Nieuws

Mosel-Saar-Ruwer wordt Mosel, QmP wordt PrädikatsweinDe Duitse regering heeft de afgelopen week twee maatregelen goedgekeurd die voor een behoorlijk ingrijpende verandering van de Duitse wijnetiketten zullen gaan zorgen. Wijnen uit het ‘Anbaugebiet’ Mosel-Saar-Ruwer zullen vanaf najaar 2007 alleen nog maar op de markt komen met de herkomstbenaming Mosel. Deze maatregel is genomen op verzoek van de overkoepelende brancheorganisatie van Mosel-Saar-Ruwer zelf.
Mosel-Saar-Ruwer wordt Mosel, QmP wordt Prädikatswein

De Duitse regering heeft de afgelopen week twee maatregelen goedgekeurd die voor een behoorlijk ingrijpende verandering van de Duitse wijnetiketten zullen gaan zorgen. Wijnen uit het ‘Anbaugebiet’ Mosel-Saar-Ruwer zullen vanaf najaar 2007 alleen nog maar op de markt komen met de herkomstbenaming Mosel. Deze maatregel is genomen op verzoek van de overkoepelende brancheorganisatie van Mosel-Saar-Ruwer zelf.
Tevens is besloten om op landelijk niveau de kwaliteitscategorie ‘Qualitätswein mit Prädikat’ (QmP) te veranderen in ‘Prädikatswein’. De status van de gewone Qualitätswein (QbA) blijft onveranderd.  Over de instelling van een eventueel Reinheitsgebot voor Prädikatsweine – in navolging van dat voor Duits bier – is (nog) geen beslissing genomen.

In de Nederlandse finale van het Europese Concours voor Champagne Ambassadeurs staan dit jaar als kanperswijnen Cees van Casteren, Leonie Mooijekind en Ton Wortelboer.
Cees van Casteren, bij de editie van vorig jaar tweede, is freelance wijndocent en redacteur voor zijn eigen bedrijf Cees van Casteren Wine Consultancy. Leonie Mooijekind is wijndocent voor Stilla wijnopleidingen en mede-eigenaar van Restaurant Specktakel in Haarlem. Ton Wortelboer is docent gastronomie bij het ROC van Leiden en verzorgt proeverijen voor zijn bedrijf Procuwijs.
De drie wijndocenten zullen strijden om te titel ‘Champagne Ambassadeur 2006.
In de Nederlandse finale van het Europese Concours voor Champagne Ambassadeurs staan dit jaar als kanperswijnen Cees van Casteren, Leonie Mooijekind en Ton Wortelboer.
Cees van Casteren, bij de editie van vorig jaar tweede, is freelance wijndocent en redacteur voor zijn eigen bedrijf Cees van Casteren Wine Consultancy. Leonie Mooijekind is wijndocent voor Stilla wijnopleidingen en mede-eigenaar van Restaurant Specktakel in Haarlem. Ton Wortelboer is docent gastronomie bij het ROC van Leiden en verzorgt proeverijen voor zijn bedrijf Procuwijs.
De drie wijndocenten zullen strijden om te titel ‘Champagne Ambassadeur 2006.
De Nederlandse finale vindt plaats op 12 september aanstaande in The College Hotel in Amsterdam. De winnares van vorig jaar, Noële Ruitenberg, zit dit jaar in de jury samen met wijnschrijver Gert Crum, cursusleidster Ellen Dekkers van de Wijnacademie, oenologe Delphine Géraud van het CIVC en Stéphanie van Rantwijk namens het Champagne Informatie Centrum.
De winnaar zal een week naar de Champagnestreek gaan, waar op 19 oktober de Europese finale zal plaatsvinden.

