Columns

Afgelopen maandag, op onze jaarlijkse champagne-proeverij, organiseerden we voor het eerst ook begeleide proeverijen, door de makers van onze website altijd weer ‘masterclasses’ genoemd. Ik had me als vrijwilliger aangemeld deze proeverijen te verzorgen, en daar had ik geen spijt van. Ondanks het feit dat ik er vijf op één dag heb gedaan, voelde ik me na afloop nog kiplekker. Dat had veel te maken met de respons. Iedereen die binnenkwam wilde graag meer weten over champagne. Niet zo gek eigenlijk, als je bedenkt hoe ingewikkeld het product champagne eigenlijk is. Dan besef je vooral, zeker als je dit soort proeverijen voorbereidt, dat het enige tijd neemt voordat je champagne een beetje begrijpt en op zijn merites kunt beoordelen. De combinatie van terroir, druiven, assemblages, grote merkwijnen, tweede gisting op fles, boeren-champagnes, dégorgement en dosage, er zijn zoveel factoren die de kwaliteit en het karakter van een champagne bepalen, dat het al snel duizelt. Fijn dus om er met zijn allen een beetje lijn in te brengen, en niet zozeer als ‘master’.

Wat het extra leuk maakt, is dat je je eigen lezers ook even kunt spreken. Je maakt een blad door te reizen en dan achter de computer te gaan zitten –net als bij het schrijven van deze ‘overpeinzing’. Deze afstand tot de lezer wordt op zo’n proeverij even overbrugd. Heerlijk. Vooraf was het een beetje spannend of ons nieuwe systeem, met een borg voor de professionals voor de proeverij zou werken. Het beviel uitstekend. Met dit systeem wisten we de no-show terug te dringen tot onder de 20%. Daardoor konden we de proeverij helemaal zonder probleem vullen. Een experiment dat voor herhaling vatbaar is.

Wat vooral opvalt, in de jaren dat we de proeverij verzorgen, is dat de belangstelling voor champagne elk jaar toeneemt, en dat ook steeds meer behoefte is aan kennis over champagne. En voor champagneliefhebbers als we zijn, is dat heel goed nieuws. Proost!

Ronald de Groot

Hoe vaak ik ook wijnen proef, en wat voor wijnen het ook zijn, het is altijd leerzaam. Wijn staat nooit stil, en dus mag ik ook niet stil staan. Idées conçues, ideeën die al van te voren vaststaan, zijn uit den boze. Wat mij betreft geldt dat in hoge mate voor onze ideeën over wijnjaren. De menselijke geest –ook de mijne- maakt het soms nodeloos ingewikkeld, maar heeft vaak ook de neiging het op het vlak van goede en slechte wijnjaren simpel te houden. Dat heeft ook een aantrekkelijke kant. Als ik bedenk dat Bordeaux 2013 het minste jaar is van deze eeuw tot nu toe, dan weet ik ook dat ik voor mijn kelder met een boog om deze wijnen heen kan lopen.

Afgelopen week had ik het voorrecht een kleine serie wijnen van Ornellaia, het topdomein uit Bolgheri, te mogen proeven. Op tafel stonden 2004, 2002, 2001 en 1997. ‘Kenners’ weten dan direct dat 2002 een matig jaar is. Niet alleen in Bordeaux, maar ook in Toscane. Toch moest iedereen aan tafel erkennen dat de 2002 van Ornellaia een prachtige wijn is. Minder groots inderdaad dan 2004 en 2001, zeker. Maar omdat het een lichter jaar is, was hij misschien wel het lekkerst om nu te drinken. De bediening en de chef van het restaurant mochten ook even meeproeven. Hun oordeel: ‘2002 is het lekkerst’.

Het leerde me twee dingen. Ornellaia is werkelijk een grote wijn. Duur, maar tegelijk met de dure plicht om ook in mindere jaren gewoon heel goede wijnen te maken. En het leerde me dat je ‘mindere’ jaren nooit zomaar moet afschrijven. Bovendien zijn ze minder duur en gemakkelijker verkrijgbaar.

