Achtergrond & Interviews

Voor het tweede deel van de Sommelier Spring Class maakt een deel van het gezelschap zich op voor een reis naar Württemberg. Voor de meesten is het bezoek aan de wijnregio nabij Stuttgart een primeur.tekst: Job de Swart
Voor een goede eerste indruk heeft het Deutsches Wein Institut een veelzijdig dagprogramma in petto. We maken kennis met een moderne coöperatie van wijnboeren, een eigenzinnige kleine producent en een jeugdig samenwerkingsverband. Jetzt geht's los!

Schwaben en Schillerwein

Het is 's ochtends vroeg op om tijdig bij het eerste wijnbedrijf te arriveren. In de touringcar worden wij bijgepraat over het grote, maar relatief onbekende Anbaugebiet Württemberg. De totale regio beslaat 11.421 hectare, grofweg gelegen tussen de steden Stuttgart en Heilbronn. Hiermee is Württemberg momenteel het op drie na grootste wijnbouwgebied van Duitsland.

De belangrijkste reden dat wijnen uit Württemberg weinig bekend zijn buiten de eigen regio is een florerende lokale afzetmarkt. Het gebied is welvarend dankzij de grote auto-industrie in de omgeving van Stuttgart. Daarnaast kennen de Schwaben, de naam voor de lokale bevolking, met 35 liter per capita de hoogste gemiddelde wijnconsumptie van Duitsland.

Württemberg kent, net als het naburige Baden, een handelsstructuur gedomineerd door coöperaties. Dat is ingegeven door een gemiddeld wijngaardbezit van minder dan 1 hectare per wijnboer. Ruim 60 coöperaties zijn goed voor driekwart van de jaarlijkse productie.

De meeste wijngaarden kijken in een heuvelachtig landschap uit op de rivier de Neckar, of één van haar zijriviertjes. Het klimaat wisselt van noord naar zuid, maar is overwegend continentaal. Riesling is met 20% aanplant de belangrijkste witte druif. De blauwe Trollinger, beter bekend als Schiava of Vernatsch in Noord-Italië, en Schwarzriesling, ofwel Pinot Meunier, staan met respectievelijk 22% en 17% nog steeds aan de basis van rood en rosé.

Een specialiteit is Schillerwein, ofwel Rotling: een eenvoudige, lichtrode wijn gemaakt van blauwe en witte druiven die bijzonder populair is bij de lokale bevolking. In de praktijk bestaat de blend voornamelijk uit Trollinger (niet uitspreken als Trollingé). De alcoholische gisting gebeurt doorgaans middels thermovinificatie, waarbij de most voor korte tijd tot 70º Celsius wordt verhit. Met name kleurstoffen (anthocyanen) en tannines lossen snel op in het sap om de wijn kleur en structuur te geven. Thermovinificatie is een efficiënte productiemethode, maar niet bedoeld voor wijnen met expressie en verfijning. Het feit dat wij tijdens onze reis slechts één Schillerwein te proeven kregen, zegt volgens mij genoeg over de kwaliteit.

Cleebronn & Güglingen: coöperatie nieuwe stijl

De sommeliers en ik brengen deze dag als eerste een bezoek aan een samenwerkingsverband van wijnbouwers. En niet de eerste de beste. De coöperatie van Cleebronn & Güglingen is namelijk door Gault Millau uitgeroepen tot 'Entdeckung des Jahres 2012'. Zoiets telt in Duitland. Aan de deur ontmoeten wij de energieke directeur Axel Gerst en zijn compagnon Thomas Beyl. Onze komst is bepaald niet onverwacht, want wat volgt is een presentatie die tot in de puntjes geregeld is.

Gerst vertelt dat coöperaties jarenlang goed geld verdiend met wijnen van onbeduidende kwaliteit bestemd voor de lokale afzetmarkt (lees: Schillerwein). Sinds de jaren '90 staan de prijzen echter onder druk door toenemende concurrentie uit binnen- en buitenland. Daarom probeert een aantal vooruitstrevende coöperaties een kwaliteitsslag te maken om het hoofd boven water te houden, waaronder Cleebronn & Güglingen. De directie ziet toe op 280 hectare wijngaard in handen van bijna 600 boeren uit de dorpen Cleebronn en Güglingen. De jaarlijkse productie bedraagt ruim 2 miljoen flessen.

Sinds 2003 vaart Cleebronn & Güglingen een koers gericht op kwaliteit in plaats van kwantiteit. "Het is een voortdurend proces van horten en stoten, want een coöperatie is politiek", zegt Gerst. "Belangrijk is de handhaving van een puntensysteem. Wij stellen namelijk strenge eisen aan het wijngaardbeheer en de kwaliteit van de oogst. Bij achterstallig onderhoud bijvoorbeeld krijgt een boer puntenaftrek, waardoor de prijs per kilogram druiven daalt. Iedereen wordt dus gedwongen om goede kwaliteit te leveren, maar het vasthouden aan strenge criteria – zeker in mindere jaren – is niet altijd even makkelijk."

Cleebronn & Güglingen verdeelt het portfolio over drie Qualitätsstufen. St. Michael is het basisniveau met een gemiddelde verkoopprijs van € 4,50. Bij dit prijsniveau liggen de rendementen op maar liefst 110 hl/ha. De serie Herzog staat hier in kwaliteit boven. De druiven worden met de hand geplukt en apart geselecteerd door de keldermeester (opbrengt 55 hl/ha). De beste druiven komen in aanmerking voor de topcuvées onder de naam Emotion.

Tijdens de proeverij valt de kwaliteit van de basiswijnen in positieve zin op: technisch zuiver, expressief, fruitig en druifgetypeerd. Met name de droge witte wijnen scoren prima, zoals de St. Michael Riesling, Grauburgunder en Weissburgunder. De rode wijnen van Spätburgunder en Lemberger laten in koele jaren een ruwe en onrijpe, plantaardige kant zien. Zelfs een luxe eikenregime in de premiumlijn kan dat niet verhullen.

Ook Alex Gerst is kritisch over de kwaliteit en het ontbreekt hem allerminst aan realiteitszin. "De meeste consumenten hebben geen boodschap aan een goed of slecht oogstjaar, maar verbinden kwaliteit uitsluitend aan de prijs die wordt betaald. Daarom is het voor ons noodzakelijk om de kwaliteitsslag door te zetten. Met behulp van proeverijen proberen wij de aangesloten wijnboeren voortdurend te attenderen op de positieve kanten van kwaliteitscontroles en een strenge oogst." Het is mij inmiddels duidelijk: een moderne coöperatie is klantgericht, kwaliteitsbewust en heeft een visie voor de toekomst.

Weingut Gerhard Leiss: klein, maar fein

Het volgende bezoek is gepland bij Weingut Gerhard Leiss in Gellmersbach. Dit succesvolle, middelgrote familiebedrijf met 11 hectare wijngaard staat onder leiding van de tweede generatie Wolf-Peter Leiss. Het contrast met Cleebronn zou niet groter kunnen uitvallen, want de familie doet alles in eigen beheer.

De wijnkelder is uitgegraven in een heuvel. Opvallend aan de inrichting is een grote machine die lege flessen reinigt met spoelwater op 77º Celsius. Een deel van de trouwe klantenkring levert namelijk lege flessen in voor hergebruik. 'Zolang de apparatuur blijft werken, gaan we gewoon door met recyclen', vertelt Leiss.

Weingut Leiss is één van vele bedrijven in Württemberg die de productie van wijn met Besenwirtschaft combineert. Een Besen is het Schwabische equivalent van een Oostenrijkse Heuriger, zeg maar een restaurant waar je eenvoudige, traditionele kost en een glas wijn kunt nuttigen.

Herr Leiss neemt de Besen erg serieus. Hij bakt zijn eigen brood en verwerkt zelf het vlees. Het restaurant is slechts 10 dagen (!) per jaar open voor publiek. De andere tijd wordt de ruimte namelijk voor proeverijen en besloten bijeenkomsten gebruikt. Vanaf het terras heb je een waanzinnig uitzicht over de heuvelachtige omgeving die doet denken aan Toscane. We genieten er van huigemaakte Maultaschen, een streekgerecht op basis van worst, spinazie, brood en ui. Even simpel als smaakvol.  

Leiss vertelt dat hij in belangrijke mate inzet op wijntoerisme. En wat heet belangrijk als je jaarlijks vrijwel je complete wijnvoorraad kunt slijten aan 3000 klanten die Abhof kopen. De familie kent ze vrijwel allemaal persoonlijk. En voor de aardigheid levert Leiss ook wat wijn aan restaurants in de omgeving. Daarmee is de handel af. Jawohl, zó kan het dus ook!  

En de wijnen? We zijn in Duitsland, dus we kunnen kiezen uit een tiental wijnen die in de stijlen trocken, feinherb, halbtrocken, Kabinett of Spätlese op de plank staan. Hoewel Weissherbst – een (lichtzoete) rosé meestal gemaakt van Trollinger of Schwarzriesling – onverminderd populair blijft, prefereren volgens Leiss steeds meer klanten droge wijn. De Grauburgunder Gellmersbacher Dezberg spreekt erg tot mijn verbeelding. Ook proef ik er twee verrukkelijke Spätburgunders 2009 voor nog geen tientje. Ausverkauft, dat wel. Of wij tot besluit nog één van de 15 distillaten willen proberen? Nou nee, het is al bijna middag, we moeten verder…

Junges Schwaben

Het volgende onderdeel op het programma is een nadere kennismaking met vijf wijnmakers die zich sinds 2002 gezamenlijk presenteren als Junges Schwaben. Hoewel niet allemaal even jeugdig is het samenwerkingsverband een vernieuwde en originele aanpak om kwaliteitswijnen uit de 'Trollinger-republiek' Württemberg onder de aandacht te brengen.

