Fred Nijhuis maakte het ons [de redactie van Winelife] wel heel makkelijk dit jaar: hij stuurde gewoon zelf een lijst met zijn wapenfeiten op.
‘Personal brander’ (!) en Italiëvriend Fred Nijhuis wil volgens Winelife graag aandacht en een plaats in de jaarlijkse ‘hotlist’ van dat immer diepgang zoekende prachtblad. Bij deze dan ook maar een tweede podium voor dit miskend talent. Vermelding door Perswijn staat altijd goed op een CV.
Sodeknetter!Henri Maire Vin Jaune Récolte 2003, ArboisDruif: Savignin [sic]Smaak: knetter droog, knetter oxidatief, knetter interessant !!!
Wijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Schoffit Vieilles Vignes Chasselas 2013
Druif: Chasselas
Smaak: vol, mooi, grondig, lief tinteltje [!], topWijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Domaine Corsin Saint-Véran Vieilles Vignes 2013
Druif: Chardonnay
Smaak: mooi, over het vetje heen, goed mineraligWijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Domaine Bedouet Cogito 2013
Druif: Muscadet (Melon de Bourgogne)
Smaak: ’’je pense, donc je suis’’, mooie herinneringen aan vakanties in BretagneWijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Ik zat muurvast en dacht dat op te lossen met drank. Eerst mooie bourgognes (Romanée-Conti was mijn huiswijn), later kwaliteitswhisky en daarna slechte wodka. Tegelijkertijd kwamen de drugs.
Column van Youp van het Hek in NRC. De auteur is overigens nog steeds wijnliefhebber en niet aan de drugs.
Piscodruif?Pascual Toso Torrontés 2014Druif: TorrontésSmaak: super gave wijn van een massa-druif (pisco sour), echt leuk!
Wijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.Argentijnse torrontés een ‘massadruif’ voor pisco? Opmerkelijk, want op gespannen voet met de werkelijkheid. Pisco komt toch uit Peru of Chili? En wordt er daar geen moscatel voor gebruikt?
Liftende spinnenMcLaren Valey [sic] (South Australia)D’Arenberg The Money Spider 2011Druif: RoussanneSmaak: geweldig verhaal (sap na persing bedekt met spinnen die op de druif meeliften), maar ook een prachtig Roussanne-resultaat, helemaal fijn!
Wijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Eva Vollmer Scheurebe 2014
Druif: Scheurebe (Riesling x Silvaner)
Smaak: loepzuiver, fantastische zuren, aromabom, prachtige wijn van een prachtige wijnmaakster !!!Wijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Claus Preisinger, Heideboden [sic] 2013
Druif: Weissburgunder (Pinot Blanc), Chardonnay, Grüner Veltliner
Smaak: mega bio-dynamisch [sic], über-boers, spannende wijn!Wijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
La Sibilia Campi Flegrei Falanghina 2013
Druif: Falanghina
Smaak: fris, bloemen, ondanks 60 jaar oude stokken balans van een puberende volwasseneWijnkaart van restaurant De Prins van Terbregge.
________________________________________________________________
Der britische Außenminister Boris Johnson hat sich mit Forderungen nach einem vollen Zugang zum EU-Binnenmarkt bei EU-Kollegen lächerlich gemacht. Das berichtet die britische Zeitung "The Guardian". Demnach habe Johnson dem italienischen Wirtschaftsminister Carlo Calenda den Freihandel mit Italiens Prosecco-Absatz auf der Insel schmackhaft machen wollen.
Bericht op Spiegel.de hoe Boris Johnson de Italianen voor zich wilde winnen door een speciale bilaterale deal over prosecco met ze af te sluiten. Zijn idool Winston Churchill moet zich in zijn graf omdraaien.
Dat de minerale kenmerken van de bodem in de wijn te proeven zijn, is een populaire en hardnekkige mythe in de wijnbeleving. Het mineralenverhaal, mooi en voor de hand liggend, geeft sinds de 20e eeuw richting aan de manier waarop veel wijnbouwers en wijnproevers naar wijn kijken. Verschillende decennia lang al snuffelen en slurpen we aan wijn op zoek naar mineralen. Wijnboeren pakken er mee uit: les arômes typiquement argilo-calcaire monsieur, en blinde wijnproevers raden zich te pletter: nope, het is geen kalk maar löss en leem, verkeerd, punt af.
Helaas waarde wijnliefhebbers, de witte kalk, het harde graniet, de schilferige leisteen en het penetrante vulkaansulfer van de wijngaardbodem zijn in ons aardige sapje onmogelijk te proeven. Wijnstokken zijn geen vervoersmiddel voor grondaroma’s en mineralen op zich hebben nauwelijks smaak.
