Le Pin, het vergeten postzegeldomein

Wie proefnotities over Bordeauxwijnen leest zal het ongetwijfeld zijn opgevallen dat bijna elke grote naam vaak voorbij komt, of het nu ‘en primeur’ proeverijen zijn of niet.Tekst en fotgrafie: Job Seuren
Als je maar een beetje iemand bent krijg je deze wijnen gewoon te proeven in overzichtsproeverijen of op de châteaux. Een naam die vaak echter schittert door afwezigheid is Le Pin.

Dit postzegeldomein in Pomerol maakt wijnen die tot de meest gezochte en duurste wijnen ter wereld behoren, maar je moet flink je best doen om er iets over te weten te komen. Vandaar dat ik de nobele taak op mij heb genomen een kort verslagje van een recent bezoek te maken. Goede wijn, en ook de kennis daarover, is er namelijk om gedeeld te worden.

Buurtfeest

Le Pin doet niets aan PR. Geen grootse proeverijen of perslunches, niets. Dit bezoek was dan ook geen uitnodiging voor een of ander exclusief clubje, maar toevallig zat ik vorig jaar met Fiona Morrison MW in de jury van het Belgisch NK voor sommeliers, de Trophee Bollinger. Fiona is de vrouw van eigenaar Jacques Thienpont en dit gezamenlijk jurylidmaatschap was derhalve een mooie basis voor een bezoek.

Van tevoren doe je natuurlijk onderzoek, pak je er boeken bij en google je jezelf kapot om goed voorbereid te zijn op een gesprek met deze Master of Wine over de wijnen en niet ongeïnteresseerd over te komen. Wat bleek: Het kleine beetje informatie dat voorhanden was, was verouderd. Wat gelukkig nog wel klopte was dat het château zich nog op hetzelfde adres bevond, maar wel een adres dat zonder hulp van her en der rondlopende wijngaardeniers niet te vinden is. Zelfs als je er een foto van twee jaar geleden bij had gehad, zou  je er straal aan voorbij gelopen zijn. Tijdens het bezoek was men namelijk druk in de weer met de voorbereidingen van het feest ter gelegenheid van de opening van het volledig herbouwde château, inclusief hypermoderne cave dat die avond zou plaatsvinden. Niet voor pers, maar voor ‘de buurt’. Een buurtfeest in stijl dus, noblesse oblige.

Klein domein

De van origine Belgische wijnhandelaarsfamilie Thienpont kocht Le Pin in 1979, toen het slechts 1 hectare omvatte, voor 1 miljoen Franse francs. Inmiddels is het in handen van neven Jacques (getrouwd dus met Fiona Morrison) en Alexander en is de oppervlakte in de loop der tijd gegroeid. Met een recente uitbreiding telt het domein nu 2,7 hectare grond, nog steeds erg klein voor een domein in de Bordeaux. Ter illustratie: buurman Petrus telt rond de 12 hectaren.

Alle wijngaarden liggen rondom het château zelf met uitzondering van tien are iets verderop die niet voor Le Pin gebruikt wordt, maar waarvan de aanschaf nodig was om zeven rijen stokken te kopen die aan Le Pin grenzen.

Nieuwe stokken

Le Pin bevindt zich op een heel specifiek deel van Pomerol dat met dank aan onderzoek van Kees van Leeuwen in kaart is gebracht als een kiezelgletsjer uit het Jura tijdperk. Veel minder klei dus dan een groot deel van Pomerol, wat gelijk een deel van de elegantie van deze wijn verklaart. Fiona Morisson vertelt dat na de phylloxera in korte tijd veel te veel slecht plantmateriaal is aangeplant dat eind jaren ’70 gerooid moest worden om er goede stokken neer te zetten. Resultaat is dus een wijngaard van wijnstokken van 40 tot 45 jaar oude wijnstokken.