Wijn kopen is een altijd een zaak van vertrouwen geweest en zal dat ook altijd blijven. Ook J.P.M. Keuls was die mening in 1931 toegedaan. Het thema komt zelfs uitvoerig aan de orde in zijn Boek van den Wijn. Keuls begint zijn verhaal met de vraag te stellen die de titel van het hoofdstuk vormt: ‘Hoe koopt men wijn’ (zonder vraagteken!)
Ziet daar een vraag, die gemakkelijker is te stellen, dan te beantwooren, althans op volledige wijze. Men zal zeggen:”wijn koopen is een vertrouwenszaak, dus reken ik op de vakkennis en de eerlijkheid van mijn wijnhandelaar, die mij ongetwijfeld naar mijn smaak zal bedienen.”
Wijn kopen is een altijd een zaak van vertrouwen geweest en zal dat ook altijd blijven. Ook J.P.M. Keuls was die mening in 1931 toegedaan. Het thema komt zelfs uitvoerig aan de orde in zijn Boek van den Wijn. Keuls begint zijn verhaal met de vraag te stellen die de titel van het hoofdstuk vormt: ‘Hoe koopt men wijn’ (zonder vraagteken!)
Ziet daar een vraag, die gemakkelijker is te stellen, dan te beantwooren, althans op volledige wijze. Men zal zeggen:”wijn koopen is een vertrouwenszaak, dus reken ik op de vakkennis en de eerlijkheid van mijn wijnhandelaar, die mij ongetwijfeld naar mijn smaak zal bedienen.”

Kennis en eerlijkheid van de handelaar zijn echter niet genoeg. De klant moet van zichzelf wel een beetje weten wat hij wil. (Van vrouwen die wijn drinken en kopen had Keuls geen weet, wel van Engelsche sigaretten…)

Dan is er de kwestie van den persoonlijken smaak, de absoluut subjectieve en daardoor de meest moeilijke factor bij de beoordeling van wijnen door een niet-vakman. Die smaak kan beïnvloed worden door het al of niet geregeld drinken van het echt hollandsche bittertje, al is het ook volgens het recept van Bols: “iederen dag één glaasje”; ook door veel rooken, speciaal van Engelsche sigaretten, het geregeld gebruik van scherp prikkelende spijzen, alle factoren, die geleidelijk invloed zullen uitoefenen op onze smaakzenuwen en iemands “smaak” voor wijn zullen bepalen […].

Geld mag geen rol spelen…

[…] dat de prijs bij de keuze van wijn een ondergeschikte factor is, tenminste als men zich op dat pecuniaire standpunt vermag te stellen, maar zelfs, indien zulks niet het geval mocht zijn, dan nog zal nimmer de prijs van den wijn bij de keuze de hoofdfactor mogen zijn, waarmede wij willen zeggen, dat men in bepaalde gevallen meer gebaat is met een wijn van lager prijs, die in de omstandigheden past, dan met een duurdere, die geen bevrediging zou schenken. 

Keuls trekt een interessante vergelijking tussen wijnhandelaars en artsen. De befaamde uitspraak uit de Oudheid, “Raadpleeg Bacchus, de geneesheer” krijgt hier ineens een bijzondere betekenis!

Wil men […] vast houden aan het principe van de “vertrouwenszaak”, dan dient men aan den wijnkooper ook zijn volle vertrouwen te geven, zooals men dat doet aan een dokter, die zonder de noodige inlichtingen van den patient niet gemakkelijk een juiste diagnose kan stellen. Maar, de patient moet dan ook liefst weten, welke verschijnselen van belang zijn om door den arts te worden gekend en zoo moet op analoge wijze de amateur van wijnen aan zijn “dokter” weten mede te deelen, wat van belang is.

Huiswijn graag per vat tegelijk inslaan! En niet te jong drinken a.u.b.

Uit den aard der zaak zal het verbruik bij den geregelden drinker het grootst zijn en dit is een factor die hem in staat stelt voordeliger in te koopen dan zijn collega, die in de week water of bier en slechts Zondags wijn drinkt. Hij heeft er n.l. belang bij om “en gros” te koopen, d.w.z. per okshoofd (225 Liter of ongeveer 300 flesschen). Die wijn is dan jong en daardoor goedkoop, maar, aangezien hij liefst eerst moet worden gedronken na een à twee jaar fleschontwikkeling zal men altijd moeten zorgen bij het koopen de consumptie vooruit te zijn, zoodat het om die reden aanbeveling verdient de eerste maal meerdere okshoofden te koopen, waardoor men permanent de beschikking over voldoende belegen tafelwijn heeft.
De gelegenheidsdrinker zal echter aan zulke koopen veel te veel hebben en zal dus beter doen om uit de voorraden van een betrouwbare firma hier te lande belegen wijn te koopen, die natuurlijk relatief duurder is dan jonge wijn.  

