Nieuws

De huidige DOC Prosecco di Conegliano e Valdobbiadene DOC zal vanaf 1 augustus aanstaande de status van DOCG gaan dragen. Wijnen van de oogst 2009 zullen de eerste zijn die hiervan gaan profiteren. Op het etiket van die wijnen kom als nieuwe naam ‘DOCG Conegliano Valdobbiadene Prosecco Superiore’ te staan. De promotie komt precies 40 jaar nadat een zone van 15 gemeentes bij de plaatsen Conegliano en Valdobbiadene erkenning kreeg als DOC. Deze oorspronkelijke ‘Classico’ zone wordt nu dus DOCG.
De huidige DOC Prosecco di Conegliano e Valdobbiadene DOC zal vanaf 1 augustus aanstaande de status van DOCG gaan dragen. Wijnen van de oogst 2009 zullen de eerste zijn die hiervan gaan profiteren. Op het etiket van die wijnen kom als nieuwe naam ‘DOCG Conegliano Valdobbiadene Prosecco Superiore’ te staan. De promotie komt precies 40 jaar nadat een zone van 15 gemeentes bij de plaatsen Conegliano en Valdobbiadene erkenning kreeg als DOC. Deze oorspronkelijke ‘Classico’ zone wordt nu dus DOCG.

In de afgelopen twee decennia heeft de productie van Prosecco zich sterk uitgebreid tot buiten de oorspronkelijke zone. Vooropgesteld dat de wijn van de proseccodruif gemaakt wordt, zal die, wanneer die uit afgebakende zones in de vlakte tussen Veneto en Friuli vandaan komt, promoveren van IGT tot DOC. Voor alle andere wijnen blijft alleen een IGT over en de nieuwe naam Glera in plaats van Prosecco. Glera? Glera is de naam van een druif die als ouder van de prosecco te boek staat. Buiten Italië zullen wijnen met deze nieuwe benaming overigens nauwelijks te zien zijn.

Opvallend bij de nieuwe regels voor de kersverse DOCG en DOC is de verplichte verlaging van de maximaal toegestane opbrengst. Binnen de DOCG gaat die slechts lichtjes terug van 95 naar 90 hl/ha, maar binnen de DOC is er een ingrijpende verlaging van 180 naar 126 hl/ha. Dit betekent dat het productievolume binnen de DOC in 2009 een kwart lager zal uitkomen dan in de voorgaande jaren. Concreet gaat het om ongeveer 50 miljoen flessen minder. De prijzen zullen hierdoor onvermijdelijk onder opwaartse druk komen te staan.

Het Productschap Wijn heeft een kersverse voorlichtingsbrochure gepubliceerd met als titel Wijn en Gezondheid. In deze brochure wordt op een voor ene groot publiek toegankelijke manier aandacht besteed aan de effecten van wijnconsumptie op de gezondheid. Gelet op de belangen van de opdrachtgever is de toon van de 26 pagina’s tellende uitgave voorspelbaar positief.
Het Productschap Wijn heeft een kersverse voorlichtingsbrochure gepubliceerd met als titel Wijn en Gezondheid. In deze brochure wordt op een voor ene groot publiek toegankelijke manier aandacht besteed aan de effecten van wijnconsumptie op de gezondheid.

Gelet op de belangen van de opdrachtgever is de toon van de 26 pagina’s tellende uitgave voorspelbaar positief. Vanzelfsprekend ontbreekt een bijna rituele waarschuwing tegen overmatige inname van alcohol niet en wordt ook beknopt uitgelegd wat voor nare zaken je daardoor kunt oplopen, maar het zijn toch vooral de voordelen van wijn drinken die het meest belicht worden.

Aanbevolen volumes

De brochure bevat zelfs een regelrechte oproep tot ‘regelmatige matige wijnconsumptie’. Uit overwegingen van politieke correctheid zijn de aanbevolen volumes wel wat aan de benepen kant gehouden. Vrouwen zouden het met 1 à 2 glazen per dag moeten stellen, mannen mogen er hooguit eentje extra inschenken. Voor alle duidelijkheid, met glazen zijn hier niet de vissenkommen van Riedel bedoeld. In hoeverre dit dus realistisch is, is zeer de vraag. In de literatuurlijst ontbreekt trouwens het uiterst leerzame boekje Soignez-vous par le vin van Dr. Maury.

De brochure Wijn en Gezondheid is te downloaden op www.wijninfo.nl/wijninformatie

Het gaat bepaald niet goed in de economie. Het gaat dus ook minder goed in de horeca. Zeker in het segment waar wij over schrijven. Op vrijdagavonden in top-etablissementen een aantal keren een heel kleine bezetting meegemaakt.’Het is wisselend’ wordt dan gezegd. Maar dat zijn maar persoonlijke waarnemingen zou mijn wetenschappelijk geweten Theo zeggen. Maar wel vol betekenis, zou ik dan antwoorden. En de bedrijfsgegevens zoals Misset Horeca die bijhoudt liegen er niet om.
Vervolg: Wat had Michel voor ogen toen hij zijn ster teruggaf?Het gaat bepaald niet goed in de economie. Het gaat dus ook minder goed in de horeca. Zeker in het segment waar wij over schrijven. Op vrijdagavonden in top-etablissementen een aantal keren een heel kleine bezetting meegemaakt.’Het is wisselend’ wordt dan gezegd. Maar dat zijn maar persoonlijke waarnemingen zou mijn wetenschappelijk geweten Theo zeggen. Maar wel vol betekenis, zou ik dan antwoorden. En de bedrijfsgegevens zoals Misset Horeca die bijhoudt liegen er niet om.

