Columns

Na mijn weekend, vorige week, met Chianti, ben ik nu terug in Italië voor een bezoek aan Montefalco. Het lijkt een beetje omslachtig, maar dat is de ‘schuld’ van de Italianen zelf. Ze hebben in de loop der jaren een programma onder de noemer ‘anteprima’ van Toscane opgetuigd, waar je zomaar anderhalve week mee zoet kan zijn. Voorheen kon je nog starten met Chianti Classico en dan meteen door naar Vino Nobile en Brunello. Tegenwoordig hebben ze –heel listig- de Vernacchia di San Gimignano tussen het rood ingeplakt, in plaats van vooraan in het programma. Dat werd natuurlijk door iedereen overgeslagen. En Montefalco, in Umbrië, heeft zijn eigen anteprima direct achter Brunello geplakt, zodat je direct ‘door’ kunt. Ik weet niet of ik jaloers moet zijn, of medelijden moet hebben met journalisten –of wat daar voor door moet gaan- die de hele anderhalve week, van de eerste zaterdag tot en met de laatste woensdag, helemaal vol maken. Ik haak dus even af. Dan maar geen Brunello dit jaar, of Vino Nobile. Gisteravond, toen ik fris en fruitig aantrad in Montefalco, kwam ik collega’s tegen die ik een week eerder in Chianti ook ontmoette. De tong op de schoenen:Ante ‘Ik heb zin om naar huis te gaan. Dit doe ik nooit meer’.

Reizen en schrijven over wijn, het is heel leuk. Maar buitenstaanders moeten zich realiseren dat je als wijnjournalist ook als een soort vee kan worden rondgetransporteerd van het ene proef-event naar het andere, zonder ook maar een moment rust of een moment om even te genieten van het land waar je te gast bent. En organisatoren van dit soort events zouden dat ook wel mogen beseffen, hoe praktisch het ook allemaal lijkt. Maar te veel klagen zal ik ook niet, dat is niet terecht. Ik schoof aan bij een diner met een aantal verschillende producenten en kwam terecht aan een lange tafel met zo’n 20 zeer luid pratende en bij tijd en wijle schreeuwende Italianen, te gast bij Giampolo Tabarrini. Wat een belevenis. Italiaanser bestaat niet. Sfeer, lekker eten, mooie wijn. Zo goed kan het journalistenleven ook zijn. Maar met mate graag.

Ronald de Groot

Gisteren kwam ik aan in Florence voor een van de leuke events van Italië: de anteprima. Daarbij krijg je een voorproefje van de nieuwe jaargangen die in Toscane op de markt komen, dus op fles en van de nieuwste jaargang, 2017, die nog op vat ligt. De kwaliteit van de wijnen van dat jaar ziet er overigens goed uit. Maar wat vooral interessant blijft, is natuurlijk het ‘grote geheel’. En de rode draad van de proeverijen hier, dat is onmiskenbaar de lokale druif, de sangiovese. Daar wordt ook steeds meer de nadruk op gelegd, terwijl hij in het verleden nogal eens werd ‘weggemoffeld’. Dus dat is even wennen. Net als pinot noir en nebbiolo is het een druif die de wijnen niet zoveel kleur geeft, en daar waren ze hier nogal bang voor. Dus gooiden ze er vaak andere druiven bij om hem meer kleur te geven. En in veel gevallen gebeurt dat nog steeds, uit angst voor met name de Amerikaanse consument. Dus als hier wordt gezegd dat het karakter van de sangiovese sterk wordt bepaald door terroir, dan vraag je je ook even af hoe je dat precies zou moeten weten, met al die toevoegingen die nog steeds gangbare praktijk zijn. Dat is bij pinot noir of nebbiolo gelukkig niet het geval. Dus ik wil het allemaal graag geloven, maar laten ze dan eerst druiven als merlot en cabernet-sauvignon in Chianti nu eens helemaal weglaten. Dan praten we weer verder.

Ronald de Groot

Vandaag zijn de overpeinzingen anders dan anders. Want afgelopen week overleed mijn vrouw en maatje, Fieke Lamoraal Wichers. De impact van zoiets kan moeilijk worden overschat. Toegegeven, ik heb even getwijfeld om er op deze plek over te schrijven. Ik vind eigenlijk dat al mijn publieke uitingen over wijn –of eventueel over geneeskunde, mijn ‘oude’ vak- moeten gaan, en niet over mijn privésituatie. Ik heb om die reden ook geen persoonlijke Facebook-pagina. Maar redacteuren Lars Daniëls en Frank Jacobs vonden dat het wél moest. Ze hadden natuurlijk gelijk. Fieke heeft op de achtergrond een grote rol gespeeld bij de ontwikkeling van Perswijn. Ze hield zich in de loop der jaren bezig met onder andere de opmaak, ze redigeerde proefnotities en ze was jarenlang verantwoordelijk voor het abonnementenbeheer.

We reisden in de zomermaanden vaak naar wijngebieden en bezochten bijzondere wijnbedrijven, zoals bijvoorbeeld Vega Sicilia en Peter Sisseck van Pingus, beide in Ribera del Duero. Maar ook in Chili en Californië gingen we naar bijzondere plekken, zoals Montes in Colchagua Valley en Rudd Estate in Napa Valley. Mooie herinneringen. We waren allebei nieuwsgierig, vonden het leuk andere mensen te ontmoeten en hielden van reizen. Een doorslaggevende factor bij het maken van een wijnblad. Als je een partner hebt die niet achter je werk staat, dan is het moeilijk een echt hoog niveau te bereiken. Natuurlijk vond ze wel eens dat privé en werk erg door elkaar liepen. Dat was ook zo. Maar ze heeft het ook verdragen dat het zo ging. Daardoor kreeg ik de ruimte om aan het blad te werken en te maken tot wat het nu is. Zij bleef altijd mijn maatje en klankbord, maar moest het werk voor het blad in de loop van afgelopen jaar opgeven, omdat het niet meer ging.

