpt en klaar om te drinken. De keuze is enorm, meer dan zeshonderd verschillende Châteaux met jaargangen vanaf 1900. Hier bestellen de diplomaten, rijke zakenlui en expats hun wijnen. Na een bezoek aan dit ‘wijnmuseum’ steek ik de boulevard schuin over naar een van de mooiste boekwinkels van Parijs: Librairie L’ecune des Pages op nummer 174. Open tot twaalf uur ’s avonds. Hier verkopen ze het boekje Aux Bons Crus. In dit boekje staan de vijftig beste en belangrijkste wijnwinkels van Parijs. De wijnwinkels staan in de index gesorteerd per arrondissement. Voor degene die de Franse taal niet beheerst, staat er ook een Engelse vertaling naast. Kortom: een must voor elke wijnfreak in Parijs.

Na drie, maximaal vier dagen, stap ik weer op de TGV, terug naar mijn oase van rust en zonneschijn. Als ik de volgende dag weer op mijn tractor zit, realiseer ik me pas echt wat een mazzelkont ik ben. Dat Franse eten neem ik op de koop toe.

Eddy Gravemaker

< Stuur deze pagina door >

Philippe Cuvelier, ook bekend van Clos Fourtet, heeft Château Poujeaux in de Médoc overgenomen van de Familie Theil.De laatste jaren had de familie Theil wat moeite met het op peil houden van de kwaliteit. Ruzies binnen de familie, echtscheidingen en andere ellende leidden de aandacht van de wijn af. De jaren vanaf 2000 waren al niet van het bekende niveau. Natuurlijk meldt het persbericht dat de familie Cuvelier gaat voor de hoogste kwaliteit. Vanzelfsprekend moeten we dat afwachten, maar aangetrokken hulp in de personen van Christophe Labenne,
Philippe Cuvelier, ook bekend van Clos Fourtet, heeft Château Poujeaux in de Médoc overgenomen van de Familie Theil.De laatste jaren had de familie Theil wat moeite met het op peil houden van de kwaliteit. Ruzies binnen de familie, echtscheidingen en andere ellende leidden de aandacht van de wijn af. De jaren vanaf 2000 waren al niet van het bekende niveau. Natuurlijk meldt het persbericht dat de familie Cuvelier gaat voor de hoogste kwaliteit. Vanzelfsprekend moeten we dat afwachten, maar aangetrokken hulp in de personen van Christophe Labenne, Nicolas Thienpont en Stéphane Derenoncourt doet in ieder geval vermoeden dat het geen loze boodschap is.
De wijngaarden, zo’n honderd hectare, bestaan voornamelijk uit Cabernet Sauvignon en Merlot. Daarnaast staat er nog 5% Cabernet Franc en 5% Petit Verdot. We komen zo snel mogelijk met de proefnotities.