Elk lid van Junges Schwaben heeft een specialiteit, dus de producenten vullen elkaar prima aan. De groep bestaat uit Weingut Kistenmacher & Hengeren (Spätburgunder), Wachstetter (Lemberger), Weingut Zipf (Rotwein cuvée), Weingut Bernhard Ellwanger (Sauvignon Blanc) en Weingut Beurer (Riesling). Elke domein bottelt jaarlijks een signatuurwijn, zoiets als de beste cuvée, die te herkennen is aan de titel Junges Schwaben op het etiket.

De groep presenteert zich in een grote witte partytent op de top van een hooggelegen wijngaard in de open lucht. Het waait behoorlijk en de bankjes zijn net te klein voor het grote gezelschap. Niet de ideale omstandigheden om wijn te proeven, zou je zeggen. Maar ach, wijn is beleving en die is er volop.

Tijdens de proeverij wordt duidelijk dat elke producent er een eigen stijl op nahoudt. De rieslings van Bueuer vallen erg in de smaak (niet te verwarren met Breuer in de Rheingau). Karakteristiek, intens, origineel en vol materie. De spontane gisting zorgt in sommige gevallen voor een uitgesproken 'flinty' of 'toasty' aroma, iets waarvan je liefhebber moet zijn. De rode, eikengerijpte Lembergers van Wachstetter (VDP-lid) behoren tot de beste die ik tijdens de reis heb geproefd. Krachtig, rijp met frisse zuren een fijne tannines. Eigenzinnig goed.

Ruimte

Met de reis door Württemberg komt ook de Sommelier Spring Class ten einde. Het is een goede mix geweest van presentaties, bedrijvenbezoeken en culinaire intermezzo's. Het kan niet anders dan dat Duitsland meer ruimte krijgt op menig wijnkaart. Sommige sommeliers spraken tijdens de reis al over een heuse 'Summer of Riesling'. Die kan wat mij betreft niet lang genoeg duren.

Job de Swart

Job de Swart (Weinakademiker) is marketeer voor Les Généreux, een samenwerkingsverband van bijna 40 wijnwinkels in Nederland.

foto's: Deutsches Wein Institut

Hoe kun je vandaag de dag als restaurateur nog een beetje onderscheiden met je wijnkaart anders dan met een fatsoenlijke prijsstelling? Wel, met een bijzondere invulling ervan.Tekst: René van Heusden ML
Denk aan een volledig Franse kaart, al dan niet met bewuste weglating van Bordeaux. Denk aan een volledig Italiaanse kaart. Of aan een kaart met heel veel Duitsland erop. Maar het kan ook heel anders.

 

Enkel cépagewijnen

Mangerie De Zeeger in Alphen a/d Rijn heeft het over een radicaal andere boeg gegooid. Op de kaart van Peter Batelaan vind je daar uitsluitend monocépagewijnen, wijnen die geheel of in ieder geval voor minimaal 85% gemaakt zijn van één enkel druivenras. Wat je noemt een hoogst educatief concept, zeker wanneer je je gasten zo ver kunt krijgen om eens wat te proberen dat ze nog niet kennen. Hoeveel namen van ruivenrassen kan de gemiddelde Nederlander eigenlijk spontaan noemen? Daar moeten we ons geen al te grote illusies over maken. Des te aardiger daarom juist dit initiatief.  

 

Druivenlexicon van A tot Z

Bij de 21 wijnen tellende sectie wit varieert de keuze van Albariño tot Weissburgunder, bij de 30 rode van Acolon tot Zinfandel. Vanzelfsprekend zitten daar, met uitzondering van cabernet franc, de meeste ´usual suspects´ tussen, maar bijna onvermijdelijk ook wat avontuurlijker werk. Denk aan droge Pedro Ximénez uit Chili of Savagnin uit Australië, aan Gropello uit Noord-Italië of Regent uit de Achterhoek. Maar ook bij de meer gangbare rassen gaat het er soms heel verrassend aan toe. Zo drink je een Viognier en een Merlot die allebei uit Duitsland blijken te komen. En dat zijn slechts twee voorbeelden uit een langere rij. Waarmee direct duidelijk wordt dat de kaart ook blijk geeft van een intrigerende geografische spreiding. Even turven leert dat de wijnen uit in totaal veertien landen afkomstig zijn. Bravo!

 

Schappelijk geprijsd

Ook de prijsstelling bij De Zeeger is keurig. Tal van wijnen blijven onder de 30 euro per fles, terwijl slechts een enkeling meer dan 35 euro moet kosten. Nu nog de spelfoutjes eruit en het is helemaal voorbeeldig.. De kaart is in te zien op de site van het restaurant: www.dezeeger.nl

Elke importeur moet ergens beginnen. Het vertrekpunt is vaak de eerste wijnliefde; het land of de streek die het hart wist te veroveren. Die liefde wordt de motor van het bedrijf en is precies wat kleine importeurs zo aantrekkelijk maakt. Tijd voor een nadere kennismaking.Tekst en fotografie: René van Heusden
In deze serie op de Perswijnsite spreken we met een aantal 'kleine' importeurs. Klein in volume, met gemiddeld niet meer dan 25.000 flessen per jaar, maar niet in kwaliteit. Hun passie en liefde voor hun specialisaties zijn onomstreden. Aflevering 3: Mark Abbema van Abbema Wines.

Abbema Wines BV in Zwijndrecht is amper een jaar oud. Het werd in de zomer van 2011 opgericht door horecaondernemer Mark Abbema, hotelier in Kenia. Hij wordt met raad en daad bijgestaan door Hans Mulié, een oude rot in het wijnvak.

Een beetje toeval heeft daarbij geholpen. Begin 2010 maakte de Kaapse wijnproducent Schalk Burger noodgedwongen een landing in Nairobi en kwam daar in contact met Mark Abbema. Het klikte tussen de twee en Mark besloot te gaan werken met Burgers wijnen. Ook kocht Abbema samen met Bert van Eyck – van wijnhandel Van Eyck in Helmond – primeurs in Bordeaux. De liefhebberij was er dus al.

Maar om een professionele wijnimport te runnen is meer nodig dan alleen enthousiasme. Hans Mulié, met ervaring bij Walraven & Sax, De Bruijn en Le vin en direct, bleek er wel voor te voelen om na zijn pensioen nog een jaar of wat actief te blijven in de wijnhandel en Mark in te wijden in de kneepjes van het vak. De Engelse naam Abbema Wines is geen kwestie van interessantdoenerij, maar is gekozen met het oog op de Keniaanse activiteiten. Abbema heeft er zelfs een speciale wijnclub in het leven geroepen.

Perswijn ging bij Abbema en Mulié op bezoek. In Zwijndrecht, niet in Kenia

Wie zijn Abbema's doelgroepen?

"Horeca, groothandel en retail. Particulieren kunnen eventueel via de website bestellen."  

Aantal medewerkers?

"Vijf personeelsleden onder wie twee buitendienstmedewerkers voor de horeca."

Heeft Abbema Wines een specialisatie?

"Niet qua herkomst, wel qua omvang. Maximaal een tiental producenten met interessante wijnen, afgewisseld met producenten van naam en faam. Wij hebben ons assortiment wel op papier staan en ons wensenpakket benoemd. Als er een pareltje voorbij  komt, dan zeggen we geen nee. Specifieke landen hebben we niet op het oog."  

Waarom deze specialisatie?

"Je moet niet te veel producenten in je portfolio hebben. We willen niet dezelfde fout maken als veel importeurs door maar wijnen en producenten blijven toe te voegen. Onze verkoopmedewerkers moeten de portfolio kunnen uitdragen en ervoor zorgen dat de producenten de aandacht krijgen die ze verdienen. José Pariente is daar een mooi voorbeeld van. In één klap konden wij hem een order voor 20.000 flessen geven. Nog een voorbeeld. Toen we in contact kwamen met Johner verkocht hij via twee importeurs in Nederland 180 flessen in twee jaar. Wij doen dit eerste jaar al meer dan 3000 flessen."

Hoe ziet het assortiment er nu uit?

"Vijf domeinen: Schalk Burger/Welbedacht (Zuid-Afrika), Karl Johner (Baden en Nieuw-Zeeland), José Pariente (Spanje), K.Lentsch & H. Lentsch (Südtirol/Alto Adige), Lucien le Moine (Bourgogne plus Bordeaux)."

Van waar het vertrouwen van producenten om met een nieuwkomer in zee te gaan?

"Hans kent zijn pappenheimers en ik ben de man die vooraf afrekent. Financiële betrouwbaarheid daar houdt elke producent van. Bankgaranties zijn dus niet nodig."

Hoe verloopt de communicatie met bestaande en potentiële klanten?

"Via de website – ook voor eventuele bestellingen – , beurzen en proeverijen (als Grootse wijnen, Kleine Importeurs en de Perswijn Zomerproeverij), e-mail en direct mail. Daarnaast een keuze van 'partners in business' die onze boodschap kunnen uitdragen, zoals Gastrovino, De Logie en Van Eyck Wijnkelders."

Hoe waren de ervaringen tot nu toe?  

"Boven verwachting. De zaak heeft een vliegende start gekend."

Opvallende dingen meegemaakt?

"Alle producenten vinden het een razend interessante gedachte om behalve aan Nederland ook aan Afrika te kunnen leveren."

Vijf representatieve wijnen?

"Niet helemaal representatief door de sterke aanwezigheid van drie wijnen uit Zuid-Tirol, maar dat heeft alles te maken met het terechte enthousiasme over deze recente aanwinsten. Wat een finesse!