Maar, zoals we eerder schreven (zie: ‘Een mening in crisistijd‘ en ‘In De’n Dillegaard wordt Eten bij Michel‘) het zijn inzet en houding, gericht op kwaliteit, die heel bepalend zijn voor het overleven in deze tijd. Want – opnieuw waarnemingen (we komen nogal eens ergens) – we maken ook mee dat het op weekavonden vol zit. Diep in de provincie, in Zeeland zowel als in Limburg, waar warme gastvrijheid gekoppeld aan kwaliteit de sfeer bepalen. Zoals Ronald de Groot op onze Perswijnsite schrijft in zijn stukje over St-Émilion: ‘geen geneuzel over crisis of geen crisis, maar gewoon een keer ongestoord genieten. Dat is uiteindelijk de beste overlevingsstrategie in deze tijden.’ Maak dat je gasten mogelijk.

In ieder geval durven we zeggen dat Michel níet de goede weg heeft gekozen. Een paar kanttekeningen bij zijn vakmanschap. Een chef die met dédain over schol schrijft heeft kennelijk zijn vak niet bijgehouden. Ga eens naar collega De Leest. En makreel als een min visje neerzetten. Kom, kom, het is bijna de identiteit van De Librije om met zulke mooie producten te werken.

Jahoor, het is goedkoop nu. Dus zit het vol. Ja, is dan altijd mijn antwoord, dat is het ook bij McDo en Van der V. Maar als de bediening je bij binnenkomst het gevoel geeft dat er – hoewel al weken tevoren gereserveerd! – niet op je wordt gerekend. Dat je ook nog een buitengewoon ongemakkelijke tafel, met dito stoelen krijgt toegewezen. tot dat moment ongedekt! ‘Nee, alle vrije tafels zijn voor meer personen ingedekt’. Terwijl even later twee bekenden wel een goede tafel krijgen! Dan voel je je geen gast.

Slordigheid en onzorgvuldigheid. Kortom: bepaald niet de manier om de crisis te bestrijden. We gaan nog even verder: Geen broodbordje, geen mesje. Saai en simpel eten, matig uitgevoerd. Een uur wachten op het hoofdgerecht. Een uur. Wijnaanbod oninteressant.

Ga eens naar de bistro ‘7’ van mevrouw Pic tijdens je vakantie, Michel, en zie daar hoe je van liefdevol gemaakt onderscheidend eten met ‘eenvoudige’ ingrediënten kunt genieten. Op tafel gebracht door toeschietelijke bediening met een heerlijke keus in ‘eenvoudige’ wijnen. En ga eens naar de makreel kijken bij collega Marco Westmaas. En die perfecte op de graat gebakken schol bij een goede middenklasser als ‘De Oesterbar’. Jammer dat Nuth uit ons opschrijfboekje verdwijnt.

Lees meer op GrootSpraak.

In Duitsland is commotie ontstaan rond de Gault Millau WeinGuide Deutschland, een van de belangrijkste wijngidsen van het land. Veertien topproducenten weigeren proefflessen in te sturen en er worden vraagtekens gezet bij de dubbelrol van de hoofdredacteur en uitgever Armin Diel. Aanleiding is een bijdrage die de uitgeverij aan de wijnproducenten heeft gevraagd.

In Duitsland is flinke commotie ontstaan rondom één van de belangrijkste wijngidsen van het land, de Gault Millau WeinGuide Deutschland. Het begon allemaal met de weigering van 14 topproducenten (te weten Meyer-Näkel (Ahr), Egon Müller (Saar), Heymann-Löwenstein (Mosel), Dönnhoff (Nahe), Künstler, Leitz (beide Rheingau), Knipser, Philippi (beide Pfalz), Gunderloch (Rheinhessen), Fürst (Franken), Heger, Bercher, Johner en Seeger (allen Baden)), om nog langer proefflessen in te sturen aan Gault Millau, nadat de uitgeverij Christian Verlag uit München de producenten had gevraagd om een ‘vrijwillige’ bijdrage van € 195,00 (naast het ter beschikking stellen van de gebruikelijke proefflessen). Die vraag is een aanzienlijk aantal topproducenten blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten en zij hebben zelfs aangegeven alle banden met Gault Millau WeinGuide te verbreken. En nu een van de hoofdredacteuren is teruggetreden, lijkt er meer aan de hand.

De WeinGuide wordt al jaren samengesteld door wijnjournalisten Joel Payne en Armin Diel. Diel is naast hoofdredacteur en uitgever van de gids ook eigenaar van een zeer goed en beroemd wijndomein in het Nahegebied, Schlossgut Diel. En verder is hij voorzitter van de VDP Nahe-Ahr, een regionale afdeling van het Verband Deutscher Prädikatsweingüter, een vereniging waar een groot deel van de beste Duitse wijnboeren bij is aangesloten. Hij is dus een man met vele verschillende petten op, en dat heeft hem al langer enigszins omstreden gemaakt.

