Achtergrond & Interviews

Op deze hoogvlakte, 1200 meter boven zeeniveau, zijn maar weinig bomen te bekennen, of het moeten de zilvergrijs-groene populieren langs rivieren en beekjes zijn. Alles is hier midden november gekleurd in pasteltinten: groen, grijs en bruin vooral.Tekst en fotografie: Mariëlla Beukers
Het lijkt een beetje saai, totdat mijn blik met een schok blijft steken bij een flinke klodder geel of oranje. Ik bekijk die vlekken eens wat beter, en ik realiseer me: dit zijn druivenstokken! Bushvines staan in slordige rijen op kleine vierkante velden; goudgele vlekken lichten op in bruine, pas geploegde akkers.

Elders zijn de vlekken vlammend oranje, en staan in ze het gelid langs ijzerdraden. Langs de kant van de weg doemt een paal met bedrijfsnaam op: Kavaklidere. De druivenstokken blijken nog wijnstokken ook! Kavaklidere is één van de grootste wijnbedrijven van Turkije.

Ik was in Kappadocië, waar toeristen uit de hele wereld UNESCO-werelderfgoed komen bewonderen: door weer en wind gevormde rotsformaties, holwoningen en grotkerken uit het vroege christendom. Maar wat al die bezoekers meestal niet beseffen, is dat hier in Centraal-Anatolië  honderden hectaren druivenstokken staan.

Sinds hij Q-Vignes Wijnimport inruilde voor Vins Simple Simply Wines, had Tim Bos me al diverse keren gevraagd of ik een keer zijn wijnen wilde komen proeven. Na zijn geduld danig op de proef te hebben gesteld kon ik hem eindelijk groen licht geven.Tekst en fotografie: René van Heusden
Plaats van handeling: wijnhandel Cave à Vin L’Hexagone in Amsterdam. Ik moet zeggen dat ik daar beslist geen spijt van heb gehad. Zijn wijnen zijn allerminst ‘simpele wijntjes’. In tegendeel! Voor wie Tim Bos en zijn (internet)wijnhandel nog niet kent, eerst in het kort zijn verhaal.

De Commanderie de Bordeaux aux Pays-Bas hield dit jaar zijn honderdste chapitre. Als toepasselijke plaats van handeling voor dit heugelijke feit was het onvolprezen Wereldmuseum in Rotterdam gekozen, een van de meest wijnvriendelijke locaties van heel Nederland.Tekst: René van Heusden
Als vins d’honneur waren die uit Fronsac en Canon-Fronsac gekozen. ’s Avonds werden ze bij het diner voor de leden geserveerd, ’s middags waren ze ook te proeven voor invités. Als notoir Bordeauxvriendelijk en invloedrijk medium was Perswijn vanzelfsprekend van de partij.

Verhuizen van de metropool Santiago waar alles gebeurt naar een verre uithoek van het land waar niets gebeurt, is voor menige hoofdstedelijke Chileen een optie om van te gruwen.Tekst: René van Heusden
Voor geboren en getogen Santiaguino Felipe Müller was het vooral een kwestie van even wennen. Hij verruilde het stadsleven bewust voor dat op het platteland van de Valle del Limarí, zo’n slordige 450 kilometer naar het noorden, om zich daar helemaal te kunnen uitleven in zijn vak als wijnmaker voor Tabalí. Hij voorziet een grote toekomst voor datzelfde Limarí, een van Chili’s coolste wijnregio’s van dit moment.

Perswijn sprak en proefde met Müller tijdens de laatste paar uur van zijn recente verblijf in Amsterdam. Op een noodgedwongen matineus tijdstip, omdat hij die ochtend nog terug zou vliegen richting Chili. Aangezien Müller de avond tevoren met zijn gastheer Joost Bockwinkel van Grapedistrict uit stappen was geweest in de binnenstad van Amsterdam, oogde hij aanvankelijk a bit rough around the edges. Maar kom aan, ’s avonds een vent, ’s morgens een vent. En dus weerde hij zich manhaftig en kwam hij, al pratend over de zegeningen van Limarí, helemaal in zijn element.

Het blijft een voorrecht een week te mogen beginnen met een lunch en bijpassende wijnen. Zeker als het grote wijnen uit Piemonte betreft, en al helemaal in deze tijd van het jaar.Tekst: Lars Daniëls MV
Op maandag 19 november schoof ik namens Perswijn op uitnodiging van importeur Résidence Wijnen aan bij een zeer goed uitgedachte lunch, ter begeleiding van de wijnen van Luciano Sandrone uit Barolo. Ja, het eten -overigens zeer goed- was hier natuurlijk ondergeschikt aan de wijnen, want die waren groots en meeslepend.

Het was trouwens een zogenaamde root day, volgens de biodynamische wijnproefkalender niet de beste dag voor een proeverij. En terwijl ik net een beetje ging geloven in die hogere krachten, bewezen de wijnen van Sandrone dat ze zich nergens wat van aan trekken; ze toonden zich geweldig mooi. Wellicht zouden ze op een flower day wel nóg mooier zijn geweest.

Plaats van handeling was Tunes Restaurant & Bar by Schilo, het fraai vormgegeven restaurant van het Conservatoriumhotel, aan de Van Baerlestraat te Amsterdam.

“Op een ochtend toen ik me zoals iedere werkdag in het pak hees en een das omdeed, het standaarduniform als je een baan in de City hebt, dacht ik bij me zelf: wil ik dit de rest van mijn leven blijven doen? …Tekst en fotografie: René van Heusden
Die baan in het Londense zakenleven bood me niet echt inspiratie. De sleur zat besloot ik dat ik wat anders moest gaan doen.”