Een verdieping van onze ideeën die heel nuttig kan zijn. Want dat kan prima buitenkansen opleveren. Zo heb ik ‘en primeur’ wat heerlijke Sauternes 2013 kunnen kopen voor letterlijk spotprijzen. Omdat iedereen ‘wist’ dat 2013 voor Bordeaux slecht was, realiseerden weinigen zich dat 2013 voor de Sauternes –leve de regen!- een topjaar is. Iedereen liep dan ook met een boog om deze heerlijke zoete wijnen heen. En dat is dan weer leuk meegenomen voor wie zich er wat meer meer in verdiept en niet meteen uitgaat van vaste ideeën. En zeker niet die over ‘gedoemde’ jaren.

Ronald de Groot

De afgelopen tijd heb ik me nogal bezig gehouden met champagne. Eigenlijk helemaal niets mis mee, zult u denken. Ach, en dat is nog waar ook, als ik eerlijk ben. Er moesten champagnes geproefd worden voor onze koopgids, en dat was inderdaad geen straf. Er waren meerdere wijnen ingezonden uit de jaargang 2008, en die bevestigden moeiteloos de reputatie van dit bijzondere jaar.

Daarnaast was ik een paar workshops aan het voorbereiden, die ik op 3 september verzorg op Le Tour de Champagne, in het Amstel Hotel. Dat is gewoon werk, want daarvoor zit ik alleen maar achter de computer, te lezen en te schrijven over champagne. Ook niet erg.

Vaak wordt gezegd dat champagne duur is. Maar als je je realiseert dat grote huizen tussen de € 6 en € 7 per kilo druiven moeten betalen aan de boeren, dan begrijp je dat het ook geen goedkope wijn kan zijn. Er is wel goedkope champagne, maar daarmee snijd je jezelf gemakkelijk in de vingers. Ik kom wel wijndrinkers tegen die denken dat champagne ‘niet lekker’ is. Maar als je dan iets goeds inschenkt, zijn ze snel van dat idee genezen. Er is kwaliteit genoeg, en die is de afgelopen jaren ook steeds meer toegenomen.

Wat vooral opvalt aan champagne, naast mooie kwaliteit, is de waanzinnige diversiteit. Met de opkomst van al die kleinere boeren die zelf champagne maken, is dat werkelijk een geweldige ontwikkeling. En ook de grote huizen maken allerlei verschillende cuvées en jaargangwijnen, die allemaal verschillend zijn. En dan praat ik over grote verschillen in smaak en stijl. Een leuke ontwikkeling is dat je steeds meer champagnes ziet op basis van veel, en vaak zelfs 100% meunier, een druif die eerst nogal werd verguisd.

De veelheid aan stijlen maakt champagne als wijn heel bijzonder. Uiteindelijk verklaarbaar natuurlijk, omdat geen enkele wijn zo ‘gemanipuleerd’ wordt als champagne. Alleen al de tweede gisting op fles, de bewaartijd van de flessen in de kelder en de dosage maken de wijn uniek, maar ook heel verschillend. En dan heb ik het nog niet eens over de gebruikte druiven en het terroir. Wat een complexiteit! Daarom kun je ook altijd een champagne vinden die bij je past. En daarom raak je ook nooit uitgeproefd en uitgeleerd over champagne. Ik ook niet. Heerlijk. Leve de diversiteit!