Puur aan de vraag om een bijdrage van € 195,00 kan het probleem met de producenten eigenlijk niet liggen. De bijdrage is namelijk absoluut geen voorwaarde voor opname in de gids, aldus Gault Millau. En daarbij is zo’n vraag is verre van ongewoon -zelfs hier in Nederland betalen de importeurs bijvoorbeeld een bedrag per wijn die ze inzenden voor het Proefschrift Wijnconcours. Temeer daar er ook wat tegenover staat; de uitgeverij biedt de producenten voor die € 195,00 een pakket aan met boeken, een digitale presentatie van hun stukje in de gids, een certificaat en een zegel met ‘…aanbevolen door’. Die uitgeverij heeft ook direct toegegeven dat ze het geld hard nodig hebben voor het uitgeven van de gids op hetzelfde niveau als voorheen.

De oplage van Gault Millau WeinGuide Deutschland ligt met 25.000 exemplaren (opgave Christian Verlag; insiders hebben het over veel minder) voor een groot land als Duitsland niet bepaald hoog en daarvan wordt dan nog slechts 80% werkelijk verkocht. (ter vergelijking -een die niet helemaal eerlijk is, maar toch- De Wijnalmanak hier in Nederland kent een jaarlijkse oplage van maar liefst 80.000 stuks!) De Duitse gids is economisch gewoon niet rendabel, vandaar het verzoek om een bijdrage aan de producenten.

Het lijkt er meer op dat een aantal producenten deze vraag heeft aangegrepen als een stok om mee te slaan of om ‘oude rekeningen te vereffenen’. Zoals gezegd, Diel’s dubbelrol was schijnbaar al veel langer een bron van ergernis, ook binnen zijn eigen VDP. Dat moet haast wel zo zijn, want de 14 topproducenten die nu afhaken, zijn bijna allemaal leden van diezelfde VDP. Hoewel zijn eigen wijnen nooit in de gids voorkwamen, werden er vaak vraagtekens gezet bij de waarderingen in Gault Millau.

Diel heeft het zich allemaal ernstig persoonlijk aangetrokken de laatste dagen, zelfs zo erg, dat hij donderdag 9 juli is teruggetreden als hoofdredacteur en uitgever van Gault Millau WeinGuide Deutschland. Dat deed hij tijdens een bestuursvergadering van de VDP, met de woorden dat het “tijd was verdere schade aan mijn familie, mijn wijngoed, de VDP en niet in de laatste plaats aan de Gault Millau WeinGuide af te wenden”. Daarmee trekt een zeer markant en charmant figuur zich terug.

Mensen die hem goed kennen, zijn altijd overtuigd geweest van Armin Diel’s integriteit bij het beoordelen van wijnen voor de gids, laat staan van zijn enorme kunde in het beoordelen van wijnen. Toch is het logisch dat dit nu gebeurt, want in deze wereld vol (voor)oordelen is het gewoon onmogelijk geworden om de schijn van onafhankelijkheid op te houden. Diel heeft terecht gekozen voor schadebeperking, hoe treurig dat voor hem persoonlijk ook is.

Over de echte beweegredenen van de topproducenten om alle banden met Gault Millau te verbreken, zal nog wel even verder gespeculeerd worden. Op zich is het logisch dat zij niet willen betalen voor een beoordeling, maar tegelijkertijd hebben zij jaren lang kosteloos geprofiteerd van de veelal zeer goede waarderingen in de gids. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Lars Daniëls MV

Op de foto: Armin Diel, voormalig hoofdredacteur van de wijngids.

Het werd tijd dat een gemeente van het formaat van Almere een toprestaurant zou krijgen. GrootSpraak werd expliciet gevraagd opbouwende kritiek te leveren. En dat doen we dan ook.
Het werd tijd dat een gemeente van het formaat van Almere een toprestaurant zou krijgen. Dat was het gevoel van een tweetal ondernemers dat hier de schouders onder zette. We mochten bij een presentatie van hun kunnen voor de culinaire pers zijn. Daar werden we expliciet uitgenodigd om onze opbouwende kritiek te geven. Dat doen we dan ook.

Laten we om te beginnen zeggen dat hier een in potentie goed restaurant de deuren heeft geopend. In potentie. Dat betekent dat wel met twee benen op de grond moet worden begonnen. Het is net voetbal. Je kunt een aantal jonge talenten kopen en bij elkaar zetten, maar het vergt tijd om die tot een team te smeden. En dan is het maar de vraag of ze de hoogste divisie gaan halen. Begin met deemoed, zouden we willen zeggen. Dan verhoog je je kansen. Laat het s-woord alsjeblieft even rusten. Ga gewoon heel goed en lekker koken. En zet het resultaat met mooie wijn, liefde en een glimlach aan de gasten voor.

Lees verder op GrootSpraak…

De prijzen voor de beste Champagne wijnkaart gingen afgelopen maandag naar De Librije in Zwolle, In de keuken van Floris in Rotterdam en wijnbar Taste in Den Haag. De wedstrijd is een initiatief van het Champagne Bureau Nederland en Perswijn, om toprestaurants, ‘gewone’ restaurants en wijnbars te stimuleren meer verschillende en betere Champagnes op de kaart te zetten.


