archivezeeland

Het was in 2006 dat het Deutsches Weininstitut (DWI) het initiatief nam talentvolle jonge wijnproducenten te verenigen onder de noemer Generation Riesling, om te fungeren als ambassadeurs van “moderne, hoogwaardige en dynamische Duitse wijnbouw”. De vereniging bestaat dus al weer tien jaar, iets dat onlangs werd gevierd. En naar aanleiding van die verjaardag, bezocht ik een aantal producenten in de Pfalz en Rheinhessen, twee gebieden die samen goed zijn voor meer dan de helft van de leden.

Wijnimport J. Bart, een van Nederlands grootste leveranciers aan de horeca - en daarmee dus een in hoge mate smaakbepalend bedrijf -, hield recentelijk een road show waarbij wijnen van vier producenten werden voorgesteld. De aftrap was in NY Basement, het restaurant van Hotel New York in Rotterdam. Daarna kwamen Bistro ‘t Schippersrijk in Uitgeest en Restaurant élevé (inderdaad, met kleine letter) in Leeuwarden aan de beurt.

Op de Vinexpo heb je als bezoeker, zeker als je gericht te werk gaat, tijd voor meerdere, relatief korte bezoeken aan wijnhuizen van over de hele wereld. Althans... bijna de hele wereld, want zowel Australië als Nieuw-Zeeland hebben er voor gekozen dit jaar niet aanwezig te zijn. Dat terzijde. Een van deze korte bezoekjes was bij de immer enthousiaste Marcelo Papa van Concha y Toro.

Laatst reageerde een gerenommeerde Nederlandse wijnboer (ja, die zijn er, ik heb het over Jules Nijst van Domein De Wijngaardsberg) op een opmerking van mij dat hij ergens riesling aan zou moeten planten met de woorden “löss op mergel, da's pinotbodem”.

Toen Terry Peabody, een geslaagde Australische zakenman uit Brisbane, in de jaren negentig van de vorige eeuw eenmaal het besluit had genomen een wijnbedrijf te beginnen, ging hij op zoek naar een goede locatie. Zijn speurtocht leidde hem via Frankrijk, Amerika en uiteraard Australië uiteindelijk naar Nieuw-Zeeland. Naar Hawke’s Bay, aan de oostkust van het Noordereiland om precies te zijn.