Ronald de Groot

Als je veel flessen wijn door je handen laat gaan, zoals wij doen met onze proeverijen, dan kijk je ook regelmatig op de achterkant van de fles. De meeste wijnen hebben tegenwoordig een achteretiket.
Dat achteretiket dient vaak om te voldoen aan wettelijke eisen. Dus staat er op wat de inhoud is, het alcoholgehalte, de naam van de producent, de appellation, etc. Dan is het vooretiket er alleen maar voor de sier.
Maar je hoopt daarop dan ook wat extra informatie te vinden over de wijn die je in het glas hebt. Het achteretiket zit er toch op. Dus een gouden kans. Helaas. Dat is lang niet altijd het geval. Sterker nog, regelmatig word je zelfs flink teleurgesteld, omdat er iets nietszeggends op staat. Of zelfs lariekoek en gezever. Zo kwamen we afgelopen week zelfs een fles tegen waarop stond dat je met mannen moest praten, en dat vrouwen alleen waren om lief te hebben. Wat dat met de inhoud van het gebodene te maken had, bleef geheel duister. Hier wordt eigenlijk geen poging gedaan iets over de wijn te zeggen.
Maar als wel een poging wordt gedaan om informatie te geven over de wijn kan dat ook verkeerd aflopen. Wat denkt u hiervan? ‘Sensaciones is the result of an assemblage of grapes and oak barrels where fruit and oak during three months are combined in perfect harmony and elegance.’ Het beeld van druiven en vaten. Je ziet het voor je. Hopelijk leidt dat ook tot wijn.
Of deze? ‘Château Grand-Jauga is part of the Haut-Bergeron vineyard in the middle of the Sauternes classification.’ O ja? Dat is knap, je in het midden te bevinden van een classificatie, zonder zelf ook maar in enig opzicht geclassificeerd te zijn. Volstrekt nietszeggende info. Het zou veel handiger zijn om te vermelden welke druiven er in zitten en in welke percentages. Maar daar zijn ze in de Bordeaux niet zo goed in.
Als troost dan maar een glaasje champagne. Agrapart. Even op het achteretiket kijken. Dosage: 5 g/l. Mis en bouteille: Mai 2014. Dégorgement: Octobre 2017. Bravo. Zo hoort het. Het kan dus wel…

Ronald de Groot

Voor de vakantie hebben we een flink aantal wijnen uit de Chablis geproefd voor het volgende nummer van Perswijn, editie zes. Een bijzonder genoegen. Chablis is en blijft een geweldige witte wijn. Een combinatie van kracht, rijkdom en mooie zuren. Maar helaas moesten we ook ondervinden dat het aanbod verschraald is. Door voortdurende problemen met hagel en voorjaarsvorst zijn de oogsten de afgelopen jaren bijna stelselmatig heel klein geweest. En net als in andere delen van de Bourgogne is de productie al niet zo groot, door het beperkte oppervlak. Kortom, er is gewoon bijna geen Chablis meer. Voor sommige producenten is de bodem van de reserves dan ook in zicht. Er worden zelfs extra flessen uit oudere jaren verkocht om de klanten toch nog enigszins te kunnen bedienen. ‘Nee’ verkopen is nu eenmaal geen leuke hobby. Bij-effect is dat de prijzen stijgen, zonder dat dit de verliezen in omzet echt goed kan maken.

Chablis was in 2017 eigenlijk de enige streek van de Bourgogne die werd getroffen door voorjaarsvorst. Meer naar het zuiden konden de slechte oogsten van voorgaande jaren wel weer enigszins goed worden gemaakt. Niettemin is ook daar het aanbod domweg te klein. Inmiddels behoren Bourgognes dan ook tot de duurste flessen ter wereld, en zijn de beste wijnen van de streek een prooi voor (Aziatische) speculanten. Volgens de Nieuw-Zeelandse website Winesearcher is tweederde van de top 50 duurste flessen een Bourgogne. Juist de schaarsheid zorgt er voor dat ze aantrekkelijk zijn voor degenen die er grof geld mee willen verdienen. Een ongewenste situatie –niet in de laatste plaats voor de boeren zelf, die wijn maken om gedronken te worden, en niet om er mee te speculeren. Het is een onverkwikkelijk bijverschijnsel van een markt die volledig mondiaal is geworden. De gewone liefhebber heeft het nakijken…

Ronald de Groot

Heerlijk! Vakantie! Nou ja, op dit moment zit ik wel mijn ‘overpeinzing’ te schrijven. Op een laptop die al minstens twee dagen niet gebruikt is. Dat is voor mijn doen al heel wat. Met dank aan het harde werk van Lars Daniëls en Frank Jacobs, die voor de vakantie nog veel wijnen hebben geproefd. Zodat ik enigszins onbezorgd op pad kon gaan. En Bonne Benschop, onze chef de cave, die aan de Middenweg het fort verdedigt.