De prijzen voor de beste Champagne wijnkaart gingen afgelopen maandag naar De Librije in Zwolle, In de keuken van Floris in Rotterdam en wijnbar Taste in Den Haag. De wedstrijd is een initiatief van het Champagne Bureau Nederland en Perswijn.

De jury bestond uit Ronald de Groot (Perswijn), Ton Entius (GrootSpraak) en Stéphanie Dumoulin (Champagne Bureau).

De wedstrijd ‘Champagne op de kaart’ wordt georganiseerd door het Champagne Bureau Nederland in samenwerking met Perswijn. De bedoeling van de wedstrijd is om toprestaurants, ‘gewone’ restaurants en wijnbars te stimuleren meer verschillende en betere Champagnes op de kaart te zetten. Liefst natuurlijk meerdere open glazen voor een nette prijs. Eerdere winnaars zijn uitgesloten van deelname, dit om nieuwe zaken de kans te geven naam te maken met hun assortiment Champagne.

Librije en Ciel Bleu nek aan nek

De Librije en Le Ciel Bleu gingen nek aan nek. De doorslag werd gegeven doordat de kaart van de Librije meer divers is, er staan meer halve flessen op en tevens kun je wijnen van kleine boeren en coöperaties vinden. Ciel Bleu heeft meer open glazen, maar het prijsniveau ligt ook hoger.

Liefhebbers pur sang

In de keuken van Floris was meteen de duidelijke winnaar in de categorie ‘restaurant’. Hier werken Champagneliefhebbers pur sang. Daan Schmidt (links op de foto) en Floris Versluijs (rechts) hebben zoveel Champagne op de kaart staan, dat het bijna wonderbaarlijk is. De keuze is enorm. Van betaalbaar tot duur en een weloverwogen keuze aan kleine wijnmakers. Heel bijzonder.

Vriendelijke prijzen

In de categorie ‘wijnbar’ is de spoeling helaas wat dun geworden. Nederland verdient beter! Taste, de winnaar, heeft veel Champagnes van Nicolas Feuillatte op de kaart staan, daarnaast Moët, Bollinger en twee Champagnes per glas. De prijzen zijn wel heel vriendelijk. De conclusie hier is dat er op het gebied van wijnbars nog veel te verbeteren valt.

Commercieel medewerker

Bossenbroek is in Nederland sinds 1938 dé referentie in de sector van wijnaccessoires en wijnopslagsystemen. Samen met Girbal – Le Soin du Vin uit Brussel vormen wij veruit de grootste onderneming in deze sector voor de Benelux, zowel qua omzet, productassortiment als logistieke structuur. Binnen onze sector verzorgen wij de distributie voor de bekendste merken. Wij zoeken een polyvalente commerciële collega voor een voltijdse functie van onbepaalde duur.

Functie:

Jij wordt de drijvende commerciële kracht van het verkoopkantoor in Driebergen (Utrecht). Je werkt 1 à 2 dagen per week vanuit het verkoopkantoor met showroom te Driebergen (Utrecht). Daar informeer je de klanten en verkoop je telefonisch. Je volgt prijsaanvragen, bestellingen en leveringen op. De andere dagen bezoek je bestaande en nieuwe klanten. Het cliënteel bestaat hoofdzakelijk uit gespecialiseerde wijnhandelaren, slijterijen en horeca-groothandel waarmee je een langetermijn relatie opbouwt. Je vertegenwoordigt de onderneming tijdens beurzen. Af en toe is fysieke hulp welkom bij het verzenden van wijnopslagsystemen.

Je krijgt een opleiding om het uitgebreide productassortiment zo snel mogelijk onder de knie te krijgen. Je werkt binnen een verkoopsteam met ervaren collega’s. Jullie ondersteunen elkaars werk en werken samen in nauw onderling overleg. Je rapporteert rechtstreeks aan de directeur-eigenaar te Brussel.

Belangrijk:

– Je hebt verkoopervaring.

– Je combineert gedrevenheid met commerciële flair.

– Je hebt algemene computerkennis.

– Je bent lichamelijk fit en werkt zelfstandig, nauwgezet en snel.

– Driebergen is vanuit je woonplaats vlot bereikbaar.

– Je houdt van wijn.

– Kanperswijnen met ervaring in één van de volgende sectoren hebben een voetje voor: wijn, slijterijen, gedekte tafel, kerstpakketten/premiums, horeca,

horeca-groothandel, horeca-inrichting.

– Je bent uiterlijk per 1 september beschikbaar.

Wij bieden vast werk in een leuke sector met kwaliteitsproducten binnen een klein en hecht team in een internationale context. Het werk, de producten en het cliënteel zijn zeer gevarieerd.

Interesse? Stuur dan uw motivatiebrief en cv per e-mail aan willem.van.gool@girbal.be.

Meer info over onze onderneming en producten op http://www.bossenbroekbv.nl/ en www.girbal.be.

