Achtergrond & Interviews
Valse meeldauw
Het kan verkeren. In 2022 zijn droogte, hitte en bosbranden actuele thema’s in de Europese wijnbouw. Hoe anders was het in 2021, waarvan de wijnen nu op de markt zijn en komen. Joep Speet, Magister Vini en sourcing manager bij Delta Wines, bespreekt hier een specifiek probleem van 2021: valse meeldauw.
In memoriam John Bindels
Op 22 april jl. schreef hij zijn laatste stukje op de site, op 14 mei werd zijn vertrek aangekondigd en op 1 augustus overleed John Bindels, hoofdredacteur van de site WijnWijs.
Bindels, geboren in Oosterhout op 17 april 1935, was een klassiek geschoolde journalist, een generalist van de oude stempel in de beste zin van het woord. Na zijn diensttijd bij de marine begon hij in 1957 als leerling-journalist bij Dagblad De Stem in Breda. Zijn journalistieke opleiding volgde hij in Nijmegen en Utrecht. Zijn lange carrière in de journalistiek bracht hem in diverse functies bij meerdere kranten en tijdschriften naar de meest uiteenlopende plekken op de wereld. Zo werd hij bijvoorbeeld uitgezonden naar Kirgizië om daar een krant te reorganiseren. Maar het bleef niet louter bij de journalistiek. Ook werkte John Bindels onder meer voor de Vereniging Eigen Huis, een woningbouwcorporatie in Brabant en was hij adviseur bij het ministerie van VROM (Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer).
Daarnaast beperkte zijn schrijfwerk zich ook niet louter tot proza en verschenen er enkele dichtbundels van zijn hand. Bij sommigen in de wijnwereld was Bindels daarnaast befaamd, of misschien zelfs eerder berucht, vanwege zijn pianospel, met name na afloop van een proeverij of ander wijnevenement. Wanneer hij ergens in de ruimte een piano ontwaarde, viel hij het instrument aan als een echte klavierleeuw, als ware hij Horowitz, waarna hij werkelijk met geen tien paarden meer van het toetsenbord te scheiden was.
Met wijn kwam hij naar eigen zeggen pas in een latere fase van zijn journalistieke carrière in aanraking. Dat resulteerde na zijn pensioengerechtigde leeftijd in zijn hoofdredacteurschap van de website WijnWijs, die hij samen met Cornelis Heystek opzette. Bindels beschouwde zich in die functie als de enige onafhankelijke en objectieve wijnjournalist van Nederland. Hij was iemand die anderen graag (taalkundig) de maat nam, maar zelf toch ook regelmatig op een uitglijder werd betrapt. Daar kon hij echter uitermate fair op reageren. Toen hij mij ergens in 2015 meende te hebben betrapt op een fout in een artikel op de website van Perswijn, maar ik hem erop wees dat hij mij op zijn eigen website juist foutief had geciteerd door een komma aan mijn tekst toe te voegen waardoor de strekking ervan compleet veranderde, reageerde hij niet alleen bijzonder snel en sportief per e-mail, maar plaatste hij ook onmiddellijk een rectificatie op zijn eigen website waarin hij zijn eigen ontsporing ruiterlijk toegaf en zijn excuses daarvoor aanbood. Dat kenmerkte en sierde hem. Het was weliswaar mieren-, nee liever kommaneuken op de vierkante centimeter, zo stelden we later glimlachend samen vast, maar taalkundig voor echte liefhebbers toch interessant en van belang.