Maar zie welk type wijnconsument er aan zit te komen…

Behalve de twee groepen van koopers, die wij tot nu toe als voorbeeld namen is er nog een groote en zeker niet onbelangrijker groep die echter veel moeilijker te bedienen is, n.l. de categorie van koopers bij kleine hoeveelheden die, om welke reden dan ook, niet meer in huis willen of kunnen hebben dan 12, 6 of zelfs enkele flesschen.

Uit den aard der zaak hebben zulke consumenten er alleen belang bij om belegen (!) wijnen te koopen voor onmiddellijke consumptie geschikt, maar de moeilijkheid bij hen schuilt daarin, dat maar zelden de wijn , op het moment dat hij wordt gedronken, in goede conditie zal zijn,tenzij volgens een bepaald voorschrift wordt gehandeld. Wij zullen straks zien waarom, doch willen hier slechts releveeren dat alle wijnen, om naar waarde te kunnen worden genoten, na te zijn vervoerd, eenigen tijd rust noodig hebben en deze rust kunne de koopers bij kleine hoeveelheden den wijn meestal niet geven om de eenvoudige reden, dat de tijd ervoor ontbreekt. 

Pleidooi voor geduld

Drinkt men dan een wijn, zelfs een superieuren, dan smaakt hij niet zooals het hoort, men proeft iets ruws, de vakman zegt: hij is niet glad, de afdronk is niet “fluweelig”. Alleen rust kan hier heil brengen en een ieder kan hetgeen wij schrijven controleeren door een flesch rooden wijn te proeven direct na het transport en eenige weken later; het verschil zal zeer merkbaar zijn.
Aan de hand hiervan zal men ook begrijpen, hoe ondankbaar het is om op het laatste oogenblik voor een dineetje, in de buurt een paar flesschen wijn te bestellen. Die wijn kan nooit in goede condietie zijn en de winkelier krijgt gewoonlijk de schuld., terwijl de fout ligtbij den kooper, die onvoldoende op de hoogte is. Wijn, althans roode wijn, is géén artikel om bij al te kleine hoeveelheden te worden gekocht, tenzij men, uitzonderingsgewijze, zóó weinig gebruikt, dat men de flesschen gelegenheid kan geven tot voldoende rust.

Leve de moderne techniek en de bijbehorende ISO-normen, zullen we dus maar zeggen. 

René van Heusden

Rosé voor regenachtige dagen
Rosé is een wijn van cliché’s. Het zou een wijn voor zomerdagen zijn en alleen geschikt om te nuttigen op het terras. Het zou geen serieuze wijn zijn. Ongetwijfeld zijn deze standaard-kwalificaties van toepassing op veel rosé, maar zeker niet op alle. En als de getalenteerde wijnmaker Dirk van der Niepoort een rosé maakt, dan kun je er al van uitgaan dat het geen ‘doetje’ is, maar een wijn met smaak en kracht. Een rosé die ook kan worden gedronken op regenachtige dagen. Kortom, een glas dat we de komende tijd goed kunnen gebruiken.
Rosé voor regenachtige dagen

Rosé is een wijn van cliché’s. Het zou een wijn voor zomerdagen zijn en alleen geschikt om te nuttigen op het terras. Het zou geen serieuze wijn zijn. Ongetwijfeld zijn deze standaard-kwalificaties van toepassing op veel rosé, maar zeker niet op alle. En als de getalenteerde wijnmaker Dirk van der Niepoort een rosé maakt, dan kun je er al van uitgaan dat het geen ‘doetje’ is, maar een wijn met smaak en kracht. Een rosé die ook kan worden gedronken op regenachtige dagen. Kortom, een glas dat we de komende tijd goed kunnen gebruiken.

Een van de meest gedurfde stappen die Niepoort heeft genomen sinds hij de leiding van het bedrijf overnam van zijn vader, is het verleggen van het accent van uitsluitend port-productie naar (ook) die van tafelwijnen. Inmiddels is hij een van de meest gerespecteerde makers van droge Douro, de appellation voor de droge wijnen afkomstig uit dezelfde streek als port. Voor deze rosé worden –niet vreemd- ook alleen maar druiven gebruikt die ook in port gaan: tinta amarela, tinta roriz, touriga franca en touriga nacional. Niet zo vreemd dus dat deze rosé een kracht en diepgang heeft die je van een rosé niet zou verwachten. De geur is licht kruidig, met wat kersen en aardbeien, een vleugje vanille door vatrijping, de smaak is krachtig en vol, met goede zuren en levendige bitters; een wijn die vraagt om bij het eten te worden geschonken.

