De (hotel-)restaurants van het Van der Valk concern hebben een nieuwe wijnkaart gekregen. Gelet op de grote rol die ze spelen binnen de Nederlandse gastronomie, is dat beslist even een nadere kijk waard.
Tekst: René van Heusden ML
De ‘maatschappelijke relevantie’ ervan is immers oneindig veel groter dan die van de wijnkaarten van, pak weg, Oud Sluis of De Librije. En goed voor gemengde gevoelens. Die nieuwe wijnkaart van Van der Valk laat namelijk tegelijkertijd zien hoe het wel moet en zo mogelijk nog meer hoe het niet zou mogen.
Het voorspelbaar sterke punt zit ‘m in de klantvriendelijke prijsstelling van de wijnen. Een verademing. Van der Valk heeft wat dat betreft al jaren een naam hoog te houden – denk bijvoorbeeld aan een klassieker als Château Poujeaux – en vergeleken met nog niet zo heel lang geleden is het aanbod sterk uitgebreid.
Het is zelfs behoorlijk compleet, gelet op de positionering van Van der Valk binnen het Nederlandse horecaspectrum. Afgestemd op een breed publiek, maar ook met de nodige zaken die het hart van de gevorderde wijnliefhebber sneller doen kloppen. Niets dan lof daarvoor.
Het is daarom dubbel jammer dat de tekstuele uitvoering van zo’n bedroevende slordigheid getuigt. Simpel gezegd: de kaart wemelt van de spelfouten. Het zijn er zelfs catastrofaal veel. Kon dat nu echt niet anders? Dat ook sterrenzaken het regelmatig niet zo nauw nemen is geen excuus voor Van der Valk om dat dan ook maar te doen. In tegendeel zelfs. Hierover zometeen meer.
Laten we eerst eens zien wat er zo al op de kaart staat. Eerst maar even de getallen. We tellen 7 huiswijnen die zowel per fles als per glas te bestellen zijn, 2 alcoholvrije wijnen per fles en per glas, 3 rosés per fles en per glas, 2 dessertwijnen per glas, 1 mousserende wijn per fles en per glas, 5 champagnes per fles, 23 rode per fles en 20 witte per fles.
Een keurige spreiding, met als enig serieus kritiekpunt het ontbreken van een champagne per glas. Die zou immers een naar de treurige Nederlandse horecamaatstaven extreem aantrekkelijke prijs kunnen hebben. Dat halfjes en magnums ontbreken is minder onoverkomelijk.
En dan de prijzen. De politiek bij Van der Valk is simpel. Men gebruikt geen calculatiemodellen waarbij er lustig op los vermenigvuldigd wordt en wijnen diverse keren over de kop gaan, maar een vaste lage opbrengst die het bestellen van wijn buitengewoon laagdrempelig maakt. Bravo! En dat terwijl Van der Valk net zo’n commercieel bedrijf is als iedere andere Nederlandse horecaonderneming.
Een paar voorbeelden aan de hand van prijsvergelijkingen voor wijnen die zowel particulier verkrijgbaar zijn via Van der Valks eigen Wijnhandel De Gouden Leeuw als in de restaurants. Bij de rode Quatro 2011 van het Chileense Viña Montgras is de winkelprijs € 9,50 en de kaartprijs € 25,50. Bij Château Chantalouette 2008, de tweede wijn van Gazin in Pomerol, is het € 20,50 om € 32,50 en bij de Brunello 2008 van La Pieve € 36,95 om € 43,50. Hoe duurder de wijn, des te lager de opslag.
De prijs van de generieke huiswijnen, zonder naam van producent of oogstjaar, ligt tussen € 3,30 (glas) / € 16,50 (fles) en 3,60/18,50. Bij de flessen à la carte kom je voor drie tientjes al een heel eind en voor vier tientjes ben je zelfs spekkoper. De duurste wijn op de kaart is Baron de L 2008 voor € 59,50.
Alles bij elkaar kosten slechts vier ander wijnen meer dan 50 euro: Moët & Chandon Brut Impérial, Meursault 2010 van Olivier Leflaive, Chassagne-Montrachet 2009 van Château de Puligny-Montrachet en Chambolle-Musigny Les Bussières 2010 van Domaine Sigaut. Château Poujeaux 2010 heb je al voor € 45,50.
De meeste wijnen op de kaart zijn nog erg jong. Al te jong misschien, maar niettemin. Hopelijk kunnen ze gekaraffeerd worden. Een beetje show aan tafel komt de restaurantbeleving bovendien ten goede, ook bij Van der Valk.