– José Pariente, Rueda Verdejo 2011

– H. Lentsch, Südtiroler Goldmuskateller 2011

– Klaus Lentsch, Südtiroler Veltliner 'Eichberg' 2010

– Klaus Lentsch, Südtiroler Blauburgunder 'Bachgart' 2009

– Schalk Burger No. 6 2006 (icon, blend van zes druivenrassen)"

Plannen voor de nabije toekomst?

"Het assortiment verder gestalte geven, zorgen voor een fijnmazige distributie voor iedere afzonderlijke producent en letten op de kosten."

www.abbemawijn.nl

Tekst en fotografie: René van Heusden

Wie ooit les gehad heeft van Frank Smulders MW kan het beamen: hij weet (uiteraard) álles van wijn en is een bevlogen docent met gevoel voor humor. Combineer dit met de degelijke opzet van een WSET-cursus en je hebt een formule die niet stuk kan. De cursus op niveau 3 die hij komend najaar geeft, is een absolute aanrader.Tekst: Anda Schippers
 De cursussen van de Wine and Spirit Education Trust (WSET) hebben een goede reputatie. Ze zijn te volgen van niveau 1 (beginners) t/m 5 (Weinakademiker) en worden internationaal erkend. Master of Wine Frank Smulders geeft al jaren les op alle niveaus, maar dat hij alle lessen van één cursus verzorgt, is uitzonderlijk.

“Een buitenkans voor iedereen die de overstap van beginner naar gevorderde wil maken”, zegt Jenny van Lieshout (foto), die zelf ook docent is bij de WSET en deze cursus organiseert. “Frank vertelt met zoveel enthousiasme en op zo’n heldere manier dat zelfs complexe materie makkelijk te begrijpen is. Wereldwijd wordt er normaal gesproken pas op niveau 4 door Masters of Wine onderwezen. Het is een unieke kans om op gevorderdenniveau al kennis bijgebracht te krijgen van iemand met zoveel kennis en ervaring.” Daar komt nog bij dat deze cursus op maandagmiddag gegeven wordt: dat maakt het voor mensen die in de horeca werken extra aantrekkelijk.

Plezier

Frank, die in 1992 Master of Wine werd, werkt op dit moment als wine director van twee hotels in Oostenrijk en Zwitserland – ‘met de grootste wijnkelder ter wereld’ – en is bezig een wijnonderzoeks- en opleidingsinstituut in Zwitserland op te zetten.

“De resterende tijd steek ik in het lesgeven voor de WSET, zowel in Nederland als in het buitenland. Ik geef les aan beginners, gevorderden en studenten op topniveau. En ik beleef aan alle niveaus en alle cursisten evenveel plezier. De lol zit ’m erin mensen wijzer te maken op het gebied van wijn. As ze daar positief op reageren, wat vrijwel altijd het geval is, dan is en blijft dat leuk om te doen.”

Veel kennis in korte tijd

Nederland kent meer goede wijnopleidingen, zoals het bekende SWEN. Wat maakt de WSET bijzonder? Frank: “De kwaliteit is hoog; de stof is actueel en de certificaten zijn internationaal erkend. De cursus op niveau 3 is echt een heel goede opleidng voor gevorderden. Je krijgt in een vrij compacte vorm een grote hoeveelheid theoretische kennis aangereikt én je doet veel proefervaring op.” Jenny vult aan: “In de cursus worden alle wijngebieden en wijnlanden in de wereld behandeld, en natuurlijk de productie van wijn. Bij het proeven komt ook blindproeftechniek uitgebreid aan bod.”

Het is overigens leuk te vermelden dat in het geval van Jenny al die kennis tot een carrièreswitch leidde: “Ik had dankzij de WSET-cursussen in zo’n razend tempo zoveel over wijn geleerd, dat ik die kennis met andere wijnliefhebbers wilde delen. Ik heb mijn baan opgezegd en ben Approved Programme Provider voor de WSET geworden, zodat ik nu zelf cursussen kan aanbieden.”

Meedoen

Kan iedereen meedoen? Jenny: “Iedereen kan meedoen; liefhebbers en professionals. Het belangrijkste is dat je echt veel interesse voor de materie hebt, want de cursus is zeer gedetailleerd. Een vooropleiding op niveau 2, zoals SWEN 2 of WSET niveau 2, of het wijnbrevet, sluit het beste aan. De cursus is ook heel geschikt voor vinologen die zich willen voorbereiden op de Diploma Course (niveau 4 van de WSET, waarvoor de cursus op niveau 3 een vereiste is), en voor sommeliers in opleiding.”

Frank verheugt zich er al op: “Ik denk dat we dit najaar een cursus van het hoogste niveau kunnen neerzetten, zowel qua inhoud van de lessen als qua niveau van de wijnen die we gaan proeven.”

Praktische zaken

Duur:        8 bijeenkomsten van 4 uur (van 24 september t/m 26 november)

Tijd:          13.00-17.00 uur

Kosten:     € 1195,- per persoon (incl. Btw)

Inbegrepen:    eenmalige deelname aan alle lessen, een set van 6 wijnglazen, studieboeken, de in de les te proeven wijnen en eenmalige deelname aan het WSET level 3 examen

Locatie:     Qurius Inspirience Center, Zaltbommel

Taal:          de cursus wordt in het Nederlands gegeven, maar het studiemateriaal is in het Engels en het examen ook.

Kijk voor meer informatie op www.musttaste.nl.

Anda Schippers

Voorafgaand aan de vierdaagse excursie naar de Rheingau en Württemberg, op uitnodiging van het Deutsches Wein Institut, kreeg ik keurig het programma toegezonden met het vriendelijke verzoek om op tijd te arriveren bij Hotel Schwarzer Bock in Wiesbaden. Pünktlichkeit ist alles.Tekst: Job de Swart
En inderdaad, bij aankomst staat de bus al klaar om te vertrekken. Ik blijk in goed gezelschap van zo'n 50 sommeliers, afkomstig uit alle windstreken. Vandaag en morgen brengen wij eerst een bezoek aan enkele producenten in de Rheingau en de Hochfachschule Geisenheim. Een dag later reis ik nog met een deel van het gezelschap door naar Würrttemberg voor een nadere kennismaking met deze regio.

Weingut Joachim Flick – Rheingau

De bus rijdt richting het oostelijke, minder bekende deel van de Rheingau. Herr Flick (!) van het gelijknamige wijnbedrijf wacht ons op. Hij leidt ons rond in de kelder die in 2008 geheel verbouwd en gemoderniseerd is. De beste wijnen gisten in grote eikenhouten vaten, genaamd Stück (1200L) of Doppel Stück (2400L). Het zijn oude vaten die geen smaak of tannine meer afgeven, maar zorgdragen voor complexiteit door geleidelijke micro-oxidatie van de wijn.

Onlangs heeft de eigenaar 18 oude eiken op het 20 hectare tellende domein gekapt voor de productie van nieuwe vaten. De bomen wortelen in dezelfde bodem als de wijnranken, dus zou het bijdragen aan de typicitiet van de wijnen.

Dan volgt er een heuse lichtshow. Met een druk op de knop kan Joachim Flick de verlichting van de gehele wijnkelder van kleur doen veranderen. We vergelijken de smaak van de Riesling trocken 2010 bij wit, felblauw en rood licht. Uit onderzoek blijkt namelijk dat blauw licht de zure en frisse kant van de wijn accentueert, terwijl blootstelling aan rood licht de rijpheid en het fruit benadrukt.

Mijn persoonlijke ervaring is echter iets anders. Het scherpe, blauwe licht leidt de zintuigen zodanig af dat het gewoonweg lastiger concentreren is op de structuur van de wijn in tegenstelling tot de warme, rode kleur.

Aansluitend staat een groot buffet opgesteld met Strudel, Knödel en geit aan het spit. Joachim Flick snijdt zelf trots het vlees aan. Hij vertelt dat de bakker om de hoek bereid is gevonden om zijn oven af te staan voor de 4 uur durende bereiding. Perfect gegaard.

Los proeven wij nog enkele wijnen van het domein. De rieslings 2011 van de monopole Wickerer Nonnberg (3 ha) en de Hocheimer Königing-Victoriaberg behoren tot de beste van het domein.

Geisenheim

De volgende dag wacht ons een druk programma, maar in de ontbijtzaal is, op een verdwaalde zakenman na, nog geen gast te bekennen. Kort voor vertrek haasten de sommeliers zich één voor één langs de buffettafel. Duidelijk geen ochtendmensen. Wederom stipt op tijd vertrekt de bus naar Geisenheim, ongeveer 45 minuten rijden van Wiesbaden. Directeur van de faculteit wijnbouw Professor Hans Schultz praat ons daar bij over de laatste ontwikkelingen in de Duitse wijnbouw.

Duitsland herbergt wijngaarden in de meest noordelijke regio's geschikt voor wijnbouw in Europa. Professor Schultz legt uit dat wijnbouw op de 50e noorderbreedtegraad- algemeen beschouwd als de meest noordelijke grens – bestaat bij de gratie van een unieke combinatie van steile hellingen, arme bodems en nabijheid van water. De Mosel vallei met overwegend leisteenbodem (Schiefer) is hét voorbeeld bij uitstek.

Recent onderzoek wijst uit dat er bovendien verschillen bestaan tussen de samenstelling van riesling druiven afkomstig van blauwe, rode en grijze leisteen in deze regio. Het lijkt erop dat de weerkaatsing van zonlicht op leisteen een enzymatische reactie in de schil van de druif teweegbrengt en de ontwikkeling van fenolen beïnvloedt.

