Nieuws

De bekende Chileense wijnmaker Aurelio Montes, mede-eigenaar en wijnmaker van Viña Montes gaat dit jaar ook wijnen produceren in Napa. Montes is daarmee de eerste Chileen die de rollen omdraait. Tot nu was Chili juist het speelterrein voor buitenlanders uit gerenommeerde gebieden. Denk bijvoorbeeld maar aan de Rothschilds uit Bordeaux en het Californische Mondavi in zijn goede jaren.
Montes gaat in Napa twee wijnen op basis van cabernet sauvignon maken. Hoe die gaan heten is nog niet bekend, wel dat de druiven ervoor uit Oakville, Stag’s Leap en Yountville zullen komen.
De bekende Chileense wijnmaker Aurelio Montes, mede-eigenaar en wijnmaker van Viña Montes gaat dit jaar ook wijnen produceren in Napa. Montes is daarmee de eerste Chileen die de rollen omdraait. Tot nu was Chili juist het speelterrein voor buitenlanders uit gerenommeerde gebieden. Denk bijvoorbeeld maar aan de Rothschilds uit Bordeaux en het Californische Mondavi in zijn goede jaren.
Montes gaat in Napa twee wijnen op basis van cabernet sauvignon maken. Hoe die gaan heten is nog niet bekend, wel dat de druiven ervoor uit Oakville, Stag’s Leap en Yountville zullen komen. Een van de wijnen zal een pure Cabernet worden, de meest prestigieuze van de twee een Cabernet/Syrah blend, wat voor Napa een hoogst ongebruikelijke combinatie is. Montes heeft al de nodige ervaring met deze druivenrassen, getuige zijn Alpha M en Folly die tot de top van Chili gerekend worden. Recentelijk nog waagde Viña Montes de sprong over de Andes richting Argentinië en bouwde het in Chili zelf een nieuwe winery in Colchagua Valley.

De Baarsma Wine Group heeft een meerderheidsbelang verworven in  Wijnhandel Léon Colaris in Weert. Het is daarmee de tweede overname door de gigant uit Gorredijk van een particuliere wijnkoperij binnen een paar maanden. Eerder dit jaar nam Baarsma namelijk ook al Wijnkoperij Wielinga in Leeuwarden over.
Tot nu toe hield Baarsma zich uitsluitend bezig met productie en distributie van wijn – Producing & Trading Wine -, niet met directe verkoop daarvan aan eindverbruikers. Wel was het al eigenaar van de bekende importeur en groothandel Oud Reuchlin & Boelen.
De Baarsma Wine Group heeft een meerderheidsbelang verworven in  Wijnhandel Léon Colaris in Weert. Het is daarmee de tweede overname door de gigant uit Gorredijk van een particuliere wijnkoperij binnen een paar maanden. Eerder dit jaar nam Baarsma namelijk ook al Wijnkoperij Wielinga in Leeuwarden over.
Tot nu toe hield Baarsma zich uitsluitend bezig met productie en distributie van wijn – Producing & Trading Wine -, niet met directe verkoop daarvan aan eindverbruikers. Wel was het al eigenaar van de bekende importeur en groothandel Oud Reuchlin & Boelen.
Ruud Heuvelmans, zelf minderheidsaandeelhouder bij Colaris, verklaarde tegenover Perswijn dat continuïteit gewaarborgd is en dat er op korte termijn geen grote veranderingen binnen het bedrijf te verwachten zijn. Eind van deze week zullen nadere details bekendgemaakt worden.