Ondertussen zijn we voor de warmte vanuit Frankrijk naar Spanje gevlucht. De omgekeerde wereld. Vroeger, met mijn ouders, ging ik nog naar Spanje voor het warme weer. Hier, in Baskenland, tussen de bergen die de uitlopers zijn van de Pyreneeën, is het overdag met zo’n 29 graden aardig uit te houden. In de Dordogne, waar we zaten, reikt het kwik dagen achtereen tot 36, 37 graden. Mooi weer is leuk, maar té mooi weer is ook niet alles. De ongemakken van het moderne leven, laten we maar zeggen.

En het leven in Spanje is ook goed. Op de boulevard van Zarautz bestellen we voor de lunch calamares, gefrituurde inktvis, met een glas witte wijn er bij. Voor € 2 per glas wordt ons een lekker glas Rueda Verdejo geserveerd. Het goede leven, zullen we maar zeggen. En wat komt hier, later op de dag, op de camping op tafel bij de vraag naar een witte wijn? Een fles Rueda Verdejo.

Op naar het restaurant in het dorp. Heerlijk, typisch Spaans en lokaal eten. Wat voor wit wordt hier geserveerd? Rueda wit. Ietsje minder ditmaal, verdejo met wat viura. Het patroon is duidelijk. Rueda heeft met zijn betaalbare droge wijnen de markt voor dit type wit in deze omgeving genadeloos aan zijn voeten gekregen. In San Sebastian gaat de keuze vaak uit naar witte Rioja, maar daar buiten geeft Rueda de toon aan. En, toegegeven, er is veel voor dit type wijn te zeggen. Mooi droog, met goede zuren, maar het blijft mild en lekker (door)drinkbaar. Als wijnexpert kun je daar je neus voor ophalen, maar dat is de realiteit. En hier ervaren we dat er bijna nooit een misser tussen zit. En dat is knap.

Dat verklaart ook dat Rueda in Nederland en Duitsland zijn grootste afzetmarkten heeft. Daar zitten de prijsbewuste kopers die graag een milddroge, knisperende witte wijn drinken die lekker betaalbaar is. En anders dan bij veel vakantiewijnen, smaakt een Rueda niet alleen hier op het terras lekker. Ook in Nederland blijft hij lekker, zeker in zomers als deze. Als je niet meetelt dat de prijs hier aanzienlijk lager is dan op een Nederlands terras –helaas.

Fijn dus dat er Rueda is. Hier, zonder meer, maar ook terug van vakantie, in Nederland. Dus leve Rueda Verdejo. Ik geniet nog even van mijn vakantie.

Ronald de Groot

Hé, dat is toevallig. Op het moment dat ik mijn artikel over Siciliaanse wijnen aan het schrijven ben –het verschijnt in nummer 6- begint Italië ruzie te maken met Australië over het gebruik op het etiket van ‘Nero d’Avola’. In het artikel schrijf ik dat tegenwoordig onder andere in McLaren Vale ook nero d’avola staat aangeplant, de druif die geldt als dé blauwe icoondruif van Sicilië. Onder andere Nero d’Avola van het Australische bedrijf Coriole wordt tegenwoordig met het nodige succes in Londen verkocht. Coriole plantte nero d’avola aan in 2006. In alle eerlijkheid kan ik deze ruzie niet helemaal goed volgen. Natuurlijk, Avola is een plaats op Sicilië, maar nero d’avola is gewoon de naam van een druif. Het is ook niet verboden om ‘chardonnay’ te gebruiken, of ‘merlot’. Dus waarom ook niet nero d’avola? Dit lijkt me van de Italianen toch een tikje te vergezocht.

