Een van de mooie dingen van wijn is dat je overal bijzondere mensen ontmoet, die dezelfde passie hebben als jij: wijn. En het zijn vaak ook levensgenieters, die ook houden van lekker eten, zeg maar van al het goede van het leven. Mensen delen ook graag met je, en je bent overal welkom. Een grote luxe, toegegeven. Het maakt het leven alleen maar leuker. Ik ben regelmatig op reis met collega-journalisten die ik al jaren ken, en met wie ik in sommige gevallen een vriendschappelijke relatie heb opgebouwd. Vooral Engelse en Scandinavische journalisten zijn vaak prettig gezelschap, niet alleen door de lage taalbarrière, maar ook door een gedeeld gevoel voor humor. Wijn is een serieus onderwerp, maar het moet tussendoor wel leuk blijven. Zeker als je een paar dagen achter elkaar met dezelfde groep in dezelfde bus zit.
Een van de meest bijzondere gezelschappen waar ik deel van uitmaak, is die van wijnmensen –producenten, liefhebbers en journalisten- uit hetzelfde geboortejaar. Sinds we vijftig zijn geworden, vijftien jaar geleden, organiseren we elke vijf jaar een wijnwandeltocht, om tijdens deze wandeltocht wijnen uit ons geboortejaar –u raadt het al, 1953- te drinken. Aanstaand weekend is het weer zover. Na wandeltochten in de Rheingau, de Bourgogne en de Champagne strijken we neer in Steiermark, het zuiden van Oostenrijk. Het levert veel voorpret op. Wel maakte een van de leden van de groep zich –waarschijnlijk niet onterecht- zorgen over de wijnen. Hij vermoedde dat die inmiddels nogal op hun laatste benen zouden lopen. Hij formuleerde het zo: ‘Ik hoop dat onze conditie beter is dan die van de wijnen.’ Voor de zekerheid neemt hij ook maar iets jongers mee. We gaan het zien. Het plezier zal er niet minder om zijn. Heerlijk om elkaar weer te zien en te genieten van mooie (oude) wijnen. Wat kan wijn toch mooi zijn.
Ronald de Groot