Op de redactie van Perswijn was John Bindels een van de weinigen die voorzien was van een bijnaam: ‘het orakel van Ulicoten’. Een bijnaam die hij uiteraard te danken had aan onze collega René van Heusden. René en John kruisten op de websites van Perswijn en WijnWijs veelvuldig de degens met elkaar en vlogen elkaar als twee agressieve katers in de haren, waarbij ze elkaar regelmatig beschuldigden van onoorbaar handelen. Vaak hadden die wederzijdse beschuldigingen een hoog ‘de pot verwijt de ketel’ gehalte. Waar die aanhoudende wederzijdse irritatie vandaan kwam? Ik denk dat beiden veel van zichzelf in de ander herkenden. Beiden waren erudiet, belezen, scherpzinnig, welbespraakt en muzikaal, maar ook tegendraads en eigenzinnig. Ze herkenden niet alleen hun goede, maar vooral ook hun eigen minder goede eigenschappen in de ander, hetgeen er uiteindelijk toe leidde dat ze elkaar zagen als hun ‘meest geliefde vijand’. Eerlijk gezegd vond ik hun openbare gekrakeel en onderlinge beschuldigingen vaak veel te ver gaan en beneden (hun) niveau. Tijdens een persreis naar Duitsland in 2014 stelde ik John voor eens met zijn drieën te gaan lunchen om te proberen het steeds verder escalerende gekissebis te beëindigen. John had daar wel oren naar, maar René wilde absoluut niet. Op verzoek van John heb ik daarna nog meerdere pogingen gewaagd, maar René bleef bij een onwrikbaar ‘njet’. Het vroegtijdig overlijden van René in 2017 heeft er daarna mede voor gezorgd dat het er ook nooit van gekomen is. Na het overlijden van René schreef John een mooi in memoriam, waarin hij onder meer sprak over een opponent met wie het de moeite waard was de degens te kruisen, wederzijds respect en evenwijdigheden in opvattingen. Heel jammer dat die lunch nooit heeft plaatsgevonden…
De laatste jaren liet de gezondheid van John te wensen over. Tijdens de VDP-proeverij in Wiesbaden in 2017 werd hij onwel en mailde hij mij korte tijd later dat hij geregeld last had van instabiliteit en duizelingen op onverwachte momenten. In het bericht over zijn overlijden op WijnWijs wordt gemeld dat ook zijn smaak de laatste jaren veranderd was en hij last had van allergieën. Na een val in de tuin als gevolg van evenwichtsstoornissen ging zijn gezondheid verder achteruit en belandde hij achtereenvolgens in het ziekenhuis, een zorghotel en een hospice, waar hij op 1 augustus rond 18.30 uur op 87-jarige leeftijd overleed. Daarmee kwam een einde aan het allesbehalve kleurloos leven van een markant man.
Rust zacht, John.
Frank Jacobs
Domaine Karanika – mousserende wijn van Griekse hoogte
In 2006 vertrok een Rotterdammer samen met zijn vrouw naar Macedonië om druiven te verbouwen en de allerbeste droge mousserende wijn van Griekenland te maken. Misschien niet de eerste wijn die bij je opkomt als je aan dit land denkt, maar Amyntaio, het gebied waar het Hollandse duo zich vestigde, blijkt er uitermate geschikt voor.
Amyntaio is onderdeel van het grotere gebied Florina en ligt in Macedonië, in het noorden van Griekenland. Naastgelegen wijnstreek is Naoussa, waar volle, krachtige rode wijnen van xinomavro vandaan komen. Deze lokale variëteit wordt ook in Amyntaio verbouwd, maar de wijnen zijn anders. Dat zit ’m in de overwegend lichte, zanderige bodem en in het semicontinentale klimaat. Amyntaio is een van de koelste wijngebieden van Griekenland, met koude winters en relatief milde zomers met een groot verschil tussen de dag- en nachttemperatuur. Dat laatste heeft direct te maken met de hoge ligging van de wijngaarden, op 590 tot 750 meter boven zeeniveau. Het is behoorlijk ruig in dit deel van Griekenland. De hooggelegen vlakte wordt omringd door drie gebergten: Vermio (2052 meter), Vitsi (2128 meter) en Voras (2554 meter), en een aantal meren. Amyntaio is klein, maar groeiend, terwijl het totale wijngaardareaal in Griekenland daalt. Enkele grote, toonaangevende wijnhuizen in combinatie met kleine producenten hebben de kwaliteit een lift gegeven en Amyntaio van een terecht stempel voorzien als het gebied voor cool climate wines.
Op zoek
Een van die kleine wijnhuizen is in handen van Nederlanders. Laurens Hartman-Karanika, zoon van een Nederlandse vader en Griekse moeder, werkte succesvol in de uitgeverswereld, maar wist dat hij ooit uit Nederland zou vertrekken. Zijn vrouw, Annette van Kampen, opgegroeid in een boerenbedrijf ten zuiden van Rotterdam, deelde die wens. Hartman: ‘Al vanaf mijn studententijd heb ik interesse in wijn. Mijn huisgenoten en ik reden regelmatig naar Frankrijk om domeinen te bezoeken en wijn te kopen. Druiven verbouwen, wellicht wijn maken, sprak mijn vrouw en mij aan, en we zochten in Italië, Duitsland en Oostenrijk een mogelijkheid om ons leven een nieuwe invulling te geven. Maar daar lagen de prijzen te hoog. Griekenland, hoewel vertrouwd voor mij als half Grieks, was geen optie. Ik vond de wijnen er domweg nooit goed genoeg.’
