Columns

We already know that Vatican City consumes more wine per-capita than any other country in the world, so we weren’t surprised to learn that the pope is encouraging all of us to include a healthy dose of wine in our own lives. Further confirming the widespread suspicion that he’s a pretty cool guy, Pope Francis gave a public benediction of sorts to wine drinking at wedding celebrations during the June 8 installment of his weekly public address in St. Peter’s Square in Vatican City, stating that “wine expresses the abundance of the banquet and the joy of the feast.”
He didn’t advocate a modest one-glass-per-person situation, either; he made it clear that any decent wedding will include wine that lasts, at a minimum, all reception long. “Imagine finishing the wedding feast drinking tea,” he scoffed. “It would be an embarrassment!”

Speaking to a crowd of thousands, His Holiness (who made a point of sampling some U.S. wines during his recent papal visit) expounded on a topic he’s touched on in past homilies: the Marriage at Cana, the Bible passage in which Jesus, attending a wedding with his mother, Mary, turns water into wine after the regular wine has run out. In his address, the pope connected this story to the idea that big moments such as weddings demand a party befitting the occasion. “How is it possible to celebrate the wedding and have a party if you lack what the prophets indicated was a typical element of the messianic banquet?” he asked, going on to note that while water is vital to life, “Wine is necessary for the feast.” Amen.

Duidelijke taal van paus Franciscus, geciteerd op Winespectator.com. Zie ook: Johannes 2:7-11.

Foto: Winespectator.com

Weinigen zullen bij Riesling aan Baden denken, maar er is een deel van Zuidwest-Duitsland dat uitblinkt in wijnen van deze edele druif: de Ortenau. In het hart van dit pal ten westen van Colmar (sic!) gelegen gebied zet de familie Laible al jaren de toon.   
    

Magister Vini Lars Daniëls is in Perswijn duidelijk de weg kwijt. Pal ten westen van Colmar in de Franse Elzas liggen immers wel Turckheim en de Vogezen, maar uiteraard niet de Badense Ortenau. Ga je vanuit Colmar oostwaarts en de Rijn over, dan kom je uit in Kaiserstuhl en nog steeds niet in die Ortenau. Kaarten leren dat je daarvoor toch echt in de omgeving van Offenburg zijn. Misschien eens een cursusje topografie volgen?

Mijn BMW is bordeauxrood.Privémededeling van Floris Verlinden, algemeen directeur van Verlinden Drink & Discover (voorheen Wijn Verlinden)

Buma komt steevast als meest betrouwbare partijleider uit peilingen, dat kan doorslaggevend zijn. Maar waarom doet het CDA het dan nog niet beter? […] De Buma-factor is buiten de partij blijkbaar nog niet doorgedrongen.

Ad de Regt, wethouder in Oudewater, maakt zich daar wel zorgen over.“Het is mooi dat de inhoud er staat en we hebben een goede partijleider, maar we moeten beter nadenken over hoe we dat vetkopen. Ze zeggen dat goede wijn gene krans behoeft, maar dat geldt alleen voor kenners. In de supermarkt moet die krans er wel op, en daar komen de meeste mensen.”

Verslag in NRC van het partijcongres van het CDA. Waar zijn de Bourgondische tijden van Dries van Agt gebleven…?

Aangezien bepaalde wijnaanbieders onverminderd en helaas ook ongestraft een loopje nauw nemen met de morele aspecten van hun handel en hordes naïeve wijnconsumenten onverminderd met open ogen in de val van voornoemde kommersanten trappen, moet het onderwerp toch nog maar weer eens een keer aan de orde komen: aanbiedingen. ‘Aanbieding’ is een welhaast magische term.

Ongetwijfeld al opgevoerd op pagina 1 van alle handboeken over psychologie, economie en verkooptechniek. De suggestie van voordeel staat er voor garant dat slachtoffers een waas voor de ogen krijgen waardoor hun kijk op de werkelijkheid er niet beter op wordt. En waardoor ze zich uit hebzucht dubieuze waar laten aansmeren. Zogenaamd ‘grote’ namen tegen zogenaamd ‘kleine’ prijzen. Barolo voor een habbekrats, bijvoorbeeld. Die slachtoffers zijn hoofdzakelijk types die menen verstand van wijn te hebben, maar daar juist niet over beschikken. En die daarom tegenover hun omgeving graag pochen over de geweldige vondst die zo’n onwaarschijnlijk goedkope Barolo wel niet zou bieden. Het welbekende verhaal van de klok en de klepel. Want 100 tegen 1 dat die bewuste Barolo bij een kritische beoordeling genadeloos door het ijs zakt. Maar dat is voor deze doelgroep kennelijk niet zo erg. Die ramsjprijs is veel belangrijker. Hoe goedkoper de wijn, des te beter men hem pretendeert te vinden. Vreemd is alleen wel dat men bij de aanschaf van een automobiel ineens heel andere criteria blijkt aan te leggen en men kennelijk beseft dat zowel kwaliteit als reputatie onvermijdelijk een prijs heeft. Kwestie van elementair logisch nadenken. Wat zeker voor hoger opgeleiden toch niet zo moeilijk zou moeten zijn. Hoewel?