In het verleden heeft Europa met succes gestreden tegen het gebruik van namen als ‘Chablis’, ‘Pouilly-Fumé’ of ‘Champagne’, maar dat zijn allemaal appellations met een duidelijke geografische definitie, verbonden met de specifieke plaats en de wijn die daar wordt gemaakt. Dat gaat voor nero d’avola allemaal niet op. In het verleden gebruikten producenten in Puglia ook de aanduiding ‘zinfandel’ voor hun primitivo, omdat het commercieel interessant was. Italië heeft wel tegen weten te houden dat Australië belletjeswijn onder de naam Prosecco mag exporteren, maar op de lokale markt mag deze aanduiding gewoon worden gebruikt. Prosecco was vroeger ook de naam van een druif. Dat de Italianen hem plotseling ‘glera’ gingen noemen en Prosecco bombardeerden tot een streeknaam, daar konden ze in Australië niets aan doen. Zo was het argument. Maar nero d’avola, nee, dat is geen Prosecco. En zeker geen Champagne. Dus dat verbieden lijkt me grote onzin.

Ronald de Groot

Ik heb in mijn leven heel wat wijnreizen gemaakt. Soms in mijn eentje, maar vaak in het gezelschap van collega-journalisten. Meestal internationale, soms Nederlandse. Nu zegt het woord ‘journalist’ niet zo veel. Iedereen die schrijft, kan zich zo noemen. Dat is bij kranten zo, en in de ‘wijn’ is dat niet anders. Zelf heb ik ook geen journalistieke opleiding genoten, dus ik ben daarop geen uitzondering. Je komt dan ook allerlei types tegen. Uit Engeland vaak opvallend goede, met humor en een uitstekende pen –nou ja, een pen komt er niet meer aan te pas. Lees de blogs van Jamie Goode, of de columns van Jefford on Monday op de website van Decanter. Jaloersmakend goed.

Het moet me van het hart dat wat er in Nederland op journalistiek gebied gebeurt, niet altijd van een hoog niveau is, zeker gemeten naar internationale maatstaven. De afgelopen tijd werd ik daar nog eens extra mee geconfronteerd, omdat ikzelf of Perswijn onderdeel was van de ‘berichtgeving’. Dan kijk je toch even met een wat scherpere blik.

Zo werd enige tijd geleden op een zichzelf als ‘journalistiek’ presenterend blog geschreven dat Perswijn volgens ‘onbevestigde berichten’ zou hebben onderhandeld over de overname van Winelife. Dat suggereert dat wij dit niet zouden hebben willen bevestigen. Niets is minder waar: het is mij gewoon nooit gevraagd. Eén enkel telefoontje of mailtje, en ik zou het onmiddellijk hebben bevestigd. Er was niets geheims aan. Misschien niet zo erg, zou u zeggen, ofwel waar zou ik me druk om maken? Toch wel. Ik vind dit een ergerlijke vorm van journalistieke luiheid, die bij de lezer een verkeerde indruk wekt.

Ander voorbeeld. Deze week verscheen er een column naar aanleiding van een van mijn vorige ‘overpeinzingen’, op zo’n beetje het oudste wijnblog van Nederland. De eigenaar en auteur zou het klappen van de zweep moeten kennen. In deze column wordt mijn tekst op een volledig andere manier geïnterpreteerd dan ik hem heb bedoeld én geschreven. Nou ja, dat mag, het is een column, misschien?

Ik schreef onder andere het volgende: ‘Tijdens sommige workshops komt meer dan 50% van degenen die zich heeft ingeschreven, niet opdagen, vaak zelfs zonder af te zeggen. Heel frustrerend, als je kijkt naar de kosten die worden gemaakt. En frustrerend voor degenen die zich wilden inschrijven, maar te horen kregen dat de workshop volgeboekt was.’ Dit levert de volgende interpretatie op: ‘Is dit een signaal dat de belangstelling voor dergelijke bijeenkomsten afneemt en daarmee de commerciële opdrachtgever van een wijnevenement eist dat de proeverij door voldoende professionals wordt bezocht?’Hûh? Ja, het staat er echt. Kan betrokken redacteur niet lezen? Of heeft hij een stokpaardje te berijden, waarbij mijn tekst eigenlijk niet zo goed uitkomt? Daar lijkt het op. Als ik schrijf volgeboekt, dan bedoel ik ook volgeboekt, en dat duidt niet op een gebrek aan belangstelling.