Net nu er eindelijk wat meer klaarheid in de wondere wereld van de Grosse Gewächse leek te gaan komen met uniforme benamingen en criteria, is er een verwarrende nieuwe categorie Grosse Gewächse bijgekomen! Het gaat om een initiatief van de Bernkasteler Ring – een regionale vereniging van Moezelproducenten – die deze wijnen voor het eerst zal veilen bij de traditionele Herbstversteigerung in september. Het oogstjaar voor deze primeur is 2005. Evenals bij de reeds bestaande Grosse Gewächse gaat het om wijnen die volgens speciale, redelijk strenge criteria geproduceerd worden. Tot zo ver de positieve kant van de zaak.
Net nu er eindelijk wat meer klaarheid in de wondere wereld van de Grosse Gewächse leek te gaan komen met uniforme benamingen en criteria, is er een verwarrende nieuwe categorie Grosse Gewächse bijgekomen! Het gaat om een initiatief van de Bernkasteler Ring – een regionale vereniging van Moezelproducenten – die deze wijnen voor het eerst zal veilen bij de traditionele Herbstversteigerung in september. Het oogstjaar voor deze primeur is 2005. Evenals bij de reeds bestaande Grosse Gewächse gaat het om wijnen die volgens speciale, redelijk strenge criteria geproduceerd worden. Tot zo ver de positieve kant van de zaak. De rest is minder positief. De gekozen naam is uiterst misleidend en lijkt meer ingegeven te zijn door overwegingen van rivaliteit ten opzichte van de nationale VDP dan van consumentvriendelijkheid. Deze nieuwe ‘Grosse Gewächse Bernkasteler Ring’, zoals de officiële naam luidt, hebben namelijk niet dezelfde status als ‘echte’ Grosse Gewächse. Die worden vooralsnog alleen door leden van VDP geproduceerd, al bestaat er op papier wel een mogelijkheid voor buitenstaanders. Die moeten hun wijn dan laten keuren door een commissie uit VDP, de vereniging die het hele concept rond dit type wijnen de afgelopen jaren heeft ontwikkeld. Dat buitenstaanders zich tot op heden nog niet massaal aan deze procedure hebben willen onderwerpen, laat zich raden. Leden van de Bernkasteler Ring zijn geen VDP-lid, en omgekeerd. Grosse Gewächse van VDP-leden aan de Moezel, aaneengesloten binnen de Grosser Ring, heten overigens Erste Lagen…  Volgen we nog?

Jess Jackson, de niet onbemiddelde stichter van het bekende Californische Kendall-Jackson, is in één klap de nieuwe eigenaar geworden van drie bekende Wineries: Freemark Abbey in Napa Valley, Arrowood in Sonoma County en Byron in Santa Barbara County. Hij bood er in totaal 97 miljoen dollar voor, nadat de vorige eigenaar, Legacy Estates Group, wegens faillissement gedwongen was ze te verkopen. Nog pas in juni voegde Jackson ook al de Robert Pecota winery in Napa en Murphy-Goode aan zijn al rijkelijk gevulde portfolio toe. Who’s next?
Jess Jackson, de niet onbemiddelde stichter van het bekende Californische Kendall-Jackson, is in één klap de nieuwe eigenaar geworden van drie bekende Wineries: Freemark Abbey in Napa Valley, Arrowood in Sonoma County en Byron in Santa Barbara County. Hij bood er in totaal 97 miljoen dollar voor, nadat de vorige eigenaar, Legacy Estates Group, wegens faillissement gedwongen was ze te verkopen. Nog pas in juni voegde Jackson ook al de Robert Pecota winery in Napa en Murphy-Goode aan zijn al rijkelijk gevulde portfolio toe. Who’s next?

De Australische wijnlegende Len Evans is op 17 augustus op 75-jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Ruim 40 jaar was hij een van de gezichtsbepalende persoonlijkheden binnen de Australische wijnwereld. Evans overleed achter het stuur van zijn wagen op het parkeerterrein van een ziekenhuis in de Hunter Valley waar hij een familielid wilde bezoeken. Drie maanden geleden had hij zelf een derde by-pass operatie ondergaan. Evans arriveerde in de jaren ’50 in Australië als emigrant uit Wales en ontwikkelde zich al snel tot een van de grote promotoren van Australische wijnen in woord, geschrift, zowel binnen Australië zelf als daarbuiten.
De Australische wijnlegende Len Evans is op 17 augustus op 75-jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Ruim 40 jaar was hij een van de gezichtsbepalende persoonlijkheden binnen de Australische wijnwereld. Evans overleed achter het stuur van zijn wagen op het parkeerterrein van een ziekenhuis in de Hunter Valley waar hij een familielid wilde bezoeken. Drie maanden geleden had hij zelf een derde by-pass operatie ondergaan. Evans arriveerde in de jaren ’50 in Australië als emigrant uit Wales en ontwikkelde zich al snel tot een van de grote promotoren van Australische wijnen in woord, geschrift, zowel binnen Australië zelf als daarbuiten. Behalve journalistiek was hij ook in commercieel opzicht actief als pionier, o.a. als chairman van bedrijven als Petaluma en Rothbury. Ook stond hij mede aan de wieg van het Australia Wine Bureau.

