Columns

Dat die omslag [van restaurateur Ron Blaauw] een succes is, is evident. Maar kritiek kwam er ook. Jan van Lissum, directeur van GaultMillau […], suggereerde dat Blaauw het roer wel om móést gooien, omdat hij het anders financieel niet meer zou redden….

Wat vindt u daarvan?

Blaauw haalt zijn schouders op. ‘Eerlijk antwoord? Ik vind van Jan van Lissum met dat gidsje van hem de grootste flapdrol die er rondloopt. Ga maar na: hoe kunnen we zakken in punten als we een gloednieuwe zaak zijn begonnen? Flikker toch op. Hij moest eens weten hoeveel risico ik met deze beslissing genomen heb.'[…]‘Onterechte kritiek, daar kan ik helemaal niets mee. Neem Iens: op die website zijn wij gewoon aangeschoten wild. Regelmatig staan er dingen op die gewoon niet waar zijn. Laatst hadden we een prachtige langoustine, zo’n hele dikke. Dan lees ik terug: we kregen maar één garnaal. Een garnaal! Kom op zeg, wat moet ik daar mee? Die website is me een doorn in het oog.’

Chef Ron Blaauw van Ron Blaauw Gastrobar is in Folia Magazine niet zo te spreken over zijn critici. Hopelijk getuigt zijn huidige kookstijl van meer finesse dan zijn taalgebruik.

Mijn dagboek is niet vertaald, ik heb het in het Engels geschreven. In het Deens kun je prima over design praten, of over architectuur. Maar niet over eten….
In het Deens is iets lekker. Punt. In het Engels kan ik uitdrukken hoe bloemig en groen geitemelk (sic) wordt als je het (sic!) mengt met vlierbloesem. Hoe intens en zoutig tweehonderd jaar oude mahonieschelpen zijn. Hoe knisperend het onderste, witte deel van een biologisch-dynamische tarwestengel is.

Chef René Redzepi van Noma in NRC over zijn dagboek A work in progress.   

Tachtig uur per week in de keuken is heel normaal. Dagen van zestien uur. Vijf dagen in de week. Koken is een jonge mannensport. Loodzwaar. Masculien….
Bij mij staan 24 man inde keuken. Meest jongens. Vrouwen kunnen heel goed koken. Ze hebben fijnere vingers. Mannen moeten eigenlijk gewoon lekker deeg kneden. In pannen roeren. Het grove werk.

Chef René Redzepi van Noma in NRC over zijn dagboek A work in progress.

De roem heeft Noma overspoeld. De bling-blinggasten die ineens bij ons kwamen eten, dat was eigenlijk het ergst van alles. Er bestaat een groep rijken op de wereld die alleen geïnteresseerd is in wat ‘het beste’ is….
Toen wij werden verkozen tot beste restaurant van de wereld doken ze op. Ze kwamen niet omdat ze geïnteresseerd zijn in ons of in onze filosofie over eten. Ze kwámen zelfs niet voor het eten. Ze kwamen omdat in hun krant stond dat we de beste waren.

Dit jaar zijn we tweede geworden. De blinggasten zijn verdwenen. En dat is goed. Nu kan de conversatie weer over het eten gaan.

Chef René Redzepi van Noma in NRC over zijn dagboek A work in progress.

Dessertwijn is heerlijk om te drinken als aperitief.WijnVoorNu.nl over Monbazillac. 

Het Damrak is van het Centraal Station tot de Dam veranderd in een vreetgeul. De etenswaren worden aan de man gebracht in kitscherig verlichte bruine barakken, die chalet worden genoemd omdat ze dan minder afzichtelijk lijken….
Ik zag troggen waarvan de inhoud, zowel qua geur als substantie, het midden hield tussen diarree en braaksel, en er waren veel verkopers – van negen nationaliteiten – die eerst eens een goed bad zouden moeten nemen voor ze een broodje smeren.Ik […] stel me even voor dat ik als buitenlandse toerist […] voor het eerst in mijn leven Amsterdam bij het Damrak binnenkom. Stonk het daar altijd zo?

NRC columnist Frits Abrahams walgt van de Wintermarkt in zijn woonplaats Amsterdam. En dat Damrak is ook zonder al zo platvloers…

“Een rasechte Spanjaard met een stoere, donkere neus (sic!). Maar vooral ook boordevol zwart fruit en specerijen. Een wijn die je overtuigt door zijn fruitige karakter.”Simon Janssen, vinoloog van By the Grape…
Annonce van By the Grape in NRC. Zulke proefnotities schrijven leer je toch niet op de Wijnacademie? Al leer je daar in module 3 wel over de beginselen van (wijn)marketing…

In september opende in Stockholm het hippe pop-uprestaurant ‘Dill’, dat een hype werd bij Zweedse foodies. Drie weken lang waren alle tafels bezet. Uiteindelijk bleek het restaurant een reclamestunt voor de supermarktketen Lidl….
Bij ‘Dill’ stonden topchefs in de keuken, het interieur was hip en op de borden lagen culinaire hoogstandjes. Maar het aantrekkelijkste aan het restaurant was de prijs: voor zestig euro kreeg je een negengangenmenu voorgeschoteld.

Uiteindelijk bleek het hippe restaurant een stunt die een Zweeds reclamebureau bedacht voor supermarkt Lidl (‘Dill’ is een anagram van ‘Lidl’). Onder het motto ‘Sometimes you need to change the outside, to get people to discover the inside’ gebruikten de chefs drie weken lang enkel met producten van Lidl, waardoor ze de prijs laag hielden.

De combinatie van lichtzoete wijnen en Aziatische gerechten is altijd goed.Proef& van Gall & Gall gaat weer eens kort door de bocht. 

Laten we voorop stellen dat wijn (ook niet biologische) een puur natuurproduct is. Behalve sulfiet voor de houdbaarheid, wordt er aan wijn niets toegevoegd.Birthe van Meegeren in Proef& van Gall & Gall. Ze zou beter moeten weten.