Zoals her en der te lezen is bezit Le Pin wel een paar stokken Cabernet Franc, maar is dat door uitbreidingen met Merlot niet meer de 8% en wordt de Cabernet niet voor Le Pin zelf gebruikt die voor 100% uit Merlot bestaat. Er wordt onder de appelatie Pomerol overigens ook nog een andere wijn gemaakt, de Trilogie. Een blend van drie verschillende jaren en van mindere percelen zoals de halve hectare die niet aan het château zelf grenst. Er wordt echter benadrukt dat dit absoluut geen tweede wijn is. Dit is een andere wijn met een ander karakter. Le Pin is Le Pin en niets is daarmee te vergelijken. Vandaar dat Trilogie ook niet via de reguliere handel op de markt komt maar slechts direct wordt verkocht aan vrienden en goede klanten.

Pretentieloos

Elegantie, sober-chique, charmant en een karakter wars van pretenties stralen in alles door, van wijn tot gebouw tot wijnmaker. Bij ontvangst komt een meer dan gemoedelijke Jacques Thienpont naar ons toe: “Hier heeft ge een glaasje, handig om mee te proeven. Wel een klein beetje maar, hoor.” Hij bezit dezelfde vriendelijkheid en hetzelfde enthousiasme als neef Alexander die we eerder die ochtend bij Vieux Château Certan ontmoeten. 

Het château zelf, dat meer iets weg heeft van een luxe villa, is weliswaar state-of-the-art, maar door gebruik van natuurlijke producten zie je daar nauwelijks iets van. Op de kunststof witte feesttent na dan, die het landschap voor vandaag eventjes bederft. Het ontwerp is van architect Paul Robbrecht die onder andere het Concertgebouw in Brugge heeft ontworpen, het Boijmans van Beuningen en de White Chapel. Tot in detail perfectionistisch dus, niets wordt aan het toeval overgelaten, maar volledig pretentieloos.

Fraude

Inmiddels zijn ze er bij Le Pin achtergekomen dat met de groeiende Russische en Aziatische markt voor luxe wijnen en de daaraan gekoppelde fraude, de wijnen goed beveiligd moeten worden. Waren de kosten van een fles wijn voorheen slechts de fles, het papiertje en de kurk, tegenwoordig wordt het papier van speciale producten gemaakt en met speciale lijm door de Franse staatsdrukkerij die ook de nationale postzegels maakt. Elk jaar is het etiket net even anders, zonder dat een willekeurige persoon het door heeft.

Ook wordt de capsule extra stevig vastgezet, omdat bleek dat er in verschillende restaurants nog wel eens een flesje werd uitgeschonken waar de capsule dan zonder mesje, maar heel voorzichtig werd afgehaald om er vervolgens een nieuwe wijn in te doen met dezelfde kurk en capsule er weer op. Om honderd procent zekerheid te hebben dat er niets fout gaat kijkt Fiona er bij proeverijen in Azië persoonlijk op toe dat de lege flessen na afloop kapot geslagen worden. Trieste noodzaak.

Evenwicht

Deze omstandigheden tonen aan dat het hier wel over een heel speciale wijn moet gaan en nu wil u natuurlijk weten: “Hoe proefde de wijn dan?”. Nou beste mensen, het spijt mij zeer, maar over de wijn zal ik niet al te veel zeggen. Ik heb slechts mogen genieten van de blend van 2011 die nog niet af was. Er werd op gevoel uit een aantal vaten samen iets in het glas gedaan en daarover iets zeggen zou speculeren zijn. Daarenboven wil ik niet de indruk wekken over de capaciteit te beschikken met puntensystemen dit soort wijnen te kunnen beoordelen.

Wat wel gezegd mag worden is het geweldig evenwicht tussen rijkdom en elegantie dat opviel. Intens verfijnd drinkplezier, laat ik het zo dan noemen. Of daar zo’n enorme prijs tegenover moet staan moet ieder voor zich uitmaken, exclusief is het in ieder geval wel.

Job Seuren