Symington neemt wijngaarden en installaties van Cockburn’s over
Weer een opmerkelijke deal rond de familie Symington, nu al eigenaar van een groot aantal fantastische wijngaarden in de portstreek, met bijbehorende prestigieuze porthuizen, als Dow’s, Graham’s, Warre’s, etc. Nu is de aankoop rond van de wijngaarden en productiefaciliteiten van –weer- een van oorsprong zo typisch Engels porthuis: Cockburn’s. In dit geval echter is de aard van de transactie niet dezelfde als voorheen. Waar de Symington’s steeds wijngaarden inlijfden voor hun eigen productie of huizen kochten om deze zelf op de markt te brengen, verandert Cockburn als merk niet van eigenaar.
Symington neemt wijngaarden en installaties van Cockburn’s over
Weer een opmerkelijke deal rond de familie Symington, nu al eigenaar van een groot aantal fantastische wijngaarden in de portstreek, met bijbehorende prestigieuze porthuizen, als Dow’s, Graham’s, Warre’s, etc. Nu is de aankoop rond van de wijngaarden en productiefaciliteiten van –weer- een van oorsprong zo typisch Engels porthuis: Cockburn’s. In dit geval echter is de aard van de transactie niet dezelfde als voorheen. Waar de Symington’s steeds wijngaarden inlijfden voor hun eigen productie of huizen kochten om deze zelf op de markt te brengen, verandert Cockburn als merk niet van eigenaar. Symington wordt daarmee volledig verantwoordelijk voor de productie van de ports van Cockburn’s, en ook de aanwezige portvoorraden zijn mede opgekocht. Maar de distributie blijft in handen van Beam Global, dat ook eigenaar blijft van het merk en ook de marketingstrategie zal blijven bepalen. Cockburn’s kan dus niet zomaar worden toegevoegd aan het eerdergenoemde rijtje huizen van Symington, in feite blijft de familie op de achtergrond na deze transactie. Het voordeel voor beide partijen lijkt wel duidelijk. Symington bereikt schaalvoordelen bij de productie en Beam krijgt kwaliteitsporst aangeleverd zonder zelf de zorgen te hebben over wijngaarden en productiefaciliteiten. Een win-win-situatie, zoals dat in moderne termen zo mooi heet.

Gisteren was ik op bezoek bij familie. Niet iedereen heeft de mogelijkheden om flessen wijn van vijf, vijftien of vijftig euro open te trekken, en dus was de keuze tussen Liebfraumilch in een melkpak van 1,49 euro de liter, of Kaapse Pracht; beide wijnen waren dus afkomstig van ‘tief discounter’ Aldi.
Ik voel mij in het leven nergens te goed voor, dus deed ik gewoon mee en koos voor de Liebfraumilch. Zuiver, fris, makkelijk zoetje, geen probleem. Mijn vrouw echter koos voor de droge witte wijn, ofwel de Kaapse Pracht. Dat had ze niet moeten doen. Laf, licht zoetje maar te weinig zuren ter compensatie, en ook niet helemaal zuiver.
Gisteren was ik op bezoek bij familie. Niet iedereen heeft de mogelijkheden om flessen wijn van vijf, vijftien of vijftig euro open te trekken, en dus was de keuze tussen Liebfraumilch in een melkpak van 1,49 euro de liter, of Kaapse Pracht; beide wijnen waren dus afkomstig van ‘tief discounter’ Aldi.
Ik voel mij in het leven nergens te goed voor, dus deed ik gewoon mee en koos voor de Liebfraumilch. Zuiver, fris, makkelijk zoetje, geen probleem. Mijn vrouw echter koos voor de droge witte wijn, ofwel de Kaapse Pracht. Dat had ze niet moeten doen. Laf, licht zoetje maar te weinig zuren ter compensatie, en ook niet helemaal zuiver. Wat mij niet verbaasde, daarom had ik ook de Liebfraumilch gekozen.