De proefterm mineraliteit blijft wel belangrijk bij het beschrijvend wijnproeven. Als men specifieert wat men precies ruikt: rokerigheid, krijt of natte kiezel? De mythe van de mineraliteit echter hebben we voor niets nodig. Bij het opsnuiven van aardbei-aroma denkt niemand aan aardbeien in de wijngaardgrond. Waarom zouden we dat bij de geur van tegen elkaar geslagen vuurstenen wél gaan denken? Vuursteen kan effectief in de bodem zitten, dat is waar, maar bij de meeste silex-geurende wijnen kan men in de wijngaard zo diep graven als men wil: geen vuurstenen te bespeuren. Dus, een rechtstreeks verband is er niet, ook niet – zoals wel eens beweerd wordt – als de druivenopbrengsten beperkt blijven en de stokken meters diep in de grond wortelen. Jammer, dat wel, het klonk wel mooi. En toch drukken natuurelementen wel degelijk hun stempel op het karakter van de wijn. Dat weten we al eeuwenlang.
In zijn Naturalis Historia uit de eerste eeuw na Christus schrijft de Romein Plinius de Oudere dat sommige wijnstokken zo verliefd zijn op hun woongebied (territorium) dat ze al hun roem aan die ene plaats toeschrijven en niet naar een andere plaats verhuisd kunnen worden zonder kwaliteitsverlies. Terroir wordt dit wereldwijd genoemd, naar Franse traditie, ook al beweren Italianen op het idee gekomen te zijn. Ik definieer terroir als het min of meer stabiele geheel van natuurelementen op een bepaalde plaats. Samen vormen die elementen het ecosysteem van de wijnstokken: klimaat, zonlichtenergie, reliëf, geologie en hydrologie. Dit terroir en de invloed ervan op de wijnstok worden mede bepaald door de wijngaardenier: wijze van aanplanten, snoei, loofwandbeheer, bodembewerking. Wetenschappers toonden onder meer verbanden aan tussen terroir en de kwaliteit van de tannine, de samenstelling van de zuren, de aromarijkdom of schraalte van een wijn en nog veel meer. Het hoeft geen betoog dat terroir voor wijnbouwers uitermate belangrijk is.
Mineralige aroma’s in wijn werden onder meer gekoppeld aan chemische verbindingen ontstaan tijdens de gisting en aan stikstofarmoede in de bodem. Dat is niet wat mineraliteitsmythologen graag horen. Mineraliteit of andere wijnaroma’s gelijkstellen aan terroir is gewoonweg foutief. Dat deze misinterpretatie vaak commerciële doeleinden dient, is niet eens het grootste probleem. Een veel groter probleem is dat sommige wijnboeren het zelf geloven. Hoe vaak heb ik eerlijke wijnbouwers fruitarme, zure en onzuivere wijnen weten verdedigen door te wijzen op typische terroir-toetsen uit de bodem. In Bourgogne zijn ze er kampioen in. Inderdaad, minder hygiëne, minder fruit en meer zuren geven aparte mineralige aardse smaakjes.
Wat ik beweer is dit: de mythe van de mineraliteit kan wijnboeren naar wijn doen kijken op een manier die niet bevorderlijk is voor de kwaliteit. Ze denken dat hun schrale of ruwe wijn precies is zoals hij hoort te zijn: niet het rijpe fruit is belangrijk, wel de expressie van het terroir. Waarbij ze terroir verkeerdelijk gelijkstellen met mineralen, aardsheid, alles wat niet fruit is. Laat ze maar, denk ik dan, geef mij liever een betaalbare Duitse klasse-pinot noir vol stralend fruit in plaats van dure instap-pinot noir uit Bourgogne vol zogezegd terroir. Een mooie fruitexpressie is ook een terroireffect, laat ons dat nooit vergeten. Tuurlijk willen we in onze wijn nog meer dan fruit, maar dat ‘meer’ zomaar terroir noemen is bij het haar getrokken.
Ik maak me geen illusies. De mythe van de mineraliteit is stevig verankerd in onze kijk op wijn. Door zoveel politieke, romantische en commerciële voordelen is hij onuitroeibaar. Eén iets wat ik de lezer toch wil vragen: als iemand het woord terroir ten berde brengt, vraag hem eens wat hij precies bedoelt. Misschien is dat een eerste stap…
Stefaan Soenen
Wat is dat toch met die hardleersheid van ons, zelfbenoemde ‘wijnkenners’? Die er bij het blind proeven van wijnen zo vaak publiekelijk naast zitten, maar toch keer op keer willens en wetens weer de afgrond opzoeken door quasi zelfverzekerd te speculeren over de herkomst van wat ze in het glas hebben. Om daarbij dan opnieuw de plank volledig, of, in het gunstige geval, toch weer grotendeels mis te slaan. Het laat zich misschien al raden dat dit doorgaans proevers van de mannelijke kunne zijn.