Afgelopen vrijdag even een vriendelijk mailtje gestuurd, om het nog eens uit te leggen. En met de vraag waar deze inventieve interpretatie op gebaseerd is. Maar deze flitsende journalist heeft het te druk om antwoord te geven, blijkbaar. En het vak ‘reacties’ blijft ook akelig leeg. Dat is ‘wijnjournalistiek’ in Nederland. Op zoek naar het eigen gelijk. Treurig.

De betrokken scribent kan gerust doorsnurken. De workshops zijn inmiddels bijna volgeboekt. Mét borg.

Ronald de Groot

Ik heb geen gêne om te melden dat ik elk jaar eigen wijnen meeneem op vakantie. Telkens naar een wijnstreek, wat dacht je? Deze keer bracht de volgeladen wagen ons gezin naar Dordogne en daarna Loire. Mij van geen kwaad bewust postte ik een foto van 9 van die geëxporteerde wijnen op sociale media, op de achtergrond een hangstoel en een zonnig zwembad. Een geweldig sfeerbeeld, dacht ik. Resultaat: stevige proteststemmen, gelukkig een enkeling die openlijk toegeeft deze gewoonte ook te koesteren en een paar wijndrinkers die gelijksoortig meeneemgedrag alleen via privé-kanalen durft bevestigen. ‘Wijn meebrengen naar een wijnstreek, dat is toch gewoon water naar de zee dragen of zand naar de woestijn?’, werd gezegd. ‘Psychologisch zit dit niet goed’, schrijft een van mijn vrienden: ‘In een wijnstreek moet je de wijnen van ter plaatse drinken!’ ‘Not done’, reageert een ander gepikeerd. Ik leek wel een morele wet met voeten te treden. Gebrek aan respect voor de lokale wijnboeren en -traditie werd mij niet verweten maar sommigen zullen het gedacht hebben.

https://www.instagram.com/p/Bkp7CWFHaG0/?utm_source=ig_web_copy_link

Graag verwijs ik deze ongeschreven wet (‘gij zult nooit en te nimmer wijn meenemen op vakantie naar een wijnstreek!’) naar de prullenbak. Dus, beste Nederlanders, stouw jullie auto of caravan niet alleen vol met aardappelen maar hou wat plaats over voor je favoriete wijnen. Wat mij betreft bijvoorbeeld is een vakantie doorbrengen zonder Riesling of Beaujolais, geen goed idee. Dit jaar koos ik onder andere de Riesling-Kabinett 2015 van Zilliken voor bij de plaatselijke blauwe kaas en een Beaujolais van Lapalu voor bij de WK-voetbalmatchen. Toen de Lapalu op was – die gaat snel – , kocht ik in een schitterende bar à vin in Chinon met de naam La Cabane à Vin een paar heerlijke flessen Morgon 2016 van Jean Foillard. De mousserende Fibonnaci, een Belgische topwijn van wijndomein Schorpion, dacht ik te consumeren bij het winnen van de halve finale tegen Frankrijk maar ledigde de fles uiteindelijk met plezier bij het verlies van de Engelsen tegen Kroatië. Een memorabel moment was Château Giscours 2004 bij een regionaal stukje rundsvlees met plaatselijke boontjes en ajuin.