Andersdenkenden
Tijdens een verblijf aan Griekenland besloten Laurens en Annette echter toch de wijngebieden in Macedonië serieuzer te bekijken. In die tijd hadden Angelos Iatrides (Alpha Estate) en Yiannis Boutaris (Kir-Yianni) de vergeten wijngaarden van Amyntaio ontdekt, met stokoude, ongeënte xinomavro en assyrtiko. Laurens en Annette bezochten deze grote bedrijven, maar spraken ook met de kleinere wijnboeren die er al generaties lang druiven verbouwden. Zij en hun gebied stonden in de schaduw van Naoussa. Hun druiven van de lichtere bodems van Amyntaio vormden hooguit de basis voor eenvoudige rosé en de zoete, mousserende wijn (gemaakt volgens de Charmatmethode) die de Grieken traditioneel na een diner bij vers fruit drinken. Hartman: ‘Hun verhaal was ontmoedigend. Ze vertelden over het onmogelijke klimaat in Amyntaio, waar de druiven onvoldoende rijpten en met een extreem lage pH werden geoogst. Die zure wijnen van onrijpe druiven vonden overigens gretig aftrek om wijnen uit warmere gebieden mee op te frissen. Maar voor de meeste wijnboeren ontbrak elke noodzaak om zelf wijn te maken. Sterker nog: de lokale bevolking geloofde niet in kwaliteitswijn uit hun Amyntaio.’ Hartman rook kansen: ‘Andersdenkenden, nieuwkomers zoals wij, waren daardoor juist welkom. En de kenmerken van xinomavro uit deze koele streek klonken mij briljant in de oren voor mousserende wijn.
Betere bodem, betere wijn
In 2006 begon het avontuur van Laurens en Annette met Domaine Karanika: 1 hectare wijngaard, verdeeld over vier verschillende plots, beplant met ongeënte xinomavro van 50 tot 100 jaar oud. Dat de druiven in het gebied niet rijp werden, kwam natuurlijk deels door het klimaat, maar ook door het gebruik van kunstmest, waardoor er torenhoge opbrengsten per hectare werden bereikt. Het duurde vier à vijf jaar van biologisch en later ook biologisch-dynamisch werken voordat de stokken op Karanika druiven produceerden met de beoogde kwaliteit. Laurens Hartman: ‘De bodem herstelde, de opbrengst ging fors omlaag en de planten raakten in balans.’ In 2006 had hij wat Xinomavro met gist en kristalsuiker gebotteld voor de tweede vergisting. ‘We waren daar toen nog niet serieus mee bezig. De bouw van de kelder en het werk in de wijngaard vroegen alle aandacht. Maar op een feestje in 2009 proefden we onze eerste mousserende wijn. Die bleek schrikbarend lekker. Het bevestigde mijn vermoeden dat xinomavro in Amyntaio perfect was voor een bubbel van hoge kwaliteit en dus besloten we om, naast de stille wijnen die we toen deden, duizend flessen mousserend te maken. Ik kocht flessen bij een producent van mousserende wijn in de buurt, maar dat bleek een fout. De druk in de traditionele zoete, mousserende Afrodis ligt lager dan de 5 à 6 bar in een wijn met tweede vergisting op fles. We begrepen algauw dat het veel veiliger was om voor flessen, kroonkurken, gyropalettes en kennis naar het gebied te gaan waar ze al eeuwen ervaring hebben met mousserende wijn: de Champagne.’
