Nieuws

Een door het Deutscher Weinfonds (DWF) uitgevoerde doorlichting van zowel het eigen functioneren als van twee nauw ermee verbonden instellingen, het Deutsches Weininstitut (DWI) en de Deutsche Weinakademie (DWA), heeft geleid tot het opstappen van Armin Göring als directeur van beide organisaties. Het DWI verzorgt de promotie van Duitse wijnen, de DWA cursussen en opleidingen. Göring stond sinds 1998 aan het hoofd ervan. Zijn opstappen  zou, zoals dat zo mooi heet, hebben plaatsgevonden in ‘goed onderling overleg’.
Een door het Deutscher Weinfonds (DWF) uitgevoerde doorlichting van zowel het eigen functioneren als van twee nauw ermee verbonden instellingen, het Deutsches Weininstitut (DWI) en de Deutsche Weinakademie (DWA), heeft geleid tot het opstappen van Armin Göring als directeur van beide organisaties. Het DWI verzorgt de promotie van Duitse wijnen, de DWA cursussen en opleidingen. Göring stond sinds 1998 aan het hoofd ervan. Zijn opstappen  zou, zoals dat zo mooi heet, hebben plaatsgevonden in ‘goed onderling overleg’.

Of dat waar is, is echter zeer de vraag, want het is wel gebeurd met onmiddellijke ingang en nog voor het openbaar worden van de conclusies van het onderzoeksrapport. Men was het volgens een nogal cryptisch persbericht uit Mainz oneens over ‘strategische kwesties’ en de uitvoering van bepaalde maatregelen. Al enige dagen voor de officiële bekendmaking van Görings aftreden op 5 juni werd in Duitse media gespeculeerd over zijn vertrek.

Het houdt maar niet op in Bordeaux met de verkopen van bekende châteaux. Naar bekend is geworden, was die van Château Marquis d’Alesme Becker eind juni de voorlopig laatste in de rij van transacties. Deze 3e cru classé in Margaux is door de familie Zuger voor 25 miljoen euro verkocht aan Hubert Perrodo, een Franse zakenman en fervent polospeler. Perrodo was al eigenaar van de crus bourgeois Labégorce en Labégorce-Zédé, eveneens in Margaux. De wijngaarden van deze châteaux en Marquid d’Alesme op het plateau van Bordeaux grenzen aan elkaar.
Het houdt maar niet op in Bordeaux met de verkopen van bekende châteaux. Naar bekend is geworden, was die van Château Marquis d’Alesme Becker eind juni de voorlopig laatste in de rij van transacties. Deze 3e cru classé in Margaux is door de familie Zuger voor 25 miljoen euro verkocht aan Hubert Perrodo, een Franse zakenman en fervent polospeler. Perrodo was al eigenaar van de crus bourgeois Labégorce en Labégorce-Zédé, eveneens in Margaux. De wijngaarden van deze châteaux en Marquid d’Alesme op het plateau van Bordeaux grenzen aan elkaar.

Met alle drie bedrijven heeft Perrodo grote plannen.
Marquis d’Alesme Becker kan wel een kwaliteitsimpuls gebruiken, want het bedrijf maakte de afgelopen decennia zijn status, mild uitgedrukt, niet helemaal waar. De nieuwe eigenaar moet het overigens wel stellen zonder het châteaugebouw in de bebouwde kom van Margaux; hij kocht alleen de 28 hectare wijngaarden, productiefaciliteiten, voorraden en naam.   
Perrodo is al sinds 1989 eigenaar van Labégorce, sinds begin 2005 van Labégorce-Zédé en sinds 2003 van een château zonder wijngaarden dat ook ooit deel uitmaakte van het oorspronkelijke Labégorce voordat dit gesplitst werd. Het is zijn bedoeling er weer één domein van te maken en het château zonder wijngaarden te ontwikkelen tot nieuwe vestigingsplaats voor Marquis d’Alesme.

