Columns

Vorige week schreef ik over de vragen die ik had, voorafgaand aan mijn bezoeken aan Chileense wijnbedrijven. Een ‘rondje langs de velden’, zoals dat zo mooi heet, laat zien dat de situatie op dit moment nog veel ernstiger is dan ik had verwacht. Iedereen die je spreekt noemt dit jaar het slechtste jaar ooit voor de Chileense wijnexport. Het getal dat hier bij wordt genoemd, zegt wel genoeg: de export van wijn is dit jaar gedaald met 25%. Ik moet even denken aan de alarmerende berichten uit Bordeaux, waar inmiddels een programma om wijngaarden te rooien is afgekondigd. Dat komt bij ons op het journaal, maar feitelijk is dat een mooi voorbeeld van Europees navelstaren. Want voor een land als Chili, dat de vierde wijnexporteur ter wereld is, is zo’n enorme daling een regelrechte ramp. Wat voor ons in feite niet meer is dan een ver-van-ons-bed-show, waar niet zo veel aandacht voor is.

Mijn overpeinzing ben ik dit keer aan het schrijven in het vliegtuig op weg naar Chili. Een lange reis, met eerst bijna 14 uur naar Buenos Aires en daarna nog een paar uur verder, naar Santiago. Ik heb het er voor over. Het is al weer 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Argentinië, Mendoza eigenlijk, waar ik daarna heen ga, was nog langer geleden. In de huidige wijnwereld is tien jaar een lange tijd. De veranderingen gaan steeds sneller.

Ik klap mijn laptop open. ‘Probeer nu het nieuwe Bing, als uw co-piloot in de wereld van de kunstmatige intelligentie.’ Hm. Techbedrijven zijn er voortdurend op uit om ons hun producten op te dringen. Dit is er (weer) een voorbeeld van. Boetes van de Europese commissie helpen weinig. De techreuzen hebben legers van dure advocaten in dienst om beroep aan te tekenen of veranderingen te traineren.

Boeren blijven de gemoederen bezig houden. En ze houden vooral de politiek in hun greep. Hoe ze het doen, ik weet het niet, maar het lukt ze voortdurend. De Volkskrant deed vrijdag verslag van Het Grote Landbouwdebat, een door LTO georganiseerde discussieavond tussen boeren en vertegenwoordigers van elf politieke partijen.  Rode draad in de discussie is dat boeren beloond zouden moeten worden voor hun ‘landschapsbeheer’. Organisator LTO streeft naar een norm van 3.000 euro per hectare. Volgens Pieter Grinwis (ChristenUnie) lijdt de overheid aan een ‘kruideniersmentaliteit’. ‘Als de boer voor het landschap zorgt, is het toch logisch dat hij daarvoor betaald wordt?’ Zou deze politicus wel eens bij een echt Nederlands weiland hebben gestaan, de klassieke monocultuur van raaigras, die door experts voor het dierenleven een ‘groene woestijn’ wordt genoemd? Ik denk het niet. Harm Holman (NSC) oppert volgens de Volkskrant dat boeren toch minstens hetzelfde per hectare zouden moeten ontvangen als een organisatie als Natuurmonumenten. Alsof de boeren niets verdienen aan hun suikerbieten, tarwe of vee.

De kurk, als afdichting van een wijnfles, is een bijzonder fenomeen. Historici zeggen dat het gebruik van kurken om wijn af te dichten al in de loop van de 17^e eeuw door onder andere benedictijner monniken op enige schaal werd toegepast. Waarschijnlijk gebruikten ook de Romeinen al kurken voor het afdichten van hun wijnamforen, maar ging deze kennis in de middeleeuwen verloren.

Hoewel ik al heel wat jaren professioneel actief ben in de wijn, is het toch altijd mijn passie gebleven. Het is nooit zomaar ‘werk’. Natuurlijk, proeven blijft een vorm van werk. Maar er is na afloop, aan het eind van de dag, altijd een lekker glas wijn om van te genieten.

Afgelopen vrijdag organiseerde Xavier Kat van Okhuysen een lunch met veteranen uit de wijnschrijverij. Hij wil in de laatste Vinée Vineuse van dit jaar een terugblik plaatsen op al die jaren van noeste arbeid. Het feit dat ik tot de jongste helft van het gezelschap behoorde, zegt wel iets over de samenstelling van de groep aanwezigen. De nog altijd zeer kwieke Hubrecht Duijker, die graag benadrukt dat hij dezelfde leeftijd heeft als Joe Biden en Paul McCartney, was de nestor van het gezelschap. Andere aanwezigen, zoals Gert Crum of ikzelf, vertelden ook dat de boeken van Hubrecht ooit hun eerste inspiratiebron waren. Zijn boek over de Bourgogne was zelfs dé aanzet voor Robert Parker om zich op de wijn te storten, zoals we al eens schreven toen we Hubrecht vorig jaar interviewden ter gelegenheid van zijn 80^e verjaardag.

Onze terugkomst, afgelopen week, uit de Languedoc, was een koude douche. We doken pardoes van de zomer de herfst in. Zeker als het veel regent is dat geen seizoen om van te houden, wat mij betreft. De dagen worden merkbaar korter, het is grijs en grauw en de Hollandse winter kondigt zich aan.

Demissionair premier Rutte maakte er vrijdag een zogenaamd grappige show van. De plannen voor de rijksbegroting waren traditiegetrouw uitgelekt, en hij liet journalist Frits Wester de plannen daarom maar aankondigen. Het nieuws was er toch al vanaf. En veel nieuws was er aan de voornemens ook niet. Het kabinet was op zoek naar geld, maar de fantasie hoe aan geld te komen was niet bijster groot. Nogal deprimerend, eigenlijk.

Tegenwoordig is het niet meer zo verstandig om in de zomer naar het ‘zonnige zuiden’ te gaan. We zijn dan ook wat later, en sinds een week in de Languedoc. Natuurlijk, we genieten van het mooie weer. In de eerste helft van september is het nog elke dag met gemak dertig graden. Met tegelijk berichten uit Nederland dat het daar niet minder warm is. Integendeel, zondagmiddag was het in Amsterdam vier graden warmer dan hier.