Velen kennen mij inmiddels als ‘Zuid Afrika hater’. En eigenlijk is dat onzin, want ik heb geen hekel aan het land, de mensen, of zelfs de wijnen. Waar ik echter wel een hekel aan heb is de kritiekloze manier waarop er met de Zuid Afrikaanse wijn wordt omgegaan in Nederland. Om te beginnen door de wijnhandel, en in het verlengde daarvan dus ook door de consument.
Alle goedkope rommel waarmee wij steeds maar weer worden lastig gevallen wordt goed gepraat met allerlei kul-argumenten. Zo moeten wij nu gaan geloven dat Zuid Afrika een ongekende variatie aan wijnen biedt, omdat er tenslotte ook 9643 verschillende botanische planten en bloemen rond de Kaap groeien. Kijk, zo lust ik er nog wel een paar. Of liever gezegd, zo lust ik er nog wel een paar absoluut niet. Net als in de meeste nieuwe wijnlanden, lijdt het Zuid Afrikaanse wijnaanbod nou net onder een enorm gebrek aan variatie; het is allemaal steeds maar weer hetzelfde, en wie het lukt om blind de gemiddelde Chardonnay uit Paarl te onderscheiden van een Chardonnay uit Casablanca Valley, of liever nog, uit Stellenbosch, is een hele knappe.

Het lijkt wel een geval van positieve discriminatie. Mochten we vroeger niets goeds zeggen van Zuid Afrika, nu mogen we er niets slechts meer van zeggen. Ik doe daar niet aan mee: ik vind de overgrote meerderheid van de wijnen matig tot slecht, en wat wel goed is, is net zo ‘te duur’ als alle echt goede wijnen in de wereld. En dat mijn zwager, en met hem menig ander, niet veel geld aan een fles wijn kan of wil uitgeven, is prima. Dat de handel daar dus op inspringt, ook prima. Maar laten we dan wel ophouden met onszelf en anderen van alles wijs te maken over de vermeende kwaliteiten van het spul. Tenslotte doen we dat met de goedkope maar technisch altijd correcte wijnen van onze geliefde oosterburen ook niet. Dat is schijnbaar net zo moeilijk voor een Nederlander als zeggen dat het Duitse elftal eigenlijk toch wel een stuk beter was dan het Nederlandse deze zomer……

Mosel-Saar-Ruwer wordt Mosel, QmP wordt PrädikatsweinDe Duitse regering heeft de afgelopen week twee maatregelen goedgekeurd die voor een behoorlijk ingrijpende verandering van de Duitse wijnetiketten zullen gaan zorgen. Wijnen uit het ‘Anbaugebiet’ Mosel-Saar-Ruwer zullen vanaf najaar 2007 alleen nog maar op de markt komen met de herkomstbenaming Mosel. Deze maatregel is genomen op verzoek van de overkoepelende brancheorganisatie van Mosel-Saar-Ruwer zelf.
Mosel-Saar-Ruwer wordt Mosel, QmP wordt Prädikatswein

De Duitse regering heeft de afgelopen week twee maatregelen goedgekeurd die voor een behoorlijk ingrijpende verandering van de Duitse wijnetiketten zullen gaan zorgen. Wijnen uit het ‘Anbaugebiet’ Mosel-Saar-Ruwer zullen vanaf najaar 2007 alleen nog maar op de markt komen met de herkomstbenaming Mosel. Deze maatregel is genomen op verzoek van de overkoepelende brancheorganisatie van Mosel-Saar-Ruwer zelf.
Tevens is besloten om op landelijk niveau de kwaliteitscategorie ‘Qualitätswein mit Prädikat’ (QmP) te veranderen in ‘Prädikatswein’. De status van de gewone Qualitätswein (QbA) blijft onveranderd.  Over de instelling van een eventueel Reinheitsgebot voor Prädikatsweine – in navolging van dat voor Duits bier – is (nog) geen beslissing genomen.