Bovendien beïnvloedt leisteen met een blauwe kleur de weerkaatsing op een andere manier dan grijze leisteen, hetgeen de verschillen in aroma ontwikkeling mede zou verklaren. Een fenomeen dat proeftechnisch al door diverse producenten wordt onderschreven. Clemens Busch uit Pünderich in de Mosel, bijvoorbeeld, bottelt de wijnen van verschillende soorten 'Schiefer' separaat.

We proeven ter vergelijking twee droge rieslings uit de Saar en de Nahe. Omwille van de verteerbaarheid gaat een relatief hoge zuurgraad dikwijls gepaard met enkele extra grammen restsuiker in de wijn. De Riesling trocken 2009 van Van Volxem (12% alc.) uit de Saar met maar liefst 12 gr/l restsuiker heeft een frisse, kristalzuivere smaakstructuur zonder scherpe kantjes en slechts in de verre verte een hint van zoet in de afdronk. Knap werk.

Ook de Riesling trocken 2008 – een koeler jaar – van Diel uit de Nahe (13% alc.) heeft geen waarneembaar zoet met 7,7 gr/l wijnsteenzuur en 7 gr/l restsuiker. De smaak is levendig, puur, knisperend fris en tegelijk en rijp met aroma's van limoen en grapefruit. Kortom, je hoeft niet eens het grote werk te proeven om te begrijpen dat het in de noordelijkste gebieden van Duitsland draait om het spel tussen zoet en zuur.

Pinot Trio

Na een kwartiertje rust staat alweer de volgende 'educatieve' proeverij op het programma. Voor wie er nog aan twijfelt, wijnproeven is topsport! De sommeliers nemen wederom plaats in het proeflokaal voor een uitleg over het pinot trio. Immers, de witte weissburgunder (pinot blanc), grauburgunder (pinot gris) en rode spätburgunder (pinot noir) winnen snel aan populariteit. Wat volgt is een spectaculaire proeverij van de beste Burgunder wijnen die Duitsland te bieden heeft.

Voor de klas staat sommelière Romana Echensperger, tweedejaars student Master of Wine, om de wijnen van toelichting te voorzien. Wat heet toelichting. De Duitse neemt het woord om het vervolgens 60 minuten lang niet af te staan. In de zaal zijn de sommeliers, doorgaans een bijzonder spraakzaam volkje, net als ik overdonderd door de passie en gedrevenheid waarmee Frau Echensperger haar verhaal brengt.

Niks ten nadele van de witte Burgunders, maar persoonlijk ben ik nog steeds het meest onder de indruk van de hoge kwaliteit pinot noir die uit Duitsland komt. Echensperger wijst ons op de opmars die rode wijn de afgelopen decennia gemaakt heeft. In het geval van pinot noir heeft het naast een toename in kennis over plek van aanplant en wijze van vinificatie vooral te maken met de beschikbaarheid van nieuwe, kwalitatief betere klonen.

Klonen

Net als in veel andere Europese wijngebieden selecteerden wijnbouwers in de jaren '50 tot '70 van de vorige eeuw klonen vooral op basis van een hoge productiviteit. De grote dichtheid van de trossen leidde echter tot de nodige, ongewenste Botrytis infecties (grijze rot). Bij verwerking van geïnfecteerde druiven zorgt het oxidase enzym lacasse voor een versnelde bruinkleuring en ontwikkeling van kruidige aroma's in de wijn. Vooral een 'maggi-achtige' toon, sterk aanwezig in gerijpte spätburgunders, is een kenmerk van oude Duitse klonen.

Sinds de eeuwwisseling zijn nieuwe Dijon- en Duitse klonen (GM 20-13) op de markt. De nieuwe klonen worden gekenmerkt door minder compacte trossen en ongelijke rijping van de druiven, waardoor de kans op rot afneemt en de aromacomplexiteit in de wijn toeneemt. Ook hebben de nieuwe klonen een natuurlijk lager rendement hetgeen de kwaliteit ten goede komt.

De proeverij maakt duidelijk dat spätburgunders gemaakt van nieuw klonen, zowel Frans als Duits, doorgaans een hogere zuurgraad hebben en meer rijp, vers fruit aroma's in plaats van de aardse kruidigheid die oude klonen kenmerkt.

Toonaangevende producenten als Rudolf Fürst (Franken) en Huber (Baden) zoeken naar de grootst mogelijke complexiteit in de wijnen. Beide producenten hanteren een mix van oude en nieuwe klonen wat zorgt voor een combinatie van Bourgondische finesse en een zwoele, rijpe stijl die wellicht als typisch Duits te omschrijven is. Geen pinot noir, maar écht spätburgunder dus. De overweldigende Rudolf Fürst Centgrafenberg 2009 en de Huber Schlossberg GG 2008 behoorden tot mijn absolute favorieten. Grote wijnen waarvan de sommeliers en ik nog lang nagenoten.

In deel 2 van dit reisverslag maken we een ontdekkingstocht door Württemberg, het land van de Schwaben nabij Stuttgart, met de blauwe druiven Lemberger en Trollinger in de hoofdrol.

Job de Swart

Job de Swart (Weinakademiker) is marketeer voor Les Généreux, een samenwerkingsverband van bijna 40 wijnwinkels in Nederland.

foto's: Deutsches Wein Institut

Wie proefnotities over Bordeauxwijnen leest zal het ongetwijfeld zijn opgevallen dat bijna elke grote naam vaak voorbij komt, of het nu ‘en primeur’ proeverijen zijn of niet.Tekst en fotgrafie: Job Seuren
Als je maar een beetje iemand bent krijg je deze wijnen gewoon te proeven in overzichtsproeverijen of op de châteaux. Een naam die vaak echter schittert door afwezigheid is Le Pin.

Dit postzegeldomein in Pomerol maakt wijnen die tot de meest gezochte en duurste wijnen ter wereld behoren, maar je moet flink je best doen om er iets over te weten te komen. Vandaar dat ik de nobele taak op mij heb genomen een kort verslagje van een recent bezoek te maken. Goede wijn, en ook de kennis daarover, is er namelijk om gedeeld te worden.

Buurtfeest

Le Pin doet niets aan PR. Geen grootse proeverijen of perslunches, niets. Dit bezoek was dan ook geen uitnodiging voor een of ander exclusief clubje, maar toevallig zat ik vorig jaar met Fiona Morrison MW in de jury van het Belgisch NK voor sommeliers, de Trophee Bollinger. Fiona is de vrouw van eigenaar Jacques Thienpont en dit gezamenlijk jurylidmaatschap was derhalve een mooie basis voor een bezoek.

Van tevoren doe je natuurlijk onderzoek, pak je er boeken bij en google je jezelf kapot om goed voorbereid te zijn op een gesprek met deze Master of Wine over de wijnen en niet ongeïnteresseerd over te komen. Wat bleek: Het kleine beetje informatie dat voorhanden was, was verouderd. Wat gelukkig nog wel klopte was dat het château zich nog op hetzelfde adres bevond, maar wel een adres dat zonder hulp van her en der rondlopende wijngaardeniers niet te vinden is. Zelfs als je er een foto van twee jaar geleden bij had gehad, zou  je er straal aan voorbij gelopen zijn. Tijdens het bezoek was men namelijk druk in de weer met de voorbereidingen van het feest ter gelegenheid van de opening van het volledig herbouwde château, inclusief hypermoderne cave dat die avond zou plaatsvinden. Niet voor pers, maar voor ‘de buurt’. Een buurtfeest in stijl dus, noblesse oblige.

Klein domein

De van origine Belgische wijnhandelaarsfamilie Thienpont kocht Le Pin in 1979, toen het slechts 1 hectare omvatte, voor 1 miljoen Franse francs. Inmiddels is het in handen van neven Jacques (getrouwd dus met Fiona Morrison) en Alexander en is de oppervlakte in de loop der tijd gegroeid. Met een recente uitbreiding telt het domein nu 2,7 hectare grond, nog steeds erg klein voor een domein in de Bordeaux. Ter illustratie: buurman Petrus telt rond de 12 hectaren.

Alle wijngaarden liggen rondom het château zelf met uitzondering van tien are iets verderop die niet voor Le Pin gebruikt wordt, maar waarvan de aanschaf nodig was om zeven rijen stokken te kopen die aan Le Pin grenzen.

 

Nieuwe stokken

Le Pin bevindt zich op een heel specifiek deel van Pomerol dat met dank aan onderzoek van Kees van Leeuwen in kaart is gebracht als een kiezelgletsjer uit het Jura tijdperk. Veel minder klei dus dan een groot deel van Pomerol, wat gelijk een deel van de elegantie van deze wijn verklaart. Fiona Morisson vertelt dat na de phylloxera in korte tijd veel te veel slecht plantmateriaal is aangeplant dat eind jaren ’70 gerooid moest worden om er goede stokken neer te zetten. Resultaat is dus een wijngaard van wijnstokken van 40 tot 45 jaar oude wijnstokken.

Zoals her en der te lezen is bezit Le Pin wel een paar stokken Cabernet Franc, maar is dat door uitbreidingen met Merlot niet meer de 8% en wordt de Cabernet niet voor Le Pin zelf gebruikt die voor 100% uit Merlot bestaat. Er wordt onder de appelatie Pomerol overigens ook nog een andere wijn gemaakt, de Trilogie. Een blend van drie verschillende jaren en van mindere percelen zoals de halve hectare die niet aan het château zelf grenst. Er wordt echter benadrukt dat dit absoluut geen tweede wijn is. Dit is een andere wijn met een ander karakter. Le Pin is Le Pin en niets is daarmee te vergelijken. Vandaar dat Trilogie ook niet via de reguliere handel op de markt komt maar slechts direct wordt verkocht aan vrienden en goede klanten.