In tegenstelling tot vroeger komen de wijnen niet meer uitsluitend uit eigen import via Poot Agenturen, maar van diverse leveranciers, waaronder Oud Reuchlin & Boelen en Activin. Ondanks alle opwaardering is de oude vertrouwde Graves Supérieures nog altijd van de partij, evenals de non-descripte zoete rode. Een hele geruststelling, toch?
De al even vertrouwde Gewurztraminer van vroeger is daarentegen verdwenen – typerend voor de structurele teloorgang van Elzaswijnen op Nederlandse wijnkaarten? Serieuze droge wijnen als de Riesling trocken 2012 van Weil uit de Duitse Rheingau en de Grüner Veltliner Fass 4 2012 van Ott uit de Oostenrijkse Wagram zijn ervoor in de plaats gekomen.
Bij rood heeft een klassieker als de Châteauneuf-du-Pape van Jérôme Quiot de modernisering weten te overleven, maar schittert Beaujolais door volledige afwezigheid! Wie had dat ooit durven voorspellen?
Nu het pijnlijke deel van het verhaal. Zelden heb ik een kaart onder ogen gehad die zo bol stond van de fouten en inconsequenties. Slordige spelling – vooral wat betreft het gebruik van accenttekens –, een rommeltje bij herkomstaanduidingen, foutief gebruik van spaties (dé taalplaag van deze tijd?!), inhoudelijk dubieuze informatie inzake gewonnen prijzen en Parkerpunten, etc.
Neem de eerste wijn uit de sectie wit. Volgens de kaart zou die Gran Vina (Viña) Sol heten, uit Penedes (Penedès) komen en geproduceerd worden door Miquel (Miguel) Torres. Tja. De naam Hugel wordt abusievelijk gespeld als Hügel, maar Grüner Veltliner wordt – driemaal raden – Gruner Veltliner.
En wat moeten we aan met een wijn die als volgt omschreven wordt: Vergelegen Chardonnay Reserve (Chardonnay) – Klein Constantia 2010, afkomstig uit Constantia? Bedoeld is hoogstwaarschijnlijk de Chardonnay van Vergelegen in Stellenbosch, want Klein Constantia in Constantia produceert helemaal geen Chardonnay. Maar daarmee zijn we nog niet van de verwarring af.
Want wat lezen we als deel van de toelichting bij deze wijn? “In 1992 nam Baron Eric de Rothschild, eigenaar van het beroemde Château Lafite Rothschild, dit wijngoed onder zijn hoede en sindsdien vallen de wijnen elk jaar in de prijzen.” Opmerkelijk, want de genoemde heer De Rothschild is noch bij Klein Constantia noch bij Vergelegen betrokken. In 1992 niet en anno 2013 nog steeds niet.
Dat een schappelijk geprijsde wijn van dat beroemde Château Lafite op de kaart van Van der Valk ontbreekt, is zo erg niet. Al die fouten wel, want ze getuigen van een zekere minachting voor de lezers daarvan. Alsof die voor analfabeten versleten worden. Nu ja, wanneer ze verondersteld worden in Parkerpunten geïnteresseerd te zijn – wat overigens niet erg waarschijnlijk is –, dan kun je zo’n grove veronachtzaming wel verwachten.
Helaas is daarmee nog niet alles gezegd. Ook de vreemde wijze waarop het bedrijf communiceert maakt geen sterke indruk. Omdat ik niet bij de presentatie van de nieuwe kaart op 23 april aanwezig kon zijn, vroeg ik of men mij de kaart wilde toesturen. Dat gebeurde vrijwel direct. Attent dus. Toen ik na het vaststellen van de vele fouten daarin voor de zekerheid en met enige bezorgdheid informeerde of ik de definitieve versie had ontvangen, was het antwoord dat men nog iets aan de spelling zou doen. Vreemd als je dat pas na een presentatie doet, maar vooruit, we maken in wijnland wel vaker ongewone dingen mee.
Na herhaalde verzoeken om een beetje haast te maken met het toezenden van de in het vooruitzicht gestelde aangepaste uitvoering, kreeg ik op 27 mei voor de tweede keer de kaart toegestuurd. Maar wat bleek? Het was gewoon de oorspronkelijke versie, met als datering 22 april. Hoogst merkwaardig. Of is ‘knullig’ hier misschien een beter woord?
Laat de conclusie zijn, dat een bedrijf als Van der Valk zich behalve met een voor de gast aantrekkelijke calculatie, óók met een verzorgde uitvoering van de wijnkaart moet profileren! Wie zich daarbij van de Franse slag bedient, laat blijken die gast onvoldoende serieus te nemen. Voor het geval je als samensteller dyslectisch bent, laat die kaart dan even nakijken voor je hem in je restaurant(s) gaat gebruiken. Daarmee voorkom je al heel wat problemen.
René van Heusden ML