Stel nu eens dat een bepaald type automobiel in een advertentie zou worden aangeboden met daarbij de mededeling dat de dealer het bewuste voertuig in de verkoop heeft voor de helft van wat je er ‘elders’ – let wel: elders in Nederland – voor zou moeten betalen. Zou iemand daar intrappen? Erg waarschijnlijk is dat niet. Bij wijn werkt het trucje kennelijk wel. Naast ronkende teksten, extatische kreten over vermeende punten van al lang niet meer actieve wijncritici zoals de ex-advocaat uit Maryland en gouden medailles behaald bij per definitie totaal onbetrouwbare concoursen, wordt als extra lokkertje bijna standaard gebruik gemaakt van zogenaamde prijsvergelijkingen. Waarbij de aangeboden wijn doorgaans ‘elders’ tweemaal zo duur zijn dan bij de mensvriendelijke ramsjhandel die hem ‘speciaal voor u’ heeft weten te bemachtigen. Er staat alleen nooit bij wie of waar dat ‘elders’ dan wel is. Waardoor de uitspraak volstrekt oncontroleerbaar wordt. De brave KVNW zal deze praktijk die op gespannen voet staat met de reclamecode vast wel met lede ogen aanzien, maar heeft er tot op heden niets concreets tegen gedaan gekregen. Zie de annonces in de zelfbenoemde kwaliteitskranten van vrijdag en zaterdag. Wat wil je ook als je ziet er onder de leden van diezelfde KVNW bedrijven zitten die het met waarheidsgetrouwe informatieverstrekking allemaal niet zo nemen. Daar valt dus weinig heil van te verwachten.

Nee, alleen wanneer de vermeende kenners zouden beseffen dat ze voor het lapje gehouden worden met restpartijtjes van twijfelachtig allooi – want waarom zijn die ‘wereldberoemde topwijnen’ niet al lang verkocht als ze zo geweldig zijn? – dan zouden die een signaal af kunnen geven door zichzelf niet meer voor de gek te houden. Maar helaas, net zoals bepaalde sluwe handelaren hardleers zijn, zo zijn hun in hoogst onwaarschijnlijke sprookjes gelovende afnemers dat ook. Triest, maar waar. Hoe waarschuwde die zo graag opgevoerde wijnadvocaat uit Maryland het regelmatig in zijn nieuwsbrief? Caveat emptor! In goed Nederlands: laat je niet belazeren!

René van Heusden 

Geil ProefpakketIetwat suggestieve annonce van Delleman Wijn Import. Het gaat hier echter niet om afrodisiaca, maar om wijnen van Weingut Geil in Bechtheim, Rheinhessen.  

Het Guggenheim van de wijn Fransen denken dat zij – en zij alleen – de beste wijn ter wereld maken, luidt het cliché. Maar nadat ze jarenlang hun kop in het zand hebben gestoken, lijkt zich een revolutie af te tekenen. ‘We zijn geen navelstaarders meer.’ Het nieuwe museum La Cité du Vin is het ultieme bewijs daarvan. 
De correspondent van De Standaard stelt vast dat Fransen hun plaats beginnen te kennen. In de zojuist geopende Cité du Vin in Bordeaux hebben ook niet-Franse wijnen een plaats gekregen. Het uiterlijk daarvan doet wel wat denken aan het Guggenheim Museum in Bilbao. 

More Than Just Grey, een Grauer Burgunder uit 2015 van Kühling-Gillot.[…]Grüner Sylvaner Hohen-Sülzen 2014 van zusterdomein Battenfeld-Spanier. En, hoe kan het ook anders, gemaakt door een piepjong echtpaar.
Harold Hamersma over de volledig Duitse wijnkaart – een unicum in Nederland – van het nieuwe Amsterdamse restaurant Scheepskameel. Hoe Hamersma er bij komt om Carolin Gillot en Hans Otto Spanier te betitelen als een ‘piepjong’ echtpaar is een raadsel. Want zij is inmiddels wel 38 en hij 40…   

Stel je eens voor dat in wijnbladen of zogeheten ‘relatiemagazines’ advertentieteksten volledig in het Frans of in het Duits zouden staan afgedrukt. In Nederland, welteverstaan. Dat zou gegarandeerd niet goed vallen. Wellicht zelfs op hoongelach onthaald worden.