Pretentieloos

Elegantie, sober-chique, charmant en een karakter wars van pretenties stralen in alles door, van wijn tot gebouw tot wijnmaker. Bij ontvangst komt een meer dan gemoedelijke Jacques Thienpont naar ons toe: “Hier heeft ge een glaasje, handig om mee te proeven. Wel een klein beetje maar, hoor.” Hij bezit dezelfde vriendelijkheid en hetzelfde enthousiasme als neef Alexander die we eerder die ochtend bij Vieux Château Certan ontmoeten. 

Het château zelf, dat meer iets weg heeft van een luxe villa, is weliswaar state-of-the-art, maar door gebruik van natuurlijke producten zie je daar nauwelijks iets van. Op de kunststof witte feesttent na dan, die het landschap voor vandaag eventjes bederft. Het ontwerp is van architect Paul Robbrecht die onder andere het Concertgebouw in Brugge heeft ontworpen, het Boijmans van Beuningen en de White Chapel. Tot in detail perfectionistisch dus, niets wordt aan het toeval overgelaten, maar volledig pretentieloos.

 

Fraude

Inmiddels zijn ze er bij Le Pin achtergekomen dat met de groeiende Russische en Aziatische markt voor luxe wijnen en de daaraan gekoppelde fraude, de wijnen goed beveiligd moeten worden. Waren de kosten van een fles wijn voorheen slechts de fles, het papiertje en de kurk, tegenwoordig wordt het papier van speciale producten gemaakt en met speciale lijm door de Franse staatsdrukkerij die ook de nationale postzegels maakt. Elk jaar is het etiket net even anders, zonder dat een willekeurige persoon het door heeft.

Ook wordt de capsule extra stevig vastgezet, omdat bleek dat er in verschillende restaurants nog wel eens een flesje werd uitgeschonken waar de capsule dan zonder mesje, maar heel voorzichtig werd afgehaald om er vervolgens een nieuwe wijn in te doen met dezelfde kurk en capsule er weer op. Om honderd procent zekerheid te hebben dat er niets fout gaat kijkt Fiona er bij proeverijen in Azië persoonlijk op toe dat de lege flessen na afloop kapot geslagen worden. Trieste noodzaak.

Evenwicht

Deze omstandigheden tonen aan dat het hier wel over een heel speciale wijn moet gaan en nu wil u natuurlijk weten: “Hoe proefde de wijn dan?”. Nou beste mensen, het spijt mij zeer, maar over de wijn zal ik niet al te veel zeggen. Ik heb slechts mogen genieten van de blend van 2011 die nog niet af was. Er werd op gevoel uit een aantal vaten samen iets in het glas gedaan en daarover iets zeggen zou speculeren zijn. Daarenboven wil ik niet de indruk wekken over de capaciteit te beschikken met puntensystemen dit soort wijnen te kunnen beoordelen.

Wat wel gezegd mag worden is het geweldig evenwicht tussen rijkdom en elegantie dat opviel. Intens verfijnd drinkplezier, laat ik het zo dan noemen. Of daar zo’n enorme prijs tegenover moet staan moet ieder voor zich uitmaken, exclusief is het in ieder geval wel.

Job Seuren

Om wijnen van een specifiek gebied écht goed te kunnen plaatsen, moet je in het gebied geweest zijn. Van de Roter Hang in Rheinhessen had ik natuurlijk gehoord, maar echt plaatsen kon ik het niet.Tekst en fotografie: Mariëlla Beukers
Totdat ik zondagmiddag 10 juni de presentatie Zwischen Himmel und Rhein bezocht, op de Roter Hang zelf! Wat een feest was dat, en wat een goed beeld leverde het me op van de wijnen van deze bijzondere en beroemde Duitse wijnhelling.

Tussen Nierstein en Nackenheim

De Roter Hang is een helling langs de Rijn tussen Nackenheim in het noorden en Nierstein in het zuiden, voornamelijk gericht op het zuiden en oosten. De bodem van deze helling bestaat uit verweerde leisteen met een rode kleur, veroorzaakt door het ijzer dat er in de bodem zit.

Het gesteente is 280 miljoen jaar oud en ontstond als sediment van een ondiep maar zeer groot meer. Door plooiingen van de aardkorst komt dit Rotliegendes hier langs de Rijn ten zuiden van Mainz aan de oppervlakte, en biedt de wijngaarden in het gebied een zeer spectaculaire, en voor het karakter van de wijnen, bepalende ondergrond. Wijnen van de Roter Hang zijn voor specialisten direct te herkennen: elegant, fijn (wat de Duitsers filigran noemen), mineraal en vooral fruitig.

Wein vom Roter Hang

Dominante druif op de Roter Hang is sinds enige jaren de riesling (95%), aangevuld met wat verdwaalde silvaner en spätburgunder. Om hun wijnen beter op de kaart te zetten, zijn 31 wijnboeren  met percelen op de Roter Hang aangesloten bij de vereniging Wein vom Roter Hang. Gezamenlijk presenteren zij het publiek in het tweede weekend van juni hun wijnen van vooral de meest recente jaargang.

En dat publiek komt in grote getallen, oud én jong. Dit jaar waren het er circa 5000, tegen 7000 vorig jaar. Grote boosdoeners van de lagere opkomst: het EK voetbal, en absoluut niet de kwaliteit of de interesse in de wijnen. Want die worden over de hele wereld hogelijk gewaardeerd.

Er worden stevige prijzen betaald voor de wijnen van één van de Erste Lagen op de Roter Hang, gevestigde huizen als St. Antony (recent samengevoegd met het aloude Heyl zur Herrnsheim), Seebrich of Gunderloch. Die Erste Lagen, dat zijn (van noord naar zuid) Rothenberg, Pettenthal, Brudersberg, Hipping, Glöck, Ölberg en Orbel. Naast deze zeven top-Lagen zijn er nog een aantal andere, zoals Schloss Schwabsberg, Heiligenbaum, Auflangen, Rehbach, Kranzberg en Bergkirche. Het bijzondere is dat een Riesling van elk van deze Lagen heel anders smaakt en heel andere karakteristieken heeft.

Die verschillen zijn tijdens een middagje op het evenement goed te proeven. Toegegeven: zon, mensenmenigte, spelende kinderen, de lucht van worstjes en bretzels en de fantastische uitzichten over de wijngaarden naar de Rijn nodigen niet uit tot serieus proeven en analyseren, maar gelukkig wél tot genieten en in grote lijnen observeren.

Ieder paviljoen zijn eigen Lage(n)

Zes paviljoens waren opgesteld, ruwweg tussen Ölberg en het zuidelijkste puntje van Pettenthal. In ieder paviljoen konden de wijnen van één of meerdere Lagen geproefd worden, van diverse Winzer. In paviljoen 1 wijnen van de Lage Schloss Schwabsburg, in paviljoen 2 die van Orbel en Heiligbaum en zo verder, tot paviljoen 6, aan het eind van de wandelroute, waar de Lagen Pettenthal en Rothenberg vertegenwoordigd waren.

Voor een proefbeetje van 0,05 of 0,1 liter betaalde je tussen de 1 en 5 euro, het glas zelf kostte je € 2,50 en mocht je als souvenir mee naar huis nemen. Door bij ieder paviljoen een of meerdere wijnen te proeven, krijg je een goede indruk van de wijnen van de Roter Hang.

Riesling, riesling en meer riesling

Voor toeristen, dagjesmensen uit de omgeving, vrienden en vriendinnen van de wijnboeren en natuurlijk de wijnboeren zelf werd de Riesling gul uitgeschonken. Op de keurige stipjes op het proefglas werd lang niet altijd gelet.

Naast de grote gevestigde huizen met hun Grosse Gewächse waren er gelukkig ook wijnen van de jongere generatie wijnboeren en –boerinnen, die met hun kwaliteitsniveau’s aansluiting zoeken bij de indeling van de VDP: Gutsweine, Ortsweine, en Lageweine worden er steeds vaker gemaakt, ook als het Weingut geen lid van de VDP is.  

De Jungwinzer waar Rheinhessen op het moment zo bekend om staat, hebben het ouderlijke Weingut in de 21ste eeuw overgenomen of krijgen de kans zich te ontwikkelen naast vader of moeder; over het algemeen zijn zij het die sinds enige jaren de wijnbouw op de steile hellingen van de Roter Hang tot speerpunt van het ouderlijk bedrijf hebben gemaakt. Zo waren er de wijnen van Stefan Raddeck (Weingut Raddeck) en Christine Huff (Weingut Fritz Ekkehard Huff), wijnhuizen waarmee ik later in de week uitgebreider kennis mocht maken.

Overeenkomsten en verschillen

De jaargang 2011 bleek over de hele linie erg de moeite waard: intens fruitig, met mooie zuren en niet al te hoge alcoholpercentages, zeer prettig drinkbaar. Geen fruitbommen van 13,5%, maar elegante, volslanke wijnen met veel fruit, variërend van citrus (grapefruit) tot steenfruit als perzik en abrikoos. Wijnen om heerlijk in de zon van de genieten, maar ook wijnen om bij een goede maaltijd te schenken (vooral de Grosse Gewächse en andere Lageweine).

Levendig staan me twee proefglazen bij: de 2011 Riesling Kranzberg Auslese trocken van Weingut Seebrich en de 2011 Riesling Hipping Auslese trocken, eveneens van Seebrich, met beide dezelfde hoeveelheid restsuiker (6,90 gram per liter), zuur (6,4 gram per liter) en hetzelfde alcoholpercentage (13,5%). De eerste was vol, sterk mineraal, door frisse citrustonen bepaald en elegant; de tweede was nog sterker bepaald door de minerale tonen, terwijl de fruittonen meer naar abrikoos en perzik gingen maar met moeite boven de minerale tonen uitkwamen. Bovendien kwam de tweede wijn veel ‘slanker’ over in de mond. Wat een verschillende wijnen, terwijl ze toch zoveel overeenkomsten hebben!

