Wij als wijnliefhebbers koesteren graag het idee dat onze favoriete fles is gevuld met een edel product, dat door kenners wordt genoten als de meest complexe van alle dranken. En inderdaad zijn er bijzondere wijnen te koop, van overal ter wereld, met een bijzondere diepgang en complexiteit. En tegenwoordig zijn dat er ook veel meer dan ooit. Je zou misschien denken dat (top)kwaliteit zichzelf verkoopt. Maar niet heus. Het is hard werken om een goed imago op te bouwen.
We vergeten (te) gemakkelijk dat wijn ook maar een ‘gewoon’ product is dat op grote schaal aan veel consumenten verkocht moet worden. Er is veel wijn op de wereldmarkt, met als constante factor een voortdurende overproductie. Al die wijn moet ergens heen. Je kunt dat kwijt door het voor een lage prijs te verkopen, niet zo aantrekkelijk, maar vaak onvermijdelijk. Je kunt ook proberen er een mooi verhaal aan te koppelen, en de wijn op die manier te aan de man te brengen, dus met een vorm van marketing. Ook kun je proberen een wijn te maken die bij een groot publiek in de smaak valt. Bijvoorbeeld door het gebruik van een populaire druif en/of door het maken van een wijn met een commerciële smaak, bijvoorbeeld door het maken van een wijn met wat restsuiker. In feite ook een vorm van marketing. We kunnen daar bezwaar tegen hebben, maar er is gewoon markt voor. In Zweden bijvoorbeeld hebben de tegenwoordig wat zoetige rode wijnen uit het Italiaanse zuiden de – droge – Chileense rode wijnen zo’n beetje van de kaart geveegd. Een beetje treurig, want het zoet vlakt de smaak af, maar er is op zich niets oneerlijks aan.
Tegenwoordig worden ook zaken die ooit idealistisch waren – en voor sommigen nog echt zijn – onderdeel van een marketingverhaal. Zo kreeg ik een tijdje geleden een verhaal te horen van wijntycoon Gérard Bertrand over zijn liefde voor biodynamie en duurzame wijnbouw. Maar bij het proeven en bespreken van zijn serie wijnen, van sulfietvrij, vegan, biodynamisch tot bijenvriendelijk, viel moeilijk uit te maken wat bij Bertrand nu precies idealen zijn, en wat marketing. Wat je er ook van denkt: slim is het wel.
Maar marketing kan nóg een stap verder gaan, zodat het misschien niet misleidend is, maar ook niet helemaal eerlijk. Dat was mijn gedachte toen ik van de week een link ontving naar een nieuw concept, purethewinery.com. Op deze website worden ‘pure wijnen’ aangeboden met ‘zero sugar’. In ronkende taal wordt op de website geschreven dat we hier te maken hebben met een geweldig nieuw wijnconcept: wijn zonder suiker! ‘The future of wine is at your fingertips. We’ve created a method to blend time-honored winemaking techniques and wine innovation to give you a refreshing taste you know and love. Our zero sugar wine promises pure pleasure without the compromise.’ Hoe verzin je zoiets? Alsof droge wijn, zonder suiker, iets nieuws is. Nou, nee dus. Van Manzanilla tot Chablis, van Pessac-Léognan tot Rueda, wijnen die zijn uitgegist en waaraan geen suiker is toevoegd, zijn ‘zero sugar’, net als dit futuristische product. ‘Try our zero sugar White Wine! Made with Chardonnay and Sauvignon Blanc grapes.’ ‘Wine down with our zero sugar, zero carb wine.’ Nietszeggende reclametaal, zonder een woord over het karakter van de wijn. Op de website is niet te zien wie de wijnen maakt en wat hun herkomst is. Je ziet witte, geblindeerde flessen, verder niets. En als hij geen suiker bevat, dan ook geen koolhydraten, dat is logisch. Maar wel gewoon alcohol, zoals we op de flessen mousserende wijnen die op de website staan, kunnen zien. Dus wel calorieën, maar dat wordt niet aan de grote klok gehangen.
Toch knap. Je brengt iets dat heel gewoon is, als iets heel bijzonders. Marketing in zijn hoogste vorm. Je zou het ook volksverlakkerij kunnen noemen. Degene die mij de link stuurde schreef ‘het moet toch niet gekker worden’. De spijker op zijn kop.
Ronald de Groot
Wat te denken van Groteflessenwijn.nl . Ook weer zoiets… gaat hem om de wijn of het omhulsel… leuk voor een keertje ….