Na een jarenlange samenwerking kwam in 2006 abrupt een einde aan de relatie tussen de familie Symington en de eigenaar van Quita de Roriz, João van Zeller. Bankier Van Zeller was niet tevreden met de resultaten. Hij verweet de Symington dat Quinta de Roriz ondersneeuwde in het grote aantal ports van dit familiebedrijf en besloot de marketing en verkoop zelf ter hand te nemen, met zijn neef Cristiano van Zeller als manager. Dat was blijkbaar geen succes, want João Van Zeller heeft nu besloten de wijngaard te verkopen aan de familie Symington. Niet tot genoegen van neef Cristiano.

Na een jarenlange samenwerking kwam er in 2006 abrupt een einde aan de relatie tussen de familie Symington en de eigenaar van Quita de Roriz, João van Zeller. Bankier Van Zeller was niet tevreden met de resultaten. Hij verweet de Symington dat Quinta de Roriz ondersneeuwde in het grote aantal ports van dit familiebedrijf en besloot de marketing en verkoop zelf ter hand te nemen, met zijn neef Cristiano van Zeller als manager. Dat was blijkbaar geen succes, want João Van Zeller heeft nu besloten de wijngaard te verkopen aan de familie Symington. Niet tot genoegen van neef Cristiano, overigens.

Het verhaal van Quinta do Roriz is een echte Douro-dal-soap. Met twee families in de hoofdrol: een Engelse portfamilie, Symington, en een Portugese, Van Zeller. Symington is de grootste eigenaar van kwaliteitswijngaarden in het Dourodal en maakt merken als Dow’s, Warre’s, Graham’s en vele andere. Van Zeller was ooit eigenaar van Quinta do Noval, maar was gedwongen deze wijngaard te verkopen aan AXA millésimes, destijds zeer tot ongenoegen van Cristiano Van Zeller, die een mislukte poging ondernam het in de familie te houden. Dat maakt het verhaal van Roriz weer extra wrang.

Bankier João Van Zeller was persoonlijk eigenaar van Quinta do Roriz, en naar verluidt is hij een wispelturige persoon die niet goed wist welke kant hij op moest met deze mooie quinta. Hij liet hem een aantal jaren beheren door de familie Symington, in de hoop dat de wijn zo beter zou worden verkocht. Symington nam hem ook consequent mee in alle presentaties. Maar João was ontevreden over het resultaat en besloot alleen verder te gaan, en de samenwerking met Symington werd verbroken. Zijn neef Cristiano, zelf eigenaar van Quinta do Vale D. Maria, mocht het project gaan managen. Het moest een toeristische trekpleister worden met een hotel. Weer een hotel, in een regio met veel van deze plannen. Het heeft niet lang geduurd. Een aparte quinta op de markt zetten is in deze tijd geen sinecure. En als je dan ook nog geen geduld hebt, dan is het snel gedaan. Het heeft zo’n anderhalf jaar geduurd totdat hij het weer te koop aanbood, aan Symington. De familie Symington kocht de wijngaard privé en is uiteraard zeer tevreden. Tijdens hun eerdere periode van management werd de wijngaard drastisch verbeterd en de kelder volledig gemoderniseerd. De frustratie van toen is de zoete wraak van nu, want de vruchten van deze arbeid kunnen alsnog worden geplukt. Net als Quinta do Vesuvio zal de wijn als een ‘single estate’ op de markt komen, met port en droge rode Douro. En wel bijzondere rode Douro, want de familie heeft besloten dat de wijn die met veel succes samen met Bruno Prats wordt gemaakt, Chryseia, op Roriz zal worden gemaakt en ook deels op basis van druiven van de quinta zal worden gemaakt. Daarmee heeft Chryseia ook een echte thuisbasis gekregen. Zo slaat de machtigste portfamilie vele vliegen in één klap, iets waar ze toch al goed in waren.

Ronald de Groot

Op de foto, van boven naar beneden: Quinta do Roriz, Cristiano van Zeller.

Degenen die Bordeaux kennen, weten dat er een groot verschil is tussen de beide oevers, de rive gauche, de Médoc & Graves, en de rive droite, Saint-Emilion en omstreken. Een verschil in wijnen, in mentaliteit, en zoals we op een dinsdagavond tijdens Vinexpo konden constateren, ook in het organiseren van partijtjes. Op Château l’Angélus lieten de Premiers Crus van Saint-Emilion zien hoe je een partijtje organiseert. Daarbij verbleekte het feestje op Lafite, van de zondag er voor, in alle opzichten.


Degenen die Bordeaux kennen, weten dat er een groot verschil is tussen de beide oevers, de rive gauche, de Médoc & Graves, en de rive droite, Saint-Emilion en omstreken. Een verschil in wijnen, in mentaliteit, en zoals we op een dinsdagavond tijdens Vinexpo konden constateren, ook in het organiseren van partijtjes. Op Château l’Angélus lieten de Premiers Crus van Saint-Emilion zien hoe je een partijtje organiseert. Daarbij verbleekte het feestje op Lafite, van de zondag er voor, in alle opzichten.

Op het diner des millésimes de collection presenteren alle Premiers Crus van Saint-Emilion een oude jaargang, gecombineerd met een bijzonder diner. Behalve Ausone waren alle châteaux aanwezig met een tafel en aangename flessen. We mochten zelf aanschuiven aan de tafel van het echtpaar Moueix, behalve eigenaar van Pétrus ook in het bezit van -onder andere- Château Magdelaine in Saint-Emilion.