Alleen de plaats waar de druiven hadden gegroeid voor deze twee wijnen, was verschillend, al het andere was exact gelijk. Bovendien liggen Kranzberg en Hipping pal naast elkaar op de Roter Hang, zodat de stokken elkaar bijna kunnen aanraken… Bij navraag bleek dat Kranzberg meer löss in de bodem heeft, naast het Rotliegendes, de rode leisteen waar de Roter Hang bekend om is. Hipping bestaat volledig uit Rotliegendes. Daarnaast zijn er verschillen in de dikte van de toplaag. Dat alles samen maakt toch echt dat verschil, samen met het microklimaat, als gevolg van het verschil in oriëntatie: Hipping ligt op het oosten, Kranzberg is meer naar het zuidoosten gericht.

Die Roter Hang, die kan ik nu wel plaatsen, want uiteraard proefde ik veel meer dan alleen deze twee van Seebrich. Nu alleen nog eens een aantal andere Rieslings ernaast zetten, uit andere delen van Rheinhessen en van Duitsland. Een mens raakt nooit uitgeproefd…

Mariëlla Beukers

gastauteur

(met dank aan Wijnwandeltochten.org en de regio Rheinland-Pfalz)

Elke importeur moet ergens beginnen. Het vertrekpunt is vaak de eerste wijnliefde; het land of de streek die het hart wist te veroveren. Die liefde wordt de motor van het bedrijf en is precies wat kleine importeurs zo aantrekkelijk maakt. Tijd voor een nadere kennismaking.Tekst en fotografie: René van Heusden
In deze serie op de Perswijnsite spreken we met een aantal ´kleine´ importeurs. Klein in volume, met gemiddeld niet meer dan 25.000 flessen per jaar, maar niet in kwaliteit. Hun passie en liefde voor hun specialisaties zijn onomstreden. Aflevering 2: Ewout Jansen van il diVino Wijnen.

Er zijn importeurs die haast wel bang lijken te zijn om aandacht te trekken voor wat ze doen. Van Ewout Jansen kan dat bepaald niet gezegd worden. Aangezien de aanhouder wint, ging Perswijn bij hem op bezoek in Hilversum. Op zijn zonovergoten terras achter de winkel praatte hij niet alleen honderduit, maar zorgde ook voor frequente bijvulling van de glazen. De zaken gaan voorspoedig, want per 1 april heeft hij er een partner bij in de persoon van Joost Lommers. Ooit als klant in de winkel gekomen en al even wijngek als hij zelf.

Ewout Jansen begon zijn beroepsloopbaan in de horeca. Hij werkte voor diverse zaken in Den Haag en daarna op cruiseschepen. De overstap naar een internationaal opererend verzekeringsconcern beviel hem vakmatig maar matig. Al had hij het voordeel om als vicevoorzitter van de ondernemingsraad veel te kunnen reizen, hij voelde zich niet op zijn plaats.

En dus rijpte stilletjes het plan om iets met wijn te gaan doen. Gelet op zijn horecaverleden en het gegeven dat zijn vader een neef van Jan Hein Verlinden (Wijn Verlinden) is, was dat niet zo´n verwonderlijke keuze. Na een jaar voorbereiding opende hij in 2008 zijn winkel in het centrum van Hilversum, vlakbij de markt, waar hij voor een aantrekkelijke prijs een pand kon huren. Hij heeft er nog geen seconde spijt van gehad. "Dromen moet je verwerkelijken. Dan hoef je later niet met spijt te zeggen: had ik het toch maar gedaan."

Van waar de bedrijfsnaam?

"In Spanje had ik de naam El Divino gezien. Dat leek me de ideale naam voor een wijnzaak, maar in Hilversum bestond al een kledingzaak met die naam. Van het Spaanse El Divino was het maar een klein stapje naar het Italiaanse il diVino. Dat is trouwens ook de bijnaam van Michelangelo.”

Heb je medewerkers?

"Joost Lommers, een voormalig journalist bij de Wereldomroep. Hij is bezeten van wijn, liefhebber van Pinot Noir, een goede verkoper en thuis in de wereld van de IT. "

Wie is of zijn je doelgroep(en)?

"Primair particulieren in het Gooi, Amsterdam, Utrecht en Den Haag.

Hoewel we tot nu toe geen actieve acquisitie hebben bedreven, begint de horeca zo zachtjes aan ook te lopen. Een zakelijk heel aantrekkelijk segment zijn bedrijven. Niet alleen voor relatiegeschenken in december, maar ook voor omlijsting van evenementen. Over geld wordt daar niet moeilijk gedaan."

Waarom wil je zelf wijn importeren?

"Het is vooral spannend om te doen, en vanwege het directe contact met producenten. Voor de marge hoef je het niet te doen, wel voor de profilering van je zaak. Ik merk nu dat mensen in de winkel heel specifiek vragen naar onze eigen wijnen."

Heb je een of meer uitgesproken specialisaties?

"Niet in de zin van een bepaald land of gebied. De voorkeur gaat uit naar druivenrassen die kenmerkend zijn voor de regio waar ze vandaan komen, waar mogelijk van biologisch geteelde druiven. Maar het meest toch zoeken we wijnen met een geheel eigen uniek karakter. Dat vinden we spannend! Landen als Israël, Roemenië, Libanon en Griekenland zijn ons daarbij net zo lief als ´grote´ wijnlanden."

Hoe ziet je assortiment eruit?

"Het winkelassortiment bestaat uit een kleine 200 verschillende wijnen, ingedeeld op smaak en met bijna uitsluitend Europese wijnen. Ruim 30 procent ervan is eigen import.

Wijnhuizen die wij momenteel rechtstreeks importeren zijn: Eric Louis (Sancerre), François Ray (Saint-Pourçain), Château de la Ragotière (Muscadet), Domaine Mathis Bastian (Moselle Luxembourgeoise), Peter Vida – (Szekszárd), Bussay – (Balatonmelléke) en Domaine Zacharioudakis (Kreta). Op de afgelopen Prowein hebben we trouwens veelbelovende contacten gelegd met potentiële nieuwe producenten, onder andere uit Duitsland."

Kun je vijf favoriete, representatieve wijnen uit je assortiment noemen?

"Dat zijn er eigenlijk veel te weinig, maar vooruit. Het zijn uiteraard stuk voor stuk wijnen van producenten die we zelf importeren:

– François Ray – Ray de Bulles 2011   

– Domaine Mathis Bastian – Rivaner 'Clos des Eglantiers'  2011

– Domaine Zacharioudakis – Kodix White 2011  

– Peter Vida – Szekszárdi Rosé 2011  

– Peter Vida – Szekszárdi Cabernet Franc 2009"  

[Inderdaad een mooie keuze buiten de platgetreden paden, RvH]

Hoe communiceer je met bestaande en potentiële klanten?

"Intensief! Het is absoluut noodzakelijk om actief te blijven. Via uitnodigingen voor proeverijen, evenementen, het schrijven van columns en social media blijven we scherp en in contact met onze klanten. De gedachte 'we hebben goede wijnen, dus dan komen de klanten vanzelf ´ is niet van deze tijd en past ook helemaal niet bij ons.

In het begin schreef ik veel te uitvoerige nieuwsbrieven – een typische beginnersfout? Het waren te veel bijkletsverhaaltjes. Tegenwoordig proberen we het in onze Message in a Bottle beperkt te houden tot wat er echt toe doet. Bij gebruik van social media moet je ervoor zorgen dat wat je meldt geen flauwekul is. Het moet echt zijn. Maar dat het effectief is, hebben we bijvoorbeeld weer kunnen merken aan de belangstelling die onze Pinot Noir-proeverij voor expats heeft weten te trekken."

Hoe zijn je ervaringen tot nu toe?  

"Louter positief. Met de start van de zaak vier jaar geleden is direct ons wijnabonnement van start gegaan waarbij klanten vier keer per jaar periodiek voor een vast bedrag aan wijn bestellen. Dat wordt echt enorm gewaardeerd en het blijft maar groeien."   

Wat zijn de plannen voor de nabije toekomst?

"Met onze importwijnen bereiken we langzaam maar zeker de nodige restaurants. Daar zijn wij buitengewoon blij mee. Alleen lijkt het er wel op dat de combinatie met een winkel soms wat afschrikt. Vandaar dat we overwegen om in de toekomst onze importactiviteiten gescheiden van de winkel onder te brengen en onder een andere naam te gaan voeren. Maar welke naam dat wordt…?"

il diVino Wijnen

Bussumerstraat 6, 1211 BK Hilversum

www.ildivino.nl

René van Heusden

Een frisse kop, aandachtige ogen, een gedreven karakter maar nul kapsones, en …. briljante wijnen. Carolin (“Caro”) Bergdolt heeft wat mij betreft alles dat een moderne wijnmaakster moet hebben.Tekst en fotografie: Lars Daniëls MV.
En ik ben verliefd op haar wijnen. Het zijn hoogst elegante, pure Pfalzwijnen die zij maakt, wijnen die wellicht te weinig opvallen op zogenaamd belangrijke proeverijen, naast al die meer opdringerige types. Maar als je ze echt op hun merites proeft, wow. En daarom dit verhaal, over de Pfalz op z'n elegantst.

Duttweiler

Het wijngoed heet officieel Bergdolt-Sankt Lamprecht, naar de familie Bergdolt en het oude Klostergut Sankt-Lamprecht, waarin het wijngoed al sinds 1754 huist. Het kan zich dus met recht ein Traditionsweingut noemen, dat uiteraard lid is van de VDP.