In de Nederlandse finale van het Europese Concours voor Champagne Ambassadeurs staan dit jaar als kanperswijnen Cees van Casteren, Leonie Mooijekind en Ton Wortelboer.
Cees van Casteren, bij de editie van vorig jaar tweede, is freelance wijndocent en redacteur voor zijn eigen bedrijf Cees van Casteren Wine Consultancy. Leonie Mooijekind is wijndocent voor Stilla wijnopleidingen en mede-eigenaar van Restaurant Specktakel in Haarlem. Ton Wortelboer is docent gastronomie bij het ROC van Leiden en verzorgt proeverijen voor zijn bedrijf Procuwijs.
De drie wijndocenten zullen strijden om te titel ‘Champagne Ambassadeur 2006.
In de Nederlandse finale van het Europese Concours voor Champagne Ambassadeurs staan dit jaar als kanperswijnen Cees van Casteren, Leonie Mooijekind en Ton Wortelboer.
Cees van Casteren, bij de editie van vorig jaar tweede, is freelance wijndocent en redacteur voor zijn eigen bedrijf Cees van Casteren Wine Consultancy. Leonie Mooijekind is wijndocent voor Stilla wijnopleidingen en mede-eigenaar van Restaurant Specktakel in Haarlem. Ton Wortelboer is docent gastronomie bij het ROC van Leiden en verzorgt proeverijen voor zijn bedrijf Procuwijs.
De drie wijndocenten zullen strijden om te titel ‘Champagne Ambassadeur 2006.
De Nederlandse finale vindt plaats op 12 september aanstaande in The College Hotel in Amsterdam. De winnares van vorig jaar, Noële Ruitenberg, zit dit jaar in de jury samen met wijnschrijver Gert Crum, cursusleidster Ellen Dekkers van de Wijnacademie, oenologe Delphine Géraud van het CIVC en Stéphanie van Rantwijk namens het Champagne Informatie Centrum.
De winnaar zal een week naar de Champagnestreek gaan, waar op 19 oktober de Europese finale zal plaatsvinden.

Wijn kopen is een altijd een zaak van vertrouwen geweest en zal dat ook altijd blijven. Ook J.P.M. Keuls was die mening in 1931 toegedaan. Het thema komt zelfs uitvoerig aan de orde in zijn Boek van den Wijn. Keuls begint zijn verhaal met de vraag te stellen die de titel van het hoofdstuk vormt: ‘Hoe koopt men wijn’ (zonder vraagteken!)
Ziet daar een vraag, die gemakkelijker is te stellen, dan te beantwooren, althans op volledige wijze. Men zal zeggen:”wijn koopen is een vertrouwenszaak, dus reken ik op de vakkennis en de eerlijkheid van mijn wijnhandelaar, die mij ongetwijfeld naar mijn smaak zal bedienen.”
Wijn kopen is een altijd een zaak van vertrouwen geweest en zal dat ook altijd blijven. Ook J.P.M. Keuls was die mening in 1931 toegedaan. Het thema komt zelfs uitvoerig aan de orde in zijn Boek van den Wijn. Keuls begint zijn verhaal met de vraag te stellen die de titel van het hoofdstuk vormt: ‘Hoe koopt men wijn’ (zonder vraagteken!)
Ziet daar een vraag, die gemakkelijker is te stellen, dan te beantwooren, althans op volledige wijze. Men zal zeggen:”wijn koopen is een vertrouwenszaak, dus reken ik op de vakkennis en de eerlijkheid van mijn wijnhandelaar, die mij ongetwijfeld naar mijn smaak zal bedienen.”

Kennis en eerlijkheid van de handelaar zijn echter niet genoeg. De klant moet van zichzelf wel een beetje weten wat hij wil. (Van vrouwen die wijn drinken en kopen had Keuls geen weet, wel van Engelsche sigaretten…)

Dan is er de kwestie van den persoonlijken smaak, de absoluut subjectieve en daardoor de meest moeilijke factor bij de beoordeling van wijnen door een niet-vakman. Die smaak kan beïnvloed worden door het al of niet geregeld drinken van het echt hollandsche bittertje, al is het ook volgens het recept van Bols: “iederen dag één glaasje”; ook door veel rooken, speciaal van Engelsche sigaretten, het geregeld gebruik van scherp prikkelende spijzen, alle factoren, die geleidelijk invloed zullen uitoefenen op onze smaakzenuwen en iemands “smaak” voor wijn zullen bepalen […].

Geld mag geen rol spelen…

[…] dat de prijs bij de keuze van wijn een ondergeschikte factor is, tenminste als men zich op dat pecuniaire standpunt vermag te stellen, maar zelfs, indien zulks niet het geval mocht zijn, dan nog zal nimmer de prijs van den wijn bij de keuze de hoofdfactor mogen zijn, waarmede wij willen zeggen, dat men in bepaalde gevallen meer gebaat is met een wijn van lager prijs, die in de omstandigheden past, dan met een duurdere, die geen bevrediging zou schenken. 