Het werd een memorabele avond. De receptie van te voren beloofde al veel. We werden in de tuin van Château l’Angélus ontvangen met Champagne Krug Première Cuvée van magnum en uitdagende borrelhapjes. De chai, met een twaalftal tafels-elk Premier Cru een tafel van tien- was prachtig modern aangekleed. Natuurlijk speelt ook hier de dorpspolitiek altijd een rol. Château Ausone doet al jaren niet mee, bijvoorbeeld. Pavie wel, maar Gérard Perse en zijn vrouw laten zich zelf niet zien, omdat ze in het dorp -zacht gezegd- niet zo geliefd zijn. Des te verfrissender dat iemand als Christian Moueix gewoon aanzit en tijdens de avond aan tafel regelmatig plaats wisselt om met iedereen een praatje te maken.

En dan komt er een diner op tafel waar alle andere organisatoren van dit soort partijtjes een voorbeeld aan kunnen nemen. Michel Troisgros was speciaal opgetrommeld uit Roanne, en deze driesterren-chef is een absolute duivelskunstenaar. Want als je buiten je eigen restaurant zo’n diner op tafel kunt zetten, dan ben je een soort magiër. Vooral de charlotte met truffel, gevuld met een aspergesoepje, dat er uit vloeide bij het aansnijden, was een technisch meesterstukje, met een prachtige subtiele smaak. Dat wijnen en gerechten niet steeds helemaal perfect bij elkaar aansloten, werd door alle aanwezigen voor lief genomen. En dat ook niet alle wijnen van het allerhoogste niveau waren, eveneens. Als je in de series weet te genieten van een heerlijke elegante Château Magdelaine 1998, of een nog altijd krachtige en jeugdige Cheval-Blanc 1988, dan valt er bijzonder weinig te klagen. En dan tussendoor een geweldige Angélus 1990, dat verlicht het hart weer even. Van de oudere wijnen toonde de La Gaffelière 1966 zich opvallend klassiek en elegant, met een jeugdige toets. Maar onze voorkeur ging toch uit naar de Figeac 1964, licht getroffen door de regen van dat jaar, maar nog altijd jeugdig, en geweldig in zijn fruit. Een prachtige avond. En nu eens geen geneuzel over crisis of geen crisis, maar gewoon een keer ongestoord genieten. Dat is uiteindelijk de beste overlevingsstrategie in deze tijdens, zo lijkt het ons. Gemakkelijker kunnen we het niet maken, wél leuker.

Ronald de Groot

Foto’s, van boven naar beneden: aan tafel met Christian Mouiex, een glas Krug vooraf en gastheer Hubert de Bouard. 

Een bijzondere proeverij in Parijs: Michel Rolland en zijn vrouw Dany lieten dertig oogsten Le Bon Pasteur proeven, om te vieren dat ze al dertig jaar wijn maken op het ouderlijk domein van de familie Rolland. In Perswijn nummer 4 staat een reportage, hier zijn de volledige proefnotities.
1978:

vrij diep tawny;

licht volatile, diepe aardse tonen (truffel, bosbodem), beetje zure kersen, pruimen nog, tik rozijnen, ook iets mineralig;

redelijk fruitig nog, droog, maar niet drogend, eigenlijk nog mooi fris, structuur nog overeind, redelijk lange afdronk. 14

1979:

dieper van kleur dan 1978, nog donker robijnrood met tawny achtergrond en rand;

komt in eerste instantie nog erg viraal en vitaal over, dicht en fris;

goed fris, een topexemplaar qua fles (optimaal bewaard), krachtig maar elegant, mooie grip, perfecte tannines geven structuur, frisse, sterke nahang, mooi bewaard. 14,5

1980:

iets helderder van kleur, donker fluwelig bordeauxrood met tawny rand;

behoorlijk ver ontwikkeld, typisch aardse en minerale tonen, bloed, truffel, toch ook nog fruit en frisheid, beetje krenten;

ook vrij ver ontwikkeld, wordt iets drogend, met vlezige rozijntjessmaak zonder het zoet daarvan, afdronk wat korter, maar lekkere warmte, niet verkeerd. 14

1981:

diep bordeaux, met tawny rand, dichte kleur;

rozijntjestoon springt er uit, toch vrij frisse geur, wat minder complex, wel ook wat vers fruit nog (framboos, braam);

wat minder inhoud, daardoor iets stroef al (licht drogend), de minste tot nog toe. 13

1982:

De eerste fles was licht onzuiver, mijn Deense tafelgenoot zei “kurk”, ik had vooral in de smaak wat onzuiverheid (toen ik er veel zuurstof bij ‘hapte’). Maar ik proefde er doorheen blijkbaar, zo goed is ’82.