Carolin heeft pas sinds kort de verantwoordelijkheid voor de wijnen, en wordt nog steeds geholpen door vader Rainer en diens broer Günther. Het wijngoed ligt in Duttweiler, een slaperig dorpje ten zuidoosten van Neustadt an der Weinstraße. Dus niet aan de Deutsche Weinstraße, aan de rand van het Pfälzer Wald, maar wat meer in de vlakte van de Rijn.

Het verschil met de dorpen aan de Weinstraße is enorm; waar je in dorpen als Maikammer en Sankt-Martin vaak onder de voet wordt gelopen door toeristen van binnen en buiten Duitsland, ben je in Duttweiler als buitenlandse bezoeker eerder een rariteit. Het feit dat Bergdolt hier zit, en niet aan die drukke, populaire Weinstraße, is een van de redenen dat het bij het grote publiek nauwelijks bekend is.

Buntsandstein, löss en kalk

Bergdolt heeft wijngaarden bij Duttweiler, het naburige Kirrweiler én bij de bekendere wijndorpen Ruppertsberg (Reiterpfad) en Deidesheim (Mäushöhle), in de Mittelhaardt. Het grote verschil tussen hun wijngaarden bij Duttweiler en in Ruppertsberg/Deidesheim zit hem in de bodems.

Die van de Mittelhaardt bestaan overwegend uit Buntsandstein, de klassieke rieslingbodem van de Pfalz. De wijngaarden van Kirrweiler en Duttweiler liggen op de licht naar het zuiden aflopende hellingen van zogenaamde Riedel. Dat zijn zeer afgevlakte heuvelruggen in de Rijnvlakte, met bodems van löss op kalksteen; deze houden beter water vast en zijn vooral erg geschikt voor Burgundersorten (in dit geval weiss- en spätburgunder), hoewel Bergdolt er ook riesling heeft staan.  

De Grosse Gewächse, de grote droge topwijnen dus, uit Erste Lage, komen uit Ruppertsberger Reiterpfad (Riesling), Kirrweiler Mandelberg (Weißburgunder) en Duttweiler Kalkberg (Spätburgunder).

Specialiteit Weißburgunder

Alhoewel het niveau van de Rieslings en de Spätburgunders steeds hoger komt te liggen, staat Bergdolt in de eerste plaats bekend om hun Weißburgunders, die door kenners tot de beste van heel Duitsland worden gerekend.

Dat ‘door kenners’ is wel belangrijk hier, want de frisse, elegante stijl van de Weißburgunders (en alle andere wijnen) van Bergdolt, wordt niet door iedereen op zijn waarde geschat. Ik zei het al in mijn intro. Buiten dat ze het van hun verfijning moeten hebben, en niet alleen van hun kracht, hebben ze ook nog eens tijd nodig.

Dat is trouwens sowieso wel nodig bij goede Weißburgunder. In hun jeugd komen zelfs de grote wijnen nogal eenvoudig over, waardoor zelfs goede proevers niet snel herkennen dat er meer achter zit. Zo loont het zich echt een wijn als Siebeldingen Im Sonnenschein Weißburgunder Grosses Gewächs van Rebholz (een van Duitslands beroemdste Weißburgunders, LD.) een jaar of vijf te laten liggen.

En ook de wijnen van Bergdolt kunnen en moeten zo’n periode van flesrijping krijgen, om hun complexiteit te tonen. Een jaar als 2008 -een prachtjaar voor de Pfalz overigens, voor riesling en de Burgundersorten- begint op het hogere niveau nu pas echt mooi te worden, qua smaak maar ook, en in het bijzonder, qua bouquet.

Naast riesling, en weiß- en spätburgunder, heeft Bergdolt nog een hele rits aan andere druivenrassen staan: auxerrois, silvaner, gewürztraminer, chardonnay, sauvignon blanc, sankt-laurent en zelfs merlot en cabernet sauvignon. De wijngaarden worden al tijden biologisch bewerkt en het zichtbare bewijs daarvan komt eraan: vanaf oogst 2012 zal Bergdolt biologisch gecertificeerd zijn.

Geproefd

Toen ik er eind mei van dit jaar eindelijk eens ben langsgegaan, trok Caro een zeer uitgebreide selectie van haar wijnen open. Mooi was ook dat ze meerdere malen oudere jaren naast de jongste wijn zette, om de ontwikkeling te laten proeven, en het jaar nog eens in perspectief te krijgen. Een extra blijk van dat ze het helemaal begrijpt. De beoordeling is in punten.

Weißburgunder:

Weißburgunder kabinett trocken Sankt-Lamprecht 2011: sappig, stijlvol en precies, open, nu al heerlijk. 15

Weißburgunder kabinett trocken ‘Mineral’ 2011: geslotener en strakker dan de Sankt-Lamprecht, heeft meer tijd nodig, voor liefhebber van Riesling. 14

Weißburgunder trocken ‘S’ Lössriedel 2011: uit Kirrweiler Mandelberg en Duttweiler Mandelberg, klein beetje nieuw hout (in assemblage zit een nieuw 500 liter vat van Frans eikenhout); lijkt aanvankelijk wat vlak, maar dan die sappigheid, die structuur, die natuurlijke frisheid, die lengte, prachtig! 16

Kirrweiler Mandelberg Weißburgunder Grosses Gewächs 2010: veel sap, de duidelijke (maar in dit geval erg mooie) zuren van 2010, een zoutig middenpalet, iets restzoet, grote lengte, geeft zich niet, gaat op slot nu. 17

Kirrweiler Mandelberg Weißburgunder Grosses Gewächs 2008: dit heeft een waanzinnig fraaie geur met daarin rijpe peer, citrusfruit, wat abrikozen en amandelen; smaak is intens en precies, met schitterende zuren, mineraliteit en grote lengte; zeldzaam goede Weißburgunder. 17,5

Kirrweiler Mandelberg Weißburgunder Grosses Gewächs 2007: uit het warme jaar 2007, droogste van de drie, maar ook het laagste zurengehalte; minder aromatisch dan 2010 en 2008, breder, rijker, krachtig, knappe wijn voor 2007. 16,5

Alle drie de Weißburgunder GG zijn groots in hun soort, smaakvol maar hoogst elegant, met een opvallend fijn aroma.

Riesling:

Duttweiler Mandelberg Riesling kabinett trocken 2011: fris, al heel open, hetgeen typerend is voor 2011, fruitig, sappig, mooi droog. 14,5

Deidesheimer Riesling kabinett trocken 2011: wat krachtiger, duidelijk kruidiger, beetje abrikoos, zeer karakteristiek voor Deidesheim, erg mooi. 15

Ruppertsberger Riesling trocken ‘S’ Buntsandstein 2011: echte geur van Mittelhaardt, krachtig, kruidig, wat abrikoos en kweepeer, goede lengte. 15,5

Duttweiler Riesling trocken ‘S’ Kalkmergel 2011: vrij ronde, sappige Riesling, maar mineralig en genoeg spanning door zuren. 16

Ruppertsberger Reiterpfad Riesling Grosses Gewächs 2010: boeiende geur, nuancerijk aroma, behoorlijk krachtig, veel sap. kruidig, prachtzuren, heerlijk. 17

Ruppertsberger Reiterpfad Riesling Grosses Gewächs 2008: net als bij Weißburgunder GG 2008 ook hier een fabelachtig fraaie geur, licht ontwikkeld, wat exotisch, kruidig; smaak geweldig levendig, krachtig maar zo verfijnd, zeer lang. 17,5

Ruppertsberger Reiterpfad Riesling Grosses Gewächs 2007: ook de Riesling GG uit 2007 is natuurlijk minder aromatisch en breder dan die van 2008 en 2010; beetje amandelspijs in gelaagde, brede, krachtige smaak. 16

Spätburgunder:

Spätburgunder trocken 2010: mooi fruitig, zwarte kersen, veel sap, genoeg structuur, elegant. 15

Spätburgunder ‘S’ 2010 (vatmonster): krachtiger in geur en smaak, vrij donker pinotfruit, beetje zoethout, veel grip door goede tannine, mooie lengte, prachtig. 16

Lars Daniëls MV.

www.weingut-bergdolt.de

www.vdp.de

Een aantal wijnen van Weingut Bergdolt-Sankt Lamprecht is verkrijgbaar bij Neerlands Wijnhuis.

Het symbool van Kaiken Wines is een ganzensoort genaamd cauquén (de grijskopgans), die inheems is aan Patagonië. Het had niet beter gekozen kunnen worden door de Chileense familie Montes, want ook zij vliegen met gemak van Chili naar Argentinië, en weer terug.tekst en fotografie: Lars Daniëls MV.
Kaiken Wines is in 2001 opgericht door Aurelio Montes Sr., een van de beroemdste wijnmakers van Chili, want hij heeft aan de basis gestaan van de grote ontwikkeling van de Chileense wijnbouw. Zo was hij een van de eersten -zelf zegt hij overtuigend dé eerste (LD)- die de terroirgedachte de nodige aandacht gaf en wijngaarden op steilere hellingen ging aanplanten, in Apalta (Colchagua).

Nota bene, het afstemmen van het druivenras op de bodem en zelfs het klimaat, is een relatief recent fenomeen in Chili. Die basale inzichten kwamen halverwege de jaren ’80 en werden pas algemeen aan het eind van de vorige eeuw. En dan hebben we het nog niet eens over de juiste klonen en het afzien van onderstokken… Maar daarover meer in Perswijn nummer 4 van 2012.

Een oude winery

Eind jaren ’90 vloog Aurelio Sr. met zijn zoon Aurelio Jr. over de Andes, naar Mendoza, al tijden het beloofde land van de Argentijnse wijnbouw. Daar vonden ze een oude winery in Vistalba, een deel van Luján de Cuyo, de eerste beschermde herkomstbenaming van de Argentijnse wijnbouw (1993). 