Redoma Rosé 2005, Douro
Importeur: Horizon Wines, € 12,50 (te koop bij de betere wijnhandel)
info@horizonwines.nl; 036-5400708

Toegegeven, er was ooit een tijd, nog niet zo heel lang geleden, dat ‘wijnjournalistiek’ vooral bestond uit het aanzitten aan copieuze lunches en diners. Die tijd is helaas voorbij. Niet langer mag het eigen belang en welbevinden centraal bij de beroepsuitoefening, maar enkel nog het vermeende belang van de lezer of lezeres. Binnen de organisatie die verantwoordelijk is voor de publicatie van deze fijne site en van het prachtblad Perswijn heeft de Hoofdredacteur met zijn wetenschappelijk verantwoorde bêta-achtergrond zich opgeworpen als de ambitieuze Jonge Onderzoeker die met ware doodsverachting en zonder beschermende maskers ontplofbare spuitbussen met gas en andere verdachte wijnconserveringssystemen op hun (on)deugdelijkheid test. Voor u!
Toegegeven, er was ooit een tijd, nog niet zo heel lang geleden, dat ‘wijnjournalistiek’ vooral bestond uit het aanzitten aan copieuze lunches en diners. Die tijd is helaas voorbij. Niet langer mag het eigen belang en welbevinden centraal bij de beroepsuitoefening, maar enkel nog het vermeende belang van de lezer of lezeres. Binnen de organisatie die verantwoordelijk is voor de publicatie van deze fijne site en van het prachtblad Perswijn heeft de Hoofdredacteur met zijn wetenschappelijk verantwoorde bêta-achtergrond zich opgeworpen als de ambitieuze Jonge Onderzoeker die met ware doodsverachting en zonder beschermende maskers ontplofbare spuitbussen met gas en andere verdachte wijnconserveringssystemen op hun (on)deugdelijkheid test. Voor u!
Schrijver dezes, normaliter meer bedreven in fysieke vaardigheden als het voltooien van minimaal vier uur durende lunches en diners – zie boven – dan het succesvol aangaan van sportieve uitdagingen, wordt tegenwoordig echter regelmatig ‘uitgenodigd’ tot het ondergaan van proeven die weliswaar zijdelings met wijngenot te maken schijnen te hebben hebben, maar die evenzeer onder de noemer ‘thrill seeking’ vallen, zo niet meer. Zowas daar bijvoorbeeld die fameuze ‘bezichtiging’ van de Bremmer Calmont, de steilste wijngaard ter wereld. Die bezichtiging bleek uiteindelijk een overlevingstocht over een akelig smal én steil paadje. Uitgerekend na zo’n lange liquide lunch en zonder aangepast schoeisel en kleding. En dat allemaal om later de lofzang op die vermaledijde Moezel te kunnen zingen. Begin juli was het zo mogelijk een nog meer bijna-dood-ervaring in Bordeaux. In Côtes de Bourg, waar ze sinds kort van mening zijn dat je er zo leuk kunt fietsen. In zekere zin is dat nog waar ook, mits je van fietsen houdt, raad weet met een geaccidenteerd parcours én een rijwiel met deugdelijk functionerende remblokjes onder het achterwerk hebt. Dit was bij ondergetekende echter absoluut niet het geval. In drievoudig opzicht. Ongetwijfeld tot teleurstelling van velen hebben we echter ook deze beproeving weten te overleven.  
Al dat sportieve gedoe zakt echter volledig in het niet in vergelijking bij onze participerende wijnjournalistiek van afgelopen zaterdag, 5 augustus. Zoals? Meevaren op de boot van Castel en Gay.nl! Juist, bij de Canal Parade in het kader van de Gay Pride te Amsterdam. Uitgerekend de enige provinciaal binnen de redactie mocht zich daarvoor opofferen. En eindelijk eens met grote voldoening achteraf. Hoewel toegedaan Reviaan voel ik meer voor Béatrice Cointreau, Laurence Faller of de onvermijdelijke drs. Anneke Tot – die ook aan boord was! – dan voor al die Jongens die hun bleke achterwerk meenden te moeten vertonen. Maar wat een belevenis! Zo zeer zelfs dat ik en plein public enige glazen rosé van de sponsor genuttigd heb. En vooral ‘petflesjes’ met die rosé naar de mensen op de wal heb geworpen. Roséwerpen dus, een tak van sport die ik nog niet eerder beoefend had. Veel leuker om te doen dan al dat bergklimmen en – afdalen, dat wel! Hoef je het spul tenminste niet allemaal zelf op te drinken… De echte thrill was natuurlijk het even gedurfde als briljante marketingconcept. Chapeau om een Frans bedrijf als Castel zo gek te krijgen aan zo’n gewaagd evenement te laten deelnemen. Om nu zelf nog nog een ‘young urban dweller’ c.q. ‘trendy uitgaanstype’ te worden heb ik inmiddels teveel tegen, maar feest was het wel. Verdorie, daar gaat het toch om. Wijn moet fun zijn. En dat was het! Zo is participerende wijnjournalistiek voor de verandering eens wel leuk. 