Beaujolaisproducent Georges Duboeuf is door de rechtbank in Vilefranche-sur-Saône schuldig bevonden aan het ‘incorrect assembleren en etiketteren’  200 duizend liter wijnen. De opgelegde straf is met 30 duizend euro echter een stuk lager uitgevallen dan de door de openbare aanklager geëiste 187 duizend euro. Niettemin overweegt Duboeuf in hoger beroep te gaan op grond van het argument dat noch hij zelf noch zijn bedrijf de fouten zou hebben gemaakt, maar Sylvain Dory. Dory was ten tijde van het gebeuren productiemanager van de vestiging in Lancié, waar de bewuste wijnen vandaan kwamen.
Beaujolaisproducent Georges Duboeuf is door de rechtbank in Vilefranche-sur-Saône schuldig bevonden aan het ‘incorrect assembleren en etiketteren’  200 duizend liter wijnen. De opgelegde straf is met 30 duizend euro echter een stuk lager uitgevallen dan de door de openbare aanklager geëiste 187 duizend euro. Niettemin overweegt Duboeuf in hoger beroep te gaan op grond van het argument dat noch hij zelf noch zijn bedrijf de fouten zou hebben gemaakt, maar Sylvain Dory. Dory was ten tijde van het gebeuren productiemanager van de vestiging in Lancié, waar de bewuste wijnen vandaan kwamen.

Hij werd veroordeeld tot drie maanden voorwaardelijk en een geldboete van 3 duizend euro. Ook hier viel de straf veel lager uit dan de eis.
Zowel Duboeuf  als Dory werden verder veroordeeld tot het ieder betalen van 1 euro morele schadevergoeding aan het INAO (Institut National des Appellations d’Origine). Voor alle duidelijkheid: geen van de betrokken wijnen is ooit ion de verkoop gebracht.

VDP, de vereniging van Duitse predikaatswijngoederen, heeft er sinds kort twee nieuwe leden bij. Het om de wijngoederen Schnaitmann en Gutzler, respectievelijk in Württemberg en in Rheinhessen. Rainer Schnaitmann begon pas acht jaar geleden in Fellbach zijn eigen wijnen te maken. Daarvoor was hij aangesloten geweest bij een coöperatie. Hij dankt zijn snel gerezen faam met name aan wijnen van spätburgunder en van de typisch regionale schwarzriesling. Daarnaast werkt hij met internationale druivenrassen als merlot en sauvignon blanc. Zijn beste wijngaard is de Fellbacher Lämmler.
VDP, de vereniging van Duitse predikaatswijngoederen, heeft er sinds kort twee nieuwe leden bij. Het om de wijngoederen Schnaitmann en Gutzler, respectievelijk in Württemberg en in Rheinhessen. Rainer Schnaitmann begon pas acht jaar geleden in Fellbach zijn eigen wijnen te maken. Daarvoor was hij aangesloten geweest bij een coöperatie. Hij dankt zijn snel gerezen faam met name aan wijnen van spätburgunder en van de typisch regionale schwarzriesling. Daarnaast werkt hij met internationale druivenrassen als merlot en sauvignon blanc. Zijn beste wijngaard is de Fellbacher Lämmler..

Weingut Gutzler in Gundheim is het 19e VDP-lid in Rheinhessen. Met de opname ervan wordt eens te meer de opmars van Rheinhessen als kwaliteitsgebied onderstreept. De historie van Gutzler gaat terug tot 1985, toen Gerhard Gutzler besloot om het gemengd-agrarische bedrijf van zijn ouders te veranderen in een wijngoed. Wat later kwam daar ook nog een distilleerderij bij. De nadruk ligt tegenwoordig op droge wijnen van klassieke druivenrassen als spätburgunder en riesling. Verder zijn o.a. grauer en weisser burgunder, silvaner, chardonnay en dornfelder aangeplant. Het wijngoed beschikt over percelen in eersteklas Lagen als Morstein, Kirchspiel en Steingrube in Westhofen, Ölberg en Kranzberg in Nierstein, en in het Wormser Liebfrauenstift Kirchenstück.

Wijnen van Schnaitmann worden in Nederland geïmporteerd door Wijnhaven Wijnimport in Delft, wijnen van Gutzler door Invivé in Bussum.