Eerste generatie
In 2011 kwam journalist Tom Stevenson, gespecialiseerd in mousserende wijnen, langs bij Karanika en werd overdonderd door de kwaliteit en eigenzinnige stijl van de mousserende blanc de noirs van xinomavro. Aangestoken door zijn enthousiasme werd het voor Laurens en Annette nog duidelijker dat ze zich daarop moesten focussen. Er werden pupitres aangeschaft en een tweedehands apparaat voor het dégorgement. In 2013 kwamen er 4000 flessen op de markt; inmiddels zijn dat er 60.000. Toen zijn Extra Cuvée de Reserve van 100% xinomavro als huischampagne werd geselecteerd bij driesterrenrestaurant Eleven Madison Park, naast Krug en Agrapart, begon Laurens er echt in te geloven. Hartman: ‘Maar toen begon ook de “ellende”. Die eerste wijnen waren het probleem niet, toch een soort toevalstreffers. Om bij de echte top te horen en te blijven, dat is moeilijk. Ik weet namelijk niet precies waarom onze wijnen eruit springen voor de kenners. We deden het op ons gevoel, maar nu wil ik begrijpen waarom dat werkt. Ik ben geen zoveelste generatie champagnemaker en sommige simpele dingen moet ik als beginneling zelf ervaren.’ Als eerste-generatie-wijnmakers hebben Laurens en Annette ongetwijfeld een achterstand, maar ook een voordeel. Met hun open en kritische blik op wijnbouw en vinificatie zijn ze te vergelijken met kleine terroir-champenois als Prevost, Leclapart en Marguet. Hartman vond een goede gesprekspartner in Anselme Selosse, die hem met de cruijffiaanse opmerking ‘Vergeet de norm, je wilt toch geen normale wijn’ deed beseffen dat hij geen champagne, maar mousserende Amyntaio moet willen maken. Champagnemakers Françoise Bedel en Eric Rodez inspireerden hem om aromatherapie in de wijngaard te gebruiken en zo min mogelijk in te grijpen bij het wijnmaken.
Volle maan
‘Soms begrijp ik iets pas achteraf’, vertelt Hartman. ‘We beschikken bijvoorbeeld over sterke natuurlijke gistculturen. Ik was ervan overtuigd dat die met de hoge leeftijd van de stokken hadden te maken, maar ze komen uit de kelder. Omdat wij hier een septic tank als riolering hebben, mogen we alleen met natuurlijke middelen als soda schoonmaken. Doordat we nooit synthetische spullen gebruiken, neemt de diversiteit in gisten toe en dat draagt bij aan de verfijning en complexiteit van de wijn. Puur toeval. Natuurlijk ontwikkelen we ook een visie. Al doende komen we erachter dat biodynamie het beste bij ons past. Bij stress in de wijngaard – door droogte en hitte, zoals in de afgelopen zomer – hebben etherische oliën van valeriaan en kamille een kalmerende invloed. Olie van grapefruit werkt goed tegen meeldauw. We doen onderzoek naar het effect van kobaltpreparaten op de mineraliteit (pH) van de wijn. In de kelder houden we ons aan de kalender van Maria Thun. Het dégorgement doen we bijvoorbeeld uitsluitend op de dag na volle maan. De wijn is dan volledig in rust, er ontsnapt nauwelijks koolzuur. Bij een andere maanstand krijgt de wijn een ongelooflijke opdonder van het dégorgement; dat heeft invloed op de fijnheid van de mousse.’
De smaak van ongeënt
Inmiddels beschikt Domaine Karanika over 10 hectare wijngaard, waarvan er 7 in productie zijn. ‘Dit terroir heeft veel potentie. Het koele klimaat, getalenteerde inheemse variëteiten, percelen met oude, ongeënte wijnstokken, sneeuw in de winter: perfect als mousserende wijn je doel is.’ Nieuwe aanplant gebeurt uitsluitend op forse afstand van wijngaarden waar niet biologisch wordt gewerkt. Op de zanderige bodems, sommige met een ondergrond van mergel, is beplanting met ongeënte planten (dus zonder Amerikaanse onderstok) officieel niet toegestaan, maar wel mogelijk, omdat phylloxera daar niet toeslaat. Volgens Hartman is de mineraliteit, complexiteit en intensiteit in wijnen van ongeënte stokken vele malen groter.
Wijn op sabbatical
Tot zover het succesverhaal. Want toen kwam de coronacrisis, die direct invloed heeft op de bedrijfsvoering. Annette van Kampen: ‘We moeten deze maand eigenlijk bottelen, maar we kunnen geen flessen kopen. Onze omzet is sinds de uitbraak met 80 à 90% gedaald. We houden net genoeg over voor de vaste lasten, maar extra uitgaven kunnen we ons nu niet permitteren.’ Hartman ziet toch ook een voordeel. Hij is er groot voorstander van om de basiswijn langer op vat te laten liggen. ‘Door de grote vraag van voor de crisis lukte dat voor de meeste cuvées niet, maar als we nu niet kunnen bottelen, krijgt de basiswijn een jaartje extra rust op vat. Een soort sabbatical. Dat zou een onverwachte stap naar die constantere hoge kwaliteit kunnen zijn.’ De pandemie gooit hopelijk slechts tijdelijk roet in het eten, want Amyntaio is een rijzende ster, een plek waar overheid en producenten gezamenlijk werken aan onder meer bodemonderzoek, het promoten van biologische programma’s en, verzucht Hartman, ‘eindelijk ook aan de bescherming van xinomavro, zodat we niet overspoeld worden door chardonnay en syrah.’