René van Heusden (trendwatcher)

Na meer dan 40 jaar neemt Christian Pol Roger afscheid als boegbeeld van het champagnehuis Pol Roger om te gaan genieten van zijn pensioen. Mede dankzij zijn inzet is Pol Roger Champagne uitgegroeid tot een van de meest prestigieuze huizen in Epernay. Hij wordt opgevolgd door Laurent d’Harcourt, een man met ruime ervaring in de champagne-industrie.
Pol Roger Champagne dateert van 1849 en heeft sindsdien zijn familiekarakter intact weten te houden. Tegenwoordig is dat een zeldzaamheid in de Champagne.
Na meer dan 40 jaar neemt Christian Pol Roger afscheid als boegbeeld van het champagnehuis Pol Roger om te gaan genieten van zijn pensioen. Mede dankzij zijn inzet is Pol Roger Champagne uitgegroeid tot een van de meest prestigieuze huizen in Epernay. Hij wordt opgevolgd door Laurent d’Harcourt, een man met ruime ervaring in de champagne-industrie.
Pol Roger Champagne dateert van 1849 en heeft sindsdien zijn familiekarakter intact weten te houden. Tegenwoordig is dat een zeldzaamheid in de Champagne. De diepe kelders van het huis zijn maar liefst zeven kilometer lang en behoren met een temperatuur van 9 graden tot de koudste van de streek. Een andere kwaliteitsfactor is het uitgebreide bezit van eigen wijngaarden.
De champagnes van Pol Roger mogen zich verheugen in een warme belangstelling vanuit het verenigd Koninkrijk. Winston Churchill heeft zelfs zijn naam gegeven aan de prestigecuvée van het huis, en in januari 2004 kreeg Pol Roger het predikaat Hofleverancier van Koningin Elizabeth II. In Nederland wordt het vertegenwoordigd door Verbunt Wijnkopers.

Zakenman en financier François Pinault is sinds kort de nieuwe eigenaar van het domaine Engel in Vosne-Romanée. Pinault controleert warenhuisgroepen als La Redoute, Le Printemps en FNAC en staat te boek als een van de meest gefortuneerde personen in Frankrijk. Sinds 1993 mag hij zich kasteelheer noemen van premier cru Latour in Pauillac. Hij nam het wijngoed in Vosne over van Frédéric Engel, die het sinds de plotselinge dood van broer Philippe in mei vorig jaar alleen leidde. Domaine Engel heeft zes hectare eigen wijngaarden, waaronder percelen in crus als Clos Vougeot, Échézeaux en Grands Échézeaux.
Zakenman en financier François Pinault is sinds kort de nieuwe eigenaar van het domaine Engel in Vosne-Romanée. Pinault controleert warenhuisgroepen als La Redoute, Le Printemps en FNAC en staat te boek als een van de meest gefortuneerde personen in Frankrijk. Sinds 1993 mag hij zich kasteelheer noemen van premier cru Latour in Pauillac. Hij nam het wijngoed in Vosne over van Frédéric Engel, die het sinds de plotselinge dood van broer Philippe in mei vorig jaar alleen leidde. Domaine Engel heeft zes hectare eigen wijngaarden, waaronder percelen in crus als Clos Vougeot, Échézeaux en Grands Échézeaux.