De oude wijnmakerij is groot, en bestaat uit meerdere panden, waar eertijds niet alleen bulkwijn voor de thuismarkt werd gemaakt, maar ook olijfolie en wijnsteenzuur.

De grote betonnen cuves zijn prima geschikt voor goede eigentijdse wijnen, en voor de rest worden de ruimtes langzaam maar zeker omgebouwd. Over een paar jaar moet er een volledig modern uitgeruste wijnmakerij staan, met een historisch uiterlijk, maar een eigentijds innerlijk.

Aurelio Montes jr. leidt Kaiken Wines tegenwoordig, hij is ervoor in Mendoza gaan wonen. Hij is echter de enige Chileen, verder werken er alleen maar Argentijnen, een bewuste keuze van Montes.

Vistalba

Maar de Montes kozen Vistalba natuurlijk niet in eerste instantie om de oude winery, maar om zijn terroir. Dit is eersteklas land voor malbec en cabernet sauvignon, waar ook andere toppers als Carlos Pulenta (Bodegas Vistalba) en Nieto Senetiner bezittingen hebben.

De wijngaarden liggen ongelooflijk mooi, aan de voet van de eerste echt hoge bergkam van de Andes bij Mendoza, de Cordón del Plata, op een hoogte van zo’n 950m boven zeeniveau. Achter die eerste bergkam zie je wat meer naar rechts de hoogste berg van de Andes, Aconcagua (6962m) en meer naar links de nog zeer actieve vulkanen Tupungato (6570m) en zijn iets kleinere broertje Tupungatito. Kortom, je wordt hier beloond met het beeld waarop je hoopt als je naar Mendoza komt.

Extreme omstandigheden

Kijkend naar de terroirfactoren van Mendoza en dit deel in het bijzonder, springt een aantal zaken in het oog. Allereerst zijn dat de klimatologische omstandigheden, die extreem zijn voor een wijnbouwgebied. Mendoza heeft een semi-woestijnklimaat, met zeer warme, zonnige en droge zomers. Montes zelf: “This is desert”.

Enkele algemene data laten dat goed zien. Mendoza heeft zo’n 2900 zonuren per jaar; dat zijn gemiddeld 900 uren meer dan Bordeaux! De neerslag tijdens het groeiseizoen (oktober t/m maart), over de laatste jaren gezien zo’n 200mm, lijkt niet heel weinig, maar komt veelal in de vorm van stortregens en hagel; niet de beste vorm van neerslag voor de wijnplant. Irrigatie is dan ook vrijwel altijd nodig en kent verschillende vormen: drip irrigation, maar vaker nog flood irrigation, waarbij hele wijngaarden onder water worden gezet met behulp van kleine kanalen.

Nog een belangrijke factor is de wind, met name de warme, stoffige en soms zeer harde Zonda, een föhnwind die vanuit de Andes neerdaalt. Zijn invloed kan significant zijn; in 2012 bijvoorbeeld zorgde de Zonda voor 40% minder bloei bij Kaiken!

Het meest frappant echter zijn de temperaturen. De gemiddelde jaartemperatuur ligt op meer dan 15º C, en dat is hoog. Maar de gemiddelde maximum jaartemperatuur van 29º C geeft aan dat het gemiddelde minimum tegen het vriespunt ligt. En daarin zit hem de echte crux van het klimaat van Mendoza: de verschillen tussen dag- en nachttemperatuur zijn zeer groot, soms meer dan 30º C. En dit is van grote invloed op de manier waarop de druiven rijpen, buiten de vele zon en de hoge dagtemperaturen.

Het zijn klimatologische omstandigheden, die een goede vergelijking met Europese wijngebieden onmogelijk maken. En gelukkig maar, want het maakt het gemakkelijker om de wijnen op zichzelf, meer los van het Europese referentiekader, en in hun eigen setting te beoordelen.

De bodems zijn van alluviale oorsprong, met meestal meer zand dan klei, en zijn rijk aan kiezels en keien. Phylloxera vormt er nauwelijks een gevaar en dit maakt het mogelijk stokken op hun eigen wortels te planten.

Mugrones

Direct bij de wijnmakerij liggen drie percelen met cabernet sauvignon, die allemaal op een verschillende wijze zijn ingericht. Het oudste perceel is een pergolawijngaard, die net geoogst werd toen ik er was. Het is een prachtig perceel, dat vanwege zijn leeftijd een wat beperktere oogst geeft en dus toch gekoesterd wordt door Montes.

Verderop ligt een stuk waar de planten en guyot zijn gesnoeid, iets dat volgens Montes op die zanderige plek totaal niet werkt; veel planten waren zo zwak dat de wijngaard waarschijnlijk gerooid gaat worden. Het derde perceel heeft als snoeiwijze een permanente cordon, vanwaaruit de loten verticaal worden opgebonden: Vertical Shoot Positioning. Dit functioneert het beste in Vistalba, zegt Montes.

Ook liet hij zien hoe mindere planten worden vervangen en hoe de plantdichtheid wordt vergroot, door het simpelweg ondergronds doorsteken van een uitloper van een plant, die dan zelf een wortelsysteem gaat maken, en vervolgens bovengronds een nieuwe plant vormt. Het is de aloude methode van vermeerdering door marcottage; de Argentijnen noemen de loten die ondergronds wordt doorgestoken mugrones. Dit kan natuurlijk alleen -ik zei het al- omdat phylloxera hier zo goed als geen probleem vormt.

De wijnen van Kaiken

De druiven van Kaiken komen niet alleen uit Vistalba, maar ook uit andere delen van Mendoza, zoals Agrelo (allemaal officieel nog Luján de Cuyo), en uit de wat zuidelijker en hoger gelegen Valle de Uco. Ze staan aan de basis van een overzichtelijke serie wijnen van hoge kwaliteit. En soms ook van boeiende originaliteit. Hier een overzicht met commentaar, de waardering is in punten:

Kaiken Sparkling Brut: zeer aardige mousserende wijn, gemaakt volgens de méthode traditionnelle, van pinot noir en chardonnay uit de hooggelegen wijngaarden van Gualtallary; beetje gistig, goede zuren, vulling van pinot noir. 14,5

Kaiken Malbec rosé 2011: rosé met veel kleur (48 uur schilweking), beetje snoeperig in de geur, smaakvolle eetwijn. 14

Kaiken Malbec 2010: wijn van 94% malbec met 6% cabernet sauvignon, opvoeding deels in houten vaten, beetje houtsmaak ook door staves; moderne wijn, met veel fruit, mooi rijp maar niet jammig, genoeg zuren, verteerbaar. 14,5

Kaiken Cabernet Sauvignon 2010: overtuigend Cabernet Sauvignon in geur en smaak, goede frisheid, knappe wijn voor € 9,00! 14,5

Kaiken Corte Malbec 2010: corte betekent blend in het Spaans; 80% malbec, 12% bonarda, 8% petit verdot, alles uit Luján de Cuyo; een van de meest originele wijnen van Kaiken, een smaakvolle wijn met veel donker fruit, wilde kruiden, goede zuren (van petit verdot) en een ziltige ondertoon. 15,25

Kaiken Corte Cabernet Sauvignon 2010: 80% cabernet sauvignon, 12% malbec, 8% petit verdot; geconcentreerd, zwart fruit, vlezige tannine, spicy, ondanks warmte ook frisheid. 15

Kaiken Ultra Malbec 2010: van druiven uit Luján de Cuyo (Vistalba en Agrelo) en uit Valle de Uco (Vistaflores, Altamira), waar malbec drie weken later fenolisch rijp is dan in Vistalba; gesloten nog van geur, krachtig en gestructureerd van smaak, veel tannine, gemaakt om te kunnen rijpen, power, lengte en genoeg frisheid. 16

Kaiken Ultra Cabernet Sauvignon 2010: 30% komt van oude pergola in Vistalba, rest uit Agrelo, Perdriel (allen Luján de Cuyo) en uit Valle de Uco; mooie wijn, in de geur rijp zwart fruit, maar ook wat paprika (waarschijnlijk van druiven uit Uco, daar wordt cabernet minder rijp) en cederhout; smaak is prachtig, puur, met veel maar rijpe tannine, geeft grip, grote lengte, heerlijke Argentijnse Cabernet Sauvignon. 16

Kaiken Mai Malbec 2008: de zogenaamde icon wine van Kaiken, een blend van malbec uit drie zones (Agrelo en Vistalba in Luján de Cuyo, en Vistaflores Los Arboles in Uco); serieuze extractie en opvoeding, 8 dagen prefermentaire koude inweking, vergisting plus naweking 25 dagen, opvoeding 18 maanden in nieuwe Franse barriques; zwart van kleur, wijn kwam dubbel gekaraffeerd op tafel, maar nog potdicht, zeer geconcentreerd, spicy, wat grafiet; powerhouse van een wijn, veel fruit, enorme tannine, kracht maar ook frisheid, grote lengte; indrukwekkend en haast overweldigend, maar zeker niet lomp; de volle expressie van Mendoza, volgens Aurelio jr. 17

Onmiskenbaar Mendoza

Het is verleidelijk een parallel te zoeken met Viña Montes in Chili. Maar op basis van de stijl van de wijnen, zijn er net zoveel verschillen als overeenkomsten. Dé overeenkomst is een bepaalde gepolijstheid van stijl, maar eerlijk gezegd hebben de wijnen van Kaiken over de gehele linie toch juist wat meer ruwe, scherpe kantjes, die ze spannend maken. Bovendien is de aromatische expressie van de wijnen uniek, en onmiskenbaar Mendoza.

Lars Daniëls MV.

www.kaikenwines.com

De wijnen van Kaiken worden geïmporteerd door Gastrovino