Ook dit jaar mocht ik me in Bordeaux weer verbazen. Never a dull moment, zullen we maar zeggen. Bordeaux is een streek met vele gezichten. Maar wie denkt dat ze daar vastgeroest zitten –nou, vergeet het maar. De wereld is hun markt, zeker als het de grote wijnen betreft. De brochures in het Chinees over de oogst van 2017 spreken hier boekdelen. In dat opzicht is de streek net een kameleon. Net als je denkt dat Sauternes een machtige en intens-zoete wijn is, wordt de stijl aangepast aan de tijd, en verschijnen er lichtere en ‘frissere’ Sauternes in het glas. Een tikje verwarrend. Dat Vin de Pays wordt aangepast aan de smaak van de Chinese markt, dat is wel te begrijpen. Maar dat een klassieke Bordeaux hetzelfde lot treft, vind ik maar moeilijk uit te leggen.
Nu is het weer de nieuwste mode –althans voor een aantal châteaux, vooral in Saint-Emilion- om de druiven zo vroeg mogelijk te plukken. Liefst ostentatief vroeger dan iedereen. En opvallend genoeg zijn het dan juist degenen die de druiven voorheen zo lang mogelijk lieten hangen om wijnen te maken met de opperste concentratie. Van het type Troplong-Mondot bijvoorbeeld, dat met Michel Rolland als consulent in voorbije jaren wijnen maakte met meer dan 15% alcohol. Maar dat nu is omgeschakeld naar een wijn met een flinke portie vroeg geoogste druiven. Je kunt ook overdrijven, laten we maar zeggen. Het is van het ene uiterste naar het andere.
Op die manier weet de wijndrinker toch ook totaal niet meer wat hij van een top-Bordeaux kan verwachten? Juist in consistentie schuilt de kracht van de streek. Gelukkig zijn er ook velen die aan dit soort hypes weigeren mee te doen. Want de mode volgen, dat zouden ze in de Bordeaux toch echt aan anderen over moeten laten. Maar één ding is zeker als je ziet wat er hier gebeurt: het tijdperk van Parker, met zijn alcoholische, machtige houtwijnen, is definitief voorbij. Robert Parker, waar ben je?
Ronald de Groot
