Vakantiewijn thuis openmaken: dat is linke soep, weet Stéphanie van Rantwijk. Maar wat moet ze dan met die Italiaanse fles met het romantische etiket? Toch gaan op een avond de gordijnen dicht, de kaarsjes aan en de fles open. Durft ze dat nog een keer?
| Een kleine osteria op een mooie septemberavond. In Venetië. De romantiek droop er af. Het eten was verrukkelijk en de wijn was geweldig. In een foldertje lazen we dat de eigenaar van dit restaurant ’s ochtends op de vismarkt staat en de mooiste vissen voor zijn eigen keuken bewaart. We aten er ‘the clock’, een gerechtje verschillende soorten rauwe vis, gerangschikt in een cirkel die je met de klok mee moet eten en prachtige tartaar van rauwe tonijn. We wilden er lekkere lokale wijn bij drinken. Wit. Niet te fris, maar ook niet te vol. Ook van wijn bleek de man verstand te hebben. Het was een volle, zachte wijn, fris genoeg om niet te vervelen. En zelfs het etiket was mooi en op en top romantisch: twee klassieke engeltjes in zwart-wit. Aan het einde van de avond probeerde ik aan de balie met twee woorden Italiaans – ‘vino’ en ‘casa’ – en veel gebaren uit te leggen dat ik nóg een fles wilde. En dat die niet open hoefde, maar dat ik ‘m mee wilde nemen. De dame in kwestie begreep er helemaal niets van, maar de eigenaar van het restaurant had meteen in de smiezen wat ik wilde. Natuurlijk mocht ik een fles meenemen en ik kreeg nog korting ook. Zo gaat dat als die fles niet open hoeft. Eenmaal thuis lag hij daar, die mooie fles, in de klimaatkast. Wanneer open te trekken? Ik twijfelde ineens aan mijn actie. Niet erg professioneel voor iemand die een carrière in de wijn ambieerde. Wijn meenemen uit een vakantieland is linke soep. Dat is geen nieuws. De rosé uit de Provence smaakt daar heerlijk in het zonnetje, op een terrasje met lavendelgeuren en kleine franse mannetjes met baguettes om je heen. Of op het stand samen met een lekkere salade. Eenmaal thuis in je postzegeltuintje heeft die wijn hét toch net niet helemaal. Hij smaakt wat waterig en lengte? Wat is dat? Gauw omspoelen dan maar die fles dan houd je er nog een geinig waterkarafje aan over. Dat heeft alles te maken met beleving. De zon, de sfeer en het vakantiegevoel maken dat moment speciaal en de wijn en het eten extra lekker. Hoe kon ooit de meegenomen Italiaan, in het regenachtige Amsterdam, net zo lekker smaken als in het zonnige Venetië? Heel simpel, op een bijna net zo romantische avond, gordijnen dicht en fles open. Wat bleek? Hij was nog net zo mooi als in Italië! De avond werd er alleen maar mooier door. Dit durfde ik nog wel een keer! Tijdens een bezoek in Verona zaten we op een warme oktoberavond op een prachtig ommuurd terras. We lieten we ons weer graag adviseren en vroegen om een mooie witte uit de streek. De geserveerde wijn was bijzonder lekker en zo kwamen we weer met een fles thuis. Om eerlijk te zijn: met twee flessen. En ook deze wijnen smaakten thuis net zo goed als in Verona. Het ging om Vigneti di Foscarino, Soave Classico Superiore van Stefano Inama, en om La Rocca, Soave Classico van Pieropan. Dezelfde avond nog zat ik achter mijn computer op zoek naar een importeur. Tweemaal was het raak! Binnenkort gaan we weer op vakantie. Mijn grote liefde neemt me mee naar Bonaire. Deze keer zal het niet nodig zijn ruimte in mijn tas over te laten voor de terugreis. Ik ga op vakantie en neem mee… duikspullen, bikini en tussen mijn zomerkleren prop ik flessen Soave! Stéphanie van Rantwijk |  |