Ja, ik nam nogal wat Belgische wijn mee op reis. Dat heeft niets met chauvinisme te maken maar alles met mijn zwaarwegend journalistiek werk: gezien de reeks artikels over Belgische wijn in Perswijn dien ik mij in alle rust, verreweg van stress en ander gedruis, in het eigen sap te verdiepen. Niet het eerste het beste sap: het piepkleine wijndomein Kitsberg maakt uitmuntende wijn (waarover meer in deel 6 van de genoemde reeks), zo bleek uit herhaaldelijk proeven met zicht op stralende zonnebloemen en ’s avonds bij krekelgesjirp.

https://www.instagram.com/p/BkkKTnrA1dc/?utm_source=ig_web_copy_link

Goede wijn op vakantie smaakt beter dan thuis, dat is mijn stellige ervaring. Neem nu de Champagne van Jean-François Launais: nooit smaakte die wijn lekkerder dan in het verwarmde zwembad van ons vakantiehuis in de buurt van Cahors, net na de overwinning tegen de Japanners. Abstractie makende van het vleugje chloor, dronk ik deze edele Champagne vanzelfsprekenderwijs uit een aangepast wijnglas en geen lokale flûte. Wijnglazen in alle soorten en maten, die neem ik ook mee op reis. Evident.

Terwijl ik dit neerpen, drink ik een Touraine bio-Chenin 2016 van Château de Coulaine, aangeraden in een wijnwinkeltje in Tours. Niets op aan te merken maar hij doet me weinig. Het is de laatste dag van de vakantie en de wijnen van thuis, nauwkeurig afgetoetst aan mijn kieskeurige en verwende smaak, zijn op. Ik degusteerde en kocht prachtige wijnen bij Château Triguedina in Cahors, magnifieke Chenin bij François Chidaine in Montlouis-sur-Loire en hoogstaande Chenin en Cabernet Franc bij Jacky Blot. Die wijnen gaan morgen mee naar huis. Ik verlang naar het moment dat ik ze thuis, gerijpt en dus à point, mag openen in gezelschap van vrienden of gewoon gezellig alleen. Ik ben zeker dat de wijn warme herinneringen zal opwekken aan die heerlijke vakantie die nu bijna voorbij is. Frankrijk, wat een geweldig wijnland toch!

Stefaan Soenen

Behalve dat we een blad maken, inmiddels al dertig jaar, organiseren we ook proeverijen. De allereerste was begin jaren negentig, met producenten van de noordelijke Rhône. Een mooie herinnering. Het is bijzonder om de producenten in levende lijve te ontmoeten, en je lezers de mogelijkheid dat ook te doen, en de wijnen te proeven.

In de loop van de jaren is niet alleen het blad professioneler geworden. Dat geldt ook voor de proeverijen. We organiseren ze zelf, zoals Le Tour de Champagne, maar ook voor opdrachtgevers uit het buitenland, zoals de Union des Grands Crus de Bordeaux. Zulke klanten betalen daar een flink bedrag voor vooral voor de locatie –we zitten in Amsterdam, maar ook voor het invliegen van wijnboeren, voor de wijnen, hotelkosten en wat al niet meer.

Geen vast onderdeel, maar wel regelmatig terugkerend, zijn workshops voor professionals, waarvoor men zich apart kan inschrijven. Het aantal plaatsen is beperkt, en zo ook het aantal inschrijvingen dat je kunt accepteren. De afgelopen jaren levert dat steeds meer problemen op. Tijdens sommige workshops komt meer dan 50% van degenen die zich heeft ingeschreven, niet opdagen, vaak zelfs zonder af te zeggen. Heel frustrerend, als je kijkt naar de kosten die worden gemaakt. En frustrerend voor degenen die zich wilden inschrijven, maar te horen kregen dat de workshop volgeboekt was. Dit is niet alleen voor ons een probleem, maar ook voor andere organisatoren, zo weten we uit ervaring.

Daarom hebben we besloten, bij wijze van experiment, om voor workshops die gratis toegankelijk zijn, een borg te vragen. Deze wordt geretourneerd als je komt opdagen, maar wordt geïncasseerd bij niet of te laat afzeggen. Dit kost ons geld en inspanning, maar hopelijk zal de bezetting beter zijn. En dat is weer een zorg minder. Best spannend, hoe en of het werkt. En jammer dat de ‘goeden’ onder de ‘kwaden’ moeten lijden. Maar er moet iets gebeuren. We gaan het zien…

Ronald de Groot