De tweede fles:

zeer diep van kleur nog, een dicht hart van naar zwart neigend bordeauxrood, tawny rand;

fraaie eerste geur, direct intrigerend, nog fris en vitaal, ook nog mooi zwart fruit, bijna niets echt ontwikkelds, mooie houttoon levert iets geroosterds, ook wat minerale tonen;

wauw, nog erg vitaal, tannines mooi vlezig, veel grip, gelaagde smaak met veel zwart fruit, wat truffel, grote lengte. Prachtig. 18,5

1983:

weer meer ontwikkeld, qua kleur en ook qua geur;

minder intens en krachtig dan 1982, wel mooi ontwikkeld (bosbodem), wat pruimen, ook nog fris;

wat minder inhoud dan ’82, iets drogend, tik rozijnen en licht mineralig. 15

1984:

vrij licht en ontwikkeld van kleur;

zeer ontwikkeld qua geur, wat volatile, krenten, tabak, weinig levendig;

vrij lichte smaak, ontwikkeld, drogend, minder boeiend (teveel hout voor het jaar?). 13?

1985:

ook vrij licht en ontwikkeld, baksteenkleurige rand;

vrij licht, kleine geroosterde toon, ook bodemtonen, iets onrijps;

wel nog inhoud en frisheid toch, tikje drogend, wellicht ook door portie hout, want er is ook nog behoorlijk wat inhoud. 14,5?

1986:

vrij diep bordeauxrood naar tawny;

geroosterde tonen vallen op, wat kruidig ook, zwarte bessen, wat ceder;

vrij volle smaak, hout is nog proefbaar, maar aangenaam, warmere smaak door die geroosterde tonen, toch is er nog balans, door frisheid en fruit. 15

1987:

diep donker tawny;

behoorlijk ontwikkeld, duidelijke truffeltoon, aards en vrij krachtig, daar tussen door een haast florale frisse toon, die boeit;

smaak vlezig en nog goed fris, hout duidelijk (laten we zeggen, met de laatste wijnen wordt de huisstijl steeds duidelijker), wat pruimen, tabak, iets drogend, lange afdronk wel. Serieuze effort, kan dit niet ver afwaarderen. 14,5

1988:

zeer diep, donker bordeauxrood, kleine tawny rand;

zeer gebrand, met tonen van mokka en koffie, maar erg verleidelijk, krachtig en breed ook, donker bessenfruit, ceder, beetje truffel;

vol, veel inhoud, nog mooi redelijk vers zwart fruit, geroosterde houtsmaak, maar goed geïntegreerd, krachtige, warme Pomerol, zeer lange afdronk. 17,5

1989:

iets lichter dan ’88, bordeauxrood met verkleurde rand;

geur geeft zich wat minder, lijkt wat lichter en minder geroosterd, zwart kersen- en bessenfruit, ceder, iets truffel, beetje kaneel, goed fris;

mooi puur, ondanks het hout, wijn staat nog volledig overeind, door fruit, frisheid, goede zuren en gerijpte tannines, mooi typisch lijkt me. 16,5

1990:

niet heel diep, wel nog mooi vitaal bordeauxrood, kleine tawny rand;

erg boeiende geur, intens en mooi fris, lichte truffeltoon, erg verfijnd en vrij complex, zwart en rood fruit;

prachtig jeugdig en fris nog, intens en krachtig, met mooi fruit, keurig hout, mooie diepte van smaak, fruit, zuren, roast, rijpe tannines, echt een prachtwijn! 18

1992:

zeer donker, diep rozijnkleurig bordeauxrood, dicht;

vrij fors, geroosterd, veel extractie, maar niet heel elegant, vrij gesloten of neutraal;

zoetige rijpheid voorop, was ooit wat jammig denk ik, nu iets eendimensionaal, wel goed gemaakt en krachtig, maar niet meer zo levendig en wat drogend. 13

1993:

diep robijnrood, licht verkleurde tawny rand;

stevige geur, geroosterd en geconcentreerd, iets kruidig, ceder, komt iets aards doorheen;

smaak wat kort en minder rijp, drogend ook en lijkt iets onzuiver. 13

1994:

zeer diep bordeaux, licht ontwikkelde rand;

geur geeft zich niet heel erg, toch mooi fruit, wat toast, koffie en kruidigheid;

smaak is wat geknepen, er is wel goed fruit, maar niet echte elegantie en droogte van hout en minder rijpe tannines. Wel behoorlijke lengte weer (het is alsof je proeft dat Rolland er alles uit heeft proberen te halen, maar de natuur gaf gewoon niet meer). 14,5

1995:

diep robijn, nog vrij jong, weinig ontwikkeld;

een lichte animale toon eerst, kan ook iets reductie zijn, volle geur met zwart fruit (Johannisbeeren, bramen), wat geroosterde tonen, behoorlijk krachtig maar ook elegant;

nog krachtig en vitaal, wel tik overrijpe tonen en fors hout, vlezig, rijk, warm en krachtig, met genoeg frisheid voor goede lange finale. 15,5

1996:

zeer diep bordeaux, rand licht verkleurd;

geur is wat terughoudend;

smaak kent ronde zoetige fruitaanzet, voorop mooi, sappig haast en krachtig, midden viel wat weg, maar heeft tijd nodig, een vlammende finale van warme tonen, kruidigheid, roast, etc. Krachtige, lange finale, in Rollands stijl. 16

1997:

kleuren worden intenser, meer donker robijnrood, nauwelijks verkleuring;

licht liquoreux qua fruit (kersen, zwarte bessen op alcohol), nog licht confiture, daarnaast toch ook mooie andere tonen, houtgerelateerde geuren storen niet, beetje aards weer gelukkig (sous-bois);

heerlijk nu, nog heel vitaal en charmant, met mooi fruit, niet te zwaar, noch te jammig, noch te veel roast, aangename wijn, voldoende vlees, maar erg elegant, met een lange afdronk, waarin natuurlijke frisheid en kruidige warmte elkaar vinden. 16

