Er was eens een verbitterde oude man met een kwade dronk die door niemand aardig gevonden werd. En die zich tegen beter weten in een onbegrepen genie voelde. Teneinde zich regelmatig op andermans kosten te kunnen laten vollopen, gaf hij zich uit voor iemand met verstand van wijn. Ook gaf hij voor over wijn te kunnen schrijven.
Er was eens een verbitterde oude man met een kwade dronk die door niemand aardig gevonden werd. En die zich tegen beter weten in een onbegrepen genie voelde. Teneinde zich regelmatig op andermans kosten te kunnen laten vollopen, gaf hij zich uit voor iemand met verstand van wijn. Ook gaf hij voor over wijn te kunnen schrijven. Sterker nog, hij meende dat zelfs op ‘geestige’ wijze te kunnen! Wel met altijd het vingertje geheven, want onze scribent meende dat op hem zelf na niemand deugde. Hij bood zijn verbale afscheidingen voor niks aan, dus kwam er belangstelling van dubieuze media en bijbehorende personages. Die hij dan op zijn beurt weer de hemel in prees. Als jij mij aardig vindt, vind ik jou aardig. En ja hoor, hij mocht naar proeverijen in de grote stad komen en zelfs in een heuse persjury zitting nemen!
Tijdens een rusteloze nacht na een iets te royale inname had onze tragische volloper uit de provincie een openbaring. Hij was de Geroepene om al die zondaren in wijnland eens onverbloemd mores te leren! Meer nog dan vroeger zou de zondaar de zonde gaan bestrijden. De vos die de passie preekt. Pek en veren voor die verdorven types die in persjury’s zitten, en zo. En natuurlijk ook voor diegenen die voor mooie reizen en fijne maaltijden worden uitgenodigd. Dat stemde hem als onbeduidende krabbelaar jaloers en bitter, maar dat kon hij natuurlijk niet hardop bekennen. Vandaar die moraliserende draai aan het verhaal. Over vermeende omkoping, corruptie, vriendjespolitiek en nog heel veel meer verschrikkelijks dat hier beter maar niet in detail genoemd kan worden.
Helemaal verkorven bij hem heeft het Nederlands enige Master of Lunch, die zich bij diens frequente studiebezoeken op andermans kosten aan sterrenzaken altijd door even briljant als verpletterend mooi vrouwvolk omgeven weet. Om onze met de onderkant van een heipaal schrijvende en sociaal onaangepaste antiheld lopen die uiteraard altijd met een grote boog heen. Vandaar dat hij dan zelf maar in het geniep met die door hem zo verafschuwde promotiebureaus belt om op hoge toon te eisen dat men hem voor een leuk reisje uitnodigt. Want dat hij anders wel eens nare dingen over ze zou kunnen schrijven. Maar bij de promotiebureaus doorzien ze dit soort chanterende charlatans inmiddels wel.
De gemankeerde versjesschrijver – dit pijnlijke detail waren we nog vergeten te vermelden – pleitte recentelijk in een eindeloos saai stuk in een periodiek van nota bene de Wine & Food Association voor een ‘gedragscode’ voor degenen die over wijn schrijven. Dat mag nog eens een ongeëvenaard staaltje van ironie heten! Of een ongeëvenaard bord voor de kop? Psychiaters kennen een dergelijke klassieke combinatie van minderwaardigheidsgevoel, verdringing en overreactie overigens maar al te goed. Je zou er bijna medelijden mee krijgen.
Van lieden die zich moreel superieur achten, verwachten we maar één ding. Wacht even met anderen te wijzen op een splintertje in het oog alvorens de balk uit het eigen oog te hebben weggenomen. En ook dat bord voor de eigen kop. Op dat gebied is er nog heel wat werk te verzetten. Ons moraliserend orakel zou er verder goed aan toe eens wat minder te hijsen, meer op zijn taal te letten en het eigen gedrag in overeenstemming te brengen met al die normen en waarden waaraan hij anderen meent te moeten onderwerpen. Een goede wijncursus volgen kan ook geen kwaad. Proeven is namelijk nog iets meer dan alleen maar slikken. Misschien wordt hij dan toch nog eens een keertje voor zo’n fijne ‘persjury’ gevraagd…
René van Heusden