Nadat eerder dit jaar al delen van de Dourovallei en de Champagnestreek zware schade opliepen als gevolg van felle hagelstormen, heeft afgelopen week ook de Languedoc zijn portie gekregen. In de nacht van 28 op 29 juli werd daar de appellation Faugères door noodweer getroffen. Naar schatting 7 à 800 van de in totaal 2000 hectare wijngaarden zijn hierdoor volledig vernield. Ook gebouwen en materieel liepen de nodige schade op. Een en ander betekent dat het oogstvolume dit jaar een stuk lager zal uitvallen dan normaal. Witte Faugères, nog maar sinds twee jaar AOC, zal zelfs vrijwel helemaal niet geproduceerd kunnen worden.
Nadat eerder dit jaar al delen van de Dourovallei en de Champagnestreek zware schade opliepen als gevolg van felle hagelstormen, heeft afgelopen week ook de Languedoc zijn portie gekregen. In de nacht van 28 op 29 juli werd daar de appellation Faugères door noodweer getroffen. Naar schatting 7 à 800 van de in totaal 2000 hectare wijngaarden zijn hierdoor volledig vernield. Ook gebouwen en materieel liepen de nodige schade op. Een en ander betekent dat het oogstvolume dit jaar een stuk lager zal uitvallen dan normaal. Witte Faugères, nog maar sinds twee jaar AOC, zal zelfs vrijwel helemaal niet geproduceerd kunnen worden.

In 1931, precies 75 jaar geleden, verscheen ‘Het Boek van den Wijn’. Het was geschreven door J.P.M. Keuls, Nederlandsch (!) vice-consul te Bordeaux. Het was een van de allereerste wijnboeken die ooit in Nederland verschenen. Anno 2006 biedt het fascinerende lectuur. Vanwege het taalgebruik en vanwege de mstandigheid dat de wijnwereld er toen in sommige opzichten iets anders uitzag dan nu het geval is. In andere opzichten eigenlijk ook weer niet. Van populair gejij en gejou, zoals tegenwoordig schering en inslag is in wijnboeken, had de schrijver gelukkig geen weet.
In 1931, precies 75 jaar geleden, verscheen ‘Het Boek van den Wijn’. Het was geschreven door J.P.M. Keuls, Nederlandsch (!) vice-consul te Bordeaux. Het was een van de allereerste wijnboeken die ooit in Nederland verschenen.

Anno 2006 biedt het fascinerende lectuur. Vanwege het taalgebruik en vanwege de omstandigheid dat de wijnwereld er toen in sommige opzichten iets anders uitzag dan nu het geval is. In andere opzichten eigenlijk ook weer niet.

Van populair gejij en gejou, zoals tegenwoordig schering en inslag is in wijnboeken, had de schrijver gelukkig geen weet. Van wijnproducerende landen behalve Frankrijk en Duitsland helaas nauwelijks. Frankrijk bleef beperkt tot Bordeaux, Bordeaux, Bordeaux, Bourgogne, Champagne en nog wat hinderlijk strooigoed in een paar buitengewesten. Over rosé werd in die dagen niet gesproken. En supermarkten bestonden nog niet.

In de komende weken zullen op deze plaats fragmenten uit ‘Het boek van den Wijn’ te lezen zijn. Tot lering en vermaak. En wellicht zullen ze zo nu en dan ook wel eens een aha-reactie oproepen.

De eerste aflevering begint bij het begin. Met een passage uit voorwoord, waarin de auteur zich verbaast over het bestaan van Engelstalige wijnpublicaties (!), en een hoogst intrigerende situatieschets van de in crisis verkerende Nederlandse wijnmarkt rond 1930. 
 
“Er bestaan legio werken en werkjes op wijngebied in de fransche, duitsche en zelfs in de engelsche taal, ofschoon Engeland toch evenmin als Nederland een wijnproduceerend land is. In het Nederlandsch bestaat, voor zoover ons bekend, geen literatuur die den amateur van goede wijnen als hulpmiddel kan dienen om hem de noodige kennis bij te brengen van, ten einde hem in staat te stellen te beoordeelen wat hij moet koopen, hoe hij zijn wijnen moet serveeren en hoe hij zich kan wapenen tegen het vele bedrog hetgeen ook op wijngebied plaats vindt.”