Domaine Karanika
Eigenaar: Laurens Harman en Annette van Kampen
Wijngaard: 10 ha waarvan 7 ha in productie
Aanplant: assyrtiko, xinomavro, limniona
Productie: 70.000 flessen, waarvan 60.000 mousserend, gemaakt volgens de traditionele methode
Export: 60%, met name naar de VS, Canada, Japan en Noord-Europa
Amyntaio in het kort
Amyntaio, spreek uit: a-mien-deo, ook gespeld als Amyndaio en Amyndeo
Wijngaarden: 800 tot 850 ha
Duivenrassen: xinomavro, circa 500 ha; en verder assyrtiko, malagousia, roditis, sauvignon blanc, chardonnay, merlot, syrah, pinot noir
Producenten: 12, onder meer Alpha, Karanika, Kir Yianni en Tsantali
Klimaat: semicontinentaal, koel
Bodem: overwegend zand
Hoogte: 590 tot 750 meter
Magda van der Rijst
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Perswijn #3-2020
Complexiteit in wijn: Wat doet vinificatie en rijping (deel 2)
Complexiteit. Het is een woord dat sterk wordt geassocieerd met wijn van hoge kwaliteit. De beste wijnen ter wereld zijn niet eendimensionaal, maar gelaagd, harmonisch en in balans. Ze laten zich niet in een paar woorden vatten. Ze ontwikkelen zich bij flesrijping positief en blijven fascineren. Maar waar komt die complexiteit vandaan? En hoe kun je die positief beïnvloeden? In dit tweeluik wil ik die vragen op hoofdlijnen onderzoeken en trachten te beantwoorden. Daarbij gaan we van wijngaard naar wijn.
Storm in een glas port
Eind verleden week werd ik door een aantal radiospotjes plus mailtjes en appjes van Perswijnlezers geattendeerd op een televisie-uitzending van omroep Max. In de betreffende uitzending van het programma Meldpunt zou gesjoemel en frauduleus handelen met betrekking tot de werkelijke leeftijd van een aantal typen port aan de kaak worden gesteld. Het ging hierbij om ports uit de categorie tawny met leeftijdsindicatie en in het bijzonder om 10 years old en 20 years old tawny. Dit naar aanleiding van, naar eigen zeggen, jarenlang onderzoek van onderzoeksjournalist en fotograaf Eelco van Wieringen.
Op het moment van de uitzending, vrijdagavond even na achten, zat ik nog aan tafel, dus ik heb de uitzending zaterdagmiddag via NPO Start in alle rust teruggekeken. Wat ik al verwachtte kwam volledig uit: veel gespin en weinig wol; een storm in een glas port. Want de wijn in een 10, 20, 30 of 40 jaar old tawny – altijd een blend van meerdere, soms wel tientallen, wijnen uit verschillende oogstjaren – hoeft helemaal niet 10, 20, 30 of 40 jaar oud te zijn (en ook niet gemiddeld 10, 20, 30 of 40 jaar zoals je abusievelijk nog wel eens leest of hoort zeggen!), maar moet volgens de Portugese wetgeving analytisch en organoleptisch louter de smaak en de karaktereigenschappen hebben van een wijn van die leeftijd. Dat is de basis voor de certificering door het IVDP (Instituto dos Vinhos do Douro e do Porto). Het heeft dus ook volstrekt geen enkele zin om middels een isotopentest en koolstof-14 metingen onderzoek naar de werkelijke leeftijd van de wijn in de fles te doen! Dat is bij dit type port volslagen irrelevant! Zoals viel te verwachten gingen daarmee in dit programma een paar zelfbenoemde ‘portkenners’ in de fout… Pas aan het eind van het gesprek gaf Van Wieringen toe dat dit binnen de Portugese wijnwetgeving inderdaad gewoon is toegestaan.
Waarom dan dit zinloze onderzoek – dat nota bene met Europese subsidie is uitgevoerd – waarvan de uitkomst tevoren al was te voorspellen? Waarom het geluid van een muis die brult? Het antwoord? Onze helaas veel te vroeg overleden redacteur René van Heusden zou het wel geweten hebben. Hij zou, met zijn karakteristieke opgeheven wijsvingertje en een lichtjes opkrullende mondhoek, ongetwijfeld een uiterst vilein antwoord hebben geformuleerd waarin de typering ein begnadeter Selbstdarsteller niet had ontbroken…
Wanneer je hier al tegen zou willen ageren, dan moet je niet bij de importeurs in Nederland en eveneens niet bij de portproducenten zijn, maar bij het IVDP en bij de Portugese overheid. Dat zou kunnen via een Europees traject, want de Europese wetgeving gaat boven de nationale wetgeving en ook Portugal zal zich daaraan moeten conformeren. Dus of rechtsreeks naar de Portugese overheid, of naar Brussel als deze wetgeving je niet bevalt, dat is de enige logische route.
