Ik geef het grif toe: startende wijnliefhebbers kunnen mij wel eens jaloers maken. Wat voor spannende avonturen beleeft een mens niet tijdens zijn eerst wijnjaren? Die eerste jaren, ik vond ze ronduit geweldig. Ik koester de herinneringen aan de opwinding van toen, die frisse vibe, dat onbevangen proeven van die eerste mooie wijnen. Vergelijk het met de eerste geslaagde seks. Of met prille emotie bij muziek. Terugdenken aan toen maakt me nostalgisch.
Als je met de regelmaat van de klok kwaliteitswijn drinkt, begint het allemaal wat te wennen. En vlakt de intensiteit van de emotie af. Kippenvelmomenten zijn er natuurlijk nog. Maar het is anders dan die eerste keer. Soms verlang ik in de tijd terug te keren, naar die eerste onvermoede belevenis van uitgerijpte Rioja Reserva, adelijke Saint-Julien, karakter-Savennières, vrolijke Beaujolais, rijke Elzas-Pinot Gris en klasse-Champagne. Bladeren door mijn eerste wijnboeken en wijnkoopgidsen, alleen al de geur van dat papier, wekt het onstuimige verlangen van toen weer op. Ik wil beginnende wijndrinkers in de wereld van de wijn introduceren, zodat ook zij die fijne ervaringen kunnen opdoen. Zoals ik, in mijn twintiger jaren, toen alles begon.
Iedere wijnliefhebberij heeft zijn geschiedenis. Ik zit midlive. In mijn wijnopslagplaats zitten honderden flessen met een stukje verhaal. Vooral Riesling, mijn lievelingswijn. Beaujolais is de fles die het beste schuift. Nu en dan ontstaan er nieuwe verliefdheden. Of noem het nieuwe hoofdstukken in dat grote wijnbelevingsboek. Assyrtiko, de Riesling van de warme klimaten, om maar iets te noemen. De liefde voor oude zoete wijnen is later gekomen: eerst Riesling, dan Chenin, vervolgens Vinsanto uit Santorini of Italië en Vin de Paille uit de Jura. Jura, ook een belangrijk hoofdstuk. Wat een wijnstreek toch met die magnifieke Vin Jaune! Na verloop van tijd ontwaakte de Sherry-liefhebber in mij, met manzanilla en palo cortado als favorieten. Vele jaren had ik een romance met Zuid-Afrika en z’n schitterende chenin en pinotage. Ervoor met Australië, dat me na een tijd verveelde met zijn in your face-wijnen – vandaag is er gelukkig meer verfijnde aussie-wijn – . Qua klassewijn verwonder ik me steeds meer over pinot noir. Die druif had ik, na zoveel slechte ervaringen, bijna afgeschreven. Van nebbiolo hou ik niet, zelfs na kennismaking met het betere spul. But that’s just me.
Bordeaux is een constante doorheen mijn liefhebberij. Dat waren ook de eerste dure rode wijnen die ik met volle teugen dronk. Bordeaux, in de eerste plaats de gerijpte soort, ervaar ik nog steeds als een beetje thuiskomen. Momenteel gaat mijn voorkeur uit naar Toscaanse sangiovese. En als het duur mag zijn: Noordelijke Rhône-syrah. Ik flirtte een tijdje met vin naturel, worstelde met de stoerste wijnen ter wereld (malbec, tannat, sagrantino, saperavi) en werd overrompeld door de aardse en minerale rode wijnen van Priorat. Mijn lievelingsland als ik nu moet kiezen: Duitsland. Prachtwijnen hebben ze daar: zuiverheid en finesse boven kracht.Ik heb geluk met mijn kleine wijnproefgroepje. Allemaal even zot van wijn. Wat zij tijdens proeverijen allemaal op tafel zetten… Belangrijk voor een wijnliefhebber: vinden van vrienden die evenveel van wijn houden. Ook die ontmoetingen hebben een geschiedenis. Wijn verbindt. Daarom schrijf ik er al zeven jaar over. Nostalgie over zoveel moois. Maar nostalgie wordt beklemmend als er geen nieuwe plannen zijn. Zoals kennismaken met Jurançon en de klassewijnen van de Verenigde Staten, beide onderbelicht in onze contreien. In de komende jaren volg ik graag de kwaliteitsevolutie van wijn uit de Lage Landen. En ondersteun ze met mijn schrijfsels. Van onze, vooralsnog beperkte hoeveelheid wijn van topklasse kan ik zeer genieten. Ze geven mij a sense of my own place. Voeling met de wijngaard heb ik nu veel meer dan vroeger, door nauwe contacten met wijnbouwers van hier. Eigenlijk voel ik me nog steeds een wijnnovice. Er is nog zoveel nieuws te ontdekken! De wereld van de wijn is oneindig. Gelukkig maar.
Stefaan Soenen