“In Nederland zijn de Fransche en Duitsche wijnen het meest bekend, waarcshijnlijk ook omdat uit een oogpunt van wijncultuur de wijnen dezer landen de hoogste plaats innemen en in Holland geen massa-wijnverbruik bestaat, doch de wijn er veeleer een luxedrank is. Werkelijke kwaliteitswijnen, d.w.z. producten van een verdelingscultuur, komen dan ook uit Frankrijk en Duitschland. Dit is o.a. een kwestie van bodemgesteldheid.”

“Toch spelen eveneens de wijnen van sommige andere landen in de wijnconsumptie van Nederland een grooten rol, want populair zijn er ook portugeesche en spaansche wijnen zooals Port en Sherry, grieksche wijnen zooals Samos en ook de Vermouth, een italiaansch product, doch geen natuurwijn zijnde.”

“Gedurende en na den oorlog [Eerste Wereldoorlog] is in Nederland een nieuwe klasse van wijndrinkers opgekomen en de invloed daarvan op den wijnhandel is zoo typisch geweest, dat men heden ten dage in vakkringen de wijnen indeelt in twee groepen, n.l. aristocratische en democratische wijnen. Onder de eerste worden verstaan Bordeaux, Bourgogne, Champagne Rijn- en Moezelwijnen e.d. en met de tweede worden aangeduid de z.g. “zoete wijnen”. Deze omschrijving gaat niet geheel op, want de “Grands vins de Sauternes zijn bijv. meestal ook zeer zoet, maar behooren daarom nog niet tot de groep “zoete wijnen” die hier wordt bedoeld.”

“Men wil er eerder mede aanduiden de ordinaire zoete wijnen, die gemakkelijker door den onervaren wijndrinker worden geapprecieerd omdat het een bekend verschijnsel is, dat de massasmaak een voorkeur heeft voor het zoete, terwijl de ontvankelijkheid voor andere smaakindrukken op cultuur berust. De ongeschoolde wijndrinker vindt roode Bordeauxwijnen, zelfs dievan hooge kwaliteit, “zuur”, terwijl bijv. de geraffineerde champagnedrinker slechts de “vin brut” wil drinken, dus bij uitstek droge, niet zoete, wijn.”

“In den Nederlandschen wijnhandel heeft men heden ten dage dan ook twee stroomingen, die ieder voor zich een andere clientèle zoeken. Er zijn firma’s die zich richten tot het ontwikkelde wijndrinkend publieken andere die de groote massa zoeken. Het combineeren hiervan gaat gewoonlijk niet met succes samen. Voor het uitoefenen van deze twee onderscheiden soorten van wijnhandel is dan ook noodig een verschillende mentaliteit.”

“Men hoort dikwijls beweren, dat het wijnverbruik, d.w.z. het verbruik van de betere, aristocratische, wijnen achteruitgaat, maar slechts zelden ziet men ernstige pogingen doen om hierin verbetering te brengen. Er zijn weliswaar aanwijsbare factoren die men niet kan veranderen, zooals verplaatsing van de koopkracht, vermindering van het familieleven, afwezigheid van kelders in moderne woningen, moderne levensopvattingen, waarin het drinken van wijn geen plaats vindt, anti-alcoholbeweging enz enz “

“Een goede voorlichting is […] onmisbaar, want hoe weinigen zelfs onder de amateurs zijn voldoende op de hoogte van de waarde der verschillende jaargangen, wat weet men van de beteekenis der wijnbenamingen en hoe dikwijls ziet men, zelfs in goede kringen, een kostbaren wijn absoluut onzaaakkundig behandelen.”

O tempora, o mores! Of: niet zo heel veel nieuws onder de zon?

René van Heusden

Na een half jaar in Zuid-Afrika te hebben verbleven, heeft Udo Göebel besloten Gall&Gall definitief te verlaten en zijn eigen bedrijf te beginnen. Onder de naam WineMatters gaat hij de naar eigen zeggen ‘beste Zuid-Afrikaanse wijnen’ importeren en rechtstreeks aan consumenten verkopen via een internetwinkel. Het is de bedoeling dat WineMatters in september van start gaat.
Na een half jaar in Zuid-Afrika te hebben verbleven, heeft Udo Göebel besloten Gall&Gall definitief te verlaten en zijn eigen bedrijf te beginnen. Onder de naam WineMatters gaat hij de naar eigen zeggen ‘beste Zuid-Afrikaanse wijnen’ importeren en rechtstreeks aan consumenten verkopen via een internetwinkel. Het is de bedoeling dat WineMatters in september van start gaat.