Niemand minder dan Volksschrijver Gerard Reve schreef ooit: “Alle religie is schone en ware waanzin.” Zoals bekend kun je ‘religie’ net zo goed vervangen door ‘wijn’. De strekking van de uitspraak blijft dan exact dezelfde. Zie hoe Bordeaux daar momenteel weer eens een fijn bewijs voor weet te leveren. Het illustreert de French Paradox in ultieme vorm. Laat er geen misverstand over bestaan: ondanks alle bizarre toestanden waarop de Bordelais ons sinds enige eeuwen ononderbroken weten te trakteren, hun wijnen zijn en blijven uniek. Althans, wanneer het weer tenminste een beetje meezit, de wijngaarden kunnen profiteren van een terroir die naam waardig, en wanneer er voldoende geïnvesteerd is in een propere kelder.
Niemand minder dan Volksschrijver Gerard Reve schreef ooit: “Alle religie is schone en ware waanzin.” Zoals bekend kun je ‘religie’ net zo goed vervangen door ‘wijn’. De strekking van de uitspraak blijft dan exact dezelfde. Zie hoe Bordeaux daar momenteel weer eens een fijn bewijs voor weet te leveren. Het illustreert de French Paradox in ultieme vorm. Laat er geen misverstand over bestaan: ondanks alle bizarre toestanden waarop de Bordelais ons sinds enige eeuwen ononderbroken weten te trakteren, hun wijnen zijn en blijven uniek. Althans, wanneer het weer tenminste een beetje meezit, de wijngaarden kunnen profiteren van een terroir die naam waardig, en wanneer er voldoende geïnvesteerd is in een propere kelder. Geen van dit alles is vanzelfsprekend, maar het kan wel eens voorkomen. De oogst 2005 heeft er al vast een paar fraaie staaltjes van te zien gegeven. Lafite bijvoorbeeld. Eigendom van een bankiersgeslacht dat er blijk van geeft van rekenen te weten.
Bordeaux en geld dus weer eens. Het geeft ons een fascinerend inzicht in het fenomeen marktwerking. En dat stemt helaas iets minder vrolijk dan het kwaliteitsniveau van het afgelopen jaar. De rituele opwinding van dit moment – bij een overigens te ververwaarlozen minderheid afgezet tegen de totale wereldbevolking – over de jonge wijn en de daarmee samenhangende ‘noodzaak’ tot  ‘prijsbijstellingen’ beperken zich maar tot een fractie van wat er in Bordeaux aangeboden wordt. In Bordeaux zal de komende tijd trouwens het woord ‘failliet’ vaker klinken dan de naam Lafite. Voor 95% van de producenten in Bordeaux is het  momenteel met hangen en wurgen overleven, of gewoon recht op de ondergang afgaan. De gedoemde verliezers krijgen voor een tonneau (= 900 liter) AC Bordeaux bij lange na niet de gewenste minimumprijs van 1000 euro geboden, maar mogen al blij zijn wanneer dat niet minder is dan 800 euro. Reken dat voor de aardigheid eens even om naar de prijs voor een standaardfles.
Aan het primeurcircus doen ongeveer 400 châteaux mee, goed voor hooguit 5% van de totale productie. Van die 400 zijn het dan uiteindelijk enkele tientallen die werkelijk het onderlinge spel van prijsopdrijving meespelen. Waarbij de ene eigenaar toch vooral maar niet onder wil doen voor zijn buurman. Een week geleden, na het spectaculaire uitkomen van de eerste tranche van Lafite werd voor 2005 gemiddeld 58% meer gevraagd dan voor 2004, 40% meer dan voor 2004 en zelfs nog 25% voor het recordjaar tot nu toe, 2000. Lafite speelde het voor elkaar om zijn prijs ten opzichte van 2000 bijna te verdievoudigen en opende met 300 euro. Het zou gevaarlijk zijn hier verder concrete prijzen te noemen, want het is daarbij net als destijds met de inflatie in Duitsland. Prijzen van vandaag zijn morgen al weer zwaar achterhaald, om nog maar te zwijgen van volgende week. Een prijs af château ondergaat immers nog diverse bewerking met rekenmachines vooraleer er sprake is van een ‘consumentenprijs’. Voor de goede orde: we hebben het hier over prijzen per ‘gewone’ fles van 75 centiliter. In de jaren ’90 kon je voor zo’n bedrag nog een hele kist van een gunstig bekend staande cru op de kop tikken. Temps perdu! Tenzij je tot het gilde der speculanten behoort en je geld niet met werken hoeft te verdienen. Het lijkt die châteaubazen overigens een rotzorg zijn dat hun wijn niet langer door liefhebbers gekocht kan worden, maar enkel nog is weggelegd voor poenerige patjepeeërs. Soort zoekt soort, zullen we maar zeggen.  PS We krijgen zojuist een e-mailbericht binnen van ChateauOnline met in de ‘aanbieding’ behalve een voor 504 euro eigenlijk relatief goedkope Lafite – Margaux, Latour en Cheval Blanc zitten op 577,50 – als uitsmijter Ausone voor 997,50 euro. Over waanzin gesproken…

René van Heusden