1998:

ondoorzichtig zwart-robijn;

hier komen echte jammige geuren, veel extractie uit rijp fruit en fors houtgebruik, ook duidelijk spicy, (kan me hier een “Parkerized” kwalificatie bij voorstellen -gewoon mooi geconcentreerd en eigentijds kun je ook zeggen), espressokoffie;

vol, dik fruitig, mooi rijp en geconcentreerd, hout is fors, maar er is zoveel inhoud dat het niet té is, nu op het fruit indrukwekkend en aangenaam, maar laat het nog even liggen en je hebt ’90-achtige kwaliteit. Grote lengte, toch niet echt zwaar. Zeker 17,5+

1999:

ook ondoorzichtig zwart-robijn, heel iets ontwikkeling aan de rand;

moderne geur, stijlvol, mooie chique houttonen, zelfs wat mint en boordenvol rijp zwart fruit, doet haast internationaal aan, daarachter toch wel typische aardse tonen;

bijzonder stijlvol en expressief, zeer jong nog, nu is het toch vooral de stijl van Rolland en (nog) niet veel meer, heerlijk fruit, vlezigheid, grip, structuur, hout stoort niet, enorme lengte. Tja, ik vind dit gewoon super lekker, maar groots, dat is aan anderen en aan de tijd…17+

2000:

totaal ondoorzichtig, met nog zwarte kersenrand;

nog wat gesloten, krachtig, geconcentreerd, veel diepte, spicy van het hout, wat gebrand, diep donker zwart fruit, heel rijp, net niet overrijp;

prachtig fruit, smaak diep en gelaagd, maar niet overdone, gewoon nog erg jong, mooie tanninestructuur (fenolisch een wonderbaarlijke wijn, gezien kleur en tannines, O2?); erg jong en vol krachtig, maar dit heeft echt nog tijd nodig om zich te bewijzen, alles is er volgens mij, en ook elegantie, dat is er nu en blijft. Heel mooi. 18+

2001:

de kleur hoeft nauwelijks meer beschreven te worden, vanaf hier is alles op zijn minst ondoorzichtig robijn met rand variërend van zwarte kers tot violet;

rijp zwart fruit met chique nieuw hout, weer die mintige toon die Nieuwe Wereld-achtig aan doet, licht jammig, spicy en geroosterd, beetje bittere chocolade al;

vol, rond, krachtig, hout, minder elegant dan 2000, wel overtuigend qua stijl, wat gaat dit verder doen? Behoorlijk lang, hout wat drogend nu. 16+

2002:

ondoorzichtig, zie 2001;

nog erg gesloten, mooi fruit, lijkt wat minder rijp, licht geparfumeerd;

mooi fruitig en sappig, hout mooi gedoseerd, er is een bepaalde frisheid ook, wel lekker vlezig, smaakvol, grote lengte toch, erg knap. 16+

2003:

zeer ondoorzichtig;

vanille, warmte, terre brulée, geroosterde houttonen, gecorseerd, wat koffie en tik bittere chocolade;

heel rijp, maar ook zacht en breed, warme smaak met opvallend weinig droogte, maar wel duidelijke bitters, minder elegantie, maar erg knap voor het jaar. 16

2004:

ondoorzichtig;

minder warm en gestoofd dan 2003, frisheid komt aangenaam er uit, zwart maar ook rood fruit, minder hout gedomineerd ook;

aangenaam puur fruitig en verteerbaar, hout werkt nog ietsje drogend, maar er is genoeg vers fruit om dat te verduren, elegante, moderne, fruitige Pomerol. 15,5

2005:

ondoorzichtig, met licht paarse rand;

compacte geur, hoog concentraat, mooi rijp fruit, er is van alles, maar is nog erg gesloten, eerste impressie, grote wijn;

prachtig fruit, gelaagd, mooie roostertonen, rijpe jonge tannines, niet overdone, er is elegantie binnen de kracht, zeer grote lengte in afdronk, enorme toekomst, waarschijnlijk een topwijn. 18+

2006:

opvallend minder intens van kleur;

geur nog gesloten, lijkt in een moeilijke fase te zitten, lichter dan 2005;

veel lichter van smaak, minder rijp, rijk en gelaagd, haast easy to drink, ondanks jeugdige tannines. Wel wat minder goed. 15+

2007:

ondoorzichtig robijn-zwart, met purperen rand;

jong, fruitig, licht jammig (griotte- en kersenjam), mooi geconcentreerd en rijp;

heerlijk fruitig, rijpe tannines, goede inhoud, verder lastig te beoordelen. 16+

2008:

purper;

heel mooi fruit, lekker vers, goed rijp alles;

je proeft de malo, moeilijker te beoordelen, maar vrij vol en zeker elegant. Kan wel eens erg goed zijn. 17+ minimaal

De toppers van de proeverij: 1982, 1988, 1990, 1998, 2000, 2005, 2008.

De verrassingen: 1979, 1997, 2001, 2003.

Lars Daniëls MV.