Aldus Hugh Crichton, chef wijnmaker van het Nieuw-Zeelandse Vidal Wines. Perswijn sprak met hem tijdens een lunchproeverij in het Amstelveense restaurant Aan de Poel in het kader van zijn recente bezoek aan Nederland. De soft spoken Crichton was daar merkbaar in zijn element, want eten is voor hem een bijna even grote passie als wijn.

Wijnbar Het Eigendom in Rotterdam vierde op 3 november zijn eerste verjaardag. Dat is een gelukwens waard, want de zaak is een enorme aanwinst gebleken voor de Maasstad.Tekst en fotografie: René van Heusden
Het eerste verjaarspartijtje ging gepaard met optredens van DJ Michael Man, soul, funk, jazz en rock van Lift it up! en met de elektrobeats van Pop On Acid. Naar ik begrepen heb, past dat helemaal in het muziekbeleid van de zaak, waar je in de weekeinden regelmatig DJ’s in actie kunt zien en horen. Zeer 21e-eeuws, naar het schijnt. En grootstedelijk.

Eerlijk gezegd is dat niet helemaal het soort muziek waar ik zelf enthousiast van word, maar voor de kernactiviteiten van Het Eigendom ligt dat anders. Deze wijnbar heeft zijn bestaansrecht immers dubbel en dwars bewezen met een voorbeeldig aanbod aan wijnen en gerechten en een uitstekende service.

Ik spreek uit diverse eigen ervaringen uit het afgelopen jaar op bezadigder momenten, wanneer je in alle rust kunt mijmeren over het motto van de zaak: Wine is bottled Poetry. Een paar dagen voor het verjaarspartijtje was ik bij Het Eigendom te gast bij een speciale verjaarsproeverij voor eigentijdse en trendgevoelige media. Perswijn kan dan uiteraard niet ontbreken!

Het gebeurt niet zo vaak meer, en dat zeg ik zonder arrogantie. Proeverijen waarbij je twee uur lang op het puntje van je stoel zit en waarbij elke wijn je op een of andere manier beroert, zijn zeldzaam (geworden).Tekst en fotografie: Lars Daniëls MV
Maar de proeverij van wijnen van l’enfant terrible du Jura, alias Jean-François Ganevat uit Rotalier, georganiseerd door zijn ontdekkers en importeur in Nederland, Vinoblesse, was weer eens zo’n verademing.

Wat de proeverij zo bijzonder maakte, is wellicht ook heel persoonlijk. Ik heb me de laatste jaren nogal verdiept in de technische cq. chemische kant van het wijn maken, omdat ik -als alfa- vond dat dat mijn zwakke punt was. Het heeft me enorm veel meer inzicht gegeven in wat wijn is, zonder dat ik er minder van kan genieten.

Maar de wetenschap is niet alles, zeker niet op het gebied van wijnbouw en vinificatie, en dat bleek op heerlijke wijze tijdens deze proeverij. Want Ganevat maakt wijnen, waarvan de analytische data soms zo extreem zijn, dat ze volledig buiten alle vertrouwde kaders vallen. Het zijn wijnen die je soms doen twijfelen aan wat je allemaal voor waar aanneemt, wijnen die je aanzetten tot reflectie. En dat komt niet alleen omdat ze zo origineel zijn, of bij vlagen buiten het kader vallen, nee, het komt vooral omdat ze zo steengoed zijn.

Want je kunt nog zulke aparte wijnen maken, op een nog zo natuurlijke manier, maar wijn moet in de eerste plaats gewoon lekker en min of meer foutloos zijn, en liefst ook nog wat vertellen over zijn herkomst. Dat zijn -wat mij betreft- de belangrijkste uitgangspunten bij het maken van wijn, ver voor allerlei andere ideologische of filosofische principes.

Gevraagd om even te poseren voor een foto, verontschuldigt Charles Hopkins zich dat hij geen tijd gehad heeft om zich te scheren.Tekst en fotografie: René van Heusden
Hij is na een lange nachtvlucht uit Kaapstad rechtstreeks van Schiphol overgebracht naar brasserie Fitch & Shui in het Amsterdamse WTC om daar wijnen van De Grendel te becommentariëren. Het is zijn eerste stop tijdens een Europese promotietour. Hopkins is namelijk keldermeester van dit wijngoed in Durbanville, onder de rook van Kaapstad.

Als Bruwer Raats met grote passie spreekt -en dat doet hij- over zijn twee liefdes, chenin blanc en cabernet franc, schiet me eerst door het hoofd dat hij in de Loire geboren had moeten worden.Tekst en fotografie: Lars Daniëls MV

Maar na het proeven van 10 jaargangen van zijn Chenin blanc en Cabernet franc, weet ik beter. Raats is helemaal op zijn plek in Stellenbosch, en laat zien dat de twee “Loire-druiven” ook in de westelijke kaapprovincie geweldige wijnen kunnen geven, waarvan de beste, zeker ook die van hem, prachtig kunnen ouderen.

De proeverij vond plaats in Kaapstad, als onderdeel van het kaderprogramma van Cape Wine 2012, de grote showcase van Zuid-Afrikaanse wijnen, die om de twee jaar in het International Convention Center van Kaapstad wordt gehouden. En hij was typerend voor het goede niveau van dat kaderprogramma, dat iedere avond wel een interessante proeverij bood.