Keuls trekt een interessante vergelijking tussen wijnhandelaars en artsen. De befaamde uitspraak uit de Oudheid, “Raadpleeg Bacchus, de geneesheer” krijgt hier ineens een bijzondere betekenis!

Wil men […] vast houden aan het principe van de “vertrouwenszaak”, dan dient men aan den wijnkooper ook zijn volle vertrouwen te geven, zooals men dat doet aan een dokter, die zonder de noodige inlichtingen van den patient niet gemakkelijk een juiste diagnose kan stellen. Maar, de patient moet dan ook liefst weten, welke verschijnselen van belang zijn om door den arts te worden gekend en zoo moet op analoge wijze de amateur van wijnen aan zijn “dokter” weten mede te deelen, wat van belang is.

Huiswijn graag per vat tegelijk inslaan! En niet te jong drinken a.u.b.

Uit den aard der zaak zal het verbruik bij den geregelden drinker het grootst zijn en dit is een factor die hem in staat stelt voordeliger in te koopen dan zijn collega, die in de week water of bier en slechts Zondags wijn drinkt. Hij heeft er n.l. belang bij om “en gros” te koopen, d.w.z. per okshoofd (225 Liter of ongeveer 300 flesschen). Die wijn is dan jong en daardoor goedkoop, maar, aangezien hij liefst eerst moet worden gedronken na een à twee jaar fleschontwikkeling zal men altijd moeten zorgen bij het koopen de consumptie vooruit te zijn, zoodat het om die reden aanbeveling verdient de eerste maal meerdere okshoofden te koopen, waardoor men permanent de beschikking over voldoende belegen tafelwijn heeft.
De gelegenheidsdrinker zal echter aan zulke koopen veel te veel hebben en zal dus beter doen om uit de voorraden van een betrouwbare firma hier te lande belegen wijn te koopen, die natuurlijk relatief duurder is dan jonge wijn.  

Maar zie welk type wijnconsument er aan zit te komen…

Behalve de twee groepen van koopers, die wij tot nu toe als voorbeeld namen is er nog een groote en zeker niet onbelangrijker groep die echter veel moeilijker te bedienen is, n.l. de categorie van koopers bij kleine hoeveelheden die, om welke reden dan ook, niet meer in huis willen of kunnen hebben dan 12, 6 of zelfs enkele flesschen.

Uit den aard der zaak hebben zulke consumenten er alleen belang bij om belegen (!) wijnen te koopen voor onmiddellijke consumptie geschikt, maar de moeilijkheid bij hen schuilt daarin, dat maar zelden de wijn , op het moment dat hij wordt gedronken, in goede conditie zal zijn,tenzij volgens een bepaald voorschrift wordt gehandeld. Wij zullen straks zien waarom, doch willen hier slechts releveeren dat alle wijnen, om naar waarde te kunnen worden genoten, na te zijn vervoerd, eenigen tijd rust noodig hebben en deze rust kunne de koopers bij kleine hoeveelheden den wijn meestal niet geven om de eenvoudige reden, dat de tijd ervoor ontbreekt. 

Pleidooi voor geduld

Drinkt men dan een wijn, zelfs een superieuren, dan smaakt hij niet zooals het hoort, men proeft iets ruws, de vakman zegt: hij is niet glad, de afdronk is niet “fluweelig”. Alleen rust kan hier heil brengen en een ieder kan hetgeen wij schrijven controleeren door een flesch rooden wijn te proeven direct na het transport en eenige weken later; het verschil zal zeer merkbaar zijn.
Aan de hand hiervan zal men ook begrijpen, hoe ondankbaar het is om op het laatste oogenblik voor een dineetje, in de buurt een paar flesschen wijn te bestellen. Die wijn kan nooit in goede condietie zijn en de winkelier krijgt gewoonlijk de schuld., terwijl de fout ligtbij den kooper, die onvoldoende op de hoogte is. Wijn, althans roode wijn, is géén artikel om bij al te kleine hoeveelheden te worden gekocht, tenzij men, uitzonderingsgewijze, zóó weinig gebruikt, dat men de flesschen gelegenheid kan geven tot voldoende rust.

Leve de moderne techniek en de bijbehorende ISO-normen, zullen we dus maar zeggen. 

René van Heusden