De producenten houden zich namelijk gewoon aan de (ik geef het toe, inderdaad nogal rekkelijke) Portugese wetgeving op dit gebied. En ja, die producenten zijn nu eenmaal ook ondernemers en sommige van hen zoeken de randjes van de wetgeving op in een poging een positie in de markt te verwerven en rendement te genereren. Opvallend was ook dat de grote huizen en de A-merken met sterke posities in de markt en een reputatie te verliezen in dit onderzoek niet door de mand vielen. Het zogenaamde probleem zat vrijwel louter bij BOB’s – buyers own brands – en goedkope ‘B-merken’ in de supermarkt en horecagroothandel. De Nederlandse consument, die weer eens voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten, zou ook eens bij zichzelf te rade moeten gaan en zich moeten realiseren dat het simpelweg niet mogelijk is een wijn 10, 20, 30 of 40 jaar op eikenhouten vaten op te voeden en dan voor een grijpstuiver in het schap van de supermarkt te zetten. Alle waar is naar zijn geld en alles heeft nu eenmaal zijn prijs. Een flesje truffelolie van een paar euro zit nu eenmaal ook niet boordevol met truffels…
In de uitzending was ook Peter van Houtert, de voorzitter van de KVNW, aanwezig. Hij deed zoveel mogelijk aan damage control, trok het boetekleed aan en beloofde op alle fronten medewerking van de branchevereniging van wijnhandelaren. Als je geschoren wordt, kun je immers maar beter stil blijven zitten… Uiteraard snap ik die reactie van Van Houtert, maar ook hij had kunnen verwijzen naar de Portugese wetgeving en het IVDP. De producent doet iets wat de wetgever toelaat en de importeur koopt een product dat is toegestaan. Nogmaals, het gaat hier om een onderzoek naar de categorie tawny ports met leeftijdsindicatie – alleen dat woord al: leeftijdsindicatie, geen leeftijdsgarantie! En zoals hoofdredacteur Ronald de Groot in zijn wekelijkse overpeinzing van afgelopen maandag ook al schreef, is de reactie van enkele supermarkten en groothandels om de ports van dit type naar aanleiding van deze uitzending daarom maar uit het schap te halen ook ronduit dom en hypocriet te noemen.
De aankondiging van de uitzending
De reactie van enkele portproducenten en het IVDP
Tot slot hieronder een vertaling in het Engels van datgene wat in de Portugese wijnwetgeving over deze categorie port staat vermeld.
Frank Jacobs
Article 5: Tawny Port with an Indication of Age
- “Tawny Port with an Indication of Age” – Port wine with high organoleptic characteristics, derived from wines matured in wood and a blend of several vintages in order to get complementary organoleptic characteristics recognized by the IVDP with express right to use the designation, in the terms of the following statements:
- The age specified in print on the label expresses the characteristics of the wine in respect to the organoleptic qualities created by the ageing in cask, which corresponds to the indicated age.
- To get the designation “Tawny Port with an Indication of Age” approved, six sample bottles should be delivered to the IVDP of the wine to be analyzed, representative of the blend produced.
- The ages authorized for labelling as “Tawny Ports with an Indication of Age” are:
- 10 years old
- 20 years old
- 30 years old
- “More than 40 years old” for all countries except the USA, in which this should be labeled “40 years old.”
Tawny Port wine with an indication of age of 10 years, 20 years or 30 years may use mention “Velho” or “Old” and for an indication of age more than 40 years old, it can use the verbiage “Muito Velho” or “Very old.”
Andrej Bole, Triëst
Andrej Bole staat in zijn wijngaard, die boven en rondom zijn huis ligt. We zijn hier minder dan drie kilometer van het centrum van Triëst. Hier, in deze heuvels die rondom de stad liggen, waren tot 1950 zelfs 1.500 ha wijngaarden, vertelt hij. Andrej laat mij de oude kaarten zien waaruit blijkt dat het gebied toen groter was dan het huidige Collio.