Al even vreemd zouden lezers opkijken, wanneer normale teksten, afgezien van een enkele technische term, gelardeerd waren met woorden uit die bewuste talen. Zo niet wanneer het om Engels gaat. Door bepaalde media wordt daarvan zelfs kwistig gebruik gemaakt om als ‘hip’ gezien te worden en als middel om ‘jong’ over te komen. Kwestie van lifestyle, zeg maar.

Ook in de handel wordt steeds kwistiger gestrooid met interessantdoenerig, Engels marketingjargon, van branding en category manager tot partnership en super premium. En wat te denken van termen als flight, het volstrekt inhoudsloos geworden masterclass of rating? Een en al gebakken lucht. (Wat in goed Engels natuurlijk geen baked air, maar fried air is. Dit echter terzijde.) Idem de kreet powered by, nota bene gebruikt voor een Haagse wijnwinkel en wijnbar met een Franse naam van een bedrijf dat zich er graag op laat voorstaan (bijna) uitsluitend Franse wijnen te importeren. Maar weer wel een belachelijk pseudo-Amerikaans promotiefilmpje heeft laten maken.

In horecakringen is het niet veel beter gesteld, met steeds meer zaken die tegenwoordig inspired by zijn. Om nog te zwijgen van bureaus die communications in hun naam hebben en uitnodigingen versturen voor, schrik niet, een trend event! Zoals? Een voorstelling van Zeeuwse scheermessen… Al net zo bedenkelijk: een wijnmanifestatie met als noemer Amsterdam meets Languedoc. Waarom niet gewoon ‘Languedoc in Amsterdam’? En waarom niet ‘De Smaak van Amsterdam’ in plaats van Taste of Amsterdam? Wie een overtuigend argument heeft, anders dan modieus over te willen komen, mag het zeggen.

Dankzij alle goedbedoelde, maar daarom des te funestere ‘onderwijsvernieuwingen’ van de afgelopen decennia spreekt nog maar een kleine minderheid van de Nederlandse bevolking – ooit zelfverklaard beroemd om zijn talenkennis – andere vreemde talen dan Engels. Leg je oor maar eens te luisteren in de zogenaamde tophoreca. En dan specifiek bij sommeliers die een opleiding van de Engelse WSET volgen – de club die met veel poeha van zichzelf beweert de enige onderwijsaanbieder te zijn waarvan de wijndiploma’s internationaal erkend zouden zijn. Erkend door wie dan wel? Door de WSET zelf! En wat leer je nu helemaal van die WSET? Hopeloos jargon met oneindig vaak herhaalde formules als medium, medium minus en medium plus. Boring!

Nog een steen des aanstoots. In de hoofdstad van Nederland kan het je zomaar gebeuren dat het bedienend personeel in bepaalde eetgelegenheden geen woord Nederlands spreekt. Iets vergelijkbaars, maar dan met Engels en Frans, zou in echte metropolen als Londen of Parijs ondenkbaar zijn. Terecht, want het getuigt bewust of onbewust van minachting voor de thuismarkt. Sprekende waarvan, ik verlang soms heimelijk wel weer eens terug naar die hooghartige Franse sommeliers van destijds die je verbeterden waar je bij zat. Hoewel hun eigen wijnkaarten krom stonden van de spelfouten. Temps perdu.

Heb ik iets tegen de Engelse taal in het algemeen? Nee, alleen iets tegen volstrekt onnodige en ondoordachte na-aperij én tegen bewust gekozen eenzijdigheid op taalgebied. Hoe meer talen je actief of passief beheerst, des te meer voeling je kunt hebben met wat er speelt in wereldwijnland. Met wat mensen echt bezighoudt. Engels heeft in linguïstisch opzicht niets bijzonders waaraan het zijn status van ‘wereldtaal’ kan ontlenen. Gelet op de vele ongerijmdheden in spelling en uitspraak eerder integendeel. Die positie heeft het alleen aan geopolitieke verhoudingen te danken.Een wereld zonder lingua franca – wat het Engels onbetwist is – is echter lastig; daar kun je gewoon niet omheen. Bovendien ben ik jarenlang met een Engelstalige getrouwd geweest. Paradoxaal genoeg heb ik van haar, een Amerikaanse, ooit een mooie uitspraak over Nederlandsheid (!) geleerd: if it ain’t Dutch, it ain’t much. Daar zouden we in Neder(wijn)land wel eens nader over mogen nadenken.

Wijn Verlinden wordt Verlinden Drink & DiscoverGeen leverancier meer maar businesspartner. Dat is de belangrijkste reden waarom familiebedrijf Wijn Verlinden vanaf mei 2016 verandert in Verlinden Drink & Discover: het bedrijf dat met haar (sic!) klanten meedenkt over wijn, service, beleving en rendement.
Persbericht van Wijn Verlinden. Herstel: Verlinden Drink & Discover.  Interessantdoenerig Engels en ‘verhaaring’, waar moet dat toe leiden…?