Ik geef zonder schroom toe mezelf te beschouwen als een middelmatig proever. Soms aardig in de buurt, maar even vaak mijlenver ernaast. Niet altijd even consistent. Houd er maar op dat ik een drinker ben die het meer om beleving gaat dan om belering. Met als briljante verontschuldiging dat ik ooit, als waarnemer bij een seminar voor MW’s in opleiding, leerde dat analyse oneindig veel belangrijker is dan een appellation of, erger nog, een producent raden. Net als vroeger op school bij wiskunde de eigen argumentatie veel meer punten opleverde dan het van de buurman afgekeken eindantwoord.
De aanleiding voor deze overdenking is een recente dinerproeverij met bijzondere wijnen uit de kelder van mensenvriend Huib Brand, een van die zeldzame verzamelaars die hun schatten graag delen met gelijkgezinden in plaats van ze te laten vergaan tot azijn. Zo kan het dus ook. Huib doet dat met enige regelmaat. De gelukkigen die daar bij mogen zijn, zijn allemaal professionals van naam en faam, met een ruime ervaring op het gebied van innemen. Sommigen zou je zelfs zonder ironie als ‘goede proevers’ mogen bestempelen. Hoewel?Bij de eerste serie wijnen is de verwarring al compleet. De aanwezige MV’s schuwen in hun geldingsdrang de stellige uitspraken niet – dit moet witte Rhône zijn! –, maar de kandidate MW en de wetenschappelijk geschoolde oenologue de Bordeaux gebruiken wijselijk wat voorzichtiger bewoordingen. Want ja, de ene wijn doet denken aan botrytis, een andere aan lindebloesem en oxidatie, weer een andere aan Chablis. En dan blijkt het achteraf te gaan om een serie van zesmaal Meursault 1er Cru Perrières. Iedereen had bij bepaalde wijnen wel vermoedens richting serieuze witte Bourgogne, maar niemand die ze allemaal binnen een en dezelfde appellation kon of durfde plaatsen. Laat staan iets zinnigs over de producenten kon zeggen. Tweede serie dan. Met driemaal Cepparello en een aanverwante wijn van Paolo De Marchi’s Isole e Olena in Chianti, een van Huibs oudgediende leveranciers. Een van de wijnen springt eruit als afwijkend, bijna Chileens, maar over de rest is het gezelschap het wel eens: Italiaans. Puntje geschoord, maar daar houdt het dan ook mee op, want niemand zegt hardop Cepparello. Die ‘Chileen’ blijkt trouwens een individuele partij van 2006 te zijn die als Chianti Classico Gran Selezione is uitgebracht. Hoezo atypisch? Verwarrend. En leerzaam.
In de derde serie tweemaal Bordeaux. En wat voor Bordeaux! Werkelijk grote klasse en dus (!?) absoluut linkeroever. Dat lukt ons goddank allemaal nog wel. Maar om welk château mag het dan wel gaan? Tja, umme. Stilte. Blijkt het om Palmer 1990 en 1989 te gaan! Aha. Achteraf doen we dus allemaal stoere uitspraken in de trant van ‘ja, ik dacht al zo iets’. Werkelijk? Waarom zeiden we dat dan niet eerder hardop?Ter afsluiting nog drie ports van een en hetzelfde huis. Twee zeer zeldzame, op mandfles opgevoede garrafeiras uit 1977 en 1952 en een houtgerijpte colheita 1963 van Niepoort. Puur geluk natuurlijk, zelfs wanneer je volledig in het duister tast over globale leeftijd en al helemaal over precieze jaren. Grote wijnen om als drinkende proevers klein van te worden. Want wat wisten we er met ons allen zonder hulp van de schenker weinig thuis te brengen. Nog maar eens een lesje in bescheidenheid. Maar dat we er ondanks alle missers ongelooflijk van genoten hebben, staat buiten kijf. Noem het maar rustig als ultieme beleving. En is dat niet waar het in essentie bij wijn om gaat? Er is nog zo heel veel meer dan châteautje of jaartje raden. Gelukkig maar.
René van Heusden
Echoput empowers the driveDe Echoput is twee weken lang exclusief het decor voor de presentatie van de Q60, het nieuwe paradepaardje van Infiniti. Doordeweeks laat de krachtpatser genodigden zien wat het onder de motorkap heeft, om vervolgens in de weekenden te mogen rusten en te worden bewonderd door onze hotelgasten. We zijn erg trots om dit grootse event te mogen hosten.
Mededeling van hotel-restaurant De Echoput inzake de presentatie van een nieuw type automobiel voor patjepeeërs met gebruikmaking van lachwekkend Engels. Lekker belangrijk? Get real, please. De kreet ‘Echoput goes wild’ in dezelfde nieuwsbrief komt hiermee trouwens wel in een apart daglicht te staan. Road kill, hoe zeg je dat eigenlijk in het Nederlands?