Ze hield van het leven, en het was hard voor haar alles op te moeten geven. Het is niet gemakkelijk om door te gaan, maar ze zou niet anders willen dan dat ik het werk in haar geest zou voortzetten. Dat zal ik ook doen, maar ik zal haar daarbij verschrikkelijk missen.

Ronald de Groot

Op gezette tijden is het heerlijk jezelf als liefhebber te verwennen met een paar bijzondere oude flessen. Als je dat samen met een paar andere liefhebbers doet, bij een mooi diner, dan heb je meteen ook een prachtige avond. Zolang iedereen bereid iets heel bijzonders uit zijn kelder te halen, dan werkt dat perfect. Want uiteindelijk vindt iedereen het ook het leukste een mooie fles te delen. In je eentje een mooie oude fles leegdrinken, nee, daarvoor heb je ze niet weggelegd. En het bijzondere is dat iedereen dat ook zo voelt. Zo zaten we dus onlangs aan tafel met een aantal heel mooie oude Bordeaux, met als oudste een paar wijnen uit 1949, La Pointe (Pomerol) en Château Margaux (Margaux). Het mooie van dit soort bijeenkomsten is dat het niet alleen leuk is, maar ook heel leerzaam. Een van de aanwezigen vatte de avond mooi samen: ‘Ik vind dat de oudere flessen Bordeaux van rond de dertig jaar oud eigenlijk de beste indruk maken. Dat gold voor wijnen als Léoville-Las-Cases 1988 (prachtig rijp en subtiel), Lynch-Bages 1986 (prachtig rijp en uitgebalanceerd) en twee jaargangen Palmer (1989, zeer krachtig en intens, tikje jong nog; 1983, magistraal in zijn balans tussen kracht en verfijning).
Oudere wijnen in de serie toonden zich inderdaad minder. Pichon-Longueville 1970 was nog wel fris, maar stamt gewoonweg uit een mindere periode. De Beychevelle 1961 was helemaal passé. Een Pichon-Longueville 1953 was zeker goed –en uiteindelijk is het mijn geboortejaar, dus hij stemde extra nostalgisch- maar ook hier had de tand des tijds onmiskenbaar zijn werk gedaan. Van de wijnen uit 1949, een groot jaar, was de La Pointe, en zeker één van de flessen, nog verrassend goed. Ook van de Margaux 1949 gingen twee flessen open, maar in dit geval stelden beide flessen teleur. Dus meer een wijnprobleem dan een flesprobleem. Te oud en niet heel mooi gerijpt. Het lastige is ook dat bij oudere jaren de flesvariatie toeneemt, omdat de kurk niet altijd gelijkmatig van kwaliteit is.

Conclusie: oudere Bordeaux drinken is en blijft een belevenis, maar te lang wachten is zonde. Het risico op mindere flessen wordt na zo’n jaar of veertig toch vrij groot. Helaas.

Ronald de Groot

Dit weekeinde was het laatste weekend voor de deadline van het nieuwe nummer van Perswijn, het eerste van dit jaar. 2018 is het jaar waarin we de dertigste verjaardag van Het Blad mogen vieren. Voorwaar niet gek voor een blaadje dat is begonnen als hobby, met knip- en plakwerk. In de loop der jaren hebben we altijd het accent gelegd op de inhoud. Een lijn die we nooit hebben losgelaten.

Met de Horecava, die vandaag van start gaat, begint voor de Nederlandse horeca een jaar waarvoor de verwachtingen zonder twijfel heel goed zijn. De bloeiende economie is voor deze bedrijfstak zonder meer een zegen. Wel is het goed te beseffen dat de voortwoekerende discussie over alcoholgebruik en over wetgeving op dit punt niet mag worden genegeerd.

Zo, dat zit er weer op. Een trits aan feestdagen met als afsluiting, als klap op de vuurpijl, de jaarwisseling. Op naar het nieuwe jaar, met een glas champagne in de hand. Dit jaar maar eens niet om middernacht obligaat een fles ‘opengeknald’, maar lekker eerder op de avond wat fijne Champagne gepakt. Gelukkig drinken we dat niet alleen op dit soort avonden –maar dat had u ongetwijfeld al begrepen. 

Mooi om te zien wat een nieuwsbericht over het mogelijk verbieden van vuurwerk allemaal kan losmaken. We zijn erg gehecht aan onze ‘tradities’, zoveel is zeker. Tja. Maar laten we eerlijk zijn. Dat harde knallen, daar is ook eigenlijk niets aan. Ik ben benieuwd of het verbod echt zal doorgaan, volgend jaar. Misschien kan er tegelijk ook een verbod worden uitgevaardigd op het rond middernacht laten knallen van Champagneflessen. Een rondvliegende Champagnekurk kan ook tot ernstige schade aan de ogen leiden -misschien is dat een mooie aanleiding.

Nu de sneeuw valt en de kerstdagen naderen, is het weer tijd voor wat ik ‘nostalgische’ wijnen zou kunnen noemen. Wijnen van oudere jaren, die je met spanning openmaakt, in de hoop dat er nog iets moois onder de kurk zit. Met het panel hebben we altijd een jaardiner, waarin vaak heel oude flessen op tafel komen. Je weet van te voren dat er heel goede, maar ook mindere flessen bij zijn. Sommige wijnen doorstaan de tand des tijds niet